PART I: BASIC PRINCIPLES

A. Skillfulness

The
Buddha’s teachings, like the principles they describe, are interrelated
in complex ways. It is difficult to point out any one teaching that
underlies everything else, as all the teachings are mutually dependent.
Nevertheless, there are a number of possible entry points into their
pattern, and one of those points is the Buddha’s observation that it is
possible to master a skill.

Unlike many of his contemporaries —
and many thinkers before and since — the Buddha did not try to reason
from abstract principles down to direct experience. As we noted in the
Introduction, the Buddha’s contemporaries were influenced by the premier
science of their time — astronomy — in the way they viewed
experience, and it is easy to see prejudices derived from astronomy at
work in their thought: that the universe is composed of discrete bodies
acting in line with regular, linear causes; and that human knowledge of
these processes has no impact on the way they behave. These prejudices,
when applied to human experience, resulted in what the Buddha called
theories of being, or what we today would call theories of order: that
the processes of the universe can be totally explained in terms of
physical principles that follow linear causal patterns unaffected by
human intervention. The various conclusions that developed out of this
approach differed primarily in how one’s soul — viewed in various ways
either as a discrete thing or as a more abstract principle — was to
look for release from this vast cosmic machine. Some insisted that
action was illusory; others, that action was real but totally determined
by fixed rules, serving only to bind one to the impersonal cycle.

In
reaction to the theories of being, the Lokayatans proposed a theory of
non-being or absolute chaos that, like all reactionary ideologies, was
defined largely by what it denied. Although it admitted the primacy of
the physical universe, it denied that any causal laws operated on the
observable, human level. Everything, the Lokayatans said, was totally
spontaneous, random, and chaotic. No personal souls were observable, and
thus human identity was composed only of the temporary conjunction of
elements that made up the body, terminating when those elements
separated at death.

In a manner typical of his approach to
problems, the Buddha avoided both sides of this argument by focusing
directly on the level of immediate experience and exploring the
implications of truths that both sides overlooked. Instead of fixing on
the content of the views expressed, he considered the actions of those
who were expressing the views. The logic either of total determinism or
of total chaos must end in the conclusion that purposeful action is
pointless, and yet adherents of both schools continued to act in
purposeful ways. The fact that each side advanced an interpretation of
reality implied that both agreed that there were skillful and unskillful
ways of approaching the truth, for each insisted that the other used
unskillful forms of observation and argumentation to advance its views.
Thus the Buddha looked directly at skillful action in and of itself,
worked out its implications in viewing knowledge itself as a skill —
rather than a body of facts — and found that those implications carried
him all the way to release.

We have already touched on how
implications drawn from the fact of skillful action shaped the major
outlines of the Buddha’s teachings. It will be useful to review those
implications here. To begin with, the fact that skills can be developed
implies that action is not illusory, that it actually gives results.
Otherwise, there would be no such thing as skill, for no actions would
be more effective than others. The fact of skillfulness also implies
that some results are preferable to others, for otherwise there would be
no point in trying to develop skills. In addition, the fact that it is
possible to learn from mistakes in the course of developing a skill, so
that one’s future actions may be more skillful, implies that the cycle
of action, result, and reaction is not entirely deterministic, and that
acts of perception, attention, and intention can actually provide new
input as the cycle goes through successive turns.

The important
element in this input is attention. Anyone who has mastered a skill will
realize that the process of attaining mastery requires attention to
three things: (1) to pre-existing conditions, (2) to what one is doing
in relation to those conditions, and (3) to the results that come from
one’s actions. This threefold focus enables one to monitor one’s actions
and adjust them accordingly. In this way, one’s attention to
conditions, actions, and effects allows the results of an action to feed
back into future action, thus allowing for refinement in one’s skill.
By working out the implications of these requirements, the Buddha
arrived at the principle of this/that conditionality, in which multiple
feedback loops — sensitive to pre-existing conditions, to present
input, and to their combined outcome — account for the incredible
complexity of the world of experience in a way similar to that of modern
theories of “deterministic chaos.” In this sense, even though this/that
conditionality may seem somewhat alien when viewed in the abstract, it
is actually a very familiar but overlooked assumption that underlies all
conscious, purposeful action. The Buddha simply explored the
implications of this assumption much further than anyone else, all the
way to the disbanding of space, time, and the present, together with
their inherent stress.

These implications of the fact of
skillfulness account for the main framework of the Buddha’s doctrine as
expressed in the teachings on the four noble truths, dependent
co-arising, and this/that conditionality. Other facets of skillful
action also account for more detailed points within this framework. For
instance, the Buddha’s exploration of stress and its origination, in the
light of skillful action, provided the analysis of mental and physical
events (”name-and-form,” nama-rupa) that plays a central role in the
second noble truth as expressed in terms of dependent co-arising. The
first lesson of skillfulness is that the essence of an action lies in
the intention motivating it: an act motivated by the intention for
greater skillfulness will give results different from those of an act
motivated by greed, aversion, or delusion. Intention, in turn, is
influenced by the appropriateness or inappropriateness of the act of
attention to one’s circumstances. The less an act of attention is
clouded by delusion, the more clearly it will see things in appropriate
terms. The combination of attention and intention in turn determines the
quality of the feeling and the physical events that result from the
act. The more skilled the action, the more refined the feelings and
physical events that result. Perceptions arise with regard to those
results, some more appropriate than others. The act of attention selects
which ones to focus on, thus feeding back into another round in the
cycle of action, with all its inherent instabilities and uncertainties.
Underlying the entire cycle is the fact that all its factors are in
contact with consciousness. This constellation of factors came to form
the central causal connection in one of the Buddha’s most basic
formulations of dependent co-arising, in which the mutual dependence of
“name” (attention, intention, feeling, perception, and contact) and
“form” (physical events) on the one hand, and consciousness on the
other, accounts for the arising of all stress [§§218, 228].

The
interplay of name, form, and consciousness also plays a role in the
formulation of the third and fourth noble truths, providing an answer to
the quandary of how the stress and suffering inherent in the cycle of
action can be ended. If one tried simply to stop the cycle through a
direct intention, the intention itself would count as a factor to keep
the cycle going. This double bind can be dissolved, however, if one can
watch as the contact between consciousness and the cycle naturally falls
away. This possibility requires, not an attempt at inaction, but even
greater skillfulness in all the factors of action. Convinced that the
only way to true happiness would be to find a way out of the cycle, that
there had to be such a way, and that this was it, the Bodhisatta
developed each of the factors of skillful action to an even higher
degree of skill. The most skillful form of attention, he discovered, was
to view all of experience in terms of the four noble truths: stress,
its origination, its cessation, and the path of practice leading to its
cessation. These truths not only formed his most basic teaching [§188],
but also played a role in the path of practice leading to the cessation
of stress, as the factor of right view. The most skillful form of
intention was to engage in the directed thought and evaluation that
would lead the mind to the stillness of mental absorption. These factors
played a role both as aspects of the path factor of right concentration
and as the highest form of the path factor of right resolve [§106]. The
most refined forms of feeling and perception were the feelings of
pleasure and equanimity and their accompanying levels of perception in
the highest states of mental absorption [D.9; §164], later included in
the path factor of right concentration as well [§102].

The Wings
to Awakening — as alternate expressions of the path to the cessation of
stress — are also shaped by the implications of the fact of
skillfulness. These implications account directly for the main factors
in the Wings — the qualities of equanimity, concentration, and
discernment that are needed to develop skillfulness — and indirectly
for all the other qualities on which these qualities depend. As
expressed in the non-linear pattern of this/that conditionality, these
implications also account for the way in which the factors in the Wings
must act as supports for one another in a pattern of mutual feedback.
And, in the most general terms, the fact that skillfulness leads
ultimately to a dimension where skillfulness is transcended, accounts
for a paradoxical dynamic common to all seven sets that form the Wings:
the meditator must intentionally make use of qualities from which he/she
wants to escape, gaining familiarity with them in the course of
mastering them to the point where they are naturally stilled. There the
transcendent paths and their fruitions take over. This is the sense in
which even the path of right practice must eventually be abandoned, but
only after it has been brought to the culmination of its development.
Many people have misunderstood this point, believing that the Buddha’s
teachings on non-attachment require that one relinquish one’s attachment
to the path of practice as quickly as possible. Actually, to make a
show of abandoning the path before it is fully developed is to abort the
entire practice. As one teacher has put it, a person climbing up to a
roof by means of a ladder can let go of the ladder only when safely on
the roof. In terms of the famous raft simile [§§113-114], one abandons
the raft only after crossing the ocean. If one were to abandon it in
mid-ocean, to make a show of going spontaneously with the flow of the
ocean’s many currents, one could drown.

When the factors of the
path are mutually brought to a state of consummation, however, there
occurs a point of equipoise called “non-fashioning” (atammayata) [§179],
in which their contact with consciousness — still fully conscious —
naturally becomes disengaged. One modern teacher has compared this
disengagement to that of a fruit naturally falling, when fully ripened,
from the tree. This is how the cycle of action is brought to an end.
And, as the Buddha discovered, this is how all experience of stress,
suffering, and the entire cosmos conditioned by time and the present can
be brought to an end as well, leaving the limitless freedom of
“consciousness without feature” [§235], the endpoint of all human
striving.

Thus we can say that the Dhamma — in terms of
doctrine, practice, and attainment — derives from the fully explored
implications of one observation: that it is possible to master a skill.
This point is reflected not only in the content of the Buddha’s
teachings, but also in the way they are expressed. The Buddha used many
metaphors, explicit and implicit, citing the skills of craftsmen,
artists, and athletes to illustrate his points. The texts abound with
explicit similes referring to acrobats, archers, bathmen, butchers,
carpenters, farmers, fletchers, herdsmen, musicians, painters, etc.,
pointing out how their skills correspond either to the way the mind
fashions stress and suffering for itself, or to the skills a meditator
needs to develop in order to master the path to release. On the implicit
level, the passages dealing with meditation are filled with terms
derived from music theory. In his younger days as a prince, the
Bodhisatta — like other young aristocrats of his time — was
undoubtedly a connoisseur of the musical arts, and so was naturally
familiar with the theory that lay behind them. Because the terminology
of this theory is so pervasive in the teachings he formulated as a
Buddha, it will be useful to discuss it here briefly.

Unfortunately,
we do not have a full treatise on the theory of musical performance as
practiced during the Buddha’s time, but there are enough references to
music scattered through the texts for us to sketch the outlines of that
theory. The first step in performance was to tune one’s instrument,
“establishing” one’s tonic note (literally, “base,” thana) to make it
on-pitch (”even,” or sama), then to fine-tune or attune (”ferret out” or
“penetrate”) the remaining notes (again, “bases”) of the scale in
relation to the tonic. This required a great deal of skill, sensitivity,
and some mathematical knowledge, as the well-tempered scale had not yet
been developed, and many different ways of calculating the scale were
in use, each appropriate to a different emotion. The musician then
picked up the theme (nimitta) of the composition. The theme functioned
in several ways, and thus the word “theme” carried several meanings. On
the one hand it was the essential message of the piece, the image or
impression that the performer wanted to leave in the listener’s mind. On
the other hand, it was the governing principle that determined what
ornamentation or variations would be suitable to the piece.

These
musical terms recur throughout the Buddha’s discussion of meditation
[§§66, 74, 86, 150, 161, etc.]. For instance, in one context the Buddha
says that one should establish one’s persistence to the right pitch,
attune the remaining faculties to that pitch, and then pick up one’s
theme. In other contexts, he says that one should become attuned to a
particular theme, or that one should develop meditation in tune with a
particular object. Impossibilities are said to be “non-base,” analogous
to tones that cannot function as musical notes. There are enough
passages to show that the Buddha used this terminology conscious of its
musical connotations, and that he wanted to make the point that the
practice of meditation was similar to the art of musical performance. We
should thus try to be sensitive to these terms and their implications,
for the comparison between music and meditation is a useful one.

In
the most general sense, this comparison underlines the fact that the
knowledge needed for release from suffering is the same sort as that
involved in mastering a skill — a continued focus on the present, a
sensitivity to one’s context, one’s own actions, and their combined
consequences, rather than a command of an abstract body of facts. To
develop the path is to become more and more sensitive to the present —
in particular, more sensitive to one’s own sensitivity and its
consequences. This is similar to the way in which a musician must learn
to listen to his/her own performance, a process that ultimately involves
listening to the quality of one’s listening itself. The greater one’s
sensitivity in listening, the more profound one’s performances become.
In the same way, the greater one’s sensitivity to one’s own mind in the
development of skillful qualities, the more one abandons the causes of
suffering and realizes its cessation.

In addition to this general
observation, the comparison between music and meditation highlights a
number of practical points in the development of meditative skill.
First, it underscores the need for flexibility and ingenuity in the
practice, tempered by an awareness of the limits of how far that
flexibility can go. A skilled musician in the Buddha’s time had to
master not one but many tuning systems so as to handle a full range of
musical themes, while simultaneously knowing which ways of tuning were
unworkable. In the same way, a skilled meditator should know of many
valid ways of tuning the mind to the theme of its meditation — and
should have a command of them all so as to deal with various
contingencies as they arise — but at the same time must be aware that
some varieties of meditation simply do not lead to Awakening. In this
light, the seven sets of the Wings to Awakening can be viewed as the
Buddha’s complete list of workable systems for tuning the mind. (There
is evidence suggesting that seven is the number of musical tuning
systems (gramaraga) recognized in the Buddha’s time.) The implication
here is that any path of practice deviating from these systems would be
like an instrument tuned to a discordant scale, and would not be in
harmony with the way of the contemplative (samana) who aims at a life in
tune (sama) with the Dhamma.

A second point is that the musical
analogy makes vivid the need for balance in meditative practice, a
lesson that appears repeatedly in the texts [§§66, 86, 97, 161]. Just as
a musical instrument should neither be too sharp nor too flat, the mind
on the path has to find a balance between excessive energy and
excessive stillness. At the same time, it must constantly watch out for
the tendency for its energy to slacken in the same way that stringed
instruments tend to go flat. The “rightness” of right view and other
factors of the path thus carries the connotation not only of being
correct, but also of being “just right.”

A third point is that
this analogy helps clarify passages in the texts that speak of attaining
the goal without effort [§62]. Taken out of context, these passages
seem to contradict or totally negate the many other passages that focus
on the need for effort in the practice. Viewed in context of the music
analogy, however, they make perfect sense. Like a musical virtuoso, one
develops skill to the point where it becomes effortless, but the
perfection of the skill does not negate the fact that it took a great
deal of effort to reach that level of mastery.

In fact, the
Buddha’s path is a meta-skill — the full art or science of
skillfulness, in and of itself — in which one focuses on the mind as
the source of what is skillful and unskillful, learns to deal skillfully
with unskillful states of mind, then to deal more skillfully even with
skillful states to the point of focusing not on the skill, but on the
skill of acquiring a skill, so that one ultimately sees what lies both
in the skillfulness and beyond [§61].

*    *    *

The
passages included in this first section cover three themes: (1) how the
distinction between what is skillful and not is fundamental to the
practice; (2) how to determine what is skillful and not; and (3) how to
become skillful in developing skillful states of mind. Because these
issues are so basic, the passages are fairly self-explanatory. However,
they have a few facets that are easy to overlook.

First, it is
important to note that the definition of skillful states of mind as free
of greed, aversion, and delusion, provides a convenient rule of thumb
for distinguishing between intentions that are merely good and those
that are actually skillful. Sometimes good intentions are colored by
ignorance, as when one tries to help another person without knowing the
true source of that person’s problem. This would qualify as a good but
not a skillful intention. As we have noticed, the processes of causality
are sensitive and complex. Thus there is no getting by on well-meaning
intentions alone. One must monitor one’s actions continually to make
sure that they are, in fact, appropriate to the present situation, and
are not based on ignorance. Delusion, even well-meaning delusion, is a
source for unskillful acts. For this reason, one needs to be constantly
observant of one’s actions and their effects [§6] so that one’s good
intentions can truly become skillful, and one’s actions can actually do
justice to the specific conditions in the here and now produced by the
process of this/that conditionality.

Second, the distinction
between skillful and unskillful provides an insightful explanation for
the causes for good and evil behavior. This distinction is not limited
to the values of any particular society, and it avoids the issue of
whether beings are inherently good or bad. When people act in evil ways,
it is because they lack skill in the way they think; when they think in
skillful ways, they naturally will do good. Because skill is something
that can be acquired, the way to goodness is open for all people who
want to be good, no matter how badly they have behaved in the past. The
Canon tells of people who had committed misdeeds and, upon realizing
their mistakes, confessed them to the Buddha. The most striking instance
was King Ajatasattu [D.2], who had killed his father in order to secure
his position on the throne. In spite of the gross nature of the deed,
the Buddha approved of the king’s confession, and — instead of playing
on any feelings of guilt the king might have had — encouraged him in
his determination to mend his ways, adding that it is a cause for
progress in the noble way if one realizes one’s mistakes as such and
resolves not to repeat them. Thus it is always possible to make a fresh
start in life, aware of one’s past bad kamma and resolving to mend one’s
ways, unburdened with any feelings that one might be inherently
unworthy or bad.

Third, it is important to note the two basic
factors, internal and external, that enable one to tell what is skillful
and unskillful. The main internal factor is “appropriate attention,”
[§53] which is well illustrated in §1. One learns to view one’s thoughts
objectively, without partiality, in terms of their actual consequences.
As this factor develops from a sense of conviction in the principle of
kamma [§§9-17], it turns into the ability to view all of experience in
terms of the four noble truths [§51]. The main external factor is
friendship with admirable people [§54], defined as those who live by the
principle of kamma. From their teachings, one can learn the
advisability of trying to develop skillfulness in the first place; in
their behavior, one can see skillfulness in action. These internal and
external factors reinforce one another, in that skillful attitudes lead
one to seek out admirable people to begin with, and admirable people
lead one by word and example to see the less obvious advantages of
skillful attitudes. Fortunately, every human being alive has some
skillful qualities in his or her mind, as well as access to people who
are admirable on at least some level. Thus no one consciously starting
on the Buddhist path is starting from scratch. Rather, each person is
advised to make the most of opportunities that have already been present
and to search for further opportunities to develop the mind in a
skillful direction.

The two prerequisites for skillfulness are
amplified in §2. The discourse from which this passage comes — the
Discourse to the Kalamas — is often referred to as the Buddha’s charter
of free inquiry, because of the emphasis it lays on seeing the truth
for oneself, without reliance on outside authority. This interpretation,
however, misses one of the important clauses in the discourse, where
the Buddha says that one must take note of what wise people censure and
praise. In other words, one must check one’s own perceptions against
those of people of upright character and solid experience, for until one
gains Awakening, one’s perceptions are bound to be partial and biased.
This is why the Buddha says [§115] that friendship with admirable people
— which begins with the ability to recognize admirable people — is
the whole of the life of practice.

The interaction between
appropriate attention and friendship with admirable people in mastering
skillful mental qualities is well-illustrated in §6. This passage, in
which the Buddha shortly after his Awakening is instructing his
seven-year-old son (who was born just before Prince Siddhattha left
home), shows very explicitly how one develops appropriate attention by
reflecting on the consequences of one’s actions before, while, and after
acting. If one realizes, after acting, that what looked like a proper
action before and while acting actually turned out to have unfavorable
consequences, one should confess the mistake to one’s experienced
friends on the path. This allows one to benefit from their counsel and
also to make public one’s resolve not to make the same mistake again. In
this way, although one is responsible for treading the path oneself,
one can benefit from the wisdom and encouragement of those already
familiar with the way.

Passages from the Pali Canon [go to top]

§
1. Before my self-awakening, when I was still just an unawakened
Bodhisatta, the thought occurred to me: ‘Why don’t I keep dividing my
thinking into two classes?’ So I made thinking imbued with sensuality,
thinking imbued with ill will, & thinking imbued with harmfulness
one class, and thinking imbued with renunciation, thinking imbued with
non-ill will, & thinking imbued with harmlessness another class.

And
as I remained thus heedful, ardent, & resolute, thinking imbued
with sensuality arose. I discerned that ‘Thinking imbued with sensuality
has arisen in me; and that leads to my own affliction or to the
affliction of others or to the affliction of both. It obstructs
discernment, promotes vexation, & does not lead to Unbinding.’

As
I noticed that it leads to my own affliction, it subsided. As I noticed
that it leads to the affliction of others…to the affliction of
both…it obstructs discernment, promotes vexation, & does not lead
to Unbinding, it subsided. Whenever thinking imbued with sensuality had
arisen, I simply abandoned it, destroyed it, dispelled it, wiped it out
of existence. (Similarly with thinking imbued with ill will &
harmfulness.)

Whatever a monk keeps pursuing with his thinking
& pondering, that becomes the inclination of his awareness. If a
monk keeps pursuing thinking imbued with sensuality, abandoning thinking
imbued with renunciation, his mind is bent by that thinking imbued with
sensuality. (Similarly with thinking imbued with ill will &
harmfulness.)

Just as in the last month of the Rains, in the
autumn season when the crops are ripening, a cowherd would look after
his cows: He would tap & poke & check & curb them with a
stick on this side & that. Why is that? Because he foresees flogging
or imprisonment or a fine or public censure arising from that [if he
let his cows wander into the crops]. In the same way I foresaw in
unskillful qualities drawbacks, degradation, & defilement, and I
foresaw in skillful qualities rewards related to renunciation &
promoting cleansing.

And as I remained thus heedful, ardent,
& resolute, thinking imbued with renunciation arose. I discerned
that ‘Thinking imbued with renunciation has arisen in me; and that leads
neither to my own affliction, nor to the affliction of others, nor to
the affliction of both. It fosters discernment, promotes lack of
vexation, & leads to Unbinding. If I were to think & ponder in
line with that even for a night…even for a day…even for a day &
night, I do not envision any danger that would come from it, except that
thinking & pondering a long time would tire the body. When the body
is tired, the mind is disturbed; and a disturbed mind is far from
concentration.’ So I steadied my mind right within, settled, unified,
& concentrated it. Why is that? So that my mind would not be
disturbed. (Similarly with thinking imbued with non-ill will &
harmlessness.)

Whatever a monk keeps pursuing with his thinking
& pondering, that becomes the inclination of his awareness. If a
monk keeps pursuing thinking imbued with renunciation, abandoning
thinking imbued with sensuality, his mind is bent by that thinking
imbued with renunciation. (Similarly with thinking imbued with non-ill
will & harmlessness.)

Just as in the last month of the hot
season, when all the crops have been gathered into the village, a
cowherd would look after his cows: While resting under the shade of a
tree or out in the open, he simply keeps himself mindful of ‘those
cows.’ In the same way, I simply kept myself mindful of ‘those mental
qualities.’

Unflagging persistence was aroused in me, and
unmuddled mindfulness established. My body was calm & unaroused, my
mind concentrated & single. Quite withdrawn from sensuality,
withdrawn from unskillful mental qualities, I entered & remained in
the first jhana: rapture & pleasure born from withdrawal,
accompanied by directed thought & evaluation. With the stilling of
directed thought & evaluation, I entered & remained in the
second jhana: rapture & pleasure born of composure, unification of
awareness free from directed thought & evaluation — internal
assurance. With the fading of rapture I remained in equanimity, mindful
& alert, and physically sensitive of pleasure. I entered &
remained in the third jhana, of which the Noble Ones declare,
‘Equanimous & mindful, he has a pleasurable abiding.’ With the
abandoning of pleasure & pain — as with the earlier disappearance
of elation & distress — I entered & remained in the fourth
jhana: purity of equanimity & mindfulness, neither pleasure nor
pain.

When the mind was thus concentrated, purified, bright,
unblemished, rid of defilement, pliant, malleable, steady, &
attained to imperturbability, I directed it to the knowledge of
recollecting my past lives. I recollected my manifold past lives, i.e.,
one birth, two…five, ten…fifty, a hundred, a thousand, a hundred
thousand, many eons of cosmic contraction, many eons of cosmic
expansion, many eons of cosmic contraction & expansion: ‘There I had
such a name, belonged to such a clan, had such an appearance. Such was
my food, such my experience of pleasure & pain, such the end of my
life. Passing away from that state, I re-arose there. There too I had
such a name, belonged to such a clan, had such an appearance. Such was
my food, such my experience of pleasure & pain, such the end of my
life. Passing away from that state, I re-arose here.’ Thus I remembered
my manifold past lives in their modes & details.

This was the
first knowledge I attained in the first watch of the night. Ignorance
was destroyed; knowledge arose; darkness was destroyed; light arose —
as happens in one who is heedful, ardent, & resolute.

When
the mind was thus concentrated, purified, bright, unblemished, rid of
defilement, pliant, malleable, steady, & attained to
imperturbability, I directed it to the knowledge of the passing away
& reappearance of beings. I saw — by means of the divine eye,
purified & surpassing the human — beings passing away &
re-appearing, and I discerned how they are inferior & superior,
beautiful & ugly, fortunate & unfortunate in accordance with
their kamma: ‘These beings — who were endowed with bad conduct of body,
speech & mind, who reviled the Noble Ones, held wrong views and
undertook actions under the influence of wrong views — with the
break-up of the body, after death, have re-appeared in the plane of
deprivation, the bad destination, the lower realms, in hell. But these
beings — who were endowed with good conduct of body, speech, &
mind, who did not revile the Noble Ones, who held right views and
undertook actions under the influence of right views — with the
break-up of the body, after death, have re-appeared in the good
destinations, in the heavenly world.’ Thus — by means of the divine
eye, purified & surpassing the human — I saw beings passing away
& re-appearing, and I discerned how they are inferior &
superior, beautiful & ugly, fortunate & unfortunate in
accordance with their kamma.

This was the second knowledge I
attained in the second watch of the night. Ignorance was destroyed;
knowledge arose; darkness was destroyed; light arose — as happens in
one who is heedful, ardent, & resolute.

When the mind was
thus concentrated, purified, bright, unblemished, rid of defilement,
pliant, malleable, steady, & attained to imperturbability, I
directed it to the knowledge of the ending of the mental effluents. I
discerned, as it was actually present, that ‘This is stress…This is
the origination of stress…This is the cessation of stress…This is
the way leading to the cessation of stress…These are effluents…This
is the origination of effluents…This is the cessation of
effluents…This is the way leading to the cessation of effluents.’ My
heart, thus knowing, thus seeing, was released from the effluent of
sensuality, released from the effluent of becoming, released from the
effluent of ignorance. With release, there was the knowledge,
‘Released.’ I discerned that ‘Birth is ended, the holy life fulfilled,
the task done. There is nothing further for this world.’

This was
the third knowledge I attained in the third watch of the night.
Ignorance was destroyed; knowledge arose; darkness was destroyed; light
arose — as happens in one who is heedful, ardent, & resolute.

    — M.19

§
2. As they were sitting to one side, the Kalamas of Kesaputta said to
the Blessed One, ‘Venerable sir, there are some priests &
contemplatives who come to Kesaputta. They expound & glorify their
own doctrines, but as for the doctrines of others, they deprecate them,
revile them, show contempt for them, & disparage them. And then
other priests & contemplatives come to Kesaputta. They expound &
glorify their own doctrines, but as for the doctrines of others, they
deprecate them, revile them, show contempt for them, & disparage
them. They leave us simply uncertain & doubtful: Which of these
venerable priests & contemplatives are speaking the truth, and which
ones are lying?’

‘Of course you are uncertain, Kalamas. Of
course you are doubtful. When there are reasons for doubt, uncertainty
is born. So in this case, Kalamas, don’t go by reports, by legends, by
traditions, by scripture, by conjecture, by inference, by analogies, by
agreement through pondering views, by probability, or by the thought,
“This contemplative is our teacher.” When you know for yourselves that,
“These qualities are unskillful; these qualities are blameworthy; these
qualities are criticized by the wise; these qualities, when undertaken
& carried out, lead to harm & to suffering” — then you should
abandon them…

‘How do you construe this, Kalamas? When greed arises in a person, does it arise for welfare or for harm?’

‘For harm, lord.’

‘And
this greedy person, overcome by greed, his mind possessed by greed:
Doesn’t he kill living beings, take what is not given, go after another
person’s wife, tell lies, and induce others to do likewise, all of which
is for long-term harm & suffering?’

‘Yes, lord.’

(Similarly for aversion & delusion.)

So what do you think, Kalamas: Are these qualities skillful or unskillful?’

‘Unskillful, lord.’

‘Blameworthy or blameless?’

‘Blameworthy, lord.’

‘Criticized by the wise or praised by the wise?’

‘Criticized by the wise, lord.’

‘When undertaken & carried out, do they lead to harm & to suffering, or not?’

‘When undertaken & carried out, they lead to harm & to suffering…’

‘…Now,
Kalamas, don’t go by reports, by legends, by traditions, by scripture,
by conjecture, by inference, by analogies, by agreement through
pondering views, by probability, or by the thought, “This contemplative
is our teacher.” When you know for yourselves that, “These qualities are
skillful; these qualities are blameless; these qualities are praised by
the wise; these qualities, when undertaken & carried out, lead to
welfare & to happiness” — then you should enter & remain in
them.

‘How do you construe this, Kalamas? When lack of greed arises in a person, does it arise for welfare or for harm?’

‘For welfare, lord.’

‘And
this ungreedy person, not overcome by greed, his mind not possessed by
greed: He doesn’t kill living beings, take what is not given, go after
another person’s wife, tell lies, or induce others to do likewise, all
of which is for long-term welfare & happiness — right?’

‘Yes, lord.’

(Similarly for lack of aversion & lack of delusion.)

So what do you think, Kalamas: Are these qualities skillful or unskillful?’

‘Skillful, lord.’

‘Blameworthy or blameless?’

‘Blameless, lord.’

‘Criticized by the wise or praised by the wise?’

‘Praised by the wise, lord.’

‘When undertaken & carried out, do they lead to welfare & to happiness, or not?’

‘When undertaken & carried out, they lead to welfare & to happiness…’

    — A.III.65

§
3. Now what is unskillful? Taking life is unskillful, taking what is
not given…sexual misconduct…lying…abusive speech…divisive
tale-bearing…idle chatter is unskillful. Covetousness…ill
will…wrong views are unskillful. These things are termed unskillful.

And
what are the roots of unskillful things? Greed is a root of unskillful
things, aversion is a root of unskillful things, delusion is a root of
unskillful things. These are termed the roots of unskillful things.

And
what is skillful? Abstaining from taking life is skillful, abstaining
from taking what is not given…from sexual misconduct…from
lying…from abusive speech…from divisive tale-bearing…abstaining
from idle chatter is skillful. Lack of covetousness…lack of ill
will…right views are skillful. These things are termed skillful.

And
what are the roots of skillful things? Lack of greed is a root of
skillful things, lack of aversion is a root of skillful things, lack of
delusion is a root of skillful things. These are termed the roots of
skillful things.

    — M.9

§ 4. The Tathagata, the
Worthy one, the Rightly Self-awakened One has two Dhamma discourses
given in sequence. Which two? ‘See evil as evil.’ This is the first
Dhamma discourse. ‘Having seen evil as evil, become disenchanted with
it, dispassionate toward it, freed from it.’ This is the second Dhamma
discourse…

    …See evil
    Be dispassionate toward evil.
    With a mind dispassionate toward evil
    You will make an end of stress.

    — ITI.39

§
5. Abandon what is unskillful, monks. It is possible to abandon what is
unskillful. If it were not possible to abandon what is unskillful, I
would not say to you, ‘Abandon what is unskillful.’ But because it is
possible to abandon what is unskillful, I say to you, ‘Abandon what is
unskillful.’ If this abandoning of what is unskillful were conducive to
harm and pain, I would not say to you, ‘Abandon what is unskillful.’ But
because this abandoning of what is unskillful is conducive to benefit
and pleasure, I say to you, ‘Abandon what is unskillful.’

Develop
what is skillful, monks. It is possible to develop what is skillful. If
it were not possible to develop what is skillful, I would not say to
you, ‘Develop what is skillful.’ But because it is possible to develop
what is skillful, I say to you, ‘Develop what is skillful.’ If this
development of what is skillful were conducive to harm and pain, I would
not say to you, ‘Develop what is skillful.’ But because this
development of what is skillful is conducive to benefit and pleasure, I
say to you, ‘Develop what is skillful.’

    — A.II.19

§ 6. The Buddha: How do you construe this, Rahula: What is a mirror for?

Rahula: For reflection, sir.

The Buddha: In the same way, Rahula, bodily acts, verbal acts, & mental acts are to be done with repeated reflection.

Whenever
you want to perform a bodily act, you should reflect on it: ‘This
bodily act I want to perform — would it lead to self-affliction, to the
affliction of others, or to both? Is it an unskillful bodily act, with
painful consequences, painful results?’ If, on reflection, you know that
it would lead to self-affliction, to the affliction of others, or to
both; it would be an unskillful bodily act with painful consequences,
painful results, then any bodily act of that sort is absolutely unfit
for you to do. But if on reflection you know that it would not cause
affliction…it would be a skillful bodily act with happy consequences,
happy results, then any bodily act of that sort is fit for you to do.

(Similarly with verbal acts & mental acts.)

While
you are performing a bodily act, you should reflect on it: ‘This bodily
act I am doing — is it leading to self-affliction, to the affliction
of others, or to both? Is it an unskillful bodily act, with painful
consequences, painful results?’ If, on reflection, you know that it is
leading to self-affliction, to affliction of others, or both…you
should give it up. But if on reflection you know that it is not…you
may continue with it.

(Similarly with verbal acts & mental acts.)

Having
performed a bodily act, you should reflect on it…If, on reflection,
you know that it led to self-affliction, to the affliction of others, or
to both; it was an unskillful bodily act with painful consequences,
painful results, then you should confess it, reveal it, lay it open to
the Teacher or to a knowledgeable companion in the holy life. Having
confessed it…you should exercise restraint in the future. But if on
reflection you know that it did not lead to affliction…it was a
skillful bodily act with happy consequences, happy results, then you
should stay mentally refreshed & joyful, training day & night in
skillful mental qualities.

(Similarly with verbal acts.)

Having
performed a mental act, you should reflect on it…If, on reflection,
you know that it led to self-affliction, to the affliction of others, or
to both; it was an unskillful mental act with painful consequences,
painful results, then you should feel horrified, humiliated, &
disgusted with it. Feeling horrified… you should exercise restraint in
the future. But if on reflection you know that it did not lead to
affliction…it was a skillful mental act with happy consequences, happy
results, then you should stay mentally refreshed & joyful, training
day & night in skillful mental qualities.

Rahula, all the
priests & contemplatives in the course of the past who purified
their bodily acts, verbal acts, & mental acts, did it through
repeated reflection on their bodily acts, verbal acts, & mental acts
in just this way.

All the priests & contemplatives in the
course of the future…All the priests & contemplatives at present
who purify their bodily acts, verbal acts, & mental acts, do it
through repeated reflection on their bodily acts, verbal acts, &
mental acts in just this way.

Therefore, Rahula, you should train
yourself: ‘I will purify my bodily acts through repeated reflection. I
will purify my verbal acts through repeated reflection. I will purify my
mental acts through repeated reflection.’ Thus you should train
yourself.

That is what the Blessed One said. Pleased, Ven. Rahula delighted in the Blessed One’s words.

    — M.61

§ 7.

    The non-doing    of any evil,
    the performance    of what’s skillful,
    the cleansing    of one’s own mind:
        This is the Buddhas’ teaching.

    Not disparaging, not injuring,
    restraint in line with the Patimokkha,
    moderation in food,
    dwelling    in seclusion,
    commitment    to the heightened mind:
        This is the Buddhas’ teaching.

பாடங்கள்

விழித்தெழுந்த ஒன்று

பகுதி I: அடிப்படை கொள்கைகளை

ஏ திறமையினால்

புத்தரின் போதனைகள், அவர்கள் வர்ணிக்கும் கொள்கைகளை போன்ற, சிக்கலான வழிகளில் ஒன்றோடொன்று. இது அனைத்து போதனைகள் பரஸ்பரம் சார்ந்து உள்ளன என, எல்லாவற்றையும் உள்ளுறையும் எந்த ஒரு போதனை சுட்டிக்காட்ட கடினம். இருப்பினும், அவற்றின் அமைப்பு ஒரு சாத்தியமான நுழைவு புள்ளிகள் பல
உள்ளன, அந்த புள்ளிகளை ஒன்று அது ஒரு திறன் மாஸ்டர் சாத்தியம் என்று
புத்தரின் அவதானிப்பு ஆகும்.

மற்றும்
இதற்கு முன்னரும் பின்னரும் பல சிந்தனையாளர்கள் - - அவரது சமகாலத்தவர்கள்
பல போலல்லாமல் புத்தர் நேரடி அனுபவம் கீழே சுருக்கம் கோட்பாடுகளில்
இருந்து காரணம் முயற்சி செய்யவில்லை. வானியல்
- - நாம் அறிமுகம் குறிப்பிட்டது போல, புத்தர் வாழ்ந்தவர்கள் நேரம்
முதன்மையான அறிவியல் தாக்கத்தை அவர்கள் அனுபவம் பார்க்கப்படும் வழியில்,
மற்றும் அது அவர்களுடைய சிந்தனை வேலை வானியல் பெறப்பட்ட பாரபட்சங்களை
பார்க்க எளிது: பிரபஞ்சத்தின் என்று வழக்கமான, நேரியல் காரணங்கள் ஏற்ப அரசாங்கம் செயல்படவில்லை தனி உடல்கள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது; மற்றும் இந்த செயல்முறைகள் என்று மனித அறிவு அவர்கள் நடந்துகொள்ளும் முறையில் இல்லை தாக்கம் உள்ளது. இந்த
தப்பெண்ணங்கள், மனித அனுபவம் பயன்படுத்தப்படும் போது, புத்தர் இருப்பது
கோட்பாடுகள் என்று, அல்லது நாம் இன்று ஒழுங்கு கோட்பாடுகள் என்று
அழைக்கிறோம் என்ன விளைந்தது பிரபஞ்சத்தின் செயல்முறைகள் முற்றிலும்
பாதிக்கப்படாமல் நேரியல் காரண வகைமுறை உடல் நியமங்களின் அடிப்படையில்
விளக்க முடியும் என்று மனித தலையீடு. பல்வேறு
வழிகளில் ஒன்று ஒரு தனி விஷயம் அல்லது ஒரு அருவமான கோட்பாடு
பார்க்கப்படும் - - இந்த பரந்த அண்ட இயந்திரம் இருந்து வெளியீடு பார்க்க
இருந்தது இந்த அணுகுமுறை வெளியே உருவாக்கப்பட்டது என்று பல்வேறு முடிவுகளை
ஒரு ஆன்மா எப்படி முதன்மையாக வேறுபட்டன. சில நடவடிக்கை மறைபொருளான என்று வலியுறுத்திய அவர்,; மற்றவர்கள், அந்த நடவடிக்கை உண்மையான ஆனால் முற்றிலும் நிலையான விதிகள்
தீர்மானிக்கப்படுகிறது இருந்தது, மனிதாபிமான சுழற்சி ஒரு பிணைக்க மட்டும்
பரிமாறும்.

இருப்பது
கோட்பாடுகள் எதிர்வினையாக Lokayatans அனைத்து பிற்போக்கு போன்ற,
பெரும்பாலும் அதை மறுத்தார் என்ன வரையறுக்கப்பட்டது என்று, அல்லாத இருப்பது
அல்லது முழுமையான குழப்பம் முன்மொழியும் மற்றொரு கோட்பாடு. அது
பிரபஞ்சத்தைப் முதன்மையை அனுமதிக்கப்பட்டார் என்றாலும், அது எந்த காரண
சட்டங்கள் காணக்கூடிய, மனித அளவில் இயக்கப்படும் என்று மறுத்தார். எல்லாம், Lokayatans கூறினார், முற்றிலும் தன்னிச்சையான சீரற்ற, மற்றும் குழப்பமான இருந்தது. எந்த ஒரு தனிப்பட்ட ஆன்மா காணக்கூடிய இருந்தது, இதனால் மனித அடையாளம்
மட்டுமே அந்த உறுப்புகள் மரணம் மணிக்கு பிரிக்கப்பட்ட போது நிறுத்தி
குழுவில் என்று கூறுகள் தற்காலிக இணைந்து கொண்டிருந்தது.

பிரச்சினைகள்
அவரது அணுகுமுறை வழமையான ஒரு பாணியில், புத்தர் உடனடி அனுபவத்தின் அளவில்
நேரடியாக கவனம் மற்றும் இருபுறமும் கண்காணிக்கவில்லை என்று உண்மைகளை
விளைவுகளை வெளிப்படுத்துவதற்காகவும் இந்த வாதத்திற்கு இருபுறமும்
தவிர்க்கப்பட. மாறாக
நான் கூறும் கருத்துக்கள் உள்ளடக்கத்தை சரிசெய்ய, அவர் கருத்துக்களை
வெளிப்படுத்தும் செய்தவர்களின் நடவடிக்கைகளை கருதப்படுகிறது. மொத்த
தீர்மானகரமான அல்லது மொத்த குழப்பம் ஒன்று தர்க்கம் முடிவுக்கு இல் முடிய
வேண்டும் குறிக்கோளுடன் நடவடிக்கை பயனற்றது என்று, மற்றும் இரண்டு
பள்ளிகள் இன்னும் ஆதரவாளர்களைக் குறிக்கோளுடன் வழிகளில் செயல்பட
தொடர்ந்தது. ஒவ்வொரு
பக்கத்திலும் உண்மையில் ஒரு விளக்கம் முன்னேறியது இருவரும் உண்மையில்
ஒவ்வொரு கவனிப்பு மற்றும் வாத மற்ற பயன்படுத்தப்படும் unskillful
வடிவங்களில் அதன் காட்சிகள் முன்னெடுக்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தி அங்கு,
உண்மையை நெருங்கி திறமையான மற்றும் unskillful வழிகளில் என்று ஒப்பு என்று
குறிப்பிட்டதாக. மாறாக உண்மைகளை ஒரு உடல் விட - - இவ்வாறு புத்தர் தன்னை மற்றும் திறமையான
நடவடிக்கை பார்த்து, ஒரு திறன் அறிவு தன்னை காண்பதில் அதன் தாக்கங்கள்
வெளியே வேலை மற்றும் அந்த தாக்கங்களை அவரை விடுதலை செய்ய அனைத்து வழி
மேற்கொள்ளப்படும் என்று கண்டறியப்பட்டது.

நாம்
ஏற்கனவே திறமையான நடவடிக்கை உண்மையில் இருந்து எடுக்க தாக்கங்களை
புத்தரின் போதனைகள் முக்கிய திட்டவரைவு வடிவ எப்படி தொட்டது. அது இங்கே அந்த தாக்கங்களை ஆய்வு செய்ய பயனுள்ளதாக இருக்கும். தொடங்கும்,
திறன்கள் அபிவிருத்தி செய்ய முடியும் என்று உண்மையில் நடவடிக்கை,
மறைபொருளான அல்ல என்று அது உண்மையில் முடிவுகளை கொடுக்கிறது என்று
தெரிகிறது. இல்லையெனில், இல்லை நடவடிக்கைகள் மற்றவர்களை விட மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும் ஐந்து, திறன் போன்ற விஷயம் இருக்கும். திறமையினால்
உண்மையில் இல்லையெனில் திறன்களை வளர்க்க முயற்சி எந்த பிரயோஜனமும்
இருக்காது என சில முடிவுகளை, மற்றவர்களுக்கு விரும்பத்தக்கதாக இருக்கும்
என்று தெரிகிறது. கூடுதலாக,
இது சாத்தியம், என்று ஒரு எதிர்கால நடவடிக்கைகள் திறமையாகப் இருக்கலாம்,
ஒரு திறமை வளரும் போக்கில் தவறுகளில் இருந்து கற்று கொள்ள என்று
உண்மையில் நடவடிக்கை, இதன் விளைவாக, மற்றும் எதிர்வினை சுழற்சி முற்றிலும்
தீர்மானிக்கும் தன்மையில் இல்லை என்பதை குறிக்கிறது என்று செயல்படுகிறது சுழற்சி அடுத்தடுத்த திருப்பங்கள் மூலம் செல்கிறது என கருத்து, கவனம், மற்றும் எண்ணம் உண்மையில் புதிய உள்ளீடு வழங்க முடியும்.

இந்த உள்ளீடு முக்கியமான உறுப்பு கவனம் உள்ளது. ஒரு
திறன் மாஸ்டர் எவருக்கும் தேர்ச்சிக்கு அடைவதற்காக செயல்முறை மூன்று
விஷயங்களை கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும் என்று உணர்வார்கள்: (1) க்கு முன்
இருக்கும் நிலையில், (2) என்ன ஒரு அந்த நிலைமைகள் தொடர்பாக செய்து,
மற்றும் (3) முடிவுகள் செய்ய என்று ஒரு நடவடிக்கைகளில் இருந்து வந்து. இந்த மூன்றுமுறை கவனம் ஒருவரின் நடவடிக்கையின் கண்காணித்து அதற்கேற்ப அவர்களை அனுசரித்து ஒரு செயல்படுத்துகிறது. இந்த
வழியில், நிலைமைகள், செயல்கள், விளைவுகள் ஒருவரின் கவனத்தை ஒரு நடவடிக்கை
முடிவுகளை ஒருவரது திறன் மெருகேற்றும் அனுமதிக்கிறது, மீண்டும் எதிர்கால
நடவடிக்கை உணவூட்ட அனுமதிக்கிறது. நம்பமுடியாத
க்கான கணக்கு -, உணர்வு ஏற்கனவே நிபந்தனைகளை உள்ளீடு முன்வைக்க, மற்றும்
அவர்களது விளைவுகளைப் பற்றி - இந்த தேவைகள் தாக்கங்களை வேலை மூலம், புத்தர்
/ என்று நிபந்தனைகளாக, பல எதிர்விளைவு சுழற்சிகள் இதில் இந்த கொள்கை
மணிக்கு வந்து நவீன தத்துவங்களின் ஒத்த ஒரு வழி அனுபவம் உலக சிக்கலான “நிர்ணயிக்கப்பட்ட குழப்பம்.” இந்த
அர்த்தத்தில், கூட இந்த இருப்பினும் / என்று நிபந்தனைகளாக சுருக்கம்
பார்க்கப்படும் போது சற்றே அன்னிய தோன்றலாம், அது உண்மையில் ஒரு நல்ல
பழக்கம் உள்ளது ஆனால் அனைத்து உணர்வு, குறிக்கோளுடன் நடவடிக்கை
அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது என்று அனுமானம் கண்காணிக்கவில்லை. புத்தர் வெறுமனே இந்த ஊகத்தை தாக்கங்கள் மிகவும் மேலும் வேறு யாரையும்
விட, வெளி, நேரம், மற்றும் தற்போதைய கலைக்கப்பட்டன, ஒன்றாக தங்கள்
உள்ளார்ந்த மன அழுத்தத்தை ஆராயப்படுகிறது அனைத்து வழி.

நான்கு
உன்னத உண்மைகளை மீது போதனைகள் கூறப்பட்டிருப்பது புத்தரின் கோட்பாட்டை
முக்கிய கட்டமைப்பை திறமையினால் கணக்கு உண்மையில் இந்த தாக்கங்கள்,
சார்ந்து இணை எழும், மற்றும் இந்த / என்று நிபந்தனைகளாக. திறமையான நடவடிக்கை மற்ற அம்சங்களுடன் இந்த கட்டமைப்பை உள்ள மேலும் விரிவான புள்ளிகள் கணக்கு. உதாரணமாக,
மன அழுத்தம் புத்தரின் ஆய்வு மற்றும் அதன் தோற்றுவாய், திறமையான
நடவடிக்கை வெளிச்சத்தில், இரண்டாவது நோபல் உண்மை ஒரு முக்கிய பங்கு
வகிக்கிறது என்று மன மற்றும் உடல் நிகழ்வுகள் ஆய்வு ( “பெயர் மற்றும்
வடிவம்,” நாம-ரூபம்) வழங்கப்படும் சார்ந்து இணை எழும் விவரிக்கப்படுகின்றன என. அதிக
திறமையினால் பேராசை, வெறுப்பு, அல்லது கற்பனையாக தூண்டப்பட்ட செயல்
வேறுபட்டதல்ல முடிவுகளை கொடுக்கும் ஐந்து எண்ணம் தூண்டப்பட்ட செயல்:
திறமையினால் முதல் பாடம் ஒரு நடவடிக்கை சாரம் எண்ணம் அது தூண்டுவதற்கு
உள்ளது எனக் கூறுகிறது. எண்ணம், இதையொட்டி, ஒருவருடைய சூழல்களிலிருந்து கவனம் செயல் சரியாக அல்லது பொருத்தமற்ற தாக்கம். கவனத்தை குறைவான செயல் மாயை மூலம் இருள்சூழ, இன்னும் தெளிவாக அதற்கான அடிப்படையில் விஷயங்களை பார்க்க வேண்டும். இதையொட்டி கவனத்தை மற்றும் எண்ணம் இணைந்து உணர்வு தரம் மற்றும் செயல் விளையும் உடல் நிகழ்வுகள் தீர்மானிக்கிறது. மேலும் திறமையான நடவடிக்கை, மேலும் இதன் விளைவாக உணர்வுகளை மற்றும் உடல் நிகழ்வுகள் செம்மை. உணர்வுகள் அந்த முடிவு குறித்து, மற்றவர்களை விட இன்னும் சில பொருத்தமான எழுகின்றன. கவனத்தை
செயல் இதனால் அதன் அனைத்து உள்ளார்ந்த நிலையற்ற தன்மை ஆகிய காரணங்களால்,
உறுதியற்ற தன்மைகள், மீண்டும் நடவடிக்கை சுழற்சியில் மற்றொரு சுற்று ஒரு
உணவு, கவனம் செலுத்த இது தேர்ந்தெடுக்கிறார். முழு சுழற்சி ஆதாரமாய், அனைத்து அதன் காரணிகள் உணர்வு தொடர்பு என்று உண்மை. காரணிகள்
இந்த விண்மீன் புத்தர் மிக அடிப்படை சூத்திரங்கள் ஒன்றில் மத்திய காரண
இணைப்பு ஏற்படும் வந்து சார்ந்து இணை எழும், இதில் “பெயர்” (கவனத்தை,
எண்ணம், உணர்வு, கருத்து, மற்றும் தொடர்பு) மற்றும் “வடிவம்” என்ற பரஸ்பர
சார்பு ஒரு புறம், மறுபுறம் நனவில் (உடல் நிகழ்வுகள்), அனைத்து மன அழுத்தம் [§§218, 228] என்ற எழும் கணக்குகள்.

பெயர்,
வடிவம், மற்றும் உணர்வு விளக்க எப்படி மன அழுத்தம் குழப்பநிலை ஒரு
தீர்வினை வழங்கும் மற்றும் முடிவுக்குக் கொண்டுவர முடியும் நடவடிக்கை
சுழற்சி உள்ளார்ந்த பாதிக்கப்பட்ட, மூன்றாவது மற்றும் நான்காவது உன்னத
உண்மைகளை ஒழுங்கமைப்பதில் ஒரு பங்கு வகிக்கிறது. ஒரு
நேரடி எண்ணம் மூலம் சுழற்சி நிறுத்த வெறுமனே முயற்சி செய்தால், எண்ணம்
தன்னை போகிறது சுழற்சி வைத்து ஒரு காரணியாக எண்ண வேண்டும். இந்த
இரட்டை விலங்கைக் ஒரு உணர்வு மற்றும் சுழற்சி இயற்கையாக விட்டு விழும்
இடையே தொடர்பு என பார்க்க முடியும் என்றால், எனினும், கலைக்கப்பட்டு
முடியும். இந்த வாய்ப்பு தேவைப்படுகிறது, ஒரு நடவடிக்கை அனைத்து காரணிகள் செயலற்று முயற்சி, ஆனால் இன்னும் கூடுதலான திறமையினால். உண்மையான
மகிழ்ச்சியை ஒரே வழி போன்ற ஒரு வழி இருக்க வேண்டும் என்று, மற்றும்,
சுழற்சி வெளியே ஒரு வழி கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்ற நம்பிக்கையில் இந்த
அது, Bodhisatta ஒரு கூட உயர் பட்டம் திறமையான நடவடிக்கை காரணிகள்
வளர்ச்சியடைந்த ஒவ்வொரு திறன். மன
அழுத்தம், அதன் தோற்றுவாய், அதன் நிறுத்துதல், மற்றும் பயிற்சிகளின் பாதை
ஒழிந்துபோக முன்னணி: கவனத்தை மிகவும் திறமையான வடிவம், அவர்
கண்டுபிடிக்கப்பட்டது, நான்கு உன்னத உண்மைகளை அடிப்படையில் அனுபவம் அனைத்து
பார்வையிட இருந்தது. இந்த
உண்மைகளை மட்டுமே அவரது மிக அடிப்படை போதனை உருவாவதில்லை [§188], ஆனால்
சரியான பார்வையில் காரணி என, மன அழுத்தம் நிறுத்துவதற்கோ முன்னணி
பயிற்சிகளின் பாதை ஒரு பங்கை வகித்தது. எண்ணம் மிகவும் திறமையான வடிவம் மன உறிஞ்சுதல் அமைதி மனதில் வழிவகுக்கும் என்று இயக்கிய சிந்தனை மற்றும் மதிப்பீடு ஈடுபட இருந்தது. இந்த
காரணிகள் சரியான செறிவு பாதை காரணி கூறுபாடுகளாகக் மற்றும் [§106]
சரிசெய்யவே பாதையில் காரணி மிக உயர்ந்த வடிவம் என இரு முக்கிய பங்கு
வகித்தது. உணர்வு
மற்றும் கருத்து மிகவும் சுத்திகரிக்கப்பட்ட வடிவங்கள் இன்பம் மற்றும்
மனஅமைதி உணர்வுகளை மற்றும் மன உறிஞ்சுதல் [D.9 அதிக மாநிலங்களில்
எண்ணங்களின் தங்கள் துணையான நிலைகள் இருந்தன; §164], பின்னர் வலது செறிவு பாதை காரணி அதே [§102] சேர்க்கப்பட்டுள்ளது.

விழிப்பு
விங்ஸ் - மன அழுத்தம் நிறுத்துவதற்கோ பாதையை மாற்று வெளிப்பாடுகள் -
மேலும் திறமையினால் என்ற உண்மையின் விளைவுகள் மூலம் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது.
இது
இந்த குணங்கள் சார்ந்தது மற்ற அனைத்து குணங்கள் மற்றும் மறைமுகமாக -
திறமையினால் உருவாக்க வேண்டும் என்று மனஅமைதி, ஒருமைப்பாடு மற்றும்
உன்னிப்பு குணங்கள் - இந்த தாக்கங்கள் விங்ஸ் முக்கிய காரணிகள் நேரடியாக
கணக்கு. இந்த
நேர்கோடல்லாத முறை வெளிப்படுத்தினார் / என்று நிபந்தனைகளாக, இந்த
தாக்கங்களை விங்ஸ் காரணிகள் பரஸ்பர கருத்துக்களை ஒரு முறை ஒருவருக்கொருவர்
ஆதரவு செயல்பட வேண்டும் இதில் வழி கணக்கு. மேலும்,
மிக பொதுவான அடிப்படையில், திறமையினால், அங்கு திறமையினால்
அப்பாற்பட்டதாகும் ஒரு பரிமாணத்தை இறுதியில் வழிவகுக்கிறது என்று உண்மையில்
விங்ஸ் அமைக்க வேண்டும் என்று அனைத்து ஏழு செட் ஒரு முரண்பாடான மாறும்
பொதுவான கணக்குகள்: தியானம் வேண்டுமென்றே குணங்கள் பயன்படுத்த வேண்டும்,
அதில் இருந்து அவன் / அவள் அவர்கள் இயற்கையாக அமர்த்தி எங்கே புள்ளி அவற்றை மாஸ்டரிங் நிச்சயமாக அவர்களை பிரபலம் பெற்று, தப்பிக்க வேண்டும். தலை பாதைகள் மற்றும் அவர்களின் fruitions அங்கு எடுத்துக்கொள்ள. இது சரியான நடைமுறை கூட பாதை இறுதியில் கைவிடப்பட்டது, ஆனால், அதன் வளர்ச்சி உச்சக்கட்டம் கொண்டு பின்னரே வேண்டும் உணர்வு உள்ளது. பல
மக்கள் அல்லாத இணைப்பு புத்தரின் போதனைகள் தேவைப்படும் என்று நம்பி, இந்த
புள்ளி தவறாக புரிந்து கொண்டிருக்கிறார் என்று விரைவில் பயிற்சிகளின்
பாதை ஒரு பதவியை விட்டு விலக ஒரு இணைப்பு. உண்மையில், அது முழுமையாக வளர்ந்த முன் பாதை கைவிட்டுவிட்டு ஒரு நிகழ்ச்சி முழு நடைமுறையில் கலைக்க வேண்டும் செய்ய. ஒரு ஆசிரியர் அதை வைத்து கொண்டு, ஒரு ஏணி மூலம் ஒரு கூரை வரை ஏறி ஒரு நபர் கூரையில் மட்டும் போது பாதுகாப்பாக ஏணி விட்டு விடலாம். பிரபல படகில் உவமானம் [§§113-114] அடிப்படையில், ஒரே கடல் கடந்து பின்னர் படகில் கைவிட்டுவிடும். ஒரு கடலின் பல நீரோட்டங்கள் ஓட்டம் தன்னார்வத்துடன் போகிறது ஒரு
நிகழ்ச்சி செய்ய, மத்திய கடல் அதை கைவிட இருந்திருந்தால், ஒருவர்
மூழ்கடிக்க முடியாது.

முழு
உணர்வோடு இன்னும் - பாதை காரணிகள் பரஸ்பரம் நிறைவுபெற ஒரு மாநில கொண்டு
போது, எனினும், அங்கு “அல்லாத வடிவமைப்பதற்கேற்றவாறு” (atammayata)
[§179], உணர்வு அவர்களின் தொடர்பு இதில் என்று சம நிலை ஒரு புள்ளி
ஏற்படுகிறது - இயற்கையாகவே இயங்கவிடாமல் ஆகிறது. ஒரு
நவீன ஆசிரியர் இயற்கையாகவே, விழுந்து மரத்தில் இருந்து, முழுமையாக பழுத்த
போது ஒரு பழம் என்று இந்த விலகுவதுதான் ஒப்பிடும்போது. இந்த நடவடிக்கை வட்டம் முடிவிற்கு கொண்டு எப்படி உள்ளது. மற்றும்,
புத்தர் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது என, இந்த மன அழுத்தம், துன்பம் மற்றும் முழு
அகிலம் அனைத்து அனுபவம் நேரம் மற்றும் தற்போது உட்பட்டவையே “அம்சம்
உணர்வு” என்ற வரம்பற்ற சுதந்திரம் விட்டு, அதே ஒரு முடிவுக்கு கொண்டு
வந்து விட முடியும் எப்படி உள்ளது [§235] , அனைத்து மனித முயற்சிக்கிறார்கள் இறுதிப்புள்ளி.

இவ்வாறு
நாம் சொல்ல முடியும் என்று அறநெறிப் - கோட்பாட்டை, நடைமுறையில், மற்றும்
எட்ட அடிப்படையில் - ஒரு கவனிப்பு முழுமையாக ஆராயப்படுகிறது தாக்கங்கள்
இருந்து பெறப்பட்டது: அது ஒரு திறன் மாஸ்டர் சாத்தியம் என்று. இந்த புள்ளி புத்தரின் போதனைகள் உள்ளடக்கத்தில் மட்டுமே பிரதிபலிக்கிறது, ஆனால் வழியில் அவர்கள் வெளிப்படுத்தப்படுகின்றன. புத்தர்
தனது புள்ளிகளை விவரிக்கிறார் கைவினைஞர்கள், கலைஞர்கள், மற்றும் தடகள
வீரர்கள் திறன்கள் மேற்கோள் காட்டி, பல உருவகங்களை, வெளிப்படையான மற்றும்
மறைமுகமான பயன்படுத்தப்படும். நூல்கள்
வெளிப்படையான உவமைகளுடன் Acrobats குறிப்பிடும் மூலம் அதிக அளவில் உள்ளன,
வில்லாளர்கள், bathmen, கசாப்பு, தச்சர்கள், விவசாயிகள், fletchers, மந்தை
மேய்ப்போர், இசை கலைஞர்கள், ஓவியர்கள், முதலியன, சுட்டிக்காட்டி எப்படி
தங்கள் திறமைகளை வழி ஒன்று மனதில் நாகரிகங்களை மன அழுத்தம் ஒத்திருக்கும்
மற்றும் தன்னை பாதிக்கப்பட்ட, அல்லது திறன்களை ஒரு தியானம் வெளியிட பாதை மாஸ்டர் பொருட்டு உருவாக்க வேண்டும். உள்ளார்ந்த அளவில், தியானம் கையாள்வதில் பத்திகளை இசை கோட்பாடு இருந்து பெறப்பட்ட சொற்கள் நிரப்பப்பட்டுள்ளன. அவரது
நேரம் மற்ற உயர்குடி இளைஞர்கள் போன்ற - - ஒரு இளவரசன், Bodhisatta
தன்னுடைய இளைய நாட்களில் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி இசை ஒரு கலை ரசிகனுக்கு
இருந்தது, அதனால் அவர்கள் பின்னால் மறைந்திருக்கும் கோட்பாடு இயல்பாகவே
நன்கு இருந்தது. இந்த கோட்பாடு என்ற பதத்தை அவர் ஒரு புத்தர் என முறைப்படுத்தலாம்
போதனைகளில் மிகப் பரவலாக இருப்பதால், அது சுருக்கமாக இங்கே அதை பற்றி
விவாதிக்க பயனுள்ளதாக இருக்கும்.

துரதிருஷ்டவசமாக,
நாம் புத்தரின் காலகட்டத்தில் பயிற்சி என, இசை நிகழ்ச்சியை கோட்பாடு ஒரு
முழு ஆய்வுக்கட்டுரையில் இல்லை, ஆனால் எங்களுக்கு அந்த கோட்பாடு
திட்டவரைவு ஓவியத்தை நூல்கள் வழியாக சிதறி இசை போதுமான ஆதாரங்கள் நிறைய
உள்ளன. செயல்திறன்
முதல் படி, இசைக்கு ஒரு கருவியாக இருந்தது ஒரு டானிக் குறிப்பு
(உண்மையில், “அடிப்படை,” தானே), பின்னர் இவ்வறிவிப்பு அல்லது
ஒத்திசைவிக்கவும் “(” கூட, “அல்லது சம) களப் அதை செய்ய” நிறுவுவதில் “( தேடிப்பிடித்து “அல்லது” ஊடுருவி “) மீதமுள்ள குறிப்புகள் (மீண்டும்,” டானிக் தொடர்பாக அளவில் தளங்களை “). நன்கு
மனமுடைய அளவில் இன்னும் வளர்ந்த நடைபெற்றது என்பதையும் இந்த, திறமை,
உணர்திறன், மற்றும் சில கணித அறிவு ஒரு பெரிய ஒப்பந்தம் தேவைப்படுகிறது,
மற்றும் அளவில் கணக்கிட்டு பல வழிகள் வேறு உணர்வு ஒவ்வொரு அதற்கான,
பயன்பாட்டில் இருந்தது. இசைக்கலைஞர் பின்னர் கலவை தீம் (nimitta) எடுத்தார்கள். தீம் பல வழிகளில் செயல்பட்டு, இதனால் வார்த்தை “தீம்” பல அர்த்தங்கள் மேற்கொள்ளப்படும். ஒரு புறம் இது துண்டு அத்தியாவசிய செய்தி, படம் அல்லது உணர்வை நடிகை கேட்பவரின் மனதில் விட்டு வேண்டும் என்று இருந்தது. மறுபுறம், அது துண்டு பொருத்தமான இருக்கும் என்ன அலங்காரத்துடன் அல்லது
வேறுபாடுகள் தீர்மானிக்கப்படுகிறது என்று ஆளும் கொள்கை இருந்தது.

இந்த இசை அடிப்படையில் தியானம் [§§66, 74, 86, 150, 161, முதலியன] புத்தரின் விவாதம் முழுவதும் இப்பிரச்சினை. உதாரணமாக,
ஒரு சூழலில் புத்தர் ஒரு, வலது சுருதி ஒருவரின் நிலைபேறு நிறுவ வேண்டும்
என்று சுருதி மீதமுள்ள துறைகளின் ஒத்திசைவிக்கவும், பின்னர் ஒரு தீம்
அழைத்து கூறுகிறார். மற்ற
சந்தர்ப்பங்களில், அவர் ஒரு குறிப்பிட்ட தீம் இசைந்திருக்கும் ஆக, அல்லது
ஒரு குறிப்பிட்ட பொருள் கொண்ட பாடலை தியானம் அபிவிருத்தி செய்ய வேண்டும்
என்று வேண்டும் என்று கூறுகிறார். Impossibilities “அல்லாத அடிப்படை,” என இசைக் குறிப்புகள் செயல்பட முடியாது என்று டன் ஒப்பானதாக இருக்கும் கூறப்படுகிறது. புத்தர்
தனது இசை சித்தாந்தங்கள் இந்த சொல் உணர்வு பயன்படுத்தப்படும் என்று காட்ட
போதுமான பத்திகளை உள்ளன, மற்றும் அவர் தியானம் பயிற்சி, இசை நிகழ்ச்சியை
கலை போலவே இருந்தது என்று புள்ளி வைக்க வேண்டும் என்று. இதனால் இந்த விதிகள் மற்றும் அவற்றின் தாக்கங்கள் உணர்வுபூர்வமாக
இருக்கும் என்று நாம் முயற்சிக்க வேண்டும், இசை மற்றும் தியானம் இடையே
ஒப்பிட்டு ஒரு பயனுள்ள ஒன்றாகும்.

மிகவும்
பொதுவாக, இந்த ஒப்பீடு துன்பம் வெளியீடு தேவையான அறிவு ஒரு திறமை
மாஸ்டரிங் ஈடுபட்ட அதே மாதிரியான என்பதை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது -
தற்போதைய தொடர்ச்சியாக கவனம், ஒரு சூழல் ஒரு உணர்திறன், ஒருவரின் சொந்த
செயல்கள், தமது கூட்டு விளைவுகளை விட, உண்மைகளை ஒரு சுருக்க உடலின் ஒரு கட்டளை. பாதை
அபிவிருத்தி முன்வைக்க இன்னும் முக்கியமான ஆக உள்ளது - குறிப்பாக,
ஒருவரின் சொந்த உணர்திறன் மற்றும் அதன் விளைவுகள் மிகவும் உணர்திறன். இந்த
ஒரு இசைக்கலைஞர், அவரது / அவரது சொந்த செயல்திறன் கேட்க இறுதியில் ஒரு
கேட்கும் தன்னை தரம் கேட்டு அடங்கும் என்று ஒரு செயல்முறை அறிய வேண்டும்
இதில் வழி ஒத்த. கேட்கிறீர்களா உள்ள அதிக ஒருவரின் உணர்திறன் அதிக ஆழமான ஒரு நடிப்பை ஆக. அதே வழியில், திறமையான குணங்கள் வளர்ச்சியில் ஒரு சொந்த மனதில் அதிக
ஒருவரின் உணர்திறன், இன்னும் ஒரு துன்பத்திற்குக் காரணமான கைவிட்டுவிட்டு
மற்றும் ஒழிந்துபோக உணர்கிறான்.

இந்த பொது கவனிப்பு கூடுதலாக, இசை மற்றும் தியானம் இடையே ஒப்பீடு தியான திறன் வளர்ச்சி நடைமுறை புள்ளிகள் பல உயர்த்தி காட்டுகிறது. முதல்,
அது நடைமுறையில் நெகிழ்வு மற்றும் புத்தி கூர்மை தேவை, அந்த நெகிழ்வு
செல்ல இயலும் என்பதை வரம்புகளை ஒரு விழிப்புணர்வு மூலம் வலிமையூட்ட
அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. புத்தர்
காலத்தில் ஒரு திறமையான இசைக்கலைஞரும் அதனால் ஒரே நேரத்தில்
சரிப்படுத்தும் வழிகளில் தீர்வு காண இருந்த தெரிந்தும், இசைக்கருவிகள்
கருப்பொருள்கள் ஒரு முழு அளவிலான கையாள இல்லை ஆனால் பல சரிப்படுத்தும்
அமைப்புகள் மாஸ்டர் இருந்தது. அதே
வழியில், ஒரு திறமையான தியானம் அதன் தியானம் தீம் மனதில் சரிப்படுத்தும்
பல செல்லுபடியாகும் வழிகளில் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் - மற்றும் அவர்கள்
எழும் பல்வேறு எதிர்பாராத சமாளிக்க அதனால் அவர்கள் அனைவரையும் ஒரு கட்டளை
வேண்டும் - ஆனால் அதே நேரத்தில் நேரம் தியானம் சில வகைகள் வெறுமனே விழிப்பு வழிவகுக்கும் இல்லை என்று தெரிந்து இருக்க வேண்டும். இந்த வெளிச்சத்தில், விழிப்பு விங்ஸ் ஏழு செட் மனதில் சரிப்படுத்தும் செய்யத்தக்க அமைப்புகள் புத்தர் முழுமையான பட்டியல் கருதலாம். இங்கே
உட்குறிப்பு (ஏழு இசை சரிப்படுத்தும் அமைப்புகள் (gramaraga) புத்தர்
காலத்தில் அங்கீகாரம் எண்ணிக்கை இருக்கிறது என்று ஆதாரம் உள்ளது.) இந்த
அமைப்புகள் இருந்து விலகிச் நடைமுறையில் எந்த பாதை ஒரு பொருந்தாத அளவில்
சீர் ஒரு கருவியாக போல் இருக்கும் என்று, மற்றும் என்று உள்ளது அறநெறிப் இசைக்கு (சம) ஒரு வாழ்க்கை நோக்கம் யார் தியான (Samana) வழி இசைவாக இருக்க முடியாது.

இரண்டாவது
அம்சமாகும் இசை ஒப்புமை தியான நடைமுறையில் சமநிலை, நூல்கள் [§§66, 86, 97,
161] மீண்டும் மீண்டும் தோன்றும் ஒரு பாடம் தெளிவான தேவை உள்ளது என்று. ஒரு
இசை கருவி எந்த மிகவும் கூர்மையான அல்லது மிகவும் பிளாட் இருக்க வேண்டும்
போல், பாதையில் மனதில் கூடுதலான ஆற்றல் மற்றும் அதிகப்படியான அமைதி இடையே
ஒரு சமநிலை கண்டுபிடிக்க வேண்டும். அதே
நேரத்தில், அதன் பின்னர், அதன் ஆற்றல் வாத்தியத்தில் பிளாட் சென்று
விடுகிறோம் என்று அதே வழியில் குறையும்போது போக்கு வெளியே பார்க்க
வேண்டும். சரியான பார்வை மற்றும் பாதை பிற காரணிகள் “நேர்மை” இதனால் மட்டும் சரியான என்ற உந்துதல் செல்கிறது, ஆனால் இருப்பது “சரி.”

ஒரு
மூன்றாவது கருத்து, இந்த ஒப்புமையை முயற்சி [§62] இல்லாமல் இலட்சியத்தை
அடைய பேச என்று நூல்கள் உள்ள பத்திகளை தெளிவுபடுத்த உதவுகிறது என்று. சூழல்
வெளியே எடுத்து, இந்த பத்திகளை முற்றிலும் முரண்படுகின்றன அல்லது
நடைமுறையில் முயற்சி தேவை கவனம் செலுத்த வேண்டும் என்று பல பத்திகளை அழிக்க
தெரிகிறது. இசை ஒப்புமை சூழலில் பார்த்தால், அவர்கள் சரியான பயன். ஒரு இசை மேதை போல், ஒரு இது எளிதான போகும் அளவுக்கு திறன் உருவாகிறது,
ஆனால் திறமை முழுமையாக அதை தேர்ச்சிக்கு என்று நிலை அடைய முயற்சி ஒரு பெரிய
ஒப்பந்தம் நடந்தது என்ற உண்மை அழிக்க முடியாது.

,
முழு கலை அல்லது திறமையினால் அறிவியல் மற்றும் தன்னை - - உண்மையில்,
புத்தரின் பாதை ஒரு மெட்டா திறன் உள்ளது இதில் ஒரு திறமையான மற்றும்
unskillful என்ன ஆதாரமாக மனதில் கவனம் செலுத்துகிறது, unskillful கொண்டு
திறனுடன் சமாளிக்க அறிகிறான் மனதில் மாநிலங்களில், பின்னர் மேலும் திறனுடன் கூட திறமையான மாநிலங்களில்
உள்ள திறமை இல்லை ஒருமுகப்படுத்தும் புள்ளி சமாளிக்க, ஆனால் அந்த ஒரு
இறுதியில் திறமையினால் மற்றும் [§61] அப்பாலும் உள்ளது என்ன இதன்முலம், ஒரு
திறன் பெறுவதற்கான திறன் வேண்டும்.

* * *

பத்திகளை
இந்த முதல் பகுதியில் கவர் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது மூன்று கருப்பொருள்கள்:
(1) திறமையான அல்ல என்ற வேறுபாடின்றி நடைமுறையில் அடிப்படையாகும் எப்படி; (2) திறமையான மற்றும் அல்ல என்ன எப்படி தீர்மானிக்க; மற்றும் (3) எப்படி மனம் திறமையான மாநிலங்களில் வளரும் திறமையான ஆக. இந்த பிரச்சினைகள் மிகவும் அடிப்படை ஏனெனில், பத்திகளை மிகவும் சுய விளக்க உள்ளனர். எனினும், அவர்கள் சமாளிக்க எளிது என்று ஒரு சில அம்சங்களுடன் வேண்டும்.

முதல்,
அது பேராசை, வெறுப்பு, மற்றும் மாயை போன்ற இலவச மனதில் திறமையான
மாநிலங்களில் வரையறை, வெறுமனே நல்ல என்று நோக்கங்கள் மற்றும் உண்மையில்
திறமையான என்று அந்த வேறுபடுத்தி கட்டைவிரல் ஒரு வசதியான ஆட்சி வழங்குகிறது
என்று குறிப்பிடுவது முக்கியமாகும். சில
நேரங்களில் நல்ல எண்ணம் ஒரு அந்த நபரின் பிரச்சனை உண்மையான மூல தெரியாமல்
மற்றொரு நபர் உதவ முயற்சிக்கும் போது, அறியாமை நிற ஆகும். இந்த ஒரு நல்ல ஆனால் ஒரு திறமையான எண்ணம் என்ற தகுதி. நாம் அறிகிறோம் என, காரண காரியத் செயல்முறைகள் முக்கியமான மற்றும் சிக்கலான உள்ளன. இவ்வாறு எந்த தனியாக நன்கு பொருள் நோக்கங்களை மூலம் பெறுவது இல்லை. ஒன்று
அவர்கள் தற்போதைய நிலைமை பொருத்தமான, உண்மையில், என்பதை உறுதி, மற்றும்
அறியாமை அடிப்படையாக இல்லை செய்ய தொடர்ந்து ஒரு நடவடிக்கைகளை கண்காணிக்க
வேண்டும். மாயை, கூட நன்கு பொருள் மாயை, unskillful செயல்களுக்கு ஒரு ஆதாரமாக உள்ளது. இந்த
காரணத்திற்காக, ஒருவர் அவரின் நடவடிக்கைகளுக்கு மற்றும் அவற்றின்
விளைவுகள் [§6] அதனால் ஒரு நல்ல நோக்கங்கள் உண்மையிலேயே திறமையான ஆக
முடியும் தொடர்ந்து கவனிக்கிற இருக்க வேண்டும், மற்றும் ஒருவரின்
நடவடிக்கையின் உண்மையில் செயல்முறை உற்பத்தி இங்கே இப்போது குறிப்பிட்ட
நிலைமைகள் நீதி செய்ய முடியும் இந்த / என்று நிபந்தனைகளாக.

இரண்டாவது,
திறமையான மற்றும் unskillful இடையில் உள்ள வேறுபாடு நல்ல மற்றும் தீய
நடத்தை காரணங்கள் ஒரு உள்ளார்ந்த விளக்கத்தை அளிக்கிறது. இந்த
வேறுபாடு, எந்த குறிப்பிட்ட சமூகத்தின் மதிப்புகள் மட்டுமே அல்ல, அது
மனிதர்கள் இயல்பாகவே நல்ல அல்லது கெட்ட என்ற பிரச்சினையை தவிர்க்கிறது. மக்கள் தீய வழிகளில் செயல்பட போது, அது அவர்கள் யோசிக்க வழி திறன் இல்லை, ஏனெனில் உள்ளது; அவர்கள் திறமையான வழிகளில் நினைக்கும் போது, அவர்கள் இயற்கையாக நல்ல செய்யும். திறன்
வாங்கியது முடியும் என்று ஒன்று உள்ளது, ஏனெனில், நற்குணம் வழி விரும்பும்
அனைத்து மக்கள் இல்லை அவர்கள் கடந்த காலத்தில் நடந்து எவ்வளவு மோசமாக,
நல்ல திறந்து இருக்கும். கேனான், தங்கள் தவறுகளை உணர்ந்து மீது, ஈடுபாடு தவறுகளுக்காக இருந்தது மற்றும் புத்தர் அவற்றை ஒப்புக்கொண்ட மக்கள் சொல்கிறது. மிகவும்
வேலைநிறுத்தம் உதாரணமாக கிங் Ajatasattu [D.2], சிம்மாசனத்தில் அவரது
நிலையை பாதுகாக்க பொருட்டு அவரது தந்தை கொலை இருந்தார். அது
என்றும் அவரது வழிகளை சீர் செய்ய தனது உறுதியை ஊக்கமளித்தார், -
பத்திரத்தை மொத்த இயல்பு இருந்தபோதும், புத்தர் ராஜாவின் வாக்குமூலம்
ஒப்புதல், மற்றும் - பதிலாக ராஜா இருந்தது என்று குற்ற எந்த உணர்வுகள்
விளையாடுவதற்கு உன்னத
வழியில் முன்னேற்றம் ஒரு காரணம் ஒரு போன்ற ஒருவர் தனது தவறுகளை உணர்ந்து
மற்றும் அவற்றை மீண்டும் செய்யாமல் தீர்க்கிறது என்றால். இவ்வாறு இது எப்போதும் சாத்தியமாகும் வாழ்க்கையில் ஒரு புதிய
தொடக்கத்தை செய்ய, ஒரு கடந்த கால தீவினைப் பயன்களை அனுபவித்து அறிந்து
கொள்வது மற்றும் ஒருவரின் வழிகளில், ஒரு இயல்பாகவே உதவாத அல்லது கெட்ட
இருக்கலாம் என்று எந்த உணர்வுகளை மனப்பாரத்தை சீர் செய்ய தீர்ப்பது உள்ளது.

மூன்றாவது,
அது திறமையான மற்றும் unskillful என்ன சொல்ல ஒரு செயல்படுத்த என்று
இரண்டு அடிப்படை காரணிகள், உள் மற்றும் வெளி, கவனிக்க வேண்டிய முக்கியமான. முக்கிய உள் காரணி “அதற்கான கவனத்தை,” ஆகும் [§53] நன்றாக 1 ல் விளக்கப்பட்டுள்ளது இது. ஒருவர் தனது எண்ணங்கள் புறநிலையாக, அவர்களின் உண்மையான விளைவுகளை அடிப்படையில், பாரபட்சம் இல்லாமல் பார்க்க அறிகிறான். இந்த
காரணி காமா [§§9-17] கோட்பாடு தண்டனை ஒரு உணர்வு உருவாகிறது என, அதை
நான்கு உன்னத உண்மைகளை [§51] அடிப்படையில் அனுபவம் அனைத்து காண திறன்
மாறும். முக்கிய வெளிப்புற காரணி போற்றத்தக்க மக்கள் [§54], காமா கொள்கை வாழும் அந்த வரையறுக்கப்படுகிறது நட்பு உள்ளது. அவர்களின் போதனைகள், ஒரு முதல் இடத்தில் திறமையினால் உருவாக்க முயற்சி அவசியத்தைப் அறிய முடியும்; அவர்களின் நடத்தையை, ஒரு நடவடிக்கை திறமையினால் பார்க்க முடியும். என்று
திறமையான அணுகுமுறைகளை தொடங்கும் போற்றத்தக்க மக்கள் நாடுகின்றனர்
வழிநடத்தும் உள்ள இந்த உள் மற்றும் வெளி காரணிகளை, ஒரு மற்றொரு
வலுப்படுத்தும், மற்றும் போற்றத்தக்க மக்கள் திறமையான மனப்பான்மையில்
குறைவான வெளிப்படையான நன்மைகள் பார்க்க சொல்லாலும் செயலாலும் மூலம் ஒரு
வழிவகுக்கும். அதிர்ஷ்டவசமாக,
உயிருடன் இருப்பது ஒவ்வொரு மனித குறைந்தது சில அளவில் போற்றத்தக்க
இருக்கும் மக்கள் அவரது மனதில் சில திறமையான குணங்கள், அதே போல் அணுக
உள்ளது. இவ்வாறு உணர்வுடன் பெளத்த வழியை ம் தேதி தொடங்கி யாரும் புதிதாக தொடங்கி உள்ளது. மாறாக, ஒவ்வொரு நபர் ஏற்கனவே இருந்திருக்கும் என்று வாய்ப்புகளை மிக
செய்ய மற்றும் மேலும் வாய்ப்புகள் ஒரு திறமையான திசையில் மனதில் உருவாக்க
தேட வேண்டும்.

திறமையினால் இரண்டு முன்நிபந்தனைகள் 2-ல் பெருக்கவும். இந்த
பத்தியில் வரும் இருந்து சொற்பொழிவு - Kalamas பிரம் - அடிக்கடி இலவச
விசாரணை புத்தர் சாசனம் என, ஏனெனில் அது தன்னை உண்மையை பார்த்து இடும்
முக்கியத்துவம், வெளியே அதிகாரம் மீது நம்பிக்கை இல்லாமல்
குறிப்பிடப்படுகிறது. ஆனால்
இந்த விளக்கம், புத்தர் ஒரு வாரியான மக்கள் கண்டிக்காத மற்றும் பாராட்டு
என்ன கவனத்தில் எடுக்க வேண்டும் என்று கூறுகிறார், அங்கு சொற்பொழிவு,
முக்கிய உட்பிரிவுகள் ஒன்று இழக்கிறான். வேறு
வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், ஒருவர் தன்னுடைய உணர்வுகள் நிமிர்ந்து
பாத்திரம் மற்றும் திட அனுபவம் மக்கள் நலன்களுக்கு எதிராக, ஒரு ஆதாயங்கள்
விழிப்பு வரை, ஒரு உணர்வுகள் பகுதி பக்கச்சார்பான செய்பவர்கள் சரிபார்க்க
வேண்டும். போற்றத்தக்க மக்கள் அங்கீகரிக்க முடியும் தொடங்குகிறது, இது - -
புத்தர் [§115] போற்றத்தக்க மக்கள் நட்பு என்கிறார் ஏன் இந்த நடைமுறையில்
வாழ்க்கை முழுவதும் உள்ளது.

அதற்கான
கவனத்தை மற்றும் திறமைமிக்க மன குணங்கள் தேர்ச்சி போற்றத்தக்க மக்கள்
நட்பு இடையே தொடர்பு §6 தெளிவாக எடுத்துக்காட்டுகின்றது உள்ளது. இந்த
பத்தியில், இதில் அவரது விழிப்பு தனது ஏழு வயது மகன் (சற்று முன்பு
பிரின்ஸ் Siddhattha வீட்டை விட்டு பிறந்த) அறிவுரைகள் விரைவில் பிறகு
புத்தர், மிகவும் வெளிப்படையாக காட்டுகிறது ஒரு முன் ஒரு நடவடிக்கையின்
விளைவுகளை பற்றிச் சரியான கவனத்தை உருவாகிறது எப்படி, போது, மற்றும் செயற்பட்ட பின்னர். ஒரு
அறிந்தால், நடிப்பு, முன் மற்றும் உண்மையில் சாதகமற்ற விளைவுகளை
ஏற்படுத்தும் மாறிவிட்டார் செயல்படும் போது ஒரு சரியான நடவடிக்கை போல
என்ன என்று பின்னர், ஒருவரின் அனுபவம் நண்பர்கள் தவறு பாதையில்
ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். இது கூட தங்கள் ஆலோசனையைக் நன்மை செய்ய மீண்டும் அதே தவறை செய்ய கூடாது பொது ஒருவரது தீர்மானத்தை செய்ய அனுமதிக்கிறது. இந்த வழியில், எனினும் ஒரு பாதை தன்னை பாதங்கள் பொறுப்பு, ஒரு வழி
ஏற்கனவே தெரிந்திருந்தால் அந்த ஞானத்தை மற்றும் ஊக்கம் பயனடைய முடியும்.

திரிபிடகத்தைப் இருந்து பத்திகளை [மேலே போய்]

,
என் சுய எழுச்சியை முன் § 1. நான் இன்னும் ஒரு விழிப்படையாத Bodhisatta
போது, சிந்தனை எனக்கு ஏற்பட்டது: ‘நான் ஏன் இரண்டு வகுப்புகளாக என்
சிந்தனை பிளவு வைக்க கூடாது?’ எனவே நான், உணர்ச்சி மிகு ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை பகைமை
ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை, மற்றும் harmfulness ஒரு வகுப்பில்
ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை, மற்றும், துறவு ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை
அல்லாத பகைமை ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை, மற்றும் harmlessness
ஊக்குவிக்கப்படலாம் மற்றொரு வர்க்கம் சிந்தனை செய்தார்.

நான் இவ்வாறு, heedful தீவிர, மற்றும் உறுதியான இருந்தது என, உணர்ச்சி மிகு எழுந்தது ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை. நான் உணர்ச்சி மிகு என்னை எழுந்தது ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை ‘என்பதை அறிந்திருந்தார்கள்; மற்றும் என் சொந்த உபத்திரவத்தை அல்லது மற்றவர்கள் படும் துன்பத்தை அல்லது இரண்டுமே உபத்திரவத்தை வழிவகுக்கிறது. அது, உணர்விலும் இடைமறிக்கின்ற சஞ்சலத்தையும் ஊக்குவிக்கிறது, மற்றும் Unbinding வழிவகுக்கும் இல்லை. ‘

நான் அதை என் சொந்த உபத்திரவத்தை வழிவகுக்கிறது என்று கவனிக்க, அது படிப்படியாக குறைந்து போயின. நான்
அதை … இருவரும் உபத்திரவத்தை மற்றவர்கள் படும் துன்பத்தை …
வழிவகுக்கிறது என்று அது, உணர்விலும் இடைமறிக்கின்ற சஞ்சலத்தையும்
ஊக்குவிக்கிறது, மற்றும் Unbinding வழிவகுக்கும் இல்லை கவனிக்க, அது
படிப்படியாக குறைந்து போயின. உணர்ச்சி
மிகு எழுந்திருந்தன ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை போதெல்லாம், நான்
வெறுமனே, அதை கைவிட்டு, அதை அழித்து அது மறையாது, இருப்பு அது துடைத்தாள். (இதேபோல் பகைமை மற்றும் harmfulness ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை கொண்ட.)

என்ன ஒரு துறவி தனது சிந்தனை மற்றும் யோசித்த பின்தொடர்ந்து வைத்திருக்கிறது, என்று தனது விழிப்புணர்வு சாய்வு ஆகிறது. ஒரு
துறவி சிந்தனை உணர்ச்சி மிகு ஊறிப்போயுள்ள கைவிட்டு துறத்தல்
ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை தொடர்கிறது கொண்டே இருந்தால், அவரது மனதில்
அந்த சிந்தனை உணர்ச்சி மிகு ஊக்குவிக்கப்படலாம் மூலம் தானிருந்தது. (இதேபோல் பகைமை மற்றும் harmfulness ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை கொண்ட.)

வெறும்
மழை கடந்த மாதம் என, பயிர்கள் பழுக்க போது இலையுதிர் பருவத்தில், ஒரு
இடையர் தனது மாடுகளை பிறகு இருக்கும்: அவர் தட்டி என்று &
குத்தியிருக்கும் & பார்க்கலாம் & இந்த பக்க & என்று ஒரு
தடியால் அவர்களை தடுத்து. அது ஏன்? அவர்
கசையடிகள் அல்லது சிறை அல்லது [அவர் தனது மாடுகளை பயிர்கள் ஒரு அலைய
விட்டு வைத்தால்] என்று எழும் அபராதம் அல்லது பொது கண்டன நிகழ ஏனெனில். அதே வழியில் நான் unskillful குணங்கள் குறைபாடுகள், சீரழிவு, மற்றும்
கறைகளையும் நமக்கென்று முன்னதாக, நான் துறத்தல் & சுத்திகரிப்பை
ஊக்குவிக்கும் தொடர்பான திறமையான குணங்கள் வெகுமதிகளை கணிக்கவில்லை.

நான் இவ்வாறு, heedful தீவிர, மற்றும் உறுதியான இருந்தது என, துறத்தல் எழுந்தது ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை. நான் துறத்தல் என்னை எழுந்தது ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை ‘என்பதை அறிந்திருந்தார்கள்; மற்றும் என் சொந்த உபத்திரவத்தை அல்ல என்றார் வழிவகுக்கிறது, அல்லது மற்றவர்கள் படும் துன்பத்தை, அல்லது இரண்டு உபத்திரவம் செய்ய. அது, உணர்விலும் வளர்க்கிறது சஞ்சலத்தையும் பற்றாக்குறை ஊக்குவிக்கிறது, மற்றும் Unbinding வழிவகுக்கிறது. நான்
நினைக்கிறேன் & கூட ஒரு இரவு என்று ஏற்ப ஒரு நாள் கூட மற்றும் இரவு
… ஒரு நாள் கூட … சுரண்டும் இருந்தால், நான், அது வரும் என்று எந்த
ஆபத்தும் என்று சிந்தனை மற்றும் ஒரு யோசித்த தவிர கற்பனை வேண்டாம் நீண்ட நேரம் உடல் டயர் வேண்டும். உடல் சோர்வாக இருக்கும் போது, தொந்தரவு உள்ளது; மற்றும் ஒரு தொந்தரவு மனதில் செறிவு இருந்து வெகு தொலைவில் உள்ளது. ‘ எனவே நான், வலது உள்ள என் மனதில் steadied ஒன்றுபட்ட, தீர்வு, மற்றும் அது குவிப்பு. அது ஏன்? என்று என் மனதில் தொந்தரவு செய்ய மாட்டார்கள். (இதேபோல் அல்லாத பகைமை மற்றும் harmlessness ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை கொண்ட.)

என்ன ஒரு துறவி தனது சிந்தனை மற்றும் யோசித்த பின்தொடர்ந்து வைத்திருக்கிறது, என்று தனது விழிப்புணர்வு சாய்வு ஆகிறது. ஒரு
துறவி சிந்தனை துறத்தல் ஊறிப்போயுள்ள கைவிட்டு உணர்ச்சி மிகு
ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை தொடர்கிறது கொண்டே இருந்தால், அவரது மனதில்
அந்த சிந்தனை துறத்தல் ஊக்குவிக்கப்படலாம் மூலம் தானிருந்தது. (இதேபோல் அல்லாத பகைமை மற்றும் harmlessness ஊக்குவிக்கப்படலாம் சிந்தனை கொண்ட.)

வெறும்
சூடான பருவத்தில் கடந்த மாதம் என, அனைத்து பயிர்களுக்கும் கிராமத்தில் ஒரு
விட்டதாகவே போது, ஒரு இடையர் தனது மாடுகளை பிறகு இருக்கும்: திறந்த ஒரு
மரத்தின் அல்லது வெளியே நிழலில் ஓய்வு போது, அவர் வெறுமனே தன்னை கவனத்தில்
வைத்திருக்கிறது ‘அந்த மாடுகள்.’ அதே வழியில், நான் வெறுமனே என்னை கவனத்தில் வைத்து ‘அந்த மன குணங்கள்.’

கொடியை நீக்குகிறது நிலைபேறு என்னை காட்டினார், unmuddled நெறிகள் நிறுவப்பட்டது. என் உடல் அமைதியாக மற்றும் unaroused, என் மனதில் குவிப்பு & ஒற்றை இருந்தது. மிகவும்,
உணர்ச்சி மிகு இருந்து திரும்பப் பெறப்பட unskillful மன குணங்கள் இருந்து
திரும்பப் பெறப்பட, நான் உள்ளிட்ட & முதல் ஞானத்தில் இருக்கையில்
திரும்பப் பெறுவது பிறந்த பேரானந்தம் மற்றும் இன்பம், இயக்கிய சிந்தனை
மற்றும் மதிப்பீடு சேர்ந்து. இயக்கிய
சிந்தனை மற்றும் மதிப்பீடு மேலும் ஆற்றல் கொண்டு, நான் உள்ளிட்ட மற்றும்
இரண்டாவது ஞானத்தில் இருக்கையில் அமைதியாக பிறந்த பேரானந்தம் மற்றும்
இன்பம், இயக்கிய சிந்தனை மற்றும் மதிப்பீடு இருந்து இலவச விழிப்புணர்வு
ஐக்கியப்படுத்துவது - உள் உத்தரவாதம். பேரானந்தம் மறைதல் நான் கவனத்தில் & எச்சரிக்கை, மற்றும் இன்பம் உடல் உணர்திறன், மனஅமைதி இருந்துவிட்டார். நான்
உள்ளிட்ட & நோபல் ஒன்ஸ் பிரகடனம் இது மூன்றாவது ஞானத்தில் இருந்தனர்,
‘Equanimous & கவனத்தில், அவர் ஒரு மகிழ்ச்சிகரமான நிரந்தரமான
உள்ளது.’ எழுச்சி & வேதனையை முந்தைய காணாமல் போன்ற - - இன்பம் மற்றும் வலி
கைவிட்டிருப்பதால் நான் உள்ளிட்ட மற்றும் நான்காவது ஞானத்தில்
இருந்துவிட்டார்: மனஅமைதி மற்றும் நெறிகள், எந்த இன்பம் வேதனை தூய்மை.

மனதில்
இதனால் குவிப்பு போது, சுத்திகரிக்கப்பட்ட, அப்பழுக்கற்ற, பிரகாசமான,
கறைகளையும்,, வளைந்து கொடுக்கும் இணக்கமான, நிலையான விடுபட, மற்றும்
imperturbability அடைந்த, நான் என் கடந்த உயிர்களை நினைவு அறிவு இயக்கிய. நான்
வாழ்வில் கடந்த என் பன்மடங்கு, அதாவது, ஒரு பிறப்பு, இரண்டு … ஐந்து,
பத்து … ஐம்பது, நூறு, ஆயிரம், ஒரு நூறாயிரம் அண்ட சுருக்கம் பல பலப்பல,
அண்ட விரிவாக்கம் பல பலப்பல, அண்ட பல பலப்பல
நினைத்துப்பார்க்கிறேன்.இப்போது சுருங்குதல்
மற்றும் விரிவாக்கம்: ‘அப்ப, நான், அத்தகைய ஒரு பெயர் இருந்தது, இது
போன்ற ஒரு குலத்தைச் சேர்ந்தவன் போன்ற ஒரு தோற்றம் இருந்தது. இத்தகைய என் உணவு, இன்பம் மற்றும் வலி போன்ற என் அனுபவத்தில், என் வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்தது. அந்த மாநிலத்திலிருந்து மறைவைப்பற்றி, நான் அங்கு மறு எழுந்தது. அங்கு கூட நான் இப்படிப்பட்ட ஒரு பெயர் இருந்தது போன்ற ஒரு குலத்தைச் சேர்ந்தவன், இது போன்ற ஒரு தோற்றம் இருந்தது. இத்தகைய என் உணவு, இன்பம் மற்றும் வலி போன்ற என் அனுபவத்தில், என் வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்தது. அந்த மாநிலத்திலிருந்து மறைவைப்பற்றி, நான் இங்கே மீண்டும் எழுந்தது. ‘ இவ்வாறு நான் தங்கள் முறைகள் மற்றும் விவரங்கள் என் பன்மடங்கு கடந்த உயிர்களை நினைவுகூர்ந்தார்கள்.

இந்த நான் இரவு முதல் வாட்ச் பெற்றிருக்கின்றார்கள் முதல் அறிவு இருந்தது. அறியாமை அழிக்கப்பட்டது; அறிவு எழுந்தது; இருள் அழிக்கப்பட்டது; ஒளி எழுந்து -, heedful தீவிர, மற்றும் உறுதியான ஒருவர் நடக்கும் என.

மனதில்
இதனால் குவிப்பு போது, சுத்திகரிக்கப்பட்ட, அப்பழுக்கற்ற, பிரகாசமான,
கறைகளையும்,, வளைந்து கொடுக்கும் இணக்கமான, நிலையான விடுபட, மற்றும்
imperturbability அடைந்த, நான் மனிதர்கள் விட்டு & கடந்து மறுவாழ்வை
அறிவு இயக்கிய. நான்
பார்த்தேன் - தெய்வீக கண் மூலம், சுத்திகரிக்கப்பட்ட மற்றும் மனித விஞ்சி -
மனிதர்கள் ஒழிந்துபோம் மற்றும் மறு தோன்றும், மற்றும் நான் அவர்களைக்
கீழ்த்தரமான மற்றும் உயர்ந்த, அழகான மற்றும் அசிங்கமான, அதிர்ஷ்டம் மற்றும்
துரதிருஷ்டவசமான தங்கள் கம்மா ஏற்ப எப்படி என்பதை புரிந்துகொண்டு,: ‘ இந்த
மனிதர்கள் - நோபல் ஒன்ஸ் நடைபெற்றது தவறான கருத்துக்களை வைது தவறான
கருத்துக்களை செல்வாக்கின் கீழ் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார் யார் உடல்,
பேச்சு மற்றும் மனதில், தவறான நடத்தையைப் உணர்வும் கொண்டிருந்த - இறந்த
பிறகு, உடல் உடைந்ததை, வேண்டும் , இழப்பு, கெட்ட இலக்கு, குறைந்த பகுதிகள் விமானம் மீண்டும் தோன்றினார் நரகத்தில். ஆனால்
இந்த மனிதர்கள் - உடல் உடைந்ததை - உடல், பேச்சு, மற்றும் வலது கருத்துகள்
மற்றும் வலது காட்சிகள் செல்வாக்கின் கீழ் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார் யார்
நோபல் ஒன்ஸ், தூற்றுவதற்கு வில்லை மனதில், நல்ல நடத்தை உணர்வும்
கொண்டிருந்த இறந்த பிறகு, நல்ல இடங்களுக்கு உள்ள, மீண்டும் தோன்றினார் பரலோக உலகில். ‘ இவ்வாறு - தெய்வீக கண் வழிமுறையாக, சுத்திகரிக்கப்பட்ட மற்றும் மனித
விஞ்சி மூலம் - நான் மற்றும் மறு தோன்றும் ஒழிந்துபோம் மனிதர்கள்
பார்த்தேன், நான் அவர்களைக் கீழ்த்தரமான மற்றும் உயர்ந்த, அழகான மற்றும்
அசிங்கமான, அதிர்ஷ்டம் மற்றும் துரதிருஷ்டவசமான தங்கள் கம்மா ஏற்ப எப்படி
உணர்ந்துகொண்டார்.

இந்த நான் இரவு இரண்டாவது வாட்ச் அடைந்து இரண்டாவது அறிவு இருந்தது. அறியாமை அழிக்கப்பட்டது; அறிவு எழுந்தது; இருள் அழிக்கப்பட்டது; ஒளி எழுந்து -, heedful தீவிர, மற்றும் உறுதியான ஒருவர் நடக்கும் என.

மனதில்
இதனால் குவிப்பு போது, சுத்திகரிக்கப்பட்ட, அப்பழுக்கற்ற, பிரகாசமான,
கறைகளையும்,, வளைந்து கொடுக்கும் இணக்கமான, நிலையான விடுபட, மற்றும்
imperturbability அடைந்த, நான் மன கழிவுகளின் முடிவின் அறிவு இயக்கிய. அது,
உண்மையில் அங்கிருந்தார் இந்த மன அழுத்தம் ‘என்று … இந்த மன அழுத்தம்
பிறப்பிடத்தை நான், என்பதை புரிந்துகொண்டு, … இந்த மன அழுத்தம்
நிறுத்துவதற்கோ உள்ளது … இந்த … இவை மன அழுத்தம் நிறுத்துவதற்கோ
முன்னணி வழி கழிவுகளின்
… இந்த கழிவுகளின் தோற்றுவாய் உள்ளது … இந்த கழிவுகளின் நிறுத்துதல்
… இந்த கழிவுகளின் நிறுத்தத்திற்கு முன்னணி வழி உள்ளது. ‘ என்
இதயம், அறிந்ததே, இதனால் பார்த்து, உணர்ச்சி மிகு கழிவுகளை, ஆக கழிவுகளை
இருந்து விடுதலை, அறியாமை கழிவுகளை இருந்து விடுதலை இருந்து விடுதலை
செய்யப்பட்டார். வெளியீட்டில், அறிவு, இருந்தது ‘வெளியிடப்பட்டது.’ நான் பிறப்பு புனித வாழ்க்கை நிறைவேறும், செய்த பணி முடிவுக்கு வந்தது ‘என்று, உணர்ந்துகொண்டார். இந்த உலகம் இன்னும் எதுவும் இல்லை. ‘

இந்த மூன்றாவது அறிவு நான் இரவு மூன்றாம் ஜாமத்திலாவது அடைந்தார். அறியாமை அழிக்கப்பட்டது; அறிவு எழுந்தது; இருள் அழிக்கப்பட்டது; ஒளி எழுந்து -, heedful தீவிர, மற்றும் உறுதியான ஒருவர் நடக்கும் என.

    - M.19

§
2. அவர்கள் ஒரு பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த என, Kesaputta என்ற Kalamas
ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட ஒருவர், ‘வணக்கத்துக்குரிய ஐயா, Kesaputta வரும் சில
பாதிரியார்கள் மற்றும் contemplatives உள்ளன என்றார். அவர்கள்
தெளிவுபடுத்தத் மற்றும் தங்கள் சொந்த கோட்பாடுகளை மகிமைப்படுத்தும்,
ஆனால் மற்றவர்கள் கோட்பாடுகளைப் பொறுத்தவரை, அவர்கள், அவற்றை
மறுத்தலிக்கின்றன அவர்களுக்கு தூற்றுவதற்கு, அவர்களுக்கு அவமதிப்பு காட்ட,
மற்றும் அவர்கள் கேவலப்படுத்தி. பின்னர் மற்ற ஆசாரியர் மற்றும் contemplatives Kesaputta வந்து. அவர்கள்
தெளிவுபடுத்தத் மற்றும் தங்கள் சொந்த கோட்பாடுகளை மகிமைப்படுத்தும்,
ஆனால் மற்றவர்கள் கோட்பாடுகளைப் பொறுத்தவரை, அவர்கள், அவற்றை
மறுத்தலிக்கின்றன அவர்களுக்கு தூற்றுவதற்கு, அவர்களுக்கு அவமதிப்பு காட்ட,
மற்றும் அவர்கள் கேவலப்படுத்தி. அவர்கள் எங்களுக்கு வெறுமனே நிச்சயமற்ற மற்றும் சந்தேகமான விட்டு:
உண்மையை பேசுகிறேன், மற்றும் இது தான் பொய் உள்ளன இந்த மதிப்பிற்குரிய
குருக்கள் மற்றும் contemplatives எந்த ‘?

நிச்சயமாக ‘நீங்கள் Kalamas உறுதியற்றதாக இருக்கிறது. நிச்சயமாக நீங்கள் சந்தேகத்தில் இருக்கின்றனர். சந்தேகம் காரணங்கள் உள்ளன போது, நிச்சயமற்ற பிறந்தார். எனவே,
இந்த விஷயத்தில், Kalamas, அறிக்கைகள் மூலம், புராணங்கள் மூலம், மரபுகள்,
வேதத்தின் மூலம், அனுமானத்தினால், அனுமானம் மூலம், ஒப்புமையை மூலம்,
ஒப்பந்தம் மூலம் யோசித்த காட்சிகள் மூலம், நிகழ்தகவு போக கூடாது, அல்லது
சிந்தனை மூலம், “இந்த தியான ஆகும் எங்கள் ஆசிரியர்.” நீங்கள்
உங்களைப் தெரியும் போது “இந்த குணங்கள் unskillful உள்ளன; இந்த குணங்கள்
கண்டிக்கத்தக்க உள்ளன; இந்த குணங்கள் வாரியாக விமர்சிக்கப்பட்டது உள்ளன;
இந்த குணங்கள், மேற்கொள்ளப்பட்ட & போது, மற்றும், துன்பத்திற்கு
தீங்கு முன்னணி நடத்திய”, என்று - பிறகு நீங்கள் அவர்களை கைவிட வேண்டும். ..

‘நீ எப்படி இந்த Kalamas விளக்கு இருக்கிறதா? பேராசை ஒரு நபர் எழுகிறது போது, அது நலனுக்காக அல்லது தீங்கு எழுகின்றன? ‘’ இது

‘தீங்கு, கர்த்தர்.’

‘இந்த
பேராசை நபர் பேராசையின், அவரது மனதில் பேராசை கட்டிக்கொண்டார்கள் உள்ளதா
அவர் உயிரினங்களையும் மற்றொரு நபரின் மனைவி பின்னர் செல்ல பொய் சொல்ல
இது அனைத்து உள்ளது கொல்ல முடியாது, கொடுக்கப்பட்ட இல்லை என்ன எடுக்க,,,
மற்றும் பலர் இவ்வாறு செய்ய தூண்ட, ‘நீண்ட கால தீங்கு மற்றும் துன்பத்திற்கான?

‘ஆம், ஆண்டவரே.’

(இதேபோல் வெறுப்பை & மாயை உள்ளது.)

எனவே நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள், Kalamas: இந்த குணங்கள் திறமையான அல்லது unskillful வேண்டுமா ‘?

‘Unskillful, ஆண்டவன்.’

‘கண்டிக்கத்தக்க அல்லது குற்றமற்ற?’

‘கண்டிக்கத்தக்க, ஆண்டவன்.’

‘வாரியாக விமர்சிக்கப்பட்டது அல்லது வாரியாக மூலம் பாராட்டினார்?’

‘வாரியாக, ஆண்டவன் விமர்சிக்கப்பட்டது.’

‘மேற்கொள்ளப்பட்ட போது & மேற்கொள்ளப்படுகிறது, அவர்கள் தீங்கு மற்றும் துன்பம், அல்லது குறைக்குமா?’

‘மேற்கொள்ளப்பட்ட போது & மேற்கொள்ளப்படுகிறது, அவர்கள் தீங்கு மற்றும் துன்பம் வழிவகுக்கும் …’

‘…
இப்போது, Kalamas, அறிக்கைகள் மூலம் யோசித்த காட்சிகள் மூலம், நிகழ்தகவு
போக கூடாது, புராணங்கள் மூலம், மரபுகள், வேதத்தின் மூலம், அனுமானத்தினால்
அனுமானம் மூலம், மூலம், ஒப்புமையை மூலம், ஒப்பந்தத்தின் மூலம், அல்லது
சிந்தனை, “இந்த தியான மூலம் எங்கள் ஆசிரியர். ” நீங்கள்
உங்களைப் தெரியும் போது “இந்த குணங்கள் திறமையான உள்ளன; இந்த குணங்கள்
குற்றமற்ற உள்ளன; இந்த குணங்கள் வாரியாக புகழ்வதற்கு காரணம்; இந்த
குணங்கள், மேற்கொள்ளப்பட்ட & போது மேற்கொள்ளப்பட்ட, நலன்புரி செய்ய
மற்றும் சந்தோஷம்”, என்று - நீங்கள் நுழைய மற்றும் இருக்க வேண்டும் அவர்களுக்கு.

‘நீ எப்படி இந்த Kalamas விளக்கு இருக்கிறதா? பேராசை இல்லாத ஒரு நபர் எழுகிறது போது, அது நலனுக்காக அல்லது தீங்கு எழுகின்றன? ‘’ இது

‘நலன்புரி, கர்த்தர்.’

‘இந்த
ungreedy நபர் பேராசையின் இல்லை, அவரது மனதில் பேராசை கொண்டிருந்தன
இல்லை: அவர் உயிரினங்களையும்,, மற்றொரு நபரின் மனைவி பின்னர் செல்ல, பொய்
சொல்ல அனைத்து கொல்ல இல்லை கொடுக்கப்படவில்லை என்ன எடுக்க, அல்லது
மற்றவர்கள் இவ்வாறு செய்ய தூண்ட, இது நீண்ட கால நலன் மற்றும் மகிழ்ச்சி உள்ளது - வலது ‘?

‘ஆம், ஆண்டவரே.’

(இதேபோல் வெறுப்பை & மாயை இல்லாததால் ஐந்து.)

எனவே நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள், Kalamas: இந்த குணங்கள் திறமையான அல்லது unskillful வேண்டுமா ‘?

‘திறமையான, ஆண்டவன்.’

‘கண்டிக்கத்தக்க அல்லது குற்றமற்ற?’

‘பெரியவன், ஆண்டவன்.’

‘வாரியாக விமர்சிக்கப்பட்டது அல்லது வாரியாக மூலம் பாராட்டினார்?’

‘வாரியாக, ஆண்டவன் பாராட்டியது.’

‘மேற்கொள்ளப்பட்ட போது & மேற்கொள்ளப்படுகிறது, அவர்கள் மகிழ்ச்சியை நலன்புரி செய்ய மற்றும் வழிவகுக்கும், அல்லது இல்லையா?’

‘மேற்கொள்ளப்பட்ட போது & மேற்கொள்ளப்படுகிறது, நலன்புரி செய்ய மற்றும் சந்தோஷம் …’

    - A.III.65

இப்போது 3. § unskillful என்ன? வாழ்க்கை
எடுத்து கொடுக்கப்பட்ட இல்லை என்ன பாலியல் துர்நடத்தை … பொய் …
பழிப்பேச்சையும் … பிரிவினை கதை தாங்கி எடுத்து …, unskillful உள்ளது
… சும்மா உரையாடலும் unskillful உள்ளது. பேராசை … உடம்பு … தவறான கருத்துக்களை unskillful உள்ளன. இவைகளை unskillful என அழைக்கப்படுகின்றன.

மற்றும் unskillful விஷயங்கள் வேர்கள் யாவை? பேராசை unskillful விஷயங்களை ஒரு வேர், வெறுப்பு unskillful விஷயங்களை ஒரு வேர், மாயை unskillful விஷயங்களை ஒரு வேர். இந்த unskillful விஷயங்கள் வேர்கள் என அழைக்கப்படுகின்றன.

மற்றும் திறமைமிக்க என்ன? வாழ்க்கை
எடுத்து உண்ணுதல், கொடுக்கப்பட்ட இல்லை என்ன பாலியல் துர்நடத்தை இருந்து
… பழிப்பேச்சையும் இருந்து … சும்மா உரையாடலும் விலகியிருப்பது
திறமையான உள்ளது எடுத்து … … பொய் இருந்து … பிரிவினை கதை தாங்கி
இருந்து விலகியிருப்பது, திறமையான உள்ளது. பொருளாசையை … உடம்பு இல்லாததால் … வலது காட்சிகள் திறமையான உள்ளன. இவைகளை திறமையான என அழைக்கப்படுகின்றன.

மற்றும் திறமைமிக்க விஷயங்கள் வேர்கள் யாவை? பேராசை
பற்றாக்குறை திறமையான விஷயங்களை ஒரு வேர், வெறுப்பு இல்லாத திறமையான
விஷயங்களை ஒரு வேர், மாயை இல்லாத திறமையான விஷயங்களை ஒரு வேர். இந்த திறமையான விஷயங்கள் வேர்கள் என அழைக்கப்படுகின்றன.

    - M.9

§ 4. தாதகா, சீரிய ஒரு, சரியாக சுய விழித்துக்கொண்டது ஒரு காட்சியில் கொடுக்கப்பட்ட இரண்டு அறநெறிப் சொற்பொழிவுகள் உள்ளது. எந்த இரண்டு? ‘தீய தீய பார்க்கவும்.’ இந்த முதல் அறநெறிப் சொற்பொழிவு உள்ளது. ‘அதை நோக்கி நடுநிலைப், அது மயக்கம் தெளிந்தவர்கள் தீய தீய, பார்த்த, அது இருந்து விடுவிக்க.’ இந்த இரண்டாவது அறநெறிப் உரையாடல் …

    … தீய பார்க்க
    தீய நோக்கி நடுநிலைப் இருங்கள்.
    தீய நோக்கி நடுநிலைப் ஒரு மனதோடும்
    நீங்கள் மன அழுத்தம் முடிக்கவும் போகிறேன்.

    - ITI.39

§ 5. unskillful என்ன விட்டுவிடாதீர்கள், துறவிகள். அது unskillful என்ன கைவிட முடியும். அது unskillful என்ன கைவிட சாத்தியம் இல்லை என்றால், நான் ‘unskillful என்ன விட்டுவிடாதீர்கள்.’, நீங்கள் சொல்ல முடியாது ஆனால் அது unskillful என்ன கைவிட முடியும் என்பதால், நான் உங்களுக்கு, ‘unskillful என்ன விட்டுவிடாதீர்கள்.’ சொல்ல இந்த
unskillful என்ன கைவிட்டதை தீங்கு மற்றும் வலி செய்ய உகந்த இருந்தால்,
நான் ‘unskillful என்ன விட்டுவிடாதீர்கள்.’, நீங்கள் சொல்ல முடியாது ஆனால் இந்த unskillful என்ன கைவிட்டதை நன்மை மற்றும் இன்பம் உகந்த
ஏனெனில், நான் உங்களுக்கு, ‘unskillful என்ன விட்டுவிடாதீர்கள்.’ சொல்ல

துறவிகள் திறமையான உள்ளது என்ன அபிவிருத்தி,. அது திறமையான உள்ளது என்ன உருவாக்க முடியும். அது திறமையான உள்ளது என்ன உருவாக்க சாத்தியம் இல்லை என்றால், நான் திறம்பட என்ன உருவாக்குங்கள். ‘, நீங்கள் சொல்ல முடியாது ஆனால் அது திறமையான உள்ளது என்ன உருவாக்க முடியும் என்பதால், நான் உங்களுக்கு, ‘திறமையான உள்ளது என்ன அபிவிருத்தி.’ சொல்ல திறமையான
என்ன இந்த வளர்ச்சி தீங்கு மற்றும் வலி செய்ய உகந்த இருந்தால், நான்
திறம்பட என்ன உருவாக்குங்கள். ‘, நீங்கள் சொல்ல முடியாது ஆனால் திறமையான என்ன இந்த வளர்ச்சி நன்மை மற்றும் இன்பம் உகந்த
ஏனெனில், நான் உங்களுக்கு, ‘திறமையான உள்ளது என்ன அபிவிருத்தி.’ சொல்ல

    - A.II.19

§ 6. புத்தர்: என்ன ஒரு கண்ணாடி உள்ளது: இந்த, இராகுல எப்படி நீங்கள் விளக்கு செய்ய?

இராகுல: பிரதிபலிப்பு, சார்.

புத்தர்: அதே வழியில், இராகுல, உடல் செயல்கள், வாய்மொழி செயல்களை, மற்றும் மன செயல்கள் மீண்டும் பிரதிபலிப்பு தான் செய்ய வேண்டும்.

நீங்கள்
ஒரு உடல் செயல் செய்ய வேண்டும் போதெல்லாம், நீங்கள் அதை பிரதிபலிக்க
வேண்டும்: ‘நான் செய்ய வேண்டும் இந்த உடல் செயல் -, உபத்திரவத்தை அதை சுய
உபத்திரவத்தை வழிவகுக்கும் என்று மற்றவர்கள், அல்லது இரண்டும்? அது கடினமான விளைவுகளை, வலி ​​முடிவுகளை ஒரு unskillful உடல் செயல், இருக்கிறதா? ‘ என்றால்,
பிரதிபலிப்பு, நீங்கள் அதை மற்றவர்கள் படும் துன்பத்தை செய்ய, சுய
உபத்திரவத்தை வழிவகுக்கும் என்று தெரியும், அல்லது இரண்டும்; அது
கடினமான விளைவுகளை, வலி ​​முடிவுகளை ஒரு unskillful உடல் ஒப்பாகும்,
பின்னர் அந்த மாதிரி ஏதாவது ஒரு உடல் செயல் நீங்கள் செய்ய முற்றிலும்
தகுதியற்ற. பிரதிபலிப்பு நீங்கள் அதை உபத்திரவத்தை செய்ய மாட்டார்கள் என்றும்
தெரிந்தால் ஆனால் … அதை சந்தோஷமாக விளைவுகளை, சந்தோஷமாக முடிவுகள் ஒரு
திறமையான உடல் ஒப்பாகும், பின்னர் அந்த மாதிரி ஏதாவது ஒரு உடல் செயல்
நீங்கள் செய்ய பொருத்தம் இருக்கிறது.

(இதேபோல் வாய்மொழி செயல்களை & மன செயல்களால்.)

நீங்கள்
ஒரு உடல் செயல் செயல்படுகிறார்கள் போது, நீங்கள் அதை கேட்டுக்கொள்ள
வேண்டும்: ‘நான் என்ன செய்கிறேன் இந்த உடல் செயல் - அது சுய உபத்திரவத்தை,
மற்றவர்கள் படும் துன்பத்தை முன்னணி, அல்லது இரண்டும் உள்ளது? அது கடினமான விளைவுகளை, வலி ​​முடிவுகளை ஒரு unskillful உடல் செயல், இருக்கிறதா? ‘ என்றால்,
பிரதிபலிப்பு, நீங்கள் அதை மற்றவர்கள் படும் துன்பத்தை செய்ய, சுய
உபத்திரவத்தை முன்னணி என்று எனக்கு தெரியும், அல்லது இரண்டும் … அதை
கைவிட வேண்டும். ஆனால் பிரதிபலிப்பு நீங்கள் அதை இல்லை என்று எனக்கு தெரியும் என்றால் … நீங்கள் அதை தொடரலாம்.

(இதேபோல் வாய்மொழி செயல்களை & மன செயல்களால்.)

ஒரு
உடல் செயலை நிகழ்த்திக் கொண்டு, நீங்கள் … அது குறித்து ஆராய்ந்தால்,
பிரதிபலிப்பு, நீங்கள் அதை மற்றவர்கள் படும் துன்பத்தை செய்ய, சுய
உபத்திரவத்தை வழிவகுத்தது என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும், அல்லது
இரண்டும்; அது,
நீங்கள், அதை ஒப்புக்கொள்ள அதை வெளிப்படுத்த வேண்டும் அது ஆசிரியர்
அல்லது புனித வாழ்க்கை அறிவும் துணை திறந்த போட வேதனைமிக்க விளைவுகளை, வலி
​​முடிவுகளை ஒரு unskillful உடல் செயல். அது ஒப்புக்கொண்ட நிலையில் … நீங்கள் எதிர்காலத்தில் மிகவும் நிதானம் வேண்டும். பிரதிபலிப்பு நீங்கள் அதை உபத்திரவத்தை இட்டு செல்லவில்லை என்று
தெரிந்தால் ஆனால் … அதை சந்தோஷமாக விளைவுகளை, சந்தோஷமாக முடிவுகள் ஒரு
திறமையான உடல் செயல், நீங்கள் திறமையான மன குணங்கள் மன புதுப்பிக்கப்படும்
மற்றும் சந்தோசமான, பயிற்சி நாள் மற்றும் இரவு தங்க வேண்டும்.

(இதேபோல் வாய்மொழி செயல்களால்.)

ஒரு
மன செயலை நிகழ்த்திக் கொண்டு, நீங்கள் … அது குறித்து ஆராய்ந்தால்,
பிரதிபலிப்பு, நீங்கள் அதை மற்றவர்கள் படும் துன்பத்தை செய்ய, சுய
உபத்திரவத்தை வழிவகுத்தது என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும், அல்லது
இரண்டும்; அது
கடினமான விளைவுகளை, வலி ​​முடிவுகளை, நீங்கள் எண்ண உணர வேண்டும்,
அவமானப்படுத்தப்பட்டு ஒரு unskillful மன செயல், மற்றும் அது
வெறுப்படைந்திருக்கிறது. எண்ண உணர்கிறேன் … நீங்கள் எதிர்காலத்தில் மிகவும் நிதானம் வேண்டும். பிரதிபலிப்பு நீங்கள் அதை உபத்திரவத்தை இட்டு செல்லவில்லை என்று
தெரிந்தால் ஆனால் … அதை சந்தோஷமாக விளைவுகளை, சந்தோஷமாக முடிவுகள் ஒரு
திறமையான மன செயல், நீங்கள் திறமையான மன குணங்கள் மன புதுப்பிக்கப்படும்
மற்றும் சந்தோசமான, பயிற்சி நாள் மற்றும் இரவு தங்க வேண்டும்.

இராகுல, எல்லா ஆசாரியரையும் மற்றும், தங்கள் உடல் செயல்கள், வாய்மொழி
செயல்களை, மற்றும் மனரீதியான செயல்பாடுகள் சுத்திகரிக்கப்பட்ட தங்கள் உடல்
செயல்களை மீண்டும் பிரதிபலிப்பு, வாய்மொழி செயல்களை, மற்றும் இந்த வழியில்
தான் மன செயல்கள் மூலம் அதை செய்தேன் கடந்த போக்கில் contemplatives.

எதிர்கால
போக்கை அனைத்து ஆசாரியர்கள் & contemplatives … தற்போது அனைத்து
ஆசாரியர்கள் & contemplatives தங்கள் உடல் செயல்கள், வாய்மொழி
செயல்களை, மற்றும் மனரீதியான செயல்பாடுகள் தூய்மைப் படுத்திக், தங்கள் உடல்
செயல்கள், வாய்மொழி செயல்களை, மற்றும் மன செயல்களை மீண்டும் பிரதிபலிப்பு
மூலம் அதை செய்ய இந்த வழியில்.

எனவே, இராகுல, நீங்கள் பயிற்சி வேண்டும்: ‘நான் மீண்டும் மீண்டும் பிரதிபலிப்பு மூலம் என் உடல் செயல்கள் புனிதப்படுத்தும். நான் மீண்டும் மீண்டும் பிரதிபலிப்பு மூலம் என் வாய்மொழி செயல்களை புனிதப்படுத்தும். நான் மீண்டும் மீண்டும் பிரதிபலிப்பு மூலம் என் மன செயல்கள் சுத்திகரிக்க ‘என்றார். இவ்வாறு நீங்கள் பயிற்சி வேண்டும்.

என்று ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட ஒருவர் சொன்னார். மகிழ்ந்த, வண. இராகுல ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட ஒருவர் வார்த்தைகளை மகிழ்ச்சியடைந்தார்.

    - M.61

7 §.

    எந்த தீய அல்லாத ஆயிற்று,
    திறமையான என்ன செயல்திறன்,
    ஒரு சொந்த மனதில் அழிப்பு:
        இந்த புத்தர்களும் ‘போதனை அல்ல.

    இழித்துரைப்பது இல்லை, காயமடைந்தனர் இல்லை,
    Patimokkha ஏற்ப தடைவிதிப்பு
    உணவு மிதமிஞ்சிப்,
    தனிமையிலிருந்து குடியிருக்கிற
    உச்சபட்சமான மனதில் அர்ப்பணிப்பு:
        இந்த புத்தர்களும் ‘போதனை அல்ல.