Free Online FOOD for MIND & HUNGER - DO GOOD 😊 PURIFY MIND.To live like free birds 🐦 🦢 🦅 grow fruits 🍍 🍊 🥑 🥭 🍇 🍌 🍎 🍉 🍒 🍑 🥝 vegetables 🥦 🥕 🥗 🥬 🥔 🍆 🥜 🎃 🫑 🍅🍜 🧅 🍄 🍝 🥗 🥒 🌽 🍏 🫑 🌳 🍓 🍊 🥥 🌵 🍈 🌰 🇧🇧 🫐 🍅 🍐 🫒Plants 🌱in pots 🪴 along with Meditative Mindful Swimming 🏊♂️ to Attain NIBBĀNA the Eternal Bliss.
Kushinara NIBBĀNA Bhumi Pagoda White Home, Puniya Bhumi Bengaluru, Prabuddha Bharat International.
05/10/18
2617 Fri 11 May LESSON
Please visit:
http://sarvajan.ambedkar.org
Translate this Google Translation in your mother tongue using
https://translate.google.com
That is your LESSON
From:
Analytic Insight Net - FREE Online Tipiṭaka Research and Practice
University and related NEWS through
http://sarvajan.ambedkar.org
in
105 CLASSICAL LANGUAGES
Email:
buddhasaid2us@gmail.com
23) Classical English,2) Classical Afrikaans-Klassieke Afrikaans,3) Classical Albanian-Klasike Shqiptare,5) Classical Arabic- اللغة العربية الفصحى
Klasični bosanski
Pali Canon Online
The Original Words of the Buddha
The Origin of the Pali Canon
‘Suppose
a monk were to say: “Friends, I heard and received this from the Lord’s
own lips: this is the Dhamma, this is the discipline, this is the
Master’s teaching”, then, monks, you should neither approve nor
disapprove his words. Then, without approving or disapproving, his words
and expressions should be carefully noted and compared with the Suttas
and reviewed in the light of the discipline. If they, on such
comparison and review, are found not to conform to the Suttas or the
discipline, the conclusion must be: “Assuredly this is not the word of
the Buddha, it has been wrongly understood by this monk”, and the
matter is to be rejected. But where on such comparison and review they
are found to conform to the Suttas or the discipline, the conclusion
must be: “Assuredly this is the word of the Buddha, it has been rightly
understood by this monk.”
- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - The Great Passing, The Buddha’s Last Days
The authentic teachings of Gotama the Buddha have been preserved and
handed down to us and are to be found in the Tipiṭaka. The Pāli word,
‘Tipiṭaka’, literally means ‘the three baskets’ (ti=three +
piṭaka=collections of scriptures). All of the Buddha’s teachings were
divided into three parts.
1. The first part is known as the Vinaya Piṭaka and it contains all the rules which Buddha laid down for monks and nuns.
2. The second part is called the Suttaṅta Piṭaka and it contains the Discourses.
3. The third part is known as the Abhidhamma Piṭaka and comprises the psycho-ethical teachings of the Buddha.
It is known, that whenever the Buddha gave a discourse to his ordained
disciples or lay-followers or prescribed a monastic rule in the course
of his forty-five year ministry, those of his devoted and learned monks,
then present would immediately commit his teachings word for word to
memory. Thus the Buddha’s words were preserved accurately and were in
due course passed down orally from teacher to pupil. Some of the monks
who had heard the Buddha preach in person were Arahants, and so by
definition, ‘pure ones’ free from passion, ill-will and delusion and
therefore, was without doubt capable of retaining, perfectly the
Buddha’s words. Thus they ensured that the Buddha’s teachings would be
preserved faithfully for posterity.
Even those devoted monks
who had not yet attained Arahantahood but had reached the first three
stages of sainthood and had powerful, retentive memories could also call
to mind word for word what the Buddha had preached and so could be
worthy custodians of the Buddha’s teachings. One such monk was Ānanda,
the chosen attendant and constant companion of the Buddha during the
last twenty-five years of the his life. Ānanda was highly intelligent
and gifted with the ability to remember whatever he had heard. Indeed,
it was his express wish that the Buddha always relate all of his
discourses to him and although he was not yet an Arahanta he
deliberately committed to memory word for word all the Buddha’s sermons
with which he exhorted monks, nuns and his lay followers. The combined
efforts of these gifted and devoted monks made it possible for the
Dhamma and Vinaya, as taught by the Buddha to be preserved in its
original state.
The Pāli Tipiṭaka and its allied literature
exists as a result of the Buddha’s discovery of the noble and liberating
path of the pure Dhamma. This path enables all those who follow it to
lead a peaceful and happy life. Indeed, in this day and age we are
fortunate to have the authentic teachings of the Buddha preserved for
future generations through the conscientious and concerted efforts of
his ordained disciples down through the ages. The Buddha had said to his
disciples that when he was no longer amongst them, that it was
essential that the Saṅgha should come together for the purpose of
collectively reciting the Dhamma, precisely as he had taught it. In
compliance with this instruction the first Elders duly called a council
and systematically ordered all the Buddha’s discourses and monastic
rules and then faithfully recited them word for word in concert.
The teachings contained in the Tipiṭaka are also known as the Doctrine
of the Elders [Theravāda]. These discourses number several hundred and
have always been recited word for word ever since the First Council was
convened. Subsequently, more Councils have been called for a number of
reasons but at every one of them the entire body of the Buddha’s
teaching has always been recited by the Saṅgha participants, in concert
and word for word. The first council took place three months after the
Buddha’s attainment of Mahāparinibbāṇa and was followed by five more,
two of which were convened in the nineteenth and twentieth centuries.
These collective recitations which were performed by the monks at all
these Dhamma Councils are known as the ‘Dhamma Saṅgītis’, the Dhamma
Recitations. They are so designated because of the precedent set at the
First Dhamma Council, when all the Teachings were recited first by an
Elder of the Saṅgha and then chanted once again in chorus by all of the
monks attending the assembly. The recitation was judged to have been
authentic, when and only when, it had been approved unanimously by the
members of the Council. What follows is a brief history of the Six
Councils.
The First Council
King Ajātasattu sponsored the First Council. It was convened in 544
B.C. in the Sattapaāāī Cave situated outside Rājagaha three months after
the Buddha had passed away. A detailed account of this historic meeting
can be found in the Cūllavagga of the Vinaya Piṭaka. According to this
record the incident which prompted the Elder Mahākassapa to call this
meeting was his hearing a disparaging remark about the strict rule of
life for monks. This is what happened. The monk Subhadda, a former
barber, who had ordained late in life, upon hearing that the Buddha had
expired, voiced his resentment at having to abide by all the rules for
monks laid down by the Buddha. Many monks lamented the passing of the
Buddha and were deeply grieved. However, the Elder Mahākassapa heard
Subhadda say: ‘’Enough your Reverences, do not grieve, do not lament. We
are well rid of this great recluse (the Buddha). We were tormented when
he said, ‘this is allowable to you, this is not allowable to you’ but
now we will be able to do as we like and we will not have to do what we
do not like'’. Mahākassapa was alarmed by his remark and feared that the
Dhamma and the Vinaya might be corrupted and not survive intact if
other monks were to behave like Subhadda and interpret the Dhamma and
the Vinaya rules as they pleased. To avoid this he decided that the
Dhamma must be preserved and protected. To this end after gaining the
Saṅgha’s approval he called to council five hundred Arahants. Ānanda was
to be included in this provided he attained Arahanthood by the time the
council convened. With the Elder Mahākassapa presiding, the
five-hundred Arahant monks met in council during the rainy season. The
first thing Mahākassapa did was to question the foremost expert on the
Vinaya of the day, Venerable Upāli on particulars of the monastic rule.
This monk was well qualified for the task as the Buddha had taught him
the whole of the Vinaya himself. First of all the Elder Mahākassapa
asked him specifically about the ruling on the first offense [pārājika],
with regard to the subject, the occasion, the individual introduced,
the proclamation, the repetition of the proclamation, the offense and
the case of non-offense. Upāli gave knowledgeable and adequate answers
and his remarks met with the unanimous approval of the presiding Saṅgha.
Thus the Vinaya was formally approved.
The Elder Mahākassapa
then turned his attention to Ānanda in virtue of his reputable expertise
in all matters connected with the Dhamma. Happily, the night before the
Council was to meet, Ānanda had attained Arahantship and joined the
Council. The Elder Mahākassapa, therefore, was able to question him at
length with complete confidence about the Dhamma with specific reference
to the Buddha’s sermons. This interrogation on the Dhamma sought to
verify the place where all the discourses were first preached and the
person to whom they had been addressed. Ānanda, aided by his
word-perfect memory was able to answer accurately and so the Discourses
met with the unanimous approval of the Saṅgha. The First Council also
gave its official seal of approval for the closure of the chapter on the
minor and lesser rules, and approval for their observance. It took the
monks seven months to recite the whole of the Vinaya and the Dhamma and
those monks sufficiently endowed with good memories retained all that
had been recited. This historic first council came to be known as the
Paācasatika because five-hundred fully enlightened Arahants had taken
part in it.
Second Council
The Second Council was called one hundred years after the Buddha’s
Parinibbāṇa in order to settle a serious dispute over the ‘ten points’.
This is a reference to some monks breaking of ten minor rules. they were
given to:
1. Storing salt in a horn.
2. Eating after midday.
3. Eating once and then going again to a village for alms.
4. Holding the Uposatha Ceremony with monks dwelling in the same locality.
5. Carrying out official acts when the assembly was incomplete.
6. Following a certain practice because it was done by one’s tutor or teacher.
7. Eating sour milk after one had his midday meal.
8. Consuming strong drink before it had been fermented.
9. Using a rug which was not the proper size.
10. Using gold and silver.
Their misdeeds became an issue and caused a major controversy as
breaking these rules was thought to contradict the Buddha’s original
teachings. King Kāḷāsoka was the Second Council’s patron and the meeting
took place at Vesāli due to the following circumstances. One day,
whilst visiting the Mahāvana Grove at Veāsli, the Elder Yasa came to
know that a large group of monks known as the Vajjians were infringing
the rule which prohibited monk’s accepting gold and silver by openly
asking for it from their lay devotees. He immediately criticized their
behavior and their response was to offer him a share of their illegal
gains in the hope that he would be won over. The Elder Yasa, however
declined and scorned their behavior. The monks immediately sued him with
a formal action of reconciliation, accusing him of having blamed their
lay devotees. The Elder Yasa accordingly reconciled himself with the lay
devotees, but at the same time, convinced them that the Vijjian monks
had done wrong by quoting the Buddha’s pronouncement on the prohibition
against accepting or soliciting for gold and silver. The laymen
immediately expressed their support for the Elder Yasa and declared the
Vajjian monks to the wrong-doers and heretics, saying ‘’the Elder Yasa
alone is the real monk and Sākyan son. All the others are not monks, not
Sākyan sons'’.
The Stubborn and unrepentant Vajjian monks then
moved to suspend the Venerable Yasa Thera without the approval of the
rest of the Saṅgha when they came to know of the outcome of his meeting
with their lay devotees. The Elder Yasa, however escaped their censure
and went in search of support from monks elsewhere, who upheld his
orthodox views on the Vinaya. Sixty forest dwelling monks from Pāvā and
eighty monks from the southern regions of Avanti who were of the same
view, offered to help him to check the corruption of the Vinaya.
Together they decided to go to Soreyya to consult the Venerable Revata
as he was a highly revered monk and an expert in the Dhamma and the
Vinaya. As soon as the Vajjian monks came to know this they also sought
the Venerable Revata’s support by offering him the four requisites which
he promptly refused. These monks then sought to use the same means to
win over the Venerable Revata’s attendant, the Venerable Uttara. At
first he too, rightly declined their offer but they craftily persuaded
him to accept their offer, saying that when the requisites meant for the
Buddha were not accepted by him, Ānanda would be asked to accept them
and would often agree to do so. Uttara changed his mind and accepted the
requisites. Urged on by them he then agreed to go and persuade the
Venerable Revata to declare that the Vajjian monks were indeed speakers
of the Truth and upholders of the Dhamma. The Venerable Revata saw
through their ruse and refused to support them. He then dismissed
Uttara. In order to settle the matter once and for all, the Venerable
Revata advised that a council should be called at Vāḷikārāma with
himself asking questions on the ten offenses of the most senior of the
Elders of the day, the Thera Sabbjakāmi. Once his opinion was given it
was to be heard by a committee of eight monks, and its validity decided
by their vote. The eight monks called to judge the matter were the
Venerables Sabbakāmi, saḷha, Khujjasobhita and Vāsabhagāmika, from the
East and four monks from the West, the Venerables Revata,
Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa and Sumana. They thoroughly debated the matter
with Revata as the questioner and sabbakāmī answering his questions.
After the debate was heard the eight monks decided against the Vajjian
monks and their verdict was announced to the assembly. Afterwards
seven-hundred monks recited the Dhamma and Vinaya and this recital came
to be known as the Sattasatī because seven-hundred monks had taken part
in it. This historic council is also called, the Yasatthera Sangīti
because of the major role the Elder Yasa played in it and his zeal for
safeguarding the Vinaya. The Vajjian monks categorically refused to
accept the Council’s decision and in defiance called a council of there
own which was called the Mahāsaṅgiti.
The Third Council
The
Third Council was held primarily to rid the Saṅgha of corruption and
bogus monks who held heretical views. The Council was convened in 326
B.C. At Asokārāma in Paṭaliputta under the patronage of Emperor Asoka.
It was presided over by the Elder Moggaliputta Tissa and one thousand
monks participated in this Council. Tradition has it that Asoka had won
his throne through shedding the blood of all his father’s son’s save his
own brother, Tissa Kumāra who eventually got ordained and achieved
Arahantship.
Asoka was crowned in the two hundred and eighteenth
year after the Buddha’s Mahaparinibbāna. At first he paid only token
homage to the Dhamma and the Saṅgha and also supported members of other
religious sects as his father had done before him. However, all this
changed when he met the pious novice-monk Nigrodha who preached him the
Appamāda-vagga. Thereafter he ceased supporting other religious groups
and his interest in and devotion to the Dhamma deepened. He used his
enormous wealth to build, it is said, eighty-four thousand pagodas and
vihāras and to lavishly support the Bhikkhus with the four requisites.
His son Mahinda and his daughter Saṅghamittā were ordained and admitted
to the Saṅgha. Eventually, his generosity was to cause serious problems
within the Saṅgha. In time the order was infiltrated by many unworthy
men, holding heretical views and who were attracted to the order because
of the Emperor’s generous support and costly offerings of food,
clothing, shelter and medicine. Large numbers of faithless, greedy men
espousing wrong views tried to join the order but were deemed unfit for
ordination. Despite this they seized the chance to exploit the Emperor’s
generosity for their own ends and donned robes and joined the order
without having been ordained properly. Consequently, respect for the
Saṅgha diminished. When this came to light some of the genuine monks
refused to hold the prescribed purification or Uposatha ceremony in the
company of the corrupt, heretical monks.
When the Emperor heard
about this he sought to rectify the situation and dispatched one of his
ministers to the monks with the command that they perform the ceremony.
However, the Emperor had given the minister no specific orders as to
what means were to be used to carry out his command. The monks refused
to obey and hold the ceremony in the company of their false and
‘thieving’ companions [theyyasinivāsaka]. In desperation the angry
minister advanced down the line of seated monks and drawing his sword,
beheaded all of them one after the other until he came to the King’s
brother, Tissa who had been ordained. The horrified minister stopped the
slaughter and fled the hall and reported back to the Emperor Asoka was
deeply grieved and upset by what had happened and blamed himself for the
killings. He sought Thera Moggaliputta Tissa’s counsel. He proposed
that the heretical monks be expelled from the order and a third Council
be convened immediately. So it was that in the seventeenth year of the
Emperor’s reign the Third Council was called. Thera Moggaliputta Tissa
headed the proceedings and chose one thousand monks from the sixty
thousand participants for the traditional recitation of the Dhamma and
the Vinaya, which went on for nine months. The Emperor, himself
questioned monks from a number of monasteries about the teachings of the
Buddha. Those who held wrong views were exposed and expelled from the
Saṅgha immediately. In this way the Bhikkhu Saṅgha was purged of
heretics and bogus bhikkhus.
This council achieved a number of other
important things as well. The Elder Moggaliputta Tissa, in order to
refute a number of heresies and ensure the Dhamma was kept pure,
complied a book during the council called the Kathāvatthu. This book
consists of twenty-three chapters, and is a collection of discussion
(kathā) and refutations of the heretical views held by various sects on
matters philosophical. It is the fifth of the seven books of the
Abhidhamma Piṭaka. The members of the Council also gave a royal seal of
approval to the doctrine of the Buddha, naming it the Vibhajjavāda, the
Doctrine of Analysis. It is identical with the approved Theravāda
doctrine. One of the most significant achievements of this Dhamma
assembly and one which was to bear fruit for centuries to come, was the
Emperor’s sending forth of monks, well versed in the Buddha’s Dhamma and
Vinaya who could recite all of it by heart, to teach it in nine
different countries. These Dhammadūta monks included the Venerable
Majjhantika Thera who went to Kashmir and Gandhāra. He was asked to
preach the Dhamma and establish an order of monks there. The Venerable
Mahādeva was sent to Mahinsakamaṇḍaḷa (modern Mysore) and the Venerable
Rakkhita Thera was dispatched to Vanavāsī (northern Kanara in the south
of India.) The Venerable Yonaka Dhammarakkhita Thera was sent to Upper
Aparantaka (northern Gujarat, Kathiawar, Kutch and Sindh].
The
Venerable Mahārakkhita Thera went to Yonaka-loka (the land of the
lonians, Bactrians and the Greeks.) The Venerable Majjhima Thera went to
Himavanta (the place adjoining the Himalayas.) The Venerable Soṇa and
the Venerable Uttara were sent to Suvaṇṇabhūmi [now Myanmar]. The
Venerable Mahinda Thera, The Venerable Ittiya Thera, the Venerable
Uttiya Thera, the Venerable Sambala Thera and the Venerable Bhaddasāla
Thera were sent to Tambapaṇṇi (now Sri Lanka). The Dhamma missions of
these monks succeeded and bore great fruits in the course of time and
went a long way in ennobling the peoples of these lands with the gift of
the Dhamma and influencing their civilizations and cultures.
With
the spread of Dhamma through the words of the Buddha, in due course
India came to be known as Visvaguru, the teacher of the world.
The Fourth Council
The
Fourth Council was held in Tambapaṇṇi [Sri Lanka] in 29 B.C. under the
patronage of King Vaṭṭagāmaṇi. The main reason for its convening was the
realization that is was now not possible for the majority of monks to
retain the entire Tipiṭaka in their memories as had been the case
formerly for the Venerable Mahinda and those who followed him soon
after. Therefore, as the art of writing had, by this time developed
substantially, it was thought expedient and necessary to have the entire
body of the Buddha’s teaching written down. King Vaṭṭagāmaṇi supported
the monk’s idea and a council was held specifically to reduce the
Tipiṭaka in its entirety to writing. Therefore, so that the genuine
Dhamma might be lastingly preserved, the Venerable Mahārakhita and five
hundred monks recited the words of the Buddha and then wrote them down
on palm leaves. This remarkable project took place in a cave called, the
Āloka lena, situated in the cleft of an ancient landslip near what is
now Matale. Thus the aim of the Council was achieved and the
preservation in writing of the authentic Dhamma was ensured. Later, in
the Eighteenth Century, King Vijayarājasīha had images of the Buddha
created in this cave.
The Fifth Council
The Fifth Council
took place in Māndalay, Burma now known as Myanmar in 1871 A.D. in the
reign of King Mindon. The chief objective of this meeting was to recite
all the teachings of the Buddha and examine them in minute detail to see
if any of them had been altered, distorted or dropped. It was presided
over by three Elders, the Venerable Mahāthera Jāgarābhivaṃsa, the
Venerable Narindābhidhaja, and the Venerable Mahāthera Sumaṅgalasāmi in
the company of some two thousand four hundred monks (2,400). Their joint
Dhamma recitation lasted for five months. It was also the work of this
council to cause the entire Tipiṭaka to be inscribed for posterity on
seven hundred and twenty-nine marble slabs in the Myanmar script after
its recitation had been completed and unanimously approved. This
monumental task was done by some two thousand four hundred erudite monks
and many skilled craftsmen who upon completion of each slab had them
housed in beautiful miniature ‘piṭaka’ pagodas on a special site in the
grounds of King Mindon’s Kuthodaw Pagoda at the foot of Māndalay Hill
where this so called ‘largest book in the world’, stands to this day.
The Sixth Council
The Sixth Council was called at Kaba Aye in Yangon, formerly Rangoon
in 1954, eighty-three years after the fifth one was held in Mandalay. It
was sponsored by the Burmese Government led by the Prime Minister, the
Honorable U Nu. He authorized the construction of the Mahā Pāsāna Gūhā,
the great cave that was built from the ground up, to serve as the
gathering place much like India’s Sattapānni Cave–the site of the first
Dhamma Council. Upon its completion, the Council met on the 17th of
May, 1954. As in the case of the preceding councils, its first objective
was to affirm and preserve the genuine Dhamma and Vinaya. However it
was unique in so far as the monks who took part in it came from eight
countries. These two thousand five hundred learned Theravāda monks came
from Myanmar, Cambodia, India, Laos, Nepal, Sri Lanka, Thailand and
Vietnam. The late Venerable Mahāsi Sayadaw was appointed the noble task
of asking the required questions about the Dhamma of the Venerable
Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika who
answered all of them learnedly and satisfactorily. By the time this
council met, all the participating countries had the Pāli Tipiṭaka
rendered into their native scripts, with the exception of India.
The traditional recitation of the Dhamma Scriptures took two years
during which the Tipiṭaka and its allied literature in all the scripts
were painstakingly examined. Any differences found were noted down, the
necessary corrections were made and all the versions were then collated.
Happily, it was found that there was not much difference in the content
of any of the texts. Finally, after the Council had officially approved
them, all the volumes of the Tipiṭaka and their Commentaries were
prepared for printing on modern presses and published in the Myanmar
(Burmese) script. This notable achievement was made possible through the
dedicated efforts of the two thousand five hundred monks and numerous
lay people. Their work came to an end in May, 1956, two and a half
millennia after the Lord attained Parinibbāna. This council’s work was
the unique achievement of representatives from the entire Buddhist
world. The version of the Tipiṭaka which it undertook to produce has
been recognized as being true to the pristine teachings of Gotama the
Buddha and the most authoritative rendering of them to date.
The volumes printed after the Sixth Saṅgāyana were printed in Myanmar
script. In order to make the volumes to the people of India, Vipassana
Research Institute started the project to print the Tipiṭaka with its
Aṭṭhakathās and ṭikas in Devanagari in the year 1990.
https://www.youtube.com/watch?
Pali Canon by Sis Siew Fong
Buddhist Fellowship
Published on Mar 16, 2015
1Hr:00:20
01 Mar 2015 at BF West
Category
Education
2) Classical Afrikaans
2) Klassieke Afrikaans
2617 Vr 11 Mei LES
Besoek gerus:
http://sarvajan.ambedkar.org
Vertaal hierdie Google Vertaling in jou moedertaal deur gebruik te maak van
https://translate.google.com
Dit is jou LES
Van:
Analitiese Insig Net - GRATIS Online Tipiṭaka Navorsing en Praktyk
Universiteit en verwante NUUS via http://sarvajan.ambedkar.org in 105
KLASIESE TALE
e-pos:
buddhasaid2us@gmail.com
http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online
Die oorspronklike woorde van die Boeddha
Die oorsprong van die Pali-kanon
“Gestel
‘n monnik sou sê:” Vriende, ek het dit gehoor van die Here se eie
lippe: dit is die Dhamma, dis die dissipline, dit is die Meester se
leer. “Dan moet jy nie monnike goedkeur of afkeur nie. woorde. Dan,
sonder goedkeuring of afkeur, moet sy woorde en uitdrukkings noukeurig
opgemerk word en vergelyk word met die Suttas en hersien word in die lig
van die dissipline. As
hulle op sulke vergelyking en hersiening gevind word om nie aan die
Suttas of die dissipline te voldoen nie, moet die gevolgtrekking wees:
“Dit is sekerlik nie die woord van die Boeddha nie, dit is verkeerd
verstaan deur hierdie monnik” en die saak moet verwerp word. Maar waar daar op sulke vergelyking en hersiening gevind word dat
hulle aan die Suttas of die dissipline voldoen, moet die gevolgtrekking
wees: “Dit is sekerlik die woord van die Boeddha, dit is reg verstaan
deur hierdie monnik.”
- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Die Groot Pas, Die Boeddha se Laaste Dae
Die outentieke leerstellings van Gotama die Boeddha is bewaar en aan ons oorhandig en word in die Tipiṭaka gevind. Die Pāli woord, ‘Tipiṭaka’, beteken letterlik ‘die drie mandjies’ (ti = drie + piṭaka = versamelings van die Skrifte). Al die Boeddha se leerstellings is in drie dele verdeel.
1. Die eerste deel staan bekend as die Vinaya Piṭaka en bevat al die reëls wat Boeddha vir monnike en nonne neergelê het.
2. Die tweede deel heet die Suttaṅta Piṭaka en bevat die diskoerse.
3. Die derde deel staan bekend as die Abhidhamma Piṭaka en bestaan uit die psigo-etiese leer van die Boeddha.
Dit
is bekend dat wanneer die Boeddha in sy loopbaan van sy vyf-en-veertig
jaar bediening ‘n diskoers aan sy geordende dissipels of lewers volbring
het, ‘n monastiese reël voorgeskryf het, sal diegene van sy toegewyde
en geleerde monnike, wat dan teenwoordig was, onmiddellik sy leringe
pleeg woord vir woord tot geheue. So word die woorde van die Boeddha akkuraat bewaar en is dit mettertyd mondeling van onderwyser na leerling geslaag. Sommige
van die monnike wat die Boeddha-prediking persoonlik gehoor het, was
Arahants, en dus per definisie, “suiweres”, vry van passie, slegte wil
en dwaling, en daarom kon dit ongetwyfeld die Boeddha se woorde behou. So het hulle verseker dat die Boeddha se leerstellings getrou bewaar word vir die nageslag.
Selfs
die toegewyde monnike wat nog nie Arahantahood bereik het nie, maar die
eerste drie stadiums van heiligmaking bereik het en kragtige,
behoudende herinneringe gehad het, kon ook die woord vir woord wat die
Boeddha gepreek het, bedink en dit kan waardige bewaarders van die
Boeddha se leerstellings wees. Een
so ‘n monnik was Ānanda, die gekose assistent en konstante metgesel van
die Boeddha gedurende die laaste vyf en twintig jaar van sy lewe. Ānanda was hoogs intelligent en begaafd met die vermoë om te onthou wat hy gehoor het. Inderdaad,
dit was sy uitdruklike wens dat die Boeddha altyd al sy diskoerse aan
hom verbind het en hoewel hy nog nie ‘n Arahanta was nie, het hy
doelbewus verbind tot al die Boeddha se preke waarmee hy monnike, nonne
en sy leuksvolgers vermaan het. Die gesamentlike pogings van hierdie begaafde en toegewyde monnike het
dit moontlik gemaak vir die Dhamma en Vinaya, soos deur die Boeddha
geleer, in sy oorspronklike staat bewaar.
Die
Pāli Tipiṭaka en sy geallieerde literatuur bestaan as gevolg van die
ontdekking van die edele en bevrydende pad van die suiwer Dhamma. Hierdie pad maak dit moontlik vir almal wat dit volg om ‘n vreedsame en gelukkige lewe te lei. Inderdaad,
in hierdie tyd en tyd is ons gelukkig om die outentieke leerstellings
van die Boeddha vir die toekomstige geslagte te bewaar deur die
gewetensvolle en gesamentlike pogings van sy verordende dissipels deur
die eeue heen. Die
Boeddha het aan sy dissipels gesê dat wanneer hy nie meer onder hulle
was nie, dit noodsaaklik was dat die Saṅgha saamkom om die Dhamma
kollektief te herhaal, presies soos hy dit geleer het. In
ooreenstemming met hierdie opdrag het die eerste oudstes ‘n raad
behoorlik genoem en al die Boeddha se diskoerse en kloosterreëls bestel
en hulle konsekwent die woord vir die woord getrou geadverteer.
Die leerstellings wat in die Tipiṭaka vervat is, staan ook bekend as die leer van die ouderlinge [Theravāda]. Hierdie diskoerse tel ‘n paar honderd en is al sedert die Eerste Raad byeengeroep. Daarna
is meer rade vir verskeie redes geroep, maar by elkeen van hulle is die
hele liggaam van die Boeddha se onderrig altyd deur die
Saṅgha-deelnemers, in konsert en woord vir woord, voorgelees. Die
eerste raad het drie maande na die Boeddha se bereiking van
Mahāparinibbāṇa plaasgevind en is gevolg deur nog vyf, waarvan twee in
die negentiende en twintigste eeu belê is. Hierdie
kollektiewe resensies wat deur die monnike by al hierdie Dhamma-rade
uitgevoer is, staan bekend as die ‘Dhamma Saṅgītis’, die Dhamma
Recitations. Hulle
is so aangewys as gevolg van die presedent wat by die Eerste
Dhamma-raad ingestel is, toe al die Leerstellings eers deur ‘n Ouderling
van die Sagenggha voorgelees en dan weer in die koor gesing is deur al
die monnike wat die vergadering bygewoon het. Die resitasie is geag oorspronklik te wees, wanneer en eers wanneer dit deur die lede van die Raad eenparig goedgekeur is. Hier volg ‘n kort geskiedenis van die Ses Rade.
Die Eerste Raad
Koning Ajātasattu het die Eerste Raad geborg. Dit is in 544 B.C. in die Sattapaāāi-grot, buite Rājagaha, drie maande nadat die Boeddha oorlede is. ‘N gedetailleerde weergawe van hierdie historiese ontmoeting kan gevind word in die Cūllavagga van die Vinaya Piṭaka. Volgens
hierdie rekord het die voorval wat die owerste Mahākassapa aangespoor
het om hierdie vergadering te bel, sy gehoor was ‘n afkeurende opmerking
oor die streng reël van lewe vir monnike. Dit is wat gebeur het. Die
monnik Subhadda, ‘n voormalige kapper, wat laat in die lewe was, het
gehoor dat die Boeddha verval het, het sy wrok uitgespreek om aan al die
reëls vir monnike wat deur die Boeddha neergelê is, te voldoen. Baie monnike het die Boeddha verbygesteek en was diep bedroef. Die ouer Mahākassapa het egter Subhadda gehoor: “Geniet jou eerbied, moenie treur nie, moenie kla nie. Ons is baie ontslae van hierdie groot verblyf (die Boeddha). Ons
was gepynig toe hy gesê het, “dit is toelaatbaar vir jou, dit is nie
toelaatbaar vir jou nie” maar nou sal ons kan doen soos ons wil en ons
sal nie moet doen wat ons nie hou nie. ” Mahākassapa
was bekommerd oor sy opmerking en was bang dat die Dhamma en die Vinaya
dalk beskadig sou word en nie heeltemal kan oorleef as ander monnike
soos Subhadda sou optree en die Dhamma en Vinaya-reëls sou interpreteer
soos hulle wou nie. Om dit te vermy het hy besluit dat die Dhamma bewaar en beskerm moet word. Om hierdie rede na die goedkeuring van die Saṅgha het hy vyf honderd Arahants aan die raad geroep. Ānanda moet hierby ingesluit word, mits hy Arahanthood bereik het teen die tyd dat die raad belê het. Met
die ouderling Mahākassapa wat voorgehou het, het die vyfhonderd
Arahant-monnike tydens die reënseisoen in die raad vergader. Die
eerste ding wat Mahākassapa gedoen het, was om die voorste kenner op
die Vinaya van die dag, Venerable Upāli, te besin oor besonderhede van
die kloosterreël. Hierdie monnik was goed gekwalifiseer vir die taak aangesien die Boeddha hom die hele Vinaya self geleer het. Eerstens
het die ouderling Mahākassapa hom spesifiek gevra oor die uitspraak oor
die eerste oortreding [pārājika], met betrekking tot die onderwerp, die
geleentheid, die individu wat ingestel is, die proklamasie, die
herhaling van die proklamasie, die oortreding en die geval van nie- oortreding. Upāli
het kundige en toereikende antwoorde gegee en sy opmerkings het met die
eenparige goedkeuring van die voorsittende Saṅgha vergader. Dus is die Vinaya formeel goedgekeur.
Die
ouderling Mahākassapa het sy aandag aan Ānanda gewy in die lig van sy
betroubare kundigheid in alle aangeleenthede wat met die Dhamma verband
hou. Gelukkig, die aand voor die Raad moes ontmoet het, het Arawantship Arawantskap bereik en by die Raad aangesluit. Die
ouer Mahākassapa was dus in staat om hom ten volle te bevraagteken met
volledige vertroue oor die Dhamma met spesifieke verwysing na die
Boeddha se preke. Hierdie
ondervraging op die Dhamma het probeer om die plek waar al die
diskoerse voor die eerste keer gepreek is, te verifieer en die persoon
aan wie hulle aangespreek is. Ānanda,
ondersteun deur sy woord-perfekte geheue was in staat om akkuraat te
antwoord en so het die diskoerse ontmoet met die eenparige goedkeuring
van die Saṅgha. Die
Eerste Raad het ook sy amptelike seël van goedkeuring gegee vir die
sluiting van die hoofstuk oor die geringe en minder reëls en goedkeuring
vir die nakoming daarvan. Dit
het die monnike sewe maande geneem om die hele Vinaya en die Dhamma te
reciteer en die monniken wat genoegsaam toegerus was met goeie
herinneringe, het alles behou wat herhaal is. Hierdie
historiese eerste raad het bekend geword as die Paācasatika omdat
vyfhonderd volledig verligte Arahants daaraan deelgeneem het.
Tweede Raad
Die Tweede Raad is honderd jaar na die Boeddha se Parinibbāṇa genoem om ‘n ernstige dispuut oor die ‘tien punte’ te vestig. Dit is ‘n verwysing na sommige monnike wat tien klein reëls oortree. hulle is gegee aan:
1. Stoor sout in ‘n horing.
2. Eet na middag.
3. Eet een keer en dan weer na ‘n dorp vir aalmoese.
4. Hou die Uposatha-seremonie met monnike wat in dieselfde omgewing woon.
5. Uitvoer van amptelike dade wanneer die vergadering onvolledig was.
6. Na ‘n sekere praktyk omdat dit deur u tutor of onderwyser gedoen is.
7. Eet suurmelk nadat jy sy middagete gehad het.
8. Drink sterk drank voordat dit gefermenteer is.
9. Gebruik ‘n mat wat nie die regte grootte was nie.
10. Gebruik goud en silwer.
Hul
misdade het ‘n probleem geword en het ‘n groot kontroversie veroorsaak
aangesien die verbreking van hierdie reëls vermoedelik die Boeddha se
oorspronklike leerstellings weerspreek. Koning
Kāḷāsoka was die beskermheer van die Tweede Raad en die vergadering het
in Vesāli plaasgevind weens die volgende omstandighede. Eendag,
terwyl die Mahāvana Grove by Veāsli besoek is, het die Ouer Yasa besef
dat ‘n groot groep monnies wat bekend staan as die Vajjians die reël
oortree wat die verbode monnik se goud en silwer aanvaar deur dit
openlik te vra van hul gelowiges. Hy
het dadelik hul gedrag gekritiseer en hul reaksie was om hom ‘n deel
van hul onwettige winste aan te bied in die hoop dat hy gewen sal word. Die ouderling Yasa het egter hul gedrag afgekeur. Die
monnike het hom dadelik gedagvaar met ‘n formele optrede van
versoening. Hy het hom daarvan beskuldig dat hy hul leke toegewyde
geblameer het. Die
ouer Yasa het hom dus met die leuenaars versoen, maar terselfdertyd het
hulle oortuig dat die Vijjian-monnike verkeerd gedoen het deur die
Boeddha se uitspraak aan te spreek oor die verbod op die aanvaarding of
aanmoediging van goud en silwer. Die
leke het dadelik hul steun aan die Ouer Yasa uitgespreek en die
Vajjian-monnike aan die onregverdiges en ketters verklaar. “Die Ouer
Yasa alleen is die ware monnik en Sākyan seun. Al die ander is nie monniken nie, nie Sākyan seuns nie.
Die
Hardnekkige en onbetwiste Vajjian-monnike het toe die vreedsame Yasa
Thera geskors sonder die goedkeuring van die res van die Saṅgha toe
hulle kennis geneem het van die uitkoms van sy ontmoeting met hul
gelowiges. Die
ouderling Yasa het egter hul afkeuring ontvlug en op soek na
ondersteuning van monnike elders, wat sy ortodokse sienings op die
Vinaya gehandhaaf het. Sestig
boswonende monnike van Pāvā en tagtig monnike uit die suidelike streke
van Avanti wat van dieselfde uitsig was, het aangebied om hom te help om
die korrupsie van die Vinaya na te gaan. Saam
het hulle besluit om na Soreyya te gaan om die Eerwaarde Revata te
raadpleeg, aangesien hy ‘n hoogs eerbiedige monnik en ‘n kundige in die
Dhamma en Vinaya was. Sodra
die Vajjian-monnike dit leer ken het, het hulle ook die ondersteuning
van Eerbare Revata gesoek deur aan hom die vier vereiste te gee wat hy
dadelik geweier het. Hierdie monnike het toe probeer om dieselfde middele te gebruik om oor die waardige Uttara van die Eerwaarde Revata te wen. Hy
het aanvanklik aanvanklik hul aanbod geweier, maar hulle het hom handig
oorreed om hul aanbod te aanvaar en gesê dat wanneer die benodigdhede
wat vir die Boeddha bedoel is, nie deur hom aanvaar is nie, sal Ānanda
gevra word om hulle te aanvaar en sal dit dikwels daartoe instem. Uttara verander sy gedagtes en aanvaar die benodigdhede. Hy
het toe ingestem om die Eerwaarde-Revata te oortuig om te verklaar dat
die Vajjian-monnike inderdaad sprekers was van die Waarheid en ophouers
van die Dhamma. Die Eerwaarde Revata het deur hul ruse gesien en geweier om hulle te ondersteun. Hy het Uttara ontslaan. Ten
einde die saak vir eens en altyd te vereffen, het die Eerbiedige Revata
aangeraai dat ‘n raad by Vāḷikārāma met homself gevra moet word om vrae
te vra oor die tien oortredings van die mees senior van die Ouderlinge
van die dag, die Thera Sabbjakāmi. Sodra sy mening gegee is, is dit gehoor deur ‘n komitee van agt monnike, en die geldigheid daarvan is deur hul stem beslis. Die
agt monnike het geroep om die saak te oordeel, naamlik die Venerables
Sabbakāmi, Saḷha, Khujjasobhita en Vāsabhagāmika, van die Ooste en vier
monnike uit die Weste, die Venerables Revata, Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa en
Sumana. Hulle het die saak deeglik met Revata bespreek as die vraagster en sabbakāmī wat sy vrae beantwoord het. Nadat
die debat gehoor is, het die agt monnike teen die Vajjian-monnike
besluit en hulle uitspraak is aan die vergadering bekend gemaak. Daarna
het sewehonderd monnike die Dhamma en Vinaya genoem en hierdie
oorweging het bekend geword as die Sattasatī omdat sewe honderd monnike
daaraan deelgeneem het. Hierdie
historiese raad word ook genoem, die Yasatthera Sangīti as gevolg van
die groot rol wat die ouer Yasa daarin gespeel het en sy ywer vir die
beskerming van die Vinaya. Die
Vajjian-monnike het geweier om die besluit van die Raad te aanvaar en
het in stryd daarmee ‘n eie raad genoem wat die Mahāsaṅgiti genoem word.
Derde Raad is hoofsaaklik gehou om die Saṅgha van korrupsie en valse
monnike wat ketterlike sienings gehou het, te ontslae te raak. Die Raad is belê in 326 B.C. By Asokārāma in Paṭaliputta onder die beskerming van keiser Asoka. Dit is deur die Ouer Moggaliputta Tissa voorgehou en een duisend monnike het aan hierdie Raad deelgeneem. Tradisie het dat Asoka sy troon gewen het deur die bloed van al sy pa
se seun se besparing, sy eie broer, Tissa Kumāra, te vernietig, wat
uiteindelik die Arahantskap georden het. Asoka is in die tweehonderd en agtiende jaar na die Boeddha se Mahaparinibbna gekroon. Aanvanklik
het hy slegs die eerbetoon aan die Dhamma en die Saṅgha betaal en ook
lede van ander godsdienstige sektes ondersteun soos sy pa voor hom
gedoen het. Maar dit alles het verander toe hy die vrome beginner-monnik Nigrodha ontmoet het wat hom die Appamāda-vagga verkondig het. Daarna
het hy opgehou om ander godsdienstige groepe te ondersteun en sy
belangstelling in en toewyding aan die Dhamma het verdiep. Hy
het sy enorme rykdom gebruik om te bou, dit is gesê, vier en
tagtigduisend pagodes en vihara en om die Bhikkhus met die vier vereiste
te ondersteun. Sy seun Mahinda en sy dogter Saṅghamittā is georden en toegelaat tot die Saṅgha. Uiteindelik sou sy vrygewigheid ernstige probleme in die Saṅgha veroorsaak. Mettertyd
is die bestelling deur baie onwaardige mans geïnfiltreer. Kinders het
ketterlike sienings gehad en is aangetrokke tot die bevel weens die
keiser se vrygewige ondersteuning en kosbare aanbod van kos, klere,
skuiling en medisyne. Groot
getalle van onverskillige, gulsige mans wat verkeerde menings gebruik
het, het probeer om by die bevel aan te sluit, maar is ongeskik vir
ordinasie geag. Ten
spyte hiervan het hulle die kans gegun om die Keiser se vrygewigheid
vir hul eie doeleindes te ontgin en klere aan te trek en by die bevel
aangesluit sonder om behoorlik te wees. Gevolglik het respek vir die Sagenggha verminder. Toe dit aan die lig gekom het, het sommige van die ware monnike
geweier om die voorgeskrewe suiwering of Uposatha-seremonie in die
geselskap van die korrupte ketters te hou. Toe
die keiser dit hoor, het hy probeer om die situasie reg te stel en een
van sy ministers na die monnike gestuur met die opdrag dat hulle die
seremonie verrig. Die keiser het egter die minister geen spesifieke bevel gegee oor watter middele gebruik moes word om sy bevel uit te voer nie. Die
monnike het geweier om die seremonie te gehoorsaam in die geselskap van
hul vals en ‘tedende’ metgeselle [theyyasinivāsaka]. In
wanhoop het die angstige minister die lyn van gesitste monnike afgetrek
en sy swaard getrek, een na die ander onthoof totdat hy by die koning
se broer, Tissa, aangekom het. Die
verskriklike minister het die slag doodgeslaan en die saal gevlug en na
die keiser teruggegee. Asoka was diep bedroef en ontsteld oor wat
gebeur het en homself skuldig gemaak het aan die moord. Hy het Thera Moggaliputta Tissa se raad gesoek. Hy het voorgestel dat die ketterse monnike uit die bevel geskors word en ‘n derde Raad onmiddellik byeengeroep word. So was dit in die sewentiende jaar van die keiser se bewind die derde Raad genoem. Thera
Moggaliputta Tissa het die verrigtinge gesit en een duisend monnike van
die sestigduisend deelnemers gekies vir die tradisionele recitering van
die Dhamma en die Vinaya, wat nege maande lank aangegaan het. Die keiser het self monnike van ‘n aantal kloosters oor die leer van die Boeddha bevraagteken. Diegene wat verkeerde menings het, is blootgestel en het dadelik uit die Saṅgha verdryf. Op hierdie manier is die Bhikkhu Saṅgha uit ketters en bogus bhikkhus gesuiwer.
Hierdie raad het ook ‘n aantal ander belangrike dinge behaal. Die
ouer Moggaliputta Tissa, om ‘n aantal ketterye te weerlê en te verseker
dat die Dhamma suiwer gehou word, het tydens die raad die Kathāvatthu
‘n boek nagekom. Hierdie
boek bestaan uit drie-en-twintig hoofstukke en is ‘n samevatting van
bespreking (kathā) en weerleggings van die ketterse sienings wat deur
verskillende sektes oor sake filosofies gehou word. Dit is die vyfde van die sewe boeke van die Abhidhamma Piṭaka. Die
lede van die Raad het ook ‘n koninklike seël van goedkeuring gegee aan
die leer van die Boeddha, met die naam Vibhajjavāda, die Leerstuk van
Analise. Dit is identies met die goedgekeurde Theravāda-leerstelling. Een
van die belangrikste prestasies van hierdie Dhamma-samestelling en een
wat vrugte moes dra vir eeue wat kom, was dat die keiser se monnike
uitgestuur het, goed bekend in die Boeddha se Dhamma en Vinaya, wat dit
alles van harte kon recituteer om dit te leer in nege verskillende lande. Hierdie Dhammadūta monnike het die Eerbiedige Majjhantika Thera ingesluit wat na Kasjmir en Gandhāra gegaan het. Hy is gevra om die Dhamma te preek en daar ‘n orde van monnike daar te vestig. Die
eerbare Mahādeva is gestuur na Mahinsakamaṇḍaḷa (moderne Mysore) en die
Eerwaarde Rakkhita-Thera is na Vanavāsī gestuur. Die voormalige Yonaka
Dhammarakkhita Thera is na Upper Aparantaka (Noord-Gujarat, Kathiawar,
Kutch en Sindh) gestuur.
Die
eerbare Mahārakkhita Thera het na Yonaka-loka gegaan. Die eerbare
Majjhima Thera het na Himavanta gegaan (die plek langs die Himalajas.) Myanmar]. Die
eerbare Mahinda Thera, die Eerbiedwaardige Ittiya Thera, die Eerwaarde
Uttiya Thera, die Eerbiedige Sambala Thera en die Eerbare Bhaddasāla
Thera is na Tambapaṇṇi (nou Sri Lanka) gestuur. Die Dhamma-missies van hierdie monnike het daarin geslaag en in die
verloop van tyd groot vrugte gedra en ‘n lang pad gegaan om die volke
van hierdie lande met die geskenk van die Dhamma te verdubbel en hul
beskawings en kulture te beïnvloed. Met die verspreiding van Dhamma deur die woorde van die Boeddha het
Indië binnekort bekend geword as Visvaguru, die onderwyser van die
wêreld. Die Vierde Raad Die Vierde Raad is in 29 B.C. in Tambapaṇṇi [Sri Lanka] gehou. onder die beskerming van koning Vaṭṭagāmaṇi. Die
hoofrede vir sy oproep was die besef dat dit nou nie moontlik was vir
die meerderheid monnike om die hele Tipiṭaka in hul herinneringe te
behou soos vroeër die geval was vir die Eerwaarde Mahinda en diegene wat
hom kort daarna gevolg het nie. Daarom,
aangesien die skryfkuns in hierdie tyd wesenlik ontwikkel is, is dit
dienstig en nodig geag om die hele liggaam van die Boeddha se onderrig
neer te skryf. Koning Vaṭṭagāmaṇi ondersteun die monnik se idee en ‘n raad is spesifiek gehou om die Tipiṭaka in sy geheel te verminder. Daarom,
sodat die ware Dhamma permanent bewaar kan word, het die Eerbiedige
Mahārakhita en vyfhonderd monnike die woorde van die Boeddha voorgeskryf
en hulle dan op palmblaaie neergeskryf. Hierdie
merkwaardige projek het plaasgevind in ‘n grot wat genoem word, die
Āloka lena, geleë in die kloof van ‘n antieke grondverskuiwing naby
Matale. Die doel van die Raad is dus behaal en die behoud van die outentieke Dhamma is skriftelik behou. Later, in die agttiende eeu, het koning Vijayarājasīha beelde van die Boeddha in hierdie grot geskep. Die Vyfde Raad Die Vyfde Raad het plaasgevind in Māndalay, Birma, nou bekend as Myanmar in 1871 A.D. in die bewind van King Mindon. Die
hoofdoel van hierdie byeenkoms was om al die leerstellings van die
Boeddha te reciteer en hulle noukeurig te ondersoek om te sien of enige
van hulle verander, verdraai of laat val het. Dit
is deur drie ouderlinge, die Eerbiedwaardige Mahāthera Jāgarābhivaṃsa,
die Eerbare Narindābhidhaja, en die Eerbiedwaardige Mahāthera
Sumaṅgalasāmi in die geselskap van sowat twee duisend vier honderd
monnike (2.400) voorgehou. Hul gesamentlike Dhamma-resensie het vir vyf maande geduur. Dit
was ook die werk van hierdie raad om te verseker dat die hele Tipiṭaka
vir die nageslag op sewehonderd-en-twintig-
Myanmar-skrif geskryf word nadat die resitasie voltooi is en eenparig
goedgekeur is.
monumentale taak is gedoen deur sowat twee duisend vier honderd
erudietmonnike en baie vaardige vakmanne wat by die voltooiing van elke
blaar hulle in pragtige miniatuur ‘piṭaka’ pagodes op ‘n spesiale
terrein op die terrein van King Mindon se Kuthodaw Pagoda aan die voet
van Māndalay gehuisves het. Hill waar hierdie sogenaamde ‘grootste boek ter wêreld’ staan tot vandag toe.
Die Sesde Raad Die sesde raad is in 1954 by Kaba Aye in Yangon, voorheen Rangoon, drie-en-tagtig jaar na die vyfde in Mandalay gehou. Dit is geborg deur die Birmaanse regering onder leiding van die Eerste Minister, die Edele U Nu. Hy
het die konstruksie van die Mahā Pāsāna Gūhā, die groot grot wat van
die grond af gebou is, gemagtig om as byeenkoms plek te dien soos Indië
se Sattapānni Cave - die terrein van die eerste Dhamma-raad. Na
voltooiing het die Raad op 17 Mei 1954 vergader. Soos in die vorige
rade was die eerste doel om die ware Dhamma en Vinaya te bevestig en te
behou. Dit was egter uniek in soverre die monnike wat daaraan deelgeneem het, uit agt lande gekom het. Hierdie
twee duisend vyfhonderd geleerde Theravada-monnike het van Myanmar,
Kambodja, Indië, Laos, Nepal, Sri Lanka, Thailand en Vietnam gekom. Die
laat-verheerlikte Mahāsi Sayadaw is aangewys as die edele taak om die
vereiste vrae oor die Dhamma van die Eerbiedige Bhadanta
Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika te vra wat almal
geleer en bevredigend beantwoord het. Teen die tyd dat hierdie raad vergader het, het al die deelnemende
lande die Pāli Tipiṭaka in hul eie skrifte, met die uitsondering van
Indië, gelewer. Die
tradisionele oorweging van die Dhamma-geskrifte het twee jaar geneem
waarin die Tipiṭaka en sy geallieerde literatuur in al die skrifte
deeglik ondersoek word. Enige verskille wat gevind is, is opgemerk, die nodige regstellings is aangebring en al die weergawes is dan gekalibreer. Gelukkig is gevind dat daar nie veel verskil in die inhoud van enige van die tekste was nie. Uiteindelik,
nadat die Raad hulle amptelik goedgekeur het, is al die volumes van die
Tipiṭaka en hul kommentare voorberei vir drukwerk op moderne perse en
gepubliseer in die Myanmar (Burmese) skrif. Hierdie
noemenswaardige prestasie is moontlik gemaak deur die toegewyde pogings
van die twee duisend vyfhonderd monnike en talle leke. Hul werk het in Mei 1956, twee en ‘n half millennia nadat die Here Parinibbāna bereik het, tot ‘n einde gekom. Hierdie raad se werk was die unieke prestasie van verteenwoordigers van die hele Boeddhistiese wêreld. Die weergawe van die Tipiṭaka wat hy onderneem het om te produseer, is
erken as die ware leer van Gotama die Boeddha en die mees gesaghebbende
weergawe van hulle tot op datum. Die volumes wat na die Sesde Saṅgāyana gedruk is, is in Myanmar-skrif gedruk. Om
die volumes vir die mense van Indië te maak, het die Vipassana
Navorsingsinstituut die projek begin om die Tipiṭaka met sy Aṭṭhakathās
en ṭikas in Devanagari in die jaar 1990 te druk.
3) Klasike Shqiptare 2617 Fri 11 Maj MËSIM Ju lutemi vizitoni:
http://sarvajan.ambedkar.org Përktheni këtë Përkthim Google në gjuhën tuaj amtare duke përdorur
https://translate.google.com Ky është MËSIMI juaj From:
Analytic Insight Net - FALAS Online Tipiṭaka Hulumtimi dhe Praktika
Universiteti dhe LAJME të lidhura përmes http://sarvajan.ambedkar.org në
105 GJUHËT KLASIKE Email:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online Fjalët origjinale të Budës
Origjina e Kanalit Pali ‘Supozoni
se një murg do të thoshte:’ Miqtë, e dëgjova dhe mora këtë nga buzët e
Zotit: kjo është Dhamma, kjo është disiplina, ky është mësimi i
Mjeshtrit ‘, atëherë, murgjit, nuk duhet as të miratoni as të mos
miratoni fjalë. Pastaj,
pa miratimin ose mospranimin, fjalët dhe shprehjet e tij duhet të
vëzhgohen me kujdes dhe të krahasohen me Suttët dhe të rishikohen në
dritën e disiplinës. Nëse
ata, në një krahasim dhe rishikim të tillë, nuk janë në përputhje me
Suttët ose Disiplinën, përfundimi duhet të jetë: “Me siguri kjo nuk
është fjala e Budës, është mësuar keq nga ky murg”, dhe çështja duhet të refuzohet. Por, ku në një krahasim dhe rishikim të tillë ata gjenden në përputhje
me Suttët ose disiplinën, përfundimi duhet të jetë: “Me siguri kjo
është fjala e Budës, është kuptuar me të drejtë nga ky murg”. - DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Kalimi i Madh, Ditët e Fundit të Budës
Mësimet autentike të Gotama Budës janë ruajtur dhe dorëzuar tek ne dhe duhet të gjenden në Tipiṭaka. Fjala Pali, ‘Tipiṭaka’, do të thotë fjalë për fjalë ‘tre shportat’ (ti = tre + piṭaka = koleksionet e shkrimeve të shenjta). Të gjitha mësimet e Buddhës u ndanë në tri pjesë. Pjesa e parë njihet si Vinaya Piṭaka dhe përmban të gjitha rregullat që Buda parashtroi për murgjit dhe murgeshat.
2. Pjesa e dytë quhet Suttaṅta Piṭaka dhe përmban Discourses.
3. Pjesa e tretë njihet si Abhidhamma Piṭaka dhe përfshin mësimet psiko-etike të Budës. Dihet
se kurdoherë që Buda u dha një ligjëratë dishepujve të tij të urdhëruar
ose dishepujve të laikëve ose përcaktoi një rregull monastike gjatë
shërbimit të tij dyzet e pesë vjeçar, ato të murgëve të tij të
përkushtuar dhe të mësuar, atëherë të pranishëm do të zotëronin
menjëherë mësimet e tij fjalë për fjalë në kujtesë. Kështu, fjalët e Budës u ruajtën me saktësi dhe në kohën e duhur u kaluan gojarisht nga mësuesi në nxënës. Disa
nga murgjit që kishin dëgjuar predikimin e Buddhës në mënyrë
individuale ishin Arahantët, dhe kështu me përkufizim, ‘të pastërta’ të
lirë nga pasioni, keqdashja dhe mashtrimi dhe për këtë arsye, pa dyshim
ishte i aftë të mbanin, në mënyrë të përsosur fjalët e Budës. Kështu ata siguruan që mësimet e Buddhës do të ruheshin me besnikëri për brezat. Edhe
ata murgjër të devotshëm të cilët nuk kishin arritur ende Aravanti, por
kishin arritur tre fazat e parë të shenjtërisë dhe kishin kujtime të
fuqishme dhe retentive, mund të mbanin në mend fjalën për fjalën se
çfarë kishte predikuar Buda dhe kështu mund të ishin kujdestarë të denjë
për mësimet e Budës. Një
murg i tillë ishte Ānanda, mjek i zgjedhur dhe shoqërues i vazhdueshëm i
Budës gjatë njëzet e pesë viteve të fundit të jetës së tij. Ānanda ishte shumë inteligjent dhe i talentuar me aftësinë për të kujtuar gjithçka që kishte dëgjuar. Në
të vërtetë, ishte dëshira e tij e shprehur që Buda gjithmonë i lidhë të
gjitha fjalimet e tij dhe megjithëse ai nuk ishte ende një Arahanta, ai
me dashje u angazhua për të kujtuar fjalë për fjalë të gjitha
predikimet e Budës me të cilat ai i nxiste murgjit, murgeshat dhe
ithtarët e tij laikë. Përpjekjet e përbashkëta të këtyre murgjve të talentuar dhe të
përkushtuar e bënë të mundur që Dhamma dhe Vinaja, siç mësohet nga Buda,
të ruhet në gjendjen e tij origjinale. Pali
Tipiṭaka dhe literatura e saj aleate ekzistojnë si rezultat i zbulimit
të Budës për rrugën fisnike dhe çlirimin e Dhamma-s të pastër. Kjo rrugë i mundëson të gjithë atyre që e ndjekin që të udhëheqë një jetë paqësore dhe të lumtur. Në
të vërtetë, në këtë ditë dhe në moshë jemi me fat që të kemi mësimet
autentike të Budës të ruajtura për brezat e ardhshëm, nëpërmjet
përpjekjeve të ndërgjegjshme dhe të bashkërenduara të dishepujve të tij
të shuguruar gjatë epokave. Buda
u tha dishepujve të tij se kur ai nuk ishte më në mesin e tyre, ishte e
domosdoshme që Saṅga të bashkohej me qëllim që të recitonte
kolektivisht Dhammën, pikërisht ashtu siç e kishte mësuar. Në
përputhje me këtë udhëzim, Pleqtë e Parë e thirrën rregullisht një
këshill dhe në mënyrë sistematike urdhëroi të gjitha ligjëratat dhe
rregullat monastike të Buddhës dhe pastaj i lexuan me besnikëri ata
fjalë për fjalë në koncert.
Mësimet e përmbajtura në Tipiṭaka njihen gjithashtu si Doktrina e Pleqve [Theravada]. Këto fjalime numërojnë disa qindra dhe gjithmonë janë lexuar fjalë për fjalë që kur u mblodh Këshilli i Parë. Më
pas, më shumë këshilla janë thirrur për një numër arsyesh, por në
secilin prej tyre i tërë trupi i mësimit të Budës ka qenë gjithmonë
recituar nga pjesëmarrësit Saṅgha, në koncert dhe fjalë për fjalë. Këshilli
i parë u zhvillua tre muaj pas arritjes së Mahaparinibbāṇa nga Buda dhe
u pasua nga pesë të tjerë, dy prej të cilave u mblodhën në shekujt e
nëntëmbëdhjetë dhe të njëzetë. Këto
recitime kolektive të kryera nga murgjit në të gjitha këto Këshilla të
Dhamma njihen si ‘Dhamma Saṅgiti’, recitimet e Dhamma. Ato
janë të përcaktuara në mënyrë të tillë për shkak të precedentit të
vendosur në Këshillin e Dhamma të Parë, kur të gjitha Mësimet u lexuan
së pari nga një Plaku i Saṅgha dhe më pas kënduan përsëri në kor nga të
gjithë murgjit që ndiqnin asamblenë. Recitimi u vlerësua të jetë autentik, kur dhe vetëm kur, u miratua unanimisht nga anëtarët e Këshillit. Ajo që vijon është një histori e shkurtër e gjashtë këshillave. Këshilli i Parë Mbreti Ajātasattu sponsorizoi Këshillin e Parë. U mblodh në 544 B.C. në shpellën Sattapaāāī që ndodhet jashtë Rājagaha tre muaj pasi Buda kishte vdekur. Një llogari e detajuar e këtij takimi historik mund të gjendet në Cūllavagga të Vinaya Piṭaka. Sipas
këtij shënimi, incidenti që e nxiti Plakën Mahaskasin të thërriste këtë
mbledhje ishte dëgjimi i tij me një vërejtje të mjerueshme për
rregullën strikte të jetës për murgjit. Kjo është ajo që ndodhi. Murgu
Subhadda, një ish-berber, i cili kishte caktuar në fund të jetës, pasi
dëgjoi se Buda kishte skaduar, shprehu pakënaqësinë e tij për detyrimin
për t’iu bindur të gjitha rregullave për murgjit të përcaktuara nga
Buda. Shumë murgjë ankoheshin për kalimin e Budës dhe u pikëlluan thellësisht. Sidoqoftë, Plaku Mah§kassapa dëgjoi Subhadda të thotë: ‘’ Mjaft e Reverencat e tua, mos u pikëllo, mos vajto. Ne jemi mirë të çlirohemi nga kjo recetë e madhe (Buda). Ne
ishim torturuar kur thoshte: “Kjo është e lejueshme për ju, kjo nuk
është e lejuar për ju”, por tani ne do të jemi në gjendje të bëjmë ashtu
siç na pëlqen dhe ne nuk do të duhet të bëjmë atë që nuk na pëlqen “. Mahākassapa
ishte alarmuar nga vërejtja e tij dhe kishte frikë se Dhamma dhe Vinaya
mund të korruptoheshin dhe të mos mbijetonin paprekur nëse murgjit e
tjerë do të silleshin si Subhadda dhe do të interpretonin rregullat
Dhamma dhe Vinaya ashtu siç dëshironin. Për të shmangur këtë, ai vendosi që Dhamma duhet të ruhet dhe të ruhet. Për këtë qëllim, pas fitimit të miratimit të Sahajgës, ai thirri të këshillojë pesëqind arahanë. Akaja duhej të përfshihej në këtë, me kusht që ai të arrinte Arahanthood deri në kohën e mbledhjes së këshillit. Me kryesimin e Plakut Mahaskasapa, pesëqind murgjit Arahant u takuan në këshill gjatë sezonit të shirave. Gjëja
e parë që bëri Mah§kassapa ishte të pyeste ekspertin më të shquar në
Vinaya të ditës, të nderuar Ulajli për hollësitë e sundimit monastik. Ky murg ishte i kualifikuar mirë për detyrën pasi Buda i kishte mësuar të gjithë Vinayan vetë. Para
së gjithash, Plaku Mahagasapa e pyeti atë në mënyrë specifike rreth
vendimit mbi veprën e parë [pārājika], në lidhje me temën, rastin,
individin e futur, shpalljen, përsëritjen e shpalljes, veprën penale dhe
rastin e mosveprimit, vepër. Upāli dha përgjigje të ditur dhe adekuate dhe vërejtjet e tij u pritën me miratimin unanim të kryesuesit Saṅgha. Kështu Vinaya u miratua zyrtarisht. Plaku
Mah§kassapa pastaj e ktheu vëmendjen e tij ndaj Ānanda në bazë të
ekspertizës së tij të respektuar në të gjitha çështjet që lidhen me
Dhamën. Për fat të mirë, nata para Këshillit ishte për t’u takuar, Ananda kishte arritur Arahantship dhe u bashkua me Këshillin. Plaku
Mahākassapa, pra, ishte në gjendje ta pyeste gjerësisht me besim të
plotë rreth Dhamma-s, me referencë specifike për predikimet e Buddhës. Ky
marrje në pyetje në Dhamma kërkoi të verifikonte vendin ku të gjitha
predikimet u predikuan së pari dhe personit të cilit i ishin drejtuar. Ānanda,
i ndihmuar nga kujtesa e tij e përsosur e fjalës, ishte në gjendje t’i
përgjigjej me saktësi dhe kështu Diskurse u takuan me miratimin unanim
të Saṅgha. Këshilli
i Parë gjithashtu dha vulën zyrtare të miratimit për mbylljen e
kapitullit mbi rregullat e vogla dhe të vogla dhe miratimin për
respektimin e tyre. Murgjit
u deshën shtatë muaj për të recituar të gjithë Vinayan dhe Dhamma-n dhe
ata murgjit të pajisur mjaft me kujtime të mira, të ruajtur të gjitha
ato që ishin recituar. Ky
këshill i parë historik u bë i njohur si Paaskatika sepse pesë qindra
Arahantët plotësisht të shkolluar kishin marrë pjesë në të.
Këshilli i Dytë Këshilli i Dytë u quajt njëqind vjet pas Parinibbāṇa të Buddhës për të zgjidhur një mosmarrëveshje serioze mbi ‘dhjetë pika’. Kjo është një referencë për disa murgj që thyejnë dhjetë rregulla të vogla. atyre u është dhënë: Ruajtja e kripës në një bri.
2. Ushqimi pas mesditës.
3. Ushqimi një herë dhe pastaj përsëri në një fshat për lëmoshë.
4. Mbajtja e Ceremonisë Uposatha me murgjit që banojnë në të njëjtin lokalitet.
5. Kryerja e akteve zyrtare kur kuvendi ishte i paplotë.
6. Pas një praktike të caktuar sepse ajo ishte bërë nga tutori ose mësuesi.
7. Ushqimi i qumështit të thartuar pasi dikush kishte ushqimin e tij në mesditë.
8. Konsumimi i pijeve të forta para se të ishte fermentuar.
9. Përdorimi i një qilimi që nuk ishte madhësia e duhur.
10. Përdorimi i arit dhe argjendit. Keqtrajtimet
e tyre u bënë një çështje dhe shkaktuan një polemikë të madhe, pasi
thyerja e këtyre rregullave mendohej të ishte në kundërshtim me mësimet
origjinale të Budës. Mbreti Kāḷāsoka ishte mbrojtës i Këshillit të Dytë dhe takimi u zhvillua në Vesāli për shkak të rrethanave të mëposhtme. Një
ditë, ndërsa vizitoi Mahāvana Grove në Veāsli, Plaku Yasa erdhi në
dijeni se një grup i madh murgjërish i njohur si Vajjian po shkelnin
rregullin që ndalonte pranimin e arit dhe argjendit nga murgu, duke i
kërkuar atij hapur nga përkrahësit e tyre laikë. Ai
menjëherë kritikoi sjelljen e tyre dhe reagimi i tyre ishte t’i ofroje
një pjesë të fitimeve të tyre të paligjshme me shpresën se ai do të
fitonte. Plaku Yasa megjithatë nuk pranoi dhe përbuzte sjelljet e tyre. Murgjit menjëherë e paditën atë me një veprim formal të pajtimit, duke e akuzuar atë për fajësimin e përkrahësve të tyre laikë. Plaku
Yasa në përputhje me rrethanat u pajtua me të devotshmit laik, por në
të njëjtën kohë, i bindte ata se murgjit Vijjian kishin bërë gabim duke
cituar shpalljen e Budës mbi ndalimin e pranimit ose kërkimit të arit
dhe argjendit. Laikët
shprehën menjëherë mbështetjen e tyre për Plakun Yasa dhe i deklaruan
murgjit Vajjian të kriminelëve dhe heretikëve, duke thënë: “Vetëm Plaku
Yasa është murg i vërtetë dhe djali Saki. Të gjithë të tjerët nuk janë murgj, e jo djem saka. Mjeshtrat
e padrejta dhe të palodhur të Vajjianit më pas u zhvendosën për të
pezulluar Yasa Thera të nderuar pa miratimin e pjesës tjetër të Sāgħa,
kur ata arritën të dinin për rezultatin e takimit të tij me adhuruesit e
tyre laikë. Plaku
Yasa, megjithatë, iku nga censura e tyre dhe shkoi në kërkim të
mbështetjes nga murgjit diku tjetër, i cili mbështeti pikëpamjet e tij
ortodokse mbi Vinaya. Gjashtëdhjetë
murgjit pyjorë nga Pāva dhe tetëdhjetë murgjë nga rajonet jugore të
Avanti të cilët kishin të njëjtin mendim, ofruan ndihmën e tij për të
kontrolluar korrupsionin e Vinayas. Së
bashku ata vendosën të shkonin në Soreja për t’u konsultuar me Revata
të nderuar, pasi ai ishte një murg shumë i nderuar dhe një ekspert në
Dhamma dhe Vinaya. Sapo
murgjit Vajjian e njihnin këtë, ata gjithashtu kërkuan mbështetjen e
Revata të nderuar duke i ofruar atij të katër kushtet që ai menjëherë i
kishte refuzuar. Këta murgjëtarë pastaj kërkuan të përdorin të njëjtat mjete për të fituar shërbëtorin e Venerabilit Revata, Uttara e nderuar. Në
fillim, ai gjithashtu, me të drejtë e refuzoi ofertën e tyre, por ata
me zili e bindi atë të pranonte ofertën e tyre, duke thënë se kur
kërkesat e nevojshme për Budën nuk u pranuan prej tij, do të kërkohej që
t’i pranonin ato dhe shpesh do të pajtoheshin për ta bërë këtë. Uttara ndryshoi mendjen dhe pranoi kushtet. I
nxitur nga ata, atëherë ai pranoi të shkonte dhe të bindte Revatën e
nderuar që të deklaronte se murgjit Vajjian ishin me të vërtetë folësit e
së Vërtetës dhe mbajtësit e Dhamma. Revata e nderuar pa përmes ruzave të tyre dhe refuzoi t’i mbështeste ato. Ai më pas e hodhi poshtë Uttarën. Për
ta zgjidhur çështjen një herë e përgjithmonë, Revata e nderuar
këshilloi që një këshill duhet të thirret në Vāḷikārāma me vete duke
bërë pyetje rreth dhjetë veprave të më të moshuarve të Pleqve të ditës,
Thera Sabbjakāmi. Pasi
të ishte dhënë mendimi i tij, duhej të dëgjoheshin nga një komitet prej
tetë murgjve, dhe vlefshmëria e saj vendosi me votën e tyre. Të
tetë murgjit të thirrur për të gjykuar çështjen ishin Venerables
Sabbakāmi, saḷha, Khujjasobhita dhe Vāsabhagāmika, nga Lindja dhe katër
murgj nga Perëndimi, Venerables Revata, Sambhuta-Sānavāsī, Yasa dhe
Sumana. Ata e diskutuan tërësisht çështjen me Revatën si pyetës dhe sabbakāmī duke iu përgjigjur pyetjeve të tij. Pas debatit u dëgjuan tetë murgjit vendosur kundër murgjit Vajjian dhe vendimi i tyre u njoftua në kuvend. Më pas, shtatëqind murgjë recituan Dhamma dhe Vinaya dhe ky recitim njihej si Sattasatī sepse aty morën pjesë shtatëqind murgj. Ky
këshill historik quhet edhe Yasatthera Sangiti, për shkak të rolit të
madh që Plaku Yasa luajti në të dhe zellin e tij për ruajtjen e Vinayas.
Murgjit
Vajjian kategorikisht refuzuan të pranonin vendimin e Këshillit dhe, në
kundërshtim, thanë një këshill prej atje, i cili quhej Mahāsaṅgiti.
Këshilli i Dytë Këshilli i Dytë u quajt njëqind vjet pas Parinibbāṇa të Buddhës për të zgjidhur një mosmarrëveshje serioze mbi ‘dhjetë pika’. Kjo është një referencë për disa murgj që thyejnë dhjetë rregulla të vogla. atyre u është dhënë: Ruajtja e kripës në një bri.
2. Ushqimi pas mesditës.
3. Ushqimi një herë dhe pastaj përsëri në një fshat për lëmoshë.
4. Mbajtja e Ceremonisë Uposatha me murgjit që banojnë në të njëjtin lokalitet.
5. Kryerja e akteve zyrtare kur kuvendi ishte i paplotë.
6. Pas një praktike të caktuar sepse ajo ishte bërë nga tutori ose mësuesi.
7. Ushqimi i qumështit të thartuar pasi dikush kishte ushqimin e tij në mesditë.
8. Konsumimi i pijeve të forta para se të ishte fermentuar.
9. Përdorimi i një qilimi që nuk ishte madhësia e duhur.
10. Përdorimi i arit dhe argjendit. Keqtrajtimet
e tyre u bënë një çështje dhe shkaktuan një polemikë të madhe, pasi
thyerja e këtyre rregullave mendohej të ishte në kundërshtim me mësimet
origjinale të Budës. Mbreti Kāḷāsoka ishte mbrojtës i Këshillit të Dytë dhe takimi u zhvillua në Vesāli për shkak të rrethanave të mëposhtme. Një
ditë, ndërsa vizitoi Mahāvana Grove në Veāsli, Plaku Yasa erdhi në
dijeni se një grup i madh murgjërish i njohur si Vajjian po shkelnin
rregullin që ndalonte pranimin e arit dhe argjendit nga murgu, duke i
kërkuar atij hapur nga përkrahësit e tyre laikë. Ai
menjëherë kritikoi sjelljen e tyre dhe reagimi i tyre ishte t’i ofroje
një pjesë të fitimeve të tyre të paligjshme me shpresën se ai do të
fitonte. Plaku Yasa megjithatë nuk pranoi dhe përbuzte sjelljet e tyre. Murgjit menjëherë e paditën atë me një veprim formal të pajtimit, duke e akuzuar atë për fajësimin e përkrahësve të tyre laikë. Plaku
Yasa në përputhje me rrethanat u pajtua me të devotshmit laik, por në
të njëjtën kohë, i bindte ata se murgjit Vijjian kishin bërë gabim duke
cituar shpalljen e Budës mbi ndalimin e pranimit ose kërkimit të arit
dhe argjendit. Laikët
shprehën menjëherë mbështetjen e tyre për Plakun Yasa dhe i deklaruan
murgjit Vajjian të kriminelëve dhe heretikëve, duke thënë: “Vetëm Plaku
Yasa është murg i vërtetë dhe djali Saki. Të gjithë të tjerët nuk janë murgj, e jo djem saka. Mjeshtrat
e padrejta dhe të palodhur të Vajjianit më pas u zhvendosën për të
pezulluar Yasa Thera të nderuar pa miratimin e pjesës tjetër të Sāgħa,
kur ata arritën të dinin për rezultatin e takimit të tij me adhuruesit e
tyre laikë. Plaku
Yasa, megjithatë, iku nga censura e tyre dhe shkoi në kërkim të
mbështetjes nga murgjit diku tjetër, i cili mbështeti pikëpamjet e tij
ortodokse mbi Vinaya. Gjashtëdhjetë
murgjit pyjorë nga Pāva dhe tetëdhjetë murgjë nga rajonet jugore të
Avanti të cilët kishin të njëjtin mendim, ofruan ndihmën e tij për të
kontrolluar korrupsionin e Vinayas. Së
bashku ata vendosën të shkonin në Soreja për t’u konsultuar me Revata
të nderuar, pasi ai ishte një murg shumë i nderuar dhe një ekspert në
Dhamma dhe Vinaya. Sapo
murgjit Vajjian e njihnin këtë, ata gjithashtu kërkuan mbështetjen e
Revata të nderuar duke i ofruar atij të katër kushtet që ai menjëherë i
kishte refuzuar. Këta murgjëtarë pastaj kërkuan të përdorin të njëjtat mjete për të fituar shërbëtorin e Venerabilit Revata, Uttara e nderuar. Në
fillim, ai gjithashtu, me të drejtë e refuzoi ofertën e tyre, por ata
me zili e bindi atë të pranonte ofertën e tyre, duke thënë se kur
kërkesat e nevojshme për Budën nuk u pranuan prej tij, do të kërkohej që
t’i pranonin ato dhe shpesh do të pajtoheshin për ta bërë këtë. Uttara ndryshoi mendjen dhe pranoi kushtet. I
nxitur nga ata, atëherë ai pranoi të shkonte dhe të bindte Revatën e
nderuar që të deklaronte se murgjit Vajjian ishin me të vërtetë folësit e
së Vërtetës dhe mbajtësit e Dhamma. Revata e nderuar pa përmes ruzave të tyre dhe refuzoi t’i mbështeste ato. Ai më pas e hodhi poshtë Uttarën. Për
ta zgjidhur çështjen një herë e përgjithmonë, Revata e nderuar
këshilloi që një këshill duhet të thirret në Vāḷikārāma me vete duke
bërë pyetje rreth dhjetë veprave të më të moshuarve të Pleqve të ditës,
Thera Sabbjakāmi. Pasi
të ishte dhënë mendimi i tij, duhej të dëgjoheshin nga një komitet prej
tetë murgjve, dhe vlefshmëria e saj vendosi me votën e tyre. Të
tetë murgjit të thirrur për të gjykuar çështjen ishin Venerables
Sabbakāmi, saḷha, Khujjasobhita dhe Vāsabhagāmika, nga Lindja dhe katër
murgj nga Perëndimi, Venerables Revata, Sambhuta-Sānavāsī, Yasa dhe
Sumana. Ata e diskutuan tërësisht çështjen me Revatën si pyetës dhe sabbakāmī duke iu përgjigjur pyetjeve të tij. Pas debatit u dëgjuan tetë murgjit vendosur kundër murgjit Vajjian dhe vendimi i tyre u njoftua në kuvend. Më pas, shtatëqind murgjë recituan Dhamma dhe Vinaya dhe ky recitim njihej si Sattasatī sepse aty morën pjesë shtatëqind murgj. Ky
këshill historik quhet edhe Yasatthera Sangiti, për shkak të rolit të
madh që Plaku Yasa luajti në të dhe zellin e tij për ruajtjen e Vinayas.
Murgjit
Vajjian kategorikisht refuzuan të pranonin vendimin e Këshillit dhe, në
kundërshtim, thanë një këshill prej atje, i cili quhej Mahāsaṅgiti.
Maharahita
Thera e nderuar shkoi në Yonaka-loka (vendi i lionistëve, Bactrians dhe
Grekët). I nderuar Majjhima Thera shkoi në Himavanta (vendi ku ndodhej
Himalajet). Soja e nderuar dhe Uttara e nderuar u dërguan në
Suvaṇṇabhūmi [tani Myanmar]. Mahinda
Thera e nderuar, Ittiya Thera e nderuar, Uttiya Thera e nderuar, Tera
nderuar Sambala dhe Bhaddasāla Thera nderuar u dërguan në Tambapaṇṇi
(tani Sri Lanka). Misionet e Dhamma-s të këtyre murgjve arritën dhe bartën frytet e
mëdha gjatë kohës dhe shkuan shumë në fisnikërimin e popujve të këtyre
tokave me dhuratën e Dhamma-s dhe ndikimin në qytetërimet dhe kulturat e
tyre. Me përhapjen e Dhamma-s nëpërmjet fjalëve të Budës, në kohën e duhur India u bë e njohur si Visvaguru, mësuesi i botës. Këshilli i katërt Këshilli i katërt u mbajt në Tambapaṇṇi [Sri Lanka] në 29 BC. nën patronazhin e Mbretit Vaṭṭagāmaṇi. Arsyeja
kryesore për thirrjen e saj ishte realizimi që ishte tani nuk ishte e
mundur për shumicën e murgjve që të mbanin të gjithë Tipiṭaka në
kujtimet e tyre siç kishte qenë rasti më parë për Mahinda të nderuar dhe
ata që e ndoqën atë shumë shpejt pas. Prandaj,
siç ishte shkruar e artit, në këtë kohë u zhvillua në mënyrë
substanciale, mendohej e nevojshme dhe e domosdoshme që të gjithë trupin
e mësimit të Budës të shkruhej. Mbreti
Vaṭṭagāmaṇi mbështeti idenë e murgut dhe një këshill u mbajt në mënyrë
specifike për të zvogëluar Tipiṭaka në tërësinë e saj për të shkruar. Prandaj,
në mënyrë që Dhamma e vërtetë të ruhet në mënyrë të përhershme,
Mahārakhita e nderuar dhe pesëqind murgj të recitonin fjalët e Budës dhe
pastaj i shkruanin në gjethe palme. Ky
projekt i mrekullueshëm u zhvillua në një shpellë të quajtur, Àloka
lena, që ndodhet në çarjen e një rrëshqitje të lashtë afër asaj që tani
është Matale. Kështu u arrit qëllimi i Këshillit dhe u sigurua ruajtja me shkrim e Dhamma autentike. Më vonë, në shekullin e tetëmbëdhjetë, Mbreti Vijayarājasīha kishte imazhe të Budës të krijuar në këtë shpellë. Këshilli i Pestë Këshilli i Pestë u zhvillua në Māndalay, Burma e njohur tani si Birmania në vitin 1871, në mbretërimin e mbretit Mindon. Qëllimi
kryesor i këtij takimi ishte të recitonte të gjitha mësimet e Budës dhe
t’i shqyrtoje në detaje për të parë nëse ndonjë prej tyre ishte
ndryshuar, shtrembëruar ose braktisur. Ajo
u kryesua nga tre pleq, Mahareta Jāgarābhivaṃsa e nderuar,
Narindahhhidhaja e nderuar dhe Maharia Sumaṅgalasami në shoqëri me rreth
dy mijë e katërqind murgj (2400). Recitimi i tyre i përbashkët i Dhamma zgjati pesë muaj. Ishte
gjithashtu puna e këtij këshilli që të shkaktojë që të gjithë Tipiṭaka
të shkruhet për brezat e ardhshëm në shtatëqind e njëzet e nëntë pllaka
mermeri në skenarin e Mjanmarit pasi recitimi i tij të ishte përfunduar
dhe aprovuar njëzëri. Kjo
detyrë monumentale ishte bërë nga rreth dy mijë e katërqind murgjit
erudit dhe shumë mjeshtër të aftë të cilët pas përfundimit të secilës
pllakë i kishin ato të vendosura në faltore të bukura miniaturë
‘pizëaka’ në një vend të veçantë në bazën e faltores Kuthodaw të King
Mindon në këmbët e Māndalay Hill, ku ky i ashtuquajtur ‘libri më i madh në botë’, qëndron në këtë ditë.
Këshilli i Gjashtë
Këshilli
i Gjashtë u thirr në Kaba Aye në Yangon, dikur Rangoon në 1954,
tetëdhjetë e tre vjet pasi i pesti u mbajt në Mandalay. Ajo u sponsorizua nga Qeveria e Birmanisë e udhëhequr nga Kryeministri, U Honorable U Nu. Ai
autorizoi ndërtimin e Mahā Pāsāna Gūhā, shpellë e madhe që u ndërtua
nga toka, për të shërbyer si vendi i mbledhjes, ashtu si Shpella
Sattapānni e Indisë - vendi i Këshillit të parë të Dhamma. Pas
përfundimit të tij, Këshilli u takua më 17 maj 1954. Ashtu si në rastin
e këshillave të mëparshëm, qëllimi i parë i saj ishte të afirmonte dhe
të ruante Dhamma dhe Vinaya të vërtetë. Sidoqoftë, kjo ishte unike, për aq sa murgjit që morën pjesë në të ishin nga tetë vende. Këto
dy mijë e pesëqind të shkathët murgeshë të Theravada erdhën nga
Myanmar, Kamboxhia, India, Laosi, Nepali, Sri Lanka, Tajlanda dhe
Vietnami. Venerable
Mahāsi Sayadaw u emërua detyra fisnike për të kërkuar pyetjet e
kërkuara në lidhje me Dhamma e të nderuar Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa
Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika i cili iu përgjigj të gjithë atyre
mësim dhe në mënyrë të kënaqshme. Deri në kohën kur ky këshill u takua, të gjitha vendet pjesëmarrëse
kishin Pāli Tipiṭaka dhënë në skenarët e tyre amtare, me përjashtim të
Indisë. Recitimi
tradicional i Shkrimeve të Dhammave mori dy vjet gjatë së cilës
Tipiṭaka dhe literatura e saj aleate në të gjitha shkrimet u shqyrtuan
me përpikëri. Janë vërejtur dallimet e gjetura, janë bërë korrigjimet e nevojshme dhe të gjitha versionet janë grumbulluar më pas. Për fat të mirë, u zbulua se nuk kishte shumë ndryshim në përmbajtjen e ndonjë prej teksteve. Më
në fund, pasi Këshilli i kishte miratuar zyrtarisht, të gjitha vëllimet
e Tipiṭakës dhe komentet e tyre u përgatitën për shtypjen në shtypin
modern dhe u botuan në skenarin e Birmanisë. Ky
arritje e dukshme u bë e mundur nëpërmjet përpjekjeve të dedikuara të
dy mijë e pesëqind murgjve dhe të shumë njerëzve laikë. Puna e tyre përfundoi në Maj, 1956, dy vjet e gjysmë pasi Zoti arriti Parinibbāna. Puna e këtij këshilli ishte arritja unike e përfaqësuesve të të gjithë botës budiste. Versioni i Tipiṭakës që ndërmerrte për të prodhuar është pranuar si e
vërtetë ndaj mësimeve të pacenuara të Gotama Budës dhe renditjes më
autoritare të tyre deri më sot. Vëllimet e shtypura pas Saṅgājana të Gjashtë u shtypën në skenarin e Myanmar. Për
të bërë vëllime për njerëzit e Indisë, Instituti i Kërkimeve i
Vipassana filloi projektin për të shtypur Tipiṭaka me Aṭṭhakathâs dhe
ṭikas në Devanagari në vitin 1990.
i Gjashtë u thirr në Kaba Aye në Yangon, dikur Rangoon në 1954,
tetëdhjetë e tre vjet pasi i pesti u mbajt në Mandalay. Ajo u sponsorizua nga Qeveria e Birmanisë e udhëhequr nga Kryeministri, U Honorable U Nu. Ai
autorizoi ndërtimin e Mahā Pāsāna Gūhā, shpellë e madhe që u ndërtua
nga toka, për të shërbyer si vendi i mbledhjes, ashtu si Shpella
Sattapānni e Indisë - vendi i Këshillit të parë të Dhamma. Pas
përfundimit të tij, Këshilli u takua më 17 maj 1954. Ashtu si në rastin
e këshillave të mëparshëm, qëllimi i parë i saj ishte të afirmonte dhe
të ruante Dhamma dhe Vinaya të vërtetë. Sidoqoftë, kjo ishte unike, për aq sa murgjit që morën pjesë në të ishin nga tetë vende. Këto
dy mijë e pesëqind të shkathët murgeshë të Theravada erdhën nga
Myanmar, Kamboxhia, India, Laosi, Nepali, Sri Lanka, Tajlanda dhe
Vietnami. Venerable
Mahāsi Sayadaw u emërua detyra fisnike për të kërkuar pyetjet e
kërkuara në lidhje me Dhamma e të nderuar Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa
Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika i cili iu përgjigj të gjithë atyre
mësim dhe në mënyrë të kënaqshme. Deri në kohën kur ky këshill u takua, të gjitha vendet pjesëmarrëse
kishin Pāli Tipiṭaka dhënë në skenarët e tyre amtare, me përjashtim të
Indisë. Recitimi
tradicional i Shkrimeve të Dhammave mori dy vjet gjatë së cilës
Tipiṭaka dhe literatura e saj aleate në të gjitha shkrimet u shqyrtuan
me përpikëri. Janë vërejtur dallimet e gjetura, janë bërë korrigjimet e nevojshme dhe të gjitha versionet janë grumbulluar më pas. Për fat të mirë, u zbulua se nuk kishte shumë ndryshim në përmbajtjen e ndonjë prej teksteve. Më
në fund, pasi Këshilli i kishte miratuar zyrtarisht, të gjitha vëllimet
e Tipiṭakës dhe komentet e tyre u përgatitën për shtypjen në shtypin
modern dhe u botuan në skenarin e Birmanisë. Ky
arritje e dukshme u bë e mundur nëpërmjet përpjekjeve të dedikuara të
dy mijë e pesëqind murgjve dhe të shumë njerëzve laikë. Puna e tyre përfundoi në Maj, 1956, dy vjet e gjysmë pasi Zoti arriti Parinibbāna. Puna e këtij këshilli ishte arritja unike e përfaqësuesve të të gjithë botës budiste. Versioni i Tipiṭakës që ndërmerrte për të prodhuar është pranuar si e
vërtetë ndaj mësimeve të pacenuara të Gotama Budës dhe renditjes më
autoritare të tyre deri më sot. Vëllimet e shtypura pas Saṅgājana të Gjashtë u shtypën në skenarin e Myanmar. Për
të bërë vëllime për njerëzit e Indisë, Instituti i Kërkimeve i
Vipassana filloi projektin për të shtypur Tipiṭaka me Aṭṭhakathâs dhe
ṭikas në Devanagari në vitin 1990.
The
eight fold path is the way that enlightenment may be reached. It is
divided into 3 sections: wisdom, ethical conduct and mental discipline.
The 4 noble truths tell of the truths of suffering and how to surpass
it.
eight fold path is the way that enlightenment may be reached. It is
divided into 3 sections: wisdom, ethical conduct and mental discipline.
The 4 noble truths tell of the truths of suffering and how to surpass
it.
in.pinterest.com
4) Classical Amharic
4) ጥንታዊ አማርኛ 2617 ሰኞ ግንቦት 11 ትምህርት እባክዎ ይጎብኙ:
http://sarvajan.ambedkar.org ይህንን የ Google ትርጉም በአፍ መፍቻ ቋንቋዎ ይተርጉሙ
https://translate.google.com ያ ያንተ ትምህርት ነው ከ:
የትንታኔዎች ጥልቅ ምርምር መረብ - ነፃ የቴሌቪዥን ጥናትና ምርምር ዩኒቨርሲቲ እና ተዛማጅ ዜናዎች በ 105 በክፍል ቋንቋዎች በ http://sarvajan.ambedkar.org ኢሜይል:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
ፑሊ ካኖን ኦንላይን የቡድኑ ዋና ቃላት
የፓሎ ካኖን አመጣጥ አንድ
መነኩሴ << ጓደኞቼ ግን ይህን ከሰማያዊ ከንፈሮቼ የተቀበልኩትን እና ያገኘሁት ነው ይህ ስብከት ይህ
ደንብ ነው ይህም ተግሣጽ ይህ የአስተምህሯት ነው> << እንግዲያውስ መነኮሳት የእሱን ቃላት. በቃለ ምልልሱ እና በቃለ ምልልሱ, ቃላቶቹ እና ሀሳቦቹ በጥንቃቄ መታየት እና ከሱሳ ጋር ማነፃፀር እና ተግሣጽ ሲሰጡ. እንደዚህ ባሉ ንጽጽር እና ግምገማ ላይ ከሱሳ ወይም ከሥነ-ሥርዓት አኳያ የማያገኙ ከሆነ መደምደሚያ መሆን አለበት “በእርግጥ ይህ የቡድኑ ቃል አይደለም, በዚህ መነቃቃት የተሳሳተ መረዳት ተችሏል” እንዲተው ይደረጋል. ነገር ግን እንዲህ ባሉ ንጽጽር እና ግምገማ ላይ በሱቁ ወይም በተገቢው መንገድ የሚጣጣሙ ከሆነ መደምደሚያ መሆን አለበት “በእርግጥ ይህ የቡድሀን ቃል ነው, በዚህ መነኩሴ በትክክል ተረድቶ ነበር.” - 166. መሃፓሪኒብባህ ሱትታ - ታላቁ መጓጓዣ, የቡድሃ የመጨረሻው ቀን
የቡድማው ጎጃማ አስተምህሮዎች ተሰውረዉ እና ተወስደዋል, እናም በቲፒካካ ውስጥ ይገኛሉ. የፒላ ቃል ‘ቲፕታታ’ የሚለው ቃል በቀጥታ ሲተረጎም ‘ሦስት ቅርጫቶች’ (ትዊ = ሦስት + ፑቲካ = የቅዱሳት መጻሕፍት ስብስብ) ማለት ነው. ሁሉም የቡድሃ ትምህርቶች በሦስት ክፍሎች ተከፍለው ነበር. 1. የመጀመሪያው ክፍል ወይን ህያፒታካ ተብሎ የሚታወቅ ሲሆን ይህ ደግሞ ቡድሀ እና መነኮሳት የያዛቸውን ደንቦች የያዘ ነው.
2. ሁለተኛው ክፍል ሰታንታ ፑቲካካ በመባል ይታወቃል.
ሦስተኛው ክፍል የአቡዲማ ፒታካ / በመባል ይታወቃል እናም የቡድሃውን የሥነ ልቦና ሥነ-ምግባራዊ ትምህርቶች ይዟል. ቡዳ
በአምሳ አምስት ዓመት አገልግሎቱ ወቅት ለተከሳሹ ደቀ-መዝሙሮቹ ወይም ለድሆች ንግግሩን ሲሰጥ ወይም የሱዳን ግዛት
መመሪያ ሲያስቀምጥ, የዚያ ክፍል ካሳለፉት እና የተማሩት መነኮታቱ በዚያው ወቅት የሱን አስተምህሮ ወዲያውኑ
ያስተካክላቸዋል ቃላትን ለማስታወስ. ስለዚህም የቡድሉ ቃላቶች በትክክል ተጠብቀው ቆይተው በአስተማማኝ ሁኔታ ከአስተማሪ ወደ ተማሪ ተላልፈዋል. ቡድሃን
በአካል እየሰሙ የሰሙት አንዳንድ መነኮሳት ኣረኖኖች ነበሩ, እናም በተተረጎሙት, ‘ንፁህ ልዑላን’ ከዝንባሌ,
ከስህተት እና ከስህተት የተሞሉ, እናም ስለዚህ የቡድኑን ቃላት በሚገባ የመያዝ ችሎታ ነው. ስለዚህም የቡድሎቹ ትምህርቶች ለትውልድ ትውልድ በታማኝነት ተጠብቀው እንዲቆዩ አደረጉ. መሐንዲስ
እስካሁን ያልዳበሩት መነኮሳት እንኳን ሳይቀሩ የቅድስት ሥላሴ የመጀመሪያዎቹ ሶስት እርከኖች የደረሱበት እና
ኃይለኛና ዘላቂነት ያላቸው ትዝታዎችም ቡድሀ የተናገረበትን ቃል ለማስታወስ ይቻል ነበር, እናም የቡድ አስተምህሮዎች
ጠባቂዎች ሊሆኑ ይችላሉ. አንድ እንደዚህ ያለ መነኩሴ በሃያ አምስት አመት ጊዜ ውስጥ የቡድሃ ተጓዳኝ አገልጋይ እና አኒናዳ ነበር. አናንዳ የሰማውን ማንኛውንም ነገር የማስታወስ ችሎታ ያለውና በጣም የተዋጣለት ሰው ነበር. በእርግጥም
ቡድሃው የእርሱን ንግግሮች ሁልጊዜ ያገናኘዋል እናም ምንም እንኳን ገና አብራታ ባይሆንም እንኳን የቡድሃ
ስብከቶችን ሁሉ, መነኮሳት እና ተከታዮቹን ያሳስቡ የነበሩትን የቡድሃ ስብከቶች በሙሉ ሆን ብሎ ያስታውሳል. የእነዚህ ተሰጥዖ እና ግብረ ሰዶማውያን መነኮሳት ጥረቶች የቡድሃው መጀመሪያ በተፈፀመበት ሁኔታ እንዲኖሩ የቡድሃ ቡድኖችን እና ዲያማያን (ዲያማ) ሊያደርጉ ችለዋል. ፓሊ ቲፒታካ እና ኅብረጽ ጽሑፎቹ የተገኙት ከቡድሃው ትክክለኛውን የነፃነት ዳህናና ነፃ አውጭ ጎዳና መገኘት ነው. ይህ መንገድ ሁሉም ተከትለው የሚመጡ ሰዎች ሰላማዊ እና ደስተኛ ህይወት እንዲመሩ ያስችላቸዋል. በእርግጥም, በዚህ ዘመን እና በእድሜያችን ዘመን ለዘመናት ትውልዶች የተቆጠቆጠውን የእርሱን የታዘዙ ደቀመዛሙርት በማስተባበር ለወደፊቱ ትውልዶች የተጠበቁ አስተምህሮዎችን ማግኘታችን እድለኛ ነው. ቡድሃው ከነሱ ጋር አለመሆኑን ለደቀመዛሙርቱ የነገራቸው, በስህተት እንደሰለጠነ ሁሉ ቡድኑ ስብስብ አንድ ላይ መሰብሰብ አስፈላጊ እንደነበር ነው. ከዚህ መመሪያ ጋር በመስማማት የመጀመሪያዎቹ ሽማግሌዎች ሸንጎ ተጠርተው ስልጠናውን ሁሉ የቡድኑን ንግግሮች እና የጊልያድ ደንቦች ሥርዓት አውጥተው በቃላቸው ቃል በቃል በቃላቸው ገለጹላቸው.
4) Classical Amharic
4) ጥንታዊ አማርኛ 2617 ሰኞ ግንቦት 11 ትምህርት እባክዎ ይጎብኙ:
http://sarvajan.ambedkar.org ይህንን የ Google ትርጉም በአፍ መፍቻ ቋንቋዎ ይተርጉሙ
https://translate.google.com ያ ያንተ ትምህርት ነው ከ:
የትንታኔዎች ጥልቅ ምርምር መረብ - ነፃ የቴሌቪዥን ጥናትና ምርምር ዩኒቨርሲቲ እና ተዛማጅ ዜናዎች በ 105 በክፍል ቋንቋዎች በ http://sarvajan.ambedkar.org ኢሜይል:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
ፑሊ ካኖን ኦንላይን የቡድኑ ዋና ቃላት
የፓሎ ካኖን አመጣጥ አንድ
መነኩሴ << ጓደኞቼ ግን ይህን ከሰማያዊ ከንፈሮቼ የተቀበልኩትን እና ያገኘሁት ነው ይህ ስብከት ይህ
ደንብ ነው ይህም ተግሣጽ ይህ የአስተምህሯት ነው> << እንግዲያውስ መነኮሳት የእሱን ቃላት. በቃለ ምልልሱ እና በቃለ ምልልሱ, ቃላቶቹ እና ሀሳቦቹ በጥንቃቄ መታየት እና ከሱሳ ጋር ማነፃፀር እና ተግሣጽ ሲሰጡ. እንደዚህ ባሉ ንጽጽር እና ግምገማ ላይ ከሱሳ ወይም ከሥነ-ሥርዓት አኳያ የማያገኙ ከሆነ መደምደሚያ መሆን አለበት “በእርግጥ ይህ የቡድኑ ቃል አይደለም, በዚህ መነቃቃት የተሳሳተ መረዳት ተችሏል” እንዲተው ይደረጋል. ነገር ግን እንዲህ ባሉ ንጽጽር እና ግምገማ ላይ በሱቁ ወይም በተገቢው መንገድ የሚጣጣሙ ከሆነ መደምደሚያ መሆን አለበት “በእርግጥ ይህ የቡድሀን ቃል ነው, በዚህ መነኩሴ በትክክል ተረድቶ ነበር.” - 166. መሃፓሪኒብባህ ሱትታ - ታላቁ መጓጓዣ, የቡድሃ የመጨረሻው ቀን
የቡድማው ጎጃማ አስተምህሮዎች ተሰውረዉ እና ተወስደዋል, እናም በቲፒካካ ውስጥ ይገኛሉ. የፒላ ቃል ‘ቲፕታታ’ የሚለው ቃል በቀጥታ ሲተረጎም ‘ሦስት ቅርጫቶች’ (ትዊ = ሦስት + ፑቲካ = የቅዱሳት መጻሕፍት ስብስብ) ማለት ነው. ሁሉም የቡድሃ ትምህርቶች በሦስት ክፍሎች ተከፍለው ነበር. 1. የመጀመሪያው ክፍል ወይን ህያፒታካ ተብሎ የሚታወቅ ሲሆን ይህ ደግሞ ቡድሀ እና መነኮሳት የያዛቸውን ደንቦች የያዘ ነው.
2. ሁለተኛው ክፍል ሰታንታ ፑቲካካ በመባል ይታወቃል.
ሦስተኛው ክፍል የአቡዲማ ፒታካ / በመባል ይታወቃል እናም የቡድሃውን የሥነ ልቦና ሥነ-ምግባራዊ ትምህርቶች ይዟል. ቡዳ
በአምሳ አምስት ዓመት አገልግሎቱ ወቅት ለተከሳሹ ደቀ-መዝሙሮቹ ወይም ለድሆች ንግግሩን ሲሰጥ ወይም የሱዳን ግዛት
መመሪያ ሲያስቀምጥ, የዚያ ክፍል ካሳለፉት እና የተማሩት መነኮታቱ በዚያው ወቅት የሱን አስተምህሮ ወዲያውኑ
ያስተካክላቸዋል ቃላትን ለማስታወስ. ስለዚህም የቡድሉ ቃላቶች በትክክል ተጠብቀው ቆይተው በአስተማማኝ ሁኔታ ከአስተማሪ ወደ ተማሪ ተላልፈዋል. ቡድሃን
በአካል እየሰሙ የሰሙት አንዳንድ መነኮሳት ኣረኖኖች ነበሩ, እናም በተተረጎሙት, ‘ንፁህ ልዑላን’ ከዝንባሌ,
ከስህተት እና ከስህተት የተሞሉ, እናም ስለዚህ የቡድኑን ቃላት በሚገባ የመያዝ ችሎታ ነው. ስለዚህም የቡድሎቹ ትምህርቶች ለትውልድ ትውልድ በታማኝነት ተጠብቀው እንዲቆዩ አደረጉ. መሐንዲስ
እስካሁን ያልዳበሩት መነኮሳት እንኳን ሳይቀሩ የቅድስት ሥላሴ የመጀመሪያዎቹ ሶስት እርከኖች የደረሱበት እና
ኃይለኛና ዘላቂነት ያላቸው ትዝታዎችም ቡድሀ የተናገረበትን ቃል ለማስታወስ ይቻል ነበር, እናም የቡድ አስተምህሮዎች
ጠባቂዎች ሊሆኑ ይችላሉ. አንድ እንደዚህ ያለ መነኩሴ በሃያ አምስት አመት ጊዜ ውስጥ የቡድሃ ተጓዳኝ አገልጋይ እና አኒናዳ ነበር. አናንዳ የሰማውን ማንኛውንም ነገር የማስታወስ ችሎታ ያለውና በጣም የተዋጣለት ሰው ነበር. በእርግጥም
ቡድሃው የእርሱን ንግግሮች ሁልጊዜ ያገናኘዋል እናም ምንም እንኳን ገና አብራታ ባይሆንም እንኳን የቡድሃ
ስብከቶችን ሁሉ, መነኮሳት እና ተከታዮቹን ያሳስቡ የነበሩትን የቡድሃ ስብከቶች በሙሉ ሆን ብሎ ያስታውሳል. የእነዚህ ተሰጥዖ እና ግብረ ሰዶማውያን መነኮሳት ጥረቶች የቡድሃው መጀመሪያ በተፈፀመበት ሁኔታ እንዲኖሩ የቡድሃ ቡድኖችን እና ዲያማያን (ዲያማ) ሊያደርጉ ችለዋል. ፓሊ ቲፒታካ እና ኅብረጽ ጽሑፎቹ የተገኙት ከቡድሃው ትክክለኛውን የነፃነት ዳህናና ነፃ አውጭ ጎዳና መገኘት ነው. ይህ መንገድ ሁሉም ተከትለው የሚመጡ ሰዎች ሰላማዊ እና ደስተኛ ህይወት እንዲመሩ ያስችላቸዋል. በእርግጥም, በዚህ ዘመን እና በእድሜያችን ዘመን ለዘመናት ትውልዶች የተቆጠቆጠውን የእርሱን የታዘዙ ደቀመዛሙርት በማስተባበር ለወደፊቱ ትውልዶች የተጠበቁ አስተምህሮዎችን ማግኘታችን እድለኛ ነው. ቡድሃው ከነሱ ጋር አለመሆኑን ለደቀመዛሙርቱ የነገራቸው, በስህተት እንደሰለጠነ ሁሉ ቡድኑ ስብስብ አንድ ላይ መሰብሰብ አስፈላጊ እንደነበር ነው. ከዚህ መመሪያ ጋር በመስማማት የመጀመሪያዎቹ ሽማግሌዎች ሸንጎ ተጠርተው ስልጠናውን ሁሉ የቡድኑን ንግግሮች እና የጊልያድ ደንቦች ሥርዓት አውጥተው በቃላቸው ቃል በቃል በቃላቸው ገለጹላቸው.
በቲፒካዎች ውስጥ ያሉት ትምህርቶች የሽማግሌዎች ዶክትሪን [ቴራግራዴ] በመባል ይታወቃሉ. እነዚህ የመሰናበቻ ንግግሮች በመቶዎች የሚቆጠሩ ቁጥሮች ሲሆኑ ከመጀመሪያው ምክር ቤት ከተሰናበተ ጀምሮ ግን ቃል በቃል ሲነበብ ቆይቷል. ከጊዜ በኋላ ተጨማሪ መቀመጫዎች ለተለያዩ ምክንያቶች ተጠይቀው ነበር ነገር ግን በእያንዳንዳቸው የቡድሃው አስተምህሮ አካል በሙሉ ሁልጊዜም በሳይንሳዊ ተሳታፊዎች በቃልና በቃል ቃል ተደግሟል. የመጀመሪያው ቡድንም የተደረገው ከቡድሃው ማህሃምባባና ከተካሄዱ ከሦስት ወራት በኋላ ሲሆን አምስት ተጨማሪ ተከታዮች ተከትለው ነበር, ሁለቱ ደግሞ በ 19 ኛውና በ 20 ኛው ክፍለ ዘመን ተካሂደዋል. በነዚህ የዳማ ካውንስሎች ውስጥ መነኮሳት የተካሄዱት እነዚህ የቡድኖች ማሰባሰቢያዎች <ዳምጋንጉልቲስ>, የዱጋ ካራክታዎች (ዱማሬዎች) ተብለው ይታወቃሉ. ለመጀመሪያ ጊዜ በስነ-ሰንበት ት / ቤት አስተርጓሚ ላይ ተገኝተው በቅድመ-ተከተል ውስጥ ተገኝተው በማኅበረሰቡ ውስጥ በሚገኙ ሁሉም መነኮሳት ተጨናንቆ በድጋሚ በቃለ-ምልልስ ተመርጠዋል. ይህ ማጠቃለያ በካውንስሉ ባልደረቦች በአንድ ድምጽ ተቀባይነት ያገኘው መቼ እንደሆነ ብቻ ነው. ቀጥሎ ያለው ስድስት ጉባኤዎች አጭር ታሪክ ነው.
የመጀመሪያው ጉባኤ
ንጉስ አጃጣታቱ የመጀመሪያውን ምክር ቤት ይደግፋል. እሱም በ 544 ዓ.ዓ ነበር የተያዘው. ከቡድሃ (ሀጅጋ) ውጭ የሚገኝ የዝታዋፓ ቄስ ቡዳ ከሞተ ከሦስት ወራት በኋላ ነው. የዚህ ታሪካዊ ስብሰባ ዝርዝር ዘገባ በካውላቫጋ ጋና ቪያይ ፒታካካ ውስጥ የሚገኘው ክሩቫጋጋ ሊገኝ ይችላል. በዚህ መዝገብ መሰረት አዛውንት መሃከሳፓ ይህንን ስብሰባ ለመጥራት ያነሳው ክስተት ስለ መነኮሳት ህይወት ጥብቅ ህግን የሚያንፀባርቅ ነበር. የተከሰተው ነገር ይኸው ነው. በህይወት ዘግይቶ የቀድሞ ፀጉር አስተባባሪ የነበረው ሼህህህ ቡድሀው እንደሞተ ሲሰማ, በቡድሀ ለተሰበረው መነኮሳት ሁሉንም ህግጋት ማክበር መኖሩን ያቃልላል. ብዙዎቹ መነኮሳት የቡድኑን ሞት ማጉረምረም ጀመሩ እናም እጅግ አዝናዋል. ሆኖም ግን, የሽማግሌ መሃካሳ ፓርቲ ሱባድ ሲናገር እንዲህ አለ-”የዓይነ-ቁጣህን አሟላ, አታሳዝን, አትዘን. ይህንን ታላቅ አመራር (ቡዳ) በሚገባ እንኮነዋለን. ‘ይህ ተፈቅዶልሃል, ይህ አይፈቀድልህም’ በሚለው ስንነጋገር እኛ ስንሠቃየን ነበር, አሁን ግን እንደወደደው ማድረግ እንችላለን እና እኛ የማይወድደውን ማድረግ አይጠበቅብንም. ‘ ማሃካሳፓ በንግግሩም በጣም በመደነቅ እና መሐመድ እና ሕያኖቹ ሊበከሉ እንደሚችሉ እና ሌሎች መነኮሳት እንደ ሱቅዳቸውን ቢሰዱ እና እንደፈቃዱ የደምኛ ደንቦችን እንዲተረጉሙ ከፈራ. ይህንን ለማስቀረት አብያተክርስትያኑ እንዲጠበቅና ጥበቃ እንዲደረግለት ወሰነ. ሰሊባን እንዲቀበለው ከተመዘገበው በኋላ ወደ አምስት መቶ የሚሆኑ ምእመናንን ጠራ. አናንዳ በዚህ ጉባኤ ውስጥ ተካቶ ነበር ይህም በምክር ቤቱ በሚጠራበት ጊዜ አከባቢነት አገኘ. ከአዛውንት ማህሃካሳ ፓራላይን የሚመራው አምስት መቶ የሚሆኑ አህራጊ መነኩሴዎች በክረምት ወቅት በምክር ቤት ይነጋገራሉ. ታላቁ መሃከስ ያረገው የመጀመሪያው ነገር በዘመናዊው የሕግ ባለሙያነት ላይ ተጨባጭ ማስረጃ በመጠየቅ በቫንኬክ አገዛዝ ዝርዝር ጉዳዮች ላይ ተጨባጭ ማስረጃ በመጠየቅ ነው. ይህ ቡድሃ ሙሉ ለሙሉ ሲቀባለት ለቡድኑ ብቁ ነው. የመጀመሪያው
የህግ ማማካስፓ ፓራ ላይ ስለ መጀመሪያው ጥፋት [ፓራግራይ] ስለገዢው በተለይም ስለ ጉዳዩ, ስለአንድ ጊዜ, ስለ
ግለሰብ ማምለክ, አዋጁን, የአዋጁን ድግግሞሽ, ወንጀልን እና የሕገ-ወጥነት ጉዳዮችን በተመለከተ, መሰናከል. ኡሻሊ ሰፊ እውቀትና በቂ መልሶች ሰጥቷል እናም አስተያየቶቹም በአንድነት ከያዘው ሳምራዊ በአንድ ድምጽ ተቀባይነት አግኝተዋል. ስሇዘያ ህያው እንዯነበሩ ያመኑት. ሽማግሌው መሃካሳፓ ወደ ዐንዳን ትኩረቱን ሁሉ ከዳሃው ጋር በማያያዝ እውቅና ባለው ባለሙያነቱ ላይ አደረገ. ደስ የሚለው ግን, መሰብሰቡ ከመድረሱ በፊት በነበረው ምሽት, ዐናንዳ አምባገነን በመሆን ወደ ካውንስል ተቀላቀለ. ስለዚህ የቡድሃ ስብከት ዋነኛ ማጣቀሻን በማገናዘብ ስለትክክለኛ እምነት ሙሉ በሙሉ በእሱ ላይ መጠራጠር ይችሉ ነበር. ይህ ምርመራ በቡራህ ላይ ሁሉም ንግግሮች ለመጀመሪያ ጊዜ የተሰበሰቡበትን ቦታ እና የተጠየቀላቸውን ሰው ለማረጋገጥ የሚሞክሩበትን ቦታ ለማረጋገጥ ነበር. በዐውደ ንባቡ በቃላቱ በመታገዝ በትክክለኛ መልስ መመለስ ችሏል, እናም ንግግሮቹ ከሳምሃው በአንድ ድምጽ ተቀባይነት አግኝተዋል. የመጀመሪያው ምክር ቤቱ ጥቃቅን እና አነስተኛ ህጎችን የያዘውን ምዕራፍ እንዲዘጋ እና እንዲከበርላቸው እንዲፈቀድም ኦፊሴላዊ ኦፊሴላዊ የእርሻ ማህተም ሰጥቷል. እነዘህ ኸሉፋዎችን ሇመሌካም ሙያ ሇማባከን ሇሚያስፇሌጋቸው ሰባት ወር ቆየ. ይህ ታሪካዊ የመጀመሪያ ካውንስል ፓካካሳቲካ በመባል ይታወቅ ስለነበረ አምስት መቶ የሚሆኑ ሙሉ በሙሉ ፍራቻዎች ተገኝተው ስለነበር ነው.
የህግ ማማካስፓ ፓራ ላይ ስለ መጀመሪያው ጥፋት [ፓራግራይ] ስለገዢው በተለይም ስለ ጉዳዩ, ስለአንድ ጊዜ, ስለ
ግለሰብ ማምለክ, አዋጁን, የአዋጁን ድግግሞሽ, ወንጀልን እና የሕገ-ወጥነት ጉዳዮችን በተመለከተ, መሰናከል. ኡሻሊ ሰፊ እውቀትና በቂ መልሶች ሰጥቷል እናም አስተያየቶቹም በአንድነት ከያዘው ሳምራዊ በአንድ ድምጽ ተቀባይነት አግኝተዋል. ስሇዘያ ህያው እንዯነበሩ ያመኑት. ሽማግሌው መሃካሳፓ ወደ ዐንዳን ትኩረቱን ሁሉ ከዳሃው ጋር በማያያዝ እውቅና ባለው ባለሙያነቱ ላይ አደረገ. ደስ የሚለው ግን, መሰብሰቡ ከመድረሱ በፊት በነበረው ምሽት, ዐናንዳ አምባገነን በመሆን ወደ ካውንስል ተቀላቀለ. ስለዚህ የቡድሃ ስብከት ዋነኛ ማጣቀሻን በማገናዘብ ስለትክክለኛ እምነት ሙሉ በሙሉ በእሱ ላይ መጠራጠር ይችሉ ነበር. ይህ ምርመራ በቡራህ ላይ ሁሉም ንግግሮች ለመጀመሪያ ጊዜ የተሰበሰቡበትን ቦታ እና የተጠየቀላቸውን ሰው ለማረጋገጥ የሚሞክሩበትን ቦታ ለማረጋገጥ ነበር. በዐውደ ንባቡ በቃላቱ በመታገዝ በትክክለኛ መልስ መመለስ ችሏል, እናም ንግግሮቹ ከሳምሃው በአንድ ድምጽ ተቀባይነት አግኝተዋል. የመጀመሪያው ምክር ቤቱ ጥቃቅን እና አነስተኛ ህጎችን የያዘውን ምዕራፍ እንዲዘጋ እና እንዲከበርላቸው እንዲፈቀድም ኦፊሴላዊ ኦፊሴላዊ የእርሻ ማህተም ሰጥቷል. እነዘህ ኸሉፋዎችን ሇመሌካም ሙያ ሇማባከን ሇሚያስፇሌጋቸው ሰባት ወር ቆየ. ይህ ታሪካዊ የመጀመሪያ ካውንስል ፓካካሳቲካ በመባል ይታወቅ ስለነበረ አምስት መቶ የሚሆኑ ሙሉ በሙሉ ፍራቻዎች ተገኝተው ስለነበር ነው.
2. ከምሽቱ በኋላ መብላት.
3. አንዴ ጊዛ መመገብ እና ወዯ አንዴ መንዯር ሇመመሇስ ወዯ መንዯር ይመሇሳሌ.
4. የኡፕታንካ ዝግጅትን በአንድ ቦታ ከሚኖሩ መነኮሳት ጋር በመሆን.
5. ስብሰባው ያልተሟላ በሚሆንበት ጊዜ ኦፊሴላዊ ድርጊቶችን ማካሄድ.
6. አንድ የተግባር ልምድ በመከተል አንድ ሞግዚት ወይም አስተማሪ ተከናውኗል.
7. የእኩለ ቀን ምግባቸው ካደረጉ በኋላ የወተትን ወተት ማብሰል.
8. ኃይለኛ መጠጥ ከመብቀሉ በፊት መጠቀም.
9. ትክክለኛ መጠን ያልነበረ ጥጥ በመያዝ.
10. ወርቅና ብርን መጠቀም. የእነሱ መጥፎነት አንድ ጉዳይ ፈጠረ እና እነዚህን ሕጎች መጣስ እንደ ዋነኛ ክርክር ከቡድኑ የመጀመሪያ ትምህርቶች ጋር የሚቃረን ነበር. ንጉስ ካያሳይካ የሁለተኛው ምክር ቤት ባልደረባ ሲሆን ስብሰባው የተከናወነው በሚከተሉት ሁኔታዎች ምክንያት በቪስኤል ነበር. አንድ
ቀን በቬስሊ ውስጥ የማሃቫናን ግሩቭን በመጎብኘት ሽማግሌው ያሳ ተገደለ, የቪጃጅያ ህዝቦች በመባል የሚታወሱ
በርካታ የንግግር ቡድኖች መነኩሴው ከዋኖቻቸው ደጋግመው በመጠየቅ መነኩሴውን እና ወርቁን መቀበልን የሚከለክል ደንብ
እየጣሰ ነው. እርሱ ወዲያውኑ ባህሪውን አውግዟል እናም የእነሱ ምላሽ እርሱ ድል እንደሚያገኝ በተስፋው ህገ ወጥቸው ያገኘውን ውጤት ማካፈል ነበር. ሽማግሌው ያሳ, ግን ባህርያቸውን አልተቀበሉትም እንዲሁም አስቂኝ ነበሩ. መነኩሴዎቹ የማስታረቅ ድርጊቱን በተደጋጋሚ በመክሰስ ክስ የሰነዘሩትን የጋዜጠኞችን ጥፋተኛ እንደሆኑ በመክሰስ ክስ አቅርበውበታል. ሽማግሌው
ያሳ ከድሆች አማኞች ጋር ከመታረቅ ጋር ግን በተመሳሳይ ጊዜ የቪጋን መነኮሳት የወርቅ እና የብር ዕቃ ለመቀበል
ወይም ለመጠየቅ መከልከልን አስመልክቶ የቡድኑን አዋጅ በመጥቀስ ስህተት እንደሠሩ አሳመናቸው. ተሰብሳቢዎቹ ወዲያውኑ ለሽማግሌው ጋሳ ያላቸውን ድጋፍ ገለጹ እና ቫጃጂን መነኮሳትን ወደ ሀጥተኞቹ እና መናፍቃን አወጁት, ‘’ ያካው ያሳ ብቻውን እውነተኛ እና የሳኪን ልጅ ነው. ‘ ሌሎቹ በሙሉ የሳኪን ልጆች አይደሉም, መነኮሳት ናቸው. የጎበኘው እና ያልተቀየሱ ቫጃጂን መነኮሳት ከቀሪው የሳይንጋ ግቢ የጸደቁ ሳይንሳዊ አባላቶች ጋር ያደረጉትን ጉባዔ ሳይሳካ ከቆዩ በኋላ ወደ ተከበረው የያሳ ትራክትን ለማባረር ተንቀሳቅሰዋል. ሽማግሌው ያሳ, ግን ከሽምግማቸው አምልጠው ከየትኛውም ቦታ ከሚገኙ መነኮሳት ድጋፍ ለማግኘት ፍለጋ ጀመሩ. ከፓቫ እና ከደቡባዊው የአቫንቲኒ ግዛቶች መካከል የፐርቫ ጫካዎች ሲሆኑ የቪያማ ምግባረ ቢስነትን ለመቆጣጠር እንዲረዱት ይረዱ ነበር. ሁለቱም አንድነት የተከበረው መነኩሴ እና የዱህማና የቃያ ምሁር ባለሞያ እንደመሆኑ መጠን ወደ ቬሮ ለመሄድ ወሰኑ. ቫጅጂን መነኮሳት ይህንን ሲያውቁ, የጠየቁትን አራት አስፈላጊ ሀሳቦች በመስጠት የቄራዮ ረዳትን ድጋፍ ጠይቀው ነበር. ከዚያም እነዚህ መነኮሳት በአዲሱ የቫተታ አስተባባሪ, ኡራማ ላይ ተጣጥመው ለመለገስ ተመሳሳይ ዘዴ ለመጠቀም ሞከሩ. በመጀመርያ
የእርሱን አቅርቦት ውድቅ አደረገው, ነገር ግን ያቀረቡትን ግብዣ እንዲቀበል በመሞከሩም አሳማኝ በሆነ መንገድ,
ቡድሃው በእሱ ተቀባይነት አላገኘም ብሎ ሲናገር አኒናዳ እንዲቀበሉት ይጠይቃቸዋል እና ብዙውን ጊዜ ይህን ለማድረግ
ይስማሙበታል. ዖታቱ አዕምሮውን በመለወጥ የሚያስፈልገውን ተቀበለ. በእነርሱ መከበሩም በኋላ እርሱ ለመሄድ እና የቬጋታ ሪቫታዎችን ለማሳመን መስማማቱ የቫጃጂን መነኮሳት በእውነት የንግግር እና የእስልምና እምነት ተከታዮች ናቸው. የተከበሩ ሪቫታ በሰነፍነታቸው ያዩትን ለመደገፍ እምቢ አለ. ከዚያም ኦታራን አሰናበት. ቄሱ ቫይኪካራማ በሚለው ጉዳይ ላይ ለአንዴና ለመጨረሻ ጊዜ ከሽማግሌዎች ታዋቂ የሆኑትን አሥር ጥቃቶች አስመልክቶ ጥያቄዎችን ይጠይቃል. አንድ አስተያየቱ ከተሰጠ በኋላ ስምንት መነኮሳት በተቋቋመ ኮሚቴ ሰሚው ጉዳዩ እንዲሰማ ተደረገ. ከምዕራብ
እና አራቱ መነኮሳት ከምዕራባውያን, ቫነከሮች ሪቫታ, ሳምቡካ-ሳማንቪስ, ያሳ እና ሱማና ጋር የተገናኙት ስምንቱ
መነኮሳቶች ጉዳዩን እንዲዳረጉ ይጠሩ የነበሩት ቫኑደር ሰባኪሚ, ሳክ, ክጃጄስቦቲ እና ቫሳባጋማሚካ ናቸው. ጥያቄውን ሲመልስለት ቫዮቫን ጥያቄውን እና መልስ ሰጡ. ክርክሩ ከተሰማ በኋላ ስምንቱ መነኮሳት በቫጃጂን መነኮሳት ላይ ውሳኔ አስተላለፉ. የፍርዱ ውሳኔም ለስብሰባው እንዲታወቅ ተደረገ. ከዚያ በኋላ ሰባት መቶ መነኮሳዎች ዳኛና ቪያማ የተባሉ መነኮሳዎች ሲነበቡ እና ይህ ግቢ በሳታቲች በመባል የሚታወቀው ሰባት መቶ መነኮሳት ተካፍለው ነበር. ይህ ታሪካዊ ካውንስል, ያሣትታ ሳንቲ / Yasatthera Sangtiti, በስልጣን ላይ ያለችውን ትልቅ ሚና እና ቫማኖቹን ለመጠበቅ ባለው ቅንዓት ምክንያት ነው. የቫጃጂን መነኮሳት የካውንስሉን ውሳኔ ለመቀበል አሻፈረኝ በማለት እና <ማሃሻገግቲ> ተብሎ የሚጠራውን የከተማ ምክር ቤት ጠራ.
ሦስተኛው ካውንስል
ሦስተኛው ካውንስል ያዘጋጀው ሙስሊሙን በሙስና እና በተንሰራፋባቸው ሙስሊሞች ላይ የተቃውሞ ሀሳቦችን በማራመድ ነው. ጉባኤው በ 326 ከክርስቶስ ልደት በፊት ተሰብስቦ ነበር. በአቶ አስትራማ ውስጥ በፓትፓሊተታ በንጉሠ ነገሥት አስካ እጅ ስር. በሽማግሌው ሞካገንፒታታ ቲሳ እና በሺህ የሚሆኑ መነኮሳት በዚህ ምክር ቤት የተሳተፉ ነበሩ. አዶክ በአባቱ ልጅ ላይ የገዛ ወንድሙን ከወንድሙ ታይሳ ካምላ ጋር ደም በማፍሰስ ዙፋኑን አስጭኖታል.
አዶሳ የቡድሃው ማህፕናሪባባን በሁለት መቶ አስራ ስምንት ዓመት ዘውድ ደገሰ. በመጀመሪያ ለአባቱ እና ለሳምኑ ብቻ የከፈተ እና አባቱ በፊቱ እንዳደረገው ሁሉ የሌሎችን ሃይማኖታዊ ኑፋቄዎች ይደግፋሉ. ነገር ግን ይህ ሁሉ ተለዋዋጭ የሆነውን አዲጅ-ናጋሮን ተገናኘ. ከዚያ በኋላ ሌሎች ሃይማኖታዊ ቡድኖችን መደገፍ እና ለድሆች ጥልቅ እምነት ማዳበሱን አቆመ. ይህን ታላቅ ግዙፍ ሀብቱን ተጠቅሞ ሰማኒያ አራት ሺህ ፓጎራዎችን እና ቫሃራዎችን ለመገንባት እና አራት ቁሳቁሶችን በአስቸኳይ ለመደገፍ ተጠቅሞበታል. ሌጁ መህኒን እና ሌጁ የሳምኸማቲት ሇመመሇስ የተሾሙና የተቀበለ ነበረ. ውሎ አድሮ የእሱ ልግስና በሳምጋ ውስጥ ከባድ ችግሮች እንዲፈጠር አደረገ. ከጊዜ በኋላ ይህ ትዕዛዝ በንጉሠ ነገሥቱ የልግስና ድጋፍና ውድ ዋጋ ምግብ, ልብስ, መጠለያ እና መድሃኒት ምክንያት በመርካቸው በማይታወቁ ወንዶች የተንሰራፋባቸው ብዙ ተገቢ ባልሆኑ ሰዎች ተውጠዋል. የተሳሳቱ አመለካከቶችን የተቀበሉት በጣም ብዙ የተሳሳቱ አመለካከቶች በቅደም ተከተል ለመሳተፍ ሞክረው ነበር. ሆኖም ግን የንጉሱ ልግስና ለራሳቸው አግባብ ጥቅም ላይ እንዲውሉ እድል አግኝተዋል እናም ልብሳቸውን ለብሰውም በአግባቡ አልተሾሙም. ስሇዚህ ሇሶምሃ ያሇ አክብሮት ቀንሷሌ. አንዳንድ እውነቱ አንዳንድ መነኩሴዎች የተዘበራረቀውን የጭካኔ ድርጊትን ለመቃወም እምቢተኝነታቸውን አረጋግጠዋል.
ንጉሠ ነገሩ ይህንን ሲሰማ ሁኔታውን ለማስተካከል እና የአገልጋዩን አንዱን ለአገልጋዮች በላከን ትዕዛዙን ላከ. ይሁን እንጂ ንጉሱ ትዕዛዙን ለመፈፀም ምን መጠቀም እንዳለባቸው ትዕዛዙን አልሰጠም. መነኩሴዎቹ የእነርሱን ሐሰትና ‘የወረሩ’ ጓደኞች [ሄይሲንሲቫሳካ ]ን ለመታዘዝ አሻፈረኝ አሉ. በተስፋ መቁረጥ ስሜት የተቆጡ አስፋፊዎች በተዘረጋው መነኮሳት ላይ ወደ ታች ገቡና ሰይፉን በመሳብ ተራ በተራ ተቀመጠ. በጣም የተናደደችው ሰው ሬሳውን በማቆም አዳራሹን ለቅቆ ከነበረው በኋላ ወደ ንጉሱ አዛካን ሲመልስ በደረሰበት ሁኔታ በጣም አዘነ እና ተበሳጭቶ ለግድያው ተጠያቂ አድርጓል. የቲራ ሞጋሊፒታ ቴስካን ምክር ጠየቀ. የቲያትር መነኩሴዎች ከትእዛዞሎቹ እንዲባረሩ እና አንድ ሶስተኛ ካውንስል ወዲያውኑ እንዲሰበሰቡ ሐሳብ አቀረበ. ስለዚህ በንጉሠ ነገሥቱ አቆጣጠር በዐሥራ ሰባተኛው ዓመት ሶስተኛው ካውንስል ተጠርቷል. ቴራ ሞካጎፒታታ ቲስ የክርክር ሂደቱን በመምራት ከዘጠኝ ሺህ በላይ የቡድኖች ተሳታፊዎች ለመምረጥ ለዘጠኝ ወር ለዘመናት ያደረጋቸውን የንግስናና የቫንያዎችን ዘውጎች ተምረዋል. ንጉሠ ነገሥቱ ስለ በርካታ ቡድኖች ስለ ቡድሃዎች አስተምህሮ ይጠይቃል. የተሳሳቱ አመለካከቶችን ያዩ የነበሩ ሰዎች ወዲያውኑ ከሳምጋው ተባርረው ተባረሩ. በዚህ መንገድ የቡካሪ ቡድኑ የመናፍቃን እና የሐሰት ቡሁካውያንን በማጥፋት ነው.
ይህ ካውንስል ሌሎች ብዙ ጠቃሚ ነገሮችንንም አግኝቷል. ሽማግሌው ሞጅጋፒታ ታሲ ብዙ የሕገ-ወጥ ሰሜቶችን ለመቃወምና መጽህዱ ንጹህ መሆኑን ለማስረገጥ, ካትዋቫት በተባለው የምክር ቤት ውስጥ አንድ መጽሐፍን አከበረ. ይህ መጽሐፍ ሃያ-ሶስት ምዕራፎች አሉት, እሱም የክርክር ስብስብ (ካታ) እና በፍልስፍና ጉዳይ ላይ በተለያዩ የተለያዩ ሃይማኖቶች የተያዘውን መናፍስታዊ አመለካከቶች ይከራከራል. ከሰባቱ የአብሃሃማ ፒታካ መጽሐፍ ውስጥ አምስተኛው ነው. የካውንስሉ አባሎችም የቡድኑ ዶክትሪን የጅቡጃጃቫዳ ዴቨሎቬንሺን ዶክትሪሺ ብሎ በመሰየም ለቤተመንግስቱ ማፅደቅ ሰጥተዋል. የተፈቀደው የቲራዴዳ ዶክትሪን ተመሳሳይ ነው. ይህንን
የዴስብ ጉባዔ ከተመዘገቡት እጅግ በጣም ጠቃሚ ውጤቶች እና ለዘመናት ፍሬዎች ሊሰጡት ከሚያስፈልጉት ነገሮች ውስጥ
አንዱ ንጉሱን የሆንን መነኮሳትን በመላክ በጠቅላላ በቡድሀው ህይወት እና በጀማሬ ሙሉ በሙሉ ሊናገር የሚችል ነበር.
ዘጠኝ የተለያዩ ሀገሮች ናቸው. እነዚህ የዱምዱዳታ መነኮሳት ወደ ካሽሚር እና ጋንዲሃ ወደተመለሱት ተጋሪው ማጃሃኒካካ ቴራ (ጄምስ) ተካተዋል. ህዛቡን እንዱያስተምሩ ተጠይቆ እንዱህ አዴርጓሌ. የተከበሩ
መሐዳዋ ወደ ማንሳካካሚኒያ (ዘመናዊው ማሶሬ) ተላከ, እና የተከበረው ራኬታ ታራ ወደ ቫንቫስ (በስተደቡብ ህንድ
ሰሜናዊ ካናራ) ተላከ.) ተከሳሽ ዮናዳ ዳምማክካቲቱ ቴራ ወደ ሰሜናዊ ጃፓሬሽ, ካትያዋር, ኩሽ እና ሳንዲን ተላከ.
.
ይህ ካውንስል ሌሎች ብዙ ጠቃሚ ነገሮችንንም አግኝቷል. ሽማግሌው ሞጅጋፒታ ታሲ ብዙ የሕገ-ወጥ ሰሜቶችን ለመቃወምና መጽህዱ ንጹህ መሆኑን ለማስረገጥ, ካትዋቫት በተባለው የምክር ቤት ውስጥ አንድ መጽሐፍን አከበረ. ይህ መጽሐፍ ሃያ-ሶስት ምዕራፎች አሉት, እሱም የክርክር ስብስብ (ካታ) እና በፍልስፍና ጉዳይ ላይ በተለያዩ የተለያዩ ሃይማኖቶች የተያዘውን መናፍስታዊ አመለካከቶች ይከራከራል. ከሰባቱ የአብሃሃማ ፒታካ መጽሐፍ ውስጥ አምስተኛው ነው. የካውንስሉ አባሎችም የቡድኑ ዶክትሪን የጅቡጃጃቫዳ ዴቨሎቬንሺን ዶክትሪሺ ብሎ በመሰየም ለቤተመንግስቱ ማፅደቅ ሰጥተዋል. የተፈቀደው የቲራዴዳ ዶክትሪን ተመሳሳይ ነው. ይህንን
የዴስብ ጉባዔ ከተመዘገቡት እጅግ በጣም ጠቃሚ ውጤቶች እና ለዘመናት ፍሬዎች ሊሰጡት ከሚያስፈልጉት ነገሮች ውስጥ
አንዱ ንጉሱን የሆንን መነኮሳትን በመላክ በጠቅላላ በቡድሀው ህይወት እና በጀማሬ ሙሉ በሙሉ ሊናገር የሚችል ነበር.
ዘጠኝ የተለያዩ ሀገሮች ናቸው. እነዚህ የዱምዱዳታ መነኮሳት ወደ ካሽሚር እና ጋንዲሃ ወደተመለሱት ተጋሪው ማጃሃኒካካ ቴራ (ጄምስ) ተካተዋል. ህዛቡን እንዱያስተምሩ ተጠይቆ እንዱህ አዴርጓሌ. የተከበሩ
መሐዳዋ ወደ ማንሳካካሚኒያ (ዘመናዊው ማሶሬ) ተላከ, እና የተከበረው ራኬታ ታራ ወደ ቫንቫስ (በስተደቡብ ህንድ
ሰሜናዊ ካናራ) ተላከ.) ተከሳሽ ዮናዳ ዳምማክካቲቱ ቴራ ወደ ሰሜናዊ ጃፓሬሽ, ካትያዋር, ኩሽ እና ሳንዲን ተላከ.
.
ማሃራክቲቱ ቴራ ወደ ዮናኮ ላካ (የሊንያውያን, ባክትረኖች እና ግሪኮች) ሄዶ ነበር.) የተከበሩ ማጂማ ቲራ ወደ
ሃሉቫንታ (ከሂማላ አቅራቢያ የሚገኝ ቦታ) ሄዱ.) የተመራው አንጋፋ ሶና እና የተከበሩ ኡራታ ወደ ሱናባሚሚ (አሁን
ማይንማር]. የተከበሩ መሀንዳ ቴራ, የተከበሩ ቱቱቲ ቴራ, የተከበሩ ኡቲያ ቴራ, የተከበሩ ሳምባላ ቴራ እና የተከበሩ ብህስላላ ቴራ ወደ ታምባፓን (አሁን ስሪ ላንካ) ተላኩ. የእነዚህ መነኮሳት የዱኛ ተልዕኮ ስኬታማ በመሆን በጊዜ ሂደት ከፍተኛ ፍሬዎችን በማፍራት የእነዚህን ህዝቦች
ህዝቦች በስልጣን ላይ በመውሰድ እና የእነሱን ሥልጣኔ እና ባህላት ላይ ተፅእኖ በማድረግ ላይ ይገኛል. በአብዛኛው የቡድሃ ቃላትን በመጠቀም የጅማትን መስህብ በማስፋፋት ህንድ ከጊዜ በኋላ የዓለም አስተማሪ ቪቫጎሩ በመባል ይታወቅ ጀመር. አራተኛው መማክርት አራተኛው መቀመጫ የተካሄደው በ 29 ቢ.ንባ. በንጉስ ቪታኑጋማኒ ጥበቃ ሥር. በስብሰባው
ላይ የሚደረገው ዋናው ምክንያት ለአብዛኞቹ መነኮሳት ቀድሞውኑ ለተከበሩት መህዳ እና ብዙም ሳይቆይ ተከትለው
እንደነበረው እንደነበረው ቀደም ባሉት ጊዜያት አብዛኞቹ መነኮሳት በጠቅላላው የቲፒታካ ክቡር ለማስቀመጥ የማይቻል
መሆኑን ነው. ስለዚህ የፅህፈት ጥበብ በወቅቱ በአብዛኛው የተሻሻለው, የቡድሃውን ስብስብ አካል በሙሉ በጽሑፍ ለማስቀመጥ ጠቃሚና አስፈላጊ እንደሆነ ተደርጎ ይታሰብ ነበር. ንጉስ Vዱታግራማኒ የዝንጀሮውን ሐሳብ ይደግፍ የነበረ ከመሆኑም በላይ ምሁራን ሙሉ በሙሉ ቲፕታይካን ለመጻፍ የተዘጋጁበት መድረክ ተደረገ. ስለዚህ እውነተኛው መጽሏፍ ዘለአለም እንዲቆይ ለማድረግ, የተከበሩ መሀራኪታ እና አምስት መቶ መነኮሳት የቡድኑን ቃሎች እያነበቡ በዘንባባ እቃዎች ላይ ጻፈው. ይህ አስደናቂ ፕሮጀክት የተካሄደው ባሁኑ ጊዜ ማቴል አቅራቢያ በሚገኝ ጥንታዊ የአሸናፊ ግዛት ውስጥ በሚታወቀው የአሎላ ሌኒ ዋሻ ነበር. በመሆኑም የካውንስሉ ዓላማ የታለመ ሲሆን ትክክለኛውን እምነት በፅሁፍ አስቀምጧል. በኋላ, በአሥራ ስምንተኛው ክፍለ ዘመን ንጉስ ቪጃራጅሻሳ በዚህ ዋሻ ውስጥ የተፈጠረ ቡዳ ምስል ነበረው. አምስተኛው ጉባኤ አምስተኛው ካውንስል የተካሄደው በ 1871 በንጉስ ሚንዶን (ንጉስ ሚንዶን) የግዛት ዘመን ሚያዝዳ ውስጥ ሲሆን በርግጥም ማያንማር በመባል ይታወቅ ነበር. የዚህ ስብሰባ ዋና አላማ የቡድኑን ትምህርቶች በሙሉ ማድመጥ እና እነሱን አንዳቸው አንዳቸው ቢቀየሩ, ከተዛወሩ ወይም የተጣሉ እንደሆነ ለማየት በጥልቀት ይመረምራሉ. በሶስት ሽማግሌዎች የተከበሩ ማሃውራ ጃራግባሂሽታም, የተከበረ ናሪንባህድያህ እና የተከበሩ መሃራቱ ሳኡጋንጋላሚም ሁለት ሺ አራት መቶ መነኮሳትን (2,400) አካፍለዋል. የእነሱ የጋራ ኹነታ ለአምስት ወራት ቆየ. ይህ መማሪያ ሙሉው ቲፒታካ በሜኒያ ፊደላት ላይ ሰባት መቶ ሃያ ዘጠኝ የኖራ እቅዶች እንዲፈርስና በድምፅ ማፅደቅ ከተጠናቀቀ በኋላ ነው. ይህ
ታላቅ ተልእኮ የተካሄደው በሁለት ሺህ አራት መቶ የሚያክሉ መነኩሴዎች እና በእያንዳንዱ እሳቤ የተሞሉ የእጅ ጥበብ
ባለሙያዎች ነበር. በእያንዲንደ የታችኛው የንጉስ ማዶንደን ኪዶድ ፓዳማ ግቢ ውስጥ በእያንዲንደ ስዕሎቸዉ ውስጥ
በሚገኙ ህንፃዎች በፒቢታ / ‘በዓለም ላይ ታላቅ መጽሐፍ’ ተብሎ የሚጠራበት ይህ ኮረብታ እስከ ዛሬ ድረስ ይቆማል.
Bodh
Gaya is where Buddha reached “perfect wisdom”. He reached perfect
enlightenment under a bo tree here, and this has diffused around the
world. A temple has stood near the site since the third century B.C.
Gaya is where Buddha reached “perfect wisdom”. He reached perfect
enlightenment under a bo tree here, and this has diffused around the
world. A temple has stood near the site since the third century B.C.
5) Classical Arabic
5) اللغة العربية الفصحى 2617 الجمعة 11 مايو الدرس يرجى زيارة:
http://sarvajan.ambedkar.org ترجمة هذه الترجمة جوجل في لغتك الأم باستخدام
https://translate.google.com هذا هو الدرس الخاص بك من عند:
التحليلي Insight Net - مجاني على الإنترنت Tipiṭaka البحث والممارسة
الجامعة والأخبار ذات الصلة من خلال http://sarvajan.ambedkar.org في 105
لغة الكلاسيكية البريد الإلكتروني:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
بالي الكنسي على الانترنت الكلمات الأصلية لبوذا
أصل بالى كانون “لنفترض
أن الراهب كان ليقول:” الأصدقاء ، سمعت وحصلت على هذا من شفاه الرب نفسه:
هذا هو Dhamma ، وهذا هو الانضباط ، وهذا هو تعليم الماجستير “، ثم ،
الرهبان ، يجب أن لا أوافق ولا نرفض له كلمات. بعد ذلك ، بدون الموافقة أو الرفض ، يجب ملاحظة كلماته وتعبيراته بعناية ومقارنتها مع Suttas ومراجعتها في ضوء الانضباط. إذا
وجدت ، على مثل هذه المقارنة والمراجعة ، لا تتفق مع Suttas أو الانضباط ،
يجب أن يكون الاستنتاج: “بالتأكيد هذه ليست كلمة بوذا ، فقد تم فهمها بشكل
خاطئ من قبل هذا الراهب” ، والمسألة هو أن يرفض. لكن في هذه المقارنة والمراجعة وجدوا أنها تتفق مع Suttas أو الانضباط ،
يجب أن يكون الاستنتاج: “بالتأكيد هذه هي كلمة بوذا ، فقد تم فهمها بحق من
قبل هذا الراهب”. - DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - The Great Passing، The Buddha’s Last Days
وقد تم الحفاظ على التعاليم الحجية لجوتاما بوذا وتم تسليمها لنا ويمكن العثور عليها في Tipiṭaka. كلمة Páli ، “Tipiṭaka” ، تعني حرفيا “السلال الثلاث” (ti = three + piṭaka = مجموعات من الكتب المقدسة). تم تقسيم جميع تعاليم بوذا إلى ثلاثة أجزاء. 1. الجزء الأول معروف باسم فينايا بيشاكا ويحتوي على جميع القواعد التي وضعها بوذا للرهبان والراهبات.
2. الجزء الثاني يدعى سوتايتا بيشاكا ، ويحتوي على الخطابات.
3. يُعرف الجزء الثالث باسم Abhidhamma Piṭaka ويشتمل على تعاليم بوذا الأخلاقية النفسية. من
المعروف أنه كلما أعطى بوذا خطابًا لتلاميذه أو أتباعه الكهنوتيين أو وضع
لهم حكمًا رهبانيًا خلال فترة خدمته التي تبلغ خمسة وأربعين عامًا ، فإن
هؤلاء الرهبان المخلصين والمتفوقين ، سيقدمون على الفور تعاليمه كلمة للكلمة إلى الذاكرة. وهكذا تم الحفاظ على الكلمات بوذا بدقة ، وكان في الوقت المناسب انتقلت شفويا من المعلم للتلميذ. كان
بعض الرهبان الذين سمعوا البوذية في الوعظ شخصياً Arahants ، وبالتالي ،
فإن “الأناقة” خالية من الشغف ، والإرادة السيئة ، والوهم ، وبالتالي ،
كانت دون شك قادرة على الإبقاء على كلمات بوذا تمامًا. وهكذا تأكدوا من الحفاظ على تعاليم بوذا بأمانة للأجيال القادمة. حتى
أولئك الرهبان المخلصين الذين لم يبلغوا بعد Arahantahood لكنهم وصلوا إلى
المراحل الثلاث الأولى من القداسة ولديهم ذكريات قوية متذكّرة يمكن أن
تذكر بالكلمة لكلمة ما كان يبشر به بوذا ، وبذلك يمكن أن يكونوا حراسًا
جيدين لتعاليم بوذا. أحد هؤلاء الرهبان كان Ānanda ، الحاضنة المختارة والمرافق الدائم لبوذا خلال السنوات الخمس والعشرين الأخيرة من حياته. كان Ānanda شديد الذكاء والموهبة مع القدرة على تذكر ما سمعه. في
الواقع ، كانت رغبته الصريحة أن يربط بوذا كل نقاشاته معه ، وعلى الرغم من
أنه لم يكن بعد arahanta التزم عمدا إلى كلمة الذاكرة للكلمة جميع خطب
بوذا التي حرضت الرهبان والراهبات وأتباعه العلمانيين. جعلت الجهود المشتركة لهؤلاء الرهبان الموهوبين والمتفوقين من الممكن لل
Dhamma و Vinaya ، كما تدرس من قبل بوذا ليتم الحفاظ عليها في حالتها
الأصلية. يوجد Pāli Tipiṭaka والأدبيات المرتبطة به نتيجة لاكتشاف بوذا الطريق النبيل والمتحرر من Dhamma النقي. يمكّن هذا المسار جميع من يتبعونه ليعيشوا حياة سلمية وسعيدة. في
الواقع ، في هذا اليوم وهذا العصر ، نحن محظوظون لأننا نحتفظ بالتعاليم
الأصيلة لبوذا للأجيال القادمة من خلال الجهود الواعية والمنسقة لتلاميذه
المعينين عبر العصور. كان
بوذا قد قال لتلاميذه أنه عندما لم يعد بينهم ، كان من الضروري أن يجتمع
الساقيون لغرض تلاوة الداما بشكل جماعي ، تماماً كما علمها. امتثالا
لهذه التعليمات ، دعا كبار السن الأوائل المجلس وأمروا بشكل منهجي جميع
خطابات بوذا والقواعد الرهبانية وبعد ذلك قرأهم بصدق كلمة للكلمة في الحفل
التعاليم الواردة في Tipiṭaka تُعرف أيضًا باسم عقيدة الحكماء [Theravāda]. هذه الخطابات عدد عدة مئات وكان دائما يتلى كلمة للكلمة منذ انعقاد المجلس الأول. وفي
وقت لاحق ، تم استدعاء عدد أكبر من المجال لعدد من الأسباب ، ولكن في كل
واحد منهم كان يتدريس دائمًا مجمل تعليم بوذا بواسطة المشاركين في Saṅgha ،
بالتناغم والكلمة للكلمة. استغرق
المجلس الأول مكانه بعد ثلاثة أشهر من بلوغ بوذا للمعابينبانيا ، وتبعه
خمسة آخرون ، تم عقد اثنين منها في القرنين التاسع عشر والعشرين. تُعرف هذه التلايلات الجماعية التي قام بها الرهبان في جميع مجالس الدهامه هذه باسم “Dhamma Saṅgītis” ، The Dhamma Recitations. تم
تعيينهم على هذا النحو بسبب سابقة في مجلس الدهامه الأول ، عندما تلاوة
جميع التعاليم أولا من قبل الشيخ الساغي ثم رددوا مرة أخرى في الكورس من
قبل جميع الرهبان الذين يحضرون الاجتماع. وقد قيل إن التلاوة كانت صحيحة ، عندما ومتى تم ذلك ، تمت الموافقة عليها بالإجماع من قبل أعضاء المجلس. ما يلي هو تاريخ موجز للمجالس الستة. المجلس الاول رعى الملك آجاتاشاتو المجلس الأول. وقد انعقدت في عام 544 قبل الميلاد. في كهف Sattapaāāī الذي يقع خارج Rājagaha بعد ثلاثة أشهر من وفاة بوذا. ويمكن الاطلاع على سرد مفصل لهذا الاجتماع التاريخي في Cūllavagga من Vinaya Piṭaka. ووفقاً
لهذا السجل فإن الحادثة التي دفعت Elder Mahākassapa إلى الدعوة إلى هذا
الاجتماع كانت سمعته كملاحظة مذلة حول القاعدة الصارمة للحياة للرهبان. هذا ما حدث. الراهب
سوبهدا ، وهو حلاق سابق ، كان قد رسَّس حياته في وقت متأخر ، عند سماعه أن
بوذا قد انتهت صلاحيته ، أعرب عن استيائه من الاضطرار إلى الالتزام بكافة
القواعد للرهبان التي وضعها بوذا. رثى العديد من الرهبان مرور بوذا وحزنهم بشدة. ومع ذلك ، سمع الشيخ ماهاكاسابا سوبهادا يقول: ‘’ كفى رجوعك ، لا تحزن ، لا ترثى. نحن نتخلص من هذا التراجع العظيم (بوذا). لقد
تعرضنا للتعذيب عندما قال: “هذا مسموح لك ، وهذا غير مسموح لك” لكن الآن
سنكون قادرين على فعل ما نحب ولن يكون علينا القيام بما لا نحبه “. كان
ماهاكاسابا يشعر بالذعر من تصريحاته ، وكان يخشى أن يكون داما و فينايا قد
أفسدا وأن لا ينجوا إذا كان الرهبان الآخرون يتصرفون مثل سوبهادا و يفسرون
قواعد داما و فينايا كما يرضون. لتجنب هذا قرر أنه يجب الحفاظ على Dhamma وحمايتها. تحقيقا لهذه الغاية بعد الحصول على موافقة Saṅgha دعا إلى مجلس خمس مئة Arahants. كان من المقرر أن يدرج آنداندا في ذلك شريطة أن يكون قد حصل على الأتراك في الوقت الذي اجتمع فيه المجلس. مع رئيس “ميكا ماهاكاسابا” ، اجتمع الرهبان Arahant خمسمائة في المجلس خلال موسم الأمطار. أول شيء فعله ماهاكاسابا هو استجواب الخبير الأبرز في فينايا اليوم ، الموقر أبوالي على تفاصيل الحكم الرهباني. كان هذا الراهب مؤهلاً جيدًا لهذه المهمة ، حيث كان بوذا قد علمه كله في فينايا نفسه. بادئ
ذي بدء ، سأله الشيخ مهاكاسابا على وجه التحديد عن الحكم على الجرم الأول
[pārājika] ، فيما يتعلق بالموضوع ، والمناسبة ، وقدم الفرد ، والإعلان ،
وتكرار الإعلان ، والجريمة وحالة عدم جريمة. أعطى أبولي إجابات مدروسة وكافية ، واجتازت ملاحظاته بموافقة بالإجماع من رئيس الصاغة. وبالتالي تمت الموافقة على فينايا رسميا. ثم حول إيلدر ماهاكاسابا اهتمامه إلى “آناندا” بفضل خبرته البارعة في جميع الأمور المتعلقة بالداما. ولحسن الحظ ، في الليلة التي كان من المقرر أن يجتمع فيها المجلس ، كان Ānanda قد وصل إلى Arahantship وانضم إلى المجلس. ولذلك ، كان الشيخ مهاكاسابا قادرًا على سؤاله مطولًا بثقة تامة عن الداما مع الإشارة الخاصة إلى خطب بوذا. سعى هذا الاستجواب على Dhamma إلى التحقق من المكان الذي تم فيه مناقشة كل الخطابات لأول مرة والشخص الذي تم التعامل معه. كان داناندا ، بمساعدة الذاكرة المثالية للكلمة ، قادراً على الإجابة بشكل دقيق ، وهكذا اجتمع الخطاب بموافقة الإجماع من Saṅgha. كما أعطى المجلس الأول ختم موافقته الرسمي على إغلاق الفصل الخاص بالقواعد الصغيرة والأقل ، والموافقة على احترامها. استغرق
الأمر من الرهبان سبعة أشهر لتلاوة كل من فينايا و Dhamma وهؤلاء الرهبان
الموهوبين بما يكفي من الذكريات الجيدة احتفظوا بكل ما تم تلاوته. أصبح هذا المجلس التاريخي الأول يعرف باسم Paācasatika لأن خمسمائة Arahants المستنير الكامل قد شارك في ذلك.
المجلس الثاني
تم استدعاء المجلس الثاني بعد مائة عام من معبد بارينباشا بوذا من أجل تسوية نزاع جدي حول “النقاط العشر”. هذا هو إشارة إلى بعض الرهبان كسر عشرة قواعد ثانوية. أعطيت إلى:
1. تخزين الملح في القرن.
2. تناول الطعام بعد الظهر.
3. تناول الطعام مرة واحدة ثم الذهاب مرة أخرى إلى قرية للصدقات.
4. عقد مراسم Uposatha مع الرهبان الساكنين في نفس المكان.
5. القيام بالأعمال الرسمية عندما تكون الجمعية غير مكتملة.
6. بعد ممارسة معينة لأنه تم بواسطة المعلم أو المعلم.
7. تناول اللبن الحامض بعد تناول وجبة منتصف النهار.
8. تناول مشروب قوي قبل أن يتم تخميره.
9. استخدام البساط الذي لم يكن الحجم المناسب.
10. باستخدام الذهب والفضة. أصبحت أخطائهم هذه قضية وتسببت في جدل كبير حيث أن كسر هذه القواعد كان يتناقض مع تعاليم بوذا الأصلية. كان الملك كايسوكا راعي المجلس الثاني وعقد الاجتماع في فيسالي بسبب الظروف التالية. في
أحد الأيام ، أثناء زيارة “مهافانا غروف” في فيسالي ، عرف الشيخ يازا أن
مجموعة كبيرة من الرهبان تعرف باسم الفاجية كانت تنتهك القاعدة التي تحظر
قبول الرهبان بالذهب والفضة من خلال طلبها صراحة من محبيها العلمانيين. وانتقد على الفور سلوكهم وكان ردهم هو منحه نصيبًا من مكاسبهم غير القانونية على أمل أن يفوز. إلا أن الشيخ Yasa رفض ورفض سلوكهم. أقام الرهبان دعوى مباشرة ضده بإجراء رسمي للمصالحة ، متهمين إياه بإلقاء اللوم على محبيهم العلمانيين. وبناءً
عليه ، قام الشيخ يازا بالتوفيق بينه وبين المصلين العلمانيين ، ولكن في
الوقت نفسه ، أقنعهم بأن الرهبان الفيجيين قد أخطأوا بنقل تصريحات بوذا حول
حظر قبول أو طلب الذهب والفضة. وعبر
العلمانيون فوراً عن دعمهم للشيخ يازا وأعلنوا رهبان الفاجية على المخطئين
والزنادقة ، قائلين ‘’ إن الشيخ يازا وحده هو الراهب الحقيقي وابن ساكيان.
جميع الآخرين ليسوا رهبان ، وليس أبناء ساكيان ‘’. ثم
انتقل الرهبان الفاجييون العنيدون وغير المتعاونين إلى تعليق ياشا الموقر
دون موافقة بقية ساغا عندما علموا بنتيجة اجتماعه مع محبينهم العلمانيين. إلا أن الشيخ يازا نجا من لومهم وذهب بحثًا عن الدعم من الرهبان في أماكن أخرى ، الذين أيدوا وجهات نظره الأرثوذكسية في فينايا. وعرض
ستون من رهبان مساكن الغابات من بافا وثمانية من الرهبان من المناطق
الجنوبية من أفانتي الذين كانوا من نفس الرأي لمساعدته على التحقق من فساد
فينايا. قرروا معاً الذهاب إلى Soreyya للتشاور مع Revata الموقر حيث كان راهبًا محترمًا للغاية وخبيرًا في Dhamma و Vinaya. وبمجرد أن عرف الرهبان الفاجية ذلك ، طلبوا أيضًا دعم ريفاتا الموقر من خلال تقديمه للمتطلبات الأربعة التي رفضها على الفور. سعى هؤلاء الرهبان بعد ذلك إلى استخدام نفس الوسائل للفوز على خادم ريفاتا الموقر ، أورتا الموقر. في
البداية أيضا ، رفض عرضه عن حق ، لكنهم أقنعوه بحرفية بقبول عرضهم ،
قائلين إنه عندما لا تكون الشروط المطلوبة لبوذا مقبولة من قبله ، سيطلب من
Āاندا أن يقبلها ، وكثيرا ما يوافق على ذلك. Uttara غير رأيه وقبلت الشروط. حثهم
على ذلك وافق بعد ذلك على الذهاب وإقناع ريفاتا الموقر أن يعلن أن الرهبان
Vajjian كانوا بالفعل المتكلمين للحقيقة والمحسوبين من Dhamma. رأى Revata الموقر من خلال حيلة ورفض لدعمهم. ثم نفى أوتارا. من
أجل تسوية المسألة مرة واحدة وإلى الأبد ، نصح ريفاتا الموقر أنه ينبغي
استدعاء مجلس في Väḷikārāma مع نفسه طرح الأسئلة على الجرائم العشرة من
كبار كبار الحكماء اليوم ، ثيرا Sabbjakmi. بمجرد أن يتم منحه رأيه ، يتم الاستماع إليه من قبل لجنة مكونة من ثمانية رهبان ، وتقرر صلاحيتها من خلال تصويتهم. كان
الرهبان الثمانية الذين استدعوا للحكم على هذه المسألة هم الموقرون
السبباكى ، و saḷha ، و Khujjasobhita ، و Vāsabhagamika ، من الشرق ،
وأربعة رهبان من الغرب ، و Vernables Revata ، و Sambhuta-Sāṇavāsī ، و
Yasa و Sumana. لقد ناقشوا المسألة بدقة مع ريفاتا بصفتهم السائل و sabbakāmī الإجابة على أسئلته. بعد سماع الجدل ، قرر الرهبان الثمانية رفض الرهبان الفاجيانيين وتم إعلان قرارهم أمام الجمعية. بعد ذلك ، قرأ سبع مئة من الرهبان داما و فينايا وأصبحت هذه الحكاية تعرف باسم ساتاسات لأن سبعة مائة راهب قد شاركوا فيها. يسمى هذا المجلس التاريخي ، ياساتثيرا سانجتي بسبب الدور الرئيسي الذي لعبه الشيخ يازا فيه وحماسه لحماية فينايا. رفض الرهبان الفاجيانيون رفضاً قاطعاً قبول قرار المجلس وفي تحدٍ دعا إلى مجلس خاص به كان يسمى المحسنيجي.
2. تناول الطعام بعد الظهر.
3. تناول الطعام مرة واحدة ثم الذهاب مرة أخرى إلى قرية للصدقات.
4. عقد مراسم Uposatha مع الرهبان الساكنين في نفس المكان.
5. القيام بالأعمال الرسمية عندما تكون الجمعية غير مكتملة.
6. بعد ممارسة معينة لأنه تم بواسطة المعلم أو المعلم.
7. تناول اللبن الحامض بعد تناول وجبة منتصف النهار.
8. تناول مشروب قوي قبل أن يتم تخميره.
9. استخدام البساط الذي لم يكن الحجم المناسب.
10. باستخدام الذهب والفضة. أصبحت أخطائهم هذه قضية وتسببت في جدل كبير حيث أن كسر هذه القواعد كان يتناقض مع تعاليم بوذا الأصلية. كان الملك كايسوكا راعي المجلس الثاني وعقد الاجتماع في فيسالي بسبب الظروف التالية. في
أحد الأيام ، أثناء زيارة “مهافانا غروف” في فيسالي ، عرف الشيخ يازا أن
مجموعة كبيرة من الرهبان تعرف باسم الفاجية كانت تنتهك القاعدة التي تحظر
قبول الرهبان بالذهب والفضة من خلال طلبها صراحة من محبيها العلمانيين. وانتقد على الفور سلوكهم وكان ردهم هو منحه نصيبًا من مكاسبهم غير القانونية على أمل أن يفوز. إلا أن الشيخ Yasa رفض ورفض سلوكهم. أقام الرهبان دعوى مباشرة ضده بإجراء رسمي للمصالحة ، متهمين إياه بإلقاء اللوم على محبيهم العلمانيين. وبناءً
عليه ، قام الشيخ يازا بالتوفيق بينه وبين المصلين العلمانيين ، ولكن في
الوقت نفسه ، أقنعهم بأن الرهبان الفيجيين قد أخطأوا بنقل تصريحات بوذا حول
حظر قبول أو طلب الذهب والفضة. وعبر
العلمانيون فوراً عن دعمهم للشيخ يازا وأعلنوا رهبان الفاجية على المخطئين
والزنادقة ، قائلين ‘’ إن الشيخ يازا وحده هو الراهب الحقيقي وابن ساكيان.
جميع الآخرين ليسوا رهبان ، وليس أبناء ساكيان ‘’. ثم
انتقل الرهبان الفاجييون العنيدون وغير المتعاونين إلى تعليق ياشا الموقر
دون موافقة بقية ساغا عندما علموا بنتيجة اجتماعه مع محبينهم العلمانيين. إلا أن الشيخ يازا نجا من لومهم وذهب بحثًا عن الدعم من الرهبان في أماكن أخرى ، الذين أيدوا وجهات نظره الأرثوذكسية في فينايا. وعرض
ستون من رهبان مساكن الغابات من بافا وثمانية من الرهبان من المناطق
الجنوبية من أفانتي الذين كانوا من نفس الرأي لمساعدته على التحقق من فساد
فينايا. قرروا معاً الذهاب إلى Soreyya للتشاور مع Revata الموقر حيث كان راهبًا محترمًا للغاية وخبيرًا في Dhamma و Vinaya. وبمجرد أن عرف الرهبان الفاجية ذلك ، طلبوا أيضًا دعم ريفاتا الموقر من خلال تقديمه للمتطلبات الأربعة التي رفضها على الفور. سعى هؤلاء الرهبان بعد ذلك إلى استخدام نفس الوسائل للفوز على خادم ريفاتا الموقر ، أورتا الموقر. في
البداية أيضا ، رفض عرضه عن حق ، لكنهم أقنعوه بحرفية بقبول عرضهم ،
قائلين إنه عندما لا تكون الشروط المطلوبة لبوذا مقبولة من قبله ، سيطلب من
Āاندا أن يقبلها ، وكثيرا ما يوافق على ذلك. Uttara غير رأيه وقبلت الشروط. حثهم
على ذلك وافق بعد ذلك على الذهاب وإقناع ريفاتا الموقر أن يعلن أن الرهبان
Vajjian كانوا بالفعل المتكلمين للحقيقة والمحسوبين من Dhamma. رأى Revata الموقر من خلال حيلة ورفض لدعمهم. ثم نفى أوتارا. من
أجل تسوية المسألة مرة واحدة وإلى الأبد ، نصح ريفاتا الموقر أنه ينبغي
استدعاء مجلس في Väḷikārāma مع نفسه طرح الأسئلة على الجرائم العشرة من
كبار كبار الحكماء اليوم ، ثيرا Sabbjakmi. بمجرد أن يتم منحه رأيه ، يتم الاستماع إليه من قبل لجنة مكونة من ثمانية رهبان ، وتقرر صلاحيتها من خلال تصويتهم. كان
الرهبان الثمانية الذين استدعوا للحكم على هذه المسألة هم الموقرون
السبباكى ، و saḷha ، و Khujjasobhita ، و Vāsabhagamika ، من الشرق ،
وأربعة رهبان من الغرب ، و Vernables Revata ، و Sambhuta-Sāṇavāsī ، و
Yasa و Sumana. لقد ناقشوا المسألة بدقة مع ريفاتا بصفتهم السائل و sabbakāmī الإجابة على أسئلته. بعد سماع الجدل ، قرر الرهبان الثمانية رفض الرهبان الفاجيانيين وتم إعلان قرارهم أمام الجمعية. بعد ذلك ، قرأ سبع مئة من الرهبان داما و فينايا وأصبحت هذه الحكاية تعرف باسم ساتاسات لأن سبعة مائة راهب قد شاركوا فيها. يسمى هذا المجلس التاريخي ، ياساتثيرا سانجتي بسبب الدور الرئيسي الذي لعبه الشيخ يازا فيه وحماسه لحماية فينايا. رفض الرهبان الفاجيانيون رفضاً قاطعاً قبول قرار المجلس وفي تحدٍ دعا إلى مجلس خاص به كان يسمى المحسنيجي.
المجلس الثالث
عُقد المجلس الثالث في المقام الأول لتخليص السعقة من الفساد والرهبان الزائفين الذين كانوا يحملون وجهات نظر هرطقة. عُقد المجلس في عام 326 قبل الميلاد. في Asokārāma في Paṭaliputta تحت رعاية الإمبراطور Asoka. ترأسها الأكبر Moggaliputta Tissa وشارك ألف واحد من الرهبان في هذا المجلس. يقول التقليد أن أسوكا كان قد فاز بعرشه من خلال إراقة دماء ابن والده
كله ، فقد أنقذ شقيقه ، تيسا كومارا ، الذي حصل في النهاية على رسامته وحقق
معه الأراهاشته. توجت أسوكا في عام مائتين وثمانية عشر بعد مهابارينبانا في بوذا. في البداية كان يدفع فقط تكريما رمزي إلى Dhamma و Saṅgha ودعم أيضا أعضاء الطوائف الدينية الأخرى كما فعل والده قبله. ومع ذلك ، تغير كل هذا عندما التقى مع المبتدئ الراهب نيغرودها الذي بشر به الأباظة. بعد ذلك توقف عن دعم الجماعات الدينية الأخرى وتعمقت اهتماماته وتفانيه في Dhamma. استخدم ثروته الهائلة للبناء ، كما يقال ، ثمان وأربعة آلاف باغودا و vihāras وبكل بساطة لدعم Bhikkhus بالمتطلبات الأربعة. تم تعيين ابنه ماهيندا وابنته ساغامتا واعترافهما بالساغا. في نهاية المطاف ، كان كرمه سبباً في إحداث مشاكل خطيرة في منطقة الصاغة. في
الوقت الذي تسلل فيه النظام من قبل العديد من الرجال غير المستحقين ،
يحملون وجهات نظر هرطقة والذين انجذبوا إلى النظام بسبب دعم الإمبراطور
السخي والعروض المكلفة من الطعام والملابس والمأوى والأدوية. حاولت
أعداد كبيرة من الرجال الجشعين غير المؤمنين الذين يتبنون وجهات نظر خاطئة
الانضمام إلى النظام لكنهم اعتبروا غير لائقين للرسامة. وعلى
الرغم من ذلك ، فقد استغلوا الفرصة لاستغلال سخاء الإمبراطور لتحقيق
غاياتهم وارتداء الجلباب والانضمام إلى النظام دون أن يتم رسمه بشكل صحيح. وبالتالي ، تضاءلت احترام Saṅgha. عندما جاء هذا إلى النور رفض بعض الرهبان الحقيقيين الاحتفاظ بالتطهير
الموصوف أو حفل Uposatha في الشركة من الرهبان الفاسدين ، الهراطقة. عندما سمع الإمبراطور عن هذا ، سعى إلى تصحيح الوضع وأرسل أحد وزرائه إلى الرهبان بأمر أن يؤدوا الحفل. ومع ذلك ، لم يعط الإمبراطور الوزير أي أوامر محددة بشأن الوسائل التي كانت ستستخدم لتنفيذ قيادته. رفض الرهبان الإذعان والاحتفاظ بالاحتفال بصحبة رفاقهم الزائفين “السارقين”. في
حالة اليأس ، تقدم الوزير الغاضب أسفل الخط من الرهبان الجالسين ورسم سيفه
، وقطع رأس كل منهم واحدا تلو الآخر حتى جاء إلى شقيق الملك ، تيسا الذي
كان قد رسامة. أوقف الوزير المرعوب الذبح وفرّ من القاعة وأبلغ إلى الإمبراطور أسوكا بحزن عميق وانزعاج من ما حدث وألقى باللائمة على أعمال القتل. سعى مشورة ثيرا Moggaliputta تيسا. واقترح أن يتم طرد الرهبان الهرطقيين من الأمر وأن يعقد مجلس ثالث على الفور. لذلك كان ذلك في السنة السابعة عشرة من حكم الإمبراطور تم استدعاء المجلس الثالث. ترأس
Thera Moggaliputta Tissa الإجراءات واختار ألف رهبان من الستين ألف مشترك
للتلاوة التقليدية من Dhamma و Vinaya ، والتي استمرت لمدة تسعة أشهر. استجوب الإمبراطور نفسه الرهبان من عدد من الأديرة حول تعاليم بوذا. تعرض أولئك الذين كانوا يحملون آراء خاطئة وطردهم من Saṅgha على الفور. بهذه الطريقة تم تطهير Bhikkhu Saṅgha من الزنادقة و bhikkhus الزائف.
حقق هذا المجلس عددا من الأشياء الهامة الأخرى أيضا. ألغى الحاكم Moggaliputta Tissa ، من أجل دحض عدد من البدع والتأكد من أن Dhamma نقية ، كتابا خلال المجلس دعا Kathāvatthu. يتألف
هذا الكتاب من ثلاثة وعشرين فصلاً ، وهو عبارة عن مجموعة من النقاشات
(kathā) وتفنيد آراء الهراطقة التي تمسك بها مختلف الطوائف حول الأمور
الفلسفية. هذا هو الخامس من سبعة كتب من Abhidhamma Piṭaka. وأعطى أعضاء المجلس أيضاً ختماً ملكياً للموافقة على عقيدة بوذا ، حيث أطلق عليها اسم Vibhajjavāda ، عقيدة التحليل. إنه متطابق مع عقيدة ثيرافادا المعتمدة. أحد
أهم الإنجازات التي حققتها جمعية Dhamma هذه ، والتي كان من شأنها أن تؤتي
ثمارها لقرون قادمة ، هو قيام الإمبراطور بإرسال الرهبان ، وهم على دراية
في Dhamma و Vinaya في بوذا الذين يمكنهم قراءة كل ذلك عن ظهر قلب ،
لتعليمه في تسعة بلدان مختلفة. شمل هؤلاء الرهبان دمعتا الجنة الموقرة التي ذهبت إلى كشمير وجاندهارا. طُلب منه أن يبشر بالضمة وأن ينشئ أمرًا للرهبان هناك. تم
إرسال المهر مهديفا إلى Mahinsakamaṇḍaḷa (مايسور الحديثة) وتم إرسال
Rakkhita Thera الموقرة إلى Vanavāsī (شمال كانارا في جنوب الهند). تم
إرسال Yonaka Dhammarakkhita Thera الموقرة إلى Upper Aparantaka (شمال
جوجارات وكاثياوار وكوتش والسند). .
كله ، فقد أنقذ شقيقه ، تيسا كومارا ، الذي حصل في النهاية على رسامته وحقق
معه الأراهاشته. توجت أسوكا في عام مائتين وثمانية عشر بعد مهابارينبانا في بوذا. في البداية كان يدفع فقط تكريما رمزي إلى Dhamma و Saṅgha ودعم أيضا أعضاء الطوائف الدينية الأخرى كما فعل والده قبله. ومع ذلك ، تغير كل هذا عندما التقى مع المبتدئ الراهب نيغرودها الذي بشر به الأباظة. بعد ذلك توقف عن دعم الجماعات الدينية الأخرى وتعمقت اهتماماته وتفانيه في Dhamma. استخدم ثروته الهائلة للبناء ، كما يقال ، ثمان وأربعة آلاف باغودا و vihāras وبكل بساطة لدعم Bhikkhus بالمتطلبات الأربعة. تم تعيين ابنه ماهيندا وابنته ساغامتا واعترافهما بالساغا. في نهاية المطاف ، كان كرمه سبباً في إحداث مشاكل خطيرة في منطقة الصاغة. في
الوقت الذي تسلل فيه النظام من قبل العديد من الرجال غير المستحقين ،
يحملون وجهات نظر هرطقة والذين انجذبوا إلى النظام بسبب دعم الإمبراطور
السخي والعروض المكلفة من الطعام والملابس والمأوى والأدوية. حاولت
أعداد كبيرة من الرجال الجشعين غير المؤمنين الذين يتبنون وجهات نظر خاطئة
الانضمام إلى النظام لكنهم اعتبروا غير لائقين للرسامة. وعلى
الرغم من ذلك ، فقد استغلوا الفرصة لاستغلال سخاء الإمبراطور لتحقيق
غاياتهم وارتداء الجلباب والانضمام إلى النظام دون أن يتم رسمه بشكل صحيح. وبالتالي ، تضاءلت احترام Saṅgha. عندما جاء هذا إلى النور رفض بعض الرهبان الحقيقيين الاحتفاظ بالتطهير
الموصوف أو حفل Uposatha في الشركة من الرهبان الفاسدين ، الهراطقة. عندما سمع الإمبراطور عن هذا ، سعى إلى تصحيح الوضع وأرسل أحد وزرائه إلى الرهبان بأمر أن يؤدوا الحفل. ومع ذلك ، لم يعط الإمبراطور الوزير أي أوامر محددة بشأن الوسائل التي كانت ستستخدم لتنفيذ قيادته. رفض الرهبان الإذعان والاحتفاظ بالاحتفال بصحبة رفاقهم الزائفين “السارقين”. في
حالة اليأس ، تقدم الوزير الغاضب أسفل الخط من الرهبان الجالسين ورسم سيفه
، وقطع رأس كل منهم واحدا تلو الآخر حتى جاء إلى شقيق الملك ، تيسا الذي
كان قد رسامة. أوقف الوزير المرعوب الذبح وفرّ من القاعة وأبلغ إلى الإمبراطور أسوكا بحزن عميق وانزعاج من ما حدث وألقى باللائمة على أعمال القتل. سعى مشورة ثيرا Moggaliputta تيسا. واقترح أن يتم طرد الرهبان الهرطقيين من الأمر وأن يعقد مجلس ثالث على الفور. لذلك كان ذلك في السنة السابعة عشرة من حكم الإمبراطور تم استدعاء المجلس الثالث. ترأس
Thera Moggaliputta Tissa الإجراءات واختار ألف رهبان من الستين ألف مشترك
للتلاوة التقليدية من Dhamma و Vinaya ، والتي استمرت لمدة تسعة أشهر. استجوب الإمبراطور نفسه الرهبان من عدد من الأديرة حول تعاليم بوذا. تعرض أولئك الذين كانوا يحملون آراء خاطئة وطردهم من Saṅgha على الفور. بهذه الطريقة تم تطهير Bhikkhu Saṅgha من الزنادقة و bhikkhus الزائف.
حقق هذا المجلس عددا من الأشياء الهامة الأخرى أيضا. ألغى الحاكم Moggaliputta Tissa ، من أجل دحض عدد من البدع والتأكد من أن Dhamma نقية ، كتابا خلال المجلس دعا Kathāvatthu. يتألف
هذا الكتاب من ثلاثة وعشرين فصلاً ، وهو عبارة عن مجموعة من النقاشات
(kathā) وتفنيد آراء الهراطقة التي تمسك بها مختلف الطوائف حول الأمور
الفلسفية. هذا هو الخامس من سبعة كتب من Abhidhamma Piṭaka. وأعطى أعضاء المجلس أيضاً ختماً ملكياً للموافقة على عقيدة بوذا ، حيث أطلق عليها اسم Vibhajjavāda ، عقيدة التحليل. إنه متطابق مع عقيدة ثيرافادا المعتمدة. أحد
أهم الإنجازات التي حققتها جمعية Dhamma هذه ، والتي كان من شأنها أن تؤتي
ثمارها لقرون قادمة ، هو قيام الإمبراطور بإرسال الرهبان ، وهم على دراية
في Dhamma و Vinaya في بوذا الذين يمكنهم قراءة كل ذلك عن ظهر قلب ،
لتعليمه في تسعة بلدان مختلفة. شمل هؤلاء الرهبان دمعتا الجنة الموقرة التي ذهبت إلى كشمير وجاندهارا. طُلب منه أن يبشر بالضمة وأن ينشئ أمرًا للرهبان هناك. تم
إرسال المهر مهديفا إلى Mahinsakamaṇḍaḷa (مايسور الحديثة) وتم إرسال
Rakkhita Thera الموقرة إلى Vanavāsī (شمال كانارا في جنوب الهند). تم
إرسال Yonaka Dhammarakkhita Thera الموقرة إلى Upper Aparantaka (شمال
جوجارات وكاثياوار وكوتش والسند). .
ذهب
المهاجرخيتا ثيرا الموقر إلى يوناكا لوكا (أرض الوحدانيين ، البكتريين
واليونانيين.) ذهبت المجيدة الجماهيما ثيرا إلى هيمافانتا (المكان المتاخم
لجبال الهيمالايا). تم إرسال الموقر سوكا و أوتارا الموقرة إلى سوفاابهيمي
[الآن ميانمار]. تم
إرسال الموقر ماهيندا ثيرا ، وفيناريتابل إيتيا ثيرا ، وفيناريابل أوتيا
ثيرا ، وفينابل سامبالا ثيرا ، وبهاداشالا ثيرين إلى تامباباشي (الآن
سريلانكا). نجحت مهام داما هذه الرهبان وحققت ثمارًا كبيرة في مجرى الزمن ، وسارت
طريقاً طويلاً في تعظيم شعوب هذه الأراضي بهدية الداما والتأثير على
حضاراتهم وثقافاتهم. مع انتشار Dhamma من خلال كلمات بوذا ، في الوقت المناسب أصبحت الهند تعرف باسم Visvaguru ، معلم العالم. المجلس الرابع عقد المجلس الرابع في Tambapaṇṇi [سريلانكا] في 29 قبل الميلاد. تحت رعاية الملك Vaṭṭagāmaṇi. كان
السبب الرئيسي لانعقادها هو الإدراك الذي لم يكن ممكناً الآن بالنسبة
لغالبية الرهبان للاحتفاظ بكامل تيباتشاكا في ذاكرتهم كما كان الحال سابقاً
مع الماريندة الموقرين وأولئك الذين تبعوه بعد فترة وجيزة. لذلك
، بما أن فن الكتابة كان قد تطور ، في هذا الوقت ، بشكل كبير ، فقد اعتقد
أنه من الضروري والضروري أن يتم تدوين جسد تعليم بوذا بالكامل. أيد الملك Vaṭṭagāmaṇi فكرة الراهب وعقد المجلس على وجه التحديد للحد من Tipiṭaka في مجملها للكتابة. لذلك
، حتى يتم الحفاظ على الداما الحقيقي بشكل دائم ، يتذكر ماهاراخيتا
الموقرة وخمس مئة راهب كلمات بوذا ثم يكتبونها على أوراق النخيل. وقد حدث هذا المشروع الرائع في كهف يدعى “okaloka lena” ، يقع في شقوق انهيار أرضي قديم بالقرب من ماتالي الآن. وهكذا تم تحقيق هدف المجلس وتم ضمان الحفاظ على كتابة داما الحقيقية. في وقت لاحق ، في القرن الثامن عشر ، كان الملك فيجاياراجاسيا يملك صوراً لبوذا خلقت في هذا الكهف. المجلس الخامس عقد المجلس الخامس في مندالي ، بورما المعروفة الآن باسم ميانمار في عام 1871 م. في عهد الملك ميندون. كان
الهدف الرئيسي من هذا الاجتماع هو قراءة جميع تعاليم بوذا وفحصها بتفصيل
دقيق لمعرفة ما إذا كان أي منهم قد تم تغييره أو تشويهه أو إسقاطه. وقد
ترأسها ثلاثة من كبار السن ، الموقر ماهاشرا Jāgarābhivaṃsa ، و
Narindābhidhaja الموقر ، و الموقر Mahāthera Sumaṅgalasāmi في الشركة من
حوالي ألفى وأربعمائة monks (2400). استمر تلاوة Dhamma المشتركة لمدة خمسة أشهر. كما
كان من عمل هذا المجلس أن يُسجل تيباتاكا بالكامل للأجيال القادمة في
سبعمائة وتسع وعشرين من ألواح الرخام في نص ميانمار بعد أن تم إكمال تلاوته
واعتماده بالإجماع. تم
تنفيذ هذه المهمة الضخمة من قبل حوالي ألفين وأربعمائة من الرهبان
المتميزين والكثير من الحرفيين المهرة الذين استقروا عند الانتهاء من كل
لوح في معابد “piṭaka” مصغرة جميلة على موقع خاص في أرض معبد الملك كيدوداو
في ميندالاي عند سفح ماندالاي هيل حيث هذا ما يسمى “أكبر كتاب في العالم” ، يقف إلى هذا اليوم.
المهاجرخيتا ثيرا الموقر إلى يوناكا لوكا (أرض الوحدانيين ، البكتريين
واليونانيين.) ذهبت المجيدة الجماهيما ثيرا إلى هيمافانتا (المكان المتاخم
لجبال الهيمالايا). تم إرسال الموقر سوكا و أوتارا الموقرة إلى سوفاابهيمي
[الآن ميانمار]. تم
إرسال الموقر ماهيندا ثيرا ، وفيناريتابل إيتيا ثيرا ، وفيناريابل أوتيا
ثيرا ، وفينابل سامبالا ثيرا ، وبهاداشالا ثيرين إلى تامباباشي (الآن
سريلانكا). نجحت مهام داما هذه الرهبان وحققت ثمارًا كبيرة في مجرى الزمن ، وسارت
طريقاً طويلاً في تعظيم شعوب هذه الأراضي بهدية الداما والتأثير على
حضاراتهم وثقافاتهم. مع انتشار Dhamma من خلال كلمات بوذا ، في الوقت المناسب أصبحت الهند تعرف باسم Visvaguru ، معلم العالم. المجلس الرابع عقد المجلس الرابع في Tambapaṇṇi [سريلانكا] في 29 قبل الميلاد. تحت رعاية الملك Vaṭṭagāmaṇi. كان
السبب الرئيسي لانعقادها هو الإدراك الذي لم يكن ممكناً الآن بالنسبة
لغالبية الرهبان للاحتفاظ بكامل تيباتشاكا في ذاكرتهم كما كان الحال سابقاً
مع الماريندة الموقرين وأولئك الذين تبعوه بعد فترة وجيزة. لذلك
، بما أن فن الكتابة كان قد تطور ، في هذا الوقت ، بشكل كبير ، فقد اعتقد
أنه من الضروري والضروري أن يتم تدوين جسد تعليم بوذا بالكامل. أيد الملك Vaṭṭagāmaṇi فكرة الراهب وعقد المجلس على وجه التحديد للحد من Tipiṭaka في مجملها للكتابة. لذلك
، حتى يتم الحفاظ على الداما الحقيقي بشكل دائم ، يتذكر ماهاراخيتا
الموقرة وخمس مئة راهب كلمات بوذا ثم يكتبونها على أوراق النخيل. وقد حدث هذا المشروع الرائع في كهف يدعى “okaloka lena” ، يقع في شقوق انهيار أرضي قديم بالقرب من ماتالي الآن. وهكذا تم تحقيق هدف المجلس وتم ضمان الحفاظ على كتابة داما الحقيقية. في وقت لاحق ، في القرن الثامن عشر ، كان الملك فيجاياراجاسيا يملك صوراً لبوذا خلقت في هذا الكهف. المجلس الخامس عقد المجلس الخامس في مندالي ، بورما المعروفة الآن باسم ميانمار في عام 1871 م. في عهد الملك ميندون. كان
الهدف الرئيسي من هذا الاجتماع هو قراءة جميع تعاليم بوذا وفحصها بتفصيل
دقيق لمعرفة ما إذا كان أي منهم قد تم تغييره أو تشويهه أو إسقاطه. وقد
ترأسها ثلاثة من كبار السن ، الموقر ماهاشرا Jāgarābhivaṃsa ، و
Narindābhidhaja الموقر ، و الموقر Mahāthera Sumaṅgalasāmi في الشركة من
حوالي ألفى وأربعمائة monks (2400). استمر تلاوة Dhamma المشتركة لمدة خمسة أشهر. كما
كان من عمل هذا المجلس أن يُسجل تيباتاكا بالكامل للأجيال القادمة في
سبعمائة وتسع وعشرين من ألواح الرخام في نص ميانمار بعد أن تم إكمال تلاوته
واعتماده بالإجماع. تم
تنفيذ هذه المهمة الضخمة من قبل حوالي ألفين وأربعمائة من الرهبان
المتميزين والكثير من الحرفيين المهرة الذين استقروا عند الانتهاء من كل
لوح في معابد “piṭaka” مصغرة جميلة على موقع خاص في أرض معبد الملك كيدوداو
في ميندالاي عند سفح ماندالاي هيل حيث هذا ما يسمى “أكبر كتاب في العالم” ، يقف إلى هذا اليوم.
المجلس السادس
تم
استدعاء المجلس السادس في Kaba Aye في يانغون ، في السابق Rangoon في عام
1954 ، بعد ثلاثة وثلاثين عاما من عقد الخامسة في Mandalay. وقد رعتها الحكومة البورمية برئاسة رئيس الوزراء ، الأونورابل يو نو. أذن
بإنشاء مها باسانا غا ، الكهف الكبير الذي تم بناؤه من الألف إلى الياء ،
ليكون بمثابة مكان التجمع مثل كهف ساتاباني في الهند - موقع أول مجلس داما.
عند
اكتماله ، اجتمع المجلس في 17 مايو 1954. كما هو الحال في المجالس السابقة
، كان هدفها الأول تأكيد والحفاظ على Dhamma و Vinaya الحقيقيين. ومع ذلك كانت فريدة من نوعها بقدر ما جاء الرهبان الذين شاركوا فيها من ثمانية بلدان. وقد جاء ألفان وخمسمائة من رهبان ثيرافادا من ميانمار ، وكمبوديا ، والهند ، ولاوس ، ونيبال ، وسريلانكا ، وتايلاند ، وفيتنام. وقد
عُين الراحل المهازي محاسو ساياداو بالمهمة النبيلة المتمثلة في طرح
الأسئلة المطلوبة عن ضمة الموقر بهادانتا فيتيتاشارابيافا تيبياكاداهارا
دهامابهاجا كاريكا الذين أجابوا عليها جميعهم بصورة مرضية ومرضية. في الوقت الذي اجتمع فيه هذا المجلس ، كانت جميع الدول المشاركة قد قدمت Páli Tipiṭaka إلى نصوصها الأصلية ، باستثناء الهند. استغرق التلاوة التقليدية من الكتاب المقدس Dhamma عامين والتي خلالها تم فحص Tipiṭaka والأدب المتحالفة معها في جميع النصوص بدقة. تم تسجيل أي اختلافات تم العثور عليها ، وتم إجراء التصحيحات اللازمة ، ثم تم تجميع كل الإصدارات. ولحسن الحظ ، وجد أنه لم يكن هناك اختلاف كبير في محتوى أي من النصوص. وأخيرا
، بعد أن وافق عليها المجلس رسميا ، تم إعداد جميع مجلدات تيباتااكا
وتعليقاتها للطباعة على المطابع الحديثة ونشرها في نص ميانمار (البورمية). وقد تحقق هذا الإنجاز الملحوظ من خلال الجهود المخلصة التي بذلها ألفان وخمسمائة راهب وعديد من الأشخاص العاديين. انتهى عملهم في مايو 1956 ، بعد ألفين وخمسمائة عام ، بعد أن حقق الرب بارينبانا. كان عمل هذا المجلس الإنجاز الفريد للممثلين من العالم البوذي بأكمله. وقد تم الاعتراف بأن نسخة Tipiṭaka التي تعهدت بإنتاجها هي حقيقية
للتعاليم الأصلية لبوابة جوتاما والأكثر موثوقية في تقديمها حتى الآن. طُبعت المجلدات المطبوعة بعد كتاب Saṅgāana السادس في ميانمار. من
أجل جعل الأحجام إلى شعب الهند ، بدأ معهد الأبحاث Vipassana مشروع لطباعة
Tipiṭaka مع Ahakhaatās و ṭikas في Devanagari في عام 1990.
استدعاء المجلس السادس في Kaba Aye في يانغون ، في السابق Rangoon في عام
1954 ، بعد ثلاثة وثلاثين عاما من عقد الخامسة في Mandalay. وقد رعتها الحكومة البورمية برئاسة رئيس الوزراء ، الأونورابل يو نو. أذن
بإنشاء مها باسانا غا ، الكهف الكبير الذي تم بناؤه من الألف إلى الياء ،
ليكون بمثابة مكان التجمع مثل كهف ساتاباني في الهند - موقع أول مجلس داما.
عند
اكتماله ، اجتمع المجلس في 17 مايو 1954. كما هو الحال في المجالس السابقة
، كان هدفها الأول تأكيد والحفاظ على Dhamma و Vinaya الحقيقيين. ومع ذلك كانت فريدة من نوعها بقدر ما جاء الرهبان الذين شاركوا فيها من ثمانية بلدان. وقد جاء ألفان وخمسمائة من رهبان ثيرافادا من ميانمار ، وكمبوديا ، والهند ، ولاوس ، ونيبال ، وسريلانكا ، وتايلاند ، وفيتنام. وقد
عُين الراحل المهازي محاسو ساياداو بالمهمة النبيلة المتمثلة في طرح
الأسئلة المطلوبة عن ضمة الموقر بهادانتا فيتيتاشارابيافا تيبياكاداهارا
دهامابهاجا كاريكا الذين أجابوا عليها جميعهم بصورة مرضية ومرضية. في الوقت الذي اجتمع فيه هذا المجلس ، كانت جميع الدول المشاركة قد قدمت Páli Tipiṭaka إلى نصوصها الأصلية ، باستثناء الهند. استغرق التلاوة التقليدية من الكتاب المقدس Dhamma عامين والتي خلالها تم فحص Tipiṭaka والأدب المتحالفة معها في جميع النصوص بدقة. تم تسجيل أي اختلافات تم العثور عليها ، وتم إجراء التصحيحات اللازمة ، ثم تم تجميع كل الإصدارات. ولحسن الحظ ، وجد أنه لم يكن هناك اختلاف كبير في محتوى أي من النصوص. وأخيرا
، بعد أن وافق عليها المجلس رسميا ، تم إعداد جميع مجلدات تيباتااكا
وتعليقاتها للطباعة على المطابع الحديثة ونشرها في نص ميانمار (البورمية). وقد تحقق هذا الإنجاز الملحوظ من خلال الجهود المخلصة التي بذلها ألفان وخمسمائة راهب وعديد من الأشخاص العاديين. انتهى عملهم في مايو 1956 ، بعد ألفين وخمسمائة عام ، بعد أن حقق الرب بارينبانا. كان عمل هذا المجلس الإنجاز الفريد للممثلين من العالم البوذي بأكمله. وقد تم الاعتراف بأن نسخة Tipiṭaka التي تعهدت بإنتاجها هي حقيقية
للتعاليم الأصلية لبوابة جوتاما والأكثر موثوقية في تقديمها حتى الآن. طُبعت المجلدات المطبوعة بعد كتاب Saṅgāana السادس في ميانمار. من
أجل جعل الأحجام إلى شعب الهند ، بدأ معهد الأبحاث Vipassana مشروع لطباعة
Tipiṭaka مع Ahakhaatās و ṭikas في Devanagari في عام 1990.
Followers of Islam worship one god, Allah. Other important people include Prophets of Muhammed, Jesus, Abraham and Moses.
6) դասական հայերեն 2617 Փետրվար 11 Մայիսի Դաս Խնդրում ենք այցելել
http://sarvajan.ambedkar.org Այս թարգմանության թարգմանությունը թարգմանեք ձեր մայրենի լեզվով
https://translate.google.com Դա ձեր ԴԱՍԸ From:
Analitic Insight Net - FREE Online Tipiṭaka Հետազոտությունների եւ
պրակտիկայի համալսարան եւ դրա հետ կապված նորություններ միջոցով
http://sarvajan.ambedkar.org 105 CLASSICAL LANGUAGES Email:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online- ը Բուդդայի բնօրինակ բառերը
Պալիի Canon- ի ծագումը «Համոզված
եղեք, որ մենակն ասում է.« Ընկերներ, ես լսեցի եւ ստացա դա Տիրոջ
շուրթերից. Սա Դհամմա է, սա կարգապահություն է, սա Վարպետի դասավանդումն է
», ապա, վարդապետներ, դուք չպետք է հաստատեք, բառեր: Այնուհետեւ,
առանց հաստատման կամ մերժելու, նրա խոսքերը եւ արտահայտությունները պետք է
ուշադիր լինեն եւ համեմատվեն Սուդթայի հետ եւ վերանայվեն կարգապահության
լույսի ներքո: Եթե
նրանք նման համեմատության եւ վերանայման մեջ գտնվեն, չեն
համապատասխանում Սուդասին կամ կարգապահությանը, եզրակացությունը պետք է
լինի. «Իհարկե, սա Բուդդայի խոսքը չէ, դա սխալ հասկացվում է այս վանքի
կողմից», եւ հարցը պետք է մերժվի: Սակայն, երբ այդ համեմատությունն ու վերանայումը գտնում են, որ դրանք
համապատասխանում են Սուդասին կամ կարգապահությանը, եզրակացությունը պետք է
լինի. «Իհարկե, սա Բուդդայի խոսքն է, այն ճիշտ հասկացել է այս վանքի
կողմից»: - DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Մեծ անցում, Բուդդայի վերջին օրերը
Գուտմանի Բուդդայի հաստատուն ուսմունքները պահպանվել եւ հանձնվել են մեզ եւ պետք է գտնվեն Տիպիատակիայում: The Pāli բառը, ‘Tipiṭaka’ բառացիորեն նշանակում է «երեք զամբյուղ» (ti = երեք + piṭaka = սուրբ գրությունների հավաքածուներ): Բուդդայի բոլոր ուսմունքները բաժանվեցին երեք մասի: 1. Առաջին մասը հայտնի է որպես «Վինայա Պիատաակա» եւ այն պարունակում է
բոլոր այն կանոնները, որոնք Բուդդան դրել է վանական եւ զույգերի համար:
2. Երկրորդ մասը կոչվում է Suttaṅta Piṭaka եւ պարունակում է Discourses.
3. Երրորդ մասը հայտնի է որպես Աբհիհամմա Պիատաակա եւ բաղկացած է Բուդդայի հոգեւոր-էթիկական ուսմունքներից: Հայտնի
է, որ երբ Բուդդան իր քառասունհինգ տարիների ընթացքում իր ուսուցանված
աշակերտներին կամ կրող հետեւորդներին դիսկուրս էր տվել կամ վանական
արձանագրել էր իր նվիրված եւ սովորած վարդապետներին, ապա ներկա կլինի
անմիջապես իր ուսուցումները բառը բառի հիշատակին: Այսպիսով, Բուդդայի խոսքը ճշգրտորեն պահպանվել է եւ ժամանակավորապես անցել էր բանավոր ուսուցիչից աշակերտ: Բուդդայի
անձամբ քարոզած մի քանի վանականներ, որոնք հայտնաբերել են անձամբ, Արաանց
են, եւ, ըստ սահմանման, «մաքուրները» ազատ են կրքի, նենգության կամ սխալի
եւ, հետեւաբար, անկասկած անկարող են պահպանել Բուդդայի խոսքերը: Այսպիսով, նրանք ապահովեցին, որ Բուդդայի ուսմունքները հավատարմորեն պահպանվեն սերունդների համար: Նույնիսկ
այն նվիրյալ վարդապետները, որոնք դեռ չեն հասել Արահանթան, բայց հասել են
սրբության առաջին երեք փուլերը եւ ունեն հզոր, պահեստային հիշողություններ,
կարող են նաեւ հիշատակել այն բառին, թե ինչ է Բուդդան քարոզել եւ այդպիսով
կարող է արժանի պահպանել Բուդդայի ուսմունքները: Այսպիսի վանականը եղել է Անդանդան, իր կյանքի վերջին քսանհինգ տարվա ընթացքում Բուդդայի ընտրված եւ մշտական ուղեկիցը: Ānanda- ն շատ խելացի էր եւ ունակ էր հիշել այն ամենը, ինչ նա լսել էր: Իրոք,
դա նրա ցանկությունն էր, որ Բուդդան մշտապես իր բոլոր ելույթները պատմում է
իրեն եւ չնայած նա դեռ չէր հասել Արաթանթային, միտումնավոր կերպով
հիշատակեց Բուդդայի բոլոր քարոզները, որոնցով նա հորդորեց վեհարաններին,
հորեղբայրներին եւ նրանց դավանողներին: Այս տաղանդավոր եւ նվիրյալ վանականների համախմբված ջանքերը
հնարավորություն տվեցին Դհամմա եւ Վինայային, ինչպես սովորեցրել է Բուդդան,
պահպանել իր նախնական վիճակում: The
Pāli Tipiṭaka- ն եւ նրա դաշնակցային գրականությունը գոյություն ունեն
Բուդդայի մաքուր Դհամմայի ազնիվ եւ ազատական ուղու հայտնաբերման
արդյունքում: Այս ճանապարհը հնարավորություն է տալիս բոլոր նրանց, ովքեր հետեւում են այն, որպեսզի խաղաղ եւ երջանիկ կյանք ունենան: Անշուշտ,
այս օրն ու տարիքում մենք բախտավոր ենք, որ Բուդդայի հաստատուն
ուսմունքները ապագա սերունդների համար պահպանված լինեն `իր պատվերով
աշակերտների բարեխիղճ եւ համադրելի ջանքերի շնորհիվ: Բուդդան
իր աշակերտներին ասաց, որ երբ այլեւս նրանց մեջ չէր, կարեւոր էր, որ
Սաղմնան պետք է համախմբվեր, որպեսզի Դհամմայի կոլեկտիվ կերպով կարդա, ճիշտ
այնպես, ինչպես նա սովորեցրել էր: Այս
հանձնարարականի համաձայն, առաջին Երեցները պատշաճ ձեւով կոչեցին խորհուրդ
եւ պարբերաբար հրամայեցին բոլոր Բուդդայի ելույթները եւ վանական կանոնները,
ապա հավատարմորեն կարդացեին դրանք բառի համար համերգով:
Տիտիպատակի մեջ պարունակվող ուսմունքները հայտնի են նաեւ որպես Երեցների Վարդապետություն [Theravāda]: Այս ելույթները մի քանի հարյուր են եւ միշտ էլ խոսվել են բառի համար, քանի որ առաջին խորհրդին գումարվեց: Այնուհետեւ,
ավելի շատ խորհուրդներ կանչվել են մի շարք պատճառներով, սակայն նրանցից
յուրաքանչյուրը Բուդդայի ուսուցման ամբողջ մարմինը միշտ արտասանվել է
Սուրգամայի մասնակիցների կողմից `համերգով եւ բառի բառով: Առաջին
խորհուրդը տեղի ունեցավ Բուդդայի Mahāparinibbāṇa- ի ձեռքբերումից երեք
ամիս անց եւ հաջորդեց եւս հինգ հոգի, որոնցից երկուսը կազմվեցին
տասնիններորդ եւ քսաներորդ դարերում: Այս
կոլեկտիվ ընթերցումները, որոնք կատարվել են վանականների կողմից այս բոլոր
Դհամմա խորհուրդներում, հայտնի են որպես «Դհամմա Սումգիտտիս», «Դհամմա»
հրատարակությունները: Դրանք
այնքան նվիրված են առաջին Դհամմայի խորհրդում նախադեպի առնչությամբ, երբ
բոլոր Ուսմունքները նախ կարդացին Սինգհղղայի ավագ, այնուհետեւ երգում է
համերգին մասնակցող բոլոր վանականների կողմից: Դատարանը համարվում էր վավերական, երբ եւ միայն այն ժամանակ, երբ այն հավանության էր արժանացել Խորհրդի անդամների կողմից: Հետեւյալը վեց խորհուրդների համառոտ պատմությունն է: Առաջին խորհուրդը Աքթասատա թագավորը հովանավորում է Առաջին Խորհրդին: Այն հավաքվել է 544 թ. Բուդդայական քարանձավում, Ռաջագայի սահմաններից դուրս, Բուդդայի մահից երեք ամիս անց: Այս պատմական հանդիպման մանրամասն հաշվետվությունը կարելի է գտնել Vinaya Piṭaka- ի Cullavagga- ում: Այս
գրառման համաձայն, տեղի ունեցածը, որը երեց Մահակասպաին հորդորեց հանդիպել
այս հանդիպումը, նա լսեց մի անհեթեթ հայտարարություն, որը վերաբերում էր
վարդապետների կյանքի խիստ կանոնին: Դա տեղի ունեցավ: Բուդդայական
հովիվը, որը նախկինում հաստատվել էր սբ. Սուբհադդայում, կյանքի վերջում
կարգադրել էր, լսելով, որ Բուդդան ավարտվել է, ցնցեց իր դժգոհությունը
`պահպանելով Բուդդայի կողմից հաստատված վանականների բոլոր կանոնները: Շատ վարդապետներ զղջացին Բուդդայի անցումը եւ խորապես ցնցված էին: Սակայն ավագ Մահակասափան լսեց Սուբհադդան, ասելով. «Բավական է ձեր վախճանը, մի վշտացիր, մի խղճացեք: Մենք լավ ենք զգում այս մեծ աղմուկից (Բուդդա): Մենք
տանջեցինք, երբ ասաց. «Սա թույլատրելի է ձեզ համար, դա թույլատրելի չէ ձեզ
համար», բայց հիմա մենք կկարողանանք անել այնպես, ինչպես մենք ենք
ցանկանում, եւ մենք ստիպված չենք անել այն, ինչ մենք չենք սիրում »: Mahākassapa-
ն անհանգստացած էր նրա խոսքով եւ վախեցավ, որ Դհամմա եւ Վինայան կարող են
կոռումպացված լինել եւ չփրկվեն, եթե մյուս վեհերը պետք է պահեն Սուբհադդայի
նման եւ մեկնաբանեն Դհամմայի եւ Vinaya- ի կանոնները: Խուսափելու համար նա որոշեց, որ Դհամմա պետք է պահպանվի եւ պաշտպանվի: Սուգամայի հաստատման արդյունքում նա կոչ արեց խորհրդի հինգ հարյուր Arahants: Աանդան պետք է ներգրավված լինի, պայմանով, որ ավագանու նիստի ժամանակ նա հասավ Արանթուդին: Երեց Մահակասափայի նախագահությամբ, հինգ հարյուր Արաաղանտ վանականները խորհրդում հանդիպեցին անձրեւոտ եղանակի ժամանակ: Առաջին
բանը, որ Մահակասպա արեց, հարցականի տակ դրեց օրվա Վինայայի ամենավառ
մասնագետը, Հավերժական Upāli- ն վանականի կանոնների վերաբերյալ: Այս վանականը որակավորված էր այն բանի համար, որ Բուդդան իրեն սովորեցրեց ամբողջ Vinaya- ին: Առաջին
հերթին, ավագ Մահակասպա- ն իրեն հատուկ հարցրեց առաջին հանցագործության
վերաբերյալ որոշման մասին, այն առարկայի, առիթի, առանձին ներկայացվածի,
հռչակագրի, հռչակագրի կրկնության, հանցագործության եւ ոչ- հանցագործություն: Upāli տվեց բանիմաց եւ պատշաճ պատասխաններ, եւ նրա ելույթները հանդիպեցին նախագահ Սինգվղայի միաձայն որոշմամբ: Այսպիսով, Vinaya- ը պաշտոնապես հաստատված էր: Երեց
Մահակասպան իր ուշադրությունը հրավիրեց Անդանայի վրա `Դհամմայի հետ կապված
բոլոր հարցերում իր հեղինակավոր փորձառության շնորհիվ: Բարեբախտաբար, խորհուրդը պետք է հանդիպեր գիշերը, Անդանան հասավ Արարատցին եւ միացավ Խորհրդին: Երեց
Մահակասպա- ն, այնուամենայնիվ, կարողացավ ամբողջությամբ հարցնել նրան,
լիակատար վստահությամբ Դհամմայի մասին, որը վերաբերում էր Բուդդայի
քարոզներին: Դհամմայի
վերաբերյալ այս հարցաքննությունը ձգտում էր ստուգել այն վայրը, որտեղ
բոլոր քարոզները առաջին անգամ քարոզվել էին եւ այն անձը, ում դիմել էին: Ānanda-
ը, իր խոսքով, կատարյալ հիշողությամբ, կարողացավ ճիշտ պատասխանել, ուստի
Զրույցները հանդիպեցին Սինգհղղայի միաձայն որոշման հետ: Առաջին խորհուրդը նաեւ տվեց իր պաշտոնական կնիքը `անչափահասների եւ փոքր կանոնների գլխի փակման եւ դրանց պահպանման հաստատման համար: Վեհապետներին
եօթը ամիս տուեց, որ բոլոր Vinaya եւ Dhamma- ները կարդան, եւ այդ
վանականները բավականաչափ օժտված էին լավ հիշողություններով, պահպանված
բոլոր բաները: Այս
պատմական առաջին խորհուրդը հայտնի դարձավ որպես Paācasatika, քանի որ հինգ
հարյուր լրիվ լուսավոր Arahants- ը մասնակցում էր դրան:
Երկրորդ խորհուրդը
Երկրորդ Խորհուրդը կոչվել է Բուդդայի Parinibbāṇa- ից հարյուր տարի հետո `« տասը կետերի »վերաբերյալ լուրջ վեճը լուծելու համար: Սա հղում է մի քանի վանականների տասը փոքր կանոնների խախտմանը: նրանք տրվեցին.
1. Հորով աղը պահելը:
2. Ուտումից հետո կեսօրից հետո:
3. Մեկ անգամ ուտելուց հետո, հետո նորից գյուղ գնալ:
4. Վերոնատե արարողության անցկացումը միեւնույն վայրում գտնվող վանականների հետ:
5. Ժողովը չհամապատասխանեցվի պաշտոնական ակտերի կատարումից:
6. Հետեւելով որոշակի պրակտիկային, քանի որ դա կատարվել է մեկի ուսուցչի կամ ուսուցչի կողմից:
7. Թթվասեր կաթը կեսօրվա կերակուրից հետո:
8. Ուժեղ խմիչք օգտագործելուց առաջ այն fermented.
9. Օգտագործելով գորգ, որը պատշաճ չափ չէր:
10. Օգտագործելով ոսկի եւ արծաթ: Նրանց
սխալները դարձան խնդիր եւ մեծ հակասություն առաջացրին, քանի որ այդ
կանոնները խախտելը կարծես հակասում էր Բուդդայի բնորոշ ուսմունքներին: Քինգ Կաայսոքոկան երկրորդ Խորհրդի հովանավորն էր եւ հանդիպումը տեղի ունեցավ Վեսլիում `հետեւյալ հանգամանքներով. Մի
օր, երբ Վայսլիում գտնվող Մահավանա գավիթ այցելելը, Երեց Յասան իմանալով,
որ վաժիացիները հայտնի են մի շարք խաչքարեր, որոնք խախտում էին այն կանոնը,
որը արգելում էր մզկիթի ընդունած ոսկին եւ արծաթը, բաց խնդրելով նրանց
նվիրյալ նվիրյալներից: Նա անմիջապես քննադատեց նրանց վարքագիծը եւ նրանց պատասխանն էր, որ նրան անօրինական շահույթների բաժին հույս ունենա, որ նա հաղթի: Երեց Յաան, սակայն, հրաժարվեց եւ խայտառակեց նրանց վարքագիծը: Վանականները
անմիջապես դատապարտեցին նրան հաշտեցման պաշտոնական գործողության մեջ,
մեղադրելով նրան իրենց մեղավորներին մեղադրելու մեջ: Երեց
Յաան համապատասխանաբար հաշտվել է դավանողների հետ, բայց միեւնույն ժամանակ
համոզեց նրանց, որ Վիջջյան վանականները սխալ են արել, Բուդդայի
հայտարարությունը մեջբերելով ոսկու եւ արծաթի ընդունման կամ խնդրելու
արգելքի մասին: The
laymen անմիջապես արտահայտել իրենց աջակցությունը Երեց Yasa եւ հայտարարեց
Վայջյան վանականներին սխալ եւ կատարողներին, ասելով, որ «միայն Երեց Յասան
իսկական վանական եւ Սահյան որդին է: Բոլորը այլեւս ոչ թե վանականներ են, այլ Սահյան որդիներ »: Հաստատակամ
եւ չզղջացող Վայջյան վանականները, այնուհետեւ, տեղափոխեցին դավանող Yasa
Thera- ն առանց Սինգհղղայի մյուս կողմի հաստատման, երբ նրանք ծանոթացան
իրենց կրոնական նվիրյալների հետ ունեցած հանդիպման արդյունքների մասին: Երեց
Յաան, սակայն, խուսափել է իրենց խարդախությունից եւ փնտրել փնտրտուքներ
այլ վայրերից վանականների կողմից, ովքեր հաստատեցին իրենց ուղղափառ
տեսակետները Vinaya- ի վերաբերյալ: Նույն
տեսակետն ունեցող Ավանիթի հարավային շրջաններում գտնվող Pāvā- ի վաթսուն
անտառային վանականները եւ ութսուն վանականներ առաջարկեցին օգնել նրան
ստուգել Vinaya կոռուպցիան: Միասին
նրանք որոշեցին գնալ Սորեյա, որպեսզի խորհրդակցեն բարեպաշտ Ռեվատայի հետ,
քանի որ նա բարձր գնահատված վանական եւ Դհամմայի եւ Վինայայի փորձագետ էր: Երբ
Վայջյան վանականները եկել էին իմանալու, նրանք նաեւ ձգտում էին հարգելի
Ռեվատայի աջակցությունը, նրան առաջարկելով չորս վավերապայմաններ, որոնք նա
հապճեպ հրաժարվեց: Այս
վանականները ձգտում էին նույն միջոցներն օգտագործել, որպեսզի հաղթանակի
արժանապատվորեն վերադառնան սպասավորին, այն հարգելի Ուտրարային: Սկզբում
նա նույնպես ճիշտ էր հրաժարվել իրենց առաջարկից, բայց նրանք խաբեությամբ
համոզեցին նրան ընդունել իրենց առաջարկը `ասելով, որ երբ Բուդդայի համար
նախատեսված ռեկվիզիտները չեն ընդունվել նրա կողմից, Անդան պետք է խնդրել
նրանց ընդունել եւ հաճախ համաձայնվել է դա անել: Ուտրարան փոխեց իր միտքը եւ ընդունեց վավերապայմանները: Դրանից
հետո նրանց հորդորեց, որ նա համաձայնվեց գնալ եւ համոզել Վերակենդան
Ռեվատային `հայտարարելով, որ Վայջյան վանականները իսկապես խոսում են
ճշմարտության եւ Դհամմայի կողմնակիցների մասին: The Revener Revata- ն տեսավ իրենց գռեհիկ միջոցով եւ հրաժարվեց աջակցել նրանց: Հետո նա հեռացրեց Ուտրարային: Խնդիրը
միանգամից կարգավորելու համար Վերակենդան Ռեվատան խորհուրդ տվեց, որ
Վայսիկարմանում պետք է կանչվի մի խորհուրդ, որը հարցադրում է հարցերի
վերաբերյալ առավելագույնը ավագ եղբայրների, Thera Sabbjakāmi. Երբ նրա կարծիքը տրվեց, այն պետք է լսվեր ութ աշակերտների կոմիտեի կողմից, եւ դրա վավերությունը որոշվեց իրենց քվեով: Արեւմտյան
եւ Արեւմուտքից վեց քրիստոնյա վանականներ, Վերանվարդները Revata,
Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa եւ Sumana- ն էին, որոնք կոչ էին անում դատել այն
հարցերը, որոնք բերում էին Վեներներ Սաբբակամին, Սայիբա, Խուժջասոբիտան եւ
Վասաբահագմանին: Նրանք մանրակրկիտ քննարկում էին հարցը Ռեվատայի հետ, որպես հարցաքննող եւ սաբբակամին, պատասխանելով նրա հարցերին: Բանավեճից հետո ութ աշակերտները որոշեցին Վայջյան վանականների դեմ, եւ նրանց դատավճիռը հայտարարվեց ժողովին: Այնուհետեւ
յոթ հարյուր վեհապետներ Դամմա եւ Վինայա են կարդացել, եւ այս ժողովածուն
հայտնի է որպես Սաթթասատի, քանի որ մասնակցում էր յոթ հարյուր վանականներ: Այս
պատմական խորհուրդը կոչվում է նաեւ Yasatthera Sangīti, քանի որ մեծ դեր է
խաղում Երեց Yasa եւ նրա եռանդը պահպանելու համար Vinaya. Վայջյան
վանականները կտրականապես հրաժարվեցին ընդունել խորհրդի որոշումը եւ
հակառակորդում կոչված այն սեփականատիրական խորհուրդը, որը կոչվում էր
«Մահաեսգիտիտի»:
2. Ուտումից հետո կեսօրից հետո:
3. Մեկ անգամ ուտելուց հետո, հետո նորից գյուղ գնալ:
4. Վերոնատե արարողության անցկացումը միեւնույն վայրում գտնվող վանականների հետ:
5. Ժողովը չհամապատասխանեցվի պաշտոնական ակտերի կատարումից:
6. Հետեւելով որոշակի պրակտիկային, քանի որ դա կատարվել է մեկի ուսուցչի կամ ուսուցչի կողմից:
7. Թթվասեր կաթը կեսօրվա կերակուրից հետո:
8. Ուժեղ խմիչք օգտագործելուց առաջ այն fermented.
9. Օգտագործելով գորգ, որը պատշաճ չափ չէր:
10. Օգտագործելով ոսկի եւ արծաթ: Նրանց
սխալները դարձան խնդիր եւ մեծ հակասություն առաջացրին, քանի որ այդ
կանոնները խախտելը կարծես հակասում էր Բուդդայի բնորոշ ուսմունքներին: Քինգ Կաայսոքոկան երկրորդ Խորհրդի հովանավորն էր եւ հանդիպումը տեղի ունեցավ Վեսլիում `հետեւյալ հանգամանքներով. Մի
օր, երբ Վայսլիում գտնվող Մահավանա գավիթ այցելելը, Երեց Յասան իմանալով,
որ վաժիացիները հայտնի են մի շարք խաչքարեր, որոնք խախտում էին այն կանոնը,
որը արգելում էր մզկիթի ընդունած ոսկին եւ արծաթը, բաց խնդրելով նրանց
նվիրյալ նվիրյալներից: Նա անմիջապես քննադատեց նրանց վարքագիծը եւ նրանց պատասխանն էր, որ նրան անօրինական շահույթների բաժին հույս ունենա, որ նա հաղթի: Երեց Յաան, սակայն, հրաժարվեց եւ խայտառակեց նրանց վարքագիծը: Վանականները
անմիջապես դատապարտեցին նրան հաշտեցման պաշտոնական գործողության մեջ,
մեղադրելով նրան իրենց մեղավորներին մեղադրելու մեջ: Երեց
Յաան համապատասխանաբար հաշտվել է դավանողների հետ, բայց միեւնույն ժամանակ
համոզեց նրանց, որ Վիջջյան վանականները սխալ են արել, Բուդդայի
հայտարարությունը մեջբերելով ոսկու եւ արծաթի ընդունման կամ խնդրելու
արգելքի մասին: The
laymen անմիջապես արտահայտել իրենց աջակցությունը Երեց Yasa եւ հայտարարեց
Վայջյան վանականներին սխալ եւ կատարողներին, ասելով, որ «միայն Երեց Յասան
իսկական վանական եւ Սահյան որդին է: Բոլորը այլեւս ոչ թե վանականներ են, այլ Սահյան որդիներ »: Հաստատակամ
եւ չզղջացող Վայջյան վանականները, այնուհետեւ, տեղափոխեցին դավանող Yasa
Thera- ն առանց Սինգհղղայի մյուս կողմի հաստատման, երբ նրանք ծանոթացան
իրենց կրոնական նվիրյալների հետ ունեցած հանդիպման արդյունքների մասին: Երեց
Յաան, սակայն, խուսափել է իրենց խարդախությունից եւ փնտրել փնտրտուքներ
այլ վայրերից վանականների կողմից, ովքեր հաստատեցին իրենց ուղղափառ
տեսակետները Vinaya- ի վերաբերյալ: Նույն
տեսակետն ունեցող Ավանիթի հարավային շրջաններում գտնվող Pāvā- ի վաթսուն
անտառային վանականները եւ ութսուն վանականներ առաջարկեցին օգնել նրան
ստուգել Vinaya կոռուպցիան: Միասին
նրանք որոշեցին գնալ Սորեյա, որպեսզի խորհրդակցեն բարեպաշտ Ռեվատայի հետ,
քանի որ նա բարձր գնահատված վանական եւ Դհամմայի եւ Վինայայի փորձագետ էր: Երբ
Վայջյան վանականները եկել էին իմանալու, նրանք նաեւ ձգտում էին հարգելի
Ռեվատայի աջակցությունը, նրան առաջարկելով չորս վավերապայմաններ, որոնք նա
հապճեպ հրաժարվեց: Այս
վանականները ձգտում էին նույն միջոցներն օգտագործել, որպեսզի հաղթանակի
արժանապատվորեն վերադառնան սպասավորին, այն հարգելի Ուտրարային: Սկզբում
նա նույնպես ճիշտ էր հրաժարվել իրենց առաջարկից, բայց նրանք խաբեությամբ
համոզեցին նրան ընդունել իրենց առաջարկը `ասելով, որ երբ Բուդդայի համար
նախատեսված ռեկվիզիտները չեն ընդունվել նրա կողմից, Անդան պետք է խնդրել
նրանց ընդունել եւ հաճախ համաձայնվել է դա անել: Ուտրարան փոխեց իր միտքը եւ ընդունեց վավերապայմանները: Դրանից
հետո նրանց հորդորեց, որ նա համաձայնվեց գնալ եւ համոզել Վերակենդան
Ռեվատային `հայտարարելով, որ Վայջյան վանականները իսկապես խոսում են
ճշմարտության եւ Դհամմայի կողմնակիցների մասին: The Revener Revata- ն տեսավ իրենց գռեհիկ միջոցով եւ հրաժարվեց աջակցել նրանց: Հետո նա հեռացրեց Ուտրարային: Խնդիրը
միանգամից կարգավորելու համար Վերակենդան Ռեվատան խորհուրդ տվեց, որ
Վայսիկարմանում պետք է կանչվի մի խորհուրդ, որը հարցադրում է հարցերի
վերաբերյալ առավելագույնը ավագ եղբայրների, Thera Sabbjakāmi. Երբ նրա կարծիքը տրվեց, այն պետք է լսվեր ութ աշակերտների կոմիտեի կողմից, եւ դրա վավերությունը որոշվեց իրենց քվեով: Արեւմտյան
եւ Արեւմուտքից վեց քրիստոնյա վանականներ, Վերանվարդները Revata,
Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa եւ Sumana- ն էին, որոնք կոչ էին անում դատել այն
հարցերը, որոնք բերում էին Վեներներ Սաբբակամին, Սայիբա, Խուժջասոբիտան եւ
Վասաբահագմանին: Նրանք մանրակրկիտ քննարկում էին հարցը Ռեվատայի հետ, որպես հարցաքննող եւ սաբբակամին, պատասխանելով նրա հարցերին: Բանավեճից հետո ութ աշակերտները որոշեցին Վայջյան վանականների դեմ, եւ նրանց դատավճիռը հայտարարվեց ժողովին: Այնուհետեւ
յոթ հարյուր վեհապետներ Դամմա եւ Վինայա են կարդացել, եւ այս ժողովածուն
հայտնի է որպես Սաթթասատի, քանի որ մասնակցում էր յոթ հարյուր վանականներ: Այս
պատմական խորհուրդը կոչվում է նաեւ Yasatthera Sangīti, քանի որ մեծ դեր է
խաղում Երեց Yasa եւ նրա եռանդը պահպանելու համար Vinaya. Վայջյան
վանականները կտրականապես հրաժարվեցին ընդունել խորհրդի որոշումը եւ
հակառակորդում կոչված այն սեփականատիրական խորհուրդը, որը կոչվում էր
«Մահաեսգիտիտի»:
թափելու միջոցով փրկելու իր եղբորը `Թիսսա Կումարային, որն ի վերջո ձեռք է
բերվել եւ հասել է Արաանցության: Ասոկան պսակվեց Բուդդայի Մահափարինբբանայից հետո երկու հարյուր ու տասնութերորդ տարում: Սկզբում
նա վճարեց միայն Դմմմայի եւ Սինգհղղայի հարգանքը, ինչպես նաեւ աջակցեց այլ
կրոնական աղանդների անդամներին, ինչպես նրա հայրը արել էր նրա առաջ: Սակայն, այս ամենը փոխվեց, երբ նա հանդիպում էր բարեպաշտ հրեա վարդապետ Նիգոդիդային, որը քարոզեց նրան Appamāda-vagga: Այնուհետեւ նա դադարեցրեց աջակցել այլ կրոնական խմբերի եւ նրա հետաքրքրությունը եւ Դհամմայի հանդեպ նվիրվածությունը: Նա
օգտագործեց իր հսկայական հարստությունը, կառուցելու համար, ասվում է,
ութսունհինգ հազար պագոդա եւ վիհարաս եւ չորս ռեկվիզիտներով Բխիկխուսին
սատարելու համար: Նրա որդին, Մահինդան եւ նրա դուստրը, Սումգամամիտան, կարգադրվել եւ ընդունվել են Սինգհղա: Ի վերջո, նրա առատաձեռնությունը Սուգամայի մեջ լուրջ խնդիրներ առաջացրեց: Ժամանակի
ընթացքում հրամանը ներխուժել էր բազմաթիվ անպարկեշտ տղամարդկանց կողմից,
հերետիկորեն վարվելով եւ պատվիրատուին գրավելու պատճառով, կայսրին
առատաձեռն աջակցության եւ սնունդի, հագուստի, ապաստանի եւ բժշկության
ծախսատար առաջարկների պատճառով: Խիստ
թվով անհավատալի, ագահ մարդիկ, ովքեր սխալ տեսակետներ էին պահպանում,
փորձեցին միանալ կարգին, բայց համարվել են ոչ պիտանիության համար: Չնայած
դրան, նրանք օգտվեցին կայսրին առատաձեռնության շահագործման
հնարավորությունից իրենց սեփական նպատակների համար եւ հագցնում էին
հագուստները եւ միացան պատվերին, առանց պատշաճ կարգադրություն անելու: Հետեւաբար, Սինգհղայի նկատմամբ հարգանքը նվազեց: Երբ այս լույսը լույս տեսավ, որոշ ճշմարիտ վանականներ հրաժարվեցին
նախազգուշական մաքրման կամ Uposatha արարողությունը անցկացնել
կոռումպացված, հեթանոսական վանականների ընկերություններում: Երբ
կայսրը լսեց այդ մասին, նա ձգտում էր շտկել իրավիճակը եւ ուղարկեց իր
նախարարներից մեկին վանականներին հրամանով, որ կատարում էին
արարողությունը: Սակայն կայսրը նախարարին տվել էր կոնկրետ պատվերներ, թե ինչ միջոցներ պետք է օգտագործվեին իր հրամանն իրականացնելու համար: Վեհակիցները հրաժարվել են հնազանդվել եւ արարողությանը մասնակցել իրենց կեղծ եւ «հափշտակող» ուղեկիցներին [նրանց]: Հուսահատության
մեջ զայրացած նախարարը բարձրացրեց նստած վանականների գիծը եւ քաշեց սուրը,
գլխատել բոլորը միմյանցից հետո, մինչեւ նա եկավ թագավորի եղբայր Թիսսա,
որը ձեռնադրվել էր: Սարսափված
նախարարը դադարեց կոտորածը եւ փախցրեց դահլիճը եւ պատմեց, որ կայսր Ասոկան
խորապես տրտմեց եւ վշտացրեց այն, ինչ տեղի ունեցավ եւ մեղադրեց
ինքնասպանությունների համար: Նա ձգտում էր Թերա Մոգգալիպուտտայի Թիսսայի խորհրդին: Նա առաջարկել էր, որ հեթանոսական վանականները հրամանով հեռացվեն, եւ երրորդ Խորհրդի գումարը անմիջապես հրավիրվի: Այսպիսով, այն էր, որ կայսրության թագավորության տասնվեցերորդ տարում կոչվեց Երրորդ Խորհրդ: Thera
Moggaliputta Tissa- ն ղեկավարում էր վարույթը եւ ընտրեց վեց հազար
մասնակիցներից մեկից հազար վարդապետներ `Դհամմայի եւ Վինայայի ավանդական
ասացվածքի համար, որն անցավ ինն ամիս: Ինդուստրիան ինքն իրեն հարցաքնեց մի քանի վանքերից, Բուդդայի ուսմունքների մասին: Հակառակ կարծիքներ ունեցողներն անմիջապես բացահայտվեցին եւ հեռացան Սինգհղայից: Այսպիսով, Bhikkhu S’ghnggha- ն մաքրվեց հեթանոսների եւ կեղծիքի բխիկխոսի կողմից:
Այս խորհուրդը նաեւ մի շարք այլ կարեւոր իրադարձություններ է կատարել: Ավագ
Մոգգալիպուտտա Թիսսան, մի քանի հերետիկոսություն հերքելու եւ Դհամմային
ապահովելու համար, մաքուր պահեց, գրեց մի գիրք, որը կոչվում էր Կաթաթատու: Այս
գիրքը բաղկացած է քսաներկու գլուխներից եւ հանդիսանում է փիլիսոփայական
հարցերի շուրջ տարբեր քննադատների կողմից արված քննարկումների (kathā) եւ
հերետիկ տեսակետների հերքումը: Սա Աբհիհմմա Պիատակիի յոթ գրքերի հինգերորդ մասն է: Խորհրդի
անդամները նաեւ տվեցին արքայական կնիք հաստատումը Բուդդայի
վարդապետությանը, այն անվանելով «Վիբհաջջավա», վերլուծության դոկտրինա: Այն նույնն է հավանության արժանացած Թերավա դոկտրինի հետ: Դհամմա
ժողովի կարեւորագույն նվաճումներից մեկը եւ այն, որ պետք է դարեր առաջ
բերած լինի, այն էր, որ կայսրը հրավիրում էր վանականներին, որոնք լավ
գիտեին Բուդդայի Դհամմա եւ Վինայա քաղաքներում, որոնք կարող էին կարդալ
ամբողջը սրտով, սովորեցնել այն ինը տարբեր երկրներում: Այս Dhammadūta վանականները ընդգրկել են հարգելի Majjhantika Thera, ով գնացել է Կաշմիր եւ Gandhara. Նա խնդրեց քարոզել Դհամմային եւ այնտեղ հաստատել վանականների կարգադրությունը: The
Venerable Mahadeva ուղարկվել է Mahinsakamaṇḍaṅa (ժամանակակից Mysore) եւ
հարգելի Ռաքխիտա Thera ուղարկվել է Վանավայի (հյուսիսային Kanara է
հարավային Հնդկաստանի) Հանրաճանաչ Yonaka Dhammarakkhita Thera ուղարկվել է
Վերին Aparantaka (հյուսիս Gujarat, Kathiawar, Kutch եւ Sindh) .
The
Venerable Maharrakhita Thera գնաց Yonaka-loka (հողը lonians, Bactrians
եւ հույները): Հանելուկ Majjhima Thera գնաց Himarbanta (տեղը հարեւան
Himalayas) The հարգելի Soṇa եւ հարգելի Uttara ուղարկվել է Suvaṇṇabhūmi
[now Մյանմա]: The
Venerable Mahinda Thera- ն, The Venerable Ittiya Thera- ի, The
Venerable Uttiya Thera- ի, The Venerable Sambala Thera- ի եւ Vuenable
Bhaddasāla Thera- ն ուղարկվել են Tambapaṇṇi (այժմ `Շրի Լանկա): Այս վանականների Դհամմային առաքելությունը հաջողվեց եւ մեծ պտուղներ
բերեց ժամանակի ընթացքում եւ երկար ճանապարհ է անցել այդ հողերի
ժողովուրդներին դհամմայի նվերներով եւ ազդելով իրենց քաղաքակրթությունների
եւ մշակույթների վրա: Դհամմայի տարածումը Բուդդայի խոսքերով, Հնդկաստանը ժամանակին հայտնի դարձավ որպես Աշխարհի ուսուցիչ Visvaguru- ը: Չորրորդ խորհուրդը Չորրորդ խորհուրդը կայացավ Tambapaṇḍi [Շրի Լանկա] -ում 29 B.C. ի հովանավորության ներքո թագավորի Վահաթաղագմիշի. Հավաքելու
հիմնական պատճառը այն էր, որ այժմ հնարավոր չէ մոնղոլների մեծամասնության
համար պահպանել ամբողջ տիպիատաակային իրենց հիշողություններում, ինչպես
նախկինում եղել է հուղարկավոր Մահինդայի եւ շուտով նրա հետ հետեւածներին: Հետեւաբար,
քանի որ գրելու արվեստը, այս ժամանակահատվածում զգալիորեն զարգացել էր,
նպատակահարմար էր եւ անհրաժեշտ համարել Բուդդայի ուսմունքի ամբողջ մարմինը
գրված: Քինգը
Վահաթաղամանիշիին աջակցել է մոնտաժի գաղափարը եւ հատուկ խորհուրդ է տրվել,
որպեսզի ամբողջովին գրավոր կերպով իջեցնեն Տիիթատակը: Հետեւաբար,
որպեսզի ճշմարիտ Դհամմումը կարողանա պահպանվել, Վահան Մահահահիտան եւ հինգ
հարյուր վարդապետները Բուդդայի խոսքերն են կարդում, ապա գրել դրանք
արմավենու տերեւների վրա: Այս հրաշալի նախագիծը տեղի է ունեցել մի քարայրում, որը կոչվում է Àloka lena, որը գտնվում է հին հողամասի կեղտոտում, այժմ Մատալի: Այսպիսով, խորհրդի նպատակը ձեռք է բերվել եւ պահպանվել է գրավոր Դհամմայի վավերականությունը: Ավելի ուշ, 18-րդ դարում Վիջյաարաջասի թագավորը այս քարանձավում ստեղծված Բուդդայի պատկերներ ուներ: Հինգերորդ խորհուրդը Հինգերորդ խորհուրդը տեղի ունեցավ Մադալայում, Բիրմայում, որն այժմ հայտնի է որպես Մյանմա 1871 թ., Ա.Դ. Մինդոն թագավորի օրոք: Այս
հանդիպման գլխավոր նպատակը Բուդդայի բոլոր ուսմունքները վերանայելն էր եւ
դրանք մանրամասնորեն ուսումնասիրել, տեսնել, թե արդյոք նրանցից որեւէ մեկը
փոփոխվել է, խեղաթյուրվել կամ դադարել: Այն
ղեկավարում էր երեք Երեցներ, Հավերժական Մակարաթա Յագարաբաբիշա, Հանելի
Նարինդհաճա, եւ Հավերժ Մահաթերա Սումմալգալասամին, մոտ երկու հազար չորս
հարյուր վեհապետ (2,400): Դհամմայի համատեղ ասացվածքը տեւեց հինգ ամիս: Դա
նաեւ այս խորհրդի աշխատանքն էր, որ ամբողջ Տիպիատակի վրա գրի առնվեր յոթ
հարյուր քսանվեց քառակուսի մետրանոց սալերի վրա, որոնք ավարտվեցին եւ
միաձայն հավանության արժանացան: Այս
հուշահամալիրը կատարվել է մոտ երկու հազար չորս հարյուր քրիստոնյա
վարդապետների եւ բազմաթիվ հմուտ արհեստավորների կողմից, որոնք
յուրաքանչյուր սալիկի ավարտից հետո դրանք տեղադրեցին գեղեցիկ
մանրանկարչություն ‘piṭaka’ pagodas- ում, հատուկ տեղում Մինդոնցի Քութոդա
Պագոդայի `Մաալդալայի Hill, որտեղ այսպես կոչված «ամենամեծ գիրքը աշխարհում», կանգնած է մինչեւ այսօր:
Վեցերորդ խորհուրդը
Վեցերորդ
խորհուրդը կոչվել է Կանգա Այանում, 1954 թ., Նախկինում Ռանգունում,
Մանդալայում անցկացվող հինգերորդ արարողությունից ութսուներեք տարի անց: Այն հովանավորել է Բիրմայի կառավարությունը, վարչապետի գլխավորությամբ, պատվավոր U Nu- ն: Նա
լիազորված էր «Մահա Պաասա Գուղա» -ին, որը հիմնված էր գետնից կառուցված
մեծ քարայրի վրա, որը ծառայում էր որպես Հնդկաստանի Սաթթապաննի քարանձավը,
առաջին Դհամմայի խորհրդի կայքը: Այն
ավարտվելուց հետո Խորհուրդը հանդիպեց 1954 թվականի մայիսի 17-ին: Ինչպես
նախորդ խորհուրդը, առաջին նպատակն էր հաստատել եւ պահպանել իսկական Դհամմա
եւ Վինայա: Այնուամենայնիվ, այն եզակի էր այնքանով, որ ութ երկրներից եկել էին այն վարդապետները, ովքեր մասնակցում էին դրան: Այս
երկու հազար հինգ հարյուր քրիստոնյա Theravāda վանականները եկել էին
Մյանմայից, Կամբոջայից, Հնդկաստանից, Լաոսից, Նեպալից, Շրի Լանկայից,
Թաիլանդից եւ Վիետնամից: Հավատարմագրված
Մահիի Սայադավուն նշանակվել է ազնվական հանձնարարություն `խնդրահարույց
հարցադրումներ կատարելու հարգելի Բհադանայի Ուղղափառ եկեղեցու դհամմայի
մասին, որը պատասխանել է բոլորին, գիտակ եւ պատասխանատու կերպով: Այդ խորհրդին հանդիպելիս բոլոր մասնակից երկրները ունեցել են Pāli
Tipiṭaka, որոնք մատուցվում են իրենց հայրենի գրքերում, բացառությամբ
Հնդկաստանի: Դհամմայի
Գրությունների ավանդական շարադրանքը երկու տարի տեւեց, որի ընթացքում
բոլոր գրքերում գրված Թիփիատաքա եւ նրա դաշնակից գրականությունը քնքշորեն
ուսումնասիրվեցին: Ցանկացած տարբերությունը հայտնաբերվել է ներքեւ, անհրաժեշտ ճշգրտումներ են կատարվել, եւ բոլոր տարբերակները այնուհետեւ հավաքվել են: Բարեբախտաբար, պարզվեց, որ որեւէ տեքստերի բովանդակության մեջ ոչ մի տարբերություն չկա: Վերջապես,
Խորհրդի կողմից պաշտոնապես հաստատվելուց հետո, Tipiṭaka- ի եւ դրա
նց
մեկնաբանությունների բոլոր ծավալները պատրաստվել էին ժամանակակից մամուլում
տպագրության համար եւ հրատարակվել Մյանմարի (բիրմայի) սցենարի մեջ: Այս նշանավոր նվաճումը հնարավոր է դարձել երկու հազար հինգ հարյուր վանականների եւ բազմաթիվ դավանողների նվիրված ջանքերով: Նրանց աշխատանքը ավարտվել է 1956 թ. Մայիսին, երկու հարյուր հազարամյակի ընթացքում, երբ Տերը հասավ Պարինիբբան: Այս խորհրդի աշխատանքը բուդդիզմի ամբողջ աշխարհի ներկայացուցիչների եզակի ձեռքբերումն էր: Տիտիկատայի տարբերակը, որը նա ստանձնել է իր արտադրանքը, ճանաչվել է
որպես Գուտմանի Բուդդայի փխրուն ուսմունքների եւ դրանցից ամենահեղինակավոր
մատուցումը: Վեցերորդ Սամգագյանայից հետո տպագրված ծավալները տպագրվել են Մյանմարի սցենարի մեջ: Հնդկաստանի
բնակչությանը ծավալելու համար Վիպասսանայի հետազոտական ինստիտուտը սկսեց
նախագիծը տպագրել Տիիթիատակը իր Աթաթաթակաթայի եւ աթիկացների մասին 1990
թ. Դեւանագարիում:
խորհուրդը կոչվել է Կանգա Այանում, 1954 թ., Նախկինում Ռանգունում,
Մանդալայում անցկացվող հինգերորդ արարողությունից ութսուներեք տարի անց: Այն հովանավորել է Բիրմայի կառավարությունը, վարչապետի գլխավորությամբ, պատվավոր U Nu- ն: Նա
լիազորված էր «Մահա Պաասա Գուղա» -ին, որը հիմնված էր գետնից կառուցված
մեծ քարայրի վրա, որը ծառայում էր որպես Հնդկաստանի Սաթթապաննի քարանձավը,
առաջին Դհամմայի խորհրդի կայքը: Այն
ավարտվելուց հետո Խորհուրդը հանդիպեց 1954 թվականի մայիսի 17-ին: Ինչպես
նախորդ խորհուրդը, առաջին նպատակն էր հաստատել եւ պահպանել իսկական Դհամմա
եւ Վինայա: Այնուամենայնիվ, այն եզակի էր այնքանով, որ ութ երկրներից եկել էին այն վարդապետները, ովքեր մասնակցում էին դրան: Այս
երկու հազար հինգ հարյուր քրիստոնյա Theravāda վանականները եկել էին
Մյանմայից, Կամբոջայից, Հնդկաստանից, Լաոսից, Նեպալից, Շրի Լանկայից,
Թաիլանդից եւ Վիետնամից: Հավատարմագրված
Մահիի Սայադավուն նշանակվել է ազնվական հանձնարարություն `խնդրահարույց
հարցադրումներ կատարելու հարգելի Բհադանայի Ուղղափառ եկեղեցու դհամմայի
մասին, որը պատասխանել է բոլորին, գիտակ եւ պատասխանատու կերպով: Այդ խորհրդին հանդիպելիս բոլոր մասնակից երկրները ունեցել են Pāli
Tipiṭaka, որոնք մատուցվում են իրենց հայրենի գրքերում, բացառությամբ
Հնդկաստանի: Դհամմայի
Գրությունների ավանդական շարադրանքը երկու տարի տեւեց, որի ընթացքում
բոլոր գրքերում գրված Թիփիատաքա եւ նրա դաշնակից գրականությունը քնքշորեն
ուսումնասիրվեցին: Ցանկացած տարբերությունը հայտնաբերվել է ներքեւ, անհրաժեշտ ճշգրտումներ են կատարվել, եւ բոլոր տարբերակները այնուհետեւ հավաքվել են: Բարեբախտաբար, պարզվեց, որ որեւէ տեքստերի բովանդակության մեջ ոչ մի տարբերություն չկա: Վերջապես,
Խորհրդի կողմից պաշտոնապես հաստատվելուց հետո, Tipiṭaka- ի եւ դրա
նց
մեկնաբանությունների բոլոր ծավալները պատրաստվել էին ժամանակակից մամուլում
տպագրության համար եւ հրատարակվել Մյանմարի (բիրմայի) սցենարի մեջ: Այս նշանավոր նվաճումը հնարավոր է դարձել երկու հազար հինգ հարյուր վանականների եւ բազմաթիվ դավանողների նվիրված ջանքերով: Նրանց աշխատանքը ավարտվել է 1956 թ. Մայիսին, երկու հարյուր հազարամյակի ընթացքում, երբ Տերը հասավ Պարինիբբան: Այս խորհրդի աշխատանքը բուդդիզմի ամբողջ աշխարհի ներկայացուցիչների եզակի ձեռքբերումն էր: Տիտիկատայի տարբերակը, որը նա ստանձնել է իր արտադրանքը, ճանաչվել է
որպես Գուտմանի Բուդդայի փխրուն ուսմունքների եւ դրանցից ամենահեղինակավոր
մատուցումը: Վեցերորդ Սամգագյանայից հետո տպագրված ծավալները տպագրվել են Մյանմարի սցենարի մեջ: Հնդկաստանի
բնակչությանը ծավալելու համար Վիպասսանայի հետազոտական ինստիտուտը սկսեց
նախագիծը տպագրել Տիիթիատակը իր Աթաթաթակաթայի եւ աթիկացների մասին 1990
թ. Դեւանագարիում:
https://in.pinterest.com/pin/85990674111821912/
Followers of Islam worship one god, Allah. Other important people include Prophets of Muhammed, Jesus, Abraham and Moses.
in.pinterest.com
7) Classical Azerbaijani
7) Klassik azərbaycanlı 2617 Fri 11 May DERS Xahiş edirik ziyarət edin:
http://sarvajan.ambedkar.org Bu dili istifadə edərək ana dildə tərcümə edin
https://translate.google.com Bu sizin dərsinizdir Kimdən:
Analitik Insight Net - PULSUZ Onlayn Tipiṭaka Tədqiqat və Təcrübə
Universiteti və digər xəbərlər http://sarvajan.ambedkar.org vasitəsilə
105 CLASSICAL LANGUAGES E-poçt:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online Budanın Orijinal Sözləri
Pali Canonun mənşəyi Rəbb
deyir: “Dostlar, eşitdim və bunu Rəbbin öz dodağından aldım: bu Dhamma,
bu intizamdır, bu Ustadın təlimidir”, sonra isə keşişlər, siz nə təsdiq
etməli, nə də razı olmalısınız sözlər. Sonra
təsdiq etmədən və ya razılaşmadan, onun sözləri və ifadələri diqqətlə
qeyd olunmalı və Suttas ilə müqayisə olunmalı və intizamın işığında
nəzərdən keçirilməlidir. Belə
bir müqayisə və nəzərdən keçirdikləri təqdirdə, Suttasa və ya intizamla
uyğun gəlmirsə, belə nəticə olmalıdır: “Buddanın sözü deyil, bu keşiş
tərəfindən səhv başa düşülmüşdür” və məsələ rədd edilməlidir. Lakin müqayisə və nəzərdən keçirildikdə onlar Suttalara və ya
intizamla uyğunlaşırlarsa, nəticəyə gəlinməlidir: “Buddanın sözü budur
ki, bu keşiş tərəfindən düzgün başa düşülmüşdür”. - DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Böyük Geçiş, Budanın Son Günləri
Gutama Buddanın orijinal təlimləri bizi qoruyub saxladı və Tipiṭaka’da tapıldı. Palı sözü ‘Tipiṭaka’ sözündən ‘üç səbət’ deməkdir (ti = üç + piṭaka = kitabların kolleksiyaları). Buddanın bütün təlimləri üç hissəyə bölündü. 1. Birinci hissəsi Vinaya Piṭaka kimi tanınır və Buddanın keşişlər və rahiblər üçün qoyduğu bütün qaydaları özündə əks etdirir.
2. İkinci hissəyə Suttaṅta Piṭaka deyilir və bu diskontları ehtiva edir.
3. Üçüncü hissəsi Abhidhamma Piṭaka kimi tanınır və Budanın psixoloji etik təlimlərini əhatə edir. Məlumdur
ki, Buddha öz təyin olunmuş şagirdlərinə və ya layiqincə şagirdlərinə
və ya qırx beş illik xidmət dövründə, sadiq və öyrədilmiş keşişlərindəki
bir monastır hökmü verdikdə, o zaman dərhal onun təlimlərini yerinə
yetirəcəkdi yaddaş sözü yaddaşa. Beləliklə, Buddanın sözləri dəqiq şəkildə qorunub saxlanılıb və şagirddən şagirddən şifahi şəkildə verilmişdir. Buddanın
şəxsən təbliğ etdiyi keşişlərdən bəziləri Arahanlar idi və tərifə
əsasən, ‘pak olanlar’ ehtirasdan, yoxsulluqdan və aldanmadan azad idi və
buna görə də Buddanın sözlərini mükəmməl saxlamağa qadir idi. Buddanın təlimləri övladlığa görə sadiq bir şəkildə saxlanılmasını təmin etdi. Hələ
Arahantahooda çatmayan, lakin müqəddəslərin ilk üç mərhələsinə çatmış
və güclü, ehtiyatlı xatirələrə sahib olan sadiq keşişlər də Buddanın
təbliğ etdiyinə və Budanın təlimlərinə layiqli köməkçi ola biləcəyinə
söz verə bilərdi. Belə bir keşişdən biri, həyatının son iyirmi beş ilində Buddanın seçilmiş köməkçisi və daimi yoldaşı olan Ānanda idi. Ānanda çox ağıllı idi və eşitdiyim hər şeyi xatırlamaq qabiliyyəti ilə istedad etdi. Həqiqətən,
Buddanın həmişə onun bütün söylədiklərini onunla əlaqələndirdiyi və
istərsə də Araxantanın olmamasına baxmayaraq, Buddanın keşişlərə,
nunlara və onun izdivaclarına müraciət etdiyi bütün Buddanın sözlərinə
söz verməyə qəsdən həsr etmişdi. Bu istedadlı və sədaqətli keşişin birləşdirdiyi səylər, Buddanın
özünəməxsus vəziyyətində qorunması üçün öyrəndiyi Dhamma və Vinaya üçün
mümkün oldu. Palı Tipiṭaka və onun müttəfiq ədəbiyyatı Buddanın pak Dhammanın nəcib və azadlıq yolunun aşkar edilməsi nəticəsində mövcuddur. Bu yol, dinc və xoşbəxt bir həyat sürmək üçün onu təqib edənlərə imkan verir. Həqiqətən
də, bu gün və yaşda, biz Buddanın gələcək nəsillər üçün qorunub
saxlanılan şagirdlərinin əsrlər boyu öz təyinatlı şagirdlərinin vicdanlı
və səy göstərdiyi səylərindən ötrü özünəməxsus təlimlərinə sahib
olmaqdan xoşbəxtik. Budda
şagirdlərinə dedi ki, artıq aralarında olmadığı zaman Sinqxanın
Dhammanın kollektiv olaraq oxuduğu kimi, bir araya gəlməsi vacibdir. Bu
təlimata uyğun olaraq ilk Ağsaqqallar bir məclis adlandırdılar və
sistematik şəkildə bütün Buddanın sözlərini və monastır qaydalarını əmr
etdilər və sonra onlara sözlə sözlə sadiq olaraq oxudular.
İkinci Şura
İkinci Büro, ‘on balı’ üzərində ciddi bir mübahisəni həll etmək üçün Buddanın Parinibbāṇa’dan yüz il sonra çağırıldı. Bəzi keşişlər on kiçik qaydaların pozulmasına istinad edir. verilmişdir:
1. Duzda bir buynuz saxlanılır.
2. Gündüzdən sonra yemək.
3. Bir dəfə yemək və sonra sadiq bir kənd üçün yenidən gedir.
4. Uposatha mərasimini eyni yerdəki keşişlər ilə keçirin.
5. Məclisin natamam olduqda rəsmi aktların həyata keçirilməsi.
6. Təcrübədən sonra müəllimin müəllimi və ya müəllimi tərəfindən həyata keçirilmişdir.
7. Birinin yeməyindən sonra qaymaqlı süd yemək.
8. Qidalandırılmadan əvvəl güclü içki istifadəsi.
9. Düzgün olmayan bir xalça istifadə.
Qızıl və gümüş istifadə. Onların əməlləri bir məsələ halına gəldi və bu qaydaların pozulduğu Buddanın əsl təlimlərinə zidd olduğu düşünülürdü. Kral Kānamasoka İkinci Şuranın patronu idi və yığıncaq Vesalıda aşağıdakı vəziyyətlərə görə baş verdi. Bir
gün, Veāsli’deki Mahāvana Grove’u ziyarət edərkən, Yaşlı Yasa,
Vajianlılar kimi tanınan böyük bir keşiş qrupunun, keşişin qızıl və
gümüşü qəbul etmələrini maneə törətdikləri qayda pozuntusu olduğunu
açıqca bilirdi. O,
dərhal onların davranışlarını tənqid etdi və cavabları, qazandıqları
ümidlə, ona qeyri-qanuni mənfəətlərin payını təqdim etmək idi. Yaşlı Yasa, öz davranışlarını aşağı saldı və qorxutdu. Rəbb dərhal onu yaradılan şərəfli hərəkətləri ilə məhkəməyə göndərdi. Yaşlı
Yasa müvafiq olaraq özünü layiq adamlarla barışdırdı, lakin eyni
zamanda, Vijian rahiblərinin Buddanın qızıl və gümüşün qəbul edilməsinə
və ya istifadəsinə qadağa qoyulması barədə xəbərdarlıq verərək səhv
etdiyini əmin etdi. Laymanlar
dərhal Yaşlı Yasa üçün dəstək verdiklərini və Vajian rahiblərini səhv
edənlərə və bidətçilərə bəyan etdilər. “Yaşlı Yasa tək Rəhbər və Səid
oğlu. Bütün başqaları Səqyan oğulları deyil, keşişlər deyil “. The
inadcable və tövbə etməyən Vajjian rahiblər sonra onların lay nəfərləri
ilə görüşünün nəticəsini bilmək gəldikləri zaman Smangaya qalan
hissəsini təsdiq olmadan Venerable Yasa Thera dayandırmaq üçün
köçürülüb. Yaşlı Yasa, qətiyyətindən qaçıb başqa yerlərdə keşişlərdən kömək istədi. Bu da Vinaya üçün pravoslav baxışlarını təsdiqlədi. Eyni
baxımdan Avantinin cənub bölgələrindən olan Pāvā’tan altmış meşəlik
keşiş və səksən keşiş, Vinaya’nın korrupsiyasını yoxlamağa kömək etməyi
təklif etdi. Birlikdə
onlar çox sayda keşiş və Dhamma və Vinaya bir mütəxəssis olduğu üçün
Venerable Revata müraciət Soreyya getmək qərarına gəlib. Vajjyan
keşişləri bunu bilmək üçün gəldikdən sonra, onlar da dərhal imtina
etdiyi dörd şərtləri təklif edərək, Vətən Revata’nın dəstəyini
axtarırdılar. Bu
keşişlər daha sonra Venerable Revata’nın xidmətçisi olan Vurulan Uttara
üzərində qazanmaq üçün eyni vasitələrdən istifadə etməyə çalışırdılar. İlk
başlanğıcda o, təklifini haqlı olaraq reddetmişdi, lakin Buddy üçün
nəzərdə tutulmuş şərtlər qəbul edilmədikdə, Ānanda onları qəbul etməyi
xahiş edəcək və tez-tez bunu qəbul etməyə razı olarsa, təkliflərini
qəbul etməyə sövq etmişlər. Uttara ağılını dəyişdi və rekvizitləri qəbul etdi. Onları
çağırdı, sonra Vajjyan keşişlər həqiqətən Dhamma Hakimləri və
tərəfdarları olduğunu elan etmək üçün Venerable Revata’ya getməyə razı
qaldı. Möhtəşəm Revata onların istəklərini gördü və onları dəstəkləməkdən imtina etdi. O, Uttarı işdən çıxardı. Mövzunu
bir dəfə və hamı üçün həll etmək üçün, Şəfalı Revata, bir gündə ən çox
yaşlı günahsız olan Thera Sabbjakāmi’nin on günahı ilə əlaqədar suallar
verməklə bir məclisə çağırılmalıdır. Onun
fikirləri verildikdən sonra səkkiz rahibin komitəsi tərəfindən
səsləndirilib və onun etibarlılığı səsvermə yolu ilə qərar verildi. Şərqdən,
Qərbdən olan dörd rahibdən, Revanadan, Sambuta-Sāmangavsiyidən,
Yasa’dan və Sumanadan olan Venerables Sabbakāmi, Sā’haha, Khujjasobhita
və Vāsabhagāmika idi. Onlar məsələni mübahisəli və sabbakāmī kimi suallar cavab kimi Revata ilə hərtərəfli müzakirə. Müzakirələrdən sonra səkkiz rahib Vajyan rahiblərinə qarşı qərar verdilər və onların hökmü məclisə elan edildi. Bundan sonra yeddi yüz keşiş Dhamma və Vinaya oxudu və bu konsert Sattasatı kimi tanındı, çünki yeddi yüz keşiş iştirak etdi. Bu tarixi məclis də Yasattera Sangitini çağırır, çünki Elder Yasa bu rol oynayır və Vinaya qorumaq üçün səy göstərir. Vajjyan
keşişləri Şuranın qərarını qəbul etməkdən qat-qat imtina etdi və özünə
məxsus bir şura adlandırdığına görə, Mahāsmiqiti adlandı.
2. Gündüzdən sonra yemək.
3. Bir dəfə yemək və sonra sadiq bir kənd üçün yenidən gedir.
4. Uposatha mərasimini eyni yerdəki keşişlər ilə keçirin.
5. Məclisin natamam olduqda rəsmi aktların həyata keçirilməsi.
6. Təcrübədən sonra müəllimin müəllimi və ya müəllimi tərəfindən həyata keçirilmişdir.
7. Birinin yeməyindən sonra qaymaqlı süd yemək.
8. Qidalandırılmadan əvvəl güclü içki istifadəsi.
9. Düzgün olmayan bir xalça istifadə.
Qızıl və gümüş istifadə. Onların əməlləri bir məsələ halına gəldi və bu qaydaların pozulduğu Buddanın əsl təlimlərinə zidd olduğu düşünülürdü. Kral Kānamasoka İkinci Şuranın patronu idi və yığıncaq Vesalıda aşağıdakı vəziyyətlərə görə baş verdi. Bir
gün, Veāsli’deki Mahāvana Grove’u ziyarət edərkən, Yaşlı Yasa,
Vajianlılar kimi tanınan böyük bir keşiş qrupunun, keşişin qızıl və
gümüşü qəbul etmələrini maneə törətdikləri qayda pozuntusu olduğunu
açıqca bilirdi. O,
dərhal onların davranışlarını tənqid etdi və cavabları, qazandıqları
ümidlə, ona qeyri-qanuni mənfəətlərin payını təqdim etmək idi. Yaşlı Yasa, öz davranışlarını aşağı saldı və qorxutdu. Rəbb dərhal onu yaradılan şərəfli hərəkətləri ilə məhkəməyə göndərdi. Yaşlı
Yasa müvafiq olaraq özünü layiq adamlarla barışdırdı, lakin eyni
zamanda, Vijian rahiblərinin Buddanın qızıl və gümüşün qəbul edilməsinə
və ya istifadəsinə qadağa qoyulması barədə xəbərdarlıq verərək səhv
etdiyini əmin etdi. Laymanlar
dərhal Yaşlı Yasa üçün dəstək verdiklərini və Vajian rahiblərini səhv
edənlərə və bidətçilərə bəyan etdilər. “Yaşlı Yasa tək Rəhbər və Səid
oğlu. Bütün başqaları Səqyan oğulları deyil, keşişlər deyil “. The
inadcable və tövbə etməyən Vajjian rahiblər sonra onların lay nəfərləri
ilə görüşünün nəticəsini bilmək gəldikləri zaman Smangaya qalan
hissəsini təsdiq olmadan Venerable Yasa Thera dayandırmaq üçün
köçürülüb. Yaşlı Yasa, qətiyyətindən qaçıb başqa yerlərdə keşişlərdən kömək istədi. Bu da Vinaya üçün pravoslav baxışlarını təsdiqlədi. Eyni
baxımdan Avantinin cənub bölgələrindən olan Pāvā’tan altmış meşəlik
keşiş və səksən keşiş, Vinaya’nın korrupsiyasını yoxlamağa kömək etməyi
təklif etdi. Birlikdə
onlar çox sayda keşiş və Dhamma və Vinaya bir mütəxəssis olduğu üçün
Venerable Revata müraciət Soreyya getmək qərarına gəlib. Vajjyan
keşişləri bunu bilmək üçün gəldikdən sonra, onlar da dərhal imtina
etdiyi dörd şərtləri təklif edərək, Vətən Revata’nın dəstəyini
axtarırdılar. Bu
keşişlər daha sonra Venerable Revata’nın xidmətçisi olan Vurulan Uttara
üzərində qazanmaq üçün eyni vasitələrdən istifadə etməyə çalışırdılar. İlk
başlanğıcda o, təklifini haqlı olaraq reddetmişdi, lakin Buddy üçün
nəzərdə tutulmuş şərtlər qəbul edilmədikdə, Ānanda onları qəbul etməyi
xahiş edəcək və tez-tez bunu qəbul etməyə razı olarsa, təkliflərini
qəbul etməyə sövq etmişlər. Uttara ağılını dəyişdi və rekvizitləri qəbul etdi. Onları
çağırdı, sonra Vajjyan keşişlər həqiqətən Dhamma Hakimləri və
tərəfdarları olduğunu elan etmək üçün Venerable Revata’ya getməyə razı
qaldı. Möhtəşəm Revata onların istəklərini gördü və onları dəstəkləməkdən imtina etdi. O, Uttarı işdən çıxardı. Mövzunu
bir dəfə və hamı üçün həll etmək üçün, Şəfalı Revata, bir gündə ən çox
yaşlı günahsız olan Thera Sabbjakāmi’nin on günahı ilə əlaqədar suallar
verməklə bir məclisə çağırılmalıdır. Onun
fikirləri verildikdən sonra səkkiz rahibin komitəsi tərəfindən
səsləndirilib və onun etibarlılığı səsvermə yolu ilə qərar verildi. Şərqdən,
Qərbdən olan dörd rahibdən, Revanadan, Sambuta-Sāmangavsiyidən,
Yasa’dan və Sumanadan olan Venerables Sabbakāmi, Sā’haha, Khujjasobhita
və Vāsabhagāmika idi. Onlar məsələni mübahisəli və sabbakāmī kimi suallar cavab kimi Revata ilə hərtərəfli müzakirə. Müzakirələrdən sonra səkkiz rahib Vajyan rahiblərinə qarşı qərar verdilər və onların hökmü məclisə elan edildi. Bundan sonra yeddi yüz keşiş Dhamma və Vinaya oxudu və bu konsert Sattasatı kimi tanındı, çünki yeddi yüz keşiş iştirak etdi. Bu tarixi məclis də Yasattera Sangitini çağırır, çünki Elder Yasa bu rol oynayır və Vinaya qorumaq üçün səy göstərir. Vajjyan
keşişləri Şuranın qərarını qəbul etməkdən qat-qat imtina etdi və özünə
məxsus bir şura adlandırdığına görə, Mahāsmiqiti adlandı.
böyük zənginliyini qurmaq üçün istifadə edirdi, səksək dörd min pagodas
və viharalar deyilir və Bxikhusu dörd rekvizit ilə cəsarətləndirir. Onun oğlu Mahinda və qızı Sìmghamittā təyin edildi və Sinqhaya müraciət etdi. Nəhayət, onun səxavətliliyi Sinqxanın içində ciddi problemlər yaradırdı. Müqayisə
zamanı imperatorun səxavətli dəstəyi və yemək, geyim, sığınacaq və
tibbin bahalı qurbanları səbəbindən sifarişə cəlb edilmiş çoxsaylı
ləyaqətsiz adamlar sızdılar. Səhv düşüncələri dəstəkləyən çox sayda iman sahibsiz kişilər, sifarişə qoşulmağa çalışdılar, amma karyerasiyaya yaraşmırlar. Buna
baxmayaraq, İmperatorun cazibədarlığını öz məqsədləri üçün istifadə
etmək, eləcə də kostyumları hazırlamaq və düzəliş edilmədən sifarişə
qoşulmaq şansını ələ aldılar. Nəticədə, Sinqhaya hörmət azaldı. Bu işıq gəldikdə bəzi xain keşişlər, təmizlənmiş təmizlənməni və ya
Uposatha mərasimini korrupsiya, bidətçi keşişlər şirkətində aparmaqdan
imtina etdi. İmperator bu barədə eşitdikdə vəziyyəti düzəltməyə çalışdı və mərasimi yerinə yetirmək əmri ilə keşişlərdən birinə göndərdi. Lakin İmperator öz əmrini yerinə yetirmək üçün hansı vasitələrdən istifadə ediləcəyinə dair nazirə xüsusi əmr verməmişdir. Rəhbərlər itaət etməkdən imtina etdilər və mərasimi saxta və “oğurlayan” yoldaşları [themyasinivāsaka] şirkətində saxladılar. Çaşqınlıq
içində qəzəbli nazir keşikçi keşişlərin xəttini aşağı çəkdi və
qılıncını çəkdi, başqasının arxasınca kədərləndi, o, hökmdarı olan Tissa
Kralın qardaşı Tissaya gəldi. Dəhşətli
nazir qırğını dayandırdı və zaldan qaçdı və İmperator Asokaya xəbər
verdi ki, baş vermiş hadisələrdən dərin qayğısızlıq və xəcalət hissi
qətlə yetirildi. Thera Moggaliputta Tissa’nın məsləhətini axtardı. O, bidətçi keşişin sifarişdən qovulmasını və üçüncü bir Şuranın dərhal toplanmasını təklif etdi. İmperatorun hakimiyyətinin on yedinci ilində Üçüncü Şura çağırıldı. Thera
Moggaliputta Tissa prosedurları rəhbərliyə götürdü və doqquz ay davam
edən Dhamma və Vinaya’nın ənənəvi oxunması üçün altmış min iştirakçıdan
min keşiş seçdi. İmperator, özü Buddha təlimlərinə dair bir sıra monastırlardan keşişləri soruşdu. Səhv fikirlərə sahib olanlar dərhal Smangaya dərhal sərbəst buraxıldı və çıxarıldılar. Bu şəkildə Bhikhu S’hghgha, heretics və saxta bhikkhus’dan təmizləndi.
Bu şura bir çox digər vacib şeylərə də nail oldu. Yaşlı
Moggaliputta Tissa, bir sıra sapkınlığı təkzib etmək və Dhammanın təmin
edilməsini təmin etmək üçün Kathāvatthu adlanan məclisdə bir kitab
tərtib etmişdir. Bu
kitab iyirmi üç fəsildən ibarətdir və fəlsəfi mövzularda müzakirələr
(katha) və müxtəlif məzhəblərin əleyhinə fikirləri təkzib edir. Abhidhamma Piṭaka’nın yeddi kitabının beşdə biri. Şuranın üzvləri bu Buddanın doktrina üçün kral mühası möhürünü verərək Vibhajjavada, Analiz Doktrina adlandırdılar. Bu təsdiq edilmiş Theravāda doktrinası ilə eynidır. Bu
Dhamma məclisinin ən mühüm nailiyyətlərindən biri və əsrlər boyu meyvə
vermək üçün olan bir imperatorun Buddha Dhamma və Vinaya-da yaxşı bilən,
bütün bunları oxuya biləcək keşişlər göndərən keşiş idi. doqquz fərqli ölkədə. Bu Dhammadūta keşişləri Keşmir və Gandhara’ya gedən Venerable Majjhantika Thera daxildir. O, Dəhməni təbliğ etmək və oradakı keşişlər əmrini vermək istədi. Hörmətli
Mahadeva Mahinsakamaṇḍaḷa (müasir Mysore) göndərildi və Vəhşi Raqqit
Thera Hindistanın cənubundakı Kanava (Şimali Kanara) Vanavasiyə
göndərildi. Yonaka Dhammarakkhita Thera, Upper Aparantaka (şimalın
Gujarat, Kathiawar, Kutch və Sindh) .
Hörmətli
Maharakkhita Thera Yonaka-loka (lonians, Bactrians və yunanlar
torpaqları) getdi. Məzlum Majjhima Thera Himalayaya getdi (Himalayalara
bitişik yer). Vermeable Soṇa və Vurulan Uttara Suvaṇṇabhūmi [indi Myanma]. The
Venerable Mahinda Thera, The Venerable Ittiya Thera, Venerable Uttiya
Thera, Vambar Sambala Thera və Vəhşi Bhaddasāla Thera Tambapaṇṇi (indi
Şri Lanka) göndərildi. Bu keşişlərin Dhamma missiyaları uğur qazanmış və zaman içində böyük
meyvələr qazanmış və bu torpaqların xalqlarını Dhammanın hədiyyə etdiyi
və mədəniyyətlərinə və mədəniyyətlərinə təsir göstərmək üçün uzun bir
yola keçmişdir. Dhamma’nın Buddanın sözləri ilə yayılması ilə, Hindistanda Hindistanı Visvaguru kimi tanındı. Dördüncü Şura Dördüncü Şura Tambapaṇḍi [Şri Lanka] -da 29 B.C. King Vaṭṭagāmaṇi patronajı altında. Yığıncağın
əsas səbəbi keşişlərin əksəriyyətinin xatirələrində bütün Tipiṭakanı
qorumaq üçün artıq mümkün olmadığı idi, çünki əvvəlcədən Vəhşi Mahinda
və onun ardınca gedənlər üçün olduğu kimi olmuşdur. Buna
görə, yazı sənəti bu zamana qədər əhəmiyyətli dərəcədə inkişaf etmişdi,
Buddanın təliminin bütün bədənini yazmaq üçün məqbul və vacib hesab
edildi. King Vaṭṭagāmaṇi monk ideyasını dəstəklədi və Tipiṭaka’yı yazılı olaraq tamamilə azaltmaq üçün xüsusi bir şura təşkil edildi. Buna
görə, əsl Dhamma uzun müddət saxlana bilər ki, Vəhşi Maharahita və beş
yüz keşiş Buddanın sözlərini oxudu və sonra palma yarpaqlarına yazdı. Bu əlamətdar layihə indi Matale yaxınlığında olan qədim torpağın yarısında yerləşən Àloka lena adlı bir mağarada baş verdi. Beləliklə, Şuranın məqsədi əldə edilmiş və əsl Dhammanın yazılı şəkildə qorunması təmin edilmişdir. Daha sonra, on səkkizinci əsrdə King Vijayarājasīha bu mağarada yaradılmış Buddanın təsvirlərini tapdı. Bərdə Şurası Beşinci Şurası, Mindalayda, 1871-ci ildə Myanma olaraq bilinən Burma’da, King Mindonun hökmranlığında edildi. Bu
görüşün başlıca məqsədi Buddanın bütün təlimlərini oxumaq və onların
hər hansı birinin dəyişdirildiyini, təhrif olunduğunu və ya düşdüyünü
araşdırmaq üçün dəqiqliklə araşdırdı. Bu,
üç Ağsaqqal, ən dəbdəbəli Mahatta Jāgarābhiva’sa, Hörmətli
Narindābhidhaja və təxminən iki min dörd yüz keşiş (2,400) şirkətində
Vəhşi Mahāthera Sumaṅgalasāmi tərəfindən idarə olunurdu. Onların birgə Dhamma oxunması beş ay davam etdi. Həm
də bu məclisin oxuduğu və yekdilliklə təsdiqləndikdən sonra bütün
Tipiṭakanın Myanmar skriptində yeddi yüz iyirmi doqquz mərmər
plitələrində övladlığa yazılmasına səbəb olması işi idi. Bu
möhtəşəm vəzifəni təxminən iki min dörd yüz yəhudi keşiş və bir çox
qabiliyyətli sənətkarlar etdi. Hər bir plitanın tamamlanmasından sonra,
Mindalayın ətəyində Kral Mindonun Küthoda Pagodası ərazisində xüsusi bir
yerə qoyulan gözəl miniatür “piṭaka” pagodasında yerləşdirildi. Bu dünyanın “ən böyük kitabı” deyilən bu günə qədər dayanır.
Maharakkhita Thera Yonaka-loka (lonians, Bactrians və yunanlar
torpaqları) getdi. Məzlum Majjhima Thera Himalayaya getdi (Himalayalara
bitişik yer). Vermeable Soṇa və Vurulan Uttara Suvaṇṇabhūmi [indi Myanma]. The
Venerable Mahinda Thera, The Venerable Ittiya Thera, Venerable Uttiya
Thera, Vambar Sambala Thera və Vəhşi Bhaddasāla Thera Tambapaṇṇi (indi
Şri Lanka) göndərildi. Bu keşişlərin Dhamma missiyaları uğur qazanmış və zaman içində böyük
meyvələr qazanmış və bu torpaqların xalqlarını Dhammanın hədiyyə etdiyi
və mədəniyyətlərinə və mədəniyyətlərinə təsir göstərmək üçün uzun bir
yola keçmişdir. Dhamma’nın Buddanın sözləri ilə yayılması ilə, Hindistanda Hindistanı Visvaguru kimi tanındı. Dördüncü Şura Dördüncü Şura Tambapaṇḍi [Şri Lanka] -da 29 B.C. King Vaṭṭagāmaṇi patronajı altında. Yığıncağın
əsas səbəbi keşişlərin əksəriyyətinin xatirələrində bütün Tipiṭakanı
qorumaq üçün artıq mümkün olmadığı idi, çünki əvvəlcədən Vəhşi Mahinda
və onun ardınca gedənlər üçün olduğu kimi olmuşdur. Buna
görə, yazı sənəti bu zamana qədər əhəmiyyətli dərəcədə inkişaf etmişdi,
Buddanın təliminin bütün bədənini yazmaq üçün məqbul və vacib hesab
edildi. King Vaṭṭagāmaṇi monk ideyasını dəstəklədi və Tipiṭaka’yı yazılı olaraq tamamilə azaltmaq üçün xüsusi bir şura təşkil edildi. Buna
görə, əsl Dhamma uzun müddət saxlana bilər ki, Vəhşi Maharahita və beş
yüz keşiş Buddanın sözlərini oxudu və sonra palma yarpaqlarına yazdı. Bu əlamətdar layihə indi Matale yaxınlığında olan qədim torpağın yarısında yerləşən Àloka lena adlı bir mağarada baş verdi. Beləliklə, Şuranın məqsədi əldə edilmiş və əsl Dhammanın yazılı şəkildə qorunması təmin edilmişdir. Daha sonra, on səkkizinci əsrdə King Vijayarājasīha bu mağarada yaradılmış Buddanın təsvirlərini tapdı. Bərdə Şurası Beşinci Şurası, Mindalayda, 1871-ci ildə Myanma olaraq bilinən Burma’da, King Mindonun hökmranlığında edildi. Bu
görüşün başlıca məqsədi Buddanın bütün təlimlərini oxumaq və onların
hər hansı birinin dəyişdirildiyini, təhrif olunduğunu və ya düşdüyünü
araşdırmaq üçün dəqiqliklə araşdırdı. Bu,
üç Ağsaqqal, ən dəbdəbəli Mahatta Jāgarābhiva’sa, Hörmətli
Narindābhidhaja və təxminən iki min dörd yüz keşiş (2,400) şirkətində
Vəhşi Mahāthera Sumaṅgalasāmi tərəfindən idarə olunurdu. Onların birgə Dhamma oxunması beş ay davam etdi. Həm
də bu məclisin oxuduğu və yekdilliklə təsdiqləndikdən sonra bütün
Tipiṭakanın Myanmar skriptində yeddi yüz iyirmi doqquz mərmər
plitələrində övladlığa yazılmasına səbəb olması işi idi. Bu
möhtəşəm vəzifəni təxminən iki min dörd yüz yəhudi keşiş və bir çox
qabiliyyətli sənətkarlar etdi. Hər bir plitanın tamamlanmasından sonra,
Mindalayın ətəyində Kral Mindonun Küthoda Pagodası ərazisində xüsusi bir
yerə qoyulan gözəl miniatür “piṭaka” pagodasında yerləşdirildi. Bu dünyanın “ən böyük kitabı” deyilən bu günə qədər dayanır.
yerdən qurulmuş olan böyük mağara Mahā Pāsāna Gūhanın tikintisinə icazə
verib, ilk Dhamma Şurasının yerləşdiyi Hindistanın Səttapanni Mağarası
kimi bir çox yerə toplanacaqdı. Qurultay
başa çatdıqdan sonra, 1954-cü il mayın 17-də Şuranın iclası keçirildi.
Əvvəlki məclislərdə olduğu kimi, ilk məqsədi əsl Dhamma və Vinaya
qorumaq və qorumaq idi. Buna baxmayaraq, səkkiz ölkədən gələn keşişlər sədaqətlə gəldi. Bu iki min beş yüz Theravāda keşiş Myanma, Kamboca, Hindistan, Laos, Nepal, Şri Lanka, Tayland və Vyetnamdan gəldi. Mərhəmətli
Məxfi Mahası Sayadaw, hər kəsə öyrəndikləri və məmnuniyyətlə cavab
verən Vəhşi Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara
Dhammabhaṇḍāgārika Dhamma ilə bağlı sualları soruşmaq üçün nəcib bir
vəzifə təyin olundu. Bu məclisdə bir araya gəldikdə, bütün iştirak edən ölkələr Hindistanı
istisna olmaqla, öz doğma skriptlərinə daxil edilmiş Palı Tipiṭaka idi. Dhamma
Yazılarının ənənəvi oxunması iki il müddətində, Tipiṭaka və onun
müəllif ədəbiyyatı bütün yazılarda qətiyyətlə araşdırıldı. Tapılan hər hansı fərqlər aşağıda qeyd olundu, lazımi düzəlişlər edildi və bütün versiyalar sonra yığışdı. Xoşbəxtlikdən, hər hansı bir mətnin tərkibində çox fərq olmadığı aşkar edilmişdir. Nəhayət,
Şuranın onları təsdiqlədikdən sonra Tipiṭaka və onların şərhlərinin
bütün həcmi müasir mətbuatda çap olunmaq üçün hazırlanmış və Myanma
(Burmese) skriptində nəşr olunmuşdur. Bu əlamətdar müvəffəqiyyət, iki min beş yüz keşiş və çox sayda insanın həsr olunmuş səyləri ilə mümkün olmuşdur. Onların işi 1956-cı ilin mayında, Rəbbin Parinibbanın əldə etdiyi iki yarım minillikdə başa çatdı. Bu şura işi bütün Buddist dünyasının nümayəndələri üçün unikal nailiyyət idi. İstehsal etmək üçün öhdələrinə götürdüyü Tipiṭaka versiyası bu günə
qədər Gotama Buddanın təmtəraqlı təlimlərinə və bu günə qədər ən nüfuzlu
göstəricilərə görə tanınır. Səkkizinci Səbiryana sonrasında çap edilən həcmlər Myanmarda yazılmışdır. Vipassana
Tədqiqat İnstitutu Hindistana həcmlər yaratmaq üçün 1990-cı ildə
Devanagari şəhərində Aṭṭakaka və ṭikas ilə Tipiṭaka yazmağa başladı.
Siddhartha
Gautama was born in 563 BC in Lumbini (today in Nepal) and is credited
as the founder of Buddhism. Buddhism has around 500 million adherents
and is the third largest universalizing religion in the world.
Gautama was born in 563 BC in Lumbini (today in Nepal) and is credited
as the founder of Buddhism. Buddhism has around 500 million adherents
and is the third largest universalizing religion in the world.
in.pinterest.com
8) Classical Basque
8) Euskal klasikoa
2617 a 11 de mayo IKASI
Bisitatu:
http://sarvajan.ambedkar.org Itzul itzazu Google Translation zure ama hizkuntzan erabiliz
https://translate.google.com Hau da zure ESKOLA From:
Analytic Insight Net - FREE Online Tipiṭaka Ikerketa eta Praktikak
Unibertsitatea eta BERRIAK BERRIAK http://sarvajan.ambedkar.org bidez
105 hizkuntzen KLASIKOA Posta elektronikoa:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online Buda Jatorrizko hitzak
Pali Canon-en jatorria «Demagun
fraide batek esan zuela:” Lagunak, entzun eta jaso dut Jaunaren bere
ezpainetatik: hau da Dhamma, hau da diziplina, hau da maisuena “,
orduan, fraideek, ez zenuke onartuko eta ez onartuko hitzak. Ondoren,
onespenik edo ez onesten ez duen bitartean, bere hitzak eta esamoldeak
kontu handiz aztertu behar dira eta Suttasekin alderatu eta diziplina
horren argitan berrikusi. Horrelako
konparazio eta berrikuspenen arabera, Suttas edo diziplinarekin bat ez
badago, ondorioa izan behar da: “Ziur ez da Buda hitza, monje hori
gaizki ulertu da”, eta materia baztertu egin behar da. Baina konparaketa eta berrikuspen horietan Suttas edo diziplinaren
arabera aurkitzen direnean, ondorioa izan behar da: “Buda honen hitza
segurki, monje honen arabera ulertu da”. - DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Great Passing, Buda azken egunak
Gotama Buda benetako irakaspenak kontserbatu eta banatu ditugu eta Tipiṭakan aurkituko ditugu. Pāli hitza, ‘Tipiṭaka’, literalki esan nahi du ‘hiru saskiak’ (ti = hiru + piṭaka = eskrituretako bildumak). Buda irakaspen guztiak hiru zatitan banatu ziren. 1. Lehenengo zatia Vinaya Piṭaka bezala ezagutzen da eta monje eta monjeentzako Budak ezarri zituen arau guztiak ditu.
2. Bigarren zatia Suttaṅta Piṭaka deitzen da eta diskurtsoak ditu.
3. Hirugarren atala Abhidhamma Piṭaka bezala ezagutzen da eta Budaren irakaspen psiko-etikoak osatzen ditu. Ezagutzen
da, Buda diskurtso bat eman zitzaion bere dizipulu ordenatuei edo
jarraitzaileei edo berrogeita bost urteko ministerioko erregimen
monastiko bat agindu zuenean, haren ondorengo eta ikasitako monjeek,
ondoren, bere irakaspenak berehala konpromisatuko zituzten. hitza memoria motzera. Horrela Buda hitzak zehaztasunez mantentzen ziren eta irakasle eta ikasleei ahoz mintzatu zitzaizkien. Budako
jendeak predikatzen zituen monje batzuen artean Arahants izan ziren,
eta, beraz, definitu gabe, pasio, nahigabez eta deliriko dohainik gabeko
«puruak», zalantzarik gabe, Budaren hitzak ezin hobeto mantendu ziren. Horrela ziurtatzen zuten Buda irakaspenak zintzoki kontserbatu beharko liratekeela jainkotasunerako. Nahiz
eta Arahantahood iritsi ez zitzaien monjeak ere, baina santuaren lehen
hiru fasera iritsi ziren eta oroitzapen sendoa eta indartsua ere izan
zitekeen Buda Buruari buruz hitz egin zezakeen Buda doktoreen
zaintzapeko merezimenduak. Une batez, Ananda, Budaren lagun hautatua eta etengabea, bere bizitzako azken hogeita bost urteetan izan zen. Ānanda oso adimenduna eta dotorea zen, entzuten zuen oroitzapenarekin. Izan
ere, bere nahia adierazi zuen Buda beti bere diskurtso guztiak lotzen
zituela eta Arahantak oraindik ez zuela nahita konprometitu nahian, Buda
izeneko sermoi guztiekin, fraideek, lekaideek eta bere jarraitzaile
laudorioek. Fededun eta dedikatuen monjeen ahalegin konbinatuak posible egin zuten
Dhamma eta Vinaya, Budaren jatorria jatorrizko egoeran kontserbatu
zuten moduan. Pāli Tipiṭaka eta bere aliatuen literatura Badaren Dhamma puruaren noblezia eta askapen bidea aurkitzean datza. Bide horri jarraitzen dioten guztiei bizitza baketsu eta zoriontsu bat emateko aukera ematen die. Egia
esan, egun eta adin honetan, Buda garaiko irakaspenak benetako
belaunaldientzat kontserbatutakoak dira, adinaren arabera antolatutako
dizipuluen ahalegin kontzientzien bidez. Buda
bere discipuluei esan zietenean ez zirela haien artean, ezinbestekoa
zela Saṅgha elkartu behar zela Dhamma-ri bildurki errezitatzeko,
irakatsi zuen bezala. Instrukzio
horri jarraituz, lehen Elderrek kontseilu bat behar bezala deitu zuten
eta sistematikoki Buda diskurtso eta arau monastiko guztiak ordenatu
zituzten eta, ondoren, errezitatu hitzez hitz hitzean.
http://sarvajan.ambedkar.org Itzul itzazu Google Translation zure ama hizkuntzan erabiliz
https://translate.google.com Hau da zure ESKOLA From:
Analytic Insight Net - FREE Online Tipiṭaka Ikerketa eta Praktikak
Unibertsitatea eta BERRIAK BERRIAK http://sarvajan.ambedkar.org bidez
105 hizkuntzen KLASIKOA Posta elektronikoa:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online Buda Jatorrizko hitzak
Pali Canon-en jatorria «Demagun
fraide batek esan zuela:” Lagunak, entzun eta jaso dut Jaunaren bere
ezpainetatik: hau da Dhamma, hau da diziplina, hau da maisuena “,
orduan, fraideek, ez zenuke onartuko eta ez onartuko hitzak. Ondoren,
onespenik edo ez onesten ez duen bitartean, bere hitzak eta esamoldeak
kontu handiz aztertu behar dira eta Suttasekin alderatu eta diziplina
horren argitan berrikusi. Horrelako
konparazio eta berrikuspenen arabera, Suttas edo diziplinarekin bat ez
badago, ondorioa izan behar da: “Ziur ez da Buda hitza, monje hori
gaizki ulertu da”, eta materia baztertu egin behar da. Baina konparaketa eta berrikuspen horietan Suttas edo diziplinaren
arabera aurkitzen direnean, ondorioa izan behar da: “Buda honen hitza
segurki, monje honen arabera ulertu da”. - DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Great Passing, Buda azken egunak
Gotama Buda benetako irakaspenak kontserbatu eta banatu ditugu eta Tipiṭakan aurkituko ditugu. Pāli hitza, ‘Tipiṭaka’, literalki esan nahi du ‘hiru saskiak’ (ti = hiru + piṭaka = eskrituretako bildumak). Buda irakaspen guztiak hiru zatitan banatu ziren. 1. Lehenengo zatia Vinaya Piṭaka bezala ezagutzen da eta monje eta monjeentzako Budak ezarri zituen arau guztiak ditu.
2. Bigarren zatia Suttaṅta Piṭaka deitzen da eta diskurtsoak ditu.
3. Hirugarren atala Abhidhamma Piṭaka bezala ezagutzen da eta Budaren irakaspen psiko-etikoak osatzen ditu. Ezagutzen
da, Buda diskurtso bat eman zitzaion bere dizipulu ordenatuei edo
jarraitzaileei edo berrogeita bost urteko ministerioko erregimen
monastiko bat agindu zuenean, haren ondorengo eta ikasitako monjeek,
ondoren, bere irakaspenak berehala konpromisatuko zituzten. hitza memoria motzera. Horrela Buda hitzak zehaztasunez mantentzen ziren eta irakasle eta ikasleei ahoz mintzatu zitzaizkien. Budako
jendeak predikatzen zituen monje batzuen artean Arahants izan ziren,
eta, beraz, definitu gabe, pasio, nahigabez eta deliriko dohainik gabeko
«puruak», zalantzarik gabe, Budaren hitzak ezin hobeto mantendu ziren. Horrela ziurtatzen zuten Buda irakaspenak zintzoki kontserbatu beharko liratekeela jainkotasunerako. Nahiz
eta Arahantahood iritsi ez zitzaien monjeak ere, baina santuaren lehen
hiru fasera iritsi ziren eta oroitzapen sendoa eta indartsua ere izan
zitekeen Buda Buruari buruz hitz egin zezakeen Buda doktoreen
zaintzapeko merezimenduak. Une batez, Ananda, Budaren lagun hautatua eta etengabea, bere bizitzako azken hogeita bost urteetan izan zen. Ānanda oso adimenduna eta dotorea zen, entzuten zuen oroitzapenarekin. Izan
ere, bere nahia adierazi zuen Buda beti bere diskurtso guztiak lotzen
zituela eta Arahantak oraindik ez zuela nahita konprometitu nahian, Buda
izeneko sermoi guztiekin, fraideek, lekaideek eta bere jarraitzaile
laudorioek. Fededun eta dedikatuen monjeen ahalegin konbinatuak posible egin zuten
Dhamma eta Vinaya, Budaren jatorria jatorrizko egoeran kontserbatu
zuten moduan. Pāli Tipiṭaka eta bere aliatuen literatura Badaren Dhamma puruaren noblezia eta askapen bidea aurkitzean datza. Bide horri jarraitzen dioten guztiei bizitza baketsu eta zoriontsu bat emateko aukera ematen die. Egia
esan, egun eta adin honetan, Buda garaiko irakaspenak benetako
belaunaldientzat kontserbatutakoak dira, adinaren arabera antolatutako
dizipuluen ahalegin kontzientzien bidez. Buda
bere discipuluei esan zietenean ez zirela haien artean, ezinbestekoa
zela Saṅgha elkartu behar zela Dhamma-ri bildurki errezitatzeko,
irakatsi zuen bezala. Instrukzio
horri jarraituz, lehen Elderrek kontseilu bat behar bezala deitu zuten
eta sistematikoki Buda diskurtso eta arau monastiko guztiak ordenatu
zituzten eta, ondoren, errezitatu hitzez hitz hitzean.
2. Eguerdirako jan ondoren.
3. Elikadura behin eta berriro, herrixka limurtzera.
4. Uposatha ospakizuna bertako herrian bizi diren monjeekin.
5. Egintza ofizialak egiteak muntaia osatu gabea denean.
6. Praktika jakin bati jarraituz, tutorearen edo irakaslearen bidez egin zen.
7. Esne garratz bat egosi ondoren bere otordu bazkaria izan zuen.
8. Elikadura indartsua kontsumitzea hartzitu aurretik.
9. Tamaina egokia ez zen alfonbra bat erabiliz.
10. Urrea eta zilarra erabiliz. Bere
misdeeds arazo bat izan zen eta polemika handia eragin zuen arau hauek
hausteko Buda jatorrizko irakaspenak kontraesanean pentsatu zen bezala. King Kāḷāsoka Bigarren Kontseiluaren zaindaria izan zen eta bilera Vesalien gertatu zen hurrengo egunetan. Egun
batean, Mahāvana Grove bisitatzen ari zen Veāsli-n, Elder Yasak
jakitera eman zuen Vajjians izenez ezagutzen zituzten monje talde handi
batek monjeak urrezko eta zilarrezko zilarrezko debekuak debekatu
zituela, bere debozio laudorioek galdetuz. Bere
jokabidea kritikatu zuen berehala eta bere erantzuna bere irabaziak
legez kanpoko partekatzea eskaini zitzaion, irabaziko luketen
itxaropenean. Elder Yasa, ordea, baztertu eta mespretxatu zuten portaera. Monjeak
berehala berarekin adiskidetze ekintza formal batekin auzitara eraman
zuen, bere debozio laudorioengatik leporatu baitzioten. Elder
Yasak, halaber, debozio laikoekin bat egin zuen, baina, aldi berean,
konbentzitu zien Vijjian fraideek oker egin zutela Buda-ren urratzeak
urrezko eta zilarrezko onartzeko edo eskatzeko debekuaren gainean. Laikoek
berehala adierazi zuten Elder Yasaren laguntza eta Vajjian monjeek
gaiztoak eta heretikoak deklaratu zituzten, esanez: ‘’ Elder Yasak
bakarrik monje erreala eta Sikan semea da. Beste guztiek ez dira monjeak, ez seme-alaba. Vajjian
monje ausartak eta indargabeak, ondoren, Yasa Theresa Venerakoari uko
egin zioten, Saṅgha gainerakoak onartu gabe, bere bilkurako emaitzen
berri jakitean. Elder
Yasak, ordea, haien zentsura ihes egin zuen eta fraideek beste inon
laguntzera joan ziren, Vinayaren ikuspegi ortodoxoak baieztatu zituena. Pāvā
eta berrogeita hamar laurdenak, Avanti hegoaldeko eskualdekoak,
ikuspegi berbera izan zutenak, Vinaya ustelkeria egiaztatzen lagundu
zuten. Elkarrekin Soreyya-ra joan ziren Vaterable Revata kontsultatzeko, monje oso gorpuztu eta Dhamma eta Vinaya aditua baitzegoen. Vajjian fraideek jakin zutenean Vaterable Revata-ren laguntza ere bilatzen zuten, berehala ukatu baitzituen lau baldintza. Orduan, fraideek Venerable Revata-ren laguntzailea, Venerable Uttara, irabazi zuten bide berberak erabili nahi zituzten. Hasieran
ere, arrazoi zuen eskaintza ukatu egin zuten, baina euren eskaintza
onartzeko konbentzitu zuten, esaten baitzuten Buda ez zitzaizkien
onartuak ez zirenean onartuko, eta, hala, Ananda berehala onartuko
lituzke. Uttarak bere burua aldatu eta baldintza onartu zituen. Haiengandik
ihes egitea erabaki zuen Valiant Revata-k konbentzitzea eta Vajjian
monjeak benetako hiztunak izan zirela eta Dhamma-ren babesleak direla. Venerable Revata bere errusiarrarekin ikusi eta ez zien onartzen. Uttarak baztertu egin zuen. Gaia
behin betiko konpontzera, Revata Venerableak aholku bat eman zion
Vāḷikārāmari dei egin behar zitzaiola, Theres Sabbjakāmi eguneko
zaharrenetako hamar hausteengatik. Bere iritzia eman ondoren, zortzi monarkako batzorde batek entzun behar izan zuen, eta bere balioa boto bidez erabaki zuen. Gauzak
epaitzeko deitutako zortzi monjeak izan ziren Venerables Sabbakāmi,
saṃha, Khujjasobhita eta Vāsabhagāmika, Ekialdetik eta Mendebaldeko lau
monxes, Venerables Revata, Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa eta Sumana. Gaia eztabaidatu dute Revata-k galdekari gisa eta sabbakāmī bere galderei erantzunez. Eztabaidatu ostean, zortzi monjeek Vajjian monjeen aurka erabaki zuten eta haien epaia agerian jarri zen. Ondoren
zortziehun monjeek Dhamma eta Vinaya errezitatu zituzten eta Sattasatī
izenez ezagutzen zen errezitaldia, zazpi ehun monje bertan parte hartu
baitzuten. Kontseilu
historiko hori ere deitzen zaio, Yasatthera Sangīti, Elder Yasak
beregan duen rola nagusiagatik eta Vinaya babesteko ardura dela eta. Vajjian
fraideek erabateko erabakia hartu zuten Kontseiluaren erabakia onartu
eta defentsan Mahāsaṅgiti deitu zioten kontseilu izendatu zuten.
Hirugarren Kontseilua
Hirugarren
Kontseilua nagusiki ospatu zen Saṅgha kentzeko ustezko ustelkeriaren
eta monje faltsuek heretikoaren ikuspegiak zituzten. Kontseiluak 326 B.C. Asokārāma Ashera enperadorearen babespean. Elder Moggaliputta Tissa buru zuen eta mila monjeek Kontseilu horretan parte hartu zuten. Tradizioak Asokak bere tronua irabazi zuen, bere aitaren semearen
odolaren bidez, bere anaia, Tissa Kumāra, bere anaia salbu, azkenean
Arahantship ordenatu eta lortzen zuena. Asoka biurtu egin zen Buddha Mahaparinibbānaren ondoren, berrehun eta hirurogeita hamargarren urtean. Hasieran,
Dhamma eta Saṅgha omenaldi bakarrari bakarrik ordaindu eta beste
erlijio batzuetako kideak ere onartzen zituen aita aurrekoak bezala. Hala eta guztiz ere, hori guztia gertatu zen Noord-Vagga predikatu zuen hasiberri-monje basatiak Nigrodha ezagutu zuenean. Hortik aurrera, beste erlijio talde batzuekiko atxikimendua utzi zuen eta Dhamma sakondu zuen interes eta mesedetan. Bere
aberastasun izugarria erabili zuen, esate baterako, laurogeita lau mila
pagodas eta vihāras, eta Bhikkhusek lau baldintza betetzen dituela. Bere semea Mahinda eta bere alaba Saṅghamittā Saṅgha ordenatu eta onartu zuten. Azkenean, bere eskuzabaltasuna Saṅgha barruan arazo larriak eragin zituen. Denboran
gizon indartsuak zeuden gizonak infiltratuta zeuden, ikuspegi
hertsikoak eta ordena erakarri zituztelako, enperadorearen laguntza
eskuzabala eta janari, jantzi, aterpe eta medikuen eskaintza garestiak. Gizon
gaiztoak eta lotsagabeak, okerreko ikuspegiak defendatzen saiatu ziren,
ordena bateratzen saiatu ziren, baina ordenazioarekiko desegokiak
ziren. Hala
ere, enperadoreak eskuzabaltasuna ustiatzeko aukera izan zuten, beren
helburuetarako eta jantzirik eman eta ordenan sartu ziren, behar bezala
ordenatu gabe. Ondorioz, Saṅgha errespetua gutxitu egin zen. Hau argitu zenean, benetako fraide batzuek ez zuten preskripzio
purifikazioa edo Uposatha ekitaldia ukatu, monje hondatuak eta
heretikoak elkartuz. Enperadoreak
horri buruz entzun zuenean, egoera zuzentzeko eta bere ministroei
monjeei bidali zien zeremonia egiten zuten aginduarekin. Hala
eta guztiz ere, enperadoreak ministroari ez zitzaion agindu zehatzik
ematen zer esan nahi zuen bere agindua betetzeko erabiltzen zitzaien. Monjeek uko egin eta ekitaldia ospatu zuten beren faltsu eta ‘thieving’ lagunen [heyasinivāsaka] enpresarekin. Etsipenez,
haserre ministroak monje eserlekuen lerroa aurreratu eta ezpata
marrazten saiatu zen, guztiak bata bestearen atzetik, Tissa agindutako
erregearen anaia iritsi arte. Ministro
izugarriek hilketa gelditu zuten eta aretoan ihes egin zuten, eta Asoka
enperadoreari jakinarazi zitzaion gertatutakoa eta hilketak errukitu
egin zituen. Thera Moggaliputta Tissa-ren aholkulari bilatzen zuen. Proposatu zuen monje heretikoak ordena batetik kanporatu eta hirugarren Kontseiluak berehala deitu behar zituela. Beraz, enperadoreen erregealdiko hamazazpigarren urtean, hirugarren Kontseilua deitzen zen. Thera
Moggaliputta Tissa-k prozedura buru zuen eta mila monje aukeratu zituen
hirurogeita hamar mila parte-hartzailek Dhammaren eta Vinaya-ren
errezitatze tradizionalarengatik, bederatzi hilabetez. Enperadorea, monjeek Buddha irakaspenei buruzko monasterio batzuei galdetu zioten. Erantzun okerrak jasan zituztenek Saṅgha etatik berehala kanporatu zuten. Horrela Bhikkhu Saṅgha heretikoak eta bhikkhus faltsuak ezabatu ziren.
Kontseiluak beste gauza garrantzitsu batzuk ere lortu zituen. The
Elder Moggaliputta Tissa, heresiak zenbaki bat errefusatzeko eta Dhamma
garbi mantentzea ziurtatzeko, liburu bat bete Kathāvatthu izeneko
kontseilu zehar. Liburu
honek hogeita hiru kapitulu ditu, eta eztabaida-bilduma bat da (kathā)
eta afera filosofikoetan sekta desberdinek jasotzen dituzten ikuspegi
heretikoen erreflexioak. Abhidhamma Piṭakaren zazpi liburuen bosgarrena da. Kontseiluko kideek ere Buda doktrina onartzeko baimena eman zioten. Vibhajjavāda, Analisiaren Doktrina izendatu zuten. Teravāda doktrina onartutakoaren berdina da. Dhamma-ren
muntaia honen lorpen garrantzitsuenetariko bat eta mendeetan zehar
fruituak eman zitzanetariko bat izan zen. Enperadoreak monjeak bidaltzen
zituen, Buda Dhamma eta Vinaya-k oso ondo ezagutzen zutena, irakatsi
ahal izateko. bederatzi herrialde desberdinetan. Dhammadūta monje hauek Venerable Majjhantika Thera Kashmiri eta Gandhāra-ra joan ziren. Dhamma predikatu eta fraideen ordena ezartzeko eskatu zion. Venerable
Mahādeva Mahinsakamaṇḍaḷa (Mysore modernoa) bidali zen eta Rakkhita
Thera Venerablea Vanavāsi bidali zuten (Kanara iparraldean, India
hegoaldean). Venerable Yonaka Dhammarakkhita Thera Upper Aparantaka
(iparraldeko Gujarat, Kathiawar, Kutch eta Sindh) bidali zuten. .
Kontseilua nagusiki ospatu zen Saṅgha kentzeko ustezko ustelkeriaren
eta monje faltsuek heretikoaren ikuspegiak zituzten. Kontseiluak 326 B.C. Asokārāma Ashera enperadorearen babespean. Elder Moggaliputta Tissa buru zuen eta mila monjeek Kontseilu horretan parte hartu zuten. Tradizioak Asokak bere tronua irabazi zuen, bere aitaren semearen
odolaren bidez, bere anaia, Tissa Kumāra, bere anaia salbu, azkenean
Arahantship ordenatu eta lortzen zuena. Asoka biurtu egin zen Buddha Mahaparinibbānaren ondoren, berrehun eta hirurogeita hamargarren urtean. Hasieran,
Dhamma eta Saṅgha omenaldi bakarrari bakarrik ordaindu eta beste
erlijio batzuetako kideak ere onartzen zituen aita aurrekoak bezala. Hala eta guztiz ere, hori guztia gertatu zen Noord-Vagga predikatu zuen hasiberri-monje basatiak Nigrodha ezagutu zuenean. Hortik aurrera, beste erlijio talde batzuekiko atxikimendua utzi zuen eta Dhamma sakondu zuen interes eta mesedetan. Bere
aberastasun izugarria erabili zuen, esate baterako, laurogeita lau mila
pagodas eta vihāras, eta Bhikkhusek lau baldintza betetzen dituela. Bere semea Mahinda eta bere alaba Saṅghamittā Saṅgha ordenatu eta onartu zuten. Azkenean, bere eskuzabaltasuna Saṅgha barruan arazo larriak eragin zituen. Denboran
gizon indartsuak zeuden gizonak infiltratuta zeuden, ikuspegi
hertsikoak eta ordena erakarri zituztelako, enperadorearen laguntza
eskuzabala eta janari, jantzi, aterpe eta medikuen eskaintza garestiak. Gizon
gaiztoak eta lotsagabeak, okerreko ikuspegiak defendatzen saiatu ziren,
ordena bateratzen saiatu ziren, baina ordenazioarekiko desegokiak
ziren. Hala
ere, enperadoreak eskuzabaltasuna ustiatzeko aukera izan zuten, beren
helburuetarako eta jantzirik eman eta ordenan sartu ziren, behar bezala
ordenatu gabe. Ondorioz, Saṅgha errespetua gutxitu egin zen. Hau argitu zenean, benetako fraide batzuek ez zuten preskripzio
purifikazioa edo Uposatha ekitaldia ukatu, monje hondatuak eta
heretikoak elkartuz. Enperadoreak
horri buruz entzun zuenean, egoera zuzentzeko eta bere ministroei
monjeei bidali zien zeremonia egiten zuten aginduarekin. Hala
eta guztiz ere, enperadoreak ministroari ez zitzaion agindu zehatzik
ematen zer esan nahi zuen bere agindua betetzeko erabiltzen zitzaien. Monjeek uko egin eta ekitaldia ospatu zuten beren faltsu eta ‘thieving’ lagunen [heyasinivāsaka] enpresarekin. Etsipenez,
haserre ministroak monje eserlekuen lerroa aurreratu eta ezpata
marrazten saiatu zen, guztiak bata bestearen atzetik, Tissa agindutako
erregearen anaia iritsi arte. Ministro
izugarriek hilketa gelditu zuten eta aretoan ihes egin zuten, eta Asoka
enperadoreari jakinarazi zitzaion gertatutakoa eta hilketak errukitu
egin zituen. Thera Moggaliputta Tissa-ren aholkulari bilatzen zuen. Proposatu zuen monje heretikoak ordena batetik kanporatu eta hirugarren Kontseiluak berehala deitu behar zituela. Beraz, enperadoreen erregealdiko hamazazpigarren urtean, hirugarren Kontseilua deitzen zen. Thera
Moggaliputta Tissa-k prozedura buru zuen eta mila monje aukeratu zituen
hirurogeita hamar mila parte-hartzailek Dhammaren eta Vinaya-ren
errezitatze tradizionalarengatik, bederatzi hilabetez. Enperadorea, monjeek Buddha irakaspenei buruzko monasterio batzuei galdetu zioten. Erantzun okerrak jasan zituztenek Saṅgha etatik berehala kanporatu zuten. Horrela Bhikkhu Saṅgha heretikoak eta bhikkhus faltsuak ezabatu ziren.
Kontseiluak beste gauza garrantzitsu batzuk ere lortu zituen. The
Elder Moggaliputta Tissa, heresiak zenbaki bat errefusatzeko eta Dhamma
garbi mantentzea ziurtatzeko, liburu bat bete Kathāvatthu izeneko
kontseilu zehar. Liburu
honek hogeita hiru kapitulu ditu, eta eztabaida-bilduma bat da (kathā)
eta afera filosofikoetan sekta desberdinek jasotzen dituzten ikuspegi
heretikoen erreflexioak. Abhidhamma Piṭakaren zazpi liburuen bosgarrena da. Kontseiluko kideek ere Buda doktrina onartzeko baimena eman zioten. Vibhajjavāda, Analisiaren Doktrina izendatu zuten. Teravāda doktrina onartutakoaren berdina da. Dhamma-ren
muntaia honen lorpen garrantzitsuenetariko bat eta mendeetan zehar
fruituak eman zitzanetariko bat izan zen. Enperadoreak monjeak bidaltzen
zituen, Buda Dhamma eta Vinaya-k oso ondo ezagutzen zutena, irakatsi
ahal izateko. bederatzi herrialde desberdinetan. Dhammadūta monje hauek Venerable Majjhantika Thera Kashmiri eta Gandhāra-ra joan ziren. Dhamma predikatu eta fraideen ordena ezartzeko eskatu zion. Venerable
Mahādeva Mahinsakamaṇḍaḷa (Mysore modernoa) bidali zen eta Rakkhita
Thera Venerablea Vanavāsi bidali zuten (Kanara iparraldean, India
hegoaldean). Venerable Yonaka Dhammarakkhita Thera Upper Aparantaka
(iparraldeko Gujarat, Kathiawar, Kutch eta Sindh) bidali zuten. .
Venerable
Mahārakkhita Thera Yonaka-loka (bakiarren, Bactriarren eta greziarren
lurraldea) joan zen. Venerable Majjhima Thera Himavanta (Himalayako
aldameneko tokira) joan zen. Soṇa beneragarria eta Venerable Uttara
Suvaṇṇabhūmiri bidali zitzaien [orain Myanmar]. Venerable
Mahinda Thera, Venerable Ittiya Thera, Venerable Uttiya Thera,
Venerable Sambala Thera eta Venerable Bhaddasāla Thera Tambapaṇṇi (orain
Sri Lanka) bidali zituzten. Dhamma-ren misioek arrakasta handiak lortu eta fruitu handiak izan
zituzten denboran zehar, eta bide luzea egin zuten Dhamma oparitarekin
eta beren zibilizazio eta kulturen eraginpean. Dhamma Buda-ren bidez zabaltzen zen bitartean, India bisitatu zuen Visvaguru, munduko irakaslea. Laugarren Kontseilua Laugarren Kontseilua Tambapaṇni [Sri Lanka] ospatu zen 29 B.C. Rey Vaṭṭāmaṇi-ren babespean. Konbentzioaren
arrazoi nagusia monje gehienentzat Tipiṭakako oroitzapenetan gorde ez
zenez geroztik, ez zen posible izan, Venerable Mahinda lehenengoa izan
zena eta berehala jarraitzen zutena izan zena. Hori
dela eta, idatzizko artea izan zen, garrantzi handiz garatu zen garai
hartan, uste baitzen Buda doktrinaren irakaspen osoa gorputz osoa eta
egokia zela. King Vaṭṭagāmaṇi-k monjeari buruzko ideia eta aholku bat egin zituen, Tipiṭakak bere osotasunean idatzitakoa murrizteko. Hori
dela eta, beraz, Dhamma benetakoa iraunkorki kontserbatu ahal izan
dadin, Venerable Mahārakhita eta bost ehun monjeek Budaren hitzak aipatu
zituzten eta palmondoak hostozabaletan idatzi zituzten. Azpimarratzekoa
da proiektu hau izeneko haitzulo batean gertatu zena: Āloka lena, gaur
egun Matale-ren ondoan dagoen antzinako lurzoruaren lepoan. Horrela Kontseiluaren xedea lortu zen eta autentiko Dhammaren idatzizko kontserbazioa bermatu egin zen. Geroago, XVIII. Mendean, Vijayarājasīha erregeak haitzuloan sortutako Buda irudiak zituen. Bosgarren Kontseilua Bosgarren
Kontseilua Māndalay-n gertatu zen, Birmania gaur egun Myanmar-en 1871.
urtean ezagutzen dena, Mindon erregearen erregealdian. Bilera
honen helburu nagusia Buda irakaspen guztiak errezitatzea zen eta
xehetasun gutxirekin aztertzea, horietako bat aldatu, desitxuratu edo
eroriz gero. Hiru
zaharrenak, Mahāthera Jāgarābhivaṃsa bortitza, Venerable
Narindābhidhaja eta Venerable Mahāthera Sumaṅgalasāmi izan ziren buru,
bi mila eta lau mila monje (2.400). Dhammako errezitazio bateratuak bost hilabetez iraun zuen. Kontseiluko
lan hau ere izan zen Tipiṭaka osorako, hogeita bederatzi hogeita
bederatzi marmolezko lauza zedarritu zitzaizkion Myanmarren gidoian eta
aho batez onartu ondoren. Bi
mila eta laurehun erlijioko monjeek eta artisau trebatuek egin zuten
monumentu hori egin zuten, labar bakoitzaren amaieran “piṭaka”
miniaturazko pagodas ederrean zeudela, Mindon-en Kuthodaw erregearen
baselizako gune berezi batean, Māndalay-ren oinetan “Gaur egungo munduko liburu handiena” deitzen den mendilerroa da gaur egun.
Mahārakkhita Thera Yonaka-loka (bakiarren, Bactriarren eta greziarren
lurraldea) joan zen. Venerable Majjhima Thera Himavanta (Himalayako
aldameneko tokira) joan zen. Soṇa beneragarria eta Venerable Uttara
Suvaṇṇabhūmiri bidali zitzaien [orain Myanmar]. Venerable
Mahinda Thera, Venerable Ittiya Thera, Venerable Uttiya Thera,
Venerable Sambala Thera eta Venerable Bhaddasāla Thera Tambapaṇṇi (orain
Sri Lanka) bidali zituzten. Dhamma-ren misioek arrakasta handiak lortu eta fruitu handiak izan
zituzten denboran zehar, eta bide luzea egin zuten Dhamma oparitarekin
eta beren zibilizazio eta kulturen eraginpean. Dhamma Buda-ren bidez zabaltzen zen bitartean, India bisitatu zuen Visvaguru, munduko irakaslea. Laugarren Kontseilua Laugarren Kontseilua Tambapaṇni [Sri Lanka] ospatu zen 29 B.C. Rey Vaṭṭāmaṇi-ren babespean. Konbentzioaren
arrazoi nagusia monje gehienentzat Tipiṭakako oroitzapenetan gorde ez
zenez geroztik, ez zen posible izan, Venerable Mahinda lehenengoa izan
zena eta berehala jarraitzen zutena izan zena. Hori
dela eta, idatzizko artea izan zen, garrantzi handiz garatu zen garai
hartan, uste baitzen Buda doktrinaren irakaspen osoa gorputz osoa eta
egokia zela. King Vaṭṭagāmaṇi-k monjeari buruzko ideia eta aholku bat egin zituen, Tipiṭakak bere osotasunean idatzitakoa murrizteko. Hori
dela eta, beraz, Dhamma benetakoa iraunkorki kontserbatu ahal izan
dadin, Venerable Mahārakhita eta bost ehun monjeek Budaren hitzak aipatu
zituzten eta palmondoak hostozabaletan idatzi zituzten. Azpimarratzekoa
da proiektu hau izeneko haitzulo batean gertatu zena: Āloka lena, gaur
egun Matale-ren ondoan dagoen antzinako lurzoruaren lepoan. Horrela Kontseiluaren xedea lortu zen eta autentiko Dhammaren idatzizko kontserbazioa bermatu egin zen. Geroago, XVIII. Mendean, Vijayarājasīha erregeak haitzuloan sortutako Buda irudiak zituen. Bosgarren Kontseilua Bosgarren
Kontseilua Māndalay-n gertatu zen, Birmania gaur egun Myanmar-en 1871.
urtean ezagutzen dena, Mindon erregearen erregealdian. Bilera
honen helburu nagusia Buda irakaspen guztiak errezitatzea zen eta
xehetasun gutxirekin aztertzea, horietako bat aldatu, desitxuratu edo
eroriz gero. Hiru
zaharrenak, Mahāthera Jāgarābhivaṃsa bortitza, Venerable
Narindābhidhaja eta Venerable Mahāthera Sumaṅgalasāmi izan ziren buru,
bi mila eta lau mila monje (2.400). Dhammako errezitazio bateratuak bost hilabetez iraun zuen. Kontseiluko
lan hau ere izan zen Tipiṭaka osorako, hogeita bederatzi hogeita
bederatzi marmolezko lauza zedarritu zitzaizkion Myanmarren gidoian eta
aho batez onartu ondoren. Bi
mila eta laurehun erlijioko monjeek eta artisau trebatuek egin zuten
monumentu hori egin zuten, labar bakoitzaren amaieran “piṭaka”
miniaturazko pagodas ederrean zeudela, Mindon-en Kuthodaw erregearen
baselizako gune berezi batean, Māndalay-ren oinetan “Gaur egungo munduko liburu handiena” deitzen den mendilerroa da gaur egun.
Kontseilua Kaba Aye Yangon-en deitu zuten, Rangoon lehen aldiz 1954an,
bosgarren Mandalay-n ospatu zen laurogeita hiru urteetan. Gobernuko burmeneak babestutako lehen ministroak, U Nu jaunak zuzendutakoa. Mahā
Pāsāna Gūhā eraikitzeko baimena eman zion, haitzuloa eraiki zuen
lurretik sortu zenean, topaketa indigena Sattapānni koba bezainbatean,
lehen Dhamma Kontseiluaren webgunea bezala. 1954ko
maiatzaren 17an bete zen Kontseilua. Aurreko goi-karguen kasuan bezala,
bere lehen helburua Dhamma eta Vinaya benetakoa baieztatzea eta
zaintzea zen. Hala ere, zortzi herrialdetan parte hartu zuten monjeek bakarra izan zen. Bi
mila bostehun lagun Teravāda monjeek ikasi zuten Myanmar, Kanbodia,
India, Laos, Nepal, Sri Lanka, Tailandia eta Vietnam artean. Berandu
Venerable Mahāsi Sayadaw bedeinkatua Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa
Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika Dhamma buruz beharrezkoak diren
galderak galdetu noble zeregina ikasi eta modu egokian erantzun. Biltzar hau bete zenean, parte hartzen duten herrialde guztiek Pāli
Tipiṭakak beren jatorrizko gidoietan sartu zituzten, India izan ezik. Dhamma
Scripturesen errezitatze tradizionalak bi urte eman zituen, Tipiṭakak
eta bere gidoi guztietako literatura aliatuek arretaz aztertu zituzten. Ezberdintasunak aurkitu dira behera, behar diren zuzenketak egin eta bertsio guztiak konbinatu ondoren. Zorionez, aurkitu zen ez dagoela ezberdintasun handirik testuen edukian. Azkenean,
Kontseiluak ofizialki onetsi ondoren, Tipiṭakaren eta bere iruzkinen
bolumen guztiak Prentsako prentsetan inprimatzeko prestatu ziren eta
Myanmar (Burmese) gidoian argitaratu zen. Erronka nabarmena izan zen bi mila bostehun fraide eta laudorio ugari eskainitako ahaleginen bidez. 1956ko maiatzean, beren lanak amaitu ziren, bi milioi eta erdi urte igaro ondoren, Lordek Parinibbana lortu zuen. Kontseiluko lana izan zen Budismoaren mundu osoko ordezkarien lorpen bakarra. Produkzioari ekin zion Tipiṭakaren bertsioa Gotama Buddha-ren
irakaspen pristinei eta egungo errendimendu autoritarioei egiazkoa zela
aitortu zitzaion. Seigarren Saṅgāyana ondoren inprimatutako bolumenak Myanmarko gidoian inprimatuta zeuden. Indiako
jendearen bolumena egiteko, Vipassana Research Institute-k Tipiṭakako
bere Aṭṭhakathās eta ṭikas-en Devanagari 1990. urtean inprimatzeko
proiektua hasi zuen.
Eight
places are holy to the Buddhists because they are locations of the
important events in Buddha’s life. The 4 most holy are concentrated in
NE India and S Nepal.
places are holy to the Buddhists because they are locations of the
important events in Buddha’s life. The 4 most holy are concentrated in
NE India and S Nepal.
in.pinterest.com
9) Classical Belarusian
9) Класічная беларуская 2617 УРОК Пт 11 мая Калі ласка, наведайце:
http://sarvajan.ambedkar.org Перавесці Google Пераклад на роднай мове, выкарыстоўваючы
https://translate.google.com Гэта ваш УРОК ад:
Аналітычнае Insight Net - бясплатна Інтэрнэт Tipitaka даследаванні і
універсітэт практыкі і звязаныя з навінамі праз
http://sarvajan.ambedkar.org ў 105 класічных мовах E-mail:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
Pali Canon Інтэрнэт Арыгінальныя Словы Буды
Паходжанне Палі Canon «Выкажам
здагадку, што манах быў сказаць:” Сябры, я чуў, і атрымаў гэта з
уласных вуснаў Госпада: гэта Дхарма, гэта дысцыпліна, гэта вучэнне
Настаўнікі “, тады, манахі, вы не павінны ні сцвярджаць, ні ўхваляю яго слова. Затым,
без адабрэння або неўхвалення, яго слова і выраз павінна быць старанна
адзначаны і ў параўнанні з Сутта і разгледжаны ў святле дысцыпліны. Калі
яны на такое параўнанне і агляд, знойдзеныя не адпавядаюць Сутта або
дысцыпліны, заключэнне павінна быць: «Несумненна, гэта не словы Буды,
гэта было няправільна зразумета гэтым манахам», і справа павінна быць адхілена. Але дзе на такое параўнанне і агляд яны знаходзяцца, каб яны
адпавядалі Сутта або дысцыпліны, заключэнне павінна быць: «Несумненна,
гэтае слова Буды, гэта было правільна разумеюцца гэтым манахам.» - DN 16 Махапариниббана Сутта - Вялікі Адначасна Буды Апошнія дні
Сапраўдныя вучэнне Гаўтамы Буды былі захаваны і якія дайшлі да нас, і павінны быць знойдзены ў Типитаки. Слова Pāli «Tipitaka», у літаральным перакладзе азначае «тры кашы» (ці = тры + Питак = зборнікі пісанняў). Усе вучэнні Буды былі падзеленыя на тры часткі. 1. Першая частка вядомая як Vinaya Питак і змяшчае ўсе правілы, якія Буда устаноўленых для законнікаў і законніц.
2. Другая частка называецца Suttaṅta Питака і ўтрымлівае дыскурсы.
3. Трэцяя частка вядомая як Абхидхаммы Питак і ўключае ў сябе псіха-этычнае вучэнне Буды. Вядома,
што кожны раз, калі Буда даваў навучанні сваім рукапаложаных вучняў або
адстою паслядоўнікаў або прадпісаныя манаскі правіла, у ходзе яго сорак
пяць гадоў служэння, тыя з яго адданых і вучоных манахаў, то прысутныя
неадкладна здзейсніць яго вучэнне слова за слова ў памяці. Такім чынам, словы Буды былі захаваны дакладна і былі ў свой час перадаваліся вусна ад настаўніка да вучня. Некаторыя
з манахаў, якія пачулі пропаведзь Буды ў чалавеку былі архатами, і
таму, па вызначэнні, «чыстыя» тыя свабодныя ад запалу, нядобразычлівасць
і зман, і таму, быў, без сумневу, здольныя ўтрымліваць, выдатна словы
Буды. Такім чынам, яны забяспечылі, што вучэнне Буды будзе захавана дакладна для нашчадкаў. Нават
тыя адданыя манахі, якія яшчэ не дасягнулі Arahantahood але дасягнулі
першыя тры этапы кананізацыі і мелі магутныя, які захоўвае памяць
таксама можа патэлефанаваць на розум слова ў слова тое, што прапаведаваў
Буда і так мог быць годнымі захавальнікамі вучэнні Буды. Адзін такіх манах Ананд, абраны слуга і пастаянны спадарожнік Буды на працягу апошніх дваццаці пяці гадоў свайго жыцця. Ананда была вельмі разумнай і таленавітай здольнасцю памятаць усё, што ён чуў. На
самай справе, гэта была яго выказаць пажаданне, што Буда заўсёды
звязаны ўсе яго дыскурсаў да яго, і, хоць ён яшчэ не была Arahanta ён
свядома імкнецца словы памяці для слова ўсё пропаведзі Буды, з якімі ён
настаўляў манахаў, манашак і яго кладуць паслядоўнікаў. Сумесныя намаганні гэтых таленавітых і адданых манахаў дазволілі
Дхарма і віна, як вучыў Буда, каб захаваць у сваім першапачатковым
стане. Pāli Tipitaka і яе саюзнікаў літаратура існуе ў выніку адкрыцця Буды высакароднага і вызваляе шлях чыстай Дхармы. Гэты шлях дазваляе ўсім тым, хто ёй варта весці мірную і шчаслівае жыццё. Сапраўды,
у гэты дзень і ўзросце нам пашанцавала мець сапраўдныя вучэнні Буды
захавалі для будучых пакаленняў праз добрасумленныя і сумесныя намаганні
яго пасвячаныя вучняў на працягу стагоддзяў. Буда
казаў сваім вучням, што, калі ён ужо не быў сярод іх, што гэта было
неабходна, каб Сангха павінны аб’яднацца з мэтай калектыўнай дэкламацыі
дхарма, менавіта так, як ён вучыў яго. У
адпаведнасці з гэтай інструкцыяй першы Старэйшыны належным чынам
склікаў савет і сістэматычна загадаў усім дыскурсы Буды і манаскіх
правілаў, а затым добрасумленна чыталі іх слова ў слова ў канцэрце.
Вучэнне, якое змяшчаецца ў Tipitaka таксама вядома як дактрыны сіёнскіх [Теравады]. Гэтыя дыскурсы нумар некалькі соцень і заўсёды чыталі слова ў слова з тых часоў першы савет быў скліканы. Пасля,
больш саветаў былі названыя па шэрагу прычын, але ў кожным з іх усё
цела вучэнні Буды заўсёды выкладзенаму ўдзельнікамі Сангха, ўзгоднена і
даслоўна. Першы
савет адбыўся праз тры месяцы пасля дасягнення Буды Махапариниббана і
рушыў услед яшчэ пяць, два з якіх былі праведзены ў дзевятнаццатым і
дваццатым стагоддзях. Гэтыя
калектыўныя дэкламацыі, якія былі выкананы манахамі на ўсе гэтыя Дхамме
саветах вядомыя як «Dhamma Saṅgītis», Дхамма дэкламацыя. Яны
настолькі прызначаныя з-за прэцэдэнту на Першым Dhamma Савета, калі ўсе
Teachings чыталіся спачатку Старэйшыны Сангха, а затым скандавала яшчэ
раз хорам усімі манахамі, якія ўдзельнічаюць у зборы. Дэкламацыі была ацэнены, былі сапраўднымі, тады і толькі тады, калі яна была аднагалосна адобрана членамі Савета. Ніжэй прыводзіцца кароткая гісторыя Шэсць саветаў. першы савет Кароль Ajātasattu спансаваў першы савет. Ён быў скліканы ў 544 г. да н.э. у Sattapaāāī пячоры, размешчанай за межамі Rājagaha праз тры месяцы пасля таго, як Буда сканаў. Падрабязную справаздачу аб гэтай гістарычнай сустрэчы можна знайсці ў Cūllavagga віна Питака. Згодна
з гэтым запісы інцыдэнт, які заахвоціў Elder Махакашьяп назваць гэтую
сустрэчу яго слуханне грэбліва заўвагу аб строгіх правілах жыцця для
манахаў. Гэта тое, што здарылася. Манах
Субхадд, былы цырульнік, які высьвеціў у канцы жыцця, пачуўшы, што Буда
скончыліся, выказаў абурэнне ў сувязі з неабходнасцю выконваць усе
правілы для манахаў, усталяванага Будай. Многія манахі руйнаваліся пра смерць Буды і глыбока засмучаныя. Аднак, старац Махакашьяпа пачуў Субхадд кажуць: ‘Хопіць вашыя рэверансы, не абражайце, ня наракае. Мы добра пазбавіцца ад гэтага вялікага пустэльніка (Буда). Мы
пакутавалі, калі ён сказаў, «гэта дапушчальна для вас, гэта не
дапушчальна для вас», але зараз мы зможам зрабіць, як нам падабаецца, і
мы не будзем рабіць тое, што нам не падабаецца «». Махакашьяпа
насцярожыла яго заўвагу і баяўся, што Дхарма і Виная можа быць
пашкоджаны і ня выжыць некранутым, калі іншыя манахі павінны былі весці
сябе як Субхадда і інтэрпрэтаваць дхарма і правілы віна, як ім
заманецца. Каб пазбегнуць гэтага, ён вырашыў, што Дхарма павінны быць захаваны і абаронены. З гэтай мэтай пасля атрымання ўхвалы Сангха ён назваў савет пяцісот Архатов. Ананда павінна была быць уключана ў гэта пры ўмове, што ён дасягнуў Arahanthood да таго часу савет скліканай. З Elder Махакашьяпа старшынствуючага, пяць-сто Архат манахі сабраліся на раду падчас сезона дажджоў. Першым, што Махакашьяпа зрабіў на пытанне перадавога эксперт па віна дня, прп Упаў на прыватнасцях манаскага правілы. Гэты манах быў добра кваліфікаваны для выканання гэтай задачы, як вучыла яго Буда ўсёй самага віна. Перш
за ўсё Elder Махакашьяпа спытаў яго канкрэтна пра пастанову аб першым
злачынстве [pārājika], у дачыненні да да прадмета, з нагоды, асобы
уведзены, абвяшчэнне, паўтор абвяшчэння, злачынствы і пры не- злачынства. Ўпалі даў дасведчаныя і адэкватныя адказы і яго заўвагі сустрэліся з аднадушным адабрэннем старшынствуючага Сангха. Такім чынам, Vinaya быў афіцыйна зацверджаны. Старац Махакашьяп затым звярнуў сваю ўвагу на Ананду ў сіле свайго самавітага вопыту ва ўсіх пытаннях, звязаных з дхармы. На шчасце, у ноч перад Саветам павінен быў сустрэцца, Ананда дасягнуў архатству і ўвайшоў у склад Савета. Старац Махакашьяп, таму змог дапытаць яго, нарэшце, з поўнай упэўненасцю аб Дхарма з канкрэтнай спасылкай на пропаведзі Буды. Гэты апытанне па Дхарма імкнуўся праверыць месца, дзе ўсё дыскурсы былі першыя прапаведавалі і асоба, якой яны былі вырашаны. Ананда,
абапіраючыся на яго слова дасканалай памяці быў у стане адказаць
дакладна і таму дыскурсы сустрэліся з аднадушным адабрэннем Сангха. Першы
Савет таксама даў афіцыйнае адабрэнне на закрыццё кіраўніка на
непаўнагадовы і менш правілы і зацвярджэнне для іх выканання. Спатрэбілася
манахам сем месяцаў, каб чытаць усю віна і Дхарма і тых манахаў досыць
надзеленых добрымі ўспамінамі захавалі ўсё, што было дэкламаваў. Гэты гістарычны першы савет стаў вядома як Paācasatika, таму што ў ім прынялі ўдзел пяць-сто цалкам прасветленыя араханты.
другі савет
Другі
савет быў названы адзін сто гадоў пасля таго, як Parinibbāṇa Буды для
таго, каб урэгуляваць сур’ёзны спрэчка з нагоды «дзесяць пунктаў». Гэта спасылка на некаторыя манах абвальвання дзесяці другарадных правілаў. яны атрымалі: 1. Захоўванне солі ў розе.
2. Харчаванне пасля поўдня.
3. Харчаванне адзін раз, а затым збіраецца зноў у вёску жабраваць.
4. Правядзенне цырымоніі Упосатху з манахамі, якія жывуць у адной і той жа мясцовасці.
5. Правядзенне афіцыйных актаў, калі сход быў няпоўным.
6. Пасля пэўнай практыкі, таму што гэта было зроблена сваім настаўнікам або настаўнікамі.
7. Харчаванне кіслае малако пасля таго, як адзін быў яго паўдзённай трапезай.
8. Спажыванне моцных напояў, перш чым ён быў ферментаваны.
9. Выкарыстанне дыван, які не быў патрэбнага памеру.
10. Выкарыстанне золата і срэбра. Іх
правіны стала пытанне і выклікаў вялікую палеміку, як парушэнне гэтых
правілаў лічылася супярэчным арыгінальнае вучэнне Буды. Кароль Kāḷāsoka быў заступнікам Другі савет і сустрэча адбылася ў Vesali з прычыны наступных абставінаў. Аднойчы,
падчас наведвання Mahāvana Гроув ў Veāsli, Старэйшага Яса стала вядома,
што вялікая група манахаў, вядомых як Vajjians былі парушэнні правілы,
які забараняў прымаючы золата манаха і срэбра, адкрыта прасіць за яго ад
месца адстою адданых. Ён
адразу ж крытыкаваў іх паводзіны і іх адказ быў прапанаваць яму долю
сваіх незаконных даходаў у надзеі, што ён будзе выйграны на працягу. Старац Яс, аднак адмовіўся і пагарджаў імі паводзіны. Манахі
адразу ж падалі на яго з фармальным дзеяннем прымірэння, абвінавачваючы
яго ў тым, абвінавачвалі іх непрафесійныя адданыя. Старац
Яс адпаведна прымірыўся з парафіянамі адданых, але ў той жа час,
пераканаў іх у тым, што Vijjian манахаў зрабілі няправільна працытаваць
Вынясенне Буды на забароне прыняцця або вымагальніцтва золата і срэбра. Свецкія
адразу ж выказалі сваю падтрымку Elder ясов і абвясцілі Vajjian манахаў
беззаконцаў і ерэтык, кажучы «» Старэйшыя Яс ў адзіночку сапраўдны
манах і Sākyan сын. Ўсе астатнія не манахі, а не Sākyan сыноў “. Упартыя
і нераскаянага Vajjian манахі затым пераехалі прыпыніць высокашаноўнай
Яса Thera без адабрэння астатняй частцы Сангха, калі яны даведаліся аб
выніках сваёй сустрэчы з іх непрафесійнымі адданымі. Старац
Яса, аднак пазбег іх вымовы і пайшоў у пошуках падтрымкі з боку
манахаў, у іншых месцах, якія адстойвалі свае артадаксальныя погляды на
віны. Шэсцьдзесят
лясныя жылля манахаў Пава і восемдзесят манахаў з паўднёвых рэгіёнаў
Avanti, якія былі адной і той жа кропкі гледжання, прапанаваў, каб
дапамагчы яму праверыць карупцыю віна. Разам
яны вырашылі пайсці ў Soreyya пракансультавацца высокашаноўнай Ревата,
як ён быў вельмі шануем манах і спецыяліст у Дхарма і віна. Як
толькі манахі Vajjian даведаліся пра гэта, яны таксама шукалі падтрымку
прападобнага Ревата, прапаноўваючы яму чатыры перадумовы, якія ён
адразу ж адмовіўся. Гэтыя
манахі затым спрабавалі выкарыстоўваць тыя ж сродкі, каб атрымаць
перамогу над дзяжурным вялебным Реватом ў мастытам Утар. Спачатку
ён таксама справядліва адхіліў іх прапанову, але яны хітра пераканалі
яго прыняць іх прапанову, сказаўшы, што, калі рэквізіты прызначаныя для
Буды не былі прынятыя да ім, Ананда будзе прапанавана прыняць іх і часта
згаджаюцца рабіць гэта. Uttara змяніў сваё меркаванне і прыняў рэквізіты. Падахвочваюцца
імі ён тады пагадзіўся пайсці і пераканаць высокашаноўнай Ревату
заявіць, што Vajjian манахі былі сапраўды спікерамі Ісціны і
прыхільнікамі Дхармы. Шаноўны Ревата раскусіў іх выкрут і адмовіліся падтрымаць іх. Затым ён адхіліў Утар. Для
таго, каб урэгуляваць гэтае пытанне раз і назаўсёды, шаноўны Ревата
паведаміў, што савет павінен быць выкліканы ў Vāḷikārāma з сябе задаваць
пытанні па дзесяць злачынстваў самы старэйшы з старэйшынаў дзень, Thera
Sabbjakāmi. Як толькі яго меркаванне было дадзена гэта было чуваць камітэтам васьмі манахаў, і тэрмін яго дзеяння вырашылі іх галасавання. Восем
манахаў заклікалі судзіць гэтае пытанне былі Шаноўныя Sabbakāmi, Salha,
Khujjasobhita і Vāsabhagāmika, з Усходу і чатырох манахаў з Захаду,
Прападобнага Ревата, Sambhuta-Sāṇavāsī, Ясы і торба. Яны старанна абмяркоўвалі гэтае пытанне з Ревата як таго, хто пытаецца і sabbakāmī адказваючы на яго пытанні. Пасля таго, як спрэчка быў пачуты восем манахаў вырашылі супраць Vajjian манахаў і іх вердыкт быў абвешчаны на сходзе. Пасля
сямі сотняў манахаў чыталі дхарма і віна і гэты канцэрт стаў вядомы як
Sattasatī, таму што ў ім прынялі ўдзел сем соцень манахаў. Гэты
гістарычны рада таксама называюць, Yasatthera Sangīti з-за галоўную
ролю Старэйшага Яс гуляў у ім і яго памкненьні да абароны віна. У Vajjian манахі катэгарычна адмовіліся прыняць рашэнне Рады і насуперак склікаў савет там уласны, які быў названы Mahāsaṅgiti.
савет быў названы адзін сто гадоў пасля таго, як Parinibbāṇa Буды для
таго, каб урэгуляваць сур’ёзны спрэчка з нагоды «дзесяць пунктаў». Гэта спасылка на некаторыя манах абвальвання дзесяці другарадных правілаў. яны атрымалі: 1. Захоўванне солі ў розе.
2. Харчаванне пасля поўдня.
3. Харчаванне адзін раз, а затым збіраецца зноў у вёску жабраваць.
4. Правядзенне цырымоніі Упосатху з манахамі, якія жывуць у адной і той жа мясцовасці.
5. Правядзенне афіцыйных актаў, калі сход быў няпоўным.
6. Пасля пэўнай практыкі, таму што гэта было зроблена сваім настаўнікам або настаўнікамі.
7. Харчаванне кіслае малако пасля таго, як адзін быў яго паўдзённай трапезай.
8. Спажыванне моцных напояў, перш чым ён быў ферментаваны.
9. Выкарыстанне дыван, які не быў патрэбнага памеру.
10. Выкарыстанне золата і срэбра. Іх
правіны стала пытанне і выклікаў вялікую палеміку, як парушэнне гэтых
правілаў лічылася супярэчным арыгінальнае вучэнне Буды. Кароль Kāḷāsoka быў заступнікам Другі савет і сустрэча адбылася ў Vesali з прычыны наступных абставінаў. Аднойчы,
падчас наведвання Mahāvana Гроув ў Veāsli, Старэйшага Яса стала вядома,
што вялікая група манахаў, вядомых як Vajjians былі парушэнні правілы,
які забараняў прымаючы золата манаха і срэбра, адкрыта прасіць за яго ад
месца адстою адданых. Ён
адразу ж крытыкаваў іх паводзіны і іх адказ быў прапанаваць яму долю
сваіх незаконных даходаў у надзеі, што ён будзе выйграны на працягу. Старац Яс, аднак адмовіўся і пагарджаў імі паводзіны. Манахі
адразу ж падалі на яго з фармальным дзеяннем прымірэння, абвінавачваючы
яго ў тым, абвінавачвалі іх непрафесійныя адданыя. Старац
Яс адпаведна прымірыўся з парафіянамі адданых, але ў той жа час,
пераканаў іх у тым, што Vijjian манахаў зрабілі няправільна працытаваць
Вынясенне Буды на забароне прыняцця або вымагальніцтва золата і срэбра. Свецкія
адразу ж выказалі сваю падтрымку Elder ясов і абвясцілі Vajjian манахаў
беззаконцаў і ерэтык, кажучы «» Старэйшыя Яс ў адзіночку сапраўдны
манах і Sākyan сын. Ўсе астатнія не манахі, а не Sākyan сыноў “. Упартыя
і нераскаянага Vajjian манахі затым пераехалі прыпыніць высокашаноўнай
Яса Thera без адабрэння астатняй частцы Сангха, калі яны даведаліся аб
выніках сваёй сустрэчы з іх непрафесійнымі адданымі. Старац
Яса, аднак пазбег іх вымовы і пайшоў у пошуках падтрымкі з боку
манахаў, у іншых месцах, якія адстойвалі свае артадаксальныя погляды на
віны. Шэсцьдзесят
лясныя жылля манахаў Пава і восемдзесят манахаў з паўднёвых рэгіёнаў
Avanti, якія былі адной і той жа кропкі гледжання, прапанаваў, каб
дапамагчы яму праверыць карупцыю віна. Разам
яны вырашылі пайсці ў Soreyya пракансультавацца высокашаноўнай Ревата,
як ён быў вельмі шануем манах і спецыяліст у Дхарма і віна. Як
толькі манахі Vajjian даведаліся пра гэта, яны таксама шукалі падтрымку
прападобнага Ревата, прапаноўваючы яму чатыры перадумовы, якія ён
адразу ж адмовіўся. Гэтыя
манахі затым спрабавалі выкарыстоўваць тыя ж сродкі, каб атрымаць
перамогу над дзяжурным вялебным Реватом ў мастытам Утар. Спачатку
ён таксама справядліва адхіліў іх прапанову, але яны хітра пераканалі
яго прыняць іх прапанову, сказаўшы, што, калі рэквізіты прызначаныя для
Буды не былі прынятыя да ім, Ананда будзе прапанавана прыняць іх і часта
згаджаюцца рабіць гэта. Uttara змяніў сваё меркаванне і прыняў рэквізіты. Падахвочваюцца
імі ён тады пагадзіўся пайсці і пераканаць высокашаноўнай Ревату
заявіць, што Vajjian манахі былі сапраўды спікерамі Ісціны і
прыхільнікамі Дхармы. Шаноўны Ревата раскусіў іх выкрут і адмовіліся падтрымаць іх. Затым ён адхіліў Утар. Для
таго, каб урэгуляваць гэтае пытанне раз і назаўсёды, шаноўны Ревата
паведаміў, што савет павінен быць выкліканы ў Vāḷikārāma з сябе задаваць
пытанні па дзесяць злачынстваў самы старэйшы з старэйшынаў дзень, Thera
Sabbjakāmi. Як толькі яго меркаванне было дадзена гэта было чуваць камітэтам васьмі манахаў, і тэрмін яго дзеяння вырашылі іх галасавання. Восем
манахаў заклікалі судзіць гэтае пытанне былі Шаноўныя Sabbakāmi, Salha,
Khujjasobhita і Vāsabhagāmika, з Усходу і чатырох манахаў з Захаду,
Прападобнага Ревата, Sambhuta-Sāṇavāsī, Ясы і торба. Яны старанна абмяркоўвалі гэтае пытанне з Ревата як таго, хто пытаецца і sabbakāmī адказваючы на яго пытанні. Пасля таго, як спрэчка быў пачуты восем манахаў вырашылі супраць Vajjian манахаў і іх вердыкт быў абвешчаны на сходзе. Пасля
сямі сотняў манахаў чыталі дхарма і віна і гэты канцэрт стаў вядомы як
Sattasatī, таму што ў ім прынялі ўдзел сем соцень манахаў. Гэты
гістарычны рада таксама называюць, Yasatthera Sangīti з-за галоўную
ролю Старэйшага Яс гуляў у ім і яго памкненьні да абароны віна. У Vajjian манахі катэгарычна адмовіліся прыняць рашэнне Рады і насуперак склікаў савет там уласны, які быў названы Mahāsaṅgiti.
свайго бацькі Ці захавае свой брат, Ціса Кумар, які ў канчатковым выніку
атрымаў загаданы і дасягнуты архатству. Ашока быў каранаваны ў дзвесце васямнаццатым годзе пасля Махапариниббана Буды. Спачатку
ён заплаціў толькі сімвалічную даніну Дхарма і Сангха, а таксама
падтрымлівае членаў іншых рэлігійных сект, як і яго бацька да яго. Аднак, усё гэта змянілася, калі ён сустрэў набожны пачатковец-манах Nigrodha, які прапаведаваў яму аппамад-Вагга. Пасля гэтага ён перастаў падтрымліваць іншыя рэлігійныя групы, і яго цікавасць і адданасць да дхарма паглыбляецца. Ён
выкарыстаў сваё велізарнае багацце, каб пабудаваць, як кажуць,
восемдзесят чатыры тысячы пагад і вихар і шчодра падтрымліваць Мніх з
чатырма рэквізітаў. Яго сын Махінду і яго дачка Сангхамитту былі перадвызначаныя і дапушчаны да Сангха. У рэшце рэшт, яго шчодрасць, каб выклікаць сур’ёзныя праблемы ў Сангха. З
часам заказ было прасякнута многімі нявартымі людзьмі, трымаючы
ерэтычныя погляды і якія былі прыцягнутыя да парадку з-за шчодрую
падтрымку імператара і дарагіх прапановы ежы, адзення, жылля і медыцыну.
Вялікая
колькасць няверуючых, прагных мужчын прапаведнікаў ілжывых поглядаў
спрабавала далучыцца парадкам, але было прызнана непрыдатным для
пасвячэння. Нягледзячы
на гэта, яны захапілі магчымасць эксплуатаваць велікадушнасць
імператара для сваіх уласных мэтаў і апраналі адзення і далучыўся
парадак, не будучы пасвечаны належным чынам. Такім чынам, павага да Сангха памяншаецца. Калі гэта выявілася некаторыя з сапраўдных манахаў адмовіліся
праводзіць прадпісанае ачышчэнне або цырымонію Упосатха ў кампаніі
карумпаваных, ерэтычных манахаў. Калі
імператар даведаўся пра гэта, ён спрабаваў выправіць сітуацыю і
накіраваў адзін з яго міністраў манахаў з камандай, якія яны выконваюць
на цырымонію. Тым
не менш, імператар ня даў міністру ніякіх канкрэтных замоваў, якія
сродкі павінны былі быць выкарыстаны для выканання яго каманды. Манахі
адмовіліся падпарадкоўвацца і правесці цырымонію ў кампаніі сваіх
ілжывых і кампаньёнаў «зладзейскіх» [theyyasinivāsaka]. У
роспачы разгневаны міністр прасунуўся па лініі сядзячым манахаў і
агаляючы меч, адцяў галаву ўсіх з іх адзін за адным, пакуль ён не
прыйшоў да брата караля, Ціса, які быў пасвечаны. Спалоханы
міністр спыніў разню і пакінуў залу і даклаў імператар Ашока быў
глыбока засмучаны і засмучаны тым, што здарылася, і вініл сябе за
забойства. Ён шукаў савет Thera Моггалипутта Цісы. Ён выказаў здагадку, што ерэтычныя манахі быць выключаны з парадку і трэці савет склікаецца неадкладна. Так гэта было, што ў сямнаццатым годзе кіравання імператара Трэці савет быў названы. Thera
Моггалипутта Ціса ўзначаліў вытворчасць і выбраў адну тысячу манахаў з
шасцідзесяці тысяч удзельнікаў для традыцыйнага чытання Дхаммы і віна,
які працягваўся на працягу дзевяці месяцаў. Імператар сам дапытаны манахаў з ліку манастыроў пра вучэнні Буды. Тыя, хто трымаў няправільныя погляды былі выкрытыя і выгнаныя з Сангха неадкладна. Такім чынам Bhikkhu Сангха быў ачышчаны ад ерэтыкоў і фіктыўных манахаў.
Гэтая рада дасягнуты шэраг іншых важных рэчаў. Старац
Моггалипутта Ціса, каб абвергнуць шэраг ерасяў і забяспечыць Дхарма быў
беззаганна, выканала кнігу падчас савета называюць катхаваттхом. Гэтая
кніга складаецца з дваццаці трох кіраўнікоў і ўяўляе сабой сукупнасць
абмеркавання (Катх) і абвяржэння ерэтычных поглядаў розных сект па
пытаннях філасофіі. Гэта пяты з сямі кніг абхидхаммы Питака. Члены Савета таксама далі каралеўскую друк адабрэння да вучэння Буды, назваўшы яго ў Вибхаджьявад, дактрыну аналізу. Гэта супадае з зацверджанай дактрынай Тхеравады. Адным
з найбольш значных дасягненняў гэтай зборкі Дхарма і адзін, які павінен
быў прынесці плён на стагоддзі, быў Імператар пасылае наперад манахаў,
добра разбіраецца ў Дхарма і віна Буды, які мог чытаць усе на памяць,
каб навучыць яго у дзевяці розных краінах. Гэтыя манахі Dhammadūta ўключалі Шаноўны Majjhantika Цер, які адправіўся ў Кашмір і Гандхар. Ён прасіў, каб прапаведаваць дхарма і ўсталяваць парадак манахаў там. Вялебны
MAHADEVA быў адпраўлены ў Mahinsakamaṇḍaḷa (сучасны Майсур) і прп
Rakkhita Фере быў пасланы Vanavāsī (паўночны Канары на поўдні Індыі.)
Звг Yonaka Dhammarakkhita Thera быў адпраўлены ў Верхнюю Aparantaka
(паўночны Гуджарат, Катхиавара, кач і Сіндзі] ,
Вялебны
Mahārakkhita Thera пайшоў Yonaka-лки (зямля lonians, бактриец і
грэкам.) Вялебны Маджхима Thera пайшоў Himavanta (месца прымыкае
Гімалаі.) Вялебны Сон і прп Uttara былі пасланыя Suvannabhumi [цяпер М’янма]. Прп
Махінду Тхер, прп Ittiya Тхер, звг Uttiya Тхер, звг Sambala Тхер і звг
Bhaddasāla Тхер былі пасланыя ў Тамбапання (цяпер Шры-Ланцы). Місіі Dhamma гэтых манахаў ўдаліся, і неслі вялікія плён на працягу
часу і прайшлі доўгі шлях у акультурванні народаў гэтых зямель з дарам
Дхармы і ўплываць на іх цывілізацыю і культуру. З распаўсюджваннем Дхаммы праз слова Буды, у свой час Індыя стала вядомая, як Visvaguru, настаўнік свету. чацвёрты савет Чацвёрты савет быў праведзены ў Тамбапанни [Шры-Ланка] у 29 г. да н пад патранажам караля Vaṭṭagāmaṇi. Асноўнай
прычынай яго склікання было ўсведамленне таго, што зараз не ўяўляецца
магчымым для большасці манахаў захоўваюць усю Tipitaka ў іх памяці, як
гэта мела месца раней для прп Махінду і тых, хто пайшоў за ім неўзабаве
пасля гэтага. Таму,
як і мастацтва лісты было, да гэтага часу істотнае развіццё, было
палічана мэтазгодным і неабходным, каб усё цела вучэнні Буды запісаныя. Кароль
Vaṭṭagāmaṇi падтрымаў ідэю манаха і савет быў праведзены спецыяльна для
зніжэння Типитаки ва ўсёй сваёй паўнаце ў пісьмовай форме. Таму,
так што сапраўдная Дхамма можа быць доўга захоўваецца, Вельмішаноўны
Mahārakhita і пяць сотняў манахаў чыталі словы Буды, а затым запісаў іх
на пальмавых лісці. Гэты
выдатны праект праходзіў у пячоры пад назвай, Алок Лене, размешчаны ў
расколіне старажытнага апоўзня каля таго, што цяпер Matale. Такім чынам, мэтай Савета было дасягнуты і захаванне ў пісьмовай форме аўтэнтычнай Дхаммы было забяспечана. Пазней, у XVIII стагоддзі, кароль Vijayarājasīha былі выявы Буды, створаных у гэтай пячоры. пяты савет Пяты савет адбыўся ў Мандалай, Бірма цяпер вядомы як М’янма ў 1871 годзе н.э. падчас праўлення караля Миндона. Галоўнай
мэтай гэтай сустрэчы было прачытаць усе вучэнні Буды і даследаваць іх у
дробных дэталях, каб убачыць, калі які-небудзь з іх былі змененыя,
скажоныя або выкінуты. Ён
старшыняваў трох старцаў, вялебны Mahāthera Jāgarābhivaṃsa,
Вельмішаноўны Narindābhidhaja, і прп Mahāthera Sumaṅgalasāmi ў кампаніі
нейкіх дзьве тысячы чатырыста манахаў (2400). Іх сумесная Dhamma дэкламацыя працягвалася на працягу пяці месяцаў. Гэта
была таксама работа гэтага савета, каб прымусіць увесь Tipitaka быць
ўпісаны для нашчадкаў на семсот дваццаць дзевяць мармуровых плітах ў
сцэнары М’янмы пасля таго, як яго дэкламацыя была завершана, і
аднагалосна. Гэтая
манументальная задача была выкананая некаторымі дзве тысяч чатырыста
найбольш адукаваных манахамі і многімі кваліфікаванымі майстрамі, якія
па завяршэнні кожнай пліты былі яны размешчаны ў пагады прыгожага
мініятурны «Питак» на адмысловым сайце ў падставе караля Миндона ў
KUTHODAW пагады ля падножжа мандалы Хіл, дзе гэта так званы «самы вялікі ў свеце кніга», стаіць і па гэты дзень.
Вялебны
Mahārakkhita Thera пайшоў Yonaka-лки (зямля lonians, бактриец і
грэкам.) Вялебны Маджхима Thera пайшоў Himavanta (месца прымыкае
Гімалаі.) Вялебны Сон і прп Uttara былі пасланыя Suvannabhumi [цяпер М’янма]. Прп
Махінду Тхер, прп Ittiya Тхер, звг Uttiya Тхер, звг Sambala Тхер і звг
Bhaddasāla Тхер былі пасланыя ў Тамбапання (цяпер Шры-Ланцы). Місіі Dhamma гэтых манахаў ўдаліся, і неслі вялікія плён на працягу
часу і прайшлі доўгі шлях у акультурванні народаў гэтых зямель з дарам
Дхармы і ўплываць на іх цывілізацыю і культуру. З распаўсюджваннем Дхаммы праз слова Буды, у свой час Індыя стала вядомая, як Visvaguru, настаўнік свету. чацвёрты савет Чацвёрты савет быў праведзены ў Тамбапанни [Шры-Ланка] у 29 г. да н пад патранажам караля Vaṭṭagāmaṇi. Асноўнай
прычынай яго склікання было ўсведамленне таго, што зараз не ўяўляецца
магчымым для большасці манахаў захоўваюць усю Tipitaka ў іх памяці, як
гэта мела месца раней для прп Махінду і тых, хто пайшоў за ім неўзабаве
пасля гэтага. Таму,
як і мастацтва лісты было, да гэтага часу істотнае развіццё, было
палічана мэтазгодным і неабходным, каб усё цела вучэнні Буды запісаныя. Кароль
Vaṭṭagāmaṇi падтрымаў ідэю манаха і савет быў праведзены спецыяльна для
зніжэння Типитаки ва ўсёй сваёй паўнаце ў пісьмовай форме. Таму,
так што сапраўдная Дхамма можа быць доўга захоўваецца, Вельмішаноўны
Mahārakhita і пяць сотняў манахаў чыталі словы Буды, а затым запісаў іх
на пальмавых лісці. Гэты
выдатны праект праходзіў у пячоры пад назвай, Алок Лене, размешчаны ў
расколіне старажытнага апоўзня каля таго, што цяпер Matale. Такім чынам, мэтай Савета было дасягнуты і захаванне ў пісьмовай форме аўтэнтычнай Дхаммы было забяспечана. Пазней, у XVIII стагоддзі, кароль Vijayarājasīha былі выявы Буды, створаных у гэтай пячоры. пяты савет Пяты савет адбыўся ў Мандалай, Бірма цяпер вядомы як М’янма ў 1871 годзе н.э. падчас праўлення караля Миндона. Галоўнай
мэтай гэтай сустрэчы было прачытаць усе вучэнні Буды і даследаваць іх у
дробных дэталях, каб убачыць, калі які-небудзь з іх былі змененыя,
скажоныя або выкінуты. Ён
старшыняваў трох старцаў, вялебны Mahāthera Jāgarābhivaṃsa,
Вельмішаноўны Narindābhidhaja, і прп Mahāthera Sumaṅgalasāmi ў кампаніі
нейкіх дзьве тысячы чатырыста манахаў (2400). Іх сумесная Dhamma дэкламацыя працягвалася на працягу пяці месяцаў. Гэта
была таксама работа гэтага савета, каб прымусіць увесь Tipitaka быць
ўпісаны для нашчадкаў на семсот дваццаць дзевяць мармуровых плітах ў
сцэнары М’янмы пасля таго, як яго дэкламацыя была завершана, і
аднагалосна. Гэтая
манументальная задача была выкананая некаторымі дзве тысяч чатырыста
найбольш адукаваных манахамі і многімі кваліфікаванымі майстрамі, якія
па завяршэнні кожнай пліты былі яны размешчаны ў пагады прыгожага
мініятурны «Питак» на адмысловым сайце ў падставе караля Миндона ў
KUTHODAW пагады ля падножжа мандалы Хіл, дзе гэта так званы «самы вялікі ў свеце кніга», стаіць і па гэты дзень.
Dhamma
Day is observed on the full moon of the eighth lunar month. This day
remembers the turning of the wheel of Dharma and the day Buddha gave his
first sermon.
Day is observed on the full moon of the eighth lunar month. This day
remembers the turning of the wheel of Dharma and the day Buddha gave his
first sermon.
in.pinterest.com
10) Classical Bengali
10) ক্লাসিক্যাল বাংলা
2617 শুক্র 11 মে পাঠাও
অনুগ্রহ করে পরিদর্শন করুন:
http://sarvajan.ambedkar.org আপনার মাতৃভাষা অনুবাদ করে এই Google অনুবাদটি অনুবাদ করুন
https://translate.google.com এটা আপনার পাঠ্য থেকে:
বিশ্লেষণাত্মক অন্তর্দৃষ্টি নেট - বিনামূল্যে অনলাইন টিপিকা রিসার্চ এবং
প্র্যাকটিস ইউনিভার্সিটি এবং সংশ্লিষ্ট সংবাদ মাধ্যমের মাধ্যমে
http://svvajan.ambedkar.org 105 টি ক্লাসিক্যাল ল্যাঙ্গুয়েজ ইমেইল:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
পলি ক্যানন অনলাইন বুদ্ধের মূল কথা
পালি ক্যানন মূল ‘অনুমান
করো একজন সন্ন্যাসী বলে: “বন্ধুগণ, আমি শুনেছি এবং পালনকর্তার নিজের ঠোঁট
থেকে এই প্রাপ্তি: এই ধম্ম, এই শৃঙ্খলা, এই মাস্টার এর শিক্ষণ হয়”, তারপর,
সন্ন্যাসী, আপনি অনুমোদন বা না তার অনুমোদন করা উচিত শব্দ। তারপর,
অনুমোদন বা অনুপস্থিতি ছাড়া, তার শব্দ এবং অভিব্যক্তি সাবধানে উল্লেখ করা
উচিত এবং সংশ্লেষের সাথে তুলনা করা উচিত এবং শৃঙ্খলার আলোকে পর্যালোচনা
করা। যদি
তারা, এই তুলনা এবং পর্যালোচনায়, সুতুতার বা শৃঙ্খলা রক্ষার জন্য পাওয়া
যায় না, তাহলে উপসংহার হতে হবে: “নিশ্চিতভাবেই এই বুদ্ধের শব্দ নয়, এটি
এই সন্ন্যাসীর দ্বারা ভুলভাবে বোঝা যায়”, এবং বিষয়টি বাতিল করা হবে। কিন্তু এই ধরনের তুলনা ও পর্যালোচনাতে তারা সুচিত্রা বা শৃঙ্খলা রক্ষার
জন্য পাওয়া যায়, এই সিদ্ধান্ত অবশ্যই হতে হবে: “নিশ্চিতভাবেই এই বুদ্ধের
কথা, এটি সঠিকভাবে এই সন্ন্যাসী দ্বারা বোঝা যায়।” - ডিএন 16 মহাভের্নিববন্য সুত্র - দ্য গ্রেট পাসিং, বুদ্ধের শেষ দিন
গোটামের সত্যিকারের শিক্ষা বুদ্ধকে সংরক্ষিত এবং আমাদের কাছে হস্তান্তর করা হয়েছে এবং টিপাইককে পাওয়া যায়। পালি শব্দ ‘টিপিকাঠ’, আক্ষরিকভাবে ‘তিনটি বাজপাখি’ (টিআই = তিন + পাইকাকা = ধর্মগ্রন্থের সংগ্রহ)। বুদ্ধের সমস্ত শিক্ষা তিন ভাগে ভাগ করা হয়েছিল। 1. প্রথম অংশটি বিনয় পানুকের নামে পরিচিত এবং এতে বৌদ্ধ ও নানদের জন্য বৌদ্ধদের নিযুক্ত সমস্ত নিয়ম রয়েছে।
দ্বিতীয় অংশটিকে সুচিত্রা পুকক বলা হয় এবং এতে বক্তৃতাগুলি অন্তর্ভুক্ত রয়েছে।
3. তৃতীয় অংশ অভিধর্ম Piaka হিসাবে পরিচিত এবং বুদ্ধের মানসিক-নৈতিক শিক্ষা গঠিত হয়। এটি
জানা যায় যে, যখন বুদ্ধ তাঁর নির্ধারিত শিষ্যদের একটি বক্তৃতা দেন বা
অনুসারী বা তাঁর পঁয়তাল্লিশ বছরের পরিচর্যায় মঠের শাসন নির্দিষ্ট করেন,
তখন তাঁর অনুগত এবং শিক্ষিত সন্ন্যাসীগণ উপস্থিত হন, তখন তাঁর শিক্ষাগুলি
অবিলম্বে তার শিক্ষাগুলি সম্পাদন করে মেমরি শব্দ জন্য শব্দ এভাবে বুদ্ধের কথা সঠিকভাবে সংরক্ষণ করা হয় এবং যথাযথভাবে পাঠ্যক্রমে শিক্ষক থেকে ছাত্রের নিকট পাঠানো হয়। বুদ্ধের
মধ্যে কেউ কেউ বৌদ্ধ ধর্ম প্রচার করে শুনেছেন যে, আরামাত, আর তাই সংজ্ঞা
অনুসারে, ‘বিশুদ্ধ ব্যক্তিরা’ আবেগ, দুর্বৃত্ততা ও বিভ্রান্তি থেকে মুক্ত
এবং তাই বুদ্ধের কথাগুলি বদ্ধভাবে বজায় রাখতে সক্ষম ছিল না। এভাবে তারা নিশ্চিত করে যে বুদ্ধের শিক্ষাব্যবস্থা জাতিগতভাবে বিশ্বস্তভাবে সংরক্ষণ করা হবে। এমনকি
যারা অনুগত সন্ন্যাসী যারা এখনও আরহাথহুড অর্জন করেননি কিন্তু তারা প্রথম
তিনটি ধাপে পৌঁছেছিলেন এবং শক্তিশালী, অনুপস্থিত স্মৃতিস্বরূপ বুদ্ধের
প্রচারিত বাক্যগুলির জন্য শব্দ মনে করতে পারেন এবং বুদ্ধের শিক্ষার যোগ্য
রক্ষাকর্তাও হতে পারে। এক সন্ন্যাসী ছিলেন মনমোহন সিংহ, যিনি তাঁর জীবনের শেষ পঁচিশ বছর বুদ্ধের মনোনীত পরিচারক এবং স্থায়ী সঙ্গী ছিলেন। আন্নাডা অত্যন্ত বুদ্ধিমান এবং তিনি যা শুনেছিলেন তা স্মরণ করার ক্ষমতা দিয়ে প্রতিভাধর ছিলেন। প্রকৃতপক্ষে,
তাঁর বুদ্ধের ইচ্ছা ছিল যে বুদ্ধ সর্বদা তাঁর সমস্ত বক্তব্যের সাথে তাঁর
সাথে সম্পর্কযুক্ত ছিলেন এবং যদিও তিনি এখনও আরহাট্টা ছিলেন না তিনি
বুদ্ধের বক্তব্যের কথা স্মরণে রেখেছিলেন যা তিনি সন্ন্যাসী, নান ও তাঁর
অনুসারীদের উত্সাহিত করেছিলেন। এই প্রতিভাধর এবং নিবেদিত সন্ন্যাসীদের সম্মিলিত প্রচেষ্টায় এটি ধম্্ম ও
বিনয়কে সম্ভব করে তোলে, যেমনটি বুদ্ধের মূল রাষ্ট্রের মধ্যে সংরক্ষণ করা
শেখানো হয়। বৌদ্ধ ধর্মাবলম্বী বুদ্ধের আবির্ভাব এবং বিশুদ্ধ ধম্মের মুক্তির পথ আবিষ্কারের ফলে পলি টিপিকাচ ও এর সাহিত্যিক সাহিত্য বিদ্যমান। এই পথটি এমন একটি শান্তিপূর্ণ এবং সুখী জীবন লাভের জন্য অনুসরণকারী সকলকে সক্ষম করে। প্রকৃতপক্ষে,
এই দিন এবং বয়সে আমরা সৌভাগ্যবান যে বুদ্ধের সত্যিকারের শিক্ষা ভবিষ্যতের
প্রজন্মের জন্য সংরক্ষিত থাকত, তিনি তাঁর শিষ্যদের বয়সের মধ্য দিয়ে
নির্দোষ ও যৌক্তিক প্রচেষ্টার মাধ্যমে রক্ষা করতেন। বুদ্ধ
তাঁর শিষ্যদের বলেছিলেন যে, যখন তিনি তাদের মধ্যে থাকতেন না, তখনই এটি
অপরিহার্য ছিল যে, সমষ্টিগতভাবে ধম্ম পড়ার উদ্দেশ্যে সন্হা একত্রিত হওয়া
উচিত, ঠিক যেমনটি তিনি এটিকে শেখানো করেছিলেন। এই
নির্দেশের সঙ্গে সম্মতিতে প্রথম প্রাচীনরা একটি পরিষদকে যথাযথভাবে আহ্বান
করে এবং বুদ্ধের বক্তব্য এবং আধ্যাত্মিক নিয়মগুলির নিয়মানুযায়ী আদেশ
প্রদান করে এবং তারপর কনসার্টে শব্দটির জন্য তাদেরকে বিশ্বস্তভাবে পঠন করে।
http://sarvajan.ambedkar.org আপনার মাতৃভাষা অনুবাদ করে এই Google অনুবাদটি অনুবাদ করুন
https://translate.google.com এটা আপনার পাঠ্য থেকে:
বিশ্লেষণাত্মক অন্তর্দৃষ্টি নেট - বিনামূল্যে অনলাইন টিপিকা রিসার্চ এবং
প্র্যাকটিস ইউনিভার্সিটি এবং সংশ্লিষ্ট সংবাদ মাধ্যমের মাধ্যমে
http://svvajan.ambedkar.org 105 টি ক্লাসিক্যাল ল্যাঙ্গুয়েজ ইমেইল:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
পলি ক্যানন অনলাইন বুদ্ধের মূল কথা
পালি ক্যানন মূল ‘অনুমান
করো একজন সন্ন্যাসী বলে: “বন্ধুগণ, আমি শুনেছি এবং পালনকর্তার নিজের ঠোঁট
থেকে এই প্রাপ্তি: এই ধম্ম, এই শৃঙ্খলা, এই মাস্টার এর শিক্ষণ হয়”, তারপর,
সন্ন্যাসী, আপনি অনুমোদন বা না তার অনুমোদন করা উচিত শব্দ। তারপর,
অনুমোদন বা অনুপস্থিতি ছাড়া, তার শব্দ এবং অভিব্যক্তি সাবধানে উল্লেখ করা
উচিত এবং সংশ্লেষের সাথে তুলনা করা উচিত এবং শৃঙ্খলার আলোকে পর্যালোচনা
করা। যদি
তারা, এই তুলনা এবং পর্যালোচনায়, সুতুতার বা শৃঙ্খলা রক্ষার জন্য পাওয়া
যায় না, তাহলে উপসংহার হতে হবে: “নিশ্চিতভাবেই এই বুদ্ধের শব্দ নয়, এটি
এই সন্ন্যাসীর দ্বারা ভুলভাবে বোঝা যায়”, এবং বিষয়টি বাতিল করা হবে। কিন্তু এই ধরনের তুলনা ও পর্যালোচনাতে তারা সুচিত্রা বা শৃঙ্খলা রক্ষার
জন্য পাওয়া যায়, এই সিদ্ধান্ত অবশ্যই হতে হবে: “নিশ্চিতভাবেই এই বুদ্ধের
কথা, এটি সঠিকভাবে এই সন্ন্যাসী দ্বারা বোঝা যায়।” - ডিএন 16 মহাভের্নিববন্য সুত্র - দ্য গ্রেট পাসিং, বুদ্ধের শেষ দিন
গোটামের সত্যিকারের শিক্ষা বুদ্ধকে সংরক্ষিত এবং আমাদের কাছে হস্তান্তর করা হয়েছে এবং টিপাইককে পাওয়া যায়। পালি শব্দ ‘টিপিকাঠ’, আক্ষরিকভাবে ‘তিনটি বাজপাখি’ (টিআই = তিন + পাইকাকা = ধর্মগ্রন্থের সংগ্রহ)। বুদ্ধের সমস্ত শিক্ষা তিন ভাগে ভাগ করা হয়েছিল। 1. প্রথম অংশটি বিনয় পানুকের নামে পরিচিত এবং এতে বৌদ্ধ ও নানদের জন্য বৌদ্ধদের নিযুক্ত সমস্ত নিয়ম রয়েছে।
দ্বিতীয় অংশটিকে সুচিত্রা পুকক বলা হয় এবং এতে বক্তৃতাগুলি অন্তর্ভুক্ত রয়েছে।
3. তৃতীয় অংশ অভিধর্ম Piaka হিসাবে পরিচিত এবং বুদ্ধের মানসিক-নৈতিক শিক্ষা গঠিত হয়। এটি
জানা যায় যে, যখন বুদ্ধ তাঁর নির্ধারিত শিষ্যদের একটি বক্তৃতা দেন বা
অনুসারী বা তাঁর পঁয়তাল্লিশ বছরের পরিচর্যায় মঠের শাসন নির্দিষ্ট করেন,
তখন তাঁর অনুগত এবং শিক্ষিত সন্ন্যাসীগণ উপস্থিত হন, তখন তাঁর শিক্ষাগুলি
অবিলম্বে তার শিক্ষাগুলি সম্পাদন করে মেমরি শব্দ জন্য শব্দ এভাবে বুদ্ধের কথা সঠিকভাবে সংরক্ষণ করা হয় এবং যথাযথভাবে পাঠ্যক্রমে শিক্ষক থেকে ছাত্রের নিকট পাঠানো হয়। বুদ্ধের
মধ্যে কেউ কেউ বৌদ্ধ ধর্ম প্রচার করে শুনেছেন যে, আরামাত, আর তাই সংজ্ঞা
অনুসারে, ‘বিশুদ্ধ ব্যক্তিরা’ আবেগ, দুর্বৃত্ততা ও বিভ্রান্তি থেকে মুক্ত
এবং তাই বুদ্ধের কথাগুলি বদ্ধভাবে বজায় রাখতে সক্ষম ছিল না। এভাবে তারা নিশ্চিত করে যে বুদ্ধের শিক্ষাব্যবস্থা জাতিগতভাবে বিশ্বস্তভাবে সংরক্ষণ করা হবে। এমনকি
যারা অনুগত সন্ন্যাসী যারা এখনও আরহাথহুড অর্জন করেননি কিন্তু তারা প্রথম
তিনটি ধাপে পৌঁছেছিলেন এবং শক্তিশালী, অনুপস্থিত স্মৃতিস্বরূপ বুদ্ধের
প্রচারিত বাক্যগুলির জন্য শব্দ মনে করতে পারেন এবং বুদ্ধের শিক্ষার যোগ্য
রক্ষাকর্তাও হতে পারে। এক সন্ন্যাসী ছিলেন মনমোহন সিংহ, যিনি তাঁর জীবনের শেষ পঁচিশ বছর বুদ্ধের মনোনীত পরিচারক এবং স্থায়ী সঙ্গী ছিলেন। আন্নাডা অত্যন্ত বুদ্ধিমান এবং তিনি যা শুনেছিলেন তা স্মরণ করার ক্ষমতা দিয়ে প্রতিভাধর ছিলেন। প্রকৃতপক্ষে,
তাঁর বুদ্ধের ইচ্ছা ছিল যে বুদ্ধ সর্বদা তাঁর সমস্ত বক্তব্যের সাথে তাঁর
সাথে সম্পর্কযুক্ত ছিলেন এবং যদিও তিনি এখনও আরহাট্টা ছিলেন না তিনি
বুদ্ধের বক্তব্যের কথা স্মরণে রেখেছিলেন যা তিনি সন্ন্যাসী, নান ও তাঁর
অনুসারীদের উত্সাহিত করেছিলেন। এই প্রতিভাধর এবং নিবেদিত সন্ন্যাসীদের সম্মিলিত প্রচেষ্টায় এটি ধম্্ম ও
বিনয়কে সম্ভব করে তোলে, যেমনটি বুদ্ধের মূল রাষ্ট্রের মধ্যে সংরক্ষণ করা
শেখানো হয়। বৌদ্ধ ধর্মাবলম্বী বুদ্ধের আবির্ভাব এবং বিশুদ্ধ ধম্মের মুক্তির পথ আবিষ্কারের ফলে পলি টিপিকাচ ও এর সাহিত্যিক সাহিত্য বিদ্যমান। এই পথটি এমন একটি শান্তিপূর্ণ এবং সুখী জীবন লাভের জন্য অনুসরণকারী সকলকে সক্ষম করে। প্রকৃতপক্ষে,
এই দিন এবং বয়সে আমরা সৌভাগ্যবান যে বুদ্ধের সত্যিকারের শিক্ষা ভবিষ্যতের
প্রজন্মের জন্য সংরক্ষিত থাকত, তিনি তাঁর শিষ্যদের বয়সের মধ্য দিয়ে
নির্দোষ ও যৌক্তিক প্রচেষ্টার মাধ্যমে রক্ষা করতেন। বুদ্ধ
তাঁর শিষ্যদের বলেছিলেন যে, যখন তিনি তাদের মধ্যে থাকতেন না, তখনই এটি
অপরিহার্য ছিল যে, সমষ্টিগতভাবে ধম্ম পড়ার উদ্দেশ্যে সন্হা একত্রিত হওয়া
উচিত, ঠিক যেমনটি তিনি এটিকে শেখানো করেছিলেন। এই
নির্দেশের সঙ্গে সম্মতিতে প্রথম প্রাচীনরা একটি পরিষদকে যথাযথভাবে আহ্বান
করে এবং বুদ্ধের বক্তব্য এবং আধ্যাত্মিক নিয়মগুলির নিয়মানুযায়ী আদেশ
প্রদান করে এবং তারপর কনসার্টে শব্দটির জন্য তাদেরকে বিশ্বস্তভাবে পঠন করে।
আরো কাউন্সিলের বেশ কয়েকটি কারণের জন্য আহ্বান করা হয়েছে কিন্তু তাদের
প্রত্যেকের মধ্যে বুদ্ধের শিক্ষার সমগ্র গোষ্ঠী সবসময় সংগীত এবং শব্দ জন্য
শব্দ সহ, সংগীত অংশগ্রহণকারীদের দ্বারা সর্বদা পঠিত হয়। মহাপারিনিব্বা
বুদ্ধের অর্জনের তিন মাস পর প্রথম কাউন্সিল অনুষ্ঠিত হয় এবং পরবর্তী
পাঁচটি বিধানসভা পরবর্তী ২২ তম বিংশ শতাব্দীতে বঙ্গের আহ্বান করা হয়। এই সমস্ত ধম্মা পরিষদের সন্ন্যাসীদের দ্বারা সঞ্চালিত এই সমষ্টিগত শ্লোকগুলি ‘ধামসগন্ধি’ নামে পরিচিত, ধম্্ম সংকলনগুলি। প্রথম
ধম্ম পরিষদের পূর্ববর্তী সেটের কারণে এগুলি মনোনীত করা হয়, যখন সমস্ত
শিক্ষাদানের প্রথম শাখার একজন প্রাচীন দ্বারা পঠিত হয় এবং তারপর আবারো
গানের মঞ্চে সমাবেশে যোগদানকারী সকল সন্ন্যাসীকে চিৎকার করে বলে। পঠনটি খাঁটি বলে বিবেচিত হয়েছিল, যখন এবং কেবল তখনই, পরিষদের সদস্যদের দ্বারা সর্বসম্মতিক্রমে অনুমোদন দেওয়া হয়েছিল। ছয় কাউন্সিলের একটি সংক্ষিপ্ত ইতিহাস নিম্নরূপ: প্রথম কাউন্সিল রাজা অযতসত্তু প্রথম পরিষদ স্পন্সর করেন। এটি 544 বি.সি. বুদ্ধের মৃত্যুর তিন মাস পর রাজগাছের বাইরে অবস্থিত শত্রুপায়েতি গুহায় অবস্থিত। এই ঐতিহাসিক সাক্ষাতের একটি বিস্তারিত বিবরণ পাওয়া যায় Vinaya Piakaaka এর কুলওয়াগগে। এই
রেকর্ডের মতে, এই ঘটনার ফলে এডমন্ড মহাকসপাকে এই সভা আহ্বান করতে অনুরোধ
জানানো হয়েছিল যে, তিনি সন্ন্যাসীদের জীবনের কঠোর নিয়তি সম্পর্কে একটি
অপ্রীতিকর মন্তব্য শুনেছেন। এটাই হযেছিল. বৌদ্ধ
বিহারের মেয়াদ শেষ হওয়ার কথা শুনে শ্রদ্ধেয় বৌদ্ধ সুবহাঠা, বৌদ্ধ বিহার
কর্তৃক নির্ধারিত বৌদ্ধদের সকল নিয়ম মেনে চলার ব্যাপারে তাঁর অসন্তোষ
প্রকাশ করেছেন। অনেক বৌদ্ধ ভিক্ষু বুদ্ধের ক্ষণস্থায়ী দুঃখ প্রকাশ করেন এবং গভীরভাবে দুঃখিত হন। তবে, মহামান্য মহামান্য মহামান্য সুভাষাকে কহিলেন, ‘যথেষ্ট পরিমাণে তোমার রেওয়ারেন্স, দুঃখ করো না, শোক করো না।’ আমরা এই মহান রক্ষিত (বুদ্ধ) থেকে ভাল পরিত্রাণ হয়। যখন
তিনি বলেছিলেন যে, ‘এটা তোমার কাছে গ্রহণযোগ্য নয়, এটি তোমার কাছে
গ্রহণযোগ্য নয়’ তবে এখন আমরা যা করতে চাই তা করতে সক্ষম হব এবং আমাদের যা
ভালো লাগে না তা আমাদের করতে হবে না ‘’। মহাকসাপ
তাঁর বক্তব্যের দ্বারা উদ্বিগ্ন ছিলেন এবং ভয় করেছিলেন যে ধম্ম ও বিনয়
দুর্নীতিগ্রস্ত হতে পারে এবং যদি অন্য সন্ন্যাসী সুহাড্ডা মত আচরণ করে এবং
ধম্ম ও বিনয় রায়কে তাদের অনুগ্রহ হিসাবে ব্যাখ্যা করার চেষ্টা করে তবে তা
বেঁচে থাকতে পারে না। এটাকে এড়ানোর জন্য তিনি সিদ্ধান্ত নিলেন যে ধম্মকে সুরক্ষিত ও সুরক্ষিত করা উচিত। সৈয়দদের অনুমোদন পাওয়ার পরপরই তিনি পরিষদকে পাঁচশত আরামকে ডাকা হতো। আন্ডারগ্রাউন্ডে যোগদানের সময় আন্ডারগ্রাউন্ডে যোগদানের পর এটিকে অন্তর্ভুক্ত করা হতো। বয়স্ক মহাকাসপের সভাপতিত্বে, বার্ষিক ঋতুতে পঞ্চাশ হাজার আরাম্বর সন্ন্যাসীরা কাউন্সিলে মিলিত হন। মহাকসাপের প্রথম বিষয় ছিল দিনের বিশিষ্ট বিনয় সম্পর্কে সর্বাগ্রে বিশেষজ্ঞ প্রশ্ন করা, আধ্যাত্মিক শাসনের বিবরণে শ্রদ্ধেয় উপালি। এই সন্ন্যাসীটি কার্যভারের জন্যও যোগ্য ছিল কারণ বুদ্ধ তাঁকে সমগ্র ভিনয়কে শিখিয়েছিলেন। সর্বপ্রথম
এল্ডার মহাকাসপ তাকে প্রথম অপরাধটি [পারাজিকা], এই বিষয়টির সাথে
সম্পর্কিত বিষয়ে বিশেষভাবে জিজ্ঞাসা করেন, এই অনুষ্ঠানে, ব্যক্তিকে
উপস্থাপিত করা, ঘোষণার পুনরাবৃত্তি, অপরাধ এবং অ- অপরাধ। উপায়ে বুদ্ধিমান ও পর্যাপ্ত উত্তর দেন এবং তাঁর বক্তব্য সভাপতি সৈয়দ সর্বসম্মত অনুমোদনের সাথে মিলিত হন। এইভাবে বিনয় আনুষ্ঠানিকভাবে অনুমোদিত হয়। তারপর মহম্মদ মহম্মদ চন্দ্রের সাথে যুক্ত সকল বিষয়ে তাঁর সম্মানিত দক্ষতার কারণে অন্বেষণ করেন। সৌভাগ্যক্রমে, কাউন্সিলের আগে সাক্ষাত করার আগেই রাতে আন্না হাজারে আরাবৃত হন এবং পরিষদে যোগ দেন। বুদ্ধের
কথাবার্তার নির্দিষ্ট রেফারেন্সের সাথেই মহম্মদ মহাশিপ ধম্ম সম্পর্কে
সম্পূর্ণ আত্মবিশ্বাসের সঙ্গে দীর্ঘমেয়াদী প্রশ্ন করতে সক্ষম হন। ধম্মে
এই জিজ্ঞাসাবাদে সেই স্থানটি যাচাই করতে চাওয়া হয়েছিল যেখানে সমস্ত
বক্তব্য প্রথম প্রচারিত হয়েছিল এবং যাদেরকে তারা সম্বোধন করা হয়েছিল
তাদের পরিচায়ক করা হয়েছে। তাঁর
শব্দ-নিখুঁত মেমরির সহায়তায় আন্নাণ্ড সঠিকভাবে উত্তর দিতে সমর্থ হয় এবং
তাই বক্তৃতাগুলি সংহতির সর্বজনীন অনুমোদনের সাথে মিলিত হয়। প্রথম
কাউন্সিলের মতে ছোটখাটো এবং কম নিয়মগুলির অধ্যায়ের সমাপ্তির অনুমোদনের
অনুমোদন দেওয়া হয় এবং তাদের অনুপমার জন্য অনুমোদন দেওয়া হয়। এটি
ভিক্ষুদের সাত মাস বিশিষ্ট বিনয় ও ধমকে পাঠিয়েছিল এবং ঐসব সন্ন্যাসীকে
যথাযথভাবে স্মরণে রাখার জন্য যথেষ্ট স্মৃতিচারণ করা হয়েছিল যা সকলের পাঠ
করা হয়েছিল। এই ঐতিহাসিক প্রথম পরিষদ পাচাস্তিকা হিসাবে পরিচিত হয়ে ওঠে কারণ পাঁচশো পুরোপুরি আলোকিত আধিকারিকরা এতে অংশগ্রহণ করেছিলেন।
দ্বিতীয় কাউন্সিল বুদ্ধের পারিনিব্বা’র ‘দশটি পয়েন্ট’-এর উপর গুরুতর বিরোধ নিষ্পত্তি করার জন্য দ্বিতীয় কাউন্সিলকে একশ বছর বলা হয়। এটি দশটি ছোটোখাটো নিয়মকানুন ভঙ্গ করে কিছু সন্ন্যাসীদের একটি রেফারেন্স। তারা দেওয়া হয়েছিল: 1. একটি শিংয়ে লবণ সংরক্ষণ করা।
দুপুরের পর খাওয়া
3. একবার খাওয়া এবং তারপর ভিক্ষা জন্য একটি গ্রামে আবার যাওয়া।
4. একই এলাকার বাসিন্দাদের বাসভবন সহ উপাস্য অনুষ্ঠানের আয়োজন।
5. পরিষদ অসম্পূর্ণ ছিল যখন অফিসিয়াল কাজ বহন।
6. একটি নির্দিষ্ট অনুশীলন অনুসরণ করার কারণ এটি একটি এর গৃহশিক্ষক বা শিক্ষক দ্বারা সম্পন্ন হয়।
7. আহার দুধ খাওয়ার পর তার মধ্যাহ্নভোজী খাবার পরে।
8. তরমুজ পান করার আগে শক্তিশালী খাদ্য গ্রহণ করা।
9. একটি রাস্তা ব্যবহার করে যা সঠিক আকার ছিল না।
10. সোনা ও রূপা ব্যবহার করে তাদের
অপরাধসমূহ একটি বিষয় হয়ে ওঠে এবং এই নিয়মগুলি ভাঙার মত একটি বড় বিতর্ক
সৃষ্টি করে বুদ্ধের মূল শিক্ষার বিপরীত বলে মনে করা হয়। রাজা কাশোসোক দ্বিতীয় পরিষদের পৃষ্ঠপোষক ছিলেন এবং নিম্নলিখিত পরিস্থিতিতে ভেসালীতে সভা অনুষ্ঠিত হয়। একদিন,
ভাসলিতে মহাভানগর গিয়েছিলেন, এলদার ইয়াসা জানতে পেরেছিলেন যে বৌদ্ধদের
একটি বৃহৎ গোষ্ঠী এই শাসনকে লঙ্ঘন করছে যা সন্ন্যাসীকে স্বর্ণ ও
রৌপ্যমুদ্রা গ্রহণের উদ্দেশ্যে নিষেধ করে তাদের স্বজনদের কাছ থেকে অনুরোধ
করে। তিনি অবিলম্বে তাদের আচরণ সমালোচনা এবং তাদের প্রতিক্রিয়া তিনি তাকে জয়ী হবে আশা যে তাদের অবৈধ লাভ একটি ভাগ প্রস্তাব ছিল। বড় ইয়াসা, যদিও তাদের আচরণে অস্বীকার করে এবং তাদের আচরণকে অপমান করে। ভিক্ষুরা
অবিলম্বে তাদের পুনর্মিলনের একটি আনুষ্ঠানিক পদক্ষেপের বিরুদ্ধে মামলা
দায়ের করে, তাদের দাবী করে যে তারা তাদের আশেপাশের ভক্ত প্রাচীন
ইয়াসা তারপরে ভক্তদের সাথে মিলিত হয়েছিলেন, কিন্তু একই সাথে, তাদের
বিশ্বাস করেছিলেন যে বুদ্ধের ঘোষণার উদ্ধৃতি দিয়ে সোনা ও রূপা গ্রহণ বা
গ্রহণের বিরুদ্ধে নিষেধাজ্ঞা জারি করে ভিজ্সিয়ান সন্ন্যাসীরা ভুল করেছেন। শ্রীরামকৃষ্ণ
অবিলম্বে এল্ডার ইয়াসার জন্য তাদের সমর্থন প্রকাশ করেন এবং ভজিয়ান
সন্ন্যাসীদের ভুল কাজী ও ব্যভিচারীদের কাছে ঘোষণা করেন, “বড় বড় ইয়াসই
প্রকৃত মালিক এবং শাক্য পুত্র। সকলেই সন্ন্যাসী নয়, সাকন্যের ছেলেদের নয় ‘। স্বেচ্ছাচারী
ও অবিচ্ছিন্ন ভজিয়ান সন্ন্যাসীরা সন্ধ্যায় শাখার অনুমোদন ব্যতীত
শ্রদ্ধেয় ইয়াসা থেরা স্থগিত রাখে যখন তারা তাদের সভাসদগণের সাথে
সাক্ষাতের ফলাফল জানতে পেরেছিল। এল্ডার
ইয়াসা, তবুও তাদের নিন্দা থেকে পালিয়ে যায় এবং ভিক্ষুদের অন্যত্র
সাহায্যের সন্ধানে গিয়েছিলেন, যারা বিনয়কে তার রুপকথার মতামত তুলে
ধরেছিল। পঁয়তাল্লিশ
থেকে বনভূমি বৌদ্ধ ভিক্ষুরা এবং Avanti দক্ষিণ অঞ্চলের থেকে 80 জন
সন্ন্যাসী যারা একই ভিউ ছিল, তাকে Vinaya দুর্নীতি চেক করতে সাহায্য করার
প্রস্তাব। একসাথে
তারা শ্রদ্ধেয় Revata সঙ্গে পরামর্শ হিসাবে তিনি একটি অত্যন্ত শ্রদ্ধেয়
সন্ন্যাসী এবং ধম্ম এবং বিনয় একটি বিশেষজ্ঞ ছিল Soreyya যেতে সিদ্ধান্ত
নিয়েছে। যত
তাড়াতাড়ি Vajjian monks এই জানতে এসেছিলেন তারা এছাড়াও তিনি অবিলম্বে
প্রত্যাখ্যান যা চারটি প্রয়োজনীয়তা প্রদান করে সম্মানিত Revata এর সমর্থন
চাওয়া। এই সন্ন্যাসীরা শ্রদ্ধেয় রবীন্দ্রের পরিচারক, সম্মানিত উত্তরাকে জয় করার জন্য একই উপায় ব্যবহার করতে চেয়েছিলেন। প্রথমে
তিনিও তাদের প্রস্তাব প্রত্যাখ্যান করেছিলেন, কিন্তু তারা তাদের প্রস্তাব
গ্রহণ করার জন্য সজাগ হয়েছিলেন বলে তিনি বলছিলেন যে যখন বুদ্ধের জন্য
প্রয়োজনীয় বস্তুগুলি তার কাছে গ্রহণযোগ্য নয়, তখন অ্যানান্ডাকে তাদের
গ্রহণ করতে বলা হবে এবং তারা তা করতে সম্মত হবে। উত্তরা তার মন পরিবর্তন করেছেন এবং প্রয়োজনীয়তাগুলি স্বীকার করেছেন। তাদের
দ্বারা অভিবাদন করে তিনি ত্যাগ করেন এবং শ্রদ্ধেয় রেভাটাকে দৃঢ়ভাবে
সম্মত করতে সম্মত হন যে, ওয়জিয়ান সন্ন্যাসীরা প্রকৃতপক্ষে সত্যের বক্তা
এবং ধম্মের ধর্মাবলম্বীদের বক্তা ছিলেন। শ্রদ্ধেয় Revata তাদের চক্রান্ত মাধ্যমে দেখেছি এবং তাদের সমর্থন প্রত্যাখ্যান। এরপর তিনি উত্তরাকে বরখাস্ত করেন। একবার
এবং সর্বোপরি বিষয়টি নিষ্পত্তি করার জন্য, শ্রদ্ধেয় রেভাটা উপদেশ দেয়
যে, কাউকে কাউকে ওয়ারিকরামে ডেকে বলা উচিত, তিনি নিজে প্রাচীনকালের
প্রাচীনতম দশজন সন্ত্রাসীর দশটি অপরাধ সম্পর্কে প্রশ্ন উত্থাপন করেন,
দীক্ষা সবিজ্জাকমী। একবার
তাঁর মতামত দেওয়া হলে এটি আট জন সন্ন্যাসী কমিটির একটি কমিটি দ্বারা
শুনানো হতো এবং তাদের বৈধতা তাদের ভোটের দ্বারা নির্ধারিত হয়। এই
বিষয়ে বিচার করার জন্য আট জন সন্ন্যাসী ছিলেন, পশ্চিম থেকে পূর্ব ও চারজন
সন্ন্যাসী, ভেনেরবল রিভাত, সম্ভুত-সাবাহাবিদ, ইয়াসা এবং সুমানা,
ভেনভারসবল সাব্বাকমী, সন্ধা, খোজজোবিহিতা ও বাসাব্যাগমিকা। তারা প্রশ্নটি হিসাবে Revata সঙ্গে ব্যাপার বিতর্কিত এবং sabbakammy তার প্রশ্নের উত্তর। বিতর্কের পর আটজন সন্ন্যাসী ভিজিয়ান সন্ন্যাসীদের বিরুদ্ধে সিদ্ধান্ত নেন এবং তাদের রায় সমাবেশে ঘোষণা করা হয়। পরে
সপ্তম সন্ন্যাসীরা ধম্ম ও বিনয়টি পাঠ করে এবং এই শ্লীলতাত্ত্বিক শব্দটি
সাততাতি হিসাবে পরিচিত হয় কারণ এতে সাত শত সন্ন্যাসী অংশগ্রহন করেছেন। এই
ঐতিহাসিক পরিষদকেও বলা হয়, ইয়াসেতথের সংগঠিত প্রধান ভূমিকার কারণে এগার
ইয়াসা এটিকে অভিনয় করেছিলেন এবং বিনয়কে রক্ষা করার জন্য তাঁর উদ্যোগের
কথা উল্লেখ করেছেন। বজিয়ান
সন্ন্যাসীগণ পরিষদের সিদ্ধান্ত গ্রহণে অসম্মতি জানায় এবং প্রতিবাদে তাদের
একটি কাউন্সিল নামে অভিহিত করে, যার নাম মহাজনগিটি।
থার্ড কাউন্সিল
থার্ড কাউন্সিল প্রাথমিকভাবে দুর্নীতি এবং বগুড়াসহ সন্ন্যাসীদের সাঁওতাদের পরিচয় করিয়েছিল যারা ধর্মীয় মতামত পোষণ করত। 3২6 বি.সি. সম্রাট অশোকের পৃষ্ঠপোষকতায় পাওলিপুত্তায় অশোকরমে এ পরিষদের সভাপতিত্ব করেন এল্ডার মগগলপুততা তিসা এবং এক হাজার সন্ন্যাসী এই পরিষদে অংশগ্রহণ করেন। ঐতিহ্যটি আছে যে অশোক তাঁর সিংহাসন জন্মাবার মাধ্যমে তাঁর সমস্ত পিতার
পুত্রের রক্তকে ত্যাগ করে নিজের ভাই তিসা কুমারকে বাঁচিয়েছেন, যিনি অবশেষে
আরামাতশাসন প্রতিষ্ঠা করেছিলেন এবং অর্জন করেছিলেন। বুদ্ধের মহাপ্রেরণবিজ্ঞানের পরে দুশো আঠারোংশে অশোকের নামকরণ করা হয়। প্রথমে
তিনি ধম্ম ও সাঙ্গা থেকে শুধুমাত্র ধর্মীয় উপাসনা করতেন এবং অন্যান্য
ধর্মীয় সম্প্রদায়ের সমর্থকগণও তাঁহার পিতার সম্মুখে করিয়াছিলেন। তবে, এই সব পরিবর্তিত যখন তিনি ধার্মিক নবজাতক-নিকোধ নিগোধোধীর সাথে সাক্ষাত করেন, যিনি তাকে অ্যাপামাদ-ভোগা প্রচার করেছিলেন। এরপর তিনি অন্যান্য ধর্মীয় গোষ্ঠীকে সমর্থন করেন এবং ধম্মের প্রতি তাঁর আগ্রহ এবং গভীরতাকে গভীর করেন। তিনি
নির্মাণের জন্য তাঁর বিপুল সম্পদ ব্যবহার করেন, বলা হয়, আট হাজার চার
হাজার প্যাগোডা এবং বিহার এবং চারটি প্রয়োজনীয় বস্তুর সাথে ভিকক্ষার
প্রতি আনুগত্য সমর্থন করেন। তাঁর পুত্র মাহিন্দ ও তাঁর কন্যা সাঘাঠা শাসনাধীন ছিলেন এবং সন্ধ্যায় শোধ করেছিলেন। অবশেষে, তার উদারতা ছিল সংঘাতের মধ্যে গুরুতর সমস্যা সৃষ্টি করা। সময়
অনেক অযোগ্য পুরুষদের দ্বারা infiltrated ছিল, বিশ্বাসঘাতক মতামত ধারণ এবং
যারা সম্রাট এর উদার সমর্থন এবং খাদ্য, পোশাক, আশ্রয় এবং ঔষধ ব্যয়বহুল
দাবী কারণে আদেশ আকৃষ্ট হয়। বেশ
কয়েকজন অবিশ্বাসী, লোভী মানুষেরা ভুল ধারণাকে সমর্থন করে, যাতে তারা
যোগদানের চেষ্টা করে, কিন্তু সমন্বয় সাধনের জন্য অযোগ্য বলে গণ্য করা হয়।
এই
সত্ত্বেও তারা নিজের সমাপ্তির জন্য সম্রাটদের উদারতার প্রতিযোগিতা করার
সুযোগ গ্রহণ করে এবং রঞ্জন দত্তকে এবং যথোপযুক্তভাবে নিযুক্ত না হওয়া
সত্ত্বেও যোগদান করে। ফলস্বরূপ, সাঙ্গার প্রতি শ্রদ্ধাবোধ হ্রাস। যখন এই কিছু আসল সন্ন্যাসীরা আলোতে আসেন তখন দুর্নীতিবাজ, ভৌতিক বৌদ্ধদের
সাথে নির্দিষ্ট পরিশোধন বা পূজা অনুষ্ঠানের আয়োজন করতে অস্বীকার করেন। যখন
সম্রাট এই বিষয়ে শুনেছিলেন তখন তিনি পরিস্থিতি সংশোধন করতে চেয়েছিলেন
এবং তাঁর একজন মন্ত্রীকে সন্ন্যাসীদের কাছে পাঠিয়েছিলেন যাতে তারা
অনুষ্ঠানের সঞ্চালন করে। যাইহোক, সম্রাট মন্ত্রীকে কোনও নির্দিষ্ট আদেশ দেননি কারণ তার আদেশটি পালন করার জন্য কোনটি ব্যবহার করা হতো। ভিক্ষুরা তাদের মিথ্যা এবং ‘চুরি’ সহকর্মীদের [হেইসিনভয়সাক] কোম্পানির সাথে অনুষ্ঠানের আজ্ঞা ও মেনে চলতে অস্বীকার করেছিল। হতাশায়
রাগান্বিত মন্ত্রী বেষ্টিত সন্ন্যাসীদের লাইনকে অগ্রাহ্য করে এবং তার
তলোয়ার আঁকড়ে ধরে, একে অন্যের পরে একের পরের শিরশ্ছেদ করেন যতক্ষণ না
তিনি বাদশাহর ভাই তিছায় আসেন, যিনি নিযুক্ত ছিলেন। ভয়ঙ্কর
মন্ত্রী বধ থামিয়ে এবং পালিয়ে পালেন এবং সম্রাট অশোকের কাছে ফিরে আসেন
এবং হত্যাকাণ্ডের জন্য নিজেই নিজেকে দোষারোপ করেছিলেন এবং দুঃখের সাথে
বিরক্ত হয়ে পড়েছিলেন। তিনি থেরা মগগেলিপুততা টিশা’র পরামর্শ চেয়েছিলেন। তিনি প্রস্তাব করেন যে ধর্মভিত্তিক সন্ন্যাসীদের আদেশ থেকে বহিষ্কৃত করা হবে এবং তৃতীয় কাউন্সিলকে অবিলম্বে আহ্বান করা হবে। সুতরাং এটি ছিল যে সম্রাটের রাজত্বের সতেরো বছরের মধ্যে থার্ড কাউন্সিল বলা হয়। থেরা
মোগলিপুততা টিসা কার্যকরী নেতৃত্বে এবং ধম্ম ও ঐতিহ্যবাহী রীতির জন্য নয়
হাজার মাস ধরে চলতে থাকা ঐতিহ্যবাহী কণ্ঠের জন্য এক হাজার সন্ন্যাসীকে এক
হাজার সন্ন্যাসী বেছে নিলেন। সম্রাট, নিজে বুদ্ধের শিক্ষার বিষয়ে বহু মঠ থেকে বৌদ্ধদের প্রশ্ন করেন যারা ভুল ধারণার মুখোমুখি হচ্ছিল তারা তৎকালীন সাহেব থেকে বেরিয়ে আসে এবং বহিষ্কৃত হয়। এইভাবে ভিক্ষু দলকে ক্ষোভ ও জাল ভিক্ষুদের খুন করা হয়েছিল।
এই কাউন্সিলের পাশাপাশি অন্যান্য গুরুত্বপূর্ণ বিষয়ও অর্জন করেছেন। এগার
মগগালীপুত্র তিসা, ধর্মাবলম্বীদের সংখ্যা কমাতে এবং ধম্মকে নিশ্চিত করার
জন্য বিশুদ্ধ রাখা হয়েছিল, কাথভত্থ বলা কাউন্সিলের সময় একটি বই অনুসরণ
করে। এই
গ্রন্থটি বিশ তিথী অধ্যায় নিয়ে গঠিত, এবং আলোচনা (কাঠ) একটি সংকলন এবং
দার্শনিক বিষয় বিষয়ে বিভিন্ন ধর্মের দ্বারা পরিচালিত নাটকীয়
দৃষ্টিভঙ্গির পরিমার্জন। এটি অভিধর্ম পিককের সাতটি পুস্তকের পঞ্চম অংশ। কাউন্সিলের সদস্যগণ বুদ্ধের মতবাদকে একটি রাজকীয় সীলমোহর দিয়েছিলেন, এটি বিভেদজমানের নামকরণ, বিশ্লেষণ তত্ত্ব। এটি অনুমোদিত থ্রোভাবাদ মতবাদ সঙ্গে অভিন্ন। এই
ধম্ম পরিষদের সবচেয়ে উল্লেখযোগ্য সাফল্য এবং এক শতাব্দী থেকে ফসল
উৎপাদনের জন্য এক, যা ছিল সম্রাট বুদ্ধের ধম্্ম ও বিনয়কে বুদ্ধিমান
বৌদ্ধদের পাঠিয়েছিলেন, যিনি এটির মাধ্যমে সবাইকে পাঠাতে পারেন, এটি শেখার
জন্য নয়টি দেশে এই দমদুন্ঠের সন্ন্যাসীরা শ্রদ্ধেয় মাজজান্তিকা থেরা অন্তর্ভুক্ত ছিলেন যারা কাশ্মীর ও গান্ধার যান। তিনি ধমকে প্রচার করতে এবং সেখানে সন্ন্যাসীদের একটি আদেশ প্রতিষ্ঠা করতে বলেছিলেন। শ্রদ্ধেয়
মহাদেবকে মহীনসমাথা (আধুনিক মৈশোর) এবং সম্মানিত রক্ষিতা থারাকে পাঠানো
হয়েছিল বনভাসী (ভারতের দক্ষিণে উত্তর কানারা) থেকে প্রেরণ করা হয়।
শ্রদ্ধেয় ইউনাক ধামরখখতা থেরা আপার অপারেণ্ডাক (উত্তর গুজরাত,
কাটিয়াওয়ার, কচা ও সিন্ধু) পাঠানো হয়েছিল। ।
পুত্রের রক্তকে ত্যাগ করে নিজের ভাই তিসা কুমারকে বাঁচিয়েছেন, যিনি অবশেষে
আরামাতশাসন প্রতিষ্ঠা করেছিলেন এবং অর্জন করেছিলেন। বুদ্ধের মহাপ্রেরণবিজ্ঞানের পরে দুশো আঠারোংশে অশোকের নামকরণ করা হয়। প্রথমে
তিনি ধম্ম ও সাঙ্গা থেকে শুধুমাত্র ধর্মীয় উপাসনা করতেন এবং অন্যান্য
ধর্মীয় সম্প্রদায়ের সমর্থকগণও তাঁহার পিতার সম্মুখে করিয়াছিলেন। তবে, এই সব পরিবর্তিত যখন তিনি ধার্মিক নবজাতক-নিকোধ নিগোধোধীর সাথে সাক্ষাত করেন, যিনি তাকে অ্যাপামাদ-ভোগা প্রচার করেছিলেন। এরপর তিনি অন্যান্য ধর্মীয় গোষ্ঠীকে সমর্থন করেন এবং ধম্মের প্রতি তাঁর আগ্রহ এবং গভীরতাকে গভীর করেন। তিনি
নির্মাণের জন্য তাঁর বিপুল সম্পদ ব্যবহার করেন, বলা হয়, আট হাজার চার
হাজার প্যাগোডা এবং বিহার এবং চারটি প্রয়োজনীয় বস্তুর সাথে ভিকক্ষার
প্রতি আনুগত্য সমর্থন করেন। তাঁর পুত্র মাহিন্দ ও তাঁর কন্যা সাঘাঠা শাসনাধীন ছিলেন এবং সন্ধ্যায় শোধ করেছিলেন। অবশেষে, তার উদারতা ছিল সংঘাতের মধ্যে গুরুতর সমস্যা সৃষ্টি করা। সময়
অনেক অযোগ্য পুরুষদের দ্বারা infiltrated ছিল, বিশ্বাসঘাতক মতামত ধারণ এবং
যারা সম্রাট এর উদার সমর্থন এবং খাদ্য, পোশাক, আশ্রয় এবং ঔষধ ব্যয়বহুল
দাবী কারণে আদেশ আকৃষ্ট হয়। বেশ
কয়েকজন অবিশ্বাসী, লোভী মানুষেরা ভুল ধারণাকে সমর্থন করে, যাতে তারা
যোগদানের চেষ্টা করে, কিন্তু সমন্বয় সাধনের জন্য অযোগ্য বলে গণ্য করা হয়।
এই
সত্ত্বেও তারা নিজের সমাপ্তির জন্য সম্রাটদের উদারতার প্রতিযোগিতা করার
সুযোগ গ্রহণ করে এবং রঞ্জন দত্তকে এবং যথোপযুক্তভাবে নিযুক্ত না হওয়া
সত্ত্বেও যোগদান করে। ফলস্বরূপ, সাঙ্গার প্রতি শ্রদ্ধাবোধ হ্রাস। যখন এই কিছু আসল সন্ন্যাসীরা আলোতে আসেন তখন দুর্নীতিবাজ, ভৌতিক বৌদ্ধদের
সাথে নির্দিষ্ট পরিশোধন বা পূজা অনুষ্ঠানের আয়োজন করতে অস্বীকার করেন। যখন
সম্রাট এই বিষয়ে শুনেছিলেন তখন তিনি পরিস্থিতি সংশোধন করতে চেয়েছিলেন
এবং তাঁর একজন মন্ত্রীকে সন্ন্যাসীদের কাছে পাঠিয়েছিলেন যাতে তারা
অনুষ্ঠানের সঞ্চালন করে। যাইহোক, সম্রাট মন্ত্রীকে কোনও নির্দিষ্ট আদেশ দেননি কারণ তার আদেশটি পালন করার জন্য কোনটি ব্যবহার করা হতো। ভিক্ষুরা তাদের মিথ্যা এবং ‘চুরি’ সহকর্মীদের [হেইসিনভয়সাক] কোম্পানির সাথে অনুষ্ঠানের আজ্ঞা ও মেনে চলতে অস্বীকার করেছিল। হতাশায়
রাগান্বিত মন্ত্রী বেষ্টিত সন্ন্যাসীদের লাইনকে অগ্রাহ্য করে এবং তার
তলোয়ার আঁকড়ে ধরে, একে অন্যের পরে একের পরের শিরশ্ছেদ করেন যতক্ষণ না
তিনি বাদশাহর ভাই তিছায় আসেন, যিনি নিযুক্ত ছিলেন। ভয়ঙ্কর
মন্ত্রী বধ থামিয়ে এবং পালিয়ে পালেন এবং সম্রাট অশোকের কাছে ফিরে আসেন
এবং হত্যাকাণ্ডের জন্য নিজেই নিজেকে দোষারোপ করেছিলেন এবং দুঃখের সাথে
বিরক্ত হয়ে পড়েছিলেন। তিনি থেরা মগগেলিপুততা টিশা’র পরামর্শ চেয়েছিলেন। তিনি প্রস্তাব করেন যে ধর্মভিত্তিক সন্ন্যাসীদের আদেশ থেকে বহিষ্কৃত করা হবে এবং তৃতীয় কাউন্সিলকে অবিলম্বে আহ্বান করা হবে। সুতরাং এটি ছিল যে সম্রাটের রাজত্বের সতেরো বছরের মধ্যে থার্ড কাউন্সিল বলা হয়। থেরা
মোগলিপুততা টিসা কার্যকরী নেতৃত্বে এবং ধম্ম ও ঐতিহ্যবাহী রীতির জন্য নয়
হাজার মাস ধরে চলতে থাকা ঐতিহ্যবাহী কণ্ঠের জন্য এক হাজার সন্ন্যাসীকে এক
হাজার সন্ন্যাসী বেছে নিলেন। সম্রাট, নিজে বুদ্ধের শিক্ষার বিষয়ে বহু মঠ থেকে বৌদ্ধদের প্রশ্ন করেন যারা ভুল ধারণার মুখোমুখি হচ্ছিল তারা তৎকালীন সাহেব থেকে বেরিয়ে আসে এবং বহিষ্কৃত হয়। এইভাবে ভিক্ষু দলকে ক্ষোভ ও জাল ভিক্ষুদের খুন করা হয়েছিল।
এই কাউন্সিলের পাশাপাশি অন্যান্য গুরুত্বপূর্ণ বিষয়ও অর্জন করেছেন। এগার
মগগালীপুত্র তিসা, ধর্মাবলম্বীদের সংখ্যা কমাতে এবং ধম্মকে নিশ্চিত করার
জন্য বিশুদ্ধ রাখা হয়েছিল, কাথভত্থ বলা কাউন্সিলের সময় একটি বই অনুসরণ
করে। এই
গ্রন্থটি বিশ তিথী অধ্যায় নিয়ে গঠিত, এবং আলোচনা (কাঠ) একটি সংকলন এবং
দার্শনিক বিষয় বিষয়ে বিভিন্ন ধর্মের দ্বারা পরিচালিত নাটকীয়
দৃষ্টিভঙ্গির পরিমার্জন। এটি অভিধর্ম পিককের সাতটি পুস্তকের পঞ্চম অংশ। কাউন্সিলের সদস্যগণ বুদ্ধের মতবাদকে একটি রাজকীয় সীলমোহর দিয়েছিলেন, এটি বিভেদজমানের নামকরণ, বিশ্লেষণ তত্ত্ব। এটি অনুমোদিত থ্রোভাবাদ মতবাদ সঙ্গে অভিন্ন। এই
ধম্ম পরিষদের সবচেয়ে উল্লেখযোগ্য সাফল্য এবং এক শতাব্দী থেকে ফসল
উৎপাদনের জন্য এক, যা ছিল সম্রাট বুদ্ধের ধম্্ম ও বিনয়কে বুদ্ধিমান
বৌদ্ধদের পাঠিয়েছিলেন, যিনি এটির মাধ্যমে সবাইকে পাঠাতে পারেন, এটি শেখার
জন্য নয়টি দেশে এই দমদুন্ঠের সন্ন্যাসীরা শ্রদ্ধেয় মাজজান্তিকা থেরা অন্তর্ভুক্ত ছিলেন যারা কাশ্মীর ও গান্ধার যান। তিনি ধমকে প্রচার করতে এবং সেখানে সন্ন্যাসীদের একটি আদেশ প্রতিষ্ঠা করতে বলেছিলেন। শ্রদ্ধেয়
মহাদেবকে মহীনসমাথা (আধুনিক মৈশোর) এবং সম্মানিত রক্ষিতা থারাকে পাঠানো
হয়েছিল বনভাসী (ভারতের দক্ষিণে উত্তর কানারা) থেকে প্রেরণ করা হয়।
শ্রদ্ধেয় ইউনাক ধামরখখতা থেরা আপার অপারেণ্ডাক (উত্তর গুজরাত,
কাটিয়াওয়ার, কচা ও সিন্ধু) পাঠানো হয়েছিল। ।
শ্রদ্ধেয়
মহারাখচিত থেরা ইয়োনাক-লোকায় (লোনবাসী, ব্যাকট্রিয়ান ও গ্রিকদের
ভূখণ্ডে) গিয়েছিলেন। সম্মানিত মেজাজিমা থ্রি হিমভান্ত (হিমালয়ের সংলগ্ন
জায়গা) গিয়েছিলেন। সম্মানিত সুভা এবং শ্রদ্ধেয় উত্তরাকে সুভাভূমিকে
পাঠানো হয়েছিল [এখন মায়ানমার]। শ্রদ্ধেয়
মাহিন্দ থেরা, সম্মানিত ইত্তয়া থেরা, সম্মানিত উত্তুরা থেরা, শ্রদ্ধেয়
সাম্বাল থেরা এবং পূণ্যার্থী ভাদাদাসালা থেরা তম্বোপী (এখন শ্রীলংকা)
পাঠানো হয়েছিল। এই সন্ন্যাসীদের ধম্ম মিশন সফল হয়েছেন এবং সময়ে সময়ে প্রচুর ফল
উত্থাপন করেছিলেন এবং ধম্মের উপহার এবং তাদের সংস্কৃতি ও সংস্কৃতির উপর
প্রভাব বিস্তারের মাধ্যমে এই জমির জনগণকে নিরবচ্ছিন্ন করার জন্য দীর্ঘ পথ
বেছে নেন। বুদ্ধের কথা মাধ্যমে ধাম ছড়িয়ে দিয়ে, যথাসময়ে ভারতে বিশ্বজগতের শিক্ষক বিশ্বভারতী নামে পরিচিত হন। চতুর্থ পরিষদ চতুর্থ কাউন্সিলটি তমবাপাচি [শ্রীলংকা] ২9 এ বি.সি. এ অনুষ্ঠিত হয়। রাজা ভক্তিগাঁইয়ের পৃষ্ঠপোষকতা অধীনে তার
আহ্বান এর প্রধান কারণ উপলব্ধি ছিল যে, অধিকাংশ সন্ন্যাসী তাদের স্মরণে
সমগ্র তিপুকাকে ধরে রাখতে পারেনি, কারণ পূর্বে শ্রদ্ধেয় মাহিন্দর জন্য এবং
পরে যারা তাঁর অনুসারী ছিল তাদের জন্য এই ঘটনাটি ঘটেছিল। অতএব,
লেখার শিল্প হিসাবে, এই সময় দ্বারা ব্যাপকভাবে উন্নত, এটি সমীচীন এবং
বুদ্ধ এর শিক্ষার সমগ্র শরীরের নীচে লেখা প্রয়োজন ছিল মনে হয়। রাজা
ভক্তিগাঁও সন্ন্যাসীর ধারণা সমর্থন করেছিলেন এবং বিশেষভাবে টিপাইকাকাটি
লেখার জন্য কমাতে একটি কাউন্সিল বিশেষভাবে অনুষ্ঠিত হয়েছিল। অতএব,
সত্যিকারের ধম্মকে স্থায়ীভাবে সংরক্ষণ করা যেতে পারে, সম্মানিত মহারাখাত
এবং পাঁচশত সন্ন্যাসীগণ বুদ্ধের কথা শোনেন এবং তারপর তা পামের পাতাগুলিতে
লিখে ফেলেন। এই অসাধারণ প্রকল্প একটি গুহায় বলা হয়েছে, উল্কা লেনা, এখন কি Matale কাছাকাছি একটি প্রাচীন ভূমিধসের ফাটল অবস্থিত। এভাবে কাউন্সিলের লক্ষ্য অর্জন করা হয়েছিল এবং খাঁটি ধম্মের লেখার সংরক্ষণ নিশ্চিত করা হয়েছিল। পরবর্তীকালে, অষ্টম শতাব্দীতে, রাজা বিজয়রাজীহ এই গুহায় নির্মিত বুদ্ধের মূর্তি ছিল। পঞ্চম পরিষদ পঁচাত্তরের
কাউন্সিল মন্ডলেতে অনুষ্ঠিত হয়, মায়ানমারের মায়ানমার নামে পরিচিত 1871
খ্রিস্টাব্দে রাজা মিন্দনের শাসনামলে মায়ানমারের রাজত্ব এই
সভা প্রধান উদ্দেশ্য ছিল বুদ্ধের সমস্ত শিক্ষা পাঠ করা এবং মিনিটের বিশদ
বিবরণে তাদের পরীক্ষা করা যাতে তাদের কোনও পরিবর্তন করা, বিকৃত বা বাদ
দেওয়া হয় কিনা তা দেখতে। এটি
পরিচালিত হয়েছিল তিনজন প্রাচীন, শ্রদ্ধেয় মহাথের যুগাবতীভাষা, শ্রদ্ধেয়
নরেন্দ্রনাথধর্ম এবং সর্বস্তরের মহাথের সুনামগাঁওশমী দ্বারা প্রায় দুই
হাজার চারশত সন্ন্যাসী (২400)। তাদের যৌথ ধম্ম অধ্যায় পাঁচ মাস স্থায়ী হয়। ময়মনসিংহের সাঁওতালের 7 তম ও মার্শাল স্লাবের উপর তারপরে নিখুঁত টিপিকা কামনা করার জন্য এই পরিষদের কাজটিও করা হয়েছিল। এই
স্মরণীয় কাজটি প্রায় ২ হাজার চারশো যুগের ভিক্ষুণী এবং অনেক দক্ষ কারিগর
দ্বারা সম্পন্ন করা হয়েছিল, যারা প্রতিটি স্ল্যাবের সমাপ্তির পরে মন্দিরে
পাদদেশে কিং মিনডনের কুথোদা প্যাগোডার ভিত্তিতে একটি বিশেষ জায়গায়
সুন্দর ক্ষুদ্র ‘পানুক’ পগোদাসে রেখেছিলেন পাহাড় যেখানে এই তথাকথিত ‘বিশ্বের সবচেয়ে বড় বই’, এই দিন দাঁড়িয়েছে।
মহারাখচিত থেরা ইয়োনাক-লোকায় (লোনবাসী, ব্যাকট্রিয়ান ও গ্রিকদের
ভূখণ্ডে) গিয়েছিলেন। সম্মানিত মেজাজিমা থ্রি হিমভান্ত (হিমালয়ের সংলগ্ন
জায়গা) গিয়েছিলেন। সম্মানিত সুভা এবং শ্রদ্ধেয় উত্তরাকে সুভাভূমিকে
পাঠানো হয়েছিল [এখন মায়ানমার]। শ্রদ্ধেয়
মাহিন্দ থেরা, সম্মানিত ইত্তয়া থেরা, সম্মানিত উত্তুরা থেরা, শ্রদ্ধেয়
সাম্বাল থেরা এবং পূণ্যার্থী ভাদাদাসালা থেরা তম্বোপী (এখন শ্রীলংকা)
পাঠানো হয়েছিল। এই সন্ন্যাসীদের ধম্ম মিশন সফল হয়েছেন এবং সময়ে সময়ে প্রচুর ফল
উত্থাপন করেছিলেন এবং ধম্মের উপহার এবং তাদের সংস্কৃতি ও সংস্কৃতির উপর
প্রভাব বিস্তারের মাধ্যমে এই জমির জনগণকে নিরবচ্ছিন্ন করার জন্য দীর্ঘ পথ
বেছে নেন। বুদ্ধের কথা মাধ্যমে ধাম ছড়িয়ে দিয়ে, যথাসময়ে ভারতে বিশ্বজগতের শিক্ষক বিশ্বভারতী নামে পরিচিত হন। চতুর্থ পরিষদ চতুর্থ কাউন্সিলটি তমবাপাচি [শ্রীলংকা] ২9 এ বি.সি. এ অনুষ্ঠিত হয়। রাজা ভক্তিগাঁইয়ের পৃষ্ঠপোষকতা অধীনে তার
আহ্বান এর প্রধান কারণ উপলব্ধি ছিল যে, অধিকাংশ সন্ন্যাসী তাদের স্মরণে
সমগ্র তিপুকাকে ধরে রাখতে পারেনি, কারণ পূর্বে শ্রদ্ধেয় মাহিন্দর জন্য এবং
পরে যারা তাঁর অনুসারী ছিল তাদের জন্য এই ঘটনাটি ঘটেছিল। অতএব,
লেখার শিল্প হিসাবে, এই সময় দ্বারা ব্যাপকভাবে উন্নত, এটি সমীচীন এবং
বুদ্ধ এর শিক্ষার সমগ্র শরীরের নীচে লেখা প্রয়োজন ছিল মনে হয়। রাজা
ভক্তিগাঁও সন্ন্যাসীর ধারণা সমর্থন করেছিলেন এবং বিশেষভাবে টিপাইকাকাটি
লেখার জন্য কমাতে একটি কাউন্সিল বিশেষভাবে অনুষ্ঠিত হয়েছিল। অতএব,
সত্যিকারের ধম্মকে স্থায়ীভাবে সংরক্ষণ করা যেতে পারে, সম্মানিত মহারাখাত
এবং পাঁচশত সন্ন্যাসীগণ বুদ্ধের কথা শোনেন এবং তারপর তা পামের পাতাগুলিতে
লিখে ফেলেন। এই অসাধারণ প্রকল্প একটি গুহায় বলা হয়েছে, উল্কা লেনা, এখন কি Matale কাছাকাছি একটি প্রাচীন ভূমিধসের ফাটল অবস্থিত। এভাবে কাউন্সিলের লক্ষ্য অর্জন করা হয়েছিল এবং খাঁটি ধম্মের লেখার সংরক্ষণ নিশ্চিত করা হয়েছিল। পরবর্তীকালে, অষ্টম শতাব্দীতে, রাজা বিজয়রাজীহ এই গুহায় নির্মিত বুদ্ধের মূর্তি ছিল। পঞ্চম পরিষদ পঁচাত্তরের
কাউন্সিল মন্ডলেতে অনুষ্ঠিত হয়, মায়ানমারের মায়ানমার নামে পরিচিত 1871
খ্রিস্টাব্দে রাজা মিন্দনের শাসনামলে মায়ানমারের রাজত্ব এই
সভা প্রধান উদ্দেশ্য ছিল বুদ্ধের সমস্ত শিক্ষা পাঠ করা এবং মিনিটের বিশদ
বিবরণে তাদের পরীক্ষা করা যাতে তাদের কোনও পরিবর্তন করা, বিকৃত বা বাদ
দেওয়া হয় কিনা তা দেখতে। এটি
পরিচালিত হয়েছিল তিনজন প্রাচীন, শ্রদ্ধেয় মহাথের যুগাবতীভাষা, শ্রদ্ধেয়
নরেন্দ্রনাথধর্ম এবং সর্বস্তরের মহাথের সুনামগাঁওশমী দ্বারা প্রায় দুই
হাজার চারশত সন্ন্যাসী (২400)। তাদের যৌথ ধম্ম অধ্যায় পাঁচ মাস স্থায়ী হয়। ময়মনসিংহের সাঁওতালের 7 তম ও মার্শাল স্লাবের উপর তারপরে নিখুঁত টিপিকা কামনা করার জন্য এই পরিষদের কাজটিও করা হয়েছিল। এই
স্মরণীয় কাজটি প্রায় ২ হাজার চারশো যুগের ভিক্ষুণী এবং অনেক দক্ষ কারিগর
দ্বারা সম্পন্ন করা হয়েছিল, যারা প্রতিটি স্ল্যাবের সমাপ্তির পরে মন্দিরে
পাদদেশে কিং মিনডনের কুথোদা প্যাগোডার ভিত্তিতে একটি বিশেষ জায়গায়
সুন্দর ক্ষুদ্র ‘পানুক’ পগোদাসে রেখেছিলেন পাহাড় যেখানে এই তথাকথিত ‘বিশ্বের সবচেয়ে বড় বই’, এই দিন দাঁড়িয়েছে।
মহা পসান গোহা নির্মাণের অনুমোদন দিয়েছেন, যা মহান গুহা যা স্থল থেকে
তৈরি করা হয়েছিল, ভারতের স্যাটাপাননি গুহের মত সংগ্রহস্থল হিসেবে কাজ করার
জন্য - প্রথম ধম্ম পরিষদের স্থান। এর
সমাপ্তির পর, কাউন্সিল 17 ই মে, 1954 তারিখে পূরণ হয়। পূর্ববর্তী পরিষদের
ক্ষেত্রে যেমন, প্রথম লক্ষ্যটি ছিল সত্যিকার ধম্ম এবং বিনয়কে রক্ষা ও
সংরক্ষণ করা। তবে এখানকার সন্ন্যাসীরা যারা আটলান্টিক মহাসাগরে অংশগ্রহণ করেছিল তাদের আটটি দেশ থেকে বেরিয়ে এসেছিল। এই
দুই হাজার পাঁচশত শিখরে ত্রভুধা সন্ন্যাসীরা মিয়ানমার, কম্বোডিয়া, ভারত,
লাওস, নেপাল, শ্রীলঙ্কা, থাইল্যান্ড ও ভিয়েতনাম থেকে এসেছে। দেরী
শ্রদ্ধেয় মহাসি সায়েদোকে শ্রদ্ধেয় ভাদান্ত
বিশিষ্টরাধভধষঁধধধধধধধধধহধগগধ ধম্মহধগঁধ ধম্মের প্রয়োজনীয় প্রশ্ন
জিজ্ঞাসা করিয়া উহাদের উম্মত কাজটি নিযুক্ত করিয়াছিলেন, যাহারা তাহাদের
সকল জ্ঞানী ও সন্তুষ্টির উত্তর দিয়েছিলেন। এই পরিষদের বৈঠককালে, সমস্ত অংশগ্রহণকারী দেশগুলি ভারতী বাদে পল্লী টিপিকাচকে তাদের স্থানীয় লিপিগুলিতে রচিত করেছিল। ধম্ম
ধর্মগ্রন্থের ঐতিহ্যগত পাঠ্যাংশ দুটি বছর ধরে নেয় যার মধ্যে টিপাইকাকা
এবং তার সমস্ত সাহিত্যে সমিতির সাহিত্যগুলি তীব্রভাবে পরীক্ষা করা হয়েছিল।
পাওয়া কোন পার্থক্য নিচে উল্লেখ করা হয়েছে, প্রয়োজনীয় সংশোধন করা হয়েছিল এবং সমস্ত সংস্করণ তারপর সংকলিত ছিল। সৌভাগ্যক্রমে, এটি পাওয়া গিয়েছে যে কোনও পাঠ্যের সামগ্রীতে কোন পার্থক্য নেই। অবশেষে,
কাউন্সিলের আনুষ্ঠানিকভাবে তাদের অনুমোদন দেয়ার পর, টিপিকা ও সকলের
ভাষ্যসমূহ আধুনিক প্রেস মুদ্রণের জন্য প্রস্তুত এবং মিয়ানমার (বার্মিজ)
স্ক্রিপ্টে প্রকাশিত হয়। দুই হাজার পাঁচশত সন্ন্যাসী এবং অসংখ্য লোকের নিবেদিত প্রচেষ্টার মাধ্যমে এই উল্লেখযোগ্য অর্জন সম্ভব হয়েছে। তাদের কাজ শেষ হয় মে, 1956 সালে, দু-ছয় হাজার বছর পর প্রভু পরিক্ষাবাণ্যে পৌঁছান। এই কাউন্সিলের কাজ সমগ্র বৌদ্ধ বিশ্ব থেকে প্রতিনিধিদের অনন্য অর্জন ছিল। ত্রিপুরা সংস্করণটি নির্মিত হয়েছে, এটি গৌতম বুদ্ধের প্রাথমিক শিক্ষার
সত্য এবং সত্যিকার অর্থেই তাদের সর্বময় ক্ষমতার রীতিনীতি হিসেবে স্বীকৃত। ময়মনসিংহ স্ক্রিপ্টে মুদ্রণ সংকলন ছয়টি সংগ্রাহনের পর মুদ্রিত হয়। ভারতবর্ষের
ভলিউম তৈরির লক্ষ্যে, ভিপাসানা রিসার্চ ইনস্টিটিউট 1990 সালের এপ্রিলে এই
প্রকল্পটি শুরু করে টিপাইকাকাকে তার ঐহাঁথ ও আকাশ দিয়ে দেবনাগরীতে মুদ্রণ
করতে শুরু করে।
Sravasti,
Samkasya, Vaisali, and Rajagrha are the last 4 holy sites and are the
locations of Buddha’s principal miracles. At these locations Buddha
preached to particular people, ascended to heaven, tamed a wild elephant
and announced his death. They are now the sites of the first and second
Buddhis…
Samkasya, Vaisali, and Rajagrha are the last 4 holy sites and are the
locations of Buddha’s principal miracles. At these locations Buddha
preached to particular people, ascended to heaven, tamed a wild elephant
and announced his death. They are now the sites of the first and second
Buddhis…
in.pinterest.com
11) Classical Bosnian
11) Klasični bosanski
2617 pet 11 maj. LESSON
Molimo posetite:
http://sarvajan.ambedkar.org Prevodite ovaj Google prevod na svoj maternji jezik koristeći
https://translate.google.com To je tvoj lek Od:
Analytic Insight Net - BESPLATNO Online Tipiṭaka istraživanja i prakse
Univerziteta i srodnih VESTa putem http://sarvajan.ambedkar.org u 105
KLASIČKIH JEZIKA Email:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online Prvobitne reči Buda
Poreklo Pali Canon “Pretpostavimo
da je monah rekao:” Prijatelji, to sam čuo i primio od vlastitih usana:
ovo je Dhamma, ovo je disciplina, ovo je Učiteljsko učenje “, onda,
monasi, ne bi trebali ni odobriti niti ne odobriti riječi. Onda,
bez odobravanja ili neodobravanja, njegove riječi i izrazi trebaju
pažljivo biti primećeni i upoređeni s Sutama i pregledani u svjetlu
discipline. Ako
se na takvom poređenju i razmatranju utvrdi da nisu u skladu s Sutama
ili disciplinom, zaključak mora biti: “Sigurno ovo nije reč Buda, ovaj
monah je pogrešno shvaćen”, a ovo pitanje treba odbiti. Međutim, kada se na osnovu takvog poređenja i pregleda utvrdi da su u
skladu s Sutama ili disciplinom, zaključak mora biti: “Sigurno je to
riječ Budine, to je sinoć razumio ovaj monah.” - DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Veliko prolazak, Buda poslednji dani
Autentična učenja Gotama Buda su očuvana i predata nama i naći se u Tipiṭaki. Riječ Pali, ‘Tipiṭaka’, doslovno znači ‘tri košare’ (ti = tri + piṭaka = zbirke spisa). Sva Budina učenja podeljena su na tri dela. 1. Prvi deo je poznat kao Vinaya Piṭaka i sadrži sva pravila koja je Buda odredila za monaha i monahinja.
2. Drugi deo naziva se Suttaṅta Piṭaka i sadrži diskurse.
3. Treći deo je poznat kao Abhidhamma Piṭaka i obuhvata psihoetička učenja Buda. Poznato
je da, kad god je Buda davao diskurs svojim zapovijenim učenicima ili
sledbenicima ili propisao monastičko vladavinu tokom svog
četrdesetpetogodišnjeg služenja, oni od svojih posvećenih i naučenih
monaha, onda bi prisutni odmah izvršili svoje učenje riječ za riječ u memoriju. Tako su Budine reči bile očuvane tačno i s vremena na vreme usmeno od nastavnika do učenika. Neki
od monaha koji su čuli propagiranje Buda lično su bili Arahanti, pa
prema definiciji, “čisti” bez strasti, bolesti i obmane i stoga,
nesumnjivo su bili sposobni da zadrže, savršeno Budine reči. Tako su obezbedili da se Budino učenje održava verno za posterstvo. Čak
i oni posvećeni monasi koji još nisu postigli Arahantahood, ali su
stigli u prve tri faze svjedokinje i imali moćne, retencijske uspomene
mogle su također reći na riječ riječi o tome šta je Buda propovedao i
tako mogao biti vrijedan čuvar budističkih učenja. Jedan takav monah bio je Ānanda, izabrani službenik i stalni saputnik Bude u poslednjih dvadeset pet godina njegovog života. Ananda je bila vrlo inteligentna i nadarena sposobnošću da zapamti ono što je čuo. Zaista,
njegova izričita želja bila je da Buda uvijek prikaže sve njegove
diskurse i iako još nije bio Arahanta, on je namerno posvećen
memorijskoj riječi za riječ sve Budine propovedi kojima je upozorio
monaha, monahinja i njegove slatke sledbenike. Kombinovani napori ovih nadarenih i posvećenih monaha omogućili su
Dhammu i Vinayu, kako je Buda naučio da se sačuva u svom prvobitnom
stanju. Pali Tipiṭaka i njegova srodna književnost postoje kao rezultat otkriće Budine plemenitog i oslobađajućeg puta čiste Dhamme. Ovaj put omogućava svim onima koji ga prate da vode mirni i srećni život. Zaista,
u ovom danu i godinama smo srećni što je autentična učenja Buda očuvana
za buduće generacije kroz savjesne i zajedničke napore svojih
zapovijenih učenika kroz vekove. Buda
je rekao svojim učenicima da, kada više nije bio među njima, bilo je
važno da se Sađa udruži u cilju kolektivnog recitovanja Dhamme, upravo
onako kako je to učio. U
skladu sa ovim uputstvom, prvi staratelji su zvali savjet i sistematski
su naredili sve Budine diskurze i monaške propise, a potom ih verno
recitovali riječima za riječima.
http://sarvajan.ambedkar.org Prevodite ovaj Google prevod na svoj maternji jezik koristeći
https://translate.google.com To je tvoj lek Od:
Analytic Insight Net - BESPLATNO Online Tipiṭaka istraživanja i prakse
Univerziteta i srodnih VESTa putem http://sarvajan.ambedkar.org u 105
KLASIČKIH JEZIKA Email:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online Prvobitne reči Buda
Poreklo Pali Canon “Pretpostavimo
da je monah rekao:” Prijatelji, to sam čuo i primio od vlastitih usana:
ovo je Dhamma, ovo je disciplina, ovo je Učiteljsko učenje “, onda,
monasi, ne bi trebali ni odobriti niti ne odobriti riječi. Onda,
bez odobravanja ili neodobravanja, njegove riječi i izrazi trebaju
pažljivo biti primećeni i upoređeni s Sutama i pregledani u svjetlu
discipline. Ako
se na takvom poređenju i razmatranju utvrdi da nisu u skladu s Sutama
ili disciplinom, zaključak mora biti: “Sigurno ovo nije reč Buda, ovaj
monah je pogrešno shvaćen”, a ovo pitanje treba odbiti. Međutim, kada se na osnovu takvog poređenja i pregleda utvrdi da su u
skladu s Sutama ili disciplinom, zaključak mora biti: “Sigurno je to
riječ Budine, to je sinoć razumio ovaj monah.” - DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Veliko prolazak, Buda poslednji dani
Autentična učenja Gotama Buda su očuvana i predata nama i naći se u Tipiṭaki. Riječ Pali, ‘Tipiṭaka’, doslovno znači ‘tri košare’ (ti = tri + piṭaka = zbirke spisa). Sva Budina učenja podeljena su na tri dela. 1. Prvi deo je poznat kao Vinaya Piṭaka i sadrži sva pravila koja je Buda odredila za monaha i monahinja.
2. Drugi deo naziva se Suttaṅta Piṭaka i sadrži diskurse.
3. Treći deo je poznat kao Abhidhamma Piṭaka i obuhvata psihoetička učenja Buda. Poznato
je da, kad god je Buda davao diskurs svojim zapovijenim učenicima ili
sledbenicima ili propisao monastičko vladavinu tokom svog
četrdesetpetogodišnjeg služenja, oni od svojih posvećenih i naučenih
monaha, onda bi prisutni odmah izvršili svoje učenje riječ za riječ u memoriju. Tako su Budine reči bile očuvane tačno i s vremena na vreme usmeno od nastavnika do učenika. Neki
od monaha koji su čuli propagiranje Buda lično su bili Arahanti, pa
prema definiciji, “čisti” bez strasti, bolesti i obmane i stoga,
nesumnjivo su bili sposobni da zadrže, savršeno Budine reči. Tako su obezbedili da se Budino učenje održava verno za posterstvo. Čak
i oni posvećeni monasi koji još nisu postigli Arahantahood, ali su
stigli u prve tri faze svjedokinje i imali moćne, retencijske uspomene
mogle su također reći na riječ riječi o tome šta je Buda propovedao i
tako mogao biti vrijedan čuvar budističkih učenja. Jedan takav monah bio je Ānanda, izabrani službenik i stalni saputnik Bude u poslednjih dvadeset pet godina njegovog života. Ananda je bila vrlo inteligentna i nadarena sposobnošću da zapamti ono što je čuo. Zaista,
njegova izričita želja bila je da Buda uvijek prikaže sve njegove
diskurse i iako još nije bio Arahanta, on je namerno posvećen
memorijskoj riječi za riječ sve Budine propovedi kojima je upozorio
monaha, monahinja i njegove slatke sledbenike. Kombinovani napori ovih nadarenih i posvećenih monaha omogućili su
Dhammu i Vinayu, kako je Buda naučio da se sačuva u svom prvobitnom
stanju. Pali Tipiṭaka i njegova srodna književnost postoje kao rezultat otkriće Budine plemenitog i oslobađajućeg puta čiste Dhamme. Ovaj put omogućava svim onima koji ga prate da vode mirni i srećni život. Zaista,
u ovom danu i godinama smo srećni što je autentična učenja Buda očuvana
za buduće generacije kroz savjesne i zajedničke napore svojih
zapovijenih učenika kroz vekove. Buda
je rekao svojim učenicima da, kada više nije bio među njima, bilo je
važno da se Sađa udruži u cilju kolektivnog recitovanja Dhamme, upravo
onako kako je to učio. U
skladu sa ovim uputstvom, prvi staratelji su zvali savjet i sistematski
su naredili sve Budine diskurze i monaške propise, a potom ih verno
recitovali riječima za riječima.
toga, više Vijeća je bilo pozvano iz više razloga, ali u svakom od njih
cijelo tijelo Budinog učenja oduvek su recitovale učesnici Saṅgha,
koncertno i riječ po riječi. Prvi
savet se održao tri mjeseca nakon postizanja Budine Mahaparibibane, a
sledili su još pet, od kojih su dva sazvana u devetnaestom i dvadesetom
vijeku. Ove
kolektivne recitacije koje su monasi izvršavali na svim ovim Dhamma
vijećima poznati su kao “Dhamma Saṅgitis”, Dhamma Recitations. Oni
su tako određeni zbog presedana postavljenog na Prvom dhamskom savetu,
kada je sve učenje prvo recitovano od strane Starca Saha, a potom su svi
monasi prisustvovali skupu u horu. Ocenjeno je da je recitacija bila autentična, kada i samo kada je članovi Saveta jednoglasno odobrili. Sledeća je kratka istorija Šest Vijeća. Prvi savet King Ajatasattu je sponzorisao Prvog Vijeća. Sazvana je u 544 B.C. u Sattapaāāī pećini koja se nalazi izvan Rājagaha tri mjeseca nakon što je Buda umro. Detaljan prikaz ovog istorijskog sastanka možete pronaći u Ćullavagi Vinaya Piṭaka. Prema
ovom izveštaju, incident koji je podstakao starca Mahākassapa da nazove
ovaj sastanak bio je njegov sluh prikrivajući primedbu o strogom
pravilu života za monaha. To se dogodilo. Monah
Subhadda, bivši berber, koji je kasnije posvetio život, nakon što je
čuo da je Buda istekao, izrazio je ogorčenje pošto je poštovao sva
pravila za monaha koje je postavio Buda. Mnogi monasi su se žalili na prolazak Buda i bili su duboko ožalošeni. Međutim, Starac Mahākassapa je čuo da Subhadda kaže: “Dosta vaših Iskazi, ne žalite se, ne žalite. Odveli smo se od ovog velikog oslobađanja (Buda). Mi
smo bili mučeni kada je rekao: “ovo vam je dozvoljeno, ovo vam nije
dozvoljeno”, ali sada ćemo moći da radimo onako kako nam se sviđa, a mi
nećemo morati da radimo ono što nam se ne sviđa “. Mahākassapa
je uznemiren njegovom primedbom i bojao se da Dhamma i Vinaya mogu biti
korumpirani i da ne prežive netaknuti ako bi se drugi monasi ponašali
kao Subhadda i tumačili Dhammu i Vinaya pravila kako su zadovoljni. Da bi izbegao ovo, odlučio je da se Dhamma mora očuvati i zaštititi. U tu svrhu, nakon što je dobio saggino odobrenje, pozvao je u vijeće pet stotina Arahanaca. Ananda bi trebala biti uključena u to pod uslovom da je postigao Arahanthood do vremena sazivanja vijeća. Sa predsjedavajućem starešine Mahākassapa, pet stotina arahantnih monaha sastalo se u vijeću tokom kišne sezone. Prva
stvar koju je Mahākassapa uradio jeste da se dovede u pitanje
najistaknutijeg stručnjaka o Vinayi današnjice, poštovanog Upālaa na
detaljima o monaškom pravilu. Ovaj monah je bio dobro kvalifikovan za zadatak, jer ga je Buddha naučio cijelu samu Vinayu. Pre
svega, Starac Mahākassapa ga je pitao konkretno o presudi o prvom
prestupu [pārājika], u pogledu predmeta, prilike, pojedinca uvedenog,
proglašenja, ponavljanja proklamacije, krivičnog dela i slučaja ne- prekršaj. Upāli je dao znate i adekvatne odgovore, a njegove primjedbe su se sastajale u jednoglasnoj saglasnosti predsjedavajuće Sage. Tako je Vinaya formalno odobrena. Starac Mahākassapa je zatim obratio pažnju na Ananda u svojoj uglednoj ekspertizi u svim pitanjima vezanim za Dhammu. Srećom, noću pre sastanka Saveta, Ananda je postigla Arahantstvo i pridružila se Vijeću. Starac
Mahākassapa je, stoga, bio u stanju da ga dovodi u pitanje sa punim
povjerenjem u vezi Dhamme s posebnim osvrtom na budine propovedi. Ovo ispitivanje na Dhammi je pokušalo da potvrdi mesto gde su svi diskursi prvi put propovedani i osoba kojoj su upućeni. Ānanda,
uz pomoć njegove riječi - savršeno pamćenje, mogao je tačno da
odgovori, pa su se diskursi susreo s jednoglasnom saggom odobrenjem. Prvi
savjet je takođe dao zvanični pečat odobrenja za zatvaranje poglavlja o
manjim i manjim pravilima i odobrenje za njihovo poštovanje. Monasima
je trebalo sedam meseci da recituju čitavu Vinayu i Dhammu, a ti monasi
su dovoljno obogatili dobrim sećanjima i zadržali sve što je receno. Ovaj
istorijski prvi savet postao je poznat kao Paācasatika jer je u njemu
učestvovalo pet stotina potpuno prosvetljenih Arahanaca.
Drugi Vijeće
Drugi Vijeće je nazvano sto godina nakon Budine Parinibbane, kako bi riješio ozbiljan spor oko “deset tačaka”. Ovo je upućivanje na neke monaše koji krše deset manje pravila. dobili su:
1. Skladištenje soli u rogu.
2. Jelo nakon podne.
3. Jednom jedite i ponovo idite u selo za milostinje.
4. Održavanje ceremonije Uposatha sa monasima koji žive u istom lokalitetu.
5. Sprovođenje zvaničnih akata kada je skupština bila nepotpuna.
6. Nakon određene prakse jer je to učinio jedan od mentora ili nastavnika.
7. Jelo kiselo mleko nakon što je jedan imao svoj obrok.
8. Potrošiti jako piće pre fermentacije.
9. Korišćenjem tepiha koji nije bio odgovarajuća veličina.
10. Korišćenje zlata i srebra. Njihova
zlodjela postala je problem i izazvala glavnu kontroverzu jer se
smatralo da kršenje ovih pravila protivreči Budinim originalnim
učenjima. Kralj Kāḷāsoka je bio pokrovitelj drugog Vijeća, a sastanak je održan u Vesali zbog sljedećih okolnosti. Jednog
dana, dok je posetio Mahavana Grove kod Veāsli, starac Yasa je upoznao
da velika grupa monaha poznatih kao Vadžjiani krši vladavinu koja je
zabranjivala monaha da prihvata zlato i srebro tako što ih otvoreno
traže od svojih laičnih bhakta. On
je odmah kritikovao svoje ponašanje i njihov odgovor je bio da mu
ponudi deo svojih ilegalnih dobitaka u nadi da će ga pobediti. Starac Yasa, međutim, odbio je i prezirao njihovo ponašanje. Monasi su ga odmah tužili formalnom akcijom pomirenja, optužujući ga da je krivio svoje bhakte. Starešina
Yasa je, u skladu s tim, pomirila sebe sa laćnim bhaktama, ali
istovremeno ih ubedila da su vijžijski monasi pogrešili citirajući
izjavu Budine o zabrani prihvatanja ili traženja zlata i srebra. Lajfovi
su odmah izrazili svoju podršku starcu Yasi i proglasili vadžjianske
monaha pogrešnim radnicima i heretičarima, rekavši: “Samo Starac Yasa je
pravi monah i sakijski sin. Svi ostali nisu monasi, a ne sakanski sinovi. “ U
tvrdoglavim i nepouzdanim vadžžijskim monašima potom su se preselili da
se spusti pretsedavajuća Yasa Thera bez odobrenja ostatka Sage kada su
upoznali ishod svog sastanka sa svojim bježenim bhaktama. Starac
Yasa je, međutim, pobegao od svoje cenzure i potražio podršku od monaha
na drugim mestima, koji je potvrdio svoje pravoslavne poglede na
Vinayu. Šezdeset
šumskih monaha iz Pava i osamdeset monaha iz južnih regiona Avanti koji
su bili istog pogleda, ponudili su mu pomoć da proveri korupciju
Vinaye. Zajedno
su odlučili da odu u Soreyju da se konsultuju sa poštovanom Revatom jer
je bio visoko cenjen monah i ekspert u Dhammi i Vinaya. Čim su vadžjanski monasi upoznali ovo, potražili su i podršku čuvene Revate nudeći mu četiri rekvizita koji je on odmah odbio. Ovi monasi su potom pokušavali da koriste iste načine za pobjedu čuvara Revata, častitljivog Uttara. Prvo
i on je s pravom odbio ponudu, ali su ga zamišljeno ubedili da prihvati
svoju ponudu, rekavši da kada on ne prihvati zahtjeve za Budu, od
Ānande će biti zatraženo da ih prihvati i često bi se složio da to
učini. Uttara se predomislio i prihvatio rekvizite. Potom
ih je pozvao da se potvrdi da ode i ubedi u poštovanu revatu da
proglasi da su vadžjanski monasi bili govornici istine i držioci Dhamme.
Prepodobna Revata je vidjela kroz svoje prevare i odbila da ih podrži. Zatim je otpuštao Uttaru. Da
bi se ovo pitanje rešilo jednom za svagda, poštovana Revata je
savjetovala da se vijeće pozove u Vāḷikārāmu sama sebi postavljajući
pitanja o deset prekršaja najstarijeg od starijih dana, Thera
Sabbjakāmi. Kad mu je dato mišljenje, trebalo je da ga sazna komisija od osam monaha, a njegova validnost je odlučivala njihovim glasanjem. Osam
sveštenika koji su pozvani na suđenje su bili Venerables Sabbakāmi,
saha, Khujjasobhita i Vāsabhagāmika, sa istoka i četiri monaha sa
Zapada, Venerables Revata, Sambhuta-Sānavāsī, Yasa i Sumana. Oni su detaljno raspravljali o ovom pitanju sa Revatom kao upitnikom i sabbakamijem odgovorajući na njegova pitanja. Nakon rasprave, osam monaha odlučilo se protiv vajđijskih monaha i njihova presuda je objavljena skupštini. Nakon
toga, sedam stotina monaha recitovalo je Dhammu i Vinaya i ovaj recital
je postao poznat kao Sattasatī, jer je u njemu učestvovalo sedam
stotina monaha. Ovaj
istorijski savet takođe se zove Yasatthera Sangīti zbog glavne uloge
koju je Starija Yasa igrao u njemu i njegovu žestinu za očuvanje Vinaye.
Vadžjanski monasi kategorički su odbili da prihvate odluku Vijeća i, u prkosu, nazvali tamošnji savjet koji se zvao Mahāsaṅgiti.
2. Jelo nakon podne.
3. Jednom jedite i ponovo idite u selo za milostinje.
4. Održavanje ceremonije Uposatha sa monasima koji žive u istom lokalitetu.
5. Sprovođenje zvaničnih akata kada je skupština bila nepotpuna.
6. Nakon određene prakse jer je to učinio jedan od mentora ili nastavnika.
7. Jelo kiselo mleko nakon što je jedan imao svoj obrok.
8. Potrošiti jako piće pre fermentacije.
9. Korišćenjem tepiha koji nije bio odgovarajuća veličina.
10. Korišćenje zlata i srebra. Njihova
zlodjela postala je problem i izazvala glavnu kontroverzu jer se
smatralo da kršenje ovih pravila protivreči Budinim originalnim
učenjima. Kralj Kāḷāsoka je bio pokrovitelj drugog Vijeća, a sastanak je održan u Vesali zbog sljedećih okolnosti. Jednog
dana, dok je posetio Mahavana Grove kod Veāsli, starac Yasa je upoznao
da velika grupa monaha poznatih kao Vadžjiani krši vladavinu koja je
zabranjivala monaha da prihvata zlato i srebro tako što ih otvoreno
traže od svojih laičnih bhakta. On
je odmah kritikovao svoje ponašanje i njihov odgovor je bio da mu
ponudi deo svojih ilegalnih dobitaka u nadi da će ga pobediti. Starac Yasa, međutim, odbio je i prezirao njihovo ponašanje. Monasi su ga odmah tužili formalnom akcijom pomirenja, optužujući ga da je krivio svoje bhakte. Starešina
Yasa je, u skladu s tim, pomirila sebe sa laćnim bhaktama, ali
istovremeno ih ubedila da su vijžijski monasi pogrešili citirajući
izjavu Budine o zabrani prihvatanja ili traženja zlata i srebra. Lajfovi
su odmah izrazili svoju podršku starcu Yasi i proglasili vadžjianske
monaha pogrešnim radnicima i heretičarima, rekavši: “Samo Starac Yasa je
pravi monah i sakijski sin. Svi ostali nisu monasi, a ne sakanski sinovi. “ U
tvrdoglavim i nepouzdanim vadžžijskim monašima potom su se preselili da
se spusti pretsedavajuća Yasa Thera bez odobrenja ostatka Sage kada su
upoznali ishod svog sastanka sa svojim bježenim bhaktama. Starac
Yasa je, međutim, pobegao od svoje cenzure i potražio podršku od monaha
na drugim mestima, koji je potvrdio svoje pravoslavne poglede na
Vinayu. Šezdeset
šumskih monaha iz Pava i osamdeset monaha iz južnih regiona Avanti koji
su bili istog pogleda, ponudili su mu pomoć da proveri korupciju
Vinaye. Zajedno
su odlučili da odu u Soreyju da se konsultuju sa poštovanom Revatom jer
je bio visoko cenjen monah i ekspert u Dhammi i Vinaya. Čim su vadžjanski monasi upoznali ovo, potražili su i podršku čuvene Revate nudeći mu četiri rekvizita koji je on odmah odbio. Ovi monasi su potom pokušavali da koriste iste načine za pobjedu čuvara Revata, častitljivog Uttara. Prvo
i on je s pravom odbio ponudu, ali su ga zamišljeno ubedili da prihvati
svoju ponudu, rekavši da kada on ne prihvati zahtjeve za Budu, od
Ānande će biti zatraženo da ih prihvati i često bi se složio da to
učini. Uttara se predomislio i prihvatio rekvizite. Potom
ih je pozvao da se potvrdi da ode i ubedi u poštovanu revatu da
proglasi da su vadžjanski monasi bili govornici istine i držioci Dhamme.
Prepodobna Revata je vidjela kroz svoje prevare i odbila da ih podrži. Zatim je otpuštao Uttaru. Da
bi se ovo pitanje rešilo jednom za svagda, poštovana Revata je
savjetovala da se vijeće pozove u Vāḷikārāmu sama sebi postavljajući
pitanja o deset prekršaja najstarijeg od starijih dana, Thera
Sabbjakāmi. Kad mu je dato mišljenje, trebalo je da ga sazna komisija od osam monaha, a njegova validnost je odlučivala njihovim glasanjem. Osam
sveštenika koji su pozvani na suđenje su bili Venerables Sabbakāmi,
saha, Khujjasobhita i Vāsabhagāmika, sa istoka i četiri monaha sa
Zapada, Venerables Revata, Sambhuta-Sānavāsī, Yasa i Sumana. Oni su detaljno raspravljali o ovom pitanju sa Revatom kao upitnikom i sabbakamijem odgovorajući na njegova pitanja. Nakon rasprave, osam monaha odlučilo se protiv vajđijskih monaha i njihova presuda je objavljena skupštini. Nakon
toga, sedam stotina monaha recitovalo je Dhammu i Vinaya i ovaj recital
je postao poznat kao Sattasatī, jer je u njemu učestvovalo sedam
stotina monaha. Ovaj
istorijski savet takođe se zove Yasatthera Sangīti zbog glavne uloge
koju je Starija Yasa igrao u njemu i njegovu žestinu za očuvanje Vinaye.
Vadžjanski monasi kategorički su odbili da prihvate odluku Vijeća i, u prkosu, nazvali tamošnji savjet koji se zvao Mahāsaṅgiti.
propuštanje krvi svoga sina svog oca, spasio je svog brata Tise Kumara,
koji je na kraju postao i postigao Arahantship. Asoka je krunisan dvesta osamnaestom godinom nakon Budine Mahaparinibbane. U
početku je platio samo simboličnu pohvalu Dhammi i Sahgi i takođe
podržavao pripadnike drugih vjerskih sekta kako je njegov otac učinio
pred njim. Međutim, sve ovo se promenilo kada je upoznao pobožnog novajlija-monaha Nigrodhe koji ga je propovedao Appamāda-vagga. Nakon toga prestao je pružati podršku drugim verskim grupama i produbio njegov interes i posvećenost Dhammi. Koristio
je svoje ogromno bogatstvo za izgradnju, kako se kaže, osamdeset i
četiri hiljade pagod i vihara i bogato podržava Bhikkhusa sa četiri
rekvizita. Njegov sin Marin i njegova ćerka Sahghamita su bili posvećeni i primljeni u Saga. Na kraju, njegova velikodušnost je bila da izazove ozbiljne probleme unutar Saha. Vremenom
je naredbu infiltrirao veliki broj ljudi koji su nedostojni, držali su
heretičke poglede i privlačili red zbog cesarske podrške i skupih ponuda
hrane, odjeće, skloništa i lijekova. Veliki
broj nebranih, pohlepnih ljudi koji su se zalagali za pogrešne poglede
pokušali su da se pridruži naredbi, ali su smatrali neprikladnim za
ordiniranje. Uprkos
tome, iskoristili su priliku da eksploatišu cesarsku velikodušnost za
sopstvene ciljeve i donose mušterije i pridruže se naredbi, a da nisu
pravilno ordeniraju. Shodno tome, poštovanje Saha je smanjilo. Kada je došlo do toga, neki od pravih monaha odbili su da drže
propisanu pročišćavanje ili ceremoniju Uposatha u društvu korumpiranih,
heretičkih monaha. Kada
je cesar čuo za ovo, on je pokušao da ispravi situaciju i poslao jednog
od svojih ministara monahama sa komandom da obavljaju ceremoniju. Međutim, car nije dao ministru nikakvih naređenja o tome koja sredstva će se koristiti za izvršavanje njegove komande. Monasi su odbili da slušaju i održavaju ceremoniju u društvu svojih lažnih i “lopovskih” pratilaca [theyyasinivāsaka]. U
očajanju, ljutito ministar je napustio liniju sjedenih monaha i
izvlačio svoj mač, obojicu ih uništio jedan za drugim dok nije došao do
kraljevog brata Tise koji je bio posvećen. Užaseni
ministar je zaustavio pokolj i pobjegao iz hodnika i prijavio se caru
Asoki bio je duboko ožalošćen i uznemiren onim što se desilo i krivilo
se za ubistva. Tražio je advokat Thera Moggaliputta Tissa. Predložio je da heretički monasi budu izbačeni iz naloga i odmah se saziva treći savet. Tako da je u sedamnaestoj godini vladavine cara pozvano Treće vijeće. Thera
Moggaliputta Tissa je vodila postupak i izabrala hiljadu monaha od
šezdeset hiljada učesnika za tradicionalnu recitaciju Dhamme i Vinaye,
koja je trajala devet mjeseci. Car je sam ispitivao monaše iz više manastira o učenju Buda. Oni koji su pogrešno gledali bili su izloženi i protjerani iz Saṅhe odmah. Na ovaj način Bhikkhu Saṅgha je očišćena od heretika i lažnih bhikkhusa.
Ovaj savet je postigao i niz drugih važnih stvari. Starac
Moggaliputta Tissa, kako bi odbacio niz heresija i osigurao da se
Dhamma čuva čisto, ispunila je knjigu za vrijeme savjeta pod nazivom
Katathvatu. Ova
knjiga sastoji se od dvadeset tri poglavlja, i predstavlja kolekciju
diskusije (katu) i osporavanje heretičkih pogleda različitih sekti o
filozofskim stvarima. To je petina od sedam knjiga Abhidhamma Piatta. Članovi Vijeća također su dali kraljevski pečat saglasnosti na doktrinu o Budhu, nazvavši je Vibhajjavāda, doktrini analize. To je identično sa odobrenom doktrinom Theravāda. Jedno
od najznačajnijih dostignuća ove Dhamma skupštine i one koje je trebalo
vekovima da dolazi, bio je car koji je poslao monahove, dobro upućene u
Budine Dhamme i Vinaya, koji su to mogli sve da pokažu, da ga nauče u devet različitih zemalja. Ovi monasi Dhammaduta uključili su Veneražu Majhhantika Thera koji je otišao u Kašmir i Gandhara. Od njega je traženo da propoveda Dhammu i da uspostavi red tamo monaha. Prepodobni
Mahadeva je poslat u Mahinsakamaṇḍaḷa (moderni Mysore), a Tera
Venerable Rakhita je upućena u Vanavāsī (severna Kanara na jugu Indije).
Poštovana Yonaka Dhammarakhita Thera je upućena u Gornji Aparantak
(severni Gujarat, Kathiawar, Kutch i Sindh) .
Prekrasna
Maharaškitska Thera otišla je u Yonaka-loka (zemlja lonijaca, bakaraca i
Grka). Prektantna Majhimska Thera je otišla u Himavantu (mjesto koje se
nalazi u blizini Himalaja). Poštovana Suna i poštovana Uttara bili su
upućeni u Suvaṇṇabhūmi [sada Mjanmar]. U
Tambapaṇṇi (sada Šri Lanka) poslati su poštovani Mahara Thera, Prečasna
Ittiya Thera, Prečasna Uttiya Thera, Prečasna Sambala Thera i Prečasna
Bhaddasala Thera. Dhamma misije ovih monaha su uspele i sarađivale s velikim plodovima i
dugo su prolazile na ljudima ovih zemalja s poklonstvom Dhamme i
uticanjem na njihove civilizacije i kulture. Sa širenjem Dhamme kroz reči Bude, u to vreme Indija je postala poznata kao Visvaguru, učitelj sveta. Četvrti savet Četvrti savjet održan je u Tambapaṇṇi [Šri Lanki] u 29 B.C. pod pokroviteljstvom kralja Vaṭagagāmani. Glavni
razlog za njegovo sazivanje je bila realizacija koja je sada bila
nemoguća da većina monaha zadrži čitavu Tipiatuku u njihovim sećanjima
kao što je to bio slučaj ranije za poštovanog Marija i onih koji su ga
pratili uskoro. Stoga,
pošto je umetnost pisanja, do tada značajno razvijala, smatralo se
namernim i neophodno da se čitavo tijelo Budine nastave pisalo. King Vaṭṭagāmaṇi je podržao ideju monaha, a savjet je bio održan posebno da se Tipiṭaka u potpunosti svodi na pisanje. Zbog
toga, da bi se izvorna Dhamma mogla trajno očuvati, Venera Mahārakhita i
pet stotine monaha recitovale su reči Buda i zatim ih napisale na
palmovim listovima. Ovaj
izvanredan projekat se odvijao u pećini koja se zvala Āloka lena, koja
se nalazila u pukotini drevnog preloma u blizini sadašnje države. Stoga je postignut cilj Savjeta i obezbeđena je očuvanje autentične Dhamme u pisanju. Kasnije, u osamnaestom vijeku, kralj Vijayarājasīha imao je slike Buda stvorene u ovoj pećini. Peti savet Peti Vijeće je održano u Māndalayu, Burmi, sada poznatom kao Mjanmar 1871. godine, u vrijeme vladavine kralja Mindona. Glavni
cilj ovog susreta bio je da recituje sva učenja Buda i da ih detaljno
ispituje kako bi se utvrdilo da li je neko od njih izmijenjen, izobličen
ili bačen. Predsjedavali
su tri starešine, preovlađujuća Mahāthera Jāgarābhivaṃsa, poštovana
Narindābhidhaja, i častiti Mahāthera Sumaṅgalasāmi u društvu od oko
dvije hiljade i četiri stotine monaha (2.400). Njihova zajednička Dhamma recitacija trajao je pet meseci. Takođe
je rad ovog vijeća izazvao čitanje Tipiṭake za posteritet na sedamsto
dvadeset devet mramornih ploča u pismu Mijanma nakon što je recitacija
završena i jednoglasno usvojena. Ovaj
monumentalni zadatak obavljao je oko dve hiljade četiri stotine
eruditnih monaha i mnogih stručnih majstora koji su po završetku svake
ploče imali smeštene u prelepim minijaturnim “piṭaka” pagodama na
specijalnom mjestu na temelju pagode Kuthodavske kralj Mindon u podnožju
Māndalay Hil, gde se ova tzv. “Najveća knjiga na svetu” stoji do današnjeg dana.
Šesti savet
Šesti
savet je bio pozvan u Kaba Aye u Jangonu, ranije Rangunu 1954. godine,
osamdeset tri godine nakon petog održanog u Mandalayu. Sponzorirala ga je burmanska vlada pod vodstvom premijera, častnog U Nu. On
je autorizirao izgradnju Mahā Pāsāna Gūhā, veliku pećinu koja je
izgrađena od prizemlja, da bi služila kao mesto za prikupljanje poput
indijske Sattapānni pećine - lokacije prvog Dhamma Vijeća. Po
njegovom završetku, Savjet se sastao 17. maja 1954. godine. Kao iu
slučaju prethodnih savjeta, njegov prvi cilj bio je afirmiranje i
očuvanje istinske Dhamme i Vinaye. Međutim, to je jedinstveno u meri u kojoj su monasi koji su učestvovali u njemu došli iz osam zemalja. Ove
dvije hiljade i pet stotina naučenih monaha iz Teraavade došle su iz
Mjanmara, Kambodže, Indije, Laosa, Nepala, Šri Lanke, Tajlanda i
Vijetnama. Pokojni
Mahaši Sayadaw postavljen je za plemenito zadatke postavljanja traženih
pitanja o Dhammi Prezadljivog Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa
Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika, koji su sve naučno i zadovoljavajuće
odgovore. Do trenutka kada se ovaj savet sastao, sve zemlje učesnice imale su
Pali Tipiṭaka izrađene u svojim izvornim pismima, sa izuzetkom Indije. Tradicionalna
recitacija Dhamma pisma trajao je dve godine tokom kojih su Tipiṭaka i
njena savezna književnost u svim scenarijama pažljivo ispitani. Sve zabilježene razlike su zabilježene, napravljene su potrebne korekcije i sve verzije su sakupljene. Na sreću, otkriveno je da nije bilo mnogo razlika u sadržaju bilo kojeg teksta. Na
kraju, nakon što ih je zvanično odobrilo Vijeće, sve količine Tipiṭake i
njihovi komentari bili su pripremljeni za štampanje u modernim
štamparima i objavljeni u scenariju Mjanmar (Burmese). Ovo značajno dostignuće postalo je moguće kroz posvećene napore dve hiljade petsto monaha i brojnih laćnih ljudi. Njihov rad je završio u maju 1956. godine, dva i po milenijuma nakon što je Gospod postigao Parinibbanu. Rad ovog vijeća bio je jedinstveno dostignuće predstavnika čitavog budističkog svijeta. Verzija Tipiṭaka koju je obavezala da proizvede je prepoznata kao
verna neotkrivenim učenjima Gotama Buda i najautrijativnijim
renderovanjem do danas. Kolumne odštampane nakon Šesti Saṅgāyana odštampane su u skripcu Mjanmara. Da
bi volonteri učinili indijskom narodu, Institut za istraživanje
Vipassana je započeo projekat štampanja Tipiṭaka sa svojim Aṭṭhakathās i
ṭikas u Devanagariju 1990. godine.
savet je bio pozvan u Kaba Aye u Jangonu, ranije Rangunu 1954. godine,
osamdeset tri godine nakon petog održanog u Mandalayu. Sponzorirala ga je burmanska vlada pod vodstvom premijera, častnog U Nu. On
je autorizirao izgradnju Mahā Pāsāna Gūhā, veliku pećinu koja je
izgrađena od prizemlja, da bi služila kao mesto za prikupljanje poput
indijske Sattapānni pećine - lokacije prvog Dhamma Vijeća. Po
njegovom završetku, Savjet se sastao 17. maja 1954. godine. Kao iu
slučaju prethodnih savjeta, njegov prvi cilj bio je afirmiranje i
očuvanje istinske Dhamme i Vinaye. Međutim, to je jedinstveno u meri u kojoj su monasi koji su učestvovali u njemu došli iz osam zemalja. Ove
dvije hiljade i pet stotina naučenih monaha iz Teraavade došle su iz
Mjanmara, Kambodže, Indije, Laosa, Nepala, Šri Lanke, Tajlanda i
Vijetnama. Pokojni
Mahaši Sayadaw postavljen je za plemenito zadatke postavljanja traženih
pitanja o Dhammi Prezadljivog Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa
Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika, koji su sve naučno i zadovoljavajuće
odgovore. Do trenutka kada se ovaj savet sastao, sve zemlje učesnice imale su
Pali Tipiṭaka izrađene u svojim izvornim pismima, sa izuzetkom Indije. Tradicionalna
recitacija Dhamma pisma trajao je dve godine tokom kojih su Tipiṭaka i
njena savezna književnost u svim scenarijama pažljivo ispitani. Sve zabilježene razlike su zabilježene, napravljene su potrebne korekcije i sve verzije su sakupljene. Na sreću, otkriveno je da nije bilo mnogo razlika u sadržaju bilo kojeg teksta. Na
kraju, nakon što ih je zvanično odobrilo Vijeće, sve količine Tipiṭake i
njihovi komentari bili su pripremljeni za štampanje u modernim
štamparima i objavljeni u scenariju Mjanmar (Burmese). Ovo značajno dostignuće postalo je moguće kroz posvećene napore dve hiljade petsto monaha i brojnih laćnih ljudi. Njihov rad je završio u maju 1956. godine, dva i po milenijuma nakon što je Gospod postigao Parinibbanu. Rad ovog vijeća bio je jedinstveno dostignuće predstavnika čitavog budističkog svijeta. Verzija Tipiṭaka koju je obavezala da proizvede je prepoznata kao
verna neotkrivenim učenjima Gotama Buda i najautrijativnijim
renderovanjem do danas. Kolumne odštampane nakon Šesti Saṅgāyana odštampane su u skripcu Mjanmara. Da
bi volonteri učinili indijskom narodu, Institut za istraživanje
Vipassana je započeo projekat štampanja Tipiṭaka sa svojim Aṭṭhakathās i
ṭikas u Devanagariju 1990. godine.
12) Classical Bulgarian 12) Класически български 2617 петък 11 май УРОК Моля посети:
http://sarvajan.ambedkar.org Превеждайте този превод на Google на майчиния си език
https://translate.google.com Това е вашата ЛЕСНО От:
Analytical Insight Net - БЕЗПЛАТНО онлайн проучване и практикуване на
Tipiṭaka University и свързаните НОВИНИ чрез
http://sarvajan.ambedkar.org в 105 КЛАСИЧЕСКИ ЕЗИЦИ Електронна поща:
buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/
Pali Canon Онлайн Оригиналните думи на Буда
Произходът на Canon Pali “Да
предположим, че един монах казва:” Приятели, чух и получих това от
самите устни на Господа: това е Дамма, това е дисциплина, това е
учението на Учителя “, тогава монаси, не трябва нито да одобрявате, нито
да не го одобрявате думи. След
това, без да одобрява или не одобрява, думите и изразите му трябва
внимателно да бъдат отбелязани и сравнени със Suttas и прегледани в
светлината на дисциплината. Ако
се окаже, че при такова сравнение и преразглеждане не се спазват Suttas
или дисциплината, заключението трябва да бъде: “Несъмнено това не е
думата на Буда, тя е била погрешно разбрана от този монах”, а въпросът трябва да бъде отхвърлена. Но когато се установи, че при такива сравнения и прегледи те се
съобразяват със суттата или дисциплината, заключението трябва да бъде:
“Със сигурност това е думата на Буда, то това монах е правилно
разбрано”. - DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Големият проход, последните дни на Буда
Автентичните учения на Готама Буда са запазени и предадени на нас и могат да се намерят в Типиака. Думата Pāli, “Tipiṭaka”, буквално означава “трите кошници” (ti = three + piṭaka = сборници от Писанията). Всички учения на Буда бяха разделени на три части. 1. Първата част е известна като Vinaya Piṭaka и съдържа всички правила, които Буда е поставил за монаси и монахини.
2. Втората част се нарича Suttaṅta Piṭaka и съдържа дискурсите.
3. Третата част е известна като Abhidhamma Piṭaka и включва психо-етичните учения на Буда. Известно
е, че когато Буда даде дискурс на ръкоположените му ученици или
последователи на словото или предложи монашеско правило в хода на своето
четиридесет и пет годишно служение, тези на неговите посветени и
научени монаси, които присъстват, веднага ще извършат своите учения дума за дума в паметта. Така думите на Буда са запазени точно и в подходящ момент са предавани устно от учител на ученик. Някои
от монасите, които са чували лично проповядването на Буда, са били
Arahants, и по дефиниция “чисти”, освободени от страст, лоша воля и
заблуда и поради това без съмнение са способни да запазят съвършено
думите на Буда. По този начин те са гарантирали, че ученията на Буда ще бъдат запазени вярно за потомството. Дори
тези посветени монаси, които все още не са достигнали Arahantahood, но
са достигнали първите три етапа на святост и са имали силни, задържащи
спомени, биха могли да припомнят с думи думите, които Буда е
проповядвал, и така могат да бъдат достойни покровители на ученията на
Буда. Един
такъв монах беше Ананда, избраният придружител и постоянен спътник на
Буда през последните двадесет и пет години от живота му. Ананда беше много интелигентен и надарен със способността да си спомня каквото е чул. Всъщност
това беше неговото изрично желание Буда да свързва всички свои дискурси
с него и въпреки че още не е бил Араханта, той съзнателно се посветил
на паметта на всички проповеди на Буда, с които извиквал монаси,
монахини и неговите последователи. Обединените усилия на тези талантливи и отдадени монаси дадоха
възможност на Дамма и Виная, както се учи от Буда, да бъдат запазени в
първоначалното си състояние. Пали
Типиака и съюзническите му литератури съществуват в резултат на
откритието на Буда за благородния и освобождащ път на чистата дамма. Този път дава възможност на всички, които го следват, да водят мирен и щастлив живот. Всъщност
в този ден имаме късмета да запазим автентичните учения на Буда за
бъдещите поколения чрез съвестните и съгласувани усилия на
ръкоположените от него ученици през вековете. Буда
беше казал на учениците си, че когато вече не е сред тях, че е от
съществено значение Сагха да се събира с цел колективно рецитиране на
Дамма, точно както го е научил. Съгласно
тази инструкция, първите старейшини надлежно свикаха съвет и
систематично разпоредиха всички дискурси и монашески правила на Буда,
след което ги предаде вярно и словосъчетано в съгласие.
Ученията, съдържащи се в Типиака, също са известни като Доктрината на старейшините [Theravāda]. Тези дискурси са няколкостотин и винаги са били изречени дума за дума още от свикването на Първия съвет. Впоследствие
повече съвети са били призовани по редица причини, но във всяко едно от
тях цялото тяло на учението на Буда винаги е било рецитирано от
участниците в Санго, в концерт и дума по дума. Първият
съвет се състоя три месеца след като Буда достигна Mahāparinibbāṇa и
беше последван от още пет, два от които бяха свикани през деветнадесети и
двадесети век. Тези
колективни рецитации, извършени от монасите във всички тези съвети в
Дхама, са известни като “Dhamma Saṅgītis”, Dhamma Recitations. Те
са така наречени заради прецедента, поставен в Първия съвет на Дхама,
когато всички учения бяха изредени първо от един старейшин на Санго и
след това отново се скандираха в хор от всички монаси, присъстващи на
събранието. Обяснението беше счетено за автентично, когато и само тогава, когато то беше одобрено единодушно от членовете на Съвета. Това, което следва е кратка история на Шестте съвета. Първият съвет Кралят Ajātasattu спонсорира първия съвет. Той е свикан в 544 г. пр. Хр. в пещерата Sattapaāāī, разположена извън Раджагаха, три месеца след като Буда е починал. Подробно описание на тази историческа среща може да се намери в Cūllavagga на Vinaya Piṭaka. Съгласно
този запис инцидентът, който принуждава старейшина Махакасапа да свика
тази среща, е неговият слух, която е омаловажаваща забележка за
стриктното управление на живота на монасите. Това е станало. Монахът
Субада, бивш бръснар, който е бил ръкоположен със закъснение в живота
си, след като чу, че Буда е изтекъл, изрази своето възмущение от това,
че трябва да спазва всички правила за монаси, поставени от Буда. Много монаси оплакват преминаването на Буда и са дълбоко наскърбени. Въпреки това, старейшина Махакасапа чул Поддада да каже: “Достатъчно вашите прелести, не тъгувайте, не се плашете. Ние се отърваваме от това велико избавление (Буда). Бяхме
измъчвани, когато каза: “Това е позволено за вас, това не е позволено
за вас”, но сега ще можем да направим каквото ни харесва и няма да
трябва да правим това, което не ни харесва “. Махакасапа
бил разтревожен от забележката си и се страхувал, че Дамма и Виная
могат да бъдат покварени и да не останат непокътнати, ако други монаси
се държат като Субаджа и да тълкуват правилата на Дхама и Виная, както
те са доволни. За да избегне това, той реши, че Дахамата трябва да бъде запазена и защитена. За тази цел, след като получи одобрението на Санго, той призова в съвета петстотин араханти. Ананда трябваше да бъде включен в това, стига да е постигнал арахия по времето на свикването на съвета. С председателството на старейшина Махакасапа петстотинте арахански монаси се срещнаха в съвета по време на дъждовния сезон. Първото
нещо, което Махакасапа направи, беше да постави под въпрос най-важния
експерт по деня на Виная, Почитан Упъли за подробности за монашеското
правило. Този монах беше добре квалифициран за задачата, тъй като Буда го беше научил на самия Виная. На
първо място старейшина Махакасапа го попитал специално за решението за
първото престъпление [pārājika] по отношение на предмета, случая,
въведеното лице, провъзгласяването, повторението на провъзгласяването,
престъплението и случаят на не- нарушение. Удали даде опитни и адекватни отговори и забележките му се срещнаха с единодушното одобрение на председателя Санго. Така Виная официално беше одобрен. Старейшина
Махакасапа след това насочи вниманието си към Ананда по силата на
реномирания си опит по всички въпроси, свързани с Дамма. За щастие, в нощта, пред която трябваше да се срещне Съветът, Ананда бе постигнал арабанство и се присъедини към Съвета. По
тази причина старейшина Mahākassapa успял да го разпита подробно с
пълна увереност относно Дахам, особено по отношение на проповедите на
Буда. Този
разпит на Дамма се опита да провери мястото, където всички проповеди
бяха проповядвани за първи път, и лицето, на което бяха адресирани. Ананда,
подпомогнат от думата му - съвършената памет, успя да отговори точно и
така дискурсите се срещнаха с единодушното одобрение на Санго. Първият
Съвет също даде официалния си печат на одобрение за закриването на
главата за малолетните и по-малкото правила и одобрението за тяхното
спазване. Монасите
отнесоха седем месеца, за да рецитират цялата Виная и Дамма, а онези
монаси, достатъчно надарени с добри спомени, запазиха всичко, което беше
изречено. Този исторически първи съвет е известен като Паакатика, защото петстотин напълно осветени араханти са участвали в него.
Вторият съвет Вторият съвет беше наречен сто години след Падингбанята на Буда, за да уреди сериозен спор за “десетте точки”. Това е позоваване на някои монаси, които нарушават десетте незначителни правила. те бяха дадени на: 1. Съхранение на сол в рог.
2. Ядене след обяд.
3. Хранене веднъж и след това отново в село за милостиня.
4. Провеждане на церемонията по Uposatha с монаси, обитаващи едно и също място.
5. Извършване на официални действия, когато събранието е било непълно.
6. След определена практика, защото е направено от учителя или учителя.
7. Хранене на кисело мляко, след като човек имаше обяд.
8. Консумирайте силна напитка, преди да е била ферментирана.
9. Използване на килим, който не е подходящ размер.
10. Използване на злато и сребро. Техните
злодеяния станаха проблем и предизвикаха сериозен спор, тъй като
нарушаването на тези правила се смяташе за противоречащо на оригиналните
учения на Буда. Цар Kāḷāsoka беше покровител на Втория съвет и срещата се състоя в Vesāli поради следните обстоятелства. Един
ден, докато посещавал махаванския масив във Веасли, старейшина Яса
разбрала, че голяма група от монаси, известни като ваджианците,
нарушават правилото, забраняващо на монаха да приема злато и сребро,
като открито го моли от своите лениви преданоотдадени. Той
незабавно критикува тяхното поведение и техният отговор беше да му
предложат част от незаконните си печалби с надеждата, че ще бъде
спечелен. Старейшина Яса обаче отказал и презрял поведението им. Монасите незабавно го съдят с официално действие за помирение, обвинявайки го, че обвинявал своите лениви преданоотдадени. По
този начин старейшината Яса се съгласила с лесните преданоотдадени, но в
същото време ги убедила, че виджийските монаси са извършили погрешно,
цитирайки изявлението на Буда за забрана за приемане или привличане на
злато и сребро. Миряните
незабавно изразиха подкрепата си за стареца Яса и обявиха ваджийските
монаси на грешниците и еретиците, като казаха: “Старейшината Яса е
истинският монах и синът на Саджан. Всички останали не са монаси, а не сакиански синове “. По-упоритите
и непокаяли ваджийски монаси след това се преместили, за да
преустановят преуспяване на Яса Тера без одобрението на останалата част
от Санго, когато узнали за резултата от срещата си с техните лениви
преданоотдадени. Старейшината
Яса, обаче, избяга от своето порицание и отиде в търсене на подкрепа от
монаси другаде, които подкрепиха православните си възгледи за Виная. Шестдесет
монаси, обитаващи гората от Пава, и осемдесет монаси от южните райони
на Аванти, които бяха на същото мнение, му предложиха да му помогне да
провери корупцията на Виная. Заедно
решили да отидат в Сорея, за да се консултират с великолепната реват,
тъй като той бил много почитан монах и експерт в “Дхама” и “Виная”. Веднага
след като ваджийските монаси се запознаха с това, те също потърсиха
подкрепата на Почетния реват, като му предложиха четирите реквизита,
които той бързо отказа. Тези
монаси след това се стремят да използват същите средства, за да
спечелят от придружителя на Преподобния ревато, Вярата Утара. Отначало
и той с право отказал предложението им, но те го принуждавали да приеме
предложението им, като каза, че когато исканията за Буда не бяха приети
от него, Ананда щеше да бъде помолен да ги приеме и често би се
съгласил да направи това. Утара промени решението си и прие реквизитите. Призован
от тях, той след това се съгласява да отиде и да убеди Кръстителя
Ревета да заяви, че ваджийските монаси наистина са били говорители на
Истината и върховниците на Дамма. Церемонът Реват видял през душата си и отказвал да ги подкрепя. След това отхвърли Утара. За
да разреши въпроса веднъж завинаги, свещеният Ревета съветваше, че
съветникът трябва да бъде призован в Vāḷikārāma със себе си, задавайки
въпроси за десетте престъпления на най-старшин от Старейшините на деня,
Thera Sabbjakami. След
като получи мнението си, то трябваше да бъде изслушано от комитет от
осем монаси, а действителността му беше решена с гласуването. Осемте
монаси, призовани да преценят случая, бяха почитателите Сабакаки,
сажха, кхаджясообхита и васабагамика, от изток и четирима монаси от
Запада, веселиевите ревлаи, самбута-санаваши, яса и сумана. Те подробно обсъдиха въпроса с Реват като въпросник и сабакками отговори на въпросите си. След разискването, осемте монаси са решили против ваджийските монаси и тяхната присъда е била обявена пред събранието. След
това седемстотин монаси рецитираха Дамма и Виная и това съображение
стана известно като “Sattasatī”, тъй като в него са участвали
седемстотин монаси. Този
исторически съвет се нарича още Ясаттера Сангити поради голямата роля,
която старейшина Яса играе в него и неговата ревност за опазване на
Виная. Ваджийските
монаси категорично отказаха да приемат решението на Съвета и в омразние
наричаха свой собствен съвет, наречен Mahāsaṅgiti.
Третият съвет Третият съвет се проведе основно за освобождаване на Санго от корупция и фалшиви монаси, които държаха еретични възгледи. Съветът е свикан в 326 г. пр. Хр. В Асокарама в Паталипута под патронажа на император Асока. Тя беше председателствана от старейшина Могалипутна Тиса и в него участваха хиляда монаси. Традицията е, че Асока спечели трона си, като проливането на кръвта на
целия си син на баща си, спаси свой брат, Tissa Kumara, който в крайна
сметка получи ръце и постигна арахинство. Асока бе коронясана на двеста и осемнадесета година след махапарибибана на Буда. Отначало
той плаща само символично почитание на Дамма и Санго, а също така
подкрепя членовете на други религиозни секти, както баща му е направил
пред него. Но всичко това се промени, когато се срещна с благочестивия новак-монах Нигрида, който го проповядваше Апамада-вага. След това той престава да подкрепя други религиозни групи и неговият интерес и отдаденост към Дахама се задълбочават. Той
използва огромното си богатство, за да построи, да се каже, осемдесет и
четири хиляди пагода и вигра и да подкрепи разумно Бхикхус с четирите
реквизита. Неговият син Mahinda и дъщеря му Saṅghamittā били ръкоположени и приети в Saṅgha. В крайна сметка неговата щедрост е да причини сериозни проблеми в Санго. С
течение на времето заповедта беше проникнато от много недостойни мъже,
притежаващи еретични възгледи и привлечени от заповедта, заради голямата
подкрепа на императора и скъпоценните предложения за храна, облекло,
подслон и медицина. Голям
брой неверни, алчни мъже, които приемат погрешни възгледи, се опитали
да се присъединят към заповедта, но се смятали за негодни за
ръкополагане. Въпреки
това те се възползваха от възможността да се възползват от щедростта на
императора за своите цели, обличаха дрехи и се присъединиха към
заповедта, без да са били правилно ръкоположени. Следователно уважението към Saṅgha намалява. Когато стана ясно, някои от истинските монаси отказаха да задържат
предписаното пречистване или церемонията по Uposatha в компанията на
корумпираните еретични монаси. Когато
императорът чу това, той се опита да поправи ситуацията и изпрати един
от своите министри на монасите с команда, че те изпълняват церемонията. Императорът
обаче не е дал на министъра никакви конкретни заповеди за това какви
средства да бъдат използвани за изпълнение на командването му. Монасите
отказват да се подчиняват и провеждат церемонията в компанията на
своите фалшиви и “крадещи” спътници [theyyasinivāsaka]. В
отчаяние гневният министър се изкачи по линията на седнали монаси,
извади меча си, обезглави всички един след друг, докато стигна до брат
на краля, ръкоположен на Тиса. Ужасеният
министър спря убиването и побягна от залата и съобщи, че императорът
Асока е дълбоко наскърбен и разстроен от случилото се и обвинява себе си
за убийствата. Потърси адвоката на Тера Могалипута Тисса. Той предложи еретичните монаси да бъдат експулсирани от заповедта и да бъде свикан незабавно трети съвет. Така че през седемнадесетата година от управлението на императора бе наречен Третият съвет. Тера
Могалипута Тиса оглавяваше производството и избра хиляда монаси от
шестдесетте хиляди участници за традиционната рецитация на Дамма и
Виная, която продължи девет месеца. Императорът сам поставил под въпрос монаси от няколко манастира за ученията на Буда. Тези, които са имали грешни възгледи, са били незабавно изложени и експулсирани от Санго. Така Bhikkhu Saṅgha е очистена от еретици и фалшиви bhikkhus.
Този съвет постигна и редица други важни неща. Старейшина
Могалипутта Тиса, за да опровергае редица ереси и да гарантира, че
Дхаммата е останала чиста, спазва книга по време на съвета, наречен
“Катхаватту”. Тази
книга се състои от двадесет и три глави и е колекция от дискусии
(kathā) и опровергаване на еретичните възгледи на различни секти по
философски въпроси. Това е петата от седемте книги на Абихимма Питака. Членовете
на Съвета също дадоха кралски печат на одобрението на учението за Буда,
като го нарекоха Vibhajjavāda, доктрината за анализ. То е идентично с утвърдената доктрина Theravāda. Едно
от най-значимите постижения на това събрание “Дахам” и това, което
трябваше да донесе плод от векове, е изпращането на монаси от
императора, добре опитен в “Дамма” и “Виная” на Буда, които биха могли
да го възпроизведат наизуст, да го научат в девет различни страни. Тези монаси от Дахамадута са включвали Вярата Майхантика Тера, която отишла в Кашмир и Гандхара. Той бил помолен да проповядва Дама и да установи ред на монаси там. Високата
Махадева била изпратена до Mahinsakamaṇḍaaa (модерна Mysore), а
преподобната Рахкита Тера била изпратена до Ванвааси (северна Канара в
южната част на Индия). Преподобният Йонака Дхамаркакчита Тера бил
изпратен в Горна Апарантака (Северен Гуджарат, Катиавар, Къч и Синд) ,
Преподобната
Махараккита Тера отишла в Йонака-лока (земята на ионийците, бактрийците
и гърците.) Високата Маджхима Тера отишла в Химаванта (мястото,
прилежащо към Хималаите.) Святата Сона и Високата Утара били изпратени
на Сувайнбахуми [сега Мианмар]. Уважаемият
Махинда Тер, Високата Ития Тера, Преподобната Утия Тира, Преподобната
Самбала Тера и Високата Баддасала Тера бяха изпратени до Тамбапааните
(сега Шри Ланка). Мисиите на тези монаси в Дахам са успели и са носили големи плодове в
течение на времето и са направили дълъг път в набирането на народите на
тези земи с дара на Дамма и оказване на влияние върху техните
цивилизации и култури. С разпространението на Дамма чрез думите на Буда, след известно време Индия стана известна като Visvaguru, учителят на света. Четвъртият съвет Четвъртият съвет се проведе в Тамбапанани [Шри Ланка] през 29 г. пр. Хр. под патронажа на крал Ватагамани. Основната
причина за свикването му беше осъзнаването, че сега не е възможно
мнозинството от монасите да запазят цялата Типиака в спомените си,
какъвто беше случая преди това за Венциста Махинда и онези, които скоро
след нея го последваха. Следователно,
тъй като изкуството на писането се е развило съществено, се смятало за
целесъобразно и необходимо да се напише цялото тяло на учението на Буда.
Крал
Ватагамани подкрепи идеята на монаха и се проведе специално съвещание
за намаляване на писмеността на Типиака в неговата цялост. Затова,
за да може да се запази истинският Дамма, свещеният Махаракита и
петстотин монаси рецитираха думите на Буда и после ги написаха на
палмови листа. Този
забележителен проект се състоя в пещерата, наречена “Алока лена”,
разположена в пукнатината на древен земен цвят близо до това, което сега
е Мателе. По този начин целта на Съвета бе постигната и беше запазено писменото запазване на автентичния Dhamma. По-късно, през осемнадесети век, крал Vijayarājasīha е създал образи на Буда в тази пещера. Петият съвет Петото заседание се проведе в Мандейл, Бирма, известна сега като Мианмар през 1871 г., в управлението на крал Миндън. Основната
цел на тази среща беше да изрече всички учения на Буда и да ги разгледа
подробно, за да види дали някои от тях са били променени, изкривени или
изхвърлени. Тя
се председателствала от трима старейшини, благородната Махатера
Jāgarābhivaṃsa, почитаемият Narindābhidhaja и свещеният Mahāthera
Sumaṅgalasāmi в компанията на около две хиляди и четиристотин монаси
(2,400). Общото им позоваване на Dhamma продължи пет месеца. Също
така работата на този съвет беше да накара цялата Типиака да бъде
записана за потомство на седемстотин двадесет и девет мраморни плочи в
сюжета на Мианмар, след като рецитацията му беше завършена и единодушно
одобрена. Тази
монументална задача беше извършена от около две хиляди и четиристотин
ерудирани монаси и много квалифицирани занаятчии, които при завършването
на всяка плоча ги бяха настанили в красиви миниатюрни “piṭaka” пагоди
на специална площадка в пагода Kuthodaw на цар Миндон в подножието на
Māndalay Hill, където така наречената “най-голямата книга в света” е до днес.
Шестият Съвет
Шестият
съвет бе призован в Каба Айе в Янгон, преди Рангун през 1954 г.,
осемдесет и три години след като петата се проведе в Мандалай. Тя беше спонсорирана от правителството на Бирма, ръководено от министър-председателя, уважаемия U Nu. Той
упълномощил строежа на Маха Пасана Гуха, голямата пещера, изградена от
земята, която да служи като място за събиране, подобно на индийската
Sattapānni Cave - мястото на първия съвет на Дхама. След
завършването си Съветът се срещна на 17 май 1954 г. Както и в
предходните съвети, първата му цел бе да утвърди и запази истинския
Дамма и Виная. Но това беше уникално, доколкото монасите, които участваха в него, дойдоха от осем страни. Тези
две хиляди и петстотин души, които са научили Теравада, дойдоха от
Мианмар, Камбоджа, Индия, Лаос, Непал, Шри Ланка, Тайланд и Виетнам. Покойният
почитател Mahāsi Sayadaw е назначен за благородна задача да зададе
необходимите въпроси за Дамма на Владетеля Bhadanta Vicittasārhbivaṃsa
Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika, който отговори на всички научно и
задоволително. По времето, когато се срещна този съвет, всички участващи държави са
оставили Пали Типиака в своите родствени сценарии, с изключение на
Индия. Традиционното
позоваване на Писанията на Дхамма отне две години, по време на които
Типиака и съюзническите му литератури във всички сценарии били
внимателно изследвани. Всички констатирани разлики бяха отчетени, бяха извършени необходимите корекции и всички версии бяха събрани. За щастие беше установено, че не е имало голяма разлика в съдържанието на текстовете. Накрая,
след като Съветът официално ги одобри, всички томове на Типиака и
техните коментари бяха подготвени за отпечатване на съвременни преси и
публикувани в сценария на Мианмар (Бирма). Това забележително постижение беше постигнато чрез усилията на двадесет и петстотинте монаси и многобройни лейди. Тяхната работа приключва през май 1956 г., две хиляди и половина след като Господ достига Парибибана. Работата на този съвет беше уникалното постижение на представители от целия будистки свят. Версията на Типиака, която тя поела да произведе, е била призната като
вярна на девствените учения на Готама Буда и най-авторитетно
представяне досега. Обемите, отпечатани след шестата сангаяна, са отпечатани в сценария на Мианмар. За
да направи томовете на хората в Индия, Vipassana Research Institute
стартира проекта за отпечатване на Tipiṭaka с неговите Aṭṭhakathās и
ṭikas в Devanagari през 1990 година.
съвет бе призован в Каба Айе в Янгон, преди Рангун през 1954 г.,
осемдесет и три години след като петата се проведе в Мандалай. Тя беше спонсорирана от правителството на Бирма, ръководено от министър-председателя, уважаемия U Nu. Той
упълномощил строежа на Маха Пасана Гуха, голямата пещера, изградена от
земята, която да служи като място за събиране, подобно на индийската
Sattapānni Cave - мястото на първия съвет на Дхама. След
завършването си Съветът се срещна на 17 май 1954 г. Както и в
предходните съвети, първата му цел бе да утвърди и запази истинския
Дамма и Виная. Но това беше уникално, доколкото монасите, които участваха в него, дойдоха от осем страни. Тези
две хиляди и петстотин души, които са научили Теравада, дойдоха от
Мианмар, Камбоджа, Индия, Лаос, Непал, Шри Ланка, Тайланд и Виетнам. Покойният
почитател Mahāsi Sayadaw е назначен за благородна задача да зададе
необходимите въпроси за Дамма на Владетеля Bhadanta Vicittasārhbivaṃsa
Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika, който отговори на всички научно и
задоволително. По времето, когато се срещна този съвет, всички участващи държави са
оставили Пали Типиака в своите родствени сценарии, с изключение на
Индия. Традиционното
позоваване на Писанията на Дхамма отне две години, по време на които
Типиака и съюзническите му литератури във всички сценарии били
внимателно изследвани. Всички констатирани разлики бяха отчетени, бяха извършени необходимите корекции и всички версии бяха събрани. За щастие беше установено, че не е имало голяма разлика в съдържанието на текстовете. Накрая,
след като Съветът официално ги одобри, всички томове на Типиака и
техните коментари бяха подготвени за отпечатване на съвременни преси и
публикувани в сценария на Мианмар (Бирма). Това забележително постижение беше постигнато чрез усилията на двадесет и петстотинте монаси и многобройни лейди. Тяхната работа приключва през май 1956 г., две хиляди и половина след като Господ достига Парибибана. Работата на този съвет беше уникалното постижение на представители от целия будистки свят. Версията на Типиака, която тя поела да произведе, е била призната като
вярна на девствените учения на Готама Буда и най-авторитетно
представяне досега. Обемите, отпечатани след шестата сангаяна, са отпечатани в сценария на Мианмар. За
да направи томовете на хората в Индия, Vipassana Research Institute
стартира проекта за отпечатване на Tipiṭaka с неговите Aṭṭhakathās и
ṭikas в Devanagari през 1990 година.