by Thomas Fowler

Look at the comments on this paper.

To the modern reader, Aristotle’s views on astronomy, as presented in Metaphysics, Physics, De Caelo (On the Heavens) and Simplicius’ Commentary, will most likely seem very bizarre, as they are based more on a priori philosophical speculation than empirical observation. Although Aristotle acknowledged the importance of “scientific” astronomy - the study of the positions, distances and motions of the stars - he nevertheless treated astronomy in the abstract, linking it to his overall philosophical world picture. As a result, the modern distinction between physics and metaphysics is not present in Aristotle, and in order to fully appreciate him we must try to abandon this pre-conception.

Aristotle argued that the universe is spherical and finite. Spherical, because that is the most perfect shape; finite, because it has a center, viz. the center of the earth, and a body with a center cannot be infinite. He believed that the earth, too, is a sphere. It is relatively small compared to the stars, and in contrast to the celestial bodies, always at rest. For one of his proofs of this latter point, he referred to an empirically testable fact: if the earth were in motion, an observer on it would see the fixed stars as moving, just as he now observes the planets as moving, that is from a stationary earth. However, since this is not the case, the earth must be at rest. To prove that the earth is a sphere, he produced the argument that all earthly substances move towards the center, and thus would eventually have to form a sphere. He also used evidence based on observation. If the earth were not spherical, lunar eclipses would not show segments with a curved outline. Furthermore, when one travels northward or southward, one does not see the same stars at night, nor do they occupy the same positions in the sky. (De Caelo, Book II, chapter 14) That the celestial bodies must also be spherical in shape, can be determined by observation. In the case of the stars, Aristotle argued that they would have to be spherical, as this shape, which is the most perfect, allows them to retain their positions. (De Caelo, Book II, chapter 11)

By Aristotle’s time, Empedocles’ view that there are four basic elements - earth, air, fire and water - had been generally accepted. Aristotle, however, in addition to this, postulated a fifth element called aether, which he believed to be the main constituent of the celestial bodies. This divine element, he believed, is uncompounded, ungenerated, eternal, unalterable, and neither heavy nor light. It can be found in its purest form in the celestial regions, but becomes adulterated in the area below the moon. (De Caelo, Book I, chapter 2) Aristotle’s view of the universe was hierarchical, and he made a sharp distinction between the sublunar world of change, and the eternal and immutable heavens.

Aristotle, like Eudoxus and Callippus before him, believed that each planet followed the path laid out by a certain number of spheres. Callippus had postulated 33 spheres in all, 4 each for Saturn and Jupiter, 5 each for Mars, Venus, Mercury, the sun and the moon. The problem with this model, however, was that, according to Aristotle, it did not explain how the motion of the outer spheres was to be prevented from interfering with the motion of the inner spheres. Aristotle therefore attempted a mechanical explanation, and postulated 22 counteracting spheres, which would set things in balance. It is generally held that Aristotle’s addition of these counteracting spheres complicated rather than cleared up the problem of planetary motion.

Aristotle’s many-faceted theory of motion was a fundamental part of his world picture. The complexity of this theory is evidenced in the numerous interpretations offered by modern scholars. Here only the bare bones of it will be presented.
According to Aristotle, there were three kinds of motion: rectilinear, circular and mixed. The four elements of the sublunar world tend to move in straight lines: earth downward, fire upward, water and air falling in between. Aether, on the other hand, naturally moves in circles. He further maintained that everything that is moving has to be set in motion by something else, and thus in order to avoid an infinite regress, he posited a first mover. Aristotle’s descriptions of such a “prime mover” demonstrate how he mixes physics with metaphysics. In De Caelo, Aristotle equated the prime mover of all things with the sphere of the fixed stars, which was itself moving with unceasing motion. (De Caelo, Book I, chapter 9) In the Metaphysics, however, he placed an unmoved prime mover “behind” the fixed stars. He describes this transcendent first mover as eternal and without magnitude; he says that it causes circular movement, and that is the kind of movement that is most perfect, since it has no beginning or end; he states that it is good, and its activity is the highest form of joy. It seems that at one point Aristotle thought of the prime mover as somehow an integral part of the universe itself, and at another as existing outside space and time. These differences may mirror different objectives that Aristotle had at various points in his career.

மற்றும் எது,sammāsati நேரான விழிப்பு நிலை? இங்குkāya in kāyaகாயாவை காயாவில் உடம்பில் உடம்பை,ātāpī sampajāno, satimā,  abhijjhā-domanassa இந்த உலகம் நோக்கி ஏகாந்தமாயிருக்க உடையவராயிருத்தல்  கவனித்து வாசம் செய்கிறார். vedanā in vedanāவேதனையில் வேதனையாக உறுதலுணர்ச்சியில் உறுதலுணர்ச்சியாக ātāpī sampajāno, satimā,  abhijjhā-domanassa இந்த உலகம் நோக்கி ஏகாந்தமாயிருக்க உடையவராயிருத்தல்  கவனித்து வாசம் செய்கிறார்.   citta in cittaசித்தத்தில் சித்தமாக மனதில் மனமாக , ātāpī sampajāno, satimā,  abhijjhā-domanassa இந்த உலகம் நோக்கி ஏகாந்தமாயிருக்க உடையவராயிருத்தல்  கவனித்து வாசம் செய்கிறார். அது, sammāsati நேரான விழிப்பு நிலை என்று அழைக்கபடுகிறது.

மற்றும் எது, பிக்குகளே, sammāsamādhi நேரான ஒருமுக சிந்தனை? இங்கு பிக்குகளே,kāma  காமத்திலிருந்து புலனுணர்வு மட்டுமேபற்றிய ஆர்வ வேட்கையிலிருந்து தனிப்பாட்டு akusala பாதகமான/தகாத குணம்/உடல் நலத்திற்கு ஒவ்வாத/ஒழுக்கக்கெட்ட/பயிற்சித் திறமையற்ற dhammas தம்மங்கள் தனிப்பாட்டு, முதலாவது jhāna  ஒருமுக சிந்தனையான தியானத்தில் ஈடுபட உள்ளே பிரவேசித்து  உட்கிரகித்த உடையவராயிருத்தல்,  vitakka and vicāra எண்ணம்/எதிரொளி மற்றும்  ஒரு விஷயம் முடியும் முன்பே மற்றொரு விஷயத்திற்கு மாறுகி எண்ணம் அவ்விடத்தில் உறுதியாக உடன் இருந்து, உடனாக  pīti மற்றும் sukha இல் பிறந்த தொடர்பற்ற தன்மை, உடனாக vitakka-vicāra எண்ணம்/எதிரொளி மற்றும்  ஒரு விஷயம் முடியும் முன்பே மற்றொரு விஷயத்திற்கு மாறுகி எண்ணம் மிடாவடை, இரண்டாவதான  jhāna  ஒருமுக சிந்தனையான தியானத்தில் ஈடுபட உள்ளே பிரவேசித்து  உட்கிரகித்த உடையவராயிருத்தல், அவ்விடத்தில் உட்புறமான உள அமைதியூக்கி அத்துடன்  citta சித்தமாக மனதில் ஒன்றுபடுத்தல்,  vitakka and vicāra எண்ணம்/எதிரொளி மற்றும்  ஒரு விஷயம் முடியும் முன்பே மற்றொரு விஷயத்திற்கு மாறுகி எண்ணம் அவ்விடத்தில் உறுதியாக உடன் இருந்து, உடனாக with pīti கழிபேருவகை மற்றும் sukha சுகம் இன்றி அத்துடன் பிறந்த மனம் ஒருமுக சிந்தனையில் குறிவைத்து அதனுடைய ஒன்றுபடுத்தல் மற்றும் ஒருப்படுத்து இல் மற்றும் உடனாக அக்கறையின்மை  pīti கழிபேருவகை நோக்கி, அவர் upekkha உள்ளச்சமநிலை, sato சிந்தனையுள்ள மற்றும் sampajāno மாறா நிலை பகுத்தறிதல் உடைய அநித்தியம் கூட உரித்தாக்கு ஒத்துப்போ, அவர்  kāya the sukha காயாவில்  உடம்பில் சுகம் அகவுணர்வு நிலைகள் எதனை ariyas மேதக்கவர்கள் விரித்துரை: ‘யார் ஒருவர் உள்ளச்சமநிலை மற்றும் எச்சரிக்கையுடன் இருக்கிற இந்த sukha சுகம் வாசம் செய்’, மூன்றாவது jhāna  ஒருமுக சிந்தனையான தியானத்தில் ஈடுபட உள்ளே பிரவேசித்து  உட்கிரகித்த உடையவராயிருத்தல், அவ்விடத்தில் கைவிடப்பட்ட sukha  சுகம் மற்றும் கைவிடப்பட்ட dukkha  துக்கம், somanassa மனத்தால் இயக்கப்படுகிற இனிமை மற்றும் domanassa மனத்தால் இனிமையன்மை முன்பாக மறைந்துபோ இன்றி உடையவராயிருத்தல் sukha சுகம் இல்லாததாக dukkha துக்கம்,  தூய்மை உடன் upekkha  உள்ளச்சமநிலை  மற்றும் sati விழிப்புணர்வு, நான்காவதான jhāna  ஒருமுக சிந்தனையான தியானத்தில் ஈடுபட உள்ளே பிரவேசித்து  உட்கிரகித்த உடையவராயிருத்தல். அது, sammāsamādhi நேரான ஒருமுக சிந்தனை என்று அழைக்கபடுகிறது.

இவ்வாறு அவர்  dhammas சட்டத்துக்கு அடிப்படையான அற முறைகளில் சட்டத்துக்கு அடிப்படையான அற முறைகளூடன் கூர்ந்து  கவனித்து  வாசம் செய்கிரார், அல்லது சட்டத்துக்கு அடிப்படையான அற முறைகளில் சட்டத்துக்கு அடிப்படையான அற முறைகளூடன்  வெளியே கூர்ந்த கவனித்து  வாசம் செய்கிரார்;samudaya of phenomena புலன்களால் உணரத்தக்க தோற்றம் அதனுடைய அகநிலையில் கூர்ந்து  கவனித்து  வாசம் செய்கிரார், புலன்களால் உணரத்தக்க கழிதல் அதனுடைய அகநிலையில் கூர்ந்து  கவனித்து  வாசம் செய்கிரார், samudaya and passing away of phenomena புலன்களால் உணரத்தக்க தோற்றம் மற்றும் கழிதல் அதனுடைய அகநிலையில் கூர்ந்து  கவனித்து  வாசம் செய்கிரார், இல்லாவிடில் “இது  dhammas சட்டத்துக்கு அடிப்படையான அற முறைகளில் சட்டத்துக்கு அடிப்படையான அற முறைகளூடன் ” என உணர்ந்து,  sati விழிப்பு நிலை அவருக்குள் வந்திருக்கிறது, சும்மா வெறும் ñāṇa  ஓர்அளவு ஞானம் மற்றும் ஓர்அளவு paṭissati என எண்ணி பற்றறு வாசம் செய்கிரார். மற்றும் உலகத்தில் சிறிதளவாவது பற்றிக்கொள்ளாது,அவ்வாறாக dhammas சட்டத்துக்கு அடிப்படையான அற முறைகளில் சட்டத்துக்கு அடிப்படையான அற முறைகளூடன் நான்கு  ariya·saccas மேதக்க மெய்ம்மை கூர்ந்த கவனிப்புடன் வாசம் செய்கிரார்.

விழிப்பு நிலை பழக்கம் இருத்தலான பலன்கள்

எவராகிலும்,இவை நான்கு விழிப்பு நிலைகளை விரும்பி, இவ்வழி ஏழு ஆண்டுகள் பழகினால், இரண்டு முடிவுகளில் ஒன்று எதிர்பார்க்கக் கூடும்: இரண்டிலொன்றாக முழு நிறைவான ஞானம் காணக்கூடிய புலனுணர்வாதம், அல்லது ஒருவேளை அங்கே சிறிது பற்றிக்கொள்ளுதல் மிச்சம் இருந்தால் anāgāmita ஒருவருக்கு திரும்புகை இல்லாத நிலை.

ஏழு ஆண்டுகள் விடுங்கள் இவை நான்கு விழிப்பு நிலைகளை விரும்பி, இவ்வழி ஆறு ஆண்டுகள் பழகினால், இரண்டு முடிவுகளில் ஒன்று எதிர்பார்க்கக் கூடும்: இரண்டிலொன்றாக முழு நிறைவான ஞானம் காணக்கூடிய புலனுணர்வாதம், அல்லது ஒருவேளை அங்கே சிறிது பற்றிக்கொள்ளுதல் மிச்சம் இருந்தால் anāgāmita ஒருவருக்கு திரும்புகை இல்லாத நிலை.

ஆறு ஆண்டுகள் விடுங்கள்  இவை நான்கு விழிப்பு நிலைகளை விரும்பி, இவ்வழி ஐந்து ஆண்டுகள் பழகினால், இரண்டு முடிவுகளில் ஒன்று எதிர்பார்க்கக் கூடும்: இரண்டிலொன்றாக முழு நிறைவான ஞானம் காணக்கூடிய புலனுணர்வாதம், அல்லது ஒருவேளை அங்கே சிறிது பற்றிக்கொள்ளுதல் மிச்சம் இருந்தால் anāgāmita ஒருவருக்கு திரும்புகை இல்லாத நிலை.

ஐந்து ஆண்டுகள் விடுங்கள் இவை நான்கு விழிப்பு நிலைகளை விரும்பி, இவ்வழி நான்கு ஆண்டுகள் பழகினால், இரண்டு முடிவுகளில் ஒன்று எதிர்பார்க்கக் கூடும்: இரண்டிலொன்றாக முழு நிறைவான ஞானம் காணக்கூடிய புலனுணர்வாதம், அல்லது ஒருவேளை அங்கே சிறிது பற்றிக்கொள்ளுதல் மிச்சம் இருந்தால் anāgāmita ஒருவருக்கு திரும்புகை இல்லாத நிலை.

நான்கு  ஆண்டுகள் விடுங்கள்  இவை நான்கு விழிப்பு நிலைகளை விரும்பி, இவ்வழி மூன்று ஆண்டுகள் பழகினால், இரண்டு முடிவுகளில் ஒன்று எதிர்பார்க்கக் கூடும்: இரண்டிலொன்றாக முழு நிறைவான ஞானம் காணக்கூடிய புலனுணர்வாதம், அல்லது ஒருவேளை அங்கே சிறிது பற்றிக்கொள்ளுதல் மிச்சம் இருந்தால் anāgāmita ஒருவருக்கு திரும்புகை இல்லாத நிலை.