Free Online FOOD for MIND & HUNGER - DO GOOD 😊 PURIFY MIND.To live like free birds 🐦 🦢 🦅 grow fruits 🍍 🍊 🥑 🥭 🍇 🍌 🍎 🍉 🍒 🍑 🥝 vegetables 🥦 🥕 🥗 🥬 🥔 🍆 🥜 🎃 🫑 🍅🍜 🧅 🍄 🍝 🥗 🥒 🌽 🍏 🫑 🌳 🍓 🍊 🥥 🌵 🍈 🌰 🇧🇧 🫐 🍅 🍐 🫒Plants 🌱in pots 🪴 along with Meditative Mindful Swimming 🏊‍♂️ to Attain NIBBĀNA the Eternal Bliss.
Kushinara NIBBĀNA Bhumi Pagoda White Home, Puniya Bhumi Bengaluru, Prabuddha Bharat International.
Categories:

Archives:
Meta:
November 2024
M T W T F S S
« Jan    
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930  
09/08/16
1980 Fri Sep 9 2016 LESSONS A Table of the Wings to Awakening-Spiritual Community of the True Followers of the Path shown by The Awakened One- பாதை உண்மைக் ஆன்மீக சமூக விழித்தெழுந்த ஒரு விதைக்கலாம்-True Teachings of The Awakened One- விழித்தெழுந்த ஒரு உண்மையான போதனைகள்- Spiritual Community of the Followers of the Path shown by The Awakened One- பாதை பின்பற்றுபவர்கள் ஆன்மீக சமூக விழித்தெழுந்த ஒன்று காட்டிய-True Teachings of The Awakened One On Families-விழித்தெழுந்த ஒருவரின் உண்மையான போதனைகள் குடும்பங்கள் மீது-Spiritual Community of the True Followers of The Awakened One- விழித்தெழுந்த ஒரு உண்மையான சீடர்கள் ஆன்மீக சமூக-True Followers of The Awakened One-ஒரு காட்டுப்பகுதியில் Dweller எப்படிப்பட்டவர் வனாந்தரத்தில் வாழ பொருத்தம் இருக்கிறது?
Filed under: General
Posted by: site admin @ 11:15 pm

1980 Fri Sep 9 2016

LESSONS


A Table of the Wings to Awakening



I. The Seven Sets



The Four Frames of Reference (satipatthana)



1. Remaining focused on
the body in & of itself — ardent, alert, & mindful — putting
aside greed & distress with reference to the world.


2. Remaining focused on feelings in & of themselves — ardent,
alert, & mindful — putting aside greed & distress with
reference to the world.


3. Remaining focused on the mind in & of itself — ardent, alert,
& mindful — putting aside greed & distress with reference to
the world.


4. Remaining focused on mental qualities in & of themselves —
ardent, alert, & mindful — putting aside greed & distress with
reference to the world.

The Four Right Exertions (sammappadhana)



1. Generating desire,
endeavoring, arousing persistence, upholding & exerting one’s intent
for the sake of the non-arising of evil, unskillful qualities that have
not yet arisen.


2. Generating desire, endeavoring, arousing persistence, upholding
& exerting one’s intent for the sake of the abandoning of evil,
unskillful qualities that have arisen.


3. Generating desire, endeavoring, arousing persistence, upholding
& exerting one’s intent for the sake of the arising of skillful
qualities that have not yet arisen.


3. Generating desire, endeavoring, arousing persistence, upholding
& exerting one’s intent for the maintenance, non-confusion,
increase, plenitude, development, & culmination of skillful
qualities that have arisen.

The Four Bases of Power (iddhipada)



1. Developing the base of power endowed with concentration founded on desire & the fabrications of exertion.


2. Developing the base of power endowed with concentration founded on persistence & the fabrications of exertion.


3. Developing the base of power endowed with concentration founded on intent & the fabrications of exertion.


4. Developing the base of power endowed with concentration founded on discrimination & the fabrications of exertion.

The Five Faculties (indriya)



1. The faculty of conviction (saddha).


2. The faculty of persistence (viriya).


3. The faculty of mindfulness (sati).


4. The faculty of concentration (samadhi).


5. The faculty of discernment (pañña).

The Five Strengths (bala)



1. The strength of conviction (saddha).


2. The strength of persistence (viriya).


3. The strength of mindfulness (sati).


4. The strength of concentration (samadhi).


5. The strength of discernment (pañña).

The Seven Factors of Awakening (bojjhanga)



1. Mindfulness as a factor of awakening (sati-sambojjhanga).


2. Analysis of qualities as a factor of awakening (dhamma-vicaya-sambojjhanga).


3. Persistence as a factor of awakening (viriya-sambojjhanga).


4. Rapture as a factor of awakening (piti-sambojjhanga).


5. Serenity as a factor of awakening (passaddhi-sambojjhanga).


6. Concentration as a factor of awakening (samadhi-sambojjhanga).


7. Equanimity as a factor of awakening (upekkha-sambojjhanga).

The Noble Eightfold Path (ariya-magga)



1. Right view (samma-ditthi).


2. Right resolve (samma-sankappa).


3. Right speech (samma-vaca).


4. Right action (samma-kammanta).


5. Right livelihood (samma-ajiva).


6. Right effort (samma-vayama).


7. Right mindfulness (samma-sati).


8. Right concentration (samma-samadhi).






II. The Factors of the Seven Sets classed under the Five Faculties


Conviction



  • Right Speech (Eightfold Path)
  • Right Action (Eightfold Path)
  • Right Livelihood (Eightfold Path)
  • Desire (Bases of Power)

Persistence



  • Right Effort (Eightfold Path)
  • Four Right Exertions
  • Persistence (Bases of Power)
  • Persistence (Factors of Awakening)

Mindfulness



  • Four Frames of Reference
  • Right Mindfulness (Eightfold Path)
  • Intent (Bases of Power)
  • Mindfulness (Factors of Awakening)

Concentration



  • Four Bases for Power
  • Right Concentration (Eightfold Path)
  • Rapture (Factors of Awakening)
  • Serenity (Factors of Awakening)
  • Concentration (Factors of Awakening)
  • Equanimity (Factors of Awakening)

Discernment



  • Right View (Eightfold Path)
  • Right Aspiration (Eightfold Path)
  • Analysis of Qualities (Factors of Awakening)
  • Discrimination (Bases of Power)
  • Equanimity (Factors of Awakening)

20) தமிழ் செம்மொழி
20) பாரம்பரிய இசைத்தமிழ் செம்மொழி

1980 வெ செப் 9 2016

விழிப்பு விங்ஸ் ஒரு அட்டவணை
முதலாம் ஏழு அமைக்கும்

குறிப்பு நான்கு ஃப்ரேம்ஸ் (satipatthana)

தீவிர, எச்சரிக்கை, மற்றும் கவனத்தில் - - 1. & தன்னை உடல் கவனம்
மீதமுள்ள உலகத் தொடர்புடன் கூடிய பேராசை & வேதனையை ஒதுக்கி
வைக்கப்படும்.

தீவிர, எச்சரிக்கை, மற்றும் கவனத்தில் - - 2. & தங்களை உணர்வுகளை
கவனம் மீதமுள்ள உலகத் தொடர்புடன் கூடிய பேராசை & வேதனையை ஒதுக்கி
வைக்கப்படும்.

தீவிர, எச்சரிக்கை, மற்றும் கவனத்தில் - - 3. & தன்னை மனதில் கவனம்
மீதமுள்ள உலகத் தொடர்புடன் கூடிய பேராசை & வேதனையை ஒதுக்கி
வைக்கப்படும்.

தீவிர, எச்சரிக்கை, மற்றும் கவனத்தில் - - 4. & தங்களை மன குணங்கள்
கவனம் மீதமுள்ள உலகத் தொடர்புடன் கூடிய பேராசை & வேதனையை ஒதுக்கி
வைக்கப்படும்.

நான்கு வலது exertions (sammappadhana)

1., பெருமுயற்சி நிலைபேறு தூண்டிவிடுகிறது காக்கிறோம் & அல்லாத
எழும் தீய, unskillful இன்னும் எழுந்துள்ளன இல்லை என்று குணங்கள் பொருட்டு
ஒரு உள்நோக்கமாக சிரமப்படுகிறாய், ஆசை உருவாக்குகிறது.

2., பெருமுயற்சி நிலைபேறு தூண்டிவிடுகிறது காக்கிறோம் மற்றும்
எழுந்துள்ளன என்று தீய கைவிட்டுவிட்டு, unskillful குணங்கள் பொருட்டு ஒரு
உள்நோக்கமாக சிரமப்படுகிறாய், ஆசை உருவாக்குகிறது.

3., பெருமுயற்சி நிலைபேறு தூண்டிவிடுகிறது காக்கிறோம் மற்றும் இன்னும்
எழுந்துள்ளன இல்லை என்று திறமையான குணங்கள் எழும் பொருட்டு ஒரு
உள்நோக்கமாக சிரமப்படுகிறாய், ஆசை உருவாக்குகிறது.

3., பெருமுயற்சி நிலைபேறு தூண்டிவிடுகிறது காக்கிறோம் மற்றும்
எழுந்துள்ளன என்று பராமரிப்பு, அல்லாத குழப்பம், அதிகரிப்பு, plenitude,
வளர்ச்சி, மற்றும் உச்சக்கட்டம் திறமையான குணங்கள் ஒரு உள்நோக்கமாக
சிரமப்படுகிறாய், ஆசை உருவாக்குகிறது.

பவர் நான்கு தளங்கள் (iddhipada)

1. ஆசை மற்றும் உழைப்பு புனைவுகளையே நிறுவப்பட்டது செறிவு உணர்வும் அதிகார தளத்தை.

2. நிலைபேறு மற்றும் உழைப்பு புனைவுகளையே நிறுவப்பட்டது செறிவு உணர்வும் அதிகார தளத்தை.

3. நோக்கம் மற்றும் உழைப்பு புனைவுகளையே நிறுவப்பட்டது செறிவு உணர்வும் அதிகார தளத்தை.

4. பாகுபாடு மற்றும் உழைப்பு புனைவுகளையே நிறுவப்பட்டது செறிவு உணர்வும் அதிகார தளத்தை.

ஐந்து பீடங்கள் (indriya)

1. தண்டனை (saddha) ஆசிரிய.

2. நிலைபேறு (viriya) ஆசிரிய.

3. நெறிகள் (சதி) ஆசிரிய.

4. செறிவு (சமாதி) ஆசிரிய.

உணர்விலும் (பன்னா) 5. ஆசிரிய.

ஐந்து பலங்கள் (பாலா)

1. தண்டனை (saddha) வலிமை.

2. நிலைபேறு (viriya) வலிமை.

3. நெறிகள் (சதி) வலிமை.

4. செறிவு (சமாதி) வலிமை.

உணர்விலும் (பன்னா) 5. வலிமை.

விழிப்பு ஏழு காரணிகள் (bojjhanga)

1. எழுச்சியை (சதி-sambojjhanga) ஒரு காரணியாக நெறிகள்.

விழித்துக்கொள்ள ஒரு காரணி (தம்ம-vicaya-sambojjhanga) போன்ற குணங்கள் 2. பகுப்பாய்வு.

3. எழுச்சியை (viriya-sambojjhanga) ஒரு காரணியாக நீங்கா.

4. எழுச்சியை (PITI-sambojjhanga) ஒரு காரணியாக பின்பாக.

5. எழுச்சியை (passaddhi-sambojjhanga) ஒரு காரணியாக அமைதி.

6. எழுச்சியை (சமாதி-sambojjhanga) ஒரு காரணியாக செறிவு.

7. எழுச்சியை (உபெக்கா-sambojjhanga) ஒரு காரணியாக ஈக்குவானிமிடி.

நோபல் எட்டுமடிப்பு பாதை (ஆரிய-magga)

1. சரியான பார்வை (sammā-diṭṭhi).

2. சரிசெய்யவே (sammā-saṅkappa).

3. சரியான பேச்சு (sammā-vācā).

4. சரியான நடவடிக்கை (sammā-kammanta).

5. வலது வாழ்வாதாரம் (sammā-ajiva).

6. வலது முயற்சி (sammā-vayama).

7. வலது நெறிகள் (sammā-sati).

8. வலது செறிவு (sammā-samādhi).
இரண்டாம். ஐந்து பீடங்கள் கீழ் வகைப்படுத்தலாம், ஏழு அமைக்கும் காரணிகள்

யோகா

    சரியான பேச்சு (எட்டுமடிப்பு பாதை)
    
சரியான செயல் (எட்டுமடிப்பு பாதை)
    
வலது வாழ்வாதாரம் (எட்டுமடிப்பு பாதை)
    
ஆசை (பவர் தளங்கள்)

நீங்கா

    சரியான முயற்சி (எட்டுமடிப்பு பாதை)
    
நான்கு வலது exertions
    
நீங்கா (பவர் தளங்கள்)
    
நீங்கா (விழிப்பு காரணிகள்)

நெறிகள்

    குறிப்பு நான்கு ஃப்ரேம்ஸ்
    
சரியான கவனமுள்ளதன்மை (எட்டுமடிப்பு பாதை)
    
விருப்ப (பவர் தளங்கள்)
    
நெறிகள் (விழிப்பு காரணிகள்)

செறிவு

    பவர் நான்கு தளங்கள்
    
சரியான ஒருமுகப்படுத்துதல் (எட்டுமடிப்பு பாதை)
    
பின்பாக (விழிப்பு காரணிகள்)
    
அமைதி (விழிப்பு காரணிகள்)
    
செறிவு (விழிப்பு காரணிகள்)
    
மனஅமைதி (விழிப்பு காரணிகள்)

விவேகம்

    சரியான பார்வை (எட்டுமடிப்பு பாதை)
    
வலது அவா (எட்டுமடிப்பு பாதை)
    
குணங்கள் பகுப்பாய்வு (விழிப்பு காரணிகள்)
    
பாரபட்சம் (பவர் தளங்கள்)
    
மனஅமைதி (விழிப்பு காரணிகள்)

Spiritual Community of the True Followers of the Path shown by The Awakened One


Kindly visit:


http://www.youtube.com/watch?v=xUlI4vBtDic


http://www.youtube.com/watch?v=cI170K91yZ8&mode=related&search=


Stock Photography: Thursday Buddha

A Stock Photo of a Buddhist Monk Meditation in China



Stock Editorial Photo of Buddhist Monks At a Festival in Laos

Spiritual Community of The True Followers of The path Sown by The Awakened One


[Copper amulet in the style of Somdet Toh (Thailand, 2005; 24x36mm)]


 



“It’s not what you look at that matters, it’s what you see.”
– Henry David Thoreau


Introduction: Dhamma-Vinaya



Introduction


Dhamma-Vinaya was the
Buddha’s own name for the religion he founded. Dhamma — the truth — is
what he discovered and pointed out as advice for all who want to gain
release from suffering. Vinaya — discipline — is what he formulated as
rules, ideals, and standards of behavior for those of his followers who
go forth from home life to take up the quest for release in greater
earnestness. Although this book deals primarily with discipline, we
should note at the outset that total training in the Buddha’s path
requires that Dhamma and Vinaya function together. In theory they may be
separate, but in the person who practices them they merge as qualities
developed in the mind and character.



“Gotamī, the qualities of
which you may know, ‘These qualities lead to dispassion, not to passion;
to being unfettered and not to being fettered; to shedding and not to
accumulating; to modesty and not to arrogance; to contentment and not to
discontent; to seclusion and not to entanglement; to aroused energy and
not to idleness; to being unburdensome and not to being burdensome’:
You may definitely hold, ‘This is the Dhamma, this is the Vinaya, this
is the Teacher’s instruction.’” — Cv.X.5


Ultimately, the Buddha
said, just as the sea has a single taste, that of salt, so too the
Dhamma and Vinaya have a single taste: that of release. The connection
between discipline and release is spelled out in a passage that recurs
at several points in the Canon:



“Discipline is for the sake of
restraint, restraint for the sake of freedom from remorse, freedom from
remorse for the sake of joy, joy for the sake of rapture, rapture for
the sake of tranquility, tranquility for the sake of pleasure, pleasure
for the sake of concentration, concentration for the sake of knowledge
and vision of things as they have come to be, knowledge and vision of
things as they have come to be for the sake of disenchantment,
disenchantment for the sake of dispassion, dispassion for the sake of
release, release for the sake of knowledge and vision of release,
knowledge and vision of release for the sake of total unbinding through
non-clinging.” — Pv.XII.2


In establishing his
religion of release, though, the Buddha did not simply set out a body of
recommendations and rules. He also founded a company (parisā) of
followers. This company falls into four main groups: bhikkhus (monks),
bhikkhunīs (nuns), lay men, and lay women. Although the Buddha saw no
need to organize the laity in any manner, he arranged for the bhikkhus
and bhikkhunīs — who had given up the entanglements of the household
life to devote themselves more fully to the goal of release — to develop
into communities. And he saw that they needed, as all communities do,
ideals and standards, rules and customs to ensure their stability. This
need is what gave rise to the Vinaya.


In the early years of
the Buddha’s career, the texts tell us, there was no need to formulate
monastic disciplinary rules. All of the bhikkhus in his following — the
Community of bhikkhunīs had not yet been started — were men of high
personal attainments who had succeeded in subduing many or all of their
mental defilements. They knew his teachings well and behaved
accordingly. The Canon tells of how Ven. Sāriputta, one of the Buddha’s
foremost disciples, asked the Buddha at an early date to formulate a
Pāṭimokkha, or code of rules, to ensure that the celibate life the
Buddha had founded would last long, just as a thread holding together a
floral arrangement ensures that the flowers are not scattered by the
wind. The Buddha replied that the time for such a code had not yet come,
for even the most backward of the men in the Community at that time had
already had their first glimpse of the goal. Only when mental effluents
(āsava) made themselves felt in the Community would there be a need for a Pāṭimokkha.


As time passed, the
conditions that provided an opening for the effluents within the
Community eventually began to appear. The Bhaddāli Sutta (MN 65)
presents the Buddha at a later point in his career listing these
conditions as five:



Ven. Bhaddāli: “Why is it,
venerable sir, that there used to be fewer training rules and more
bhikkhus established in the knowledge of Awakening? And why is it that
there are now more training rules and fewer bhikkhus established in the
knowledge of Awakening?” [Bhaddāli, who has been unwilling to abide by
the training rules, seems to be suggesting that the rise in the number
of training rules is itself the cause for fewer bhikkhus’ attaining
Awakening. The Buddha, however, offers a different explanation.]

The Buddha: “So it is,
Bhaddāli. When beings have begun to degenerate and the true Dhamma has
begun to disappear, there are more training rules and fewer bhikkhus
established in the knowledge of Awakening. The Teacher does not lay down
a training rule for his disciples as long as there are no cases where
the conditions that offer a foothold for the effluents have arisen in
the Community. But when there are cases where the conditions that
offer a foothold for the effluents have arisen in the Community, then
the Teacher lays down a training rule for his disciples so as to
counteract those very conditions.

“There are no cases where the
conditions that offer a foothold for the effluents have arisen in the
Community as long as the Community has not become large. But when the
Community has become large, then there are cases where the conditions
that offer a foothold for the effluents arise in the Community, and the
Teacher then lays down a training rule for his disciples so as to
counteract those very conditions… When the Community possesses great
material gains… great status… a large body of learning… When the
Community is long-standing, then there are cases where the conditions
that offer a foothold for the effluents arise in the Community, and the
Teacher then lays down a training rule for his disciples so as to
counteract those very conditions.”


Thus the rules
themselves were not the cause for degeneracy in the Community, and the
conditions that provided a foothold for the effluents were not
themselves effluents. Rather, the growing complexity of the Community
provided the opportunity for bhikkhus to act on the basis of their
defilements in a growing variety of ways, and the rules — although they
could not prevent any of the five conditions — had to become
correspondingly complex to counteract the opportunities those conditions
provided for unenlightened behavior.


Even when these
conditions did arise, though, the Buddha did not set out a full code at
once. Instead, he formulated rules one at a time in response to events.
The considerations that went into formulating each rule are best
illustrated by the events surrounding the formulation of the first.


Ven. Sudinna, the story
goes, had strong faith in the Buddha and had ordained after receiving
his parents’ grudging consent. He was their only child and, though
married, was childless. His parents, fearing that the government would
confiscate their property at their death if it had no heir, devised
various schemes to lure Ven. Sudinna back to the lay life, but to no
avail. Finally, his mother realized that he was firm in his intention to
stay a bhikkhu and so asked him at least to have intercourse with his
former wife so that their property would have an heir. Ven. Sudinna
consented, took his wife into the forest, and had intercourse three
times.


Immediately he felt
remorse and eventually confessed his deed to his fellow bhikkhus. Word
reached the Buddha, who called a meeting of the Community, questioned
Ven. Sudinna, and gave him a rebuke. The rebuke fell into two major
parts. In the first part, the Buddha reminded Ven. Sudinna of his
position as a samaṇa — a monk or contemplative — and that his
behavior was unworthy of his position. Also, the Buddha pointed out to
him the aims of the teaching and noted that his behavior ran counter to
them. The implication here was that Ven. Sudinna had not only acted
inconsistently with the content of the teaching, but had also shown
callous disregard for the Buddha’s compassionate aims in making the
Dhamma known.



“‘Worthless man, it is
unseemly, out of line, unsuitable, and unworthy of a contemplative;
improper and not to be done… Haven’t I taught the Dhamma in many ways
for the sake of dispassion and not for passion; for unfettering and not
for fettering; for freedom from clinging and not for clinging? Yet here,
while I have taught the Dhamma for dispassion, you set your heart on
passion; while I have taught the Dhamma for unfettering, you set your
heart on being fettered; while I have taught the Dhamma for freedom from
clinging, you set your heart on clinging.

“‘Worthless man, haven’t I
taught the Dhamma in many ways for the fading of passion, the sobering
of intoxication, the subduing of thirst, the destruction of attachment,
the severing of the round, the ending of craving, dispassion, cessation,
unbinding? Haven’t I in many ways advocated abandoning sensual
pleasures, comprehending sensual perceptions, subduing sensual thirst,
destroying sensual thoughts, calming sensual fevers? Worthless man, it
would be better that your penis be stuck into the mouth of a poisonous
snake than into a woman’s vagina. It would be better that your penis be
stuck into the mouth of a black viper than into a woman’s vagina. It
would be better that your penis be stuck into a pit of burning embers,
blazing and glowing, than into a woman’s vagina. Why is that? For that
reason you would undergo death or death-like suffering, but you would
not on that account, at the break-up of the body, after death, fall into
deprivation, the bad destination, the abyss, hell. But for this reason you would, at the break-up of the body, after death, fall into deprivation, the bad destination, the abyss, hell…

“‘Worthless man, this neither
inspires faith in the faithless nor increases the faithful. Rather, it
inspires lack of faith in the faithless and wavering in some of the
faithful.’”


The second part of the
rebuke dealt in terms of personal qualities: those that a bhikkhu
practicing discipline is to abandon, and those he is to develop.



“Then the Blessed One, having
in many ways rebuked Ven. Sudinna, having spoken in dispraise of being
burdensome, demanding, arrogant, discontented, entangled, and indolent;
in various ways having spoken in praise of being unburdensome,
undemanding, modest, content, scrupulous, austere, gracious,
self-effacing, and energetic; having given a Dhamma talk on what is
seemly and becoming for bhikkhus, addressed the bhikkhus.”


This was where the Buddha formulated the training rule, after first stating his reasons for doing so.



“‘In that case, bhikkhus, I
will formulate a training rule for the bhikkhus with ten aims in mind:
the excellence of the Community, the comfort of the Community, the
curbing of the impudent, the comfort of well-behaved bhikkhus, the
restraint of effluents related to the present life, the prevention of
effluents related to the next life, the arousing of faith in the
faithless, the increase of the faithful, the establishment of the true
Dhamma, and the fostering of discipline.’”


These reasons fall into
three main types. The first two are external: 1) to ensure peace and
well being within the Community itself, and 2) to foster and protect
faith among the laity, on whom the bhikkhus depend for their support.
(The origin stories of the various rules depict the laity as being very
quick to generalize. One bhikkhu misbehaves, and they complain, “How can
these Sakyan-son monks do that?”) The third type of reason, though, is
internal: The rule is to help restrain and prevent mental effluents
within the individual bhikkhus. Thus the rules aim not only at the
external well being of the Community but also at the internal well being
of the individual. This latter point soon becomes apparent to anyone
who seriously tries to keep to the rules, for they foster mindfulness
and circumspection in one’s actions, qualities that carry over into the
training of the mind.


Over the course of time
the Buddha formulated more than 200 major and minor rules, forming the
Pāṭimokkha that was recited fortnightly in each Community of bhikkhus.
In addition, he formulated many other minor rules that were memorized by
those of his followers who specialized in the subject of discipline,
but nothing is known for sure of what format they used to organize this
body of knowledge during his lifetime.


After his total
nibbāna, though, his followers made a concerted effort to establish a
standard canon of Dhamma and Vinaya, and the Pali Canon as we know it
began to take shape. The Vinaya was organized into two main parts: 1)
the Sutta Vibhaṅga, the ‘Exposition of the Text’ (which from here on we
will refer to simply as the Vibhaṅga), containing almost all the
material dealing with the Pāṭimokkha rules; and 2) the Khandhakas, or
Groupings, which contain the remaining material organized loosely
according to subject matter. The Khandhakas themselves are divided into
two parts, the Mahāvagga, or Greater Chapter, and the Cullavagga, or
Lesser Chapter. Historians estimate that the Vibhaṅga and Khandhakas
reached their present form in approximately the 2nd century B.C.E., and
that the Parivāra, or Addenda — a summary and study guide — was added a
few centuries later, closing the Vinaya Piṭaka, the part of the Canon
dealing with discipline.


Because the purpose of
this volume is to translate and explain the Pāṭimokkha, we are most
directly concerned with the Vibhaṅga. It is organized as follows: The
rules in the Pāṭimokkha are presented one by one, each rule preceded by
an origin story relating the events leading up to its formulation. In
some instances a rule went through one or more reformulations, in which
case an additional story is provided for each amendment to show what
prompted it.


After the final statement of the rule is a word-analysis (pada-bhājaniya),
which explains in detail most of the important terms in the rule. For
many of the rules this analysis includes one or more “wheels,” or
tables, giving the contingencies connected with the rule, working out
all their possible permutations and passing judgment as to what penalty,
if any, each permutation entails. For example, the discussion of the
first rule contains a wheel that gives all the objects with which a
person might have sexual intercourse, lists them against the variables
of the sort of intercourse and whether or not the bhikkhu involved gives
his consent, and announces the penalty for each possible combination of
factors.


Following the
word-analysis for each rule is a section of non-offense clauses, listing
extenuating circumstances under which a bhikkhu would be exempted from
the penalty imposed by the rule.


Finally, for the major
rules, there is the Vinita-vatthu, or Precedents, listing various cases
related to the rule and giving verdicts as to what penalty, if any, they
entail.


The Vibhaṅga forms the
basis for most of the explanations of the training rules given in this
volume. However, there are many questions on which the Vibhaṅga is
silent or unclear. To answer these questions, I have turned either to
the Khandhakas or to the commentarial literature that has grown up
around the Vinaya over the course of the centuries. The primary works I
have consulted are these:


1) The Samanta-pāsādikā
— “The Thoroughly Inspiring” — (from here on referred to as the
Commentary), a commentary on the Vinaya Piṭaka compiled in the 5th
century C.E. by Bhadantācariya Buddhaghosa, who based his work on
ancient commentaries. The originals for these ancient commentaries may
have been brought to Sri Lanka from India and translated into Sinhalese,
but frequent references throughout the commentaries to places and
people in Sri Lanka show that much of the material in the commentaries
was composed in Sri Lanka. From internal evidence in Buddhaghosa’s
writings — he compiled commentaries on a major portion of the Canon —
historians have estimated that the ancient commentaries were collected
over a span of several centuries and closed in approximately the 4th century C.E. Buddhaghosa’s work thus contains material much older than his date would indicate.


By Buddhaghosa’s time a
belief had grown up that the ancient commentaries were the work of the
Buddha’s immediate disciples and thus indisputably conveyed the true
intent of the Canon. However, as we shall see below, the ancient
commentaries themselves did not make such exalted claims for themselves.


Still, the existence of
this belief in the 5th century placed certain constraints on
Buddhaghosa’s work. At points where the ancient commentaries conflicted
with the Canon, he had to write the discrepancies off as copier’s
mistakes or else side with the commentaries against the Canon. At a few
points, such as his explanation of
Pc 9,
he provides arguments effectively demolishing the ancient commentaries’
interpretation but then backs off, saying that the ancient commentaries
must be right because their authors knew the Buddha’s intentions.
Perhaps pressure from the elder bhikkhus at the Mahāvihāra in
Anurādhapura — the place where the ancient commentaries had been
preserved and where Buddhaghosa was allowed to do his work — was what
made him back off in this way. At any rate, only on points where the
different ancient commentaries were silent or gave divergent opinions
did he feel free to express his own.


2) The Kaṅkhā-vitaraṇī
— “The Subjugator of Uncertainty” — (the K/Commentary), a commentary on
the Pāṭimokkha also compiled by Buddhaghosa. Although this work is
largely a synopsis of material in the Commentary, it contains some
independent material, in particular a system of classifying the offenses
under each training rule into their component factors. It also
contradicts the Commentary from time to time, suggesting that it may
have been based on a commentarial tradition different from the one
underlying the Commentary.


3) The Sārattha-dīpanī
— “The Essence-Meaning Illustrator” — (the Sub-commentary), a
sub-commentary on the Commentary, written in Sri Lanka in the 12th
century C.E. by a Ven. Sāriputta, the first Mahāsāmin, or head of the
Sri Lankan Saṅgha, after that Saṅgha was reformed and unified under the
patronage of King Parakrāmabāhu I. This work not only explains the
Commentary but also deals with points in the Canon itself, sometimes
indicating passages where the Commentary has deviated from the Canon. It
also quotes as authoritative the judgments of three ancient texts — the
Gaṇṭhipadas, which are no longer extant — and of Ven. Buddhadatta, a
scholar of the 4th century C.E. who wrote two extant Vinaya guides.


4) The Vimati-vinodanī
— “The Remover of Perplexity” — (the V/Sub-commentary), another
12th-century sub-commentary, written in southern India by a Ven.
Kassapa, who also wrote the Mohavicchedanī, a synopsis of the Abhidhamma Piṭaka and Buddhaghosa’s commentaries on it.


5) The Kaṅkhā-vitaraṇī-purāṇa-ṭīkā and the Kaṅkhā-vitaraṇī-abhinava-ṭīkā
— the old and new sub-commentaries to the K/Commentary — (Old
K/Sub-commentary and New K/Sub-commentary). The first, which appears to
be missing some passages, was written by an unnamed author during the
Anurādhapura period, which predates the time of the Ven. Sāriputta
mentioned above. The second — whose full name is the Vinayattha-mañjūsā Līnapakāsanī,
“The Chest for the Meaning of the Discipline, the Clarifier of Subtle
Meaning” — was written by Ven. Buddhanāga, a student of Ven. Sāriputta.
Both works comment not only on the K/Commentary but also on the
Commentary and the Canon.


6) The Attha-yojanā
— “The Interpretation of the Meaning” — (the A/Sub-commentary), a
sub-commentary that, unlike the works of Vens. Sāriputta, Kassapa, and
Buddhanāga, does little more than analyze the language of the
Commentary. This was written in the 15th century C.E. by a Chieng Mai
grammarian named Ven. Ñāṇakitti


From here on “the
ancient commentaries” will denote the original commentaries that
Buddhaghosa had to work with, and “the commentaries” all seven works
listed above.


In addition to the
Canon and the commentaries, I have referred to the texts listed in the
Bibliography. Three of these deserve special mention here.


1) The Pubbasikkhā-vaṇṇanā,
a large compendium of rules from the Canon and the Commentary, compiled
in 1860 by Phra Amarabhirakkhit (Amaro Koed), a pupil of King Rāma IV.
This was the first comprehensive Vinaya guide compiled for use in the
Dhammayut sect, which was founded by Rāma IV while he was still a monk.
Although this book was officially supplanted by the Vinaya-mukha
(see below), many Communities in Thailand, especially among the
Kammaṭṭhāna forest tradition, still prefer it as more authoritative. The
book contains a minimum of explanatory material, but it does
occasionally provide interpretations of the Canon that cannot be traced
directly to the Commentary. Many of these interpretations were carried
over into the Vinaya-mukha, so a bhikkhu practicing in Thailand would be well advised to know them. Thus I have made reference to them wherever relevant.


2) The Vinaya-mukha,
a guide to the Vinaya written in Thai in the early 20th century by
Prince Vajirañāṇavarorasa, a son of King Rāma IV who ordained as a
bhikkhu and eventually held the position of Supreme Patriarch of the
Thai Saṅgha for many years. This work he wrote as part of his attempt
both to create a centralized, bhikkhu-administered ecclesiastical
organization for the Thai Saṅgha and to unite its two major sects. The
attempt at unification failed, but the attempt at centralization
succeeded, and the book is still used as the official textbook on Vinaya
for the examinations run by the Thai Council of Elders. Prince
Vajirañāṇa in his interpretations often disagrees openly not only with
the commentaries, but also with the Vibhaṅga itself. Some of his
disagreements with the commentaries are well taken, some not.


I include the book here
both for the valuable suggestions it makes for dealing with unclear
points in the older texts and because it is taken as authoritative
through much of Thailand. It has been translated into English, as The Entrance to the Vinaya, but the translation is so flawed that I have chosen to translate anew all the passages I quote from it.


3) The Book of Discipline,
a translation of almost the entire Vinaya Piṭaka into English by Miss
I. B. Horner. Although I have learned much from Miss Horner’s work,
there are points where my translations and conclusions differ from hers.
Because many readers will want to check the information in this book
against hers, I have marked these points with a “(§).” Anyone curious as
to which interpretation is correct should check the passages in
question against the primary sources listed in the Bibliography at the
back of this book.


Disagreements among the
texts. There are two levels of difficulty in trying to collate all
these various texts. The first is that the Canon and Commentary, in
Pali, exist in four major printed editions: Thai, Burmese, Sri Lankan,
and European (printed by the Pali Text Society (PTS)). Although these
editions are largely in agreement, they occasionally differ in ways that
can have an important practical impact. Thus, where the editions
differ, I have had to choose the reading that seems most reasonable and
consistent with the rest of the Canon. In some cases, this has meant
adopting a reading followed in only one edition against a reading
followed in all the others (see, for example, the discussions under
Sg 3 & 4). Where different readings seem equally reasonable, I have given the alternative readings as well.


In using the principle of internal consistency here, I am following the Great Standards that — as the Mahāparinibbāna Sutta (DN 16) reports — the Buddha formulated at Bhoganagara shortly before his passing away:



“There is the case where a
bhikkhu says this: ‘In the Blessed One’s presence have I heard this, in
the Blessed One’s presence have I received this: This is the Dhamma,
this is the Vinaya, this is the Teacher’s instruction.’ His statement is
neither to be approved nor scorned. Without approval or scorn, take
careful note of his words and make them stand against the Suttas and
tally them against the Vinaya. If, on making them stand against the
Suttas and tallying them against the Vinaya, you find that they don’t
stand with the Suttas or tally with the Vinaya, you may conclude: ‘This
is not the word of the Blessed One; this bhikkhu has misunderstood it’ —
and you should reject it. But if… they stand with the Suttas and
tally with the Vinaya, you may conclude: ‘This is the word of the
Blessed One; this bhikkhu has understood it rightly.’”

[The same criteria are to be
used when the bhikkhu cites as his authority a Community with well-known
leading elders; a monastery with many learned elders who know the
tradition, who have memorized the Dhamma, the Vinaya, and the Mātikā
(the precursor to the Abhidhamma as we know it); or a single elder who
knows the tradition.]


In other words, the
determining factor in deciding a correct understanding is not personal
authority but consistency. Only if a statement stands up under
comparison with what is known of the Canon should it be accepted as true
Dhamma or Vinaya. This standard was enunciated when the texts were
still orally transmitted, but applied to our situation at present it
means that we cannot take the assumed reliability of a particular
printed edition as definitive. If a certain reading seems more
consistent than its alternatives with what is known of the rest of the
Canon, then — regardless of the edition in which it is found — it should
be preferred. If two variant readings seem equally consistent with the
known Canon, they may both be treated with respect.


The second level of
difficulty in dealing with differences among the texts is that there are
points on which the Vibhaṅga is at variance with the wording of the
Pāṭimokkha rules, and the commentaries are at variance with the Canon.
This forces us to decide which strata of the texts to take as
definitive. As far as discrepancies between the Vibhaṅga and the rules
are concerned, the following passage in the Cullavagga (X.4) suggests
that the Buddha himself gave preference to the way the bhikkhus worked
out the rules in the Vibhaṅga:



“As she was standing to one
side, Mahāpajāpatī Gotamī said to the Blessed One: ‘Venerable sir, those
rules of training for the bhikkhunīs that are in common with those for
the bhikkhus, venerable sir: What line of conduct should we follow in
regard to them?’

“‘Those rules of training for the bhikkhunīs, Gotamī, that are in common with those for the bhikkhus: As the bhikkhus train themselves, so should you train yourselves’.... (emphasis added).

“‘And those rules of training
for bhikkhunīs that are not in common with those for bhikkhus: What line
of conduct should we follow in regard to them?’

“‘Those rules of training for
the bhikkhunīs, Gotamī, that are not in common with those for the
bhikkhus: Train yourselves in them as they are formulated.’”


This passage implies
that already in the time of the Buddha the bhikkhus had begun working
out a way to interpret the rules that in some cases was not exactly in
line with the way the Buddha had originally formulated them. Some people
have read this passage as suggesting that the Buddha, though resigned
to this development, was displeased with it. This, however, would
contradict the many passages in the Canon where the Buddha speaks in
high praise of Ven. Upāli, the foremost of his bhikkhu disciples in
terms of his knowledge of Vinaya, who was responsible for teaching the
rules to the other bhikkhus and who was largely responsible for the
shape of the Vinaya as we now have it. It seems more likely that the
Buddha in this passage is simply saying that, to avoid unnecessary
controversy, the way the bhikkhus had worked out the implications of the
rules was to be accepted as is.


Because this
development eventually led to the Vibhaṅga, we can be fairly confident
that in adhering to the Vibhaṅga we are acting as the Buddha would have
us do. And when we check the few places where the Vibhaṅga deviates from
the wording of the rules, we find that almost invariably it has tried
to reconcile contradictions among the rules themselves, and between the
rules and the Khandhakas, so as to make the Vinaya a more coherent
whole. This is particularly true with rules that touch on Community
transactions. Apparently, many of these rules were formulated before the
general patterns for transactions were finalized in the Khandhakas.
Thus, after the patterns were established, the compilers of the Vibhaṅga
were sometimes forced to deviate from the wording of the original rules
to bring them into line with the patterns.


As for contradictions
between the Commentary and the Vibhaṅga, this is a more controversial
area, with two extremes of thought. One is to reject the Commentary
entirely, as it is not the Buddha’s word, for modern historical
scholarship has shown decisively that it contains material dating many
hundreds of years after the Buddha’s passing away. The other extreme is
to accept the Commentary as superseding the Vibhaṅga entirely, in line
with the traditional belief that grew up around it: that it was composed
at the First Council to express the true intent of those who composed
the Vibhaṅga and yet somehow were unable to put what they really meant
to say into the Canon itself. Although exponents of each extreme can
cite traditional sources in their defense, neither extreme complies with
the two sets of Great Standards — the one mentioned above, the other
below — that the Buddha formulated for judging what is and is not
allowable under the Vinaya, and what does and does not count as
Dhamma-Vinaya in the first place.


In support of the first extreme, it is possible to cite the origin story to NP 15,
which quotes the Buddha as saying, “What has not been formulated (as a
rule) should not be formulated, and what has been formulated should not
be rescinded, but one should dwell in conformity and in accordance with
the rules that have been formulated.”


From this statement, it
is possible to argue that the Commentary has no legislative authority
at all. One of its most controversial aspects — and this applies to the
Sub-commentary as well — is a tendency not only to explain passages in
the Canon but also to extrapolate from them, assigning prohibitions and
allowances in areas that the Canon did not cover. This would appear to
be in violation of the above statement. However, we must remember that
the rules formulated by the Buddha include not only prohibitions but
also allowances. As the Dhamma-Vinaya has spread to many nations,
encountering new cultures, and has endured over time, encountering new
technologies, the question has often arisen: Is everything not allowed
prohibited? Is everything not prohibited allowed? Either position
carried to its extreme would create huge problems in the practice. To
say that everything not allowed is prohibited would prevent bhikkhus
from utilizing many harmless conveniences; to say that everything not
prohibited is allowed would give countless defilements free rein.


The Buddha, however,
had enough foresight to see that, over the course of many centuries, new
situations would arise that had not existed in his lifetime, and there
would be a need to extend the principles of the Vinaya to cover those
situations as well. Thus, Mv.VI.40.1 reports that he established the
following four guidelines for judgment — called the Great Standards (not
to be confused with the Great Standards given in
DN 16 and mentioned above) — for judging cases not mentioned in the rules:



“Bhikkhus, whatever I have not
objected to, saying, ‘This is not allowable,’ if it conforms with what
is not allowable, if it goes against (literally, “preempts”) what is
allowable, that is not allowable for you.

“Whatever I have not objected
to, saying, ‘This is not allowable,’ if it conforms with what is
allowable, if it goes against what is not allowable, that is allowable
for you.

“And whatever I have not
permitted, saying, ‘This is allowable,’ if it conforms with what is not
allowable, if it goes against what is allowable, that is not allowable
for you.

“And whatever I have not
permitted, saying, ‘This is allowable,’ if it conforms with what is
allowable, if it goes against what is not allowable, that is allowable
for you.” — Mv.VI.40.1


Thus it is easy to see
that the Commentary and Sub-commentary, in extrapolating from the rules
in the Canon to assign new prohibitions and allowances, are simply
exercising their right to apply these Great Standards. The question in
weighing these commentaries, then, is not whether they have the right to
extrapolate from the Canon to formulate prohibitions and allowances,
but whether they have applied these Standards in a wise and appropriate
way. We ourselves will have recourse to these Standards in the course of
this book, both to evaluate the judgments of the commentaries and to
determine how the principles of Vinaya apply to new situations today.


The second extreme,
however, argues that we have no right to pass judgment on the authority
of the Commentary at all. This position, however, runs counter to the
principle of consistency espoused in the Great Standards mentioned in
DN 16
(and discussed above) for judging what is and isn’t the word of the
Buddha. Just as variant readings in the Canon should be judged for
consistency with what is already known of the Canon, explanations of the
Canon given by later teachers have to be judged for their consistency
with the known Canon as well.


This point is borne out
by three important passages in the texts. One is the narrative of the
Second Council, during which the bhikkhus of Vesālī defended ten
practices on the grounds that they had learned them from their teachers.
The elders who judged the case, though, insisted on evaluating the
practices in terms of whether they adhered to the Canon. The primary
point of controversy — the question of whose authority was greater, the
Canon’s or the teachers’ — was point six:



“‘The practice of what is habitual, sir — is it allowable?’

“‘What is the practice of what is habitual, my friend?’

“‘To practice (thinking), this
is the way my preceptor habitually practiced; this is the way my
teacher habitually practiced — is this allowable?’

“‘The practice of what is habitual is sometimes allowable, sometimes not.’” — Cv.XII.2.8


What this means, as the
elders showed in their conduct of the meeting, is that one’s teacher’s
and preceptor’s practices are to be followed only when in accordance
with the Canon.


The second passage is the discussion of the Great Standards in the Commentary to DN 16,
which concludes that the commentaries are to be accepted only where
they are in agreement with the Canon. Apparently the teachers who
compiled the ancient commentaries took a more modest view of their
authority than did the elders of the Mahāvihāra at the time of
Buddhaghosa, and did not pretend to supersede the Canon as the final
word on what is and is not true Dhamma and Vinaya.


The third passage, a discussion in the Commentary to Pr 1,
further elaborates this point by listing four levels of Vinaya, in
descending order of authority: the level found in the Canon, the level
based on the four Great Standards given in Mv.VI.40.1, the level found
in the Commentary, and the level based on one’s personal opinion. Any
disagreement among these sources, this passage notes, should be settled
by siding with the opinion of the higher authority. Thus the Commentary
to the Vinaya puts itself only on the third level of authority, adding
that not all of the Commentary qualifies even for that level. The
opinions of Vinaya experts after the first generation of commentators,
even though included in the Commentary, count only as personal opinion.
At present there is no way of knowing for sure which opinions are
first-generation and which are not, although the opinions of Sri Lankan
Vinaya experts named in the Commentary would obviously fall in the
latter category.


Some may object that to
pass judgment on the Commentary is to lack respect for the tradition,
but actually it is because of respect for the compilers of the Vibhaṅga
that I make the following assumptions in checking the Commentary against
the Vibhaṅga:


1) The compilers of the
Vibhaṅga were intelligent enough to be consistent within the discussion
of each rule. Any explanation based on the premise that they were not
consistent should give way to an explanation showing that they were.


2) The compilers were
well enough acquainted with the contingencies surrounding each rule that
they knew which factors were and were not crucial in determining what
is and is not an offense. Any explanation that adds or subtracts factors
from those mentioned in the Vibhaṅga should give way to one that
follows the Vibhaṅga’s analysis.


3) The compilers, in
reporting the precedents in the Vinita-vatthu — the cases the Buddha
judged against an existing rule — were careful enough to include all the
important factors bearing on the judgment. Any explanation that
requires rewriting the precedents, adding extra details extraneous to
the Vibhaṅga to account for the judgment, should give way to an
explanation that can make sense out of the precedents as they are
reported and in terms of the analyses presented elsewhere in the
Vibhaṅga.


It’s not that I take
any joy in arguing with the Commentary. In fact, wherever possible, I
have been happy to give it the benefit of the doubt, and on many points I
am very much in its debt. Still, now that Buddhism is coming to the
West, I feel it is time to stop and take stock of the tradition and to
check the later traditions against the earliest sources. This is
especially important in a way of thought and life that, from the very
beginning, has appealed to reason and investigation rather than to
blindly accepted authority. In doing this, I am simply following a
pattern that has repeated itself through the history of the Theravādin
tradition: that of returning to the original principles whenever the
religion reaches an historic turning point.


There is, of course, a
danger in being too independent in interpreting the tradition, in that
strongly held opinions can lead to disharmony in the Community. Thus in
evaluating the Commentary against the Canon, I do not want to imply that
my conclusions are the only ones possible. Important points may have
slipped my attention or escaped my grasp. For this reason, even in
instances where I think that the Commentary does not do justice to the
Vibhaṅga, I have tried to give a faithful account of the important
points from the Commentary so that those who wish to take it as their
authority may still use this book as a guide. If there are any points on
which I am mistaken, I would be pleased if knowledgeable people would
correct me.


At the same time, I
hope that this book will show that there are many areas on which the
Vibhaṅga is unclear and lends itself to a variety of equally valid
interpretations. For proof of this, we need only look at the various
traditions that have developed in the different Theravādin countries,
and even within each country. For some reason, people who may be very
tolerant of different interpretations of the Dhamma can be very
intolerant of different interpretations of the Vinaya, getting into
heated arguments over minor issues having very little to do with the
training of the mind.


I have tried to make
the point throughout this book that any interpretation based on a sound
reading of the Canon should be respected: that each bhikkhu should
follow the interpretations of the Community in which he is living, as
long as they do not conflict with the Canon, so as to avoid conflict
over minor matters in daily life; and that he should also show respect
for the differing interpretations of other Communities where they too do
not conflict with the Canon, so as to avoid the pitfalls of pride and
narrow-mindedness.


This is especially true
now that monasteries of different nationalities are taking root in
close proximity to one another in the West. In the past, Thais, Burmese,
and Sri Lankans could look down on one another’s traditions without
causing friction, as they lived in separate countries and spoke
different languages. Now, however, we have become neighbors and have
begun to speak common languages, so we must be especially careful not to
waste what little time we have in the celibate life on minor
disagreements.


My aim throughout this
book has been practical. I have avoided dealing with academic issues
concerning the authenticity and reliability of the tradition, and
instead have tried simply to report and explain what the tradition has
to say. Of course, I have had to be selective. Whatever the unconscious
factors that have influenced my choice of material, the conscious
considerations shaping this book are briefly as follows:


We are dealing
primarily with rules, but rules are not the only way to express
disciplinary norms, and the texts we are surveying express their norms
in a variety of forms: as rules, principles, models, and virtues. The
different forms are best suited for different purposes. Principles,
models, and virtues are meant as personal, subjective standards and tend
to be loosely defined. Their interpretation and application are left to
the judgment of the individual. Rules are meant to serve as more
objective standards. To work, they must be precisely defined in a way
acceptable to the Community at large. The compilers of the Canon,
recognizing this need, provided definitions for most of the terms in the
rules, and the authors of the commentaries continued this task,
carrying it out with even greater thoroughness. Thus much of this book,
in reporting these texts, is concerned with the definition of terms.


This need for
precision, though, accounts for the weakness of rules in general as
universal guides to behavior. First, there is the question of where to
draw the line between what is and is not an infraction of the rule. A
clear break-off point is needed because rules — unlike principles — deal
in two colors: black and white. In some cases, it is difficult to find a
clear break-off point that corresponds exactly to one’s sense of what
is right and wrong, and so it is necessary to include the areas of gray
either with the white or the black. In general, but not always, the
Vibhaṅga’s position is to include the gray with the white, and to rely
on the principles of the Dhamma to encourage the individual bhikkhu to
stay away from the gray.


Take, for instance, the
rule against masturbation. The Vibhaṅga limits this rule to forbidding
only those forms of masturbation that aim at ejaculation, for if it had
drawn the line anywhere else, it would have become an offense for a
bhikkhu simply to scratch himself. Thus self-stimulation that does not
aim at ejaculation is not an offense, although in many cases it is
clearly against the spirit of the Dhamma. The Vinaya-mukha notes,
disapprovingly, a number of older Vinaya guides that like to dwell on
these areas of gray and seem to delight in figuring out ways to avoid an
offense by working around the letter of the rules. In this book I am
taking a different tack: Under those rules that include large areas of
gray with the white, I have noted a few relevant principles from the
Dhamma to spell out a wise policy with regard to the gray areas — not to
reformulate the rule, but simply as a reminder that, as noted above,
the Vinaya without the Dhamma does not suffice as a guide to the goal.


Second, there is the
drawback that a large body of rules demands two tactics of
interpretation that can, on occasion, prove mutually exclusive. On the
one hand there is the need for logical consistency in applying basic
principles across all the rules so as to lend authority to the system as
a whole, at the same time making it easy to understand and memorize. On
the other hand there is the need to give reasonable weight to the
particular constellation of factors surrounding each individual rule.
The first approach runs the risk of sacrificing common sense and the
human context of the rules; the second, the risk of appearing
inconsistent and arbitrary. Although the compilers of the Vibhaṅga are
consistent within the discussion of each rule, they take each rule on a
case by case basis and do not always come to the same conclusions when
analyzing rules that, on the surface, might seem to merit parallel
treatment. In other words, when the demands of reasonableness conflict
with the demands of logical consistency in a narrow sense, their
consistency lies in consistently choosing the reasonable approach. Under
the major rules, they provide enough examples in the Vinita-vatthu to
bolster the case for their interpretive strategy. Under the minor rules,
they leave it to the reader to ponder their strategy for himself. This
approach places heavy demands on each bhikkhu, in that a reasonable
system is harder to memorize than a narrowly logical one, but in the
long run it aids in the maturity and sensitivity of the bhikkhu who is
willing to learn from the Vibhaṅga, and in the livability of the Vinaya
as a whole.


A third drawback
resulting from the need for precision in rules is that the more
precisely a rule is defined to suit a particular time and place, the
less well it may fit other times and places. The compilers of the Canon,
in order to make up for this weakness, thus provided the origin stories
and precedents to show the type of situation the rule was intended to
prevent, providing principles and models that indicate the spirit of the
rule and aid in applying it to differing contexts. In writing this book
I have often made reference to these stories, to give this added
dimension.


Admittedly, the stories
do not always make for inspiring reading. For example, instead of
reading about bhikkhus accepting a meal at a donor’s house and then
uplifting the donor with a talk on Dhamma, we read about Ven. Udāyin
accepting a meal at the dwelling of a bhikkhunī who was his former wife,
and the two of them sitting there exposing their genitals to each
other. Still, the stories do remind us that the more inspiring stories
we read in the discourses took place in a very real human world, and
they also reveal the insight and understated wit of those who framed and
interpreted the rules. The element of wit here is especially important,
for without it there is no true understanding of human nature, and no
intelligent system of discipline.


Finally, in compiling
this book, I have tried to include whatever seems most worth knowing for
the bhikkhu who aims at fostering the qualities of discipline in his
life — so as to help train his mind and live in peace with his fellow
bhikkhus — and for anyone who wants to support and encourage the
bhikkhus in that aim.

20) தமிழ் செம்மொழி
20) பாரம்பரிய இசைத்தமிழ் செம்மொழி

1980 வெ செப் 9 2016

பாதை உண்மைக் ஆன்மீக சமூக விழித்தெழுந்த ஒரு விதைக்கலாம்

[Somdet தோ பாணியில் காப்பர் தாயத்து (தாய்லாந்து, 2005; 24×36mm)]

 

“அது நீங்கள் பார்க்க என்ன இருக்கிறது, நீங்கள் என்று விஷயங்களில் பார்க்க என்ன இருக்கிறது.”
- ஹென்றி டேவிட் தொரோ

அறிமுகம்: அறநெறிப்-வினய

அறிமுகம்

அறநெறிப்-வினய அவர் நிறுவிய மதத்தை புத்தர் சொந்த பெயர் இருந்தது. அறநெறிப்
- உண்மை - அவர் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது மற்றும் பாதிக்கப்பட்ட இருந்து
விடுதலை பெற விரும்புகிறவர்கள் ஆலோசனை என சுட்டிக்காட்டினார் என்ன.
விநாயக
- ஒழுக்கம் - அவர் விதிகளை, கொள்கைகளை, மற்றும் அதிக ஊக்கமாக உள்ள
வெளியீடு தேடி எடுத்து வீட்டில் வாழ்க்கை புறப்படுகிற அவரது ஆதரவாளர்கள்
அந்த நடவடிக்கைக்கு தரங்கள் என முறைப்படுத்தலாம் என்ன.
புத்தரின்
பாதையில் மொத்த பயிற்சி ஒன்றாக என்று அறநெறிப் மற்றும் வினய செயல்பாடு
தேவை என்று முதன்மையாக ஒழுக்கம் இந்த புத்தகம் ஒப்பந்தங்கள் என்றாலும்,
நாம் ஆரம்பத்தில் கவனிக்க வேண்டும்.
கோட்பாடு அவர்கள் தனி இருக்கலாம், ஆனால் அவர்கள் செய்பவர் நபர் அவர்கள்
மனதில் மற்றும் பாத்திரம் உருவாக்கப்பட்டது குணங்களைப் ஒன்றாக்க.

செய்ய
சேர்ப்பதிலேயே விடுவதற்காக மற்றும் செய்யாமலிருப்பது அடக்கம் செய்ய
மற்றும் ஆணவத்தின்; விலங்கிடப்பட்டிருந்த வருகின்றன கட்டற்ற மற்றும்
இருப்பது; “Gotamī, நீங்கள் தெரியும் இது குணங்கள், ‘இந்த குணங்கள்
சாந்தம், இல்லை பேரார்வம் வழிவகுக்கும் திருப்தி மற்றும் இல்லை
அதிருப்தி;
தனித்திருத்தல் மற்றும் பின்னலை முடியாது; ஆற்றல் தூண்டிவிட்டது மற்றும்
வேலையில்லா செய்ய; unburdensome மற்றும் பாரமானவைகளும் இருப்பது இருப்பது
‘: நீங்கள் நிச்சயமாக, நடத்த கூடும்’ இதுவே அறம், இந்த வினய, இந்த ஆசிரியர்
வழிமுறை ஆகும் ‘.
“- Cv.X.5

வெளியீடு
என்று: இறுதியில், புத்தர் கடல் ஒரு சுவை, என்று உப்பு உள்ளது போல்,
மிகவும் அறநெறிப் மற்றும் வினய ஒரு சுவை உண்டு என்றான்.
ஒழுக்கம் மற்றும் வெளியீடு இடையே இணைப்பு கேனான் உள்ள பல இடங்களில் மீண்டும் மீண்டும் என்று ஒரு பத்தியில் உச்சரிக்கப்படும்போது:

“ஒழுக்கம்,
கட்டுப்பாடு பொருட்டு மகிழ்ச்சி பொருட்டு வருத்தம் இருந்து வருத்தம்
இருந்து சுதந்திரம், பொருட்டு கட்டுப்பாடு, பேரானந்தம் பொருட்டு
மகிழ்ச்சி, அமைதி பொருட்டு பேரானந்தம், த்ரில்’லுக்காக அமைதி, இன்பம்
செறிவு
பொருட்டு, அறிவு மற்றும் விஷயங்கள் பார்வை பொருட்டு செறிவு அவர்கள்
நிமித்தம் மருள்நீக்கம் பொருட்டு, பற்றின்மை பொருட்டு, பெரும் ஏமாற்றம்,
பற்றின்மை இருக்க வந்துள்ளோம், அறிவு மற்றும் விஷயங்கள் பார்வை இருக்கும்
வரும் என
வெளியீடு,
அறிவு மற்றும் வெளியீடு, அல்லாத காக்கவும் மூலம் மொத்த unbinding
பொருட்டு அறிவு மற்றும் வெளியீடு பார்வை பார்வை பொருட்டு விடுதலை. ”
- Pv.XII.2

வெளியீடு அவரது மதம் நிறுவுவதில், எனினும், புத்தர் வெறுமனே பரிந்துரைகளில் மற்றும் விதிகளை உடல் அமைக்க முடியவில்லை. அவர் பின்பற்றும் ஒரு நிறுவனம் (parisā) நிறுவப்பட்டது. இந்த
நிறுவனம் நான்கு முக்கிய குழுக்கள் விழுகிறது: bhikkhus (துறவிகள்),
bhikkhunīs (சந்நியாசிகள்), ஆண்கள் போட, மற்றும் பெண்கள் இடுகின்றன.
சமூகங்கள்
உருவாகலாம் - வெளியீடு நோக்கம் இன்னும் முழுமையாக தங்களை ஈடுபடுத்த
வீட்டு வாழ்க்கை பின்னல்கள் விட்டுவிட்டு வந்திருந்த - புத்தர் எந்த
முறையில் பாமர ஏற்பாடு செய்ய வேண்டிய அவசியம் இல்லை பார்த்தேன் என்றாலும்,
அவர் bhikkhus மற்றும் bhikkhunīs ஏற்பாடு செய்தார்.
அப்பொழுது
அவன்: அனைத்து சமூகங்கள் தங்கள் ஸ்திரத்தன்மையை உறுதி செய்ய என,
கொள்கைகளை மற்றும் தரத்தை, விதிகள் மற்றும் சுங்க அவர்கள், தேவை என்று
பார்த்தேன்.
இந்த தேவையை வினய உயர்வு கொடுத்தது என்ன.

புத்தரின்
வாழ்க்கை ஆரம்ப ஆண்டுகளில், நூல்கள், துறவு ஒழுங்கு விதிகள்
முறைப்படுத்துதல் வேண்டிய அவசியம் இல்லை இருந்தது, எங்களுக்கு சொல்ல.
bhikkhunīs
இன்னும் ஆரம்பிக்கவே செய்யப்படவில்லை சமூகம் - - அவரது பின்வரும் உள்ள
bhikkhus அனைத்து பல அல்லது அவர்களின் மன மனக்கிலேசங்களைச் அனைத்து
அடக்கினான் வெற்றி பெற்றிருந்தார் உயர் தனிப்பட்ட பெறுவதிலும் ஆவர்.
அவர்கள் நன்றாக அவரது போதனைகள் தெரியும் அதன்படி நடந்து. கேனான் எப்படி வண சொல்கிறது. சாரிபுட்டா,
புத்தரின் முதலாக சீடர்களில் ஒருவரான புத்தர் முற்காலத்தில் போல்,
பிரம்மச்சாரி வாழ்க்கை புத்தர் நிறுவிய காலத்திற்கு நீடிக்கும் என்று
உறுதி, ஒரு Pāṭimokkha, அல்லது விதிகளின் குறியீடு முறைப்படுத்துதல் கேட்டு
ஒரு நூல் ஒன்றாக ஒரு மலர் அலங்காரம் உறுதி வைத்திருக்கும்
மலர்கள் காற்றினால் பரந்து இல்லை என்று. புத்தர்
போன்ற ஒரு குறியீடு நேரம் இன்னும் வரவில்லை என்று பதிலளித்தார், அந்த
நேரத்தில் ஏற்கனவே இலக்கு அவர்களது முதல் கண்ணோட்டமாக இருந்தது கொண்டதில்
சமூக ஆண்கள் கூட மிகவும் பின்தங்கிய ஐந்து.
மன கழிவுகளின் (āsava) செய்த போது மட்டுமே தங்களை ஒரு Pāṭimokkha ஒரு அவசியம் இருந்திருக்காது சமுதாயத்தில் உணரப்பட்ட.

நேரம் செல்ல செல்ல, சமூகத்தில் கழிவுகளின் ஒரு தொடக்க வழங்கப்படும் என்று நிலைமைகள் இறுதியில் தோன்ற தொடங்கியது. Bhaddāli சட்டா (எம்.என் 65) அவரது வாழ்க்கை ஐந்து இந்த நிலைமைகளை பட்டியலிட்டு பிந்தைய கட்டத்தில் புத்தர் அளிக்கிறது:

வண. Bhaddāli:
“? ஏன், மதிப்பிற்குரிய ஐயா, விழிப்பு அறிவு இல் நிறுவப்பட்ட குறைவான
பயிற்சி விதிகள் மற்றும் மேலும் bhikkhus இருக்க பயன்படுத்தப்படும் என்று
ஏன் இப்போது இன்னும் பயிற்சி விதிகள் மற்றும் விழிப்பு அறிவு இல்
நிறுவப்பட்ட குறைவான bhikkhus உள்ளன என்று அது”
[பயிற்சி
விதிகள் பின்பற்ற விரும்பவில்லை வருகிறது யார் Bhaddāli,, பயிற்சி விதிகள்
எண்ணிக்கை உயர்ந்திருந்தாலும் தன்னை குறைவான bhikkhus ‘அடைவதற்காக
விழிப்பு காரணம் இருக்கிறது என்று தோன்றுகிறது.
புத்தர், எனினும், ஒரு வித்தியாசமான விளக்கம் அளிக்கிறது.]

புத்தர்:.
“அதனால் தான், Bhaddāli மனிதர்கள் சீர்கேடுகளுக்கு தொடங்கியுள்ளன மற்றும்
உண்மை அறநெறிப் மறைந்துவிடும் தொடங்கியுள்ளது போது, அங்கு இன்னும்
பயிற்சி விதிகள் மற்றும் விழிப்பு அறிவு இல் நிறுவப்பட்ட குறைவான bhikkhus
உள்ளன ஆசிரியர் பயிற்சி ஆட்சி கீழே போட முடியாது.
அவருடைய
சீஷர்கள் நீண்ட கழிவுகளின் க்கான ஒரு பிடிப்பு வழங்க வேண்டும் என்று
நிபந்தனைகளை சமூக எழுந்துள்ளன அங்கு எந்த வழக்குகள் உள்ளன என. ஆனால்
கழிவுகளின் க்கான ஒரு பிடிப்பு வழங்க வேண்டும் என்று நிபந்தனைகளை சமூக
எழுந்துள்ளன வழக்குகள் உள்ளன போது, பின்னர் ஆசிரியர் இடும்
அவருடைய சீஷர்கள் ஒரு பயிற்சி விதியை அந்த சூழ்நிலையை எதிர்கொள்ள முயற்சிக்கின்றது என.

“கழிவுகளின்
க்கான ஒரு பிடிப்பு வழங்க அந்த நிலைமைகள் நீண்ட சமூக பெரிய ஆக போன்ற சமூக
எழுந்துள்ளன அங்கு எந்த வழக்குகள் உள்ளன. ஆனால் சமூக பெரிய மாறிவிட்டது
போது, பின்னர் ஒரு பிடிப்பு வழங்க நிலைமைகளின் என்று வழக்குகள் உள்ளன
கழிவுகளின்
சமூக எழுகின்றன, மற்றும் ஆசிரியர் பின்னர் கீழே பெரிய நிலையை … கற்றல்
ஒரு பெரிய உடல் அந்த சூழ்நிலையை எதிர்கொள்ள முயற்சிக்கின்றது என … சமூக
பெரும் பொருள் வெற்றிகள் பெற்று அங்கிருந்து … அவருடைய சீஷர்கள் ஒரு
பயிற்சி ஆட்சி இடும்.
.. சமூக நீண்டகால இருக்கும் போது, பின்னர் அங்கு கழிவுகள் க்கான ஒரு
பிடிப்பு வழங்க வேண்டும் என்று நிபந்தனைகளை சமூக எழும் அங்கு வழக்குகள்
உள்ளன, மற்றும் ஆசிரியர் பின்னர் கீழே அந்த சூழ்நிலையை எதிர்கொள்ள
முயற்சிக்கின்றது என அவருடைய சீஷர்கள் ஒரு பயிற்சி ஆட்சி இடும். “

இவ்வாறு
விதிகள் தங்களை, சமூக சீரழிவு, காரணம் இல்லை, மற்றும் கழிவுகள் க்கான ஒரு
பிடிப்பு வழங்கப்படும் என்று நிலைமைகள் தங்களை கழிவுகளின் இருந்தன.
அவர்கள்
ஐந்து நிபந்தனைகளை எந்த தடுக்க முடியவில்லை என்றாலும் - - மாறாக, சமூக,
வளர்ந்து வரும் சிக்கலான bhikkhus வழிகளில் ஒரு வளர்ந்து வரும் பல்வேறு
தங்கள் கெடுப்பவைகளை, மற்றும் விதிகள் அடிப்படையில் செயல்பட வாய்ப்பை
வழங்கிய எதிர்வினையாற்றவும் அதற்கேற்ப சிக்கலான ஆக இருந்தது
வாய்ப்புகளை unenlightened நடத்தை வழங்கப்படும் அந்த நிலைமைகள்.

கூட இந்த நிலைமைகள் எழவில்லை போது, என்றாலும், புத்தர் ஒரு முழுப்பக்க குறியீடு ஒரே நேரத்தில் அமைக்க முடியவில்லை. அதற்கு பதிலாக, அவர் விதிகள் ஒரு நேரத்தில் ஒரு நிகழ்ச்சிகளுக்கு பதிலளிக்கும் வகையில் முறைப்படுத்தலாம். ஒவ்வொரு ஆட்சி சூத்திரப்படுத்தலில் சென்றார் என்று பரிசீலனைகள் சிறந்த
முதல் வகுக்கப்பட சுற்றியுள்ள நிகழ்வுகள் மூலம் தெளிவாகக் காட்டப்படுகிறது.

வண. Sudinna,
கதை செல்கிறது, புத்தர் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை இருந்தது மற்றும் அவரது
பெற்றோர் விருப்பமற்ற ஒப்புதல் பெற்ற பிறகு கட்டளையிட்டார்.
அவர் திருமணம் என்றாலும், குழந்தையில்லாத இருந்தது அவர்களின் ஒரே குழந்தையாக இருந்தார் மற்றும்,. அவரது
பெற்றோர், அது எந்த வாரிசு இல்லை என்றால் அரசு தங்கள் மரணத்தின்போது
தங்கள் சொத்து பறிமுதல் செய்யும் என்ற அச்சத்தில் வண கவரும் பல்வேறு
திட்டங்கள் திட்டமிட்டார்.
Sudinna மீண்டும் போட வாழ்க்கை, ஆனால் பயனில்லை. இறுதியாக,
அவரது தாயார் அவர் ஒரு bhikkhu இருக்க அவரது எண்ணம் உறுதியாக இருந்தது
என்று உணர்ந்தேன் அதனால் தங்கள் சொத்து ஒரு வாரிசு வேண்டும் என்று
குறைந்தது அவரது முன்னாள் மனைவி தாம்பத்ய உறவு அவரை கேட்டேன்.
வண. Sudinna, சம்மதித்து காட்டிற்கு அவரது மனைவி எடுத்து, உடலுறவு மூன்று முறை இருந்தது.

உடனே அவர் வருத்தம் உணர்ந்தேன் மற்றும் இறுதியில் தனது சக bhikkhus அவனுடைய செயலின் ஒப்புக்கொண்ட. வார்த்தை சமூக கூட்டத்தை நடத்தி யார் புத்தர், வண கேள்வி அடைந்தது. Sudinna, மற்றும் அவரை கடிந்து கொடுத்தார். கண்டிதத்தினாலும் இரண்டு முக்கிய பாகங்கள் விழுந்து. முதல் பகுதியில், புத்தர் வண நினைவுபடுத்தினார். ஒரு Samana பதவியிலிருந்து Sudinna - ஒரு துறவி அல்லது தியான - அவரது நடத்தை அவரது நிலையை உதவாத என்று. மேலும், புத்தர் போதனை நோக்கங்கள் சுட்டிக்காட்டப்பட்ட மற்றும் அவரது நடத்தை அவர்களுக்கு எதிராக ஓடியது என்று குறிப்பிட்டார். இங்கே உட்குறிப்பு என்று வண இருந்தது. Sudinna மட்டுமே கற்பிக்கும் உள்ளடக்கத்தை முரண்பட்ட நடந்து
கொள்ளவில்லை, ஆனால் அறியப்பட்ட அறநெறிப் செய்து புத்தர் கருணையுடன்
நோக்கங்களை உயிரை அலட்சியம் காட்டியது.

“பயனற்ற
மனிதன், அது தகாத கோட்டின் வெளியே, பொருத்தமற்ற, மற்றும் தியான உதவாத
உள்ளது; முறையற்ற மற்றும் செய்யப்பட வேண்டும் இல்லை … நான் சாந்தம்
பொருட்டு அல்ல பேரார்வம் பல வழிகளில் அறநெறிப் கற்று கொள்ள வில்லையா;
?
நான் சாந்தம் அறநெறிப் கற்று கொண்டிருக்கும் வேளையில்,
தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறது இன்னும் இங்கே க்கான தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறது
மற்றும் இருந்து சுதந்திரம், நீங்கள் உணர்வு உள்ளத்தில்; நான் unfettering
அறநெறிப் கற்றுக் கொடுத்துள்ளன போது, நீங்கள் இருப்பது உள்ளத்தில்
unfettering மற்றும் முடியரசு ஐந்து
கட்டப்பட்டிருக்கிறது; நான் காக்கவும் இருந்து சுதந்திரம் அறநெறிப்
கற்றுக் கொடுத்துள்ளன போது, நீங்கள் தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறது
உள்ளத்தில்.

“பயனற்ற
மனிதன், நான் அறநெறிப் பல வழிகளில் பேரார்வம் மறைதல், போதை
மிகைப்படுத்தப்படாத, தாகத்தால் அடக்கினான், இணைப்பு அழிவு, சுற்று
துண்டிக்கும்படி, ஏங்கி, பற்றின்மை, நிறுத்துதல் முடிவுக்கு கற்றுக்
கொடுக்கவில்லை
,
unbinding? பல வழிகளில் நான் அல்ல,,, சிற்றின்ப சந்தோஷத்துக்கு கைவிட்டு
சிற்றின்ப உணர்வுகள் புரிந்து, சிற்றின்ப தாகம் அடக்கினான் சிற்றின்ப
எண்ணங்கள் அழித்து சிற்றின்ப காய்ச்சல்கள் அடக்கும்? பயனற்ற மனிதன், அது
உங்கள் ஆணுறுப்பின் விரியன் பாம்பு வாயில் சிக்கி என்று நன்றாக இருக்கும்
வாதிட்டது
அது
உங்கள் ஆணுறுப்பின் ஒரு விட, நெருப்பை அள்ளிக் எரியும் எரியும் மற்றும்
ஒளிரும், ஒரு குழியில் சிக்கி என்று உங்கள் ஆணுறுப்பின் ஒரு பெண்ணின் யோனி
ஒரு விட ஒரு கருப்பு வைப்பர் வாயில் சிக்கி என்று நன்றாக இருக்கும் ஒரு
பெண்ணின் யோனி ஒரு விட.. அது நன்றாக இருக்கும்
ஒரு
பெண்ணின் யோனி. ஏன்? என்று காரணத்திற்காக நீங்கள் மரணம் அல்லது மரணம்
போன்ற துன்பத்தை செல்லும் என, ஆனால் நீங்கள் அந்த கணக்கில், இறந்த பிறகு
உடல் உடைப்பதில், மணிக்கு, இழப்பு ஒரு, கெட்ட இலக்கு, விழும் முடியாது
பள்ளத்தை, நரகத்தில். ஆனால் இந்த காரணத்திற்காக, நீ என்று உடல்
உடைப்பதில் மணிக்கு, இறந்த பிறகு, இழப்பு விழ, கெட்ட இலக்கு, பள்ளத்தை,
நரகத்தில் …

“பயனற்ற மனிதன், இந்த எந்த விசுவாசமற்ற நம்பிக்கை கவர்ந்தது அல்லது
உண்மையும் அதிகரிக்கிறது. மாறாக, அது விசுவாசமற்ற நம்பிக்கை இல்லாத மற்றும்
விசுவாசமான சில உறுதியற்றவராய் கவர்ந்தது. ‘”

சாடல் இரண்டாவது பகுதியாக தனிப்பட்ட குணங்களை அடிப்படையில் தீர்க்கப்பட:
அந்த ஒழுக்கம் பயிற்சி ஒரு bhikkhu கைவிட என்று, மற்றும் அவர் உருவாக்க
வேண்டும் அந்த.

.
“பின் ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட ஒரு, பல வழிகளில் கொண்ட வண Sudinna, அதட்டி,
கோரி, சுமையான என்ற dispraise பேசப்படும் நிலையில், ஆணவம் அதிருப்தியுற்ற,
சிக்கி, மற்றும் மந்தமான; பல்வேறு வழிகளில் unburdensome, undemanding,
சுமாரான, உள்ளடக்கத்தை இருப்பது புகழ்ந்து பேசிய
, குற்றமற்ற, கண்டிப்பான, கிருபையும், சுய effacing, மற்றும் ஆற்றல்; ஒரு
அறம், bhikkhus உரையாற்றினார் உண்மையில்லாத மற்றும் bhikkhus க்கான
வருகிறது என்ன பேச கொடுக்கப்பட்ட நிலையில் “.

புத்தர் முதல் அவ்வாறு தனது காரணங்கள் கூறி பிறகு, பயிற்சி ஆட்சி முறைப்படுத்தலாம், அங்கு இது இருந்தது.


‘அந்த வழக்கில், bhikkhus, நான் ஒரு பயிற்சி ஆட்சி மனதில் பத்து
நோக்கங்களுடன் bhikkhus க்கான உருவாக்கும்: சமூக, சமூக ஆறுதல், ஆணவமான
என்ற ஒடுக்குதல் நன்கு நடந்து bhikkhus ஆறுதல், சிறந்து
தற்போதைய வாழ்க்கை தொடர்பான கழிவுகளின் தேக்கம், அடுத்த வாழ்க்கை,
உண்மையற்ற உள்ள நம்பிக்கை கிளறுவதையும், நம்பிக்கை அதிகரிப்பு, உண்மை
அறநெறிப் கடைப்பிடிக்குமாறும், ஒழுக்கம் ஊக்கப்படுத்துவது தொடர்பான
கழிவுகளின் தடுப்பு. ‘ “

இந்த காரணங்களுக்காக மூன்று முக்கிய வகைகளாக விழும். முதல்
இரண்டு வெளி உள்ளன: 1) அமைதி உறுதி மற்றும் நன்கு சமூகம் உள்ளேயே
இருப்பது, மற்றும் 2) ஊக்குவிப்பதாக மற்றும் யாரை bhikkhus தங்கள் ஆதரவை
நம்பியிருக்கும், பாமர மக்கள் மத்தியில் நம்பிக்கை பாதுகாக்க.
(பல்வேறு
விதிகளை கதைகள் பொதுமைப்படுத்த மிக விரைவான என பாமர சித்தரிக்க ஒரு
bhikkhu சரியில்லையென்றால், மற்றும் அவர்கள், புகார். “இந்த Sakyan-மகன்
துறவிகள் எப்படிச் செய்ய முடியும்?”) காரணம் மூன்றாவது வகை, எனினும், உள்:
ஆட்சி நிதானப்படுத்த உதவி மற்றும் தனிப்பட்ட bhikkhus உள்ள மன கழிவுகளின் தடுக்க வேண்டும். இவ்வாறு விதிகளை சமூகத்தின் வெளி நன்கு வருகின்றன at ஆனால் தனிப்பட்ட உள் நன்றாக இருப்பது மட்டுமல்ல நோக்கம். இந்த பிந்தைய புள்ளி விரைவில் தீவிரமாக அவர்கள் ஒருவருடைய செயற்பாடுகள்,
மனதில் பயிற்சி எடுத்து குணங்களின் நெறிகள் மற்றும் எச்சரிக்கையாக
ஃபோஸ்டருக்காக, விதிகள் வைத்திருக்க முயற்சி எவருக்கும் வெளிப்படையான
ஆகிறது.

கால
போக்கில் புத்தர் bhikkhus ஒவ்வொரு சமூக இரண்டு வாரங்களுக்கு ஒரு முறை
சொல்லப்படும் என்று Pāṭimokkha உருவாக்கும், 200 க்கும் மேற்பட்ட சிறிய
மற்றும் பெரிய விதிகள் முறைப்படுத்தலாம்.
கூடுதலாக, அவர் ஒழுக்கம் பொருள் சிறப்பு கொண்டிருந்த அவரது ஆதரவாளர்கள்
அந்த நினைவில் என்று பல சிறிய விதிகள் முறைப்படுத்தலாம், ஆனால் எதையும்
அவர்கள் தனது வாழ்நாளில் அறிவு இந்த உடல் ஏற்பாடு பயன்படுத்தப்படுகின்றன
என்ன வடிவத்தின் உறுதி அறியப்படுகிறது.

அவரது
மொத்த நிப்பானா கழித்து, எனினும், அவரது ஆதரவாளர்களையும் நாம் அது
தொடங்கியது தெரியும் அறநெறிப் மற்றும் வினய ஒரு நிலையான நியதி, மற்றும்
திரிபிடகத்தைப் நிறுவ ஒரு கருத்தொருமித்த முயற்சியை மேற்கொண்டார்.
விநாயக
இரண்டு முக்கிய பகுதிகளாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது: 1) சட்டா Vibhaṅga,
(நாம் இங்கே இருந்து Vibhaṅga வெறுமனே பார்க்கவும் இது ‘உரை ஆராதனையில்’),
கிட்டத்தட்ட அனைத்து Pāṭimokkha விதிகள் கையாள்வதில் பொருள் கொண்ட;
மற்றும் 2) Khandhakas, அல்லது விஷயத்தில் படி தளர்வாக ஏற்பாடு மீதமுள்ள பொருட்களை கொண்டிருக்கும் குழுக்கள்,. Khandhakas
தங்களை இரண்டு பாகங்கள், Mahāvagga, அல்லது கிரேட்டர் அத்தியாயம், மற்றும்
Cullavagga, அல்லது குறைந்த அத்தியாயம் பிரிக்கப்படுகின்றன.
வரலாற்றாசிரியர்கள்
Vibhaṅga மற்றும் Khandhakas சுமார் 2 வது நூற்றாண்டைச் தங்கள் தற்போதைய
வடிவத்தில் அடைந்தது என்று கணித்துள்ளார்கள்; பரிவார, அல்லது அளித்தல்
என்று - ஒரு சுருக்கம் மற்றும் ஆய்வு வழிகாட்டி - ஒரு சில
நூற்றாண்டுகளுக்கு வினய Pitaka, கேனான் பகுதியாக கையாள்வதில் மூடுவது,
பின்னர் சேர்க்கப்பட்டது
ஒழுக்கம்.

இந்த தொகுதி நோக்கம் மொழிபெயர்க்க மற்றும் Pāṭimokkha விளக்க ஏனெனில், நாங்கள் மிகவும் நேரடியாக Vibhaṅga கொண்டனர். அதன்
உருவாக்கம் முந்தைய நிகழ்வுகள் தொடர்பான ஒரு தோற்றம் கதை பின்வந்தது
ஒவ்வொரு ஆட்சி Pāṭimokkha விதிகள் ஒருவர் பின் ஒருவராக வழங்கப்படுகிறது,
பின்வருமாறு இது: ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது.
சில சந்தர்ப்பங்களில் ஒரு விதி இது விஷயத்தில் ஒரு கூடுதல் கதை அது
தூண்டியது என்ன காட்ட ஒவ்வொரு திருத்தத்தை வழங்கப்படுகிறது ஒன்று அல்லது
அதற்கு மேற்பட்ட reformulations, மூலம் சென்றார்.

ஆட்சியின்
இறுதி அறிக்கை பிறகு விரிவாக ஆட்சி முக்கியமான விதிகள் மிகவும்
விளக்குகிறது ஒரு சொல்-பகுப்பாய்வு (பாத-bhājaniya), உள்ளது.
விதிகள்
பல இந்த ஆய்வு அனைத்து தங்கள் சாத்தியமான வரிசைமாற்றங்கள் வெளியே வேலை
மற்றும் என்ன தண்டனை, ஏதாவது, ஒவ்வொரு வரிசைமாற்றம்
இன்றியமையாததாக்குகிறது தீர்ப்பு செல்லும், ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட
“சக்கரங்கள்,” அல்லது அட்டவணைகள், ஆட்சி சம்பந்தம் எதிர்பாராத கொடுத்து
கொண்டுள்ளது.
உதாரணமாக,
முதல் விதி விவாதம், அனைத்து பொருட்களின் ஒரு நபர் உடலுறவு வேண்டும் இது
கொண்டு கொடுக்கிறது என்று ஒரு சக்கர கொண்டுள்ளது உடலுறவு வகையான மாறிகள்
எதிராக அவர்கள் பட்டியலிடுகிறது அல்லது இல்லையா சம்பந்தப்பட்ட bhikkhu
அவரது அனுமதியின்றி கொடுக்கிறது, மற்றும் அறிவிக்கிறது
காரணிகளின் ஒவ்வொரு சாத்தியமான சேர்க்கை அபராதம்,.

ஒவ்வொரு ஆட்சிக்கு சொல் ஆய்வு தொடர்ந்து ஒரு bhikkhu ஆட்சி மூலம்
அபராதம் விலக்கு அளிக்கப்பட வேண்டும் என்று கீழ் extenuating சூழ்நிலையில்
பட்டியல், அல்லாத குற்றம் உட்பிரிவுகள் ஒரு பகுதி ஆகும்.

இறுதியாக, முக்கிய விதிகள், அங்கு வினிதா-vatthu, விதி தொடர்பான பல்வேறு
வழக்குகள் பட்டியல் மற்றும் என்ன தண்டனையை, எந்த என்றால், அவர்கள் கொணர
என தீர்ப்புகள் கொடுத்து, அல்லது முன்னு.

Vibhaṅga இந்த தொகுதியில் கொடுக்கப்பட்ட பயிற்சி விதிகள் விளக்கங்கள் மிக அடிப்படையை உருவாக்கும். எனினும், பல கேள்விகள் எந்த Vibhaṅga அமைதியாக அல்லது தெளிவில்லாமல் இருக்கிறது உள்ளன. இந்த
கேள்விகளுக்கு பதில் அளிக்க, நான் Khandhakas அல்லது நூற்றாண்டுகளில் வினய
சுற்றி வளர்ந்து விமர்சன இலக்கியத்தின் ஒன்று திரும்பியது.
நான் ஆலோசனை பெற்று முதன்மை படைப்புகள் இவை:

1)
சமந்தா-pāsādikā - “முற்றிலும் உற்சாகமான” - (இங்கே இருந்து வர்ணனை என
குறிப்பிடப்படுகிறது), வினய Pitaka ஒரு வர்ணனை பண்டைய வர்ணனைகள் தனது வேலை
சார்ந்த யார் Bhadantācariya புத்தகோசம், மூலம் 5 ஆம் நூற்றாண்டில் கி.பி
தொகுக்கப்பட்டது.
இந்த
பண்டைய வண்ணனைகளுக்கான மூல இந்தியாவில் இருந்து இலங்கைக்குக் கொண்டு
செய்யப்பட்டிருக்கலாம் மற்றும் சிங்களம் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது, ஆனால்
இலங்கையில் இடங்களில் மற்றும் மக்கள் வர்ணனைகள் முழுவதும் அடிக்கடி
குறிப்புகள் இலங்கையில் வர்ணனைகள் பொருள் எவ்வளவு இயற்றப்பட்டது என்று
காட்ட.
புத்தகோசம்
எழுத்துக்களில் உள் சான்று - அவர் கேனான் ஒரு பெரும் பகுதியை கருத்துகள்
தொகுக்கப்பட்ட - பண்டைய வர்ணனைகள் பல நூற்றாண்டுகளாக ஒரு span மீது
சேகரிக்கப்பட்டு சுமார் 4 வது நூற்றாண்டு புத்தகோசம் வேலை இதனால் பொருள்
அவரது விட பழைய கொண்டுள்ளது மூடப்பட்டன என்று வரலாற்றாசிரியர்கள்
மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது
தேதி குறிக்கும்.

புத்தகோசம்
இருந்த காலத்திலேயே ஒரு நம்பிக்கை பண்டைய வர்ணனைகள் புத்தரின் உடனடியாக
சீடர்கள் வேலை என்று வளர்ந்த இதனால் வருவதற்கு கேனான் உண்மையான
நோக்கத்தையும் தெரிவித்தார்.
எனினும், நாம் கீழே பார்ப்போம் என, பண்டைய வர்ணனைகள் தங்களை போன்ற உயர்ந்த கூற்றுக்கள் தங்களை செய்ய வில்லை.

இன்னும், 5 ஆம் நூற்றாண்டில், இந்த நம்பிக்கைக்கு இருப்பதை புத்தகோசம் வேலை அன்று சில கட்டுப்பாடுகளை வைக்கப்படும். பண்டைய
வர்ணனைகள் கேனான் மோதலுக்கு அங்கு புள்ளிகளில், அவர் நகலி தவறுகளை அல்லது
கேனான் எதிராக வர்ணணைகளுடன் வேறு பக்கத்தில் முரண்பாடுகள் ஆஃப் எழுத
வேண்டியிருந்தது.
ஒரு
சில இடங்களில், பிசி 9 தனது விளக்கத்தை போன்ற, அவர் திறம்பட பண்டைய
வர்ணனைகள் ‘விளக்கம் தகர்த்துக் வாதங்கள் வழங்குகிறது ஆனால் பின்னர், ஆஃப்
ஆதரிக்கிறார் தங்கள் ஆசிரியர்கள் புத்தர் நோக்கங்களை தெரியும், ஏனெனில்
பண்டைய வர்ணனைகள் உரிமை இருக்க வேண்டும் என்று.
அனுராதபுரம்
மகாவிகாரவில் மணிக்கு மூத்த bhikkhus இருந்து ஒருவேளை அழுத்தம் - பண்டைய
வர்ணனைகள் பாதுகாக்கப்படுகிறது மற்றும் அங்கு புத்தகோசம் அவரது வேலை செய்ய
அனுமதிக்கப்பட வேண்டும் என்று இருந்த பகுதிகளில் இடத்திலே - அவனை இந்த
வழியில் ஆஃப் செய்து என்ன இருந்தது.
மட்டுமே வெவ்வேறு பண்டைய வர்ணனைகள் அமைதியாக இருந்தது அல்லது அது பரவலான
கருத்துக்களை அவர் தனது சொந்த வெளிப்படுத்த இலவச உணர்ந்தார் கொடுத்து
அங்கு புள்ளிகள் எந்த வேகத்தில்.

2) Kaṅkhā-vitaraṇī - “நிச்சயமற்ற அடக்கியாளுபவனாக” - (கே / விளக்கவுரை), Pāṭimokkha ஒரு வர்ணனை மேலும் புத்தகோசம் தொகுக்கப்பட்ட. இந்த
பணிகள் பெரும்பாலும் வர்ணனை பொருள் சுருக்கத்தையும் என்றாலும், அது
குறிப்பாக அவர்கள் கூறு காரணிகள் ஒரு ஒவ்வொரு பயிற்சி ஆட்சியின் கீழ்
குற்றங்கள் வகைப்படுத்தும் அமைப்பு, சில சுயாதீன பொருள் கொண்டுள்ளது.
இது வர்ணனை அது வர்ணனை அடித்தளத்தில் ஒரு வேறுபட்டது ஒரு விமர்சன
பாரம்பரியம் அடிப்படையாக இருக்கலாம் என்று பரிந்துரைத்து, அவ்வப்போது
முரண்படுகிறது.

3)
Sārattha-dīpanī - “சாராம்சம்-பொருள் இல்லஸ்ரேட்டரின்” - (சப்-வர்ணனை),
கருத்துரை ஒரு துணை வர்ணனை, ஒரு ந்திய மூலம் 12 ஆம் நூற்றாண்டின் கி.பி
இலங்கையில் எழுதப்பட்ட.
சாரிபுட்டா,
முதல் Mahāsāmin, அல்லது இலங்கை சங்க தலைவர், என்று சங்க
மறுசீரமைக்கப்பட்டது மற்றும் இந்த வேலை வர்ணனை விளக்குகிறது மட்டுமே கிங்
பராக்கிரமபாகு முதலாம் தலைமையில் ஒன்றுபட்ட பின்னர் ஆனால் சில நேரங்களில்
பத்திகளை அங்கு குறிக்கும், கேனான் தன்னை புள்ளிகள் மேற்கொள்கின்றன
கருத்துரை கேனான் விலகியே உள்ளது. Gaṇṭhipadas, இனி நடைமுறையில் உள்ளன - - மற்றும் வண என்ற இது என அதிகார மூன்று பண்டைய நூல்கள் தீர்ப்புகள் மேற்கோள். Buddhadatta, இரண்டு நடைமுறையில் வினய வழிகாட்டிகள் எழுதிய 4 ஆம் நூற்றாண்டு கி.பி ஒரு அறிஞர்.

4)
Vimati-vinodanī - “குழப்பத்தின் நீக்கி” - (வி / உப வர்ணனை), மற்றொரு
12-ம் நூற்றாண்டைச் துணை வர்ணனை, ஒரு ந்திய மூலம் தென்னிந்தியாவில்
எழுதப்பட்ட.
Kassapa, மேலும் அதை Mohavicchedanī, அபிதம்மா Pitaka சுருக்கத்தையும் மற்றும் புத்தகோசம் தான் வர்ணனைகள் எழுதினார்.

5)
Kaṅkhā-vitaraṇī புராணத்தில்-டிகா மற்றும் Kaṅkhā-vitaraṇī-அபினவ-டிகா -
(பழைய கே / சப்-வர்ணனை மற்றும் புதிய கே / சப்-வர்ணனை) - கே / கருத்துரை
பழைய மற்றும் புதிய துணை வர்ணனைகள்.
சில
பத்திகளை காணாமல் போல் தோன்றும், முதல், வண நேரம் வருவதற்கு இது
அனுராதபுரம் காலத்தில், ஒரு பெயரிடப்படாத ஆசிரியர் எழுதப்பட்டது.
சாரிபுட்டா மேலே குறிப்பிட்டுள்ள. இரண்டாவது
- அதன் முழு பெயர் Vinayattha-mañjūsā Līnapakāsanī ஆகும், “ஒழுக்கம்,
நுட்பமான அர்த்தத்தை தெளிவாக்கி அர்த்தம் செஸ்ட்” - வண எழுதப்பட்டது.
Buddhanāga, வண ஒரு மாணவர். சாரிபுட்டா. இரு படைப்புகள் கே / கருத்துரை ஆனால் வர்ணனை மற்றும் கேனான் மட்டுமே கருத்து.

6) Attha-யோஜனா - “ஸல்” - (உ / சப்-வர்ணனை), ஒரு துணை வர்ணனை என்று, Vens படைப்புகளை போலல்லாமல். சாரிபுட்டா, Kassapa, மற்றும் Buddhanāga, வர்ணனை மொழி ஆய்வு விட சிறிய செய்கிறது. இந்த வண என்ற ஒரு Chieng மை இலக்கண மூலம் 15 ஆம் நூற்றாண்டின் கி.பி எழுதப்பட்டது. Ñāṇakitti

இங்கே “பண்டைய வர்ணனைகள்” முதல் புத்தகோசம் வேலை என்று அசல் வர்ணனைகள்,
மற்றும் “வர்ணனைகள்” மேலே பட்டியலிடப்பட்ட அனைத்து ஏழு படைப்புகள்
குறிக்கும்.

கேனான் மற்றும் விளக்கவுரைகள் கூடுதலாக, நான் நூற்பட்டியல் பட்டியலில் நூல்கள் எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது. இவற்றில் மூன்று இங்கே சிறப்பாக குறிப்பிடப்பட்டுள்ளனர்.

1)
Pubbasikkhā-vaṇṇanā, கேனான் மற்றும் வர்ணனை இருந்து விதிகள் ஒரு பெரிய
சுருக்கத் ஃப்ரா Amarabhirakkhit (Amaro Koed), கிங் ராம IV இன் ஒரு மாணவர்
மூலம் 1860 இல் தொகுக்கப்பட்ட.
இந்த
அவர் இன்னும் ஒரு துறவி இருந்த போது இது ராம IV மூலம் நிறுவப்பட்டது
Dhammayut பிரிவை, பயன்படுத்த தொகுக்கப்பட்ட முதல் விரிவான வினய
வழிகாட்டியாக இருந்தது.
இந்த
புத்தகம் அதிகாரப்பூர்வமாக வினய-முகா (கீழே பார்க்கவும்) மூலம்
நீக்கப்பட்டு போதிலும், குறிப்பாக Kammaṭṭhāna காட்டில் பாரம்பரியம்
மத்தியில், தாய்லாந்து உள்ள பல சமுதாயங்கள், இன்னும் அது அதிகார என
விரும்புகின்றனர்.
புத்தகம்
விளக்கமளிக்கும் பொருள் ஒரு குறைந்தபட்ச கொண்டிருக்கிறது, ஆனால் அது
எப்போதாவது வர்ணனை நேரடியாக ஆண்டுவாக்கில் முடியாது என்று கேனான்
விளக்கங்கள் வழங்க வேண்டும்.
இந்த
விளக்கங்கள் பல வினய-முகா கொண்டு சென்றது, எனவே தாய்லாந்தில் பயிற்சி ஒரு
bhikkhu அவர்களை நன்கு அறிந்து கொள்ள ஆலோசனை வழங்கப்படுகிறது.
இதனால் நான் எங்கு அவர்களுக்கு குறிப்பு தொடர்புடைய செய்துவிட்டேன்.

2)
வினய-முகா, பிரின்ஸ் Vajirañāṇavarorasa, பல ஆண்டுகளாக ஒரு bhikkhu
நியமித்த மற்றும் தாய் சங்க இறுதியில் உச்ச குடும்பத்தலைவரான பதவியை
வகித்தவர் யார் கிங் ராம IV இன் ஒரு மகன் 20 ஆம் நூற்றாண்டின்
தொடக்கத்தில் உள்ள தாய் எழுதப்பட்ட வினய ஒரு வழிகாட்டியாக
. இந்த
வேலை அவர் தனது முயற்சியில் இருவரும் தாய் சங்க ஒருமுகப்படுத்தப்பட்ட,
bhikkhu நிருவாகப் திருச்சபை அமைப்பு உருவாக்க மற்றும் அதன் இரு பிரதான
தீவிர கண்காணிப்பு ஐக்கியப்படுத்த பகுதியாக எழுதினார்.
ஒருமைப்பாட்டைக்
குறித்து முயற்சி தோல்வியடைந்தது, ஆனால் மத்தியத்துவப்படுத்தல் முயற்சி
வெற்றி, மற்றும் புத்தகம் இன்னும் மூத்தோர் தாய் கவுன்சில் நடத்தப்படும்
தேர்வுகளில் வினய உத்தியோகபூர்வ பாடநூல் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
அவரது விளக்கங்கள் இளவரசர் Vajirañāṇa அடிக்கடி வர்ணணைகளுடன், ஆனால் Vibhaṅga தன்னை மட்டுமே வெளிப்படையாக ஏற்கவில்லை. வர்ணணைகளுடன் அவரது கருத்து வேறுபாடுகள் சில நன்றாக எடுத்து, சில இல்லை.

நான்
இங்கே இரு அது பழைய நூல்களில் தெளிவாக புள்ளிகள் கையாள்வதில் செய்கிறது
மதிப்புமிக்க ஆலோசனைகளையும் அது தாய்லாந்து மிகவும் மூலம் என அதிகார
எடுத்து ஏனெனில் புத்தகம் அடங்கும்.
அது வினய நுழைவாயில் என, ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு வருகிறது,
ஆனால் மொழிபெயர்ப்பு நான் புதிதாக நான் அதை இருந்து மேற்கோள் அனைத்து
பத்திகளை மொழிபெயர்க்க தெரிந்துகொண்ட என்று குற்றமுள்ள உள்ளது.

3) ஒழுக்கம் புத்தகம், மிஸ் முதலாம் பி ஹார்னர் ஆங்கில கிட்டத்தட்ட முழு வினய Pitaka ஒரு மொழிபெயர்ப்பு. நான்
மிஸ் ஹார்னரின் வேலை நிறைய கற்றுக்கொண்டேன் என்றாலும், என்
மொழிபெயர்ப்பு மற்றும் முடிவுகளை அவளுடைய வேறுபடுகின்றன அங்கு புள்ளிகள்
உள்ளன.
பல வாசகர்கள் அவளுடைய எதிராக இந்த புத்தகத்தில் தகவல் சரிபார்க்க வேண்டும், ஏனெனில், நான் ஒரு இந்த புள்ளிகள் குறித்தது “(§).” இது விளக்கம் ஆர்வம் எவரும் இந்த புத்தகத்தின் மீண்டும் நூற்பட்டியல்
பட்டியலில் முதன்மை ஆதாரங்கள் எதிராக கேள்வி பத்திகளை சரிபார்க்க வேண்டும்
சரியாக இருக்கிறது.

நூல்கள் மத்தியில் கருத்து வேறுபாடுகள். இந்த பல்வேறு நூல்கள் கோலேட் முயற்சி சிரமம் இரண்டு நிலைகள் உள்ளன. தாய்,
பர்மிய, இலங்கை, மற்றும் ஐரோப்பிய (பாலி உரை சங்கம் (தினமணி) மூலம்
அச்சிடப்பட்ட): முதல் கேனான் மற்றும் வர்ணனை, பாலி, நான்கு முக்கிய
அச்சிடப்பட்ட பதிப்புகள் உள்ளன என்று உள்ளது.
இந்த
பதிப்புகளில் பெரிதும் உடன்பட்டுள்ளன என்றாலும், அவர்கள் வாய்ப்பு ஒரு
முக்கியமான நடைமுறை தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் என்று வழிகளில் வேறுபடுகின்றன.
இவ்வாறு,
பதிப்புகளில் வேறுபடுகின்றன அங்கு, நான் மிகவும் நியாயமான மற்றும் கேனான்
மீதமுள்ள இசைவானதாக தெரிகிறது என்று வாசிப்பு தேர்வு இருந்தது.
(,
சுங்கை 3 & 4 கீழ் விவாதங்கள் பார்க்க, எடுத்துக்காட்டாக) சில
சந்தர்ப்பங்களில், இந்த ஒரு வாசிப்பு அனைத்து மற்றவர்கள் தொடர்ந்து எதிராக
ஒரு வாசிப்பு ஒரே ஒரு பதிப்பில் தொடர்ந்து ஏற்றுக்கொண்ட பொருள்.
வித்தியாசமான வாசிப்புகள் சமமாக நியாயமான தெரிகிறது எங்கே, நான் அதே மாற்று அளவீடுகள் கொடுத்துள்ளனர்.

Mahāparinibbāna சட்டா (டி.என் 16) அறிக்கைகள் போன்ற - - இங்கே உள்
நிலைத்தன்மையும் தத்துவத்தைப் பயன்படுத்தி, நான் என்று கிரேட் தரத்தை
தொடர்ந்து நான் புத்தர் விரைவில் தனது விட்டு கடந்து முன் Bhoganagara
வகுக்கப்பட்டன:

“ஒரு
bhikkhu இந்த என்கிறார் அங்கு வழக்கு உள்ளது: ‘ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட ஒருவர்
முன்னிலையில் நான் ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட ஒருவர் பிரசன்னம் நான் இந்த பெற்றார்
வேண்டும், இந்த கேட்டிருக்கிறேன்:. இதுவே அறம், இந்த உள்ளது வினய, இந்த
ஆசிரியர் வழிமுறை ஆகும்’
அவரது
அறிக்கை அவர்களுக்கு சூத்திரங்கள் எதிராக நிற்க செய்து மற்றும் வினய
எதிராக அவர்கள் tallying அவரது வார்த்தைகளை கவனமாக குறிப்பு எடுத்து அவற்றை
சூத்திரங்கள் எதிராக நிற்க செய்ய மற்றும் வினய எதிராக அவர்கள்
கணக்கிடுவோம். என்றால், ஒப்புதல் அல்லது வெறுப்பிற்காளாகி இல்லாமல் எந்த
ஒப்புதல் அல்லது கேலி வேண்டும்.
நீங்கள்
அவர்கள் வினய கொண்டு சூத்திரங்கள் அல்லது வாக்கு எண்ணிக்கையில் கொண்டு
நிற்க வேண்டாம் என்று கண்டுபிடிக்க, நீங்கள் முடிவு செய்யலாம்: ‘இந்த
ஸ்தோத்திரிக்கப்பட்ட தேவனுடைய வார்த்தை அல்ல; இந்த bhikkhu அது தவறாக
புரிந்து’ - மற்றும் நீங்கள் அதை ஆனால் என்றால் நிராகரிக்க வேண்டும் …
. அவர்கள் வினய கொண்டு சூத்திரங்கள் பட்டியலிடுவதற்கும் நிற்க, நீங்கள்
முடிவு செய்யலாம்: ‘இந்த ஸ்தோத்திரிக்கப்பட்ட தேவனுடைய வார்த்தை; சரியாக
புரிந்து கொண்டுள்ளது இந்த bhikkhu.’ “

[அதே
அளவுகோல் bhikkhu அவரது அதிகாரம் நன்கு அறியப்பட்ட முன்னணி மூப்பர்
கொண்ட ஒரு சமூகம், சுட்டிக்காட்டும் போது பயன்படுத்த வேண்டும்;
அறம்,
வினய, மற்றும் Mātikā (அபிதம்மா முன்னோடியாகும் நாம் அது தெரியும்)
மனப்பாடம் யார் பாரம்பரியம் என்று பல யார் கற்று மூப்பர், ஒரு மடத்தில்;
அல்லது ஒரு மூத்த யார் பாரம்பரியம் தெரியும்.]

வேறு
வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், ஒரு சரியான புரிதல் தீர்மானிக்கும்
தீர்மானிக்கும் காரணியாக தனிப்பட்ட அதிகாரம் ஆனால் நிலைத்தன்மையும் அல்ல.
ஒரு
அறிக்கையில் கேனான் அறியப்படுகிறது என்ன ஒப்பிடுகையில் கீழ் வரை உள்ளது
என்றால் மட்டுமே அது உண்மை அறநெறிப் அல்லது வினய ஏற்றுக் கொள்ளப்பட
வேண்டும்.
நூல்கள்
இன்னும் வாய்வழியாக பரவும் போது இந்த நிலையான இயற்றுவது, ஆனால் அதை நாம்
உறுதியான ஒரு குறிப்பிட்ட அச்சிடப்பட்ட பதிப்பு கருதப்படுகிறது
நம்பகத்தன்மை எடுக்க முடியாது என்று அர்த்தம் தற்போது எமது நிலைமையை
பயன்படுத்தப்பட்டது.
ஒரு
குறிப்பிட்ட வாசிப்பு கேனான் ஓய்வு அறியப்படுகிறது என்ன அதன் மாற்று விட
சீரான தெரிகிறது என்றால், பின்னர் - பொருட்படுத்தாமல் பதிப்பு இதில் அது
காணப்படுகிறது - அது முன்னுரிமை வேண்டும்.
இரண்டு வித்தியாசமான படிக்கவேண்டிய அறியப்பட்ட கேனான் சமமாக சீரான
தெரியவில்லை என்றால், அவர்கள் இருவரும் மரியாதையுடன் நடத்தப்பட வேண்டும்.

நூல்கள்
வேறுபாடுகள் கையாள்வதில் சிரமம் இரண்டாம் நிலை எந்த Vibhaṅga Pāṭimokkha
விதிகள் வார்த்தைகளை வேறுபட்டு இருக்கிறது புள்ளிகள் உள்ளன என்று, மற்றும்
விளக்கவுரைகள் கேனான் முரண்பட்ட பேச்சிலேயே இருக்கின்றீர்கள்.
இந்த வரையறையுற்றதாக எடுத்து அதில் நூல்கள் படிநிலைகள் முடிவு செய்ய தூண்டுகிறது. இதுவரை Vibhaṅga மற்றும் விதிகள் இடையிலான முரண்பாடுகள் கவலை, Cullavagga
(X.4) பின்வரும் பத்தியில் புத்தர் தன்னை bhikkhus Vibhaṅga விதிகள்
வெளியே வேலை வழி முன்னுரிமை கொடுத்தார் என்று கூறுகிறது:

“அவர்
ஒரு பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்த போது, Mahāpajāpatī Gotamī
ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட ஒருவர் கூறினார்: ‘வணக்கத்துக்குரிய சார், அந்த விதிகள்
bhikkhus, மதிப்பிற்குரிய ஐயா அந்த பொதுவான உள்ளன என்று bhikkhunīs
பயிற்சி: நடத்தை, என்ன வரி சம்பந்தமாக நாம் பின்பற்ற வேண்டும்
அவர்களுக்கு?’

” ‘Bhikkhus அந்த பொதுவான உள்ளன என்று bhikkhunīs, Gotamī, பயிற்சி அந்த
விதிகள்: bhikkhus தங்களை பயிற்சி என, நீங்கள் உங்களை பயிற்சி வேண்டும்’
…. (அழுத்தம் சேர்க்கப்பட்டது).

“அன்றியும், bhikkhus அந்த பொதுவான இல்லை என்று bhikkhunīs அந்த விதிகள்
பயிற்சி: நடத்தை, என்ன வரி நாம் அவர்களை சம்பந்தமாக பின்பற்ற வேண்டும்? ‘

” ‘Bhikkhunīs பயிற்சி அந்த விதிகள் Gotamī, bhikkhus அந்த பொதுவான
இல்லை என்று. அவர்கள் முறைப்படுத்தலாம் உள்ளன அவற்றை உள்ள ரயில் உங்களை’”

இந்த
பத்தியில் ஏற்கனவே புத்தர் காலத்தில் bhikkhus சில சந்தர்ப்பங்களில்
வரிசையில் சரியாக இருந்தது என்று புத்தர் முதலில் அவர்களை வடிவமைத்தபோது
வழி விதிகள் விளக்குவது ஒரு வழி வேலைக்கு சேர்ந்தேன் என்று தெரிகிறது.
சிலர்
புத்தர், இந்த வளர்ச்சி, ராஜினாமா செய்தார் என்றாலும், அது வெறுத்தார்
என்று கருத்தின் அடிப்படையில் இந்த பத்தியில் படிக்க வேண்டும்.
புத்தர் வண அதிக புகழ்ந்து பேசும் இந்த, எனினும், கேனான் பல பத்திகளை முரண்படும். நாம்
இப்போது அது இல்லை என உபாலி, மற்ற bhikkhus க்கு விதிகள் கற்பித்தல்
மற்றும் யார் யார் பொறுப்பு வினய, அவரது அறிவு அடிப்படையில் அவரது bhikkhu
சீடர்கள் முதலாக வினய வடிவத்தை பெரும் பொறுப்பு.
அது இந்த பகுதியில் புத்தர் வெறுமனே தேவையற்ற சர்ச்சையை தவிர்க்க, என்று
சொல்கிறார்கள் என்று அதிகமாக தெரிகிறது, bhikkhus விதிகள் தாக்கங்கள்
ஒன்றை தயாரித்திருந்தது வழி என ஏற்கப்பட வேண்டும்.

இந்த
வளர்ச்சி இறுதியில் Vibhaṅga வழிவகுத்தது ஏனெனில், நாம் Vibhaṅga நாம்
புத்தர் போல் நடந்து ஒட்டியுள்ள எங்களுக்கு செய்ய வேண்டும் என்று மிகவும்
நம்பிக்கையுடன் இருக்க முடியும்.
நாம்
Vibhaṅga விதிகள் வார்த்தைகளை விலகியுள்ளது அங்கு சில இடங்களில்
பார்க்கலாம் போது, நாம் என்று தவறாமல் அது தங்களை விதிகள் மத்தியில்
முரண்பாடுகளை சமரசம் செய்து கொள்ள முயன்றனர், விதிகள் மற்றும் Khandhakas
இடையே, ஒரு மேலும் வினய செய்ய என கண்டுபிடிக்க
ஒத்திசைவான முழு. இந்த சமூக பரிமாற்றங்கள் தொட என்று விதிகள் குறிப்பாக உண்மையாக இருக்கிறது. வெளிப்படையாக, பரிவர்த்தனைகள் பொது வடிவங்கள் Khandhakas இறுதி காலத்துக்கு முன்பே இந்த விதிகளில் பல வகுக்கப்பட்டன. இவ்வாறு, வடிவங்கள் நிறுவப்பட்ட பின்னரே, Vibhaṅga என்ற தொகுப்பிகள் சில
நேரங்களில் வடிவங்கள் ஏற்ப அவற்றை கொண்டு அசல் விதிகள் வார்த்தைகளை
இருந்து பின்வாங்க வேண்டிய நிலைக்கு தள்ளப்பட்டனர்.

வர்ணனை மற்றும் Vibhaṅga இடையே முரண்பாடுகள் பொறுத்தவரை, இந்த சிந்தனை இரண்டு உச்ச ஒரு மிகவும் சர்ச்சைக்குரிய பகுதியில், உள்ளது. ஒன்று,
அது நவீன வரலாற்று கல்வித்துறையின் அது புத்தரின் விட்டு கடந்து பிறகு
ஆண்டுகள் பல நூற்றுக்கணக்கான டேட்டிங் பொருள் கொண்டுள்ளது என்று உறுதியாக
காட்டியுள்ளது க்கான, புத்தரின் வார்த்தை அல்ல, முற்றிலும் வர்ணனை
நிராகரிக்க வேண்டும்.
அது
Vibhaṅga இசையமைத்த மற்றும் இன்னும் எப்படியாவது முடியவில்லை அந்த
உண்மையான நோக்கத்தையும் பாராட்டிய முதல் குழுவில் எழுதப்பட்டதாகத்: மற்ற
தீவிர Vibhaṅga அதை சுற்றி வளர்ந்தார் என்று பாரம்பரிய நம்பிக்கை ஏற்ப,
முற்றிலும் அகற்றிவிட்டு என வர்ணனை ஏற்க வேண்டும்
அவர்கள் உண்மையில் கேனான் தன்னை ஒரு சொன்னேன் வைக்க. மேற்படி,
கீழே மற்ற - - ஒவ்வொரு தீவிர நிபுணர்களுமான கிரேட் நியமங்கள் இரண்டு செட்
தங்கள் பாதுகாப்பில் பாரம்பரிய ஆதாரங்கள், எந்த தீவிர இணங்கியுள்ள காட்ட
முடியும் என்றாலும் புத்தர் என்ன மற்றும் வினய கீழ் அனுமதிக்கப்பட்ட இல்லை
ஆராய முறைப்படுத்தலாம் என்று, மற்றும்
என்ன செய்கிறது மற்றும் முதல் இடத்தில் அறநெறிப்-வினய என எண்ண முடியாது.

முதல்
தீவிர ஆதரவாக, அது, என்று “(ஒரு விதி என்று) என்ன நிலையில்
முறைப்படுத்தலாம் இல்லை என புத்தர் மேற்கோள் இது என்.பி. 15, தோற்றம் கதை
மேற்கோள் முறைப்படுத்தலாம் கூடாது, என்ன முறைப்படுத்தலாம் இருக்க கூடாது
சாத்தியம்
ரத்துசெய்தது, ஆனால் ஒரு ஏற்ப மற்றும் முறைப்படுத்தலாம் என்று விதிகளின்படியும் குடியிருக்க வேண்டும். “

இந்த அறிக்கையில் இருந்து, அது வர்ணனை எந்த சட்டமன்ற அதிகாரம் உள்ளது என்று வாதிட முடியும்.

True Teachings of The Awakened One




All Things Spiritual Home



Meditation Techniques from Buddha



The Meditation
Techniques from Buddha are the techniques that were written down in the
Pali Pitaka that passed down through the generations of Buddhist Scholar
in the Theravada Tradition. All Scholars in Theravada Tradition
learned  all the Buddha’s teaching from the main Buddhist Scriptures
called Pali Pitaka (literally means three baskets).




The Purposes of The Meditation Techniques 

There are two kind of Meditation Techniques:

1.the first technique called Anapana sati (Focus on the breathing)
This
technique is establishing momentary concentration, and focusing on a
certain object or subject to analyze with your mind. When you analyze a
certain subject matter, you will quickly have a profound comprehension
into it. You not only understand the subject matter, but also remember
that subject matter very fast. This technique is very best for wisdom
development. It is dealing with present conditioning (asava). Deal with
problems in your daily life. For example: finding solution to a problem
at work, or finding a solution to a problem at home. Basically, focusing
on the breathing can be practicing anywhere to deal with problems as
they arise.

2. The second technique is Samatha Samadhi (calm
concentration. This technique is best for practicing to gain deep
concentration. Deep concentration is best for staying in one spot. When
you establish deep concentration, your mind will temporary suspend past
conditioning (kilesa). When the mind gain a certain purity, it produces a
certain pleasure. This sense of pleasure that keep you occupy in your
practice. It is not like sensual pleasure(eg. sex, eating, drinking or
dancing). It is the pleasure come from the purity of the mind. It last
as long as you are in deep concentration, and it does not have habit
forming or addiction. On the other hand Sex, eating, drinking, or
dancing last only a moment and these sensual pleasures are very
addictive. And remember: sex, to man; sex is a chore. You always want
sex, but you cannot get from who you wante it or whenever you want it.
Then sex to a woman; it is simply a matter of choice: who, where and
when she wants it. The better deep concentration you gain, the more
pleasure in your practice, the rapture of pleasure from purity is much
more sublime and great than sensual pleasure. It makes your mind calm,
cool, peaceful flourishingly refresh.



Focus On Breathing (anapana sati) 

Most People called it “Mindfulness Meditation”

False Translation
The translated
meaning from the Pali Scripture is totally different from the real
teaching from Buddha. The English definition of meditation is intention,
planning, or brooding and it has nothing to do with the Buddha’s
teaching.

The Buddha’s teaching is about mental training or training the mind.

There are three kinds of trainings:

1. Prevention training (precepts)
2. Concentration training (mental development)
3. Wisdom training (developing wisdom)

The
word Anapana Sati, literally means “focus on breathing or put attention
on breathing”. However, people who didn’t read the text in the Tipitaka
definitely exaggerated the real meaning of the original teaching. Some
people would go as far as to call vipassana or vipassana meditation.

The
word vipassana literally mean “seeing things as they really are”. And
the real teaching is about mental training called “Focus on breathing or
put attention on breathing”.

What you should learn is focusing
your attention on your breathing. It is a very simple technique. When
you breathe in, be aware of breathing in and when you breathing out, be
aware of breathing out. Anybody can learn and remember that simple
technique called “focus on breathing”.

You can practice this technique anywhere in four different postures: walking, standing, sitting, and lying down.

Some
teachers would tell you that you need to get a special cushion or a
certain kind of seat to practice. However, I would recommend that you
get any kind of comfortable seat to practice, will do. It can be on a
chair, a sofa, a bed, a carpet, a cushion, a bench. You can start
basically practice any where that you feel comfortable to practice.



Concentration (Samadhi) 

Some people called it “Samattha Meditation”

Another Technique is concentration.
Now, this technique require sitting down in a quiet place. Practice
concentration, you need to get a disc call Kasina. You can make it
yourself. Kasina can be made from earth, fire, water, light, color (red,
white, blue, or yellow). You practice focus on the breathing and repeat
the word or look at the Kasina until your mind captures Kasina’s image.
When you close your eyes, you still see the color and texture of the
Kasina in your mind. Then you practice more concentration to expand the
size of the disc and increase the brightness of the disc until you can
make expansion and contraction with your mind. You will experience
blissful sensation.

When you achieve deep concentration, your
mind will temporarily suppressing the past conditioning (Kilesa). So it
means that your mind temporarily have a certain purity.



Contemplation and Analysis (anussati) 

this technique help you develop wisdom

The Sample practice of this practice
would be in the Great Foundation of Mindfulness Discourse “Maha
Satipatthana Sutta”. Kayanussati: contemplation on the body; you
practice focus your attention on the breathing and analyzing the body at
the same time.

There four contemplations to use as foundation:
* contemplation on body (kayanussati),
* contemplation on consciousness (vinnananussati),
* contemplation on feeling (vedananussati) and
* contemplation on perception & mental formation (dhammanussati).

So
you should learn and master all of them. You learn this technique after
you are well established with the practice of “Focus Attention On the
Breathing”. After you master this technique, you can use this technique
to analyze every aspect or problem in your life. You practice analyze
things until you see things as they really are (vipassana), that is when
the wisdom is arising. Or another word is, you practice developing
wisdom.

Continue exploration in contemplations:
* Contemplation on Buddha (buddhanussati)
* Contemplation on precepts(silanussati)
* Contemplation on celestial being (devatanussati)
* Contemplation on suffering (dukkhanussati)
* Contemplation on death (marananussati)

Contemplate
and analyze until you see things as they really are. When you have more
understanding in many aspect of things, you will appreciate more of the
teaching from Buddha.



Put Them All Together 

Now Master the combination of all techniques

After you master all the technique,
now you can put all of them together to practice. This is the moment
that you can test to see how much you can achieve with Buddha’s tools
and techniques.

First, you sit down on a comfortable seat in a
quiet place. You begin practice focus on breathing and let your mind
settle down. Then you begin your concentration practice. You practice
concentration until your mind settle to base or deep concentration. At
this point your mind is temporarily suspend past conditioning (Kilesa).
It means that your mind is in a certain state of purity. At that very
moment, you should get out of your concentration and start doing
contemplation and analysis. You do contemplation until you see things as
they really are (vipassana). When you see things as they really are,
you are gaining wisdom into things.

Cope with Situations

When you are weak and tired, you should practice contemplation and analysis to keep yourself awake and gain energy.

When you very energetic and full of energy, you should practice concentration to calm yourself down.

Purpose

All
the tools and the teachings from Buddha to serve one purpose:
practicing to gain wisdom. Wisdom of the truth. Wisdom will destroy
present conditioning (asava). Present Conditioning (asava) is the cause
of suffering.

I salute you for taking time to seek this noble
journey of practice. You will be on your way to become a noble being in
the universe.

I salute for your noble efforts.


20) தமிழ் செம்மொழி
20) பாரம்பரிய இசைத்தமிழ் செம்மொழி

1980 வெ செப் 9 2016
விழித்தெழுந்த ஒரு உண்மையான போதனைகள்

ஆவிக்குரியவன் எல்லாவற்றையும் முகப்பு
புத்தர் இருந்து தியானம் உத்திகள்

புத்தர்
இருந்து தியானம் உத்திகள் தேரவாதத்தின் புத்த ஸ்காலர் தலைமுறைகளாக கீழே
கடந்து என்று பாலி Pitaka எழுதி என்று நுட்பங்கள் உள்ளன.
முக்கிய பெளத்த புனித இருந்து பாலி Pitaka என்று தேரவாதத்தின் அனைத்து
அறிஞர்கள் அனைத்து புத்தரின் போதனை கற்று (உண்மையில் மூன்று கூடைகளும்
பொருள்).
தியானம் உத்திகள் நோக்கங்களுக்கான
தியானம் உத்திகள் இரண்டு வகையான உள்ளன:

(மூச்சு கவனம்) Anapana சதி என்று 1.The முதல் நுட்பம்
இந்த
தொழில் நுட்பம் தற்காலிகமானது செறிவு நிறுவுவதில், மற்றும் உங்கள் மனதில்
கொண்டு ஆய்வு செய்ய ஒரு குறிப்பிட்ட பொருள் அல்லது பொருள் கவனம்
செலுத்துகிறது.
நீங்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட விசயத்தின் ஆராயும் போது, நீங்கள் விரைவில் அது ஒரு ஆழமான புரிதல் வேண்டும். நீங்கள் மட்டும் விசயத்தின் புரியவில்லை, ஆனால் மிக வேகமாக விஷயம் என்று பொருள் நினைவில். இந்த தொழில் நுட்பம் ஞானம் வளர்ச்சிக்கு மிகவும் சிறந்தது. அது தற்போது சீரமைப்பு (asava) நிர்வகிக்கிறார். உங்கள் தினசரி வாழ்வில் பிரச்சினைகளை சமாளிக்க. உதாரணமாக: வேலை ஒரு பிரச்சினைக்கு தீர்வு கண்டுபிடித்து, அல்லது வீட்டில் ஒரு பிரச்சினைக்கு ஒரு தீர்வு கண்டுபிடித்து. அவர்கள் எழும் அடிப்படையில், சுவாச கவனம் செலுத்துகிறது எங்கும் பிரச்சினைகளை சமாளிக்க பயிற்சி முடியும்.

2.
இரண்டாவது நுட்பம் சமதா சமாதி (அமைதியாக செறிவு உள்ளது. இந்த நுட்பம்
ஆழ்ந்த செறிவு பெற பயிற்சி சிறந்த உள்ளது. டீப் செறிவு ஒரு இடத்தில் தங்கி
சிறந்த உள்ளது. நீங்கள் ஆழ்ந்த செறிவு நிறுவ போது, உங்கள் மனதில் தற்காலிக
கடந்த சீரமைப்பு (kilesa) இடை நிறுத்தும்.
மனதில்
ஒரு குறிப்பிட்ட தூய்மை பெற போது, அது ஒரு குறிப்பிட்ட இன்பம். நீங்கள்
உங்கள் நடைமுறையில் ஆக்கிரமிக்க வைத்து அந்த இன்பம் இந்த உணர்வு
தயாரிக்கிறது. அது சிற்றின்ப இன்பம் போல அல்ல (எ.கா.. செக்ஸ், உண்ணும்
போதும், பருகும் அல்லது நடனம்). அது வரும் சந்தோஷம்
மனதில்
தூய்மை. அது நீண்ட நீங்கள் ஆழமான செறிவு உள்ளன என நீடிக்கும், மற்றும் அது
பழக்கம் உருவாக்கும் அல்லது அடிமையாதல் வேண்டும். மறுபுறம் செக்ஸ்,
உண்ணுதல், குடி, அல்லது ஒரே ஒரு கணம் கடந்த நடனம் மற்றும் இந்த சிற்றின்ப
சந்தோஷத்துக்கு மிகவும் போதை இல்லை
.
மேலும், நினைவில்: செக்ஸ், மனிதன்; செக்ஸ் ஒரு சோர் நீங்கள் எப்போதும்
செக்ஸ் வேண்டும், ஆனால் நீங்கள் அதை wante யார் இருந்து பெற முடியாது
அல்லது நீங்கள் அதை பிறகு ஒரு பெண் பாலியல் எப்போது வேண்டுமானாலும் அது
வெறுமனே தேர்வு ஒரு விஷயம்:.. யார்,
அங்கு
அவள் அதை விரும்புகிறார் போது. நீங்கள் பெற நல்ல ஆழமான செறிவு, உங்கள்
நடைமுறையில் இன்னும் இன்பம், தூய்மை இருந்து இன்பம் பேரானந்தம் மிகவும்
விழுமிய மற்றும் பெரிய சிற்றின்ப இன்பம் விட உள்ளது.
அது உங்கள் மனதை அமைதியாகவும், குளிர், அமைதியான flourishingly புதுப்பிக்க உள்ளது.
கவனம் செலுத்த மூச்சு (anapana சதி)
பெரும்பாலான மக்கள் “நெறிகள் தியானம்” என்று
தவறான மொழிபெயர்ப்பு
பாலி வேதத்தின் மொழிபெயர்க்க பொருள் புத்தர் இருந்து உண்மையான போதனை இருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டது. தியானம் ஆங்கிலம் வரையறை எண்ணம், திட்டமிடல், அல்லது அடைகாக்கும் மற்றும் அது புத்தரின் போதனையுடன் எதுவும் இல்லை.

புத்தரின் போதனை மன பயிற்சி அல்லது மனதில் பயிற்சி உள்ளது.

பயிற்சிகள் மூன்று வகையான உள்ளன:

1. தடுப்பு பயிற்சி (கட்டளைகளை)
2. செறிவு பயிற்சி (மன வளர்ச்சி)
3. ஞானம் பயிற்சி (வளரும் ஞானம்)

வார்த்தை Anapana சதி, உண்மையில் “மூச்சு கவனம் செலுத்த அல்லது மூச்சு கவனத்தை வைத்து” என்று பொருள். எனினும், Tipitaka உரை வாசிக்க வில்லை மக்கள் நிச்சயமாக அசல் கற்பித்தல் உண்மையான அர்த்தம் மிகைப்படுத்தப்பட்டது. சில மக்கள் இதுவரை விபாசனா விபாஸனா தியானம் அழைக்க செல்ல வேண்டும்.

“அவர்கள் உண்மையில் போன்ற விஷயங்களை பார்த்து” வார்த்தை விபாசனா உண்மையில் அர்த்தம். மற்றும் உண்மையான போதனை “மூச்சு கவனம் அல்லது மூச்சு கவனத்தை வைத்து” என்று மன பயிற்சி உள்ளது.

என்ன நீங்கள் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் உங்கள் மூச்சு உங்கள் கவனத்தை செலுத்துகிறது. இது ஒரு மிக எளிய தொழில் நுட்பம் உள்ளது. நீங்கள்
சுவாசிக்கும் போது, மூச்சு எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும் மற்றும்
நீங்கள் வெளியே சுவாசம், மூச்சை எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும்.
யாருக்கும் கற்று மற்றும் “மூச்சு கவனம்” என்று எளிய தொழில் நுட்பம் நினைவில் கொள்ளலாம்.

, நின்று உட்கார்ந்து, படுத்து, நடைபயிற்சி: நீங்கள் இந்த தொழில் நுட்பம் எங்கும் நான்கு நிலைகளில் உள்ள பயிற்சி செய்யலாம்.

சில
ஆசிரியர்கள் நீங்கள் ஒரு சிறப்பு குஷன் அல்லது பயிற்சி இருக்கை ஒரு
குறிப்பிட்ட வகையான பெற வேண்டும் என்று நீங்கள் சொல்ல வேண்டும்.
எனினும், நான் செய்வேன், நீங்கள் வசதியாக இருக்கை எந்த வகையான பயிற்சி பெற பரிந்துரைக்கிறோம் என்று. அது ஒரு சோபா, ஒரு படுக்கை, ஒரு கம்பளம், ஒரு குஷன், ஒரு பெஞ்ச், ஒரு நாற்காலியில் இருக்க முடியும். நீங்கள் அடிப்படையில் தொடங்க எந்த நீங்கள் பயிற்சி வசதியாக இருக்கும் என்று அங்கு பயிற்சி செய்யலாம்.
செறிவு (சமாதி)
சிலர் “Samattha தியானம்” என்று
மற்றொரு நுட்பம் செறிவு உள்ளது. இப்போது, இந்த தொழில் நுட்பம் ஒரு அமைதியான இடத்தில் உட்கார்ந்து, தேவைப்படும். பயிற்சி செறிவு, நீங்கள் பெற ஒரு வட்டு அழைக்க Kasina வேண்டும். நீ அதை செய்ய முடியும். Kasina பூமி, நெருப்பு, நீர், ஒளி, நிறம் இருந்து முடியும் (சிவப்பு, வெள்ளை, நீலம், அல்லது மஞ்சள்). நீங்கள்
மூச்சு கவனம் மற்றும் வார்த்தை மீண்டும் அல்லது உங்கள் மனதில் Kasina தான்
படம் பிடிக்கப்பட்ட வரை Kasina பாருங்கள் நடைமுறை.
நீங்கள் உங்கள் கண்களை மூடும்போது, நீங்கள் இன்னும் உங்கள் மனதில் Kasina நிறம் மற்றும் அமைப்பு பார்க்க. நீங்கள்
உங்கள் மனதில் கொண்டு விரிவடைதல் மற்றும் சுருங்குதல் செய்ய முடியும் வரை
நீங்கள் வட்டு அளவு விரிவாக்க மற்றும் வட்டு பிரகாசம் அதிகரிக்க மேலும்
செறிவு பயிற்சி.
நீங்கள் பேரின்ப உணர்வு அனுபவிக்க வேண்டும்.

நீங்கள் ஆழமான செறிவு அடைய போது, உங்கள் மனதில் தற்காலிகமாக கடந்த சீரமைப்பு (Kilesa) அடக்குவதில் வேண்டும். எனவே, அது உங்கள் மனதில் தற்காலிகமாக ஒரு குறிப்பிட்ட தூய்மை வேண்டும் என்று அர்த்தம்.
சிந்தனை மற்றும் பகுப்பாய்வு (anussati)
நீங்கள் ஞானம் உருவாக்க இந்த தொழில் நுட்பம் உதவி
இந்த நடைமுறையில் மாதிரி நடைமுறையில் நெறிகள் சொற்பொழிவு “மகா Satipatthana சட்டா” கிரேட் அறக்கட்டளை இருக்கும். Kayanussati: உடலில் சிந்தனையில்; நீங்கள் மூச்சு உங்கள் கவனத்தை செலுத்த மற்றும் அதே நேரத்தில் உடல் பகுப்பாய்வு பயிற்சி.

அங்கு அடித்தளம் பயன்படுத்த நான்கு சிந்தனைகளாக:
* உடலில் சிந்தனையில் (kayanussati),
* நனவில் சிந்தனையில் (vinnananussati),
* உணர்வு சிந்தனையில் (vedananussati) மற்றும்
* கருத்து மற்றும் மன உருவாக்கம் (dhammanussati) மீது சிந்தித்தல்.

எனவே நீங்கள் கற்று மற்றும் அவர்கள் அனைத்து கோடிதான் வேண்டும். நீங்கள் நன்றாக “ஃபோகஸ் கவனம் மூச்சு” நடைமுறை நிறுவப்பட்டது பின், இந்த தொழில் நுட்பம் கற்று. நீங்கள்
இந்த நுட்பத்தை கோடிதான் பிறகு, நீங்கள் உங்கள் வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு
அம்சத்தையும் அல்லது பிரச்சனை ஆய்வு செய்ய இந்த நுட்பத்தை பயன்படுத்த
முடியும்.
நீங்கள் அவர்கள் உண்மையில் (விபாசனா) என நீங்கள் விஷயங்களை பார்க்க வரை விஷயங்களை ஆய்வு பயிற்சி, ஞானம் எழும் போது என்று. அல்லது மற்றொரு வார்த்தை நீங்கள் ஞானத்தை வளரும் நடைமுறையாக இருக்கிறது.

சிந்தனைகளாக ஆய்வு தொடர்ந்து:
* புத்தர் சிந்தனையில் (buddhanussati)
* கட்டளைகளைத் சிந்தனையில் (silanussati)
* வான மீது சிந்தனையில் (devatanussati)
* துன்பம் மீது சிந்தனையில் (dukkhanussati)
* மரணம் சிந்தனையில் (marananussati)

சிந்தித்து அவர்கள் உண்மையில் நீங்கள் விஷயங்களை பார்க்க வரை ஆய்வு. நீங்கள் விஷயங்கள் பல அம்சங்களிலும் மேலும் புரிதல் வேண்டும் போது, நீங்கள் புத்தர் இருந்து கற்பிக்கும் மேலும் பாராட்ட வேண்டும்.
அவர்கள் அனைவரையும் போடு
இப்போது அனைத்து நுட்பங்கள் இணைந்து மாஸ்டர்
நீங்கள் அனைத்து நுட்பத்தை கோடிதான் பிறகு, இப்போது நீங்கள் அனைவரும் ஒன்றாக பயிற்சி வைக்க முடியாது. இந்த நீங்கள் புத்தரின் கருவிகள் மற்றும் தொழில்நுட்பங்கள் அடைய முடியும் எவ்வளவு பார்க்க சோதிக்க முடியும் என்று கணம்.

முதல், நீங்கள் ஒரு அமைதியான இடத்தில் ஒரு வசதியான இருக்கை மீது உட்கார்ந்து. நீங்கள் மூச்சு பயிற்சி கவனம் தொடங்க மற்றும் உங்கள் மனதில் செட்டில் நாம். பிறகு நீங்கள் உங்கள் செறிவு நடைமுறையில் தொடங்கும். உங்கள் மனதில் அடிப்படை அல்லது ஆழமான செறிவு குடியேற வரை நீங்கள் செறிவு பயிற்சி. இந்த கட்டத்தில் உங்கள் மனதில் தற்காலிகமாக கடந்த சீரமைப்பு (Kilesa) தற்காலிகமாக நிறுத்தி உள்ளது. அது உங்கள் மனதை தூய்மை ஒரு குறிப்பிட்ட நிலையில் உள்ளது என்று அர்த்தம். அந்த நொடியே, நீங்கள் உங்கள் செறிவு வெளியே மற்றும் சிந்தனை மற்றும் பகுப்பாய்வு செய்து தொடங்க வேண்டும். அவர்கள் உண்மையில் (விபாசனா) என நீங்கள் விஷயங்களை பார்க்க வரை நீங்கள் சிந்தனையில் செய்ய. அவர்கள் உண்மையில் நீங்கள் விஷயங்களை பார்க்கும் போது, நீங்கள் விஷயங்களை ஒரு ஞானம் பெறுகின்றன.

சூழ்நிலைகளை சமாளிக்க

நீங்கள் பலவீனமான மற்றும் சோர்வாக இருக்கும் போது, நீங்கள்
விழித்திருந்து ஆற்றல் பெற மிகுந்த சிந்தனை மற்றும் பகுப்பாய்வு பயிற்சி
வேண்டும்.

மிகவும் சுறுசுறுப்பாகவும் ஆற்றல் முழு போது நீங்கள், நீங்கள் அமைதியாக செறிவு பயிற்சி வேண்டும்.

நோக்கம்

புத்தர் இருந்து அனைத்து கருவிகள் மற்றும் போதனைகள் ஒரு நோக்கங்களுக்கு: ஞானத்தைப் பெற பயிற்சி. சத்திய ஞான. விஸ்டம் தற்போது சீரமைப்பு (asava) அழித்துவிடும். தற்போதைய சீரமைப்பு (asava) துன்பத்தை காரணம் உள்ளது.

நான் நடைமுறையில் இந்த உன்னத பயணம் நாட நேரம் ஒதுக்கியதற்கு உங்களை வாழ்த்துகிறேன். நீங்கள் பிரபஞ்சத்தின் ஒரு உன்னத ஆக உங்கள் வழியில் இருக்க வேண்டும்.

நான் உங்கள் உன்னத முயற்சியை மேற்கொண்டிருப்பதாக வாழ்த்துகிறார்கள்.


Spiritual Community of the Followers of the Path shown by The Awakened One

user posted image

Kindly visit:

http://www.accesstoinsight.org/begin.html
What is Theravada Buddhism?
by
John Bullitt
 

Theravada
(pronounced — more or less — “terra-VAH-dah”), the “Doctrine of the
Elders,” is the school of Buddhism that draws its scriptural inspiration
from the Tipitaka, or Pali canon, which scholars generally agree
contains the earliest surviving record of the Buddha’s teachings.1 For
many centuries, Theravada has been the predominant religion of
continental Southeast Asia (Thailand, Myanmar/Burma, Cambodia, and Laos)
and Sri Lanka. Today Theravada Buddhists number well over 100 million
worldwide.2 In recent decades Theravada has begun to take root in the
West.
Many Buddhisms, One Dhamma-vinaya

The Buddha — the
“Awakened One” — called the religion he founded Dhamma-vinaya — “the
doctrine and discipline.” To provide a social structure supportive of
the practice of Dhamma-vinaya (or Dhamma for short [Sanskrit: Dharma]),
and to preserve these teachings for posterity, the Buddha established
the order of bhikkhus (monks) and bhikkhunis (nuns) — the Sangha — which
continues to this day to pass his teachings on to subsequent
generations of laypeople and monastics, alike.

As the Dhamma
continued its spread across India after the Buddha’s passing, differing
interpretations of the original teachings arose, which led to schisms
within the Sangha and the emergence of as many as eighteen distinct
sects of Buddhism.3 One of these schools eventually gave rise to a
reform movement that called itself Mahayana (the “Greater Vehicle”)4 and
that referred to the other schools disparagingly as Hinayana (the
“Lesser Vehicle”). What we call Theravada today is the sole survivor of
those early non-Mahayana schools.5 To avoid the pejorative tone implied
by the terms Hinayana and Mahayana, it is common today to use more
neutral language to distinguish between these two main branches of
Buddhism. Because Theravada historically dominated southern Asia, it is
sometimes called “Southern” Buddhism, while Mahayana, which migrated
northwards from India into China, Tibet, Japan, and Korea, is known as
“Northern” Buddhism.6
Pali: The Language of Theravada Buddhism

The
language of the Theravada canonical texts is Pali (lit., “text”), which
is based on a dialect of Middle Indo-Aryan that was probably spoken in
central India during the Buddha’s time.7 Ven. Ananda, the Buddha’s
cousin and close personal attendant, committed the Buddha’s sermons
(suttas) to memory and thus became a living repository of these
teachings.8 Shortly after the Buddha’s death (ca. 480 BCE), five hundred
of the most senior monks — including Ananda — convened to recite and
verify all the sermons they had heard during the Buddha’s forty-five
year teaching career.9 Most of these sermons therefore begin with the
disclaimer, “Evam me sutam” — “Thus have I heard.”

After the
Buddha’s death the teachings continued to be passed down orally within
the monastic community, in keeping with an Indian oral tradition that
long predated the Buddha.10 By 250 BCE the Sangha had systematically
arranged and compiled these teachings into three divisions: the Vinaya
Pitaka (the “basket of discipline” — the texts concerning the rules and
customs of the Sangha), the Sutta Pitaka (the “basket of discourses” —
the sermons and utterances by the Buddha and his close disciples), and
the Abhidhamma Pitaka (the “basket of special/higher doctrine” — a
detailed psycho-philosophical analysis of the Dhamma). Together these
three are known as the Tipitaka, the “three baskets.” In the third
century BCE Sri Lankan monks began compiling a series of exhaustive
commentaries to the Tipitaka; these were subsequently collated and
translated into Pali beginning in the fifth century CE. The Tipitaka
plus the post-canonical texts (commentaries, chronicles, etc.) together
constitute the complete body of classical Theravada literature.

Pali
was originally a spoken language with no alphabet of its own. It wasn’t
until about 100 BCE that the Tipitaka was first fixed in writing, by
Sri Lankan scribe-monks,11 who wrote the Pali phonetically in a form of
early Brahmi script.12 Since then the Tipitaka has been transliterated
into many different scripts (Devanagari, Thai, Burmese, Roman, Cyrillic,
to name a few). Although English translations of the most popular
Tipitaka texts abound, many students of Theravada find that learning the
Pali language — even just a little bit here and there — greatly deepens
their understanding and appreciation of the Buddha’s teachings.

No
one can prove that the Tipitaka contains any of the words actually
uttered by the historical Buddha. Practicing Buddhists have never found
this problematic. Unlike the scriptures of many of the world’s great
religions, the Tipitaka is not regarded as gospel, as an unassailable
statement of divine truth, revealed by a prophet, to be accepted purely
on faith. Instead, its teachings are meant to be assessed firsthand, to
be put into practice in one’s life so that one can find out for oneself
if they do, in fact, yield the promised results. It is the truth towards
which the words in the Tipitaka point that ultimately matters, not the
words themselves. Although scholars will continue to debate the
authorship of passages from the Tipitaka for years to come (and thus
miss the point of these teachings entirely), the Tipitaka will quietly
continue to serve — as it has for centuries — as an indispensable guide
for millions of followers in their quest for Awakening.
A Brief Summary of the Buddha’s Teachings
The Four Noble Truths

Shortly
after his Awakening, the Buddha delivered his first sermon, in which he
laid out the essential framework upon which all his later teachings
were based. This framework consists of the Four Noble Truths, four
fundamental principles of nature (Dhamma) that emerged from the Buddha’s
radically honest and penetrating assessment of the human condition. He
taught these truths not as metaphysical theories or as articles of
faith, but as categories by which we should frame our direct experience
in a way that conduces to Awakening:

    Dukkha: suffering, unsatisfactoriness, discontent, stress;
   
The cause of dukkha: the cause of this dissatisfaction iscraving
(tanha) for sensuality, for states of becoming, and states of no
becoming;
    The cessation of dukkha: the relinquishment of that craving;
   
The path of practice leading to the cessation of dukkha: the Noble
Eightfold Path of right view, right resolve, right speech, right action,
right livelihood, right effort, right mindfulness, and right
concentration.

Because of our ignorance (avijja) of these Noble
Truths, because of our inexperience in framing the world in their terms,
we remain bound to samsara, the wearisome cycle of birth, aging,
illness, death, and rebirth. Craving propels this process onward, from
one moment to the next and over the course of countless lifetimes, in
accordance with kamma (Skt. karma), the universal law of cause and
effect. According to this immutable law, every action that one performs
in the present moment — whether by body, speech, or mind itself —
eventually bears fruit according to its skillfulness: act in unskillful
and harmful ways and unhappiness is bound to follow; act skillfully and
happiness will ultimately ensue.13 As long as one remains ignorant of
this principle, one is doomed to an aimless existence: happy one moment,
in despair the next; enjoying one lifetime in heaven, the next in hell.

The
Buddha discovered that gaining release from samsara requires assigning
to each of the Noble Truths a specific task: the first Noble Truth is to
be comprehended; the second, abandoned; the third, realized; the
fourth, developed. The full realization of the third Noble Truth paves
the way for Awakening: the end of ignorance, craving, suffering, and
kamma itself; the direct penetration to the transcendent freedom and
supreme happiness that stands as the final goal of all the Buddha’s
teachings; the Unconditioned, the Deathless, Unbinding — Nibbana (Skt.
Nirvana).
The Eightfold Path and the Practice of Dhamma

Because
the roots of ignorance are so intimately entwined with the fabric of
the psyche, the unawakened mind is capable of deceiving itself with
breathtaking ingenuity. The solution therefore requires more than simply
being kind, loving, and mindful in the present moment. The practitioner
must equip him- or herself with the expertise to use a range of tools
to outwit, outlast, and eventually uproot the mind’s unskillful
tendencies. For example, the practice of generosity (dana) erodes the
heart’s habitual tendencies towards craving and teaches valuable lessons
about the motivations behind, and the results of, skillful action. The
practice of virtue (sila) guards one against straying wildly off-course
and into harm’s way. The cultivation of goodwill (metta) helps to
undermine anger’s seductive grasp. The ten recollections offer ways to
alleviate doubt, bear physical pain with composure, maintain a healthy
sense of self-respect, overcome laziness and complacency, and restrain
oneself from unbridled lust. And there are many more skills to learn.

The
good qualities that emerge and mature from these practices not only
smooth the way for the journey to Nibbana; over time they have the
effect of transforming the practitioner into a more generous, loving,
compassionate, peaceful, and clear-headed member of society. The
individual’s sincere pursuit of Awakening is thus a priceless and timely
gift to a world in desperate need of help.
Discernment (pañña)

The
Eightfold Path is best understood as a collection of personal qualities
to be developed, rather than as a sequence of steps along a linear
path. The development of right view and right resolve (the factors
classically identified with wisdom and discernment) facilitates the
development of right speech, action, and livelihood (the factors
identified with virtue). As virtue develops so do the factors identified
with concentration (right effort, mindfulness, and concentration).
Likewise, as concentration matures, discernment evolves to a still
deeper level. And so the process unfolds: development of one factor
fosters development of the next, lifting the practitioner in an upward
spiral of spiritual maturity that eventually culminates in Awakening.

The
long journey to Awakening begins in earnest with the first tentative
stirrings of right view — the discernment by which one recognizes the
validity of the four Noble Truths and the principle of kamma. One begins
to see that one’s future well-being is neither predestined by fate, nor
left to the whims of a divine being or random chance. The
responsibility for one’s happiness rests squarely on one’s own
shoulders. Seeing this, one’s spiritual aims become suddenly clear: to
relinquish the habitual unskillful tendencies of the mind in favor of
skillful ones. As this right resolve grows stronger, so does the
heartfelt desire to live a morally upright life, to choose one’s actions
with care.

At this point many followers make the inward
commitment to take the Buddha’s teachings to heart, to become “Buddhist”
through the act of taking refuge in the Triple Gem: the Buddha (both
the historical Buddha and one’s own innate potential for Awakening), the
Dhamma (both the Buddha’s teachings and the ultimate Truth towards
which they point), and the Sangha (both the unbroken monastic lineage
that has preserved the teachings since the Buddha’s day, and all those
who have achieved at least some degree of Awakening). With one’s feet
thus planted on solid ground, and with the help of an admirable friend
or teacher (kalyanamitta) to guide the way, one is now well-equipped to
proceed down the Path, following in the footsteps left by the Buddha
himself.
Virtue (sila)

Right view and right resolve continue
to mature through the development of the path factors associated with
sila, or virtue — namely, right speech, right action, and right
livelihood. These are condensed into a very practical form in the five
precepts, the basic code of ethical conduct to which every practicing
Buddhist subscribes: refraining from killing, stealing, sexual
misconduct, lying, and using intoxicants. Even the monks’ complex code
of 227 rules and the nuns’ 311 ultimately have these five basic precepts
at their core.
Concentration (samadhi)

Having gained a
foothold in the purification of one’s outward behavior through the
practice of sila, the essential groundwork has been laid for delving
into the most subtle and transformative aspect of the path: meditation
and the development of samadhi, or concentration. This is spelled out in
detail in the final three path factors: right effort, by which one
learns how to favor skillful qualities of mind over unskillful ones;
right mindfulness, by which one learns to keep one’s attention
continually grounded in the present moment of experience; and right
concentration, by which one learns to immerse the mind so thoroughly and
unwaveringly in its meditation object that it enters jhana, a series of
progressively deeper states of mental and physical tranquillity.

Right
mindfulness and right concentration are developed in tandem through
satipatthana (”frames of reference” or “foundations of mindfulness”), a
systematic approach to meditation practice that embraces a wide range of
skills and techniques. Of these practices, mindfulness of the body
(especially mindfulness of breathing) is particularly effective at
bringing into balance the twin qualities of tranquillity (samatha) and
insight (vipassana), or clear-seeing. Through persistent practice, the
meditator becomes more adept at bringing the combined powers of
samatha-vipassana to bear in an exploration of the fundamental nature of
mind and body.14 As the meditator masters the ability to frame his
immediate experience in terms of anicca (inconstancy), dukkha, and
anatta (not-self), even the subtlest manifestations of these three
characteristics of experience are brought into exquisitely sharp focus.
At the same time, the root cause of dukkha — craving — is relentlessly
exposed to the light of awareness. Eventually craving is left with no
place to hide, the entire karmic process that fabricates dukkha
unravels, the eightfold path reaches its noble climax, and the meditator
gains, at long last, his or her first unmistakable glimpse of the
Unconditioned — Nibbana.
Awakening

This first enlightenment
experience, known as stream-entry (sotapatti), is the first of four
progressive stages of Awakening, each of which entails the irreversible
shedding or weakening of several fetters (samyojana), the manifestations
of ignorance that bind a person to the cycle of birth and death.
Stream-entry marks an unprecedented and radical turning point both in
the practitioner’s current life and in the entirety of his or her long
journey in samsara. For it is at this point that any lingering doubts
about the truth of the Buddha’s teachings disappear; it is at this point
that any belief in the purifying efficacy of rites and rituals
evaporates; and it is at this point that the long-cherished notion of an
abiding personal “self” falls away. The stream-enterer is said to be
assured of no more than seven future rebirths (all of them favorable)
before eventually attaining full Awakening.

But full Awakening is
still a long way off. As the practitioner presses on with renewed
diligence, he or she passes through two more significant landmarks:
once-returning (sakadagati), which is accompanied by the weakening of
the fetters of sensual desire and ill-will, and non-returning (agati),
in which these two fetters are uprooted altogether. The final stage of
Awakening — arahatta — occurs when even the most refined and subtle
levels of craving and conceit are irrevocably extinguished. At this
point the practitioner — now an arahant, or “worthy one” — arrives at
the end-point of the Buddha’s teaching. With ignorance, suffering,
stress, and rebirth having all come to their end, the arahant at last
can utter the victory cry first proclaimed by the Buddha upon his
Awakening:

“Birth is ended, the holy life fulfilled, the task done! There is nothing further for the sake of this world.”

[MN 36]

The
arahant lives out the remainder of his or her life inwardly enjoying
the bliss of Nibbana, secure at last from the possibility of any future
rebirth. When the arahant’s aeons-long trail of past kamma eventually
unwinds to its end, the arahant dies and he or she enters into
parinibbana — total Unbinding. Although language utterly fails at
describing this extraordinary event, the Buddha likened it to what
happens when a fire finally burns up all its fuel.
“The serious pursuit of happiness”

Buddhism
is sometimes naïvely criticized as a “negative” or “pessimistic”
religion and philosophy. Surely life is not all misery and
disappointment: it offers many kinds of happiness and sublime joy. Why
then this dreary Buddhist obsession with unsatisfactoriness and
suffering?

The Buddha based his teachings on a frank assessment
of our plight as humans: there is unsatisfactoriness and suffering in
the world. No one can argue this fact. Dukkha lurks behind even the
highest forms of worldly pleasure and joy, for, sooner or later, as
surely as night follows day, that happiness must come to an end. Were
the Buddha’s teachings to stop there, we might indeed regard them as
pessimistic and life as utterly hopeless. But, like a doctor who
prescribes a remedy for an illness, the Buddha offers both a hope (the
third Noble Truth) and a cure (the fourth). The Buddha’s teachings thus
give cause for unparalleled optimism and joy. The teachings offer as
their reward the noblest, truest kind of happiness, and give profound
value and meaning to an otherwise grim existence. One modern teacher
summed it up well: “Buddhism is the serious pursuit of happiness.”
Theravada Comes West

Until
the late 19th century, the teachings of Theravada were little known
outside of southern Asia, where they had flourished for some two and
one-half millennia. In the past century, however, the West has begun to
take notice of Theravada’s unique spiritual legacy in its teachings of
Awakening. In recent decades this interest has swelled, with the
monastic Sangha from various schools within Theravada establishing
dozens of monasteries across Europe and North America. Increasing
numbers of lay meditation centers, founded and operated independently of
the monastic Sangha, strain to meet the demands of lay men and women —
Buddhist and otherwise — seeking to learn selected aspects of the
Buddha’s teachings.

The turn of the 21st century presents both
opportunities and dangers for Theravada in the West: Will the Buddha’s
teachings be patiently studied and put into practice, and allowed to
establish deep roots in Western soil, for the benefit of many
generations to come? Will the current popular Western climate of
“openness” and cross-fertilization between spiritual traditions lead to
the emergence of a strong new form of Buddhist practice unique to the
modern era, or will it simply lead to confusion and the dilution of
these priceless teachings? These are open questions; only time will
tell.

Spiritual teachings of every description inundate the media
and the marketplace today. Many of today’s popular spiritual teachings
borrow liberally from the Buddha, though only rarely do they place the
Buddha’s words in their true context. Earnest seekers of truth are
therefore often faced with the unsavory task of wading through
fragmentary teachings of dubious accuracy. How are we to make sense of
it all?

Fortunately the Buddha left us with some simple
guidelines to help us navigate through this bewildering flood. Whenever
you find yourself questioning the authenticity of a particular teaching,
heed well the Buddha’s advice to his stepmother:

[The teachings
that promote] the qualities of which you may know, ‘These qualities lead
to passion, not to dispassion; to being fettered, not to being
unfettered; to accumulating, not to shedding; to self-aggrandizement,
not to modesty; to discontent, not to contentment; to entanglement, not
to seclusion; to laziness, not to aroused persistence; to being
burdensome, not to being unburdensome’: You may definitely hold, ‘This
is not the Dhamma, this is not the Vinaya, this is not the Teacher’s
instruction.’

[As for the teachings that promote] the qualities
of which you may know, ‘These qualities lead to dispassion, not to
passion; to being unfettered, not to being fettered; to shedding, not to
accumulating; to modesty, not to self-aggrandizement; to contentment,
not to discontent; to seclusion, not to entanglement; to aroused
persistence, not to laziness; to being unburdensome, not to being
burdensome’: You may definitely hold, ‘This is the Dhamma, this is the
Vinaya, this is the Teacher’s instruction.’

[AN 8.53]

The
truest test of these teachings, of course, is whether they yield the
promised results in the crucible of your own heart. The Buddha presents
the challenge; the rest is up to you.
Notes

1. Buddhist
Religions: A Historical Introduction (fifth edition) by R.H. Robinson,
W.L. Johnson, and Thanissaro Bhikkhu (Belmont, California: Wadsworth,
2005), p. 46.

2. This estimate is based on data appearing in CIA
World Factbook 2004. South Asia’s largest Theravada Buddhist populations
are found in Thailand (61 million Theravadans), Myanmar (38 million),
Sri Lanka (13 million), and Cambodia (12 million).

3.Buddhist Religions, p. 46.

4. Mahayana today includes Zen, Ch’an, Nichiren, Tendai, and Pure Land Buddhism.

5.Guide Through The Abhidhamma Pitaka by Nyanatiloka Mahathera (Kandy: Buddhist Publication Society, 1971), pp. 60ff.

6.
A third major branch of Buddhism emerged much later (ca. 8th century
CE) in India:Vajrayana, the “Diamond Vehicle.” Vajrayana’s elaborate
system of esoteric initiations, tantric rituals, and mantra recitations
eventually spread north into central and east Asia, leaving a
particularly strong imprint on Tibetan Buddhism. See Buddhist Religions,
pp. 124ff. and chapter 11.

7. Modern scholarship suggests that
Pali was probably never spoken by the Buddha himself. In the centuries
after the Buddha’s death, as Buddhism spread across India into regions
of different dialects, Buddhist monks increasingly depended on a common
tongue for their Dhamma discussions and recitations of memorized texts.
It was out of this necessity that the language we now know as Pali
emerged. See Bhikkhu Bodhi’s Introduction in Numerical Discourses of the
Buddha (Walnut Creek, CA: Altamira Press, 1999), pp. 1ff, and n. 1 (p.
275) and “The Pali Language and Literature” by the Pali Text Society (»
http://www.palitext.com/subpages/lan_lite.htm; 15 April 2002).

8. Great Disciples of the Buddha by Nyanaponika Thera and Hellmuth Hecker (Somerville: Wisdom Publications, 1997), pp. 140, 150.

9. Buddhist Religions, p. 48.

10. The Hindu Vedas, for example, predate the Buddha by at least a millennium (Buddhist Religions, p. 2).

11. Buddhist Religions, p. 77.

12. Anandajoti Bhikkhu, personal communication.

13. See Dhp 1-2.

14.
This description of the unified role of samatha and vipassana is based
upon the Buddha’s meditation teachings as presented in the suttas (see
“One Tool Among Many” by Thanissaro Bhikkhu). The Abhidhamma and the
Commentaries, by contrast, state that samatha and vipassana are two
distinct meditation paths (see, for example, The Jhanas in Theravada
Buddhist Meditation by H. Gunaratana, ch. 5). It is difficult to
reconcile these two views just from studying the texts; any remaining
doubts and concerns about the roles of samatha and vipassana are best
resolved through the actual practice of meditation.

 
 20) தமிழ் செம்மொழி
20) பாரம்பரிய இசைத்தமிழ் செம்மொழி

1980 வெ செப் 9 2016

பாதை பின்பற்றுபவர்கள் ஆன்மீக சமூக விழித்தெழுந்த ஒன்று காட்டிய

பயனர் posted படத்தை

தயவுசெய்து விஜயம்:

http://www.accesstoinsight.org/begin.html
தேரவாத புத்த என்ன?
மூலம்
ஜான் Bullitt
 

தேரவாத
(உச்சரிக்கப்படுகிறது - அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ - “டெர்ரா VAH-டா”),
“மூத்தோர் கோட்பாடு,” அறிஞர்கள் பொதுவாக முந்தைய கொண்டுள்ளது ஏற்று
இது Tipitaka, அல்லது பாலி நெறிமுறையுடன், இருந்து அதன் நூல் உத்வேகம்
ஈர்க்கிறது என்று புத்த பள்ளி உள்ளது
பல
நூற்றாண்டுகளாக புத்தரின் teachings.1 என்ற சாதனையை எஞ்சியிருக்கும்,
தேரவாத கண்ட தென்கிழக்கு ஆசியா (தாய்லாந்து, மியான்மர் / பர்மா,
கம்போடியா, லாவோஸ்) மற்றும் இலங்கை சமயமாக வருகிறது.
இன்று தேரவாத புத்த எண் 100 க்கும் மேற்பட்ட மில்லியன் worldwide.2
சமீபத்திய தசாப்தங்களில் தேரவாத மேற்கு ரூட் எடுக்க தொடங்கியுள்ளது.
பல Buddhisms, ஒரு தம்ம-வினய

புத்தர் - “விழித்தெழுந்த ஒன்” - அவர் நிறுவிய அறநெறிப்-வினய மதம் என்று - “. கோட்பாட்டை மற்றும் ஒழுக்கம்” ஒரு
சமூக கட்டமைப்பை அறநெறிப்-வினய (அல்லது தம்ம குறுகிய [சமஸ்கிருதம்: தர்ம]
க்கான) நடைமுறையில் ஆதரவாக வழங்க, மற்றும் கவனத்துடன் இந்த போதனைகள்
பாதுகாக்க, புத்தர் bhikkhus (துறவிகள்) மற்றும் bhikkhunis (சந்நியாசிகள்)
வரிசையில் நிறுவப்பட்டது -
சங்க - இந்த நாள் வரை தொடர்கிறது இது கெளகேசியர்களாக உள்ளனர் மற்றும்
monastics, ஒரே அடுத்த தலைமுறைகளுக்கு மீது அவரது போதனைகள் அனுப்ப.

அறநெறிப்
புத்தர் கடந்துசென்ற பின்னர் இந்தியா முழுவதும் அதன் பரவல்
தொடர்ந்தபோது, சங்க மற்றும் இந்த பள்ளிகளில் ஒன்று இறுதியில் உயர்வு
கொடுத்தது Buddhism.3 பல பதினெட்டு வேறுபட்ட பிரிவுகளின் எழுச்சியினால்
schisms வழிவகுத்தது, அசல் போதனைகளை பற்றிய மாறுபட்ட பொருள் விளக்கங்கள்
எழுந்தது
தன்னை
மகாயான ( “கிரேட்டர் வாகன”) 4 அழைத்து என்று நக்கல் Hinayana ( “சிறிய
வாகன”) போன்ற மற்ற பள்ளிகள் குறிப்பிடப்படுகிறது ஒரு சீர்திருத்த
இயக்கத்தின்.
இன்று
நாம் என்ன தேரவாத அழைக்க அந்த ஆரம்ப அல்லாத மகாயான schools.5 அடிப்படையில்
Hinayana மற்றும் மகாயான மூலம் மறைமுகமாக இழிவுபடுத்தும் தொனியில்
தவிர்க்க ஒரே உயிர் பிழைத்தவர் உள்ளது, அது பொதுவான புத்த இந்த இரண்டு
முக்கிய கிளைகள் இடையே வேறுபடுத்தி இன்னும் நடுநிலை மொழி பயன்படுத்த
இன்று.
தேரவாத வரலாற்று தெற்கு ஆசியா ஆதிக்கம் ஏனெனில், அது சில சமயங்களில்
அழைக்கப்படுகிறது “தெற்கு” புத்த மதம், சீனா, திபெத், ஜப்பான், கொரியா
ஆகிய இந்தியா வடக்கு நோக்கி குடிபெயர்ந்தனர் இது மகாயான,, “வடக்கு”
Buddhism.6 அறியப்படுகிறது போது
பாலி: தேரவாத புத்த மொழி

தேரவாத,
நியமன நூல்கள் மொழி ஒருவேளை புத்தரின் time.7 வண போது மத்திய
இந்தியாவில் பேசப்படும் என்று மத்திய இந்தோ-ஆரிய கிளைமொழி அடிப்படையாக
கொண்ட பாலி (இலக்கியத்தில், “உரை”), உள்ளது.
நினைவக
ஆனந்த, புத்தர் உறவினர் மற்றும் நெருங்கிய உதவியாளராக, புத்தரின்
போதனைகளை (சூத்திரங்கள்) உறுதி இதனால் புத்தரின் இறப்புக்கு (சிஏ கி.மு.
480), மிக மூத்த துறவிகள் ஐந்நூறு பிறகு விரைவில் இந்த teachings.8 ஒரு
வாழ்க்கை களஞ்சியமாக மாறியது -
ஆனந்த உட்பட - ஓதி அவர்கள் புத்தரின் நாற்பத்தி ஐந்து ஆண்டு போதனை போது
கேட்டேன் அனைத்து சொற்பொழிவுகளில் career.9 இந்த சொற்பொழிவுகளில் மிக
எனவே மறுப்பு, “Evam என்னை sutam” தொடங்கும் சரிபார்க்க கூட்டப்பட்ட - “.
இவ்வாறு நான் கேட்டிருக்கிறேன்”

விநாயக
Pitaka: புத்தரின் இறப்புக்கு பின்னர் போதனைகள் கீழே நீண்ட மூன்று
பிரிவுகளாக கி.மு. 250 சங்க திட்டமிட்டு ஏற்பாடு செய்தார் மூலம் Buddha.10
வேட்டையாடுகின்றன மற்றும் இந்த போதனைகள் தொகுக்கப்பட்ட என்று ஒரு இந்திய
வாய்வழி பாரம்பரியத்தின் வைத்து, துறவியர் சமூகத்தில் வாய்வழியாக நிறைவேற்ற
வேண்டும் என தொடர்ந்து
(
“ஒழுக்கம் கூடை” - சங்க விதிகள் மற்றும் சுங்க குறித்து நூல்கள்), சட்டா
Pitaka ( “சொற்பொழிவுகளை கூடை” - புத்தர் மற்றும் அவரது நெருங்கிய
சீடர்கள் சொற்பொழிவுகளில் மற்றும் கூற்றுக்களால்), மற்றும் அபிதம்மா
Pitaka (
“சிறப்பு / அதிக கோட்பாட்டை கூடை” - அறத்தின் ஒரு விரிவான உள தத்துவ பகுப்பாய்வின்). இந்த மூன்று Tipitaka, என அழைக்கப்படும் “மூன்று கூடைகளும்.” மூன்றாம் நூற்றாண்டில் இலங்கை பிக்குகள் Tipitaka செய்ய பூரணமான வர்ணனைகள் ஒரு தொடர் ஒடுக்குவதற்கான தொடங்கியது; இந்த பின்னர் தொகுத்துள்ள மற்றும் ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் உள்ள பாலி ஆரம்பத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டன. Tipitaka பிளஸ் பிந்தைய, நியமன நூல்கள் (வர்ணனைகள், வரலாறு, முதலியன) ஒன்றாக பாரம்பரிய தேரவாத இலக்கிய முழு உடல் ஆவார்கள்.

பாலி முதலில் அதன் சொந்த எழுத்துக்களை ஒரு பேசப்படும் மொழி இருந்தது. அது
Tipitaka முதல், எழுத்து சரி செய்யப்பட்டது என்று இலங்கை
சம்பிரதியாகிய-துறவிகள் சுமார் 100 கி.மு. வரை இருந்தது, Tipitaka பல
வித்தியாசமான கதை ஒரு மொழிப்பெயர்க்கப்பட்ட வருகிறது பின்னர் ஆரம்ப பிராமி
script.12 ஒரு வடிவம் ஒலிப்பு முறையில் பாலி எழுதிய 11
(தேவநாகரி, தாய், பர்மிய, ரோமன், சிரிலிக், ஒரு சில பெயர்களுக்கு). இங்கே மற்றும் அங்கே கூட ஒரு சிறிது - - பெரிதும் அவர்கள் புரிந்து
மற்றும் புத்தரின் போதனைகள் பாராட்டு ஆழமாகும் மிகவும் பிரபலமான Tipitaka
நூல்கள் ஆங்கிலம் மொழிபெயர்ப்பு நிரம்பியிருந்தாலும், தேரவாத பல மாணவர்கள்
கற்றல் பாலி மொழி என்று கண்டுபிடிக்க.

யாரும் Tipitaka உண்மையில் வரலாற்று புத்தர் உச்சரித்த வார்த்தைகள் எந்த கொண்டிருக்கிறது என்பதை என்னால் நிரூபிக்க முடியும். பயிற்சி புத்த இந்த சிக்கல் எதுவும் இல்லை. உலகின்
பெரிய மதங்கள் பல வேத போலல்லாமல், Tipitaka இறை உண்மையின் ஒரு தாக்க
அறிக்கை, ஒரு தீர்க்கதரிசி வெளிப்படுத்தியதைப் போல, நம்பிக்கை முற்றிலும்
ஏற்று கொள்ள வேண்டும், ஸ்தோத்திர இல்லை என்று கருதப்படுகிறது.
மாறாக,
அதன் போதனைகள் ஒன்று தன்னை கண்டுபிடிக்க முடியும் அவர்கள், உண்மையில்,
வாக்குறுதி முடிவுகளை தந்துள்ளன என்றால் என்று ஒரு வாழ்க்கை நடைமுறையில்
வைத்து கொள்ள, முதல்நிலை மதிப்பீடு வேண்டும் எனபதை.
இது தான் உண்மை அது எந்த நோக்கி இறுதியில், இல்லை வார்த்தைகள் தங்களை முக்கியமானது என்று Tipitaka புள்ளி வார்த்தைகள். அறிஞர்கள்
வந்து (இதனால் முற்றிலும் இந்த போதனைகள் புள்ளி மிஸ்) ஆண்டுகள் Tipitaka
இருந்து பத்திகளை ஆசிரியர் தொடர்ந்து விவாதிக்கிறார்கள் வேண்டும்
என்றாலும், Tipitaka அமைதியாக தொடர்ந்து சேவிப்பார்கள் - இது
நூற்றாண்டுகளாக உள்ளது என - மில்லியன் கணக்கான ஒரு தவிர்க்க முடியாத
வழிகாட்டியாக
விழிப்பு தங்கள் வேட்டையில் பின்பற்றுபவர்கள்.
புத்தரின் போதனைகள் குறித்து சுருக்கமாக
நான்கு உன்னத உண்மைகளை

விரைவில்
தனது விழிப்பு பிறகு, புத்தர் அவன் தன் பின்னர் போதனைகள் அடித்தளமாக
கொண்டிருந்த அத்தியாவசிய கட்டமைப்பை தீட்டப்பட்டது இதில் அவரது முதல்
பிரசங்கம், வழங்கினார்.
இந்த
கட்டமைப்பை நான்கு உன்னத உண்மைகளை கொண்டுள்ளது, இயற்கை நான்கு அடிப்படை
கொள்கைகளை (தம்ம) மனித நிலையை புத்தரின் தீவிரமாக நேர்மையான மற்றும்
ஊடுருவிச் மதிப்பீடு இருந்து வெளிப்பட்ட.
அவர் இல்லை, மனோதத்துவ கோட்பாடுகள் அல்லது நம்பிக்கை கட்டுரைகள் என
ஆனால் நாம் விழித்துக்கொள்ள conduces என்று ஒரு வழியில் நமது நேரடி
அனுபவம் வகுக்கப்பட வேண்டும், இதன் மூலம் வகைகள் என இந்த உண்மைகளை கற்று:

    துக்கம்: துன்பம், unsatisfactoriness, அதிருப்தி, மன அழுத்தம்;
    
எந்த ஆக ஆக மாநிலங்களில், மற்றும் மாநிலங்கள் உணர்ச்சி மிகு இந்த அதிருப்தியின் iscraving (தன்ஹா) காரணம்;: துக்கம் காரணம்
    
துக்கம் நிறுத்துவதற்கோ: என்று ஏங்கி என்ற அழித்தல் ஆகியவை;
    
பயிற்சிகளின் பாதை துக்கம் நிறுத்துவதற்கோ முன்னணி: சரியான பார்வை,
சரிசெய்யவே, வலது பேச்சு, சரியான நடவடிக்கை, வலது வாழ்வாதார, வலது முயற்சி,
சரியான நெறிகள், மற்றும் வலது செறிவு நோபல் எட்டுமடிப்பு பாதை.

ஏனெனில்
இந்த உன்னத உண்மைகளை எங்கள் அறியாமை (avijja) என்ற, ஏனெனில் அவர்களின்
அடிப்படையில் உலகில் முறைமை எங்கள் அனுபவமின்மை, நாம் சம்சார பிணைப்பு
பிறந்த, முதுமை, நோய், மரணம், மற்றும் மறுபிறப்பு சஞ்சலமான சுழற்சி
இருக்கும்.
ஏங்கி
இந்த செயல்முறை முதல், ஒரு நேரத்தில் இருந்து அடுத்த மற்றும் எண்ணற்ற
வாழ்நாளில் காலப்போக்கில், காரணம் மற்றும் விளைவு உலகளாவிய சட்டம்
செலுத்தப்படுகிறது கம்மா (SKT. கர்மா) ஏற்ப,.
-
என்பதை உடல், பேச்சு, அல்லது மனதில் தன்னை - இந்த மாற்றமுடியாத சட்டத்தின்
படி, ஒவ்வொரு ஒரு கணத்தில் செய்கிறது என்று நடவடிக்கை கடைசியில் அதன்
திறமையினால் படி பலனைக்கொடுக்கும்: unskillful மற்றும் தீங்கு வழிகளில்
மற்றும் துயரத்தின் பின்பற்ற கட்டப்படுகிறது உள்ள செயல்;
திறனுடன்
செயல்பட மற்றும் மகிழ்ச்சியை இறுதியில் ஒரு, இந்த கொள்கை அறியாமை உள்ளது
என ஒரு ஒரு குறிக்கோள் இல்லாத இருப்பு போனது நீண்ட ensue.13 வேண்டும்:
விரக்தியிலும் அடுத்த, சந்தோஷமாக ஒரு கணம்;
நரகத்தில் அடுத்த பரலோகத்தில் ஒரு வாழ்நாள், அனுபவித்து.

புத்தர்
சம்சார இருந்து விடுதலை பெற்று உன்னத உண்மைகளை ஒரு குறிப்பிட்ட பணியை
ஒவ்வொரு ஒதுக்க வேண்டும் என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டது: முதல் நோபல் உண்மை
புரிந்து கொள்ள வேண்டும்;
இரண்டாவது, கைவிட்டது மூன்றாவது, உணர்ந்து; நான்காவது, உருவாக்கப்பட்டது. மூன்றாவது
நோபல் உண்மை முழுமையாக புரிந்துகொள்ளாமல் விழிப்பு வழியைவகுக்கும்:
அறியாமை, ஏங்கி, துன்பம் இறுதியில், மற்றும் கம்மா கொள்கிறது;
தலை சுதந்திரம் மற்றும் அனைத்து புத்தரின் போதனைகள் இறுதி இலக்கு உள்ளது என்று உச்ச மகிழ்ச்சி நேரடி ஊடுருவல்; நிபந்தனை அற்ற, அழிவற்ற, Unbinding - நிப்பானாவின் (. SKT நிர்வாணா).
எட்டுமடிப்பு பாதை மற்றும் அறத்தின் பயிற்சியும்

அறியாமை
வேர்கள் மிகவும் நெருக்கமாக ஆன்மாவின் துணி கொண்டு பின்னப்பட்ட ஏனெனில்,
விழிப்படையாத மனதில் மூச்சடைக்க புத்தி கூர்மை தன்னை ஏமாற்றி திறன் உள்ளது.
தீர்வு என்னவென்றால், தற்போதைய தருணத்தில் வெறுமனே அன்பான, வகையான இருப்பதை விட மேலும், மற்றும் கவனத்தில் தேவைப்படுகிறது. பயிற்சியாளர்,
சதி செய்ய எல்லைக்கும் மேற் செல் பல கருவிகள் பயன்படுத்த நிபுணத்துவம்
தருகின்ற அல்லது தன்னை சித்தப்படுத்து வேண்டும், மற்றும் இறுதியில் மனதில்
unskillful போக்குகள் பிடுங்க.
உதாரணமாக,
பெருந்தன்மை (Dana) நடைமுறையில் ஏங்கி நோக்கி இதயம் பழக்கமானவர்கள்
போக்குகள் அரிக்கிறது மற்றும் பின்னால் உணர்ச்சிகள், முடிவுகளை, திறமையான
நடவடிக்கை பற்றி மதிப்புமிக்க பாடங்களைக் கற்றுத் தருகிறது.
நல்லொழுக்க பயிற்சியை (சிலா) பெருமளவில் இனிய நிச்சயமாக மற்றும் தீங்கு வழியில் பாடமுடியும் எதிராக ஒரு காவலர்கள். நல்லெண்ண (மெட்டா) சாகுபடி கோபம் ஆள்மயக்கும் பிடியில் கீழறுக்க உதவுகிறது. பத்து
நினைவுக்குறிப்புகள் சந்தேகம் போக்க, மன உடல் வலி தாங்க, சுய மரியாதை ஒரு
ஆரோக்கியமான உணர்வு பராமரிக்க, சோம்பல், தன்னிறைவு கடக்க, மற்றும்
தடையற்ற காமம் இருந்து தன்னை நிதானப்படுத்த வழிகளில் வழங்குகின்றன.
மற்றும் கற்று கொள்ள இன்னும் பல திறமைகள் உள்ளன.

இந்த நடைமுறைகள் இருந்து வெளிப்படும் மற்றும் முதிர்ந்த நல்ல குணங்களைப் மட்டுமே நிப்பானாவின் பயணம் வழியை இல்லை; காலப்போக்கில்
அவர்கள் சமூகத்தின் ஒரு, தாராள அன்பையும் பாசத்தையும் பொழிகிற, அமைதியான,
மற்றும் தெளிவான தலை உறுப்பினராக ஒரு பயிற்சியாளர் மாற்றியமைக்கும்
விளைவை.
விழிப்பு தனிநபரின் நேர்மையான நோக்கத்தில் இவ்வாறு உதவி பெரும் தேவை ஒரு உலக ஒரு விலைமதிப்பற்ற மற்றும் சரியான நேரத்தில் பரிசு.
விவேகம் (பன்னா)

மாறாக
ஒரு நேர்கோட்டு பாதையில் படிகளை வரிசை விட, போன்ற தனிப்பட்ட குணங்களை
ஒரு தொகுப்பு உருவாக்கப்பட்டது வேண்டும் எட்டுமடிப்பு பாதை சிறந்த
புரிந்து வருகிறது.
சரியான
பார்வை மற்றும் சரிசெய்யவே (பாரம்பரிய ஞானத்துடனும் பகுத்துணர்வுடனும்
அடையாளம் காரணிகள்) வளர்ச்சி சரியான பேச்சு, நடவடிக்கை, மற்றும் வாழ்வாதார
(நல்லொழுக்கம் கொண்டு அடையாளம் காரணிகள்) வளர்ச்சி உதவுகிறது.
நல்லொழுக்கம் உருவாகிறது என மிகவும் செறிவு (வலது முயற்சி, நெறிகள், மற்றும் செறிவு) கொண்டு அடையாளம் காரணிகள் செய்ய. அதேபோல், செறிவு முதிர்ச்சியடைந்த, உணர்விலும் இன்னும் ஆழமானதொரு நிலை உருவாகிறது. அதனால் செயல்முறை திறந்துகொண்டது: ஒரு காரணியாக வளர்ச்சி இறுதியில்
விழிப்பு முடிவடைகிறது என்று ஆன்மீக முதிர்ச்சி மேல் சுழல் அடுத்த,
பயிற்சியாளர் தூக்கும் வளர்ச்சி ஊட்டி வளர்க்கிறது.

ஒரு
நான்கு உன்னத உண்மைகளை செல்லுபடியாகும் மற்றும் கம்மா கொள்கை
அங்கீகரிக்கிறது மூலம் உணர்விலும் - விழிப்பு நீண்ட பயணம் சரியான பார்வை
முதல் தற்காலிக எழுச்சியை கொண்டு அக்கறையுடனான தொடங்குகிறது.
ஒரு
என்று ஒரு எதிர்கால நல்வாழ்வை எந்த விதி நிர்ணயிப்பதாகவும், அல்லது ஒரு
தெய்வீக பிறவி அல்லது சீரற்ற வாய்ப்பு ஆசைகளையும் விட்டு பார்க்க
தொடங்குகிறது.
ஒருவரின் மகிழ்ச்சி பொறுப்பு ஒரு சொந்த தோள்களில் சாரும். இதை
பார்த்து, ஒரு ஆன்மீக நோக்கங்களை திடீரென்று தெளிவாக மாறும்: திறமையான
தான் ஆதரவாக மனதில் பழக்கமானவர்கள் unskillful போக்குகள் கைவிட.
இந்த சரிசெய்யவே வலுவான வளரும், எனவே கவனத்துடன் ஒருவரின் நடவடிக்கையின்
தேர்வு செய்ய ஒரு ஒழுக்கசீலன் வாழ்க்கை வாழ இதயப்பூர்வமான ஆசை, இல்லை.

இந்த
கட்டத்தில் பல பின்பற்றுபவர்கள், “புத்த” டிரிபிள் ஜெம் தஞ்சம்
புகுந்துள்ளனர் செயல் மூலம் ஆக இதயம் புத்தரின் போதனைகள் எடுக்க
உள்நோக்கி அர்ப்பணிப்பு செய்ய: புத்தர் (இரண்டு வரலாற்று புத்தர் மற்றும்
விழிப்பு ஒருவரின் உள்ளார்ந்த திறன்),
அறநெறிப்
(புத்தரின் போதனைகள் மற்றும் நோக்கியே அவர்கள் சுட்டிக்காட்ட சத்தியத்தை
இருவரும்), மற்றும் சங்க (இரண்டு புத்தர் காலத்திலிருந்து போதனைகள்
பாதுகாக்கப்படுகிறது என்று உடையாத துறவியர்களுக்குரிய பரம்பரையில், மற்றும்
விழிப்பு குறைந்தபட்சம் சில சாதிக்க முடியவில்லை அனைவருக்கும்).
ஒருவர் பாதங்களை இதனால் திட தரையில் ஊன்றி, மற்றும் ஒரு போற்றத்தக்க
நண்பர் அல்லது வழி வழிகாட்ட ஆசிரியர் (kalyanamitta) உதவியுடன், ஒரு
இப்போது, பாதையில் தொடர நன்கு ஆயுதம் புத்தர் தன்னை விட்டு அடிச்சுவட்டை
பின்பற்றி உள்ளது.
நல்லொழுக்கம் (சிலா)

அதாவது,
வலது பேச்சு, சரியான நடவடிக்கை, மற்றும் வலது வாழ்வாதார - சரியான பார்வை
மற்றும் சரிசெய்யவே சிலா, அல்லது நல்லொழுக்க தொடர்புடைய பாதை காரணிகள்
வளர்ச்சி மூலம் முதிர்ச்சி தொடர்ந்து.
இந்த
ஐந்து கட்டளைகளைத் ஒரு நடைமுறை வடிவம் ஒரு ஒடுங்கவில்லை இருக்கும்,
நன்நெறி நடத்தைத் அடிப்படை குறியீடு எந்த ஒவ்வொரு பயிற்சி புத்த
சேரும்போது:, கொலை, திருட்டு பாலியல் துர்நடத்தை, பொய், மற்றும் போதை
பயன்படுத்தி தவிர்ப்பதன்.
311 துறவிகள் ‘227 விதிகள் மற்றும் சந்நியாசிகள் சிக்கலான குறியீடு’ கூட
இறுதியில் தங்கள் அடிப்படை நேரத்தில் இந்த ஐந்து அடிப்படை கட்டளைகளை
வேண்டும்.
செறிவு (சமாதி)

தியானம்
மற்றும் சமாதி, அல்லது செறிவு வளர்ச்சி: சிலா பயிற்சி மூலம் ஒரு
வெளிப்புறமாக நடத்தை சுத்திகரிப்பு ஒரு பிடிப்பு பெற்றபின், அத்தியாவசிய
அடிப்படையை பாதை மிக நுட்பமான மற்றும் உருமாற்றும் அம்சம் ஆராய்வதற்காக
போடப்பட்டுள்ளது.
வலது
முயற்சி, இதன் மூலம் ஒரு unskillful ஒருவர் மீது மனதில் திறமையான குணங்கள்
சாதகமாக எப்படி தெரிந்துகொள்கிறார்; இந்த வெளியே விரிவாக இறுதி மூன்று
பாதை காரணிகள் அச்சடிக்கப்பட்டது
ஒருவர் தொடர்ச்சியாக அனுபவம் தற்போதைய தருணத்தில் அடித்தளமாக ஒரு கவனத்தை வைத்து அறிகிறான், இதன் மூலம் சரியான நெறிகள்,; மற்றும் வலது செறிவு, இதன் மூலம் ஒரு அது ஞானத்தில், மன மற்றும் உடல்
அமைதி படிப்படியாக ஆழமான மாநிலங்களில் ஒரு தொடர் நுழைகிறது என்று அதன்
தியானம் பொருள் முற்றிலும் மற்றும் தயக்கமின்றி மனதில் மூழ்கடித்து
அறிகிறான்.

வலது
நெறிகள் மற்றும் வலது செறிவு satipatthana மூலம் இணைந்து உருவாக்கப்பட்டது
( “குறிப்பு சட்டகங்கள்” அல்லது “நெறிகள் அடித்தளங்கள்”), திறன்கள்
மற்றும் உத்திகளை ஒரு பரவலான அரவணைத்து தியானம் நடைமுறையில் ஒரு முறையான
அணுகுமுறை.
இந்த
நடைமுறைகள், உடல் (மூச்சு குறிப்பாக நெறிகள்) நெறிகள் சமநிலை ஒரு அமைதி
(சமதா) மற்றும் நுண்ணறிவால் (விபாசனா), அல்லது தெளிவான-பார்த்து இரட்டை
குணங்கள் கொண்டு ஆற்றல் வாய்ந்தவையாக இருக்கின்றன.
தொடர்ந்து
பயிற்சி மூலம் தியானம் தியானம் முதுகலை மனம் மற்றும் body.14 அடிப்படை
தன்மை ஒரு ஆய்வு நிலையாமையை anicca அடிப்படையில் அவரது உடனடி அனுபவம்
சிருஷ்டிக்க (திறனை தாங்க சமதா-விபாசனா இணைந்த சக்திகள் கொண்டு
கைதேர்ந்தவர்களாய் ஆகிறது
),
துக்கம், மற்றும் anatta (இல்லை சுய), அனுபவம் இந்த மூன்று பண்புகள் கூட
மெல்லிய வெளிப்பாடாக நேர்த்தியானது தீவிர கவனம் கொண்டு வரப்படுகின்றனர்.
அதே நேரத்தில், என்ற துக்கம் மூல காரணம் - ஏங்கி - அயராது விழிப்புணர்வு ஒளி வெளிப்படும். இறுதியில் ஏங்கி நீண்ட கடைசியாக, மறைக்க எந்த இடத்தில், துக்கம்
விவரிக்கிறது இட்டுக்கட்டி என்று எட்டு மடங்கு பாதை அதன் உன்னத
உச்சக்கட்டத்தை அடைந்தது, முழு கர்ம செயல்முறை, மற்றும் தியானம் வெற்றிகள்
விட்டு, என்ற நிபந்தனை அற்ற அவன் அல்லது அவள் முதல் தவறாக கருத முடியாத
பார்வை - நிப்பானாவின்.
விழிப்பு

இந்த
முதல் ஞானம் அனுபவம், ஸ்ட்ரீம் நுழைவு (sotapatti) என அழைக்கப்படும், பல
விலங்குகள் போடப்பட்டு (samyojana), ஒரு நபர் பிணைக்க என்று அறியாமை
வெளிப்பாடுகள் முடியாத உதிர்தல் அல்லது பலவீனப்படுத்தி இன்றியமையாததாகிறது
இவை ஒவ்வொன்றும் விழிப்பு நான்கு முற்போக்கு கட்டங்களில், முதல்
பிறப்பு மற்றும் இறப்பு சுழற்சி. ஸ்ட்ரீம்
நுழைவு பயிற்சியாளர் தற்போதைய வாழ்க்கையில் மற்றும் சம்சார அவரது நீண்ட
பயணம் முழுமையாக இரண்டு முன்னெப்போதும் இல்லாத மற்றும் தீவிரவாத
திருப்புமுனையாகும்.
அது இந்த புள்ளி புத்தரின் போதனைகள் உண்மை மீது எனக்கு எந்த வட்டமிடும் சந்தேகங்களை மறைந்துவிடும் என்று உள்ளது; அது சடங்குகள் மற்றும் சடங்குகள் சுத்திகரிக்கும் பலாபலன் எந்த நம்பிக்கை ஆவியாகி என்று இந்த கட்டத்தில் உள்ளது; அது ஒரு நிரந்தரமான தனிப்பட்ட “சுயம் ‘நீண்ட நேசத்துக்குரிய கருத்தை விட்டு விழும் என்று இந்த கட்டத்தில் இருக்கிறது. ஸ்ட்ரீம்-enterer இறுதியில் முழு விழிப்பு அடைவதற்காக முன் குறைந்தது ஏழு
எதிர்கால மறுபிறப்புக்கள் (சாதகமான அவர்கள் அனைவரும்) உறுதி வேண்டும்
என்று கூறப்படுகிறது.

ஆனால் முழு விழிப்பு இன்னும் ஒரு நீண்ட வழி உள்ளது. பயிற்சியாளர்
புதுப்பிக்கப்பட்ட விடாமுயற்சி மீது அச்சகங்கள் என, அவன் அல்லது அவள்
இன்னும் இரண்டு குறிப்பிடத்தக்க முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இடங்கள் வழியாக
செல்கிறது: முறை-திரும்பிய (sakadagati), சிற்றின்ப ஆசை மற்றும் தவறான
விருப்பத்திற்கு கட்டுக்களில் பலவீனப்படுத்தி சேர்ந்து இது, அல்லாத
திரும்பி (Agati)
, இதில் இந்த இரண்டு விலங்குகள் போடப்பட்டு முற்றிலும் பிடுங்கப்பட்ட. arahatta
- - விழித்துக்கொள்ள இறுதி கட்டத்தில் நாட்டம் மற்றும் அகந்தையில் கூட
மிகவும் நுட்பமான அளவுகள் மாற்ற இயலாத வகையில் அணைக்கப்படும் போது
ஏற்படும்.
இப்போது
ஒரு உத்தியாக அராந்தின், அல்லது “தகுதி” - - இந்த கட்டத்தில் பயிற்சியாளர்
புத்தரின் போதனைகளை இறுதி கட்டத்தில் வந்து சேருகிறோம்.
அறியாமை, துன்பம், மன அழுத்தம், மற்றும் மறுபிறப்பு அனைத்து தங்கள்
முடிவுக்கு வந்து, கடந்த உத்தியாக அராந்தின் முதல் அவரது விழிப்பு மீது
புத்தர் பிரகடனப்படுத்தப்பட்ட வெற்றி அழ சொல்ல முடியும்:

“பிறப்பு முடிந்தது, புனித வாழ்க்கை நிறைவேறும், செய்த பணி! இந்த உலக பொருட்டு மேலும் எதுவும் இல்லை.”

[எம்.என் 36]

உத்தியாக
அராந்தின் உள்ளூர எந்த எதிர்கால மறுபிறப்பு சாத்தியம் இருந்து
நிப்பானாவின் பேரின்பம், கடந்த பாதுகாப்பான அனுபவித்து அவரது வாழ்க்கை
எஞ்சிய வெளியே வாழ்கிறார்.
கடந்த
காமா என்ற உத்தியாக அராந்தின் தான் பல யுகங்கள் நீண்ட பாதை இறுதியில் அதன்
இறுதியில் unwinds போது, உத்தியாக அராந்தின் இறந்து அவன் அல்லது அவள்
parinibbana நுழைகின்றன - மொத்த Unbinding.
மொழி முற்றிலும் இந்த அசாதாரண நிகழ்வை விளக்கும் மணிக்கு முடியவில்லை
என்றாலும், புத்தர் ஒரு தீ இறுதியாக அதன் அனைத்து எரிபொருள் வரை எரிகிறது
போது என்ன நடக்கும் ஒப்பிட்டார்.
“மகிழ்ச்சி தீவிர நாட்டம்”

புத்த சில நேரங்களில் கபடமற்ற ஒரு “எதிர்மறை” அல்லது “அவநம்பிக்கை” மதம் மற்றும் தத்துவம் வருகிறது என்று விமர்சிக்கப்படுகிறது. நிச்சயமாக வாழ்க்கை அனைத்து துன்பம் மற்றும் ஏமாற்றம் இல்லை: அது மகிழ்ச்சி மற்றும் விழுமிய மகிழ்ச்சி பல வகையான வழங்குகிறது. பின்னர் ஏன் unsatisfactoriness மற்றும் துன்பம் இந்த சாரமில்லாத புத்த தொல்லை?

புத்தர்
மனிதராகப் நிலை ஒரு வெளிப்படையான மதிப்பீட்டை அவரது போதனைகள் சார்ந்த:
unsatisfactoriness மற்றும் உலகில் பாதிக்கப்பட்ட உள்ளது.
ஒருவரும் இந்த விஷயத்தை விவாதிக்க முடியும். துக்கம்
உலக இன்பம் மற்றும் மகிழ்ச்சி கூட உச்ச வடிவங்களில் பின்னால், ஐந்து,
விரைவில் அல்லது பின்னர், நிச்சயமாக இரவும் பின்வருமாறு, அந்த மகிழ்ச்சியை
ஒரு முடிவுக்கு வர வேண்டும் உள்ளேயும் அவமான.
புத்தரின்
போதனைகள் அங்கு நிறுத்த முன்வைத்தால், நாம் உண்மையில் மிகவும்
நம்பிக்கையற்ற என அவநம்பிக்கை மற்றும் வாழ்க்கை அவர்களை கருத வேண்டும்.
ஆனால்,
ஒரு நோய் ஒரு தீர்வு பரிந்துரைக்கிறார் ஒரு மருத்துவர் போன்ற, புத்தர்
ஒரு நம்பிக்கையின் (மூன்றாவது நோபல் உண்மை) மற்றும் ஒரு சிகிச்சை
(நான்காவது) வழங்குகிறது.
புத்தரின் போதனைகள் இதனால் இணையற்ற நம்பிக்கை மற்றும் மகிழ்ச்சி காரணம் கொடுக்க. போதனைகள்
பரிசாக மகிழ்ச்சி, அவர்தாம், வேர் வகையான வழங்க, மற்றும் மற்றபடி கடுமையான
இருப்பு ஆழ்ந்த மதிப்பு மற்றும் பொருள் கொடுக்க.
ஒரு நவீன ஆசிரியர் நன்கு சுருக்கிக் கூறினார்: “புத்த மகிழ்ச்சி தீவிர நாட்டம் உள்ளது.”
தேரவாத மேற்கு வருகிறது

19
ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் வரை, தேரவாத போதனைகளை சிறிய அங்கு
அவர்கள் சில இரண்டு மற்றும் ஒரு அரை நூற்றாண்டுகளாக பூத்துக்குலுங்கிய
தெற்கு ஆசியா, வெளியே அழைக்கப்படும்.
கடந்த
நூற்றாண்டில், இருப்பினும், மேற்கு விழிப்பு அதன் போதனைகளை தேரவாத
தனிப்பட்ட ஆன்மீக மரபு கவனத்திற்கு எடுத்து தொடங்கியுள்ளது.
கடந்த
பத்தாண்டு காலத்தில் இந்த வட்டி தேரவாத ஐரோப்பா மற்றும் வட அமெரிக்கா
முழுவதும் மடங்கள் டஜன் கணக்கான நிறுவுவதில் உள்ள பல்வேறு பள்ளிகளில்
இருந்து, துறவு சங்க கொண்டு, என அதிகரித்துள்ளது.
புத்த மற்றும் இல்லையெனில் - - புத்தரின் போதனைகள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட
அம்சங்களை அறிந்து முயன்று அதிகரித்து பொதுநிலையினர் தியானம் மையங்கள்
நிறுவப்பட்டு, சுதந்திரமாக, துறவு சங்கம் என்ற இயக்கப்படும், திரிபு எண்கள்
பொதுநிலையினர் ஆண்கள் மற்றும் பெண்கள் கோரிக்கைகளை சந்திக்க.

21-ம்
நூற்றாண்டின் மேற்கு தேரவாத வாய்ப்புகளை மற்றும் ஆபத்துக்களை இரண்டு
அளிக்கிறது: புத்தரின் போதனைகள் பொறுமையாக ஆய்வு செய்யப்பட்டு
நடைமுறையில் வைத்து, மற்றும் வந்து பல தலைமுறையினர் நலனுக்காக, மேற்கத்திய
மண் ஆழமான வேர்கள் நிறுவ அனுமதி?
“வெளிப்படைத்தன்மை”
மற்றும் ஆன்மீக மரபுகள் இடையே குறுக்கு-கருத்தரித்தல் தற்போதைய பிரபலமான
மேற்கத்திய காலநிலை வழிவகுக்கும் புத்த ஒரு வலுவான புதிய வடிவம் வெளிப்பாடு
நவீன சகாப்தத்தில் தனிப்பட்ட பயிற்சி, அல்லது அது வெறும் குழப்பம் மற்றும்
இந்த விலைமதிப்பற்ற போதனைகள் கணித்தல் வழிவகுக்கும் எப்படி?
இந்த திறந்த கேள்விகள் உள்ளன; காலம் தான் பதில் சொல்லும்.

ஒவ்வொரு விளக்கம் ஆன்மீக போதனைகள் ஊடக மற்றும் சந்தையில் இன்று மூழ்கடித்து. இன்றைய
பிரபல ஆன்மீக போதனைகளை பல மட்டும் அரிதாக அவர்கள் தங்கள் உண்மை சூழலில்
புத்தர் வார்த்தைகளை வைக்க என்றாலும், புத்தர் இருந்து இஸ்லாமிய கடன்.
சத்திய எர்னெஸ்ட் தேடுவோரின் எனவே அடிக்கடி சந்தேகத்திற்குரிய துல்லியம் துண்டுக் போதனைகள் மூலம் நீர் என்ற சுவையற்ற பணி எதிர். எப்படி நாம் அதை அனைத்து உணர்வு செய்ய வேண்டும்?

அதிர்ஷ்டவசமாக புத்தர் எங்களுக்கு இந்த மலைக்கவைக்கும் வெள்ள மூலம் செல்லவும் உதவும் சில எளிய வழிமுறைகளை எங்களுக்கு விட்டு. போதெல்லாம் நீங்கள், ஒரு குறிப்பிட்ட கற்பிக்கும் நம்பகத்தன்மையை கேள்வி
அவருடைய மாற்றந்தாய் நன்கு புத்தரின் ஆலோசனை கவனிக்கவில்லை கண்டுபிடிக்க:

[ஊக்குவிக்க அந்த போதனைகள்] நீங்கள் தெரியும் இது குணங்கள், ‘இந்த குணங்கள் இல்லை சாந்தம் செய்ய, பேரார்வம் வழிவகுக்கும்; இல்லை தடங்கலற்ற இருப்பது, விலங்கிடப்பட்டிருந்த வருகின்றன; இல்லை விடுவதற்காக செய்ய, சேர்ப்பதிலேயே; சுய-டாம்பீகத்தின், இல்லை அடக்கம் செய்ய; அதிருப்திக்கு, இல்லை திருப்தி; பின்னலை, இல்லை தனித்திருத்தல் வேண்டும்; சோம்பல், இல்லை நிலைபேறு தூண்டிவிட்டது வேண்டும்; இல்லை unburdensome இருப்பது, சுமையான இருப்பது ‘: நீங்கள் நிச்சயமாக,
நடத்த கூடும்’ இதுவே அறம் அல்ல, இந்த வினய அல்ல, இந்த ஆசிரியர் வழிமுறை
அல்ல ‘.

நீங்கள் தெரியும் இது குணங்கள் [ஊக்குவிக்க அந்த போதனைகள் பொறுத்தவரை], ‘இந்த குணங்கள் சாந்தம், இல்லை பேரார்வம் வழிவகுக்கும்; இல்லை கட்டப்பட்டிருக்கிறது இருப்பது, தடங்கலற்ற இருப்பது; இல்லை சேர்ப்பதிலேயே, விடுவதற்காக வேண்டும்; அடக்கம் செய்ய, சுய ஆக்கிரமிப்புகளும் வேண்டும்; திருப்தி இல்லை அதிருப்திக்கு; பின்னலை இல்லை, தனித்திருத்தல் வேண்டும்; தூண்டிவிட்டது விடாமுயற்சியால், இல்லை சோம்பல் வேண்டும்; ‘: நீங்கள் நிச்சயமாக, நடத்த கூடும்’ பாரமானவைகளும் இருப்பது,
unburdensome இருப்பது. இதுவே அறம், இந்த வினய, இந்த ஆசிரியர் வழிமுறை
ஆகும் ‘

[ஒரு 8.53]

இந்த போதனைகள் வேர் சோதனை, நிச்சயமாக, அவர்கள் உங்கள் சொந்த இதயம் உலைக் உள்ள வாக்குறுதி முடிவுகளை தந்துள்ளன என்பது. புத்தர் சவாலாக அளிக்கிறது; மீதமுள்ள வரை நீங்கள் தான்.
குறிப்புகள்

1. புத்த மதங்கள்: ஒரு வரலாற்று அறிமுகம் (ஐந்தாம் பதிப்பு) ஆர்.எச் ராபின்சன், டபிள்யூ.எல் மூலம் ஜான்சன், மற்றும் தனிஸ்ஸாரோ Bhikkhu (BELMONT, கலிபோர்னியா: வாட்ஸ்வொர்த், 2005), ப. 46.

2.
இந்த மதிப்பீடு சிஐஏ வேர்ல்டு ஃபேக்ட்புக் 2004 தெற்கு ஆசியாவின் மிக
பெரிய தேரவாத பெளத்த மக்கள் காணப்படும் தரவு அடிப்படையாக கொண்டது
தாய்லாந்து (61 மில்லியன் Theravadans), மியான்மர் (38 மில்லியன்), இலங்கை
(13 மில்லியன்), மற்றும் கம்போடியா காணப்படுகின்றன (12 மில்லியன்)
.

3.Buddhist மதங்கள், ப. 46.

4. மகாயான இன்று ஜென், சான், Nichiren, டென்டாய், மற்றும் தூய மனை புத்த அடங்கும்.

Nyanatiloka Mahathera மூலம் அபிதம்மா Pitaka மூலம் 5.Guide (கண்டி: புத்த வெளியீடு சமூகம், 1971)., பக் 60ff.

6.
புத்த மூன்றாவது மிகப்பெரிய கிளை இந்தியாவில் பின்னர் (சிஏ 8 ஆம்
நூற்றாண்டு CE) மிகவும் வெளிப்பட்டது: “. டயமண்ட் வாகன” வஜ்ராயன,
ஆச்சரியத்திற்குரிய
தொடக்கங்களை, தந்திர சடங்குகள், மற்றும் மந்திரம் recitations என்ற
வஜ்ராயன காணப்படும் விரிவான அமைப்பு இறுதியில் வடக்கு திபெத்திய புத்த மீது
ஒரு குறிப்பாக வலுவான முத்திரையில் விட்டு, மத்திய மற்றும் கிழக்கு
ஆசியாவில் பரவியது.
புத்த மதங்கள், பக். 124ff பார்க்கவும். மற்றும் 11-ம் அதிகாரம்.

7. நவீன உதவித்தொகை பாலி ஒருவேளை புத்தர் தன்னை ஒருபோதும் பேசியதில்லை என்று அறியப்படுகிறது. புத்தரின்
இறப்புக்குப் பின்னர் நூற்றாண்டுகளில், புத்த வெவ்வேறு வட்டார
பகுதிகளுக்குச் இந்தியா முழுவதும் பரவியுள்ள நிலையில், புத்த துறவிகள்
பெருகிய முறையில் தங்கள் அறநெறிப் விவாதங்கள் மற்றும் மனப்பாடம் நூல்கள்
recitations ஒரு பொதுவான தாய்மொழி நம்பியிருந்தது.
அது மொழி பாலி வெளிப்பட்டுள்ளது என நாம் இப்போது எனக்கு என்று இந்த தேவை வெளியே இருந்தது. ,
பக் 1ff, மற்றும் n.: புத்தர் எண்ணியல் Discourses இல் Bhikkhu போதி
அறிமுகம் (வசிக்கும் அல்டாமிரா பிரஸ், 1999 WALNUT கிரீக், சிஏ)
பார்க்கவும்.
1 (ப 275.) மற்றும் பாலி உரை சொசைட்டி “பாலி மொழி மற்றும் இலக்கியம்” (
»http://www.palitext.com/subpages/lan_lite.htm 15 ஏப்ரல் 2002).

(: விஸ்டம் பப்ளிகேஷன்ஸ், 1997 சோமெர்வெல்லி), பக் 140, 150.
Nyanaponika தேரர் மற்றும் ஹெல்முத் ஹெக்கரிடம் மூலம் புத்தர் 8. கிரேட்
சீடர்கள்.

9. புத்த மதங்கள், ப. 48.

10. இந்து மதம் வேதங்கள், எடுத்துக்காட்டாக, குறைந்தது ஒரு புத்தாயிரம் (புத்த மதங்கள், ப. 2) புத்தர் முன்னோடிகளாக இருந்தன.

11. புத்த மதங்கள், ப. 77.

12. Anandajoti Bhikkhu, தனிப்பட்ட தொடர்பு.

13. இதோ DHP 1-2.

14.
சமந்தா மற்றும் விபாசனா ஒன்றுபட்ட பங்கு இந்த விளக்கம் சூத்திரங்கள்
வழங்கப்படுகிறது போல புத்தரின் தியானம் போதனைகளை அடிப்படையாகக் உள்ளது
(காண்க “பலவற்றிலிருந்து ஒரு கருவி” தனிஸ்ஸாரோ Bhikkhu மூலம்).
அபிதம்மா
மற்றும் விளக்கவுரைகள், இதற்கு மாறாக, சமதா மற்றும் விபாசனா இரண்டு
வேறுபட்ட தியானம் பாதைகள் (பார்க்க, எடுத்துக்காட்டாக, எச் Gunaratana
மூலம் தேரவாத புத்த தியானத்தின் உள்ள Jhanas, சாப்டர். 5) இருக்கும்
நிலையில் அந்த.
அது வெறும் நூல்கள் படிக்கும் இருந்து இந்த இரண்டு காட்சிகள் சரிசெய்யும் கடினம்; சமந்தா
மற்றும் விபாசனா பாத்திரங்களை பற்றி எந்த மீதமுள்ள சந்தேகம் மற்றும்
கவலைகள் சிறந்த தியானம் நடைமுறையில் மூலம் தீர்க்கப்படுகின்றன.

True Teachings of The Awakened One



 



On Families

How a family loses or preserves its wealth.


“In every case where a family cannot hold onto its great wealth
for long, it is for one or another of these four reasons. Which four?
They don’t look for things that are lost. They don’t repair things that
have gotten old. They are immoderate in consuming food and drink. They
place a woman or man of no virtue or principles in the position of
authority. In every case where a family cannot hold onto its great
wealth for long, it is for one or another of these four reasons.


விழித்தெழுந்த ஒருவரின்  உண்மையான போதனைகள்

 

குடும்பங்கள் மீது

எப்படி ஒரு குடும்பம்  இழந்ததை   அல்லது அதன் செல்வத்தை  காக்கிறது.

எல்லா
சந்தர்ப்பத்திலும்   ஒரு குடும்பம் நீண்ட  காலம் அதன்  பெரும் செல்வம்
மீது தக்க வைக்க முடியாததற்கான காரணம், இந்த நான்கு காரணங்கள். ஒன்று
அல்லது மற்றொரு உள்ளது. எந்த நான்கு? அவர்கள் இழந்தது என்று விஷயங்களை
பார்க்க வேண்டாம். அவர்கள் காணாமல் போனவற்றை  தேடுவதில்லை. பழைய பொருட்களை
சரி செய்வது இல்லை . அவர்கள் உணவு மற்றும் பானம் நுகருவது மிதமிஞ்சி உள்ளன.
அவர்கள்  எந்த நல்லொழுக்கம் அல்லது கொள்கைகளை உள்ள ஒரு பெண் அல்லது ஆணை 
அதிகாரம் நிலையில் வைப்பதில்லை .



Spiritual Community of the True Followers of The Awakened One


user posted image


Kindly visit:


http://www.accesstoinsight.org/ptf/index.html


 



The Path to Freedom


A Self-guided Tour of the Buddha’s Teachings

These pages invite you to explore some of the Buddha’s basic teachings as they are presented in the Pali canon. Each page in this section contains a selection of short passages from the suttas (discourses or sermons; see sutta
in the Glossary) that introduce or illustrate different aspects of a
single topic. If you encounter a particularly meaningful or interesting
passage you can, in most cases, read the full text of the sutta from
which it came by simply following the link at the end of that passage.
Many of the passages are cross-referenced to other pages, allowing you
to pursue a theme to whatever depth or breadth you desire.


This is by no means an exhaustive tutorial. A number of the topics introduced here are explored more thoroughly in the Study Guides. The General Index also has many references to additional readings on related topics.


Begin your tour by exploring the Threefold Refuge (The Triple Gem):


  1. The Buddha: A sketch of the Buddha’s life, based on excerpts from the suttas.
  2. The Dhamma: An outline of the Buddha’s teachings, organized according to his method of “gradual training” (anupubbi-katha).
    The Buddha frequently used this framework to guide his students from
    first principles through progressively more advanced teachings, all the
    way to the fulfillment of the Four Noble Truths and the realization of
    Nibbana.
  3. The Sangha: Descriptions of the Sangha — the community of persons who have gained at least some degree of Awakening (ariya-sangha) and the community of ordained monks and nuns (bhikkhu-sangha and bhikkhuni-sangha).

20) தமிழ் செம்மொழி
20) பாரம்பரிய இசைத்தமிழ் செம்மொழி

1980 வெ செப் 9 2016

விழித்தெழுந்த ஒரு உண்மையான சீடர்கள் ஆன்மீக சமூக

பயனர் posted படத்தை

தயவுசெய்து விஜயம்:

http://www.accesstoinsight.org/ptf/index.html

 
சுதந்திர பாதையில்
புத்தரின் போதனைகள் ஒரு சுய வலம்

இந்த பக்கங்களில் புத்தர் அடிப்படை போதனைகள் சில ஆராய்ந்து அவர்கள் பாலி நெறிமுறையில் வழங்கப்படுகிறது என அழைக்கிறோம். அறிமுகப்படுத்த
அல்லது ஒரு தலைப்பைப் பல்வேறு அம்சங்களை விளக்க; (சொற்களஞ்சியம்
சுட்டாவின் பார்க்க சொற்பொழிவுகள் அல்லது சொற்பொழிவுகளில்) இந்த
பகுதியில் ஒவ்வொரு பக்கம் ஒரு சூத்திரங்கள் இருந்து குறுகிய பத்திகளை
தேர்வு கொண்டுள்ளது.
நீங்கள்
நீங்கள் ஒரு குறிப்பாக அர்த்தமுள்ள அல்லது சுவாரஸ்யமான பத்தியில்
நேர்ந்தால், பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில், இதில் இருந்து அது வெறுமனே
பத்தியின் இறுதியில் இணைப்பை பின்பற்றுவதன் மூலம் வந்து சுட்டாவின் முழு
உரை வாசிக்க.
பத்திகளை பல நீங்கள் விரும்பினால் என்ன ஆழம் அல்லது அகலம் ஒரு தீம்
தொடர்வதற்கு அனுமதிக்கிறது, குறுக்கு குறிப்பிடப்பட்ட பிற பக்கங்களை.

இது ஒரு முழுமையான பயிற்சி அல்ல. இங்கே அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது தலைப்புகளில் பல ஆய்வு வழிகாட்டிகள் இன்னும் முற்றிலும் ஆராயப்படுகிறது. பொது குறியீட்டு மேலும் தொடர்புடைய தலைப்புகள் பற்றிய கூடுதல் அளவீடுகள் பல குறிப்புகள்.

மூன்று முறை புகலிடம் (டிரிபிள் ஜெம்) ஆய்வு மூலம் உங்கள் பயணம் தொடங்கும்:

    புத்தர்: சூத்திரங்கள் இருந்து மேற்கோள்களை அடிப்படையில் புத்தரின் வாழ்க்கை ஒரு ஓவியத்தை,.
    
அறநெறிப்: புத்தரின் போதனைகள் ஒரு அவுட்லைன், “படிப்படியான பயிற்சி” (anupubbi-கதா) அவரது முறை படி ஏற்பாடு. புத்தர் அடிக்கடி இந்த கட்டமைப்பை படிப்படியாக இன்னும் மேம்பட்ட
போதனைகள் மூலம் கொள்கைகளை அவரது மாணவர்கள் வழிகாட்ட, அனைத்து வழி நான்கு
உன்னத உண்மைகளை நிறைவேற்றம் மற்றும் நிப்பானாவின் உணர்தல்
பயன்படுத்தப்படுகிறது.
    
சங்க:
சங்கம் என்ற விளக்கம் - யார் விழிப்பு (ஆரிய-சங்க) மற்றும்
ஏற்படுத்தப்படவேண்டும் துறவிகள் மற்றும் சந்நியாசிகள் (bhikkhu-சங்க
மற்றும் bhikkhuni-சங்க) சமூகம் குறைந்தது சில பட்டம் ள்ள சமூகம்.

True Followers of The Awakened One


Kindly visit:


http://www.accesstoinsight.org/tipitaka/an/an04/an04.259.than.html


A Wilderness Dweller



What sort of person is fit to live in the wilderness?



 

Translated from the Pali by
Thanissaro Bhikkhu
 

“Endowed with [any of] four qualities, a monk isn’t fit to
stay in isolated forest & wilderness dwellings. Which four? [He is
endowed] with thoughts of sensuality, with thoughts of ill will, with
thoughts of harmfulness, and he is a person of weak discernment, dull, a
drooling idiot. Endowed with [any of] these four qualities, a monk
isn’t fit to stay in isolated forest & wilderness dwellings.

“Endowed with four qualities, a monk is fit to stay in
isolated forest & wilderness dwellings. Which four? [He is endowed]
with thoughts of renunciation, with thoughts of non-ill will, with
thoughts of harmlessness, and he is a discerning person, not dull, not a
drooling idiot. Endowed with these four qualities, a monk is fit to
stay in isolated forest & wilderness dwellings.”

20) தமிழ் செம்மொழி
20) பாரம்பரிய இசைத்தமிழ் செம்மொழி

1980 வெ செப் 9 2016

http://www.accesstoinsight.org/tipitaka/an/an04/an04.259.than.html

ஒரு காட்டுப்பகுதியில் Dweller

எப்படிப்பட்டவர் வனாந்தரத்தில் வாழ பொருத்தம் இருக்கிறது?

 
மூலம் பாலி மொழி பெயர்க்கப்பட்டது
தனிஸ்ஸாரோ Bhikkhu
 

“[எந்த]
நான்கு தன்மைகளை கொடுத் துள்ளார், ஒரு துறவி தனிமைப்படுத்தப்பட்ட
காட்டில் & வனாந்தரத்தில் வாசஸ்தலங்களிலெல்லாம் தங்க பொருந்தும்
இல்லை. எந்த நான்கு? உணர்ச்சி மிகு எண்ணங்கள்,, [அவர் உணர்வும்] பகைமை
எண்ணங்கள் harmfulness எண்ணங்கள், மற்றும்
அவர் பலவீனமான உணர்விலும், மந்தமான, ஒரு ஜொள்ளுடன் முட்டாள் ஒரு நபர்.
[எந்த] இந்த நான்கு தன்மைகளை கொடுத் துள்ளார், ஒரு துறவி இல்லை
தனிமைப்படுத்தப்பட்ட காட்டில் & வனாந்தரத்தில் வாசஸ்தலங்களிலெல்லாம்
தங்க பொருத்தம் இருக்கிறது.

“நான்கு
குணங்கள் உணர்வும், ஒரு துறவி தனிமைப்படுத்தப்பட்ட காட்டில் &
வனாந்தரத்தில் வாசஸ்தலங்களிலெல்லாம் தங்க பொருத்தம் இருக்கிறது. எந்த
நான்கு? துறத்தல் எண்ணங்கள், அல்லாத உடம்பு எண்ணங்கள், harmlessness
எண்ணங்கள் [அவர் உணர்வும்], மற்றும் அவர் ஒரு பகுத்தறிகிறார்
நபர்,
மந்தமான இல்லை, இல்லை ஒரு ஜொள்ளுடன் முட்டாள். இந்த நான்கு தன்மைகளை
கொடுத் துள்ளார், ஒரு துறவி தனிமைப்படுத்தப்பட்ட காட்டில் &
வனாந்தரத்தில் வாசஸ்தலங்களிலெல்லாம் தங்க பொருத்தம் இருக்கிறது. “

Leave a Reply