Spiritual Community of the Followers of the Path shown by The Awakened One
user posted image
Kindly visit:
http://www.accesstoinsight.org/begin.html
What is Theravada Buddhism?
by
John Bullitt
Theravada
(pronounced — more or less — “terra-VAH-dah”), the “Doctrine of the
Elders,” is the school of Buddhism that draws its scriptural inspiration
from the Tipitaka, or Pali canon, which scholars generally agree
contains the earliest surviving record of the Buddha’s teachings.1 For
many centuries, Theravada has been the predominant religion of
continental Southeast Asia (Thailand, Myanmar/Burma, Cambodia, and Laos)
and Sri Lanka. Today Theravada Buddhists number well over 100 million
worldwide.2 In recent decades Theravada has begun to take root in the
West.
Many Buddhisms, One Dhamma-vinaya
The Buddha — the
“Awakened One” — called the religion he founded Dhamma-vinaya — “the
doctrine and discipline.” To provide a social structure supportive of
the practice of Dhamma-vinaya (or Dhamma for short [Sanskrit: Dharma]),
and to preserve these teachings for posterity, the Buddha established
the order of bhikkhus (monks) and bhikkhunis (nuns) — the Sangha — which
continues to this day to pass his teachings on to subsequent
generations of laypeople and monastics, alike.
As the Dhamma
continued its spread across India after the Buddha’s passing, differing
interpretations of the original teachings arose, which led to schisms
within the Sangha and the emergence of as many as eighteen distinct
sects of Buddhism.3 One of these schools eventually gave rise to a
reform movement that called itself Mahayana (the “Greater Vehicle”)4 and
that referred to the other schools disparagingly as Hinayana (the
“Lesser Vehicle”). What we call Theravada today is the sole survivor of
those early non-Mahayana schools.5 To avoid the pejorative tone implied
by the terms Hinayana and Mahayana, it is common today to use more
neutral language to distinguish between these two main branches of
Buddhism. Because Theravada historically dominated southern Asia, it is
sometimes called “Southern” Buddhism, while Mahayana, which migrated
northwards from India into China, Tibet, Japan, and Korea, is known as
“Northern” Buddhism.6
Pali: The Language of Theravada Buddhism
The
language of the Theravada canonical texts is Pali (lit., “text”), which
is based on a dialect of Middle Indo-Aryan that was probably spoken in
central India during the Buddha’s time.7 Ven. Ananda, the Buddha’s
cousin and close personal attendant, committed the Buddha’s sermons
(suttas) to memory and thus became a living repository of these
teachings.8 Shortly after the Buddha’s death (ca. 480 BCE), five hundred
of the most senior monks — including Ananda — convened to recite and
verify all the sermons they had heard during the Buddha’s forty-five
year teaching career.9 Most of these sermons therefore begin with the
disclaimer, “Evam me sutam” — “Thus have I heard.”
After the
Buddha’s death the teachings continued to be passed down orally within
the monastic community, in keeping with an Indian oral tradition that
long predated the Buddha.10 By 250 BCE the Sangha had systematically
arranged and compiled these teachings into three divisions: the Vinaya
Pitaka (the “basket of discipline” — the texts concerning the rules and
customs of the Sangha), the Sutta Pitaka (the “basket of discourses” —
the sermons and utterances by the Buddha and his close disciples), and
the Abhidhamma Pitaka (the “basket of special/higher doctrine” — a
detailed psycho-philosophical analysis of the Dhamma). Together these
three are known as the Tipitaka, the “three baskets.” In the third
century BCE Sri Lankan monks began compiling a series of exhaustive
commentaries to the Tipitaka; these were subsequently collated and
translated into Pali beginning in the fifth century CE. The Tipitaka
plus the post-canonical texts (commentaries, chronicles, etc.) together
constitute the complete body of classical Theravada literature.
Pali
was originally a spoken language with no alphabet of its own. It wasn’t
until about 100 BCE that the Tipitaka was first fixed in writing, by
Sri Lankan scribe-monks,11 who wrote the Pali phonetically in a form of
early Brahmi script.12 Since then the Tipitaka has been transliterated
into many different scripts (Devanagari, Thai, Burmese, Roman, Cyrillic,
to name a few). Although English translations of the most popular
Tipitaka texts abound, many students of Theravada find that learning the
Pali language — even just a little bit here and there — greatly deepens
their understanding and appreciation of the Buddha’s teachings.
No
one can prove that the Tipitaka contains any of the words actually
uttered by the historical Buddha. Practicing Buddhists have never found
this problematic. Unlike the scriptures of many of the world’s great
religions, the Tipitaka is not regarded as gospel, as an unassailable
statement of divine truth, revealed by a prophet, to be accepted purely
on faith. Instead, its teachings are meant to be assessed firsthand, to
be put into practice in one’s life so that one can find out for oneself
if they do, in fact, yield the promised results. It is the truth towards
which the words in the Tipitaka point that ultimately matters, not the
words themselves. Although scholars will continue to debate the
authorship of passages from the Tipitaka for years to come (and thus
miss the point of these teachings entirely), the Tipitaka will quietly
continue to serve — as it has for centuries — as an indispensable guide
for millions of followers in their quest for Awakening.
A Brief Summary of the Buddha’s Teachings
The Four Noble Truths
Shortly
after his Awakening, the Buddha delivered his first sermon, in which he
laid out the essential framework upon which all his later teachings
were based. This framework consists of the Four Noble Truths, four
fundamental principles of nature (Dhamma) that emerged from the Buddha’s
radically honest and penetrating assessment of the human condition. He
taught these truths not as metaphysical theories or as articles of
faith, but as categories by which we should frame our direct experience
in a way that conduces to Awakening:
Dukkha: suffering, unsatisfactoriness, discontent, stress;
The cause of dukkha: the cause of this dissatisfaction iscraving
(tanha) for sensuality, for states of becoming, and states of no
becoming;
The cessation of dukkha: the relinquishment of that craving;
The path of practice leading to the cessation of dukkha: the Noble
Eightfold Path of right view, right resolve, right speech, right action,
right livelihood, right effort, right mindfulness, and right
concentration.
Because of our ignorance (avijja) of these Noble
Truths, because of our inexperience in framing the world in their terms,
we remain bound to samsara, the wearisome cycle of birth, aging,
illness, death, and rebirth. Craving propels this process onward, from
one moment to the next and over the course of countless lifetimes, in
accordance with kamma (Skt. karma), the universal law of cause and
effect. According to this immutable law, every action that one performs
in the present moment — whether by body, speech, or mind itself —
eventually bears fruit according to its skillfulness: act in unskillful
and harmful ways and unhappiness is bound to follow; act skillfully and
happiness will ultimately ensue.13 As long as one remains ignorant of
this principle, one is doomed to an aimless existence: happy one moment,
in despair the next; enjoying one lifetime in heaven, the next in hell.
The
Buddha discovered that gaining release from samsara requires assigning
to each of the Noble Truths a specific task: the first Noble Truth is to
be comprehended; the second, abandoned; the third, realized; the
fourth, developed. The full realization of the third Noble Truth paves
the way for Awakening: the end of ignorance, craving, suffering, and
kamma itself; the direct penetration to the transcendent freedom and
supreme happiness that stands as the final goal of all the Buddha’s
teachings; the Unconditioned, the Deathless, Unbinding — Nibbana (Skt.
Nirvana).
The Eightfold Path and the Practice of Dhamma
Because
the roots of ignorance are so intimately entwined with the fabric of
the psyche, the unawakened mind is capable of deceiving itself with
breathtaking ingenuity. The solution therefore requires more than simply
being kind, loving, and mindful in the present moment. The practitioner
must equip him- or herself with the expertise to use a range of tools
to outwit, outlast, and eventually uproot the mind’s unskillful
tendencies. For example, the practice of generosity (dana) erodes the
heart’s habitual tendencies towards craving and teaches valuable lessons
about the motivations behind, and the results of, skillful action. The
practice of virtue (sila) guards one against straying wildly off-course
and into harm’s way. The cultivation of goodwill (metta) helps to
undermine anger’s seductive grasp. The ten recollections offer ways to
alleviate doubt, bear physical pain with composure, maintain a healthy
sense of self-respect, overcome laziness and complacency, and restrain
oneself from unbridled lust. And there are many more skills to learn.
The
good qualities that emerge and mature from these practices not only
smooth the way for the journey to Nibbana; over time they have the
effect of transforming the practitioner into a more generous, loving,
compassionate, peaceful, and clear-headed member of society. The
individual’s sincere pursuit of Awakening is thus a priceless and timely
gift to a world in desperate need of help.
Discernment (pañña)
The
Eightfold Path is best understood as a collection of personal qualities
to be developed, rather than as a sequence of steps along a linear
path. The development of right view and right resolve (the factors
classically identified with wisdom and discernment) facilitates the
development of right speech, action, and livelihood (the factors
identified with virtue). As virtue develops so do the factors identified
with concentration (right effort, mindfulness, and concentration).
Likewise, as concentration matures, discernment evolves to a still
deeper level. And so the process unfolds: development of one factor
fosters development of the next, lifting the practitioner in an upward
spiral of spiritual maturity that eventually culminates in Awakening.
The
long journey to Awakening begins in earnest with the first tentative
stirrings of right view — the discernment by which one recognizes the
validity of the four Noble Truths and the principle of kamma. One begins
to see that one’s future well-being is neither predestined by fate, nor
left to the whims of a divine being or random chance. The
responsibility for one’s happiness rests squarely on one’s own
shoulders. Seeing this, one’s spiritual aims become suddenly clear: to
relinquish the habitual unskillful tendencies of the mind in favor of
skillful ones. As this right resolve grows stronger, so does the
heartfelt desire to live a morally upright life, to choose one’s actions
with care.
At this point many followers make the inward
commitment to take the Buddha’s teachings to heart, to become “Buddhist”
through the act of taking refuge in the Triple Gem: the Buddha (both
the historical Buddha and one’s own innate potential for Awakening), the
Dhamma (both the Buddha’s teachings and the ultimate Truth towards
which they point), and the Sangha (both the unbroken monastic lineage
that has preserved the teachings since the Buddha’s day, and all those
who have achieved at least some degree of Awakening). With one’s feet
thus planted on solid ground, and with the help of an admirable friend
or teacher (kalyanamitta) to guide the way, one is now well-equipped to
proceed down the Path, following in the footsteps left by the Buddha
himself.
Virtue (sila)
Right view and right resolve continue
to mature through the development of the path factors associated with
sila, or virtue — namely, right speech, right action, and right
livelihood. These are condensed into a very practical form in the five
precepts, the basic code of ethical conduct to which every practicing
Buddhist subscribes: refraining from killing, stealing, sexual
misconduct, lying, and using intoxicants. Even the monks’ complex code
of 227 rules and the nuns’ 311 ultimately have these five basic precepts
at their core.
Concentration (samadhi)
Having gained a
foothold in the purification of one’s outward behavior through the
practice of sila, the essential groundwork has been laid for delving
into the most subtle and transformative aspect of the path: meditation
and the development of samadhi, or concentration. This is spelled out in
detail in the final three path factors: right effort, by which one
learns how to favor skillful qualities of mind over unskillful ones;
right mindfulness, by which one learns to keep one’s attention
continually grounded in the present moment of experience; and right
concentration, by which one learns to immerse the mind so thoroughly and
unwaveringly in its meditation object that it enters jhana, a series of
progressively deeper states of mental and physical tranquillity.
Right
mindfulness and right concentration are developed in tandem through
satipatthana (”frames of reference” or “foundations of mindfulness”), a
systematic approach to meditation practice that embraces a wide range of
skills and techniques. Of these practices, mindfulness of the body
(especially mindfulness of breathing) is particularly effective at
bringing into balance the twin qualities of tranquillity (samatha) and
insight (vipassana), or clear-seeing. Through persistent practice, the
meditator becomes more adept at bringing the combined powers of
samatha-vipassana to bear in an exploration of the fundamental nature of
mind and body.14 As the meditator masters the ability to frame his
immediate experience in terms of anicca (inconstancy), dukkha, and
anatta (not-self), even the subtlest manifestations of these three
characteristics of experience are brought into exquisitely sharp focus.
At the same time, the root cause of dukkha — craving — is relentlessly
exposed to the light of awareness. Eventually craving is left with no
place to hide, the entire karmic process that fabricates dukkha
unravels, the eightfold path reaches its noble climax, and the meditator
gains, at long last, his or her first unmistakable glimpse of the
Unconditioned — Nibbana.
Awakening
This first enlightenment
experience, known as stream-entry (sotapatti), is the first of four
progressive stages of Awakening, each of which entails the irreversible
shedding or weakening of several fetters (samyojana), the manifestations
of ignorance that bind a person to the cycle of birth and death.
Stream-entry marks an unprecedented and radical turning point both in
the practitioner’s current life and in the entirety of his or her long
journey in samsara. For it is at this point that any lingering doubts
about the truth of the Buddha’s teachings disappear; it is at this point
that any belief in the purifying efficacy of rites and rituals
evaporates; and it is at this point that the long-cherished notion of an
abiding personal “self” falls away. The stream-enterer is said to be
assured of no more than seven future rebirths (all of them favorable)
before eventually attaining full Awakening.
But full Awakening is
still a long way off. As the practitioner presses on with renewed
diligence, he or she passes through two more significant landmarks:
once-returning (sakadagati), which is accompanied by the weakening of
the fetters of sensual desire and ill-will, and non-returning (agati),
in which these two fetters are uprooted altogether. The final stage of
Awakening — arahatta — occurs when even the most refined and subtle
levels of craving and conceit are irrevocably extinguished. At this
point the practitioner — now an arahant, or “worthy one” — arrives at
the end-point of the Buddha’s teaching. With ignorance, suffering,
stress, and rebirth having all come to their end, the arahant at last
can utter the victory cry first proclaimed by the Buddha upon his
Awakening:
“Birth is ended, the holy life fulfilled, the task done! There is nothing further for the sake of this world.”
[MN 36]
The
arahant lives out the remainder of his or her life inwardly enjoying
the bliss of Nibbana, secure at last from the possibility of any future
rebirth. When the arahant’s aeons-long trail of past kamma eventually
unwinds to its end, the arahant dies and he or she enters into
parinibbana — total Unbinding. Although language utterly fails at
describing this extraordinary event, the Buddha likened it to what
happens when a fire finally burns up all its fuel.
“The serious pursuit of happiness”
Buddhism
is sometimes naïvely criticized as a “negative” or “pessimistic”
religion and philosophy. Surely life is not all misery and
disappointment: it offers many kinds of happiness and sublime joy. Why
then this dreary Buddhist obsession with unsatisfactoriness and
suffering?
The Buddha based his teachings on a frank assessment
of our plight as humans: there is unsatisfactoriness and suffering in
the world. No one can argue this fact. Dukkha lurks behind even the
highest forms of worldly pleasure and joy, for, sooner or later, as
surely as night follows day, that happiness must come to an end. Were
the Buddha’s teachings to stop there, we might indeed regard them as
pessimistic and life as utterly hopeless. But, like a doctor who
prescribes a remedy for an illness, the Buddha offers both a hope (the
third Noble Truth) and a cure (the fourth). The Buddha’s teachings thus
give cause for unparalleled optimism and joy. The teachings offer as
their reward the noblest, truest kind of happiness, and give profound
value and meaning to an otherwise grim existence. One modern teacher
summed it up well: “Buddhism is the serious pursuit of happiness.”
Theravada Comes West
Until
the late 19th century, the teachings of Theravada were little known
outside of southern Asia, where they had flourished for some two and
one-half millennia. In the past century, however, the West has begun to
take notice of Theravada’s unique spiritual legacy in its teachings of
Awakening. In recent decades this interest has swelled, with the
monastic Sangha from various schools within Theravada establishing
dozens of monasteries across Europe and North America. Increasing
numbers of lay meditation centers, founded and operated independently of
the monastic Sangha, strain to meet the demands of lay men and women —
Buddhist and otherwise — seeking to learn selected aspects of the
Buddha’s teachings.
The turn of the 21st century presents both
opportunities and dangers for Theravada in the West: Will the Buddha’s
teachings be patiently studied and put into practice, and allowed to
establish deep roots in Western soil, for the benefit of many
generations to come? Will the current popular Western climate of
“openness” and cross-fertilization between spiritual traditions lead to
the emergence of a strong new form of Buddhist practice unique to the
modern era, or will it simply lead to confusion and the dilution of
these priceless teachings? These are open questions; only time will
tell.
Spiritual teachings of every description inundate the media
and the marketplace today. Many of today’s popular spiritual teachings
borrow liberally from the Buddha, though only rarely do they place the
Buddha’s words in their true context. Earnest seekers of truth are
therefore often faced with the unsavory task of wading through
fragmentary teachings of dubious accuracy. How are we to make sense of
it all?
Fortunately the Buddha left us with some simple
guidelines to help us navigate through this bewildering flood. Whenever
you find yourself questioning the authenticity of a particular teaching,
heed well the Buddha’s advice to his stepmother:
[The teachings
that promote] the qualities of which you may know, ‘These qualities lead
to passion, not to dispassion; to being fettered, not to being
unfettered; to accumulating, not to shedding; to self-aggrandizement,
not to modesty; to discontent, not to contentment; to entanglement, not
to seclusion; to laziness, not to aroused persistence; to being
burdensome, not to being unburdensome’: You may definitely hold, ‘This
is not the Dhamma, this is not the Vinaya, this is not the Teacher’s
instruction.’
[As for the teachings that promote] the qualities
of which you may know, ‘These qualities lead to dispassion, not to
passion; to being unfettered, not to being fettered; to shedding, not to
accumulating; to modesty, not to self-aggrandizement; to contentment,
not to discontent; to seclusion, not to entanglement; to aroused
persistence, not to laziness; to being unburdensome, not to being
burdensome’: You may definitely hold, ‘This is the Dhamma, this is the
Vinaya, this is the Teacher’s instruction.’
[AN 8.53]
The
truest test of these teachings, of course, is whether they yield the
promised results in the crucible of your own heart. The Buddha presents
the challenge; the rest is up to you.
Notes
1. Buddhist
Religions: A Historical Introduction (fifth edition) by R.H. Robinson,
W.L. Johnson, and Thanissaro Bhikkhu (Belmont, California: Wadsworth,
2005), p. 46.
2. This estimate is based on data appearing in CIA
World Factbook 2004. South Asia’s largest Theravada Buddhist populations
are found in Thailand (61 million Theravadans), Myanmar (38 million),
Sri Lanka (13 million), and Cambodia (12 million).
3.Buddhist Religions, p. 46.
4. Mahayana today includes Zen, Ch’an, Nichiren, Tendai, and Pure Land Buddhism.
5.Guide Through The Abhidhamma Pitaka by Nyanatiloka Mahathera (Kandy: Buddhist Publication Society, 1971), pp. 60ff.
6.
A third major branch of Buddhism emerged much later (ca. 8th century
CE) in India:Vajrayana, the “Diamond Vehicle.” Vajrayana’s elaborate
system of esoteric initiations, tantric rituals, and mantra recitations
eventually spread north into central and east Asia, leaving a
particularly strong imprint on Tibetan Buddhism. See Buddhist Religions,
pp. 124ff. and chapter 11.
7. Modern scholarship suggests that
Pali was probably never spoken by the Buddha himself. In the centuries
after the Buddha’s death, as Buddhism spread across India into regions
of different dialects, Buddhist monks increasingly depended on a common
tongue for their Dhamma discussions and recitations of memorized texts.
It was out of this necessity that the language we now know as Pali
emerged. See Bhikkhu Bodhi’s Introduction in Numerical Discourses of the
Buddha (Walnut Creek, CA: Altamira Press, 1999), pp. 1ff, and n. 1 (p.
275) and “The Pali Language and Literature” by the Pali Text Society (»
http://www.palitext.com/subpages/lan_lite.htm; 15 April 2002).
8. Great Disciples of the Buddha by Nyanaponika Thera and Hellmuth Hecker (Somerville: Wisdom Publications, 1997), pp. 140, 150.
9. Buddhist Religions, p. 48.
10. The Hindu Vedas, for example, predate the Buddha by at least a millennium (Buddhist Religions, p. 2).
11. Buddhist Religions, p. 77.
12. Anandajoti Bhikkhu, personal communication.
13. See Dhp 1-2.
14.
This description of the unified role of samatha and vipassana is based
upon the Buddha’s meditation teachings as presented in the suttas (see
“One Tool Among Many” by Thanissaro Bhikkhu). The Abhidhamma and the
Commentaries, by contrast, state that samatha and vipassana are two
distinct meditation paths (see, for example, The Jhanas in Theravada
Buddhist Meditation by H. Gunaratana, ch. 5). It is difficult to
reconcile these two views just from studying the texts; any remaining
doubts and concerns about the roles of samatha and vipassana are best
resolved through the actual practice of meditation.
20) தமிழ் செம்மொழி
20) பாரம்பரிய இசைத்தமிழ் செம்மொழி
1980 வெ செப் 9 2016
பாதை பின்பற்றுபவர்கள் ஆன்மீக சமூக விழித்தெழுந்த ஒன்று காட்டிய
பயனர் posted படத்தை
தயவுசெய்து விஜயம்:
http://www.accesstoinsight.org/begin.html
தேரவாத புத்த என்ன?
மூலம்
ஜான் Bullitt
தேரவாத
(உச்சரிக்கப்படுகிறது - அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ - “டெர்ரா VAH-டா”),
“மூத்தோர் கோட்பாடு,” அறிஞர்கள் பொதுவாக முந்தைய கொண்டுள்ளது ஏற்று
இது Tipitaka, அல்லது பாலி நெறிமுறையுடன், இருந்து அதன் நூல் உத்வேகம்
ஈர்க்கிறது என்று புத்த பள்ளி உள்ளது பல
நூற்றாண்டுகளாக புத்தரின் teachings.1 என்ற சாதனையை எஞ்சியிருக்கும்,
தேரவாத கண்ட தென்கிழக்கு ஆசியா (தாய்லாந்து, மியான்மர் / பர்மா,
கம்போடியா, லாவோஸ்) மற்றும் இலங்கை சமயமாக வருகிறது. இன்று தேரவாத புத்த எண் 100 க்கும் மேற்பட்ட மில்லியன் worldwide.2
சமீபத்திய தசாப்தங்களில் தேரவாத மேற்கு ரூட் எடுக்க தொடங்கியுள்ளது.
பல Buddhisms, ஒரு தம்ம-வினய
புத்தர் - “விழித்தெழுந்த ஒன்” - அவர் நிறுவிய அறநெறிப்-வினய மதம் என்று - “. கோட்பாட்டை மற்றும் ஒழுக்கம்” ஒரு
சமூக கட்டமைப்பை அறநெறிப்-வினய (அல்லது தம்ம குறுகிய [சமஸ்கிருதம்: தர்ம]
க்கான) நடைமுறையில் ஆதரவாக வழங்க, மற்றும் கவனத்துடன் இந்த போதனைகள்
பாதுகாக்க, புத்தர் bhikkhus (துறவிகள்) மற்றும் bhikkhunis (சந்நியாசிகள்)
வரிசையில் நிறுவப்பட்டது - சங்க - இந்த நாள் வரை தொடர்கிறது இது கெளகேசியர்களாக உள்ளனர் மற்றும்
monastics, ஒரே அடுத்த தலைமுறைகளுக்கு மீது அவரது போதனைகள் அனுப்ப.
அறநெறிப்
புத்தர் கடந்துசென்ற பின்னர் இந்தியா முழுவதும் அதன் பரவல்
தொடர்ந்தபோது, சங்க மற்றும் இந்த பள்ளிகளில் ஒன்று இறுதியில் உயர்வு
கொடுத்தது Buddhism.3 பல பதினெட்டு வேறுபட்ட பிரிவுகளின் எழுச்சியினால்
schisms வழிவகுத்தது, அசல் போதனைகளை பற்றிய மாறுபட்ட பொருள் விளக்கங்கள்
எழுந்தது தன்னை
மகாயான ( “கிரேட்டர் வாகன”) 4 அழைத்து என்று நக்கல் Hinayana ( “சிறிய
வாகன”) போன்ற மற்ற பள்ளிகள் குறிப்பிடப்படுகிறது ஒரு சீர்திருத்த
இயக்கத்தின். இன்று
நாம் என்ன தேரவாத அழைக்க அந்த ஆரம்ப அல்லாத மகாயான schools.5 அடிப்படையில்
Hinayana மற்றும் மகாயான மூலம் மறைமுகமாக இழிவுபடுத்தும் தொனியில்
தவிர்க்க ஒரே உயிர் பிழைத்தவர் உள்ளது, அது பொதுவான புத்த இந்த இரண்டு
முக்கிய கிளைகள் இடையே வேறுபடுத்தி இன்னும் நடுநிலை மொழி பயன்படுத்த
இன்று. தேரவாத வரலாற்று தெற்கு ஆசியா ஆதிக்கம் ஏனெனில், அது சில சமயங்களில்
அழைக்கப்படுகிறது “தெற்கு” புத்த மதம், சீனா, திபெத், ஜப்பான், கொரியா
ஆகிய இந்தியா வடக்கு நோக்கி குடிபெயர்ந்தனர் இது மகாயான,, “வடக்கு”
Buddhism.6 அறியப்படுகிறது போது
பாலி: தேரவாத புத்த மொழி
தேரவாத,
நியமன நூல்கள் மொழி ஒருவேளை புத்தரின் time.7 வண போது மத்திய
இந்தியாவில் பேசப்படும் என்று மத்திய இந்தோ-ஆரிய கிளைமொழி அடிப்படையாக
கொண்ட பாலி (இலக்கியத்தில், “உரை”), உள்ளது. நினைவக
ஆனந்த, புத்தர் உறவினர் மற்றும் நெருங்கிய உதவியாளராக, புத்தரின்
போதனைகளை (சூத்திரங்கள்) உறுதி இதனால் புத்தரின் இறப்புக்கு (சிஏ கி.மு.
480), மிக மூத்த துறவிகள் ஐந்நூறு பிறகு விரைவில் இந்த teachings.8 ஒரு
வாழ்க்கை களஞ்சியமாக மாறியது - ஆனந்த உட்பட - ஓதி அவர்கள் புத்தரின் நாற்பத்தி ஐந்து ஆண்டு போதனை போது
கேட்டேன் அனைத்து சொற்பொழிவுகளில் career.9 இந்த சொற்பொழிவுகளில் மிக
எனவே மறுப்பு, “Evam என்னை sutam” தொடங்கும் சரிபார்க்க கூட்டப்பட்ட - “.
இவ்வாறு நான் கேட்டிருக்கிறேன்”
விநாயக
Pitaka: புத்தரின் இறப்புக்கு பின்னர் போதனைகள் கீழே நீண்ட மூன்று
பிரிவுகளாக கி.மு. 250 சங்க திட்டமிட்டு ஏற்பாடு செய்தார் மூலம் Buddha.10
வேட்டையாடுகின்றன மற்றும் இந்த போதனைகள் தொகுக்கப்பட்ட என்று ஒரு இந்திய
வாய்வழி பாரம்பரியத்தின் வைத்து, துறவியர் சமூகத்தில் வாய்வழியாக நிறைவேற்ற
வேண்டும் என தொடர்ந்து (
“ஒழுக்கம் கூடை” - சங்க விதிகள் மற்றும் சுங்க குறித்து நூல்கள்), சட்டா
Pitaka ( “சொற்பொழிவுகளை கூடை” - புத்தர் மற்றும் அவரது நெருங்கிய
சீடர்கள் சொற்பொழிவுகளில் மற்றும் கூற்றுக்களால்), மற்றும் அபிதம்மா
Pitaka ( “சிறப்பு / அதிக கோட்பாட்டை கூடை” - அறத்தின் ஒரு விரிவான உள தத்துவ பகுப்பாய்வின்). இந்த மூன்று Tipitaka, என அழைக்கப்படும் “மூன்று கூடைகளும்.” மூன்றாம் நூற்றாண்டில் இலங்கை பிக்குகள் Tipitaka செய்ய பூரணமான வர்ணனைகள் ஒரு தொடர் ஒடுக்குவதற்கான தொடங்கியது; இந்த பின்னர் தொகுத்துள்ள மற்றும் ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் உள்ள பாலி ஆரம்பத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டன. Tipitaka பிளஸ் பிந்தைய, நியமன நூல்கள் (வர்ணனைகள், வரலாறு, முதலியன) ஒன்றாக பாரம்பரிய தேரவாத இலக்கிய முழு உடல் ஆவார்கள்.
பாலி முதலில் அதன் சொந்த எழுத்துக்களை ஒரு பேசப்படும் மொழி இருந்தது. அது
Tipitaka முதல், எழுத்து சரி செய்யப்பட்டது என்று இலங்கை
சம்பிரதியாகிய-துறவிகள் சுமார் 100 கி.மு. வரை இருந்தது, Tipitaka பல
வித்தியாசமான கதை ஒரு மொழிப்பெயர்க்கப்பட்ட வருகிறது பின்னர் ஆரம்ப பிராமி
script.12 ஒரு வடிவம் ஒலிப்பு முறையில் பாலி எழுதிய 11 (தேவநாகரி, தாய், பர்மிய, ரோமன், சிரிலிக், ஒரு சில பெயர்களுக்கு). இங்கே மற்றும் அங்கே கூட ஒரு சிறிது - - பெரிதும் அவர்கள் புரிந்து
மற்றும் புத்தரின் போதனைகள் பாராட்டு ஆழமாகும் மிகவும் பிரபலமான Tipitaka
நூல்கள் ஆங்கிலம் மொழிபெயர்ப்பு நிரம்பியிருந்தாலும், தேரவாத பல மாணவர்கள்
கற்றல் பாலி மொழி என்று கண்டுபிடிக்க.
யாரும் Tipitaka உண்மையில் வரலாற்று புத்தர் உச்சரித்த வார்த்தைகள் எந்த கொண்டிருக்கிறது என்பதை என்னால் நிரூபிக்க முடியும். பயிற்சி புத்த இந்த சிக்கல் எதுவும் இல்லை. உலகின்
பெரிய மதங்கள் பல வேத போலல்லாமல், Tipitaka இறை உண்மையின் ஒரு தாக்க
அறிக்கை, ஒரு தீர்க்கதரிசி வெளிப்படுத்தியதைப் போல, நம்பிக்கை முற்றிலும்
ஏற்று கொள்ள வேண்டும், ஸ்தோத்திர இல்லை என்று கருதப்படுகிறது. மாறாக,
அதன் போதனைகள் ஒன்று தன்னை கண்டுபிடிக்க முடியும் அவர்கள், உண்மையில்,
வாக்குறுதி முடிவுகளை தந்துள்ளன என்றால் என்று ஒரு வாழ்க்கை நடைமுறையில்
வைத்து கொள்ள, முதல்நிலை மதிப்பீடு வேண்டும் எனபதை. இது தான் உண்மை அது எந்த நோக்கி இறுதியில், இல்லை வார்த்தைகள் தங்களை முக்கியமானது என்று Tipitaka புள்ளி வார்த்தைகள். அறிஞர்கள்
வந்து (இதனால் முற்றிலும் இந்த போதனைகள் புள்ளி மிஸ்) ஆண்டுகள் Tipitaka
இருந்து பத்திகளை ஆசிரியர் தொடர்ந்து விவாதிக்கிறார்கள் வேண்டும்
என்றாலும், Tipitaka அமைதியாக தொடர்ந்து சேவிப்பார்கள் - இது
நூற்றாண்டுகளாக உள்ளது என - மில்லியன் கணக்கான ஒரு தவிர்க்க முடியாத
வழிகாட்டியாக விழிப்பு தங்கள் வேட்டையில் பின்பற்றுபவர்கள்.
புத்தரின் போதனைகள் குறித்து சுருக்கமாக
நான்கு உன்னத உண்மைகளை
விரைவில்
தனது விழிப்பு பிறகு, புத்தர் அவன் தன் பின்னர் போதனைகள் அடித்தளமாக
கொண்டிருந்த அத்தியாவசிய கட்டமைப்பை தீட்டப்பட்டது இதில் அவரது முதல்
பிரசங்கம், வழங்கினார். இந்த
கட்டமைப்பை நான்கு உன்னத உண்மைகளை கொண்டுள்ளது, இயற்கை நான்கு அடிப்படை
கொள்கைகளை (தம்ம) மனித நிலையை புத்தரின் தீவிரமாக நேர்மையான மற்றும்
ஊடுருவிச் மதிப்பீடு இருந்து வெளிப்பட்ட. அவர் இல்லை, மனோதத்துவ கோட்பாடுகள் அல்லது நம்பிக்கை கட்டுரைகள் என
ஆனால் நாம் விழித்துக்கொள்ள conduces என்று ஒரு வழியில் நமது நேரடி
அனுபவம் வகுக்கப்பட வேண்டும், இதன் மூலம் வகைகள் என இந்த உண்மைகளை கற்று:
துக்கம்: துன்பம், unsatisfactoriness, அதிருப்தி, மன அழுத்தம்;
எந்த ஆக ஆக மாநிலங்களில், மற்றும் மாநிலங்கள் உணர்ச்சி மிகு இந்த அதிருப்தியின் iscraving (தன்ஹா) காரணம்;: துக்கம் காரணம்
துக்கம் நிறுத்துவதற்கோ: என்று ஏங்கி என்ற அழித்தல் ஆகியவை;
பயிற்சிகளின் பாதை துக்கம் நிறுத்துவதற்கோ முன்னணி: சரியான பார்வை,
சரிசெய்யவே, வலது பேச்சு, சரியான நடவடிக்கை, வலது வாழ்வாதார, வலது முயற்சி,
சரியான நெறிகள், மற்றும் வலது செறிவு நோபல் எட்டுமடிப்பு பாதை.
ஏனெனில்
இந்த உன்னத உண்மைகளை எங்கள் அறியாமை (avijja) என்ற, ஏனெனில் அவர்களின்
அடிப்படையில் உலகில் முறைமை எங்கள் அனுபவமின்மை, நாம் சம்சார பிணைப்பு
பிறந்த, முதுமை, நோய், மரணம், மற்றும் மறுபிறப்பு சஞ்சலமான சுழற்சி
இருக்கும். ஏங்கி
இந்த செயல்முறை முதல், ஒரு நேரத்தில் இருந்து அடுத்த மற்றும் எண்ணற்ற
வாழ்நாளில் காலப்போக்கில், காரணம் மற்றும் விளைவு உலகளாவிய சட்டம்
செலுத்தப்படுகிறது கம்மா (SKT. கர்மா) ஏற்ப,. -
என்பதை உடல், பேச்சு, அல்லது மனதில் தன்னை - இந்த மாற்றமுடியாத சட்டத்தின்
படி, ஒவ்வொரு ஒரு கணத்தில் செய்கிறது என்று நடவடிக்கை கடைசியில் அதன்
திறமையினால் படி பலனைக்கொடுக்கும்: unskillful மற்றும் தீங்கு வழிகளில்
மற்றும் துயரத்தின் பின்பற்ற கட்டப்படுகிறது உள்ள செயல்; திறனுடன்
செயல்பட மற்றும் மகிழ்ச்சியை இறுதியில் ஒரு, இந்த கொள்கை அறியாமை உள்ளது
என ஒரு ஒரு குறிக்கோள் இல்லாத இருப்பு போனது நீண்ட ensue.13 வேண்டும்:
விரக்தியிலும் அடுத்த, சந்தோஷமாக ஒரு கணம்; நரகத்தில் அடுத்த பரலோகத்தில் ஒரு வாழ்நாள், அனுபவித்து.
புத்தர்
சம்சார இருந்து விடுதலை பெற்று உன்னத உண்மைகளை ஒரு குறிப்பிட்ட பணியை
ஒவ்வொரு ஒதுக்க வேண்டும் என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டது: முதல் நோபல் உண்மை
புரிந்து கொள்ள வேண்டும்; இரண்டாவது, கைவிட்டது மூன்றாவது, உணர்ந்து; நான்காவது, உருவாக்கப்பட்டது. மூன்றாவது
நோபல் உண்மை முழுமையாக புரிந்துகொள்ளாமல் விழிப்பு வழியைவகுக்கும்:
அறியாமை, ஏங்கி, துன்பம் இறுதியில், மற்றும் கம்மா கொள்கிறது; தலை சுதந்திரம் மற்றும் அனைத்து புத்தரின் போதனைகள் இறுதி இலக்கு உள்ளது என்று உச்ச மகிழ்ச்சி நேரடி ஊடுருவல்; நிபந்தனை அற்ற, அழிவற்ற, Unbinding - நிப்பானாவின் (. SKT நிர்வாணா).
எட்டுமடிப்பு பாதை மற்றும் அறத்தின் பயிற்சியும்
அறியாமை
வேர்கள் மிகவும் நெருக்கமாக ஆன்மாவின் துணி கொண்டு பின்னப்பட்ட ஏனெனில்,
விழிப்படையாத மனதில் மூச்சடைக்க புத்தி கூர்மை தன்னை ஏமாற்றி திறன் உள்ளது.
தீர்வு என்னவென்றால், தற்போதைய தருணத்தில் வெறுமனே அன்பான, வகையான இருப்பதை விட மேலும், மற்றும் கவனத்தில் தேவைப்படுகிறது. பயிற்சியாளர்,
சதி செய்ய எல்லைக்கும் மேற் செல் பல கருவிகள் பயன்படுத்த நிபுணத்துவம்
தருகின்ற அல்லது தன்னை சித்தப்படுத்து வேண்டும், மற்றும் இறுதியில் மனதில்
unskillful போக்குகள் பிடுங்க. உதாரணமாக,
பெருந்தன்மை (Dana) நடைமுறையில் ஏங்கி நோக்கி இதயம் பழக்கமானவர்கள்
போக்குகள் அரிக்கிறது மற்றும் பின்னால் உணர்ச்சிகள், முடிவுகளை, திறமையான
நடவடிக்கை பற்றி மதிப்புமிக்க பாடங்களைக் கற்றுத் தருகிறது. நல்லொழுக்க பயிற்சியை (சிலா) பெருமளவில் இனிய நிச்சயமாக மற்றும் தீங்கு வழியில் பாடமுடியும் எதிராக ஒரு காவலர்கள். நல்லெண்ண (மெட்டா) சாகுபடி கோபம் ஆள்மயக்கும் பிடியில் கீழறுக்க உதவுகிறது. பத்து
நினைவுக்குறிப்புகள் சந்தேகம் போக்க, மன உடல் வலி தாங்க, சுய மரியாதை ஒரு
ஆரோக்கியமான உணர்வு பராமரிக்க, சோம்பல், தன்னிறைவு கடக்க, மற்றும்
தடையற்ற காமம் இருந்து தன்னை நிதானப்படுத்த வழிகளில் வழங்குகின்றன. மற்றும் கற்று கொள்ள இன்னும் பல திறமைகள் உள்ளன.
இந்த நடைமுறைகள் இருந்து வெளிப்படும் மற்றும் முதிர்ந்த நல்ல குணங்களைப் மட்டுமே நிப்பானாவின் பயணம் வழியை இல்லை; காலப்போக்கில்
அவர்கள் சமூகத்தின் ஒரு, தாராள அன்பையும் பாசத்தையும் பொழிகிற, அமைதியான,
மற்றும் தெளிவான தலை உறுப்பினராக ஒரு பயிற்சியாளர் மாற்றியமைக்கும்
விளைவை. விழிப்பு தனிநபரின் நேர்மையான நோக்கத்தில் இவ்வாறு உதவி பெரும் தேவை ஒரு உலக ஒரு விலைமதிப்பற்ற மற்றும் சரியான நேரத்தில் பரிசு.
விவேகம் (பன்னா)
மாறாக
ஒரு நேர்கோட்டு பாதையில் படிகளை வரிசை விட, போன்ற தனிப்பட்ட குணங்களை
ஒரு தொகுப்பு உருவாக்கப்பட்டது வேண்டும் எட்டுமடிப்பு பாதை சிறந்த
புரிந்து வருகிறது. சரியான
பார்வை மற்றும் சரிசெய்யவே (பாரம்பரிய ஞானத்துடனும் பகுத்துணர்வுடனும்
அடையாளம் காரணிகள்) வளர்ச்சி சரியான பேச்சு, நடவடிக்கை, மற்றும் வாழ்வாதார
(நல்லொழுக்கம் கொண்டு அடையாளம் காரணிகள்) வளர்ச்சி உதவுகிறது. நல்லொழுக்கம் உருவாகிறது என மிகவும் செறிவு (வலது முயற்சி, நெறிகள், மற்றும் செறிவு) கொண்டு அடையாளம் காரணிகள் செய்ய. அதேபோல், செறிவு முதிர்ச்சியடைந்த, உணர்விலும் இன்னும் ஆழமானதொரு நிலை உருவாகிறது. அதனால் செயல்முறை திறந்துகொண்டது: ஒரு காரணியாக வளர்ச்சி இறுதியில்
விழிப்பு முடிவடைகிறது என்று ஆன்மீக முதிர்ச்சி மேல் சுழல் அடுத்த,
பயிற்சியாளர் தூக்கும் வளர்ச்சி ஊட்டி வளர்க்கிறது.
ஒரு
நான்கு உன்னத உண்மைகளை செல்லுபடியாகும் மற்றும் கம்மா கொள்கை
அங்கீகரிக்கிறது மூலம் உணர்விலும் - விழிப்பு நீண்ட பயணம் சரியான பார்வை
முதல் தற்காலிக எழுச்சியை கொண்டு அக்கறையுடனான தொடங்குகிறது. ஒரு
என்று ஒரு எதிர்கால நல்வாழ்வை எந்த விதி நிர்ணயிப்பதாகவும், அல்லது ஒரு
தெய்வீக பிறவி அல்லது சீரற்ற வாய்ப்பு ஆசைகளையும் விட்டு பார்க்க
தொடங்குகிறது. ஒருவரின் மகிழ்ச்சி பொறுப்பு ஒரு சொந்த தோள்களில் சாரும். இதை
பார்த்து, ஒரு ஆன்மீக நோக்கங்களை திடீரென்று தெளிவாக மாறும்: திறமையான
தான் ஆதரவாக மனதில் பழக்கமானவர்கள் unskillful போக்குகள் கைவிட. இந்த சரிசெய்யவே வலுவான வளரும், எனவே கவனத்துடன் ஒருவரின் நடவடிக்கையின்
தேர்வு செய்ய ஒரு ஒழுக்கசீலன் வாழ்க்கை வாழ இதயப்பூர்வமான ஆசை, இல்லை.
இந்த
கட்டத்தில் பல பின்பற்றுபவர்கள், “புத்த” டிரிபிள் ஜெம் தஞ்சம்
புகுந்துள்ளனர் செயல் மூலம் ஆக இதயம் புத்தரின் போதனைகள் எடுக்க
உள்நோக்கி அர்ப்பணிப்பு செய்ய: புத்தர் (இரண்டு வரலாற்று புத்தர் மற்றும்
விழிப்பு ஒருவரின் உள்ளார்ந்த திறன்), அறநெறிப்
(புத்தரின் போதனைகள் மற்றும் நோக்கியே அவர்கள் சுட்டிக்காட்ட சத்தியத்தை
இருவரும்), மற்றும் சங்க (இரண்டு புத்தர் காலத்திலிருந்து போதனைகள்
பாதுகாக்கப்படுகிறது என்று உடையாத துறவியர்களுக்குரிய பரம்பரையில், மற்றும்
விழிப்பு குறைந்தபட்சம் சில சாதிக்க முடியவில்லை அனைவருக்கும்). ஒருவர் பாதங்களை இதனால் திட தரையில் ஊன்றி, மற்றும் ஒரு போற்றத்தக்க
நண்பர் அல்லது வழி வழிகாட்ட ஆசிரியர் (kalyanamitta) உதவியுடன், ஒரு
இப்போது, பாதையில் தொடர நன்கு ஆயுதம் புத்தர் தன்னை விட்டு அடிச்சுவட்டை
பின்பற்றி உள்ளது.
நல்லொழுக்கம் (சிலா)
அதாவது,
வலது பேச்சு, சரியான நடவடிக்கை, மற்றும் வலது வாழ்வாதார - சரியான பார்வை
மற்றும் சரிசெய்யவே சிலா, அல்லது நல்லொழுக்க தொடர்புடைய பாதை காரணிகள்
வளர்ச்சி மூலம் முதிர்ச்சி தொடர்ந்து. இந்த
ஐந்து கட்டளைகளைத் ஒரு நடைமுறை வடிவம் ஒரு ஒடுங்கவில்லை இருக்கும்,
நன்நெறி நடத்தைத் அடிப்படை குறியீடு எந்த ஒவ்வொரு பயிற்சி புத்த
சேரும்போது:, கொலை, திருட்டு பாலியல் துர்நடத்தை, பொய், மற்றும் போதை
பயன்படுத்தி தவிர்ப்பதன். 311 துறவிகள் ‘227 விதிகள் மற்றும் சந்நியாசிகள் சிக்கலான குறியீடு’ கூட
இறுதியில் தங்கள் அடிப்படை நேரத்தில் இந்த ஐந்து அடிப்படை கட்டளைகளை
வேண்டும்.
செறிவு (சமாதி)
தியானம்
மற்றும் சமாதி, அல்லது செறிவு வளர்ச்சி: சிலா பயிற்சி மூலம் ஒரு
வெளிப்புறமாக நடத்தை சுத்திகரிப்பு ஒரு பிடிப்பு பெற்றபின், அத்தியாவசிய
அடிப்படையை பாதை மிக நுட்பமான மற்றும் உருமாற்றும் அம்சம் ஆராய்வதற்காக
போடப்பட்டுள்ளது. வலது
முயற்சி, இதன் மூலம் ஒரு unskillful ஒருவர் மீது மனதில் திறமையான குணங்கள்
சாதகமாக எப்படி தெரிந்துகொள்கிறார்; இந்த வெளியே விரிவாக இறுதி மூன்று
பாதை காரணிகள் அச்சடிக்கப்பட்டது ஒருவர் தொடர்ச்சியாக அனுபவம் தற்போதைய தருணத்தில் அடித்தளமாக ஒரு கவனத்தை வைத்து அறிகிறான், இதன் மூலம் சரியான நெறிகள்,; மற்றும் வலது செறிவு, இதன் மூலம் ஒரு அது ஞானத்தில், மன மற்றும் உடல்
அமைதி படிப்படியாக ஆழமான மாநிலங்களில் ஒரு தொடர் நுழைகிறது என்று அதன்
தியானம் பொருள் முற்றிலும் மற்றும் தயக்கமின்றி மனதில் மூழ்கடித்து
அறிகிறான்.
வலது
நெறிகள் மற்றும் வலது செறிவு satipatthana மூலம் இணைந்து உருவாக்கப்பட்டது
( “குறிப்பு சட்டகங்கள்” அல்லது “நெறிகள் அடித்தளங்கள்”), திறன்கள்
மற்றும் உத்திகளை ஒரு பரவலான அரவணைத்து தியானம் நடைமுறையில் ஒரு முறையான
அணுகுமுறை. இந்த
நடைமுறைகள், உடல் (மூச்சு குறிப்பாக நெறிகள்) நெறிகள் சமநிலை ஒரு அமைதி
(சமதா) மற்றும் நுண்ணறிவால் (விபாசனா), அல்லது தெளிவான-பார்த்து இரட்டை
குணங்கள் கொண்டு ஆற்றல் வாய்ந்தவையாக இருக்கின்றன. தொடர்ந்து
பயிற்சி மூலம் தியானம் தியானம் முதுகலை மனம் மற்றும் body.14 அடிப்படை
தன்மை ஒரு ஆய்வு நிலையாமையை anicca அடிப்படையில் அவரது உடனடி அனுபவம்
சிருஷ்டிக்க (திறனை தாங்க சமதா-விபாசனா இணைந்த சக்திகள் கொண்டு
கைதேர்ந்தவர்களாய் ஆகிறது ),
துக்கம், மற்றும் anatta (இல்லை சுய), அனுபவம் இந்த மூன்று பண்புகள் கூட
மெல்லிய வெளிப்பாடாக நேர்த்தியானது தீவிர கவனம் கொண்டு வரப்படுகின்றனர். அதே நேரத்தில், என்ற துக்கம் மூல காரணம் - ஏங்கி - அயராது விழிப்புணர்வு ஒளி வெளிப்படும். இறுதியில் ஏங்கி நீண்ட கடைசியாக, மறைக்க எந்த இடத்தில், துக்கம்
விவரிக்கிறது இட்டுக்கட்டி என்று எட்டு மடங்கு பாதை அதன் உன்னத
உச்சக்கட்டத்தை அடைந்தது, முழு கர்ம செயல்முறை, மற்றும் தியானம் வெற்றிகள்
விட்டு, என்ற நிபந்தனை அற்ற அவன் அல்லது அவள் முதல் தவறாக கருத முடியாத
பார்வை - நிப்பானாவின்.
விழிப்பு
இந்த
முதல் ஞானம் அனுபவம், ஸ்ட்ரீம் நுழைவு (sotapatti) என அழைக்கப்படும், பல
விலங்குகள் போடப்பட்டு (samyojana), ஒரு நபர் பிணைக்க என்று அறியாமை
வெளிப்பாடுகள் முடியாத உதிர்தல் அல்லது பலவீனப்படுத்தி இன்றியமையாததாகிறது
இவை ஒவ்வொன்றும் விழிப்பு நான்கு முற்போக்கு கட்டங்களில், முதல் பிறப்பு மற்றும் இறப்பு சுழற்சி. ஸ்ட்ரீம்
நுழைவு பயிற்சியாளர் தற்போதைய வாழ்க்கையில் மற்றும் சம்சார அவரது நீண்ட
பயணம் முழுமையாக இரண்டு முன்னெப்போதும் இல்லாத மற்றும் தீவிரவாத
திருப்புமுனையாகும். அது இந்த புள்ளி புத்தரின் போதனைகள் உண்மை மீது எனக்கு எந்த வட்டமிடும் சந்தேகங்களை மறைந்துவிடும் என்று உள்ளது; அது சடங்குகள் மற்றும் சடங்குகள் சுத்திகரிக்கும் பலாபலன் எந்த நம்பிக்கை ஆவியாகி என்று இந்த கட்டத்தில் உள்ளது; அது ஒரு நிரந்தரமான தனிப்பட்ட “சுயம் ‘நீண்ட நேசத்துக்குரிய கருத்தை விட்டு விழும் என்று இந்த கட்டத்தில் இருக்கிறது. ஸ்ட்ரீம்-enterer இறுதியில் முழு விழிப்பு அடைவதற்காக முன் குறைந்தது ஏழு
எதிர்கால மறுபிறப்புக்கள் (சாதகமான அவர்கள் அனைவரும்) உறுதி வேண்டும்
என்று கூறப்படுகிறது.
ஆனால் முழு விழிப்பு இன்னும் ஒரு நீண்ட வழி உள்ளது. பயிற்சியாளர்
புதுப்பிக்கப்பட்ட விடாமுயற்சி மீது அச்சகங்கள் என, அவன் அல்லது அவள்
இன்னும் இரண்டு குறிப்பிடத்தக்க முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடங்கள் வழியாக
செல்கிறது: முறை-திரும்பிய (sakadagati), சிற்றின்ப ஆசை மற்றும் தவறான
விருப்பத்திற்கு கட்டுக்களில் பலவீனப்படுத்தி சேர்ந்து இது, அல்லாத
திரும்பி (Agati) , இதில் இந்த இரண்டு விலங்குகள் போடப்பட்டு முற்றிலும் பிடுங்கப்பட்ட. arahatta
- - விழித்துக்கொள்ள இறுதி கட்டத்தில் நாட்டம் மற்றும் அகந்தையில் கூட
மிகவும் நுட்பமான அளவுகள் மாற்ற இயலாத வகையில் அணைக்கப்படும் போது
ஏற்படும். இப்போது
ஒரு உத்தியாக அராந்தின், அல்லது “தகுதி” - - இந்த கட்டத்தில் பயிற்சியாளர்
புத்தரின் போதனைகளை இறுதி கட்டத்தில் வந்து சேருகிறோம். அறியாமை, துன்பம், மன அழுத்தம், மற்றும் மறுபிறப்பு அனைத்து தங்கள்
முடிவுக்கு வந்து, கடந்த உத்தியாக அராந்தின் முதல் அவரது விழிப்பு மீது
புத்தர் பிரகடனப்படுத்தப்பட்ட வெற்றி அழ சொல்ல முடியும்:
“பிறப்பு முடிந்தது, புனித வாழ்க்கை நிறைவேறும், செய்த பணி! இந்த உலக பொருட்டு மேலும் எதுவும் இல்லை.”
[எம்.என் 36]
உத்தியாக
அராந்தின் உள்ளூர எந்த எதிர்கால மறுபிறப்பு சாத்தியம் இருந்து
நிப்பானாவின் பேரின்பம், கடந்த பாதுகாப்பான அனுபவித்து அவரது வாழ்க்கை
எஞ்சிய வெளியே வாழ்கிறார். கடந்த
காமா என்ற உத்தியாக அராந்தின் தான் பல யுகங்கள் நீண்ட பாதை இறுதியில் அதன்
இறுதியில் unwinds போது, உத்தியாக அராந்தின் இறந்து அவன் அல்லது அவள்
parinibbana நுழைகின்றன - மொத்த Unbinding. மொழி முற்றிலும் இந்த அசாதாரண நிகழ்வை விளக்கும் மணிக்கு முடியவில்லை
என்றாலும், புத்தர் ஒரு தீ இறுதியாக அதன் அனைத்து எரிபொருள் வரை எரிகிறது
போது என்ன நடக்கும் ஒப்பிட்டார்.
“மகிழ்ச்சி தீவிர நாட்டம்”
புத்த சில நேரங்களில் கபடமற்ற ஒரு “எதிர்மறை” அல்லது “அவநம்பிக்கை” மதம் மற்றும் தத்துவம் வருகிறது என்று விமர்சிக்கப்படுகிறது. நிச்சயமாக வாழ்க்கை அனைத்து துன்பம் மற்றும் ஏமாற்றம் இல்லை: அது மகிழ்ச்சி மற்றும் விழுமிய மகிழ்ச்சி பல வகையான வழங்குகிறது. பின்னர் ஏன் unsatisfactoriness மற்றும் துன்பம் இந்த சாரமில்லாத புத்த தொல்லை?
புத்தர்
மனிதராகப் நிலை ஒரு வெளிப்படையான மதிப்பீட்டை அவரது போதனைகள் சார்ந்த:
unsatisfactoriness மற்றும் உலகில் பாதிக்கப்பட்ட உள்ளது. ஒருவரும் இந்த விஷயத்தை விவாதிக்க முடியும். துக்கம்
உலக இன்பம் மற்றும் மகிழ்ச்சி கூட உச்ச வடிவங்களில் பின்னால், ஐந்து,
விரைவில் அல்லது பின்னர், நிச்சயமாக இரவும் பின்வருமாறு, அந்த மகிழ்ச்சியை
ஒரு முடிவுக்கு வர வேண்டும் உள்ளேயும் அவமான. புத்தரின்
போதனைகள் அங்கு நிறுத்த முன்வைத்தால், நாம் உண்மையில் மிகவும்
நம்பிக்கையற்ற என அவநம்பிக்கை மற்றும் வாழ்க்கை அவர்களை கருத வேண்டும். ஆனால்,
ஒரு நோய் ஒரு தீர்வு பரிந்துரைக்கிறார் ஒரு மருத்துவர் போன்ற, புத்தர்
ஒரு நம்பிக்கையின் (மூன்றாவது நோபல் உண்மை) மற்றும் ஒரு சிகிச்சை
(நான்காவது) வழங்குகிறது. புத்தரின் போதனைகள் இதனால் இணையற்ற நம்பிக்கை மற்றும் மகிழ்ச்சி காரணம் கொடுக்க. போதனைகள்
பரிசாக மகிழ்ச்சி, அவர்தாம், வேர் வகையான வழங்க, மற்றும் மற்றபடி கடுமையான
இருப்பு ஆழ்ந்த மதிப்பு மற்றும் பொருள் கொடுக்க. ஒரு நவீன ஆசிரியர் நன்கு சுருக்கிக் கூறினார்: “புத்த மகிழ்ச்சி தீவிர நாட்டம் உள்ளது.”
தேரவாத மேற்கு வருகிறது
19
ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் வரை, தேரவாத போதனைகளை சிறிய அங்கு
அவர்கள் சில இரண்டு மற்றும் ஒரு அரை நூற்றாண்டுகளாக பூத்துக்குலுங்கிய
தெற்கு ஆசியா, வெளியே அழைக்கப்படும். கடந்த
நூற்றாண்டில், இருப்பினும், மேற்கு விழிப்பு அதன் போதனைகளை தேரவாத
தனிப்பட்ட ஆன்மீக மரபு கவனத்திற்கு எடுத்து தொடங்கியுள்ளது. கடந்த
பத்தாண்டு காலத்தில் இந்த வட்டி தேரவாத ஐரோப்பா மற்றும் வட அமெரிக்கா
முழுவதும் மடங்கள் டஜன் கணக்கான நிறுவுவதில் உள்ள பல்வேறு பள்ளிகளில்
இருந்து, துறவு சங்க கொண்டு, என அதிகரித்துள்ளது. புத்த மற்றும் இல்லையெனில் - - புத்தரின் போதனைகள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட
அம்சங்களை அறிந்து முயன்று அதிகரித்து பொதுநிலையினர் தியானம் மையங்கள்
நிறுவப்பட்டு, சுதந்திரமாக, துறவு சங்கம் என்ற இயக்கப்படும், திரிபு எண்கள்
பொதுநிலையினர் ஆண்கள் மற்றும் பெண்கள் கோரிக்கைகளை சந்திக்க.
21-ம்
நூற்றாண்டின் மேற்கு தேரவாத வாய்ப்புகளை மற்றும் ஆபத்துக்களை இரண்டு
அளிக்கிறது: புத்தரின் போதனைகள் பொறுமையாக ஆய்வு செய்யப்பட்டு
நடைமுறையில் வைத்து, மற்றும் வந்து பல தலைமுறையினர் நலனுக்காக, மேற்கத்திய
மண் ஆழமான வேர்கள் நிறுவ அனுமதி? “வெளிப்படைத்தன்மை”
மற்றும் ஆன்மீக மரபுகள் இடையே குறுக்கு-கருத்தரித்தல் தற்போதைய பிரபலமான
மேற்கத்திய காலநிலை வழிவகுக்கும் புத்த ஒரு வலுவான புதிய வடிவம் வெளிப்பாடு
நவீன சகாப்தத்தில் தனிப்பட்ட பயிற்சி, அல்லது அது வெறும் குழப்பம் மற்றும்
இந்த விலைமதிப்பற்ற போதனைகள் கணித்தல் வழிவகுக்கும் எப்படி? இந்த திறந்த கேள்விகள் உள்ளன; காலம் தான் பதில் சொல்லும்.
ஒவ்வொரு விளக்கம் ஆன்மீக போதனைகள் ஊடக மற்றும் சந்தையில் இன்று மூழ்கடித்து. இன்றைய
பிரபல ஆன்மீக போதனைகளை பல மட்டும் அரிதாக அவர்கள் தங்கள் உண்மை சூழலில்
புத்தர் வார்த்தைகளை வைக்க என்றாலும், புத்தர் இருந்து இஸ்லாமிய கடன். சத்திய எர்னெஸ்ட் தேடுவோரின் எனவே அடிக்கடி சந்தேகத்திற்குரிய துல்லியம் துண்டுக் போதனைகள் மூலம் நீர் என்ற சுவையற்ற பணி எதிர். எப்படி நாம் அதை அனைத்து உணர்வு செய்ய வேண்டும்?
அதிர்ஷ்டவசமாக புத்தர் எங்களுக்கு இந்த மலைக்கவைக்கும் வெள்ள மூலம் செல்லவும் உதவும் சில எளிய வழிமுறைகளை எங்களுக்கு விட்டு. போதெல்லாம் நீங்கள், ஒரு குறிப்பிட்ட கற்பிக்கும் நம்பகத்தன்மையை கேள்வி
அவருடைய மாற்றந்தாய் நன்கு புத்தரின் ஆலோசனை கவனிக்கவில்லை கண்டுபிடிக்க:
[ஊக்குவிக்க அந்த போதனைகள்] நீங்கள் தெரியும் இது குணங்கள், ‘இந்த குணங்கள் இல்லை சாந்தம் செய்ய, பேரார்வம் வழிவகுக்கும்; இல்லை தடங்கலற்ற இருப்பது, விலங்கிடப்பட்டிருந்த வருகின்றன; இல்லை விடுவதற்காக செய்ய, சேர்ப்பதிலேயே; சுய-டாம்பீகத்தின், இல்லை அடக்கம் செய்ய; அதிருப்திக்கு, இல்லை திருப்தி; பின்னலை, இல்லை தனித்திருத்தல் வேண்டும்; சோம்பல், இல்லை நிலைபேறு தூண்டிவிட்டது வேண்டும்; இல்லை unburdensome இருப்பது, சுமையான இருப்பது ‘: நீங்கள் நிச்சயமாக,
நடத்த கூடும்’ இதுவே அறம் அல்ல, இந்த வினய அல்ல, இந்த ஆசிரியர் வழிமுறை
அல்ல ‘.
நீங்கள் தெரியும் இது குணங்கள் [ஊக்குவிக்க அந்த போதனைகள் பொறுத்தவரை], ‘இந்த குணங்கள் சாந்தம், இல்லை பேரார்வம் வழிவகுக்கும்; இல்லை கட்டப்பட்டிருக்கிறது இருப்பது, தடங்கலற்ற இருப்பது; இல்லை சேர்ப்பதிலேயே, விடுவதற்காக வேண்டும்; அடக்கம் செய்ய, சுய ஆக்கிரமிப்புகளும் வேண்டும்; திருப்தி இல்லை அதிருப்திக்கு; பின்னலை இல்லை, தனித்திருத்தல் வேண்டும்; தூண்டிவிட்டது விடாமுயற்சியால், இல்லை சோம்பல் வேண்டும்; ‘: நீங்கள் நிச்சயமாக, நடத்த கூடும்’ பாரமானவைகளும் இருப்பது,
unburdensome இருப்பது. இதுவே அறம், இந்த வினய, இந்த ஆசிரியர் வழிமுறை
ஆகும் ‘
[ஒரு 8.53]
இந்த போதனைகள் வேர் சோதனை, நிச்சயமாக, அவர்கள் உங்கள் சொந்த இதயம் உலைக் உள்ள வாக்குறுதி முடிவுகளை தந்துள்ளன என்பது. புத்தர் சவாலாக அளிக்கிறது; மீதமுள்ள வரை நீங்கள் தான்.
குறிப்புகள்
1. புத்த மதங்கள்: ஒரு வரலாற்று அறிமுகம் (ஐந்தாம் பதிப்பு) ஆர்.எச் ராபின்சன், டபிள்யூ.எல் மூலம் ஜான்சன், மற்றும் தனிஸ்ஸாரோ Bhikkhu (BELMONT, கலிபோர்னியா: வாட்ஸ்வொர்த், 2005), ப. 46.
2.
இந்த மதிப்பீடு சிஐஏ வேர்ல்டு ஃபேக்ட்புக் 2004 தெற்கு ஆசியாவின் மிக
பெரிய தேரவாத பெளத்த மக்கள் காணப்படும் தரவு அடிப்படையாக கொண்டது
தாய்லாந்து (61 மில்லியன் Theravadans), மியான்மர் (38 மில்லியன்), இலங்கை
(13 மில்லியன்), மற்றும் கம்போடியா காணப்படுகின்றன (12 மில்லியன்) .
3.Buddhist மதங்கள், ப. 46.
4. மகாயான இன்று ஜென், சான், Nichiren, டென்டாய், மற்றும் தூய மனை புத்த அடங்கும்.
Nyanatiloka Mahathera மூலம் அபிதம்மா Pitaka மூலம் 5.Guide (கண்டி: புத்த வெளியீடு சமூகம், 1971)., பக் 60ff.
6.
புத்த மூன்றாவது மிகப்பெரிய கிளை இந்தியாவில் பின்னர் (சிஏ 8 ஆம்
நூற்றாண்டு CE) மிகவும் வெளிப்பட்டது: “. டயமண்ட் வாகன” வஜ்ராயன, ஆச்சரியத்திற்குரிய
தொடக்கங்களை, தந்திர சடங்குகள், மற்றும் மந்திரம் recitations என்ற
வஜ்ராயன காணப்படும் விரிவான அமைப்பு இறுதியில் வடக்கு திபெத்திய புத்த மீது
ஒரு குறிப்பாக வலுவான முத்திரையில் விட்டு, மத்திய மற்றும் கிழக்கு
ஆசியாவில் பரவியது. புத்த மதங்கள், பக். 124ff பார்க்கவும். மற்றும் 11-ம் அதிகாரம்.
7. நவீன உதவித்தொகை பாலி ஒருவேளை புத்தர் தன்னை ஒருபோதும் பேசியதில்லை என்று அறியப்படுகிறது. புத்தரின்
இறப்புக்குப் பின்னர் நூற்றாண்டுகளில், புத்த வெவ்வேறு வட்டார
பகுதிகளுக்குச் இந்தியா முழுவதும் பரவியுள்ள நிலையில், புத்த துறவிகள்
பெருகிய முறையில் தங்கள் அறநெறிப் விவாதங்கள் மற்றும் மனப்பாடம் நூல்கள்
recitations ஒரு பொதுவான தாய்மொழி நம்பியிருந்தது. அது மொழி பாலி வெளிப்பட்டுள்ளது என நாம் இப்போது எனக்கு என்று இந்த தேவை வெளியே இருந்தது. ,
பக் 1ff, மற்றும் n.: புத்தர் எண்ணியல் Discourses இல் Bhikkhu போதி
அறிமுகம் (வசிக்கும் அல்டாமிரா பிரஸ், 1999 WALNUT கிரீக், சிஏ)
பார்க்கவும். 1 (ப 275.) மற்றும் பாலி உரை சொசைட்டி “பாலி மொழி மற்றும் இலக்கியம்” (
»http://www.palitext.com/subpages/lan_lite.htm 15 ஏப்ரல் 2002).
(: விஸ்டம் பப்ளிகேஷன்ஸ், 1997 சோமெர்வெல்லி), பக் 140, 150.
Nyanaponika தேரர் மற்றும் ஹெல்முத் ஹெக்கரிடம் மூலம் புத்தர் 8. கிரேட்
சீடர்கள்.
9. புத்த மதங்கள், ப. 48.
10. இந்து மதம் வேதங்கள், எடுத்துக்காட்டாக, குறைந்தது ஒரு புத்தாயிரம் (புத்த மதங்கள், ப. 2) புத்தர் முன்னோடிகளாக இருந்தன.
11. புத்த மதங்கள், ப. 77.
12. Anandajoti Bhikkhu, தனிப்பட்ட தொடர்பு.
13. இதோ DHP 1-2.
14.
சமந்தா மற்றும் விபாசனா ஒன்றுபட்ட பங்கு இந்த விளக்கம் சூத்திரங்கள்
வழங்கப்படுகிறது போல புத்தரின் தியானம் போதனைகளை அடிப்படையாகக் உள்ளது
(காண்க “பலவற்றிலிருந்து ஒரு கருவி” தனிஸ்ஸாரோ Bhikkhu மூலம்). அபிதம்மா
மற்றும் விளக்கவுரைகள், இதற்கு மாறாக, சமதா மற்றும் விபாசனா இரண்டு
வேறுபட்ட தியானம் பாதைகள் (பார்க்க, எடுத்துக்காட்டாக, எச் Gunaratana
மூலம் தேரவாத புத்த தியானத்தின் உள்ள Jhanas, சாப்டர். 5) இருக்கும்
நிலையில் அந்த. அது வெறும் நூல்கள் படிக்கும் இருந்து இந்த இரண்டு காட்சிகள் சரிசெய்யும் கடினம்; சமந்தா
மற்றும் விபாசனா பாத்திரங்களை பற்றி எந்த மீதமுள்ள சந்தேகம் மற்றும்
கவலைகள் சிறந்த தியானம் நடைமுறையில் மூலம் தீர்க்கப்படுகின்றன.