Free Online FOOD for MIND & HUNGER - DO GOOD 😊 PURIFY MIND.To live like free birds 🐦 🦢 🦅 grow fruits 🍍 🍊 🥑 🥭 🍇 🍌 🍎 🍉 🍒 🍑 🥝 vegetables 🥦 🥕 🥗 🥬 🥔 🍆 🥜 🎃 🫑 🍅🍜 🧅 🍄 🍝 🥗 🥒 🌽 🍏 🫑 🌳 🍓 🍊 🥥 🌵 🍈 🌰 🇧🇧 🫐 🍅 🍐 🫒Plants 🌱in pots 🪴 along with Meditative Mindful Swimming 🏊‍♂️ to Attain NIBBĀNA the Eternal Bliss.

Kushinara NIBBĀNA Bhumi Pagoda White Home, Puniya Bhumi Bengaluru, Prabuddha Bharat International.

Categories:

Search:

Archives:

Meta:

April 2024

M	T	W	T	F	S	S
« Jan
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

05/15/18

2622 Wed 16 May LESSON Please visit: http://sarvajan.ambedkar.org Translate this Google Translation in your mother tongue using https://translate.google.com That is your LESSON From: Analytic Insight Net - FREE Online Tipiṭaka Research and Practice University and related NEWS through  http://sarvajan.ambedkar.org  in  105 CLASSICAL LANGUAGES Email: buddhasaid2us@gmail.com http://www.palicanon.org/ Pali Canon Online The Original Words of the Buddha 23) Classical English,26) Classical Filipino Navaneetham Chandrasekharan 47 mins · Excellent!!! Like father like son. Sashi Kanth received Rotary Club award when he was a child and honoured in Woodlands Hotel along with parents - Navaneetham Chandrasekharan Sashi’s mom recollected it. No automatic alt text available. No automatic alt text available. We are proud of Pranay Shashikant for his achievement and wish he does his Law Studies and reach the top like Babasaheb Dr Bhima Rao Ambedkar In US. May all the students follow him and excel in their studies as he is good role model.-Congratulations …to the parents and grandparents of Pranay on his achievement.👏👏🙂🙂 Congratulations Pranay Shashikanth….congrats to your Mom and Dad.Wish you all the best for your future…👌👌👏in 23) Classical English,26) Classical Filipino, 27) Classical Finnish-Klassinen suomalainen,28) Classical French-Français classique,29) Classical Frisian-Klassike Frysk,30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული32) Classical German-Klassisches Deutsch

Filed under: General
Posted by: site admin @ 6:51 pm

2622 Wed 16 May LESSON

Please visit:
http://sarvajan.ambedkar.org

Translate this Google Translation in your mother tongue using
https://translate.google.com

That is your LESSON
From:
Analytic Insight Net - FREE Online Tipiṭaka Research and Practice
University and related NEWS through  http://sarvajan.ambedkar.org  in 
105 CLASSICAL LANGUAGES

Email:
buddhasaid2us@gmail.com

http://www.palicanon.org/

Pali Canon Online

The Original Words of the Buddha

Navaneetham Chandrasekharan

47 mins ·

Excellent!!!
Like father like son. Sashi Kanth received Rotary Club award when he
was a child and honoured in Woodlands Hotel along with parents -
Navaneetham Chandrasekharan Sashi’s mom recollected it.

We
are proud of Pranay Shashikant for his achievement and wish he does his
Law Studies and reach the top like Babasaheb Dr Bhima Rao Ambedkar In
US. May all the students follow him and excel in their studies as he is
good role model.

Congratulations …to the parents and grandparents of Pranay on his achievement.👏👏🙂🙂
Congratulations Pranay Shashikanth….congrats to your Mom and Dad.Wish you all the best for your future…👌👌👏

in 23) Classical English,26) Classical Filipino,

27) Classical Finnish-Klassinen suomalainen,28) Classical French-Français classique,

29) Classical Frisian-Klassike Frysk,

30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული,

32) Classical German-

Klassisches Deutsc

The
only solution is to conduct polls with ballot papers. The Brashtachar
Jiyadha Psychopaths will get only 0.1% votes. The fraud EVMs were
tampered in such a way to avoid voters to doubt them and hence the
present stalemate. Finally Goa and Manipur will be revisited. The
software and its source code of the fraud EVMs are kept secret from the
eyes of the candidates and the voters at large. The BJP have started
their horse trade to wean out Lingayats from other parties. 99.9 %
Sarvajan Samaj can also convince aboriginal inhabitants of this country
the SC/STs/OBCs/Religious Minorities/ poor non-chitpavan brahmins away
from the just 0.1% intolerant, cunning, crooked, number one terrorists,
violent, militant, ever shooting, lynching, lunatic, mentally retarded
rapist Paradesi, outsiders, foreigners from Bene Israeli chitpavan
brahmin RSS (Rowdy Rakshasa Swayam Sevaks) remotely controlling BJP (
Brashtachar Jiyadha Psychopaths ) and their chamchas , stooges, chelas,
slaves and bootlickers who are own mother’s flesh eaters.

LikeShow More Reactions

Comment

Navaneetham Chandrasekharan

58 mins ·

►ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಖಾತೆ ತೆರೆದ ಬಿಎಸ್ಪಿ | ರಾಜ್ಯ ಸಚಿವರಾಗಲಿದ್ದಾರೆಯೇ ಎನ್.ಮಹೇಶ್?
►ವಿಡಿಯೋ ವೀಕ್ಷಿಸಿ
https://www.facebook.com/400333513722387/videos/453175285104876/

56 mins ·

1. BJP approaches Governor claiming largest party ..2. He gives time to
prove ( read as ..time to poach n buy) …3. Chanakya arrives to poach
…4. Paid media on the toes to celebrate his talent …5. Finally we
the citizens reduced to watch the match of horse trading
If
Brashtachar Jiyadha Psychopaths (BJP) plans to wean away Lingayats away
from other parties for the the remotely controlling just 0.1%
intolerant, cunning, crooked, number one terrorists of the world,
violent, militant, ever shooting,
lynching, lunatic, mentally retarded rapist Paradesi outsiders
foreigners from Bene Israeli chitpavan brahmin RSS (Rakshasa Rowdy
Swayam Sevaks) then the 99.9% Sarva Samaj must wean out
SC/STs/OBCs/Religious Minorities and the poor non chitpavan brahmins who
have self respect, dignity and honour who are the aboriginal
inhabitants of this Awakened One With Awareness Bharath to save
democracy, Equality, Fraternity and Liberty.

The Origin of the Pali Canon

‘Suppose
a monk were to say: “Friends, I heard and received this from the Lord’s
own lips: this is the Dhamma, this is the discipline, this is the
Master’s teaching”, then, monks, you should neither approve nor
disapprove his words. Then, without approving or disapproving, his words
and expressions should be carefully noted and compared with the Suttas
and reviewed in the light of the discipline. If they, on such
comparison and review, are found not to conform to the Suttas or the
discipline, the conclusion must be: “Assuredly this is not the word of
the Buddha, it has been wrongly understood by this monk”, and the
matter is to be rejected. But where on such comparison and review they
are found to conform to the Suttas or the discipline, the conclusion
must be: “Assuredly this is the word of the Buddha, it has been rightly
understood by this monk.”

- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - The Great Passing, The Buddha’s Last Days

The authentic teachings of Gotama the Buddha have been preserved and
handed down to us and are to be found in the Tipiṭaka. The Pāli word,
‘Tipiṭaka’, literally means ‘the three baskets’ (ti=three +
piṭaka=collections of scriptures). All of the Buddha’s teachings were
divided into three parts.

1. The first part is known as the Vinaya Piṭaka and it contains all the rules which Buddha laid down for monks and nuns.
2. The second part is called the Suttaṅta Piṭaka and it contains the Discourses.
3. The third part is known as the Abhidhamma Piṭaka and comprises the psycho-ethical teachings of the Buddha.

It is known, that whenever the Buddha gave a discourse to his ordained
disciples or lay-followers or prescribed a monastic rule in the course
of his forty-five year ministry, those of his devoted and learned monks,
then present would immediately commit his teachings word for word to
memory. Thus the Buddha’s words were preserved accurately and were in
due course passed down orally from teacher to pupil. Some of the monks
who had heard the Buddha preach in person were Arahants, and so by
definition, ‘pure ones’ free from passion, ill-will and delusion and
therefore, was without doubt capable of retaining, perfectly the
Buddha’s words. Thus they ensured that the Buddha’s teachings would be
preserved faithfully for posterity.

Even those devoted monks
who had not yet attained Arahantahood but had reached the first three
stages of sainthood and had powerful, retentive memories could also call
to mind word for word what the Buddha had preached and so could be
worthy custodians of the Buddha’s teachings. One such monk was Ānanda,
the chosen attendant and constant companion of the Buddha during the
last twenty-five years of the his life. Ānanda was highly intelligent
and gifted with the ability to remember whatever he had heard. Indeed,
it was his express wish that the Buddha always relate all of his
discourses to him and although he was not yet an Arahanta he
deliberately committed to memory word for word all the Buddha’s sermons
with which he exhorted monks, nuns and his lay followers. The combined
efforts of these gifted and devoted monks made it possible for the
Dhamma and Vinaya, as taught by the Buddha to be preserved in its
original state.

The Pāli Tipiṭaka and its allied literature
exists as a result of the Buddha’s discovery of the noble and liberating
path of the pure Dhamma. This path enables all those who follow it to
lead a peaceful and happy life. Indeed, in this day and age we are
fortunate to have the authentic teachings of the Buddha preserved for
future generations through the conscientious and concerted efforts of
his ordained disciples down through the ages. The Buddha had said to his
disciples that when he was no longer amongst them, that it was
essential that the Saṅgha should come together for the purpose of
collectively reciting the Dhamma, precisely as he had taught it. In
compliance with this instruction the first Elders duly called a council
and systematically ordered all the Buddha’s discourses and monastic
rules and then faithfully recited them word for word in concert.

The teachings contained in the Tipiṭaka are also known as the Doctrine
of the Elders [Theravāda]. These discourses number several hundred and
have always been recited word for word ever since the First Council was
convened. Subsequently, more Councils have been called for a number of
reasons but at every one of them the entire body of the Buddha’s
teaching has always been recited by the Saṅgha participants, in concert
and word for word. The first council took place three months after the
Buddha’s attainment of Mahāparinibbāṇa and was followed by five more,
two of which were convened in the nineteenth and twentieth centuries.
These collective recitations which were performed by the monks at all
these Dhamma Councils are known as the ‘Dhamma Saṅgītis’, the Dhamma
Recitations. They are so designated because of the precedent set at the
First Dhamma Council, when all the Teachings were recited first by an
Elder of the Saṅgha and then chanted once again in chorus by all of the
monks attending the assembly. The recitation was judged to have been
authentic, when and only when, it had been approved unanimously by the
members of the Council. What follows is a brief history of the Six
Councils.

The First Council

King Ajātasattu sponsored the First Council. It was convened in 544
B.C. in the Sattapaāāī Cave situated outside Rājagaha three months after
the Buddha had passed away. A detailed account of this historic meeting
can be found in the Cūllavagga of the Vinaya Piṭaka. According to this
record the incident which prompted the Elder Mahākassapa to call this
meeting was his hearing a disparaging remark about the strict rule of
life for monks. This is what happened. The monk Subhadda, a former
barber, who had ordained late in life, upon hearing that the Buddha had
expired, voiced his resentment at having to abide by all the rules for
monks laid down by the Buddha. Many monks lamented the passing of the
Buddha and were deeply grieved. However, the Elder Mahākassapa heard
Subhadda say: ‘’Enough your Reverences, do not grieve, do not lament. We
are well rid of this great recluse (the Buddha). We were tormented when
he said, ‘this is allowable to you, this is not allowable to you’ but
now we will be able to do as we like and we will not have to do what we
do not like'’. Mahākassapa was alarmed by his remark and feared that the
Dhamma and the Vinaya might be corrupted and not survive intact if
other monks were to behave like Subhadda and interpret the Dhamma and
the Vinaya rules as they pleased. To avoid this he decided that the
Dhamma must be preserved and protected. To this end after gaining the
Saṅgha’s approval he called to council five hundred Arahants. Ānanda was
to be included in this provided he attained Arahanthood by the time the
council convened. With the Elder Mahākassapa presiding, the
five-hundred Arahant monks met in council during the rainy season. The
first thing Mahākassapa did was to question the foremost expert on the
Vinaya of the day, Venerable Upāli on particulars of the monastic rule.
This monk was well qualified for the task as the Buddha had taught him
the whole of the Vinaya himself. First of all the Elder Mahākassapa
asked him specifically about the ruling on the first offense [pārājika],
with regard to the subject, the occasion, the individual introduced,
the proclamation, the repetition of the proclamation, the offense and
the case of non-offense. Upāli gave knowledgeable and adequate answers
and his remarks met with the unanimous approval of the presiding Saṅgha.
Thus the Vinaya was formally approved.

The Elder Mahākassapa
then turned his attention to Ānanda in virtue of his reputable expertise
in all matters connected with the Dhamma. Happily, the night before the
Council was to meet, Ānanda had attained Arahantship and joined the
Council. The Elder Mahākassapa, therefore, was able to question him at
length with complete confidence about the Dhamma with specific reference
to the Buddha’s sermons. This interrogation on the Dhamma sought to
verify the place where all the discourses were first preached and the
person to whom they had been addressed. Ānanda, aided by his
word-perfect memory was able to answer accurately and so the Discourses
met with the unanimous approval of the Saṅgha. The First Council also
gave its official seal of approval for the closure of the chapter on the
minor and lesser rules, and approval for their observance. It took the
monks seven months to recite the whole of the Vinaya and the Dhamma and
those monks sufficiently endowed with good memories retained all that
had been recited. This historic first council came to be known as the
Paācasatika because five-hundred fully enlightened Arahants had taken
part in it.

Second Council

The Second Council was called one hundred years after the Buddha’s
Parinibbāṇa in order to settle a serious dispute over the ‘ten points’.
This is a reference to some monks breaking of ten minor rules. they were
given to:

1. Storing salt in a horn.
2. Eating after midday.
3. Eating once and then going again to a village for alms.
4. Holding the Uposatha Ceremony with monks dwelling in the same locality.
5. Carrying out official acts when the assembly was incomplete.
6. Following a certain practice because it was done by one’s tutor or teacher.
7. Eating sour milk after one had his midday meal.
8. Consuming strong drink before it had been fermented.
9. Using a rug which was not the proper size.
10. Using gold and silver.

Their misdeeds became an issue and caused a major controversy as
breaking these rules was thought to contradict the Buddha’s original
teachings. King Kāḷāsoka was the Second Council’s patron and the meeting
took place at Vesāli due to the following circumstances. One day,
whilst visiting the Mahāvana Grove at Veāsli, the Elder Yasa came to
know that a large group of monks known as the Vajjians were infringing
the rule which prohibited monk’s accepting gold and silver by openly
asking for it from their lay devotees. He immediately criticized their
behavior and their response was to offer him a share of their illegal
gains in the hope that he would be won over. The Elder Yasa, however
declined and scorned their behavior. The monks immediately sued him with
a formal action of reconciliation, accusing him of having blamed their
lay devotees. The Elder Yasa accordingly reconciled himself with the lay
devotees, but at the same time, convinced them that the Vijjian monks
had done wrong by quoting the Buddha’s pronouncement on the prohibition
against accepting or soliciting for gold and silver. The laymen
immediately expressed their support for the Elder Yasa and declared the
Vajjian monks to the wrong-doers and heretics, saying ‘’the Elder Yasa
alone is the real monk and Sākyan son. All the others are not monks, not
Sākyan sons'’.

The Stubborn and unrepentant Vajjian monks then
moved to suspend the Venerable Yasa Thera without the approval of the
rest of the Saṅgha when they came to know of the outcome of his meeting
with their lay devotees. The Elder Yasa, however escaped their censure
and went in search of support from monks elsewhere, who upheld his
orthodox views on the Vinaya. Sixty forest dwelling monks from Pāvā and
eighty monks from the southern regions of Avanti who were of the same
view, offered to help him to check the corruption of the Vinaya.
Together they decided to go to Soreyya to consult the Venerable Revata
as he was a highly revered monk and an expert in the Dhamma and the
Vinaya. As soon as the Vajjian monks came to know this they also sought
the Venerable Revata’s support by offering him the four requisites which
he promptly refused. These monks then sought to use the same means to
win over the Venerable Revata’s attendant, the Venerable Uttara. At
first he too, rightly declined their offer but they craftily persuaded
him to accept their offer, saying that when the requisites meant for the
Buddha were not accepted by him, Ānanda would be asked to accept them
and would often agree to do so. Uttara changed his mind and accepted the
requisites. Urged on by them he then agreed to go and persuade the
Venerable Revata to declare that the Vajjian monks were indeed speakers
of the Truth and upholders of the Dhamma. The Venerable Revata saw
through their ruse and refused to support them. He then dismissed
Uttara. In order to settle the matter once and for all, the Venerable
Revata advised that a council should be called at Vāḷikārāma with
himself asking questions on the ten offenses of the most senior of the
Elders of the day, the Thera Sabbjakāmi. Once his opinion was given it
was to be heard by a committee of eight monks, and its validity decided
by their vote. The eight monks called to judge the matter were the
Venerables Sabbakāmi, saḷha, Khujjasobhita and Vāsabhagāmika, from the
East and four monks from the West, the Venerables Revata,
Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa and Sumana. They thoroughly debated the matter
with Revata as the questioner and sabbakāmī answering his questions.
After the debate was heard the eight monks decided against the Vajjian
monks and their verdict was announced to the assembly. Afterwards
seven-hundred monks recited the Dhamma and Vinaya and this recital came
to be known as the Sattasatī because seven-hundred monks had taken part
in it. This historic council is also called, the Yasatthera Sangīti
because of the major role the Elder Yasa played in it and his zeal for
safeguarding the Vinaya. The Vajjian monks categorically refused to
accept the Council’s decision and in defiance called a council of there
own which was called the Mahāsaṅgiti.

The Third Council

The
Third Council was held primarily to rid the Saṅgha of corruption and
bogus monks who held heretical views. The Council was convened in 326
B.C. At Asokārāma in Paṭaliputta under the patronage of Emperor Asoka.
It was presided over by the Elder Moggaliputta Tissa and one thousand
monks participated in this Council. Tradition has it that Asoka had won
his throne through shedding the blood of all his father’s son’s save his
own brother, Tissa Kumāra who eventually got ordained and achieved
Arahantship.

Asoka was crowned in the two hundred and eighteenth
year after the Buddha’s Mahaparinibbāna. At first he paid only token
homage to the Dhamma and the Saṅgha and also supported members of other
religious sects as his father had done before him. However, all this
changed when he met the pious novice-monk Nigrodha who preached him the
Appamāda-vagga. Thereafter he ceased supporting other religious groups
and his interest in and devotion to the Dhamma deepened. He used his
enormous wealth to build, it is said, eighty-four thousand pagodas and
vihāras and to lavishly support the Bhikkhus with the four requisites.
His son Mahinda and his daughter Saṅghamittā were ordained and admitted
to the Saṅgha. Eventually, his generosity was to cause serious problems
within the Saṅgha. In time the order was infiltrated by many unworthy
men, holding heretical views and who were attracted to the order because
of the Emperor’s generous support and costly offerings of food,
clothing, shelter and medicine. Large numbers of faithless, greedy men
espousing wrong views tried to join the order but were deemed unfit for
ordination. Despite this they seized the chance to exploit the Emperor’s
generosity for their own ends and donned robes and joined the order
without having been ordained properly. Consequently, respect for the
Saṅgha diminished. When this came to light some of the genuine monks
refused to hold the prescribed purification or Uposatha ceremony in the
company of the corrupt, heretical monks.

When the Emperor heard
about this he sought to rectify the situation and dispatched one of his
ministers to the monks with the command that they perform the ceremony.
However, the Emperor had given the minister no specific orders as to
what means were to be used to carry out his command. The monks refused
to obey and hold the ceremony in the company of their false and
‘thieving’ companions [theyyasinivāsaka]. In desperation the angry
minister advanced down the line of seated monks and drawing his sword,
beheaded all of them one after the other until he came to the King’s
brother, Tissa who had been ordained. The horrified minister stopped the
slaughter and fled the hall and reported back to the Emperor Asoka was
deeply grieved and upset by what had happened and blamed himself for the
killings. He sought Thera Moggaliputta Tissa’s counsel. He proposed
that the heretical monks be expelled from the order and a third Council
be convened immediately. So it was that in the seventeenth year of the
Emperor’s reign the Third Council was called. Thera Moggaliputta Tissa
headed the proceedings and chose one thousand monks from the sixty
thousand participants for the traditional recitation of the Dhamma and
the Vinaya, which went on for nine months. The Emperor, himself
questioned monks from a number of monasteries about the teachings of the
Buddha. Those who held wrong views were exposed and expelled from the
Saṅgha immediately. In this way the Bhikkhu Saṅgha was purged of
heretics and bogus bhikkhus.
This council achieved a number of other
important things as well. The Elder Moggaliputta Tissa, in order to
refute a number of heresies and ensure the Dhamma was kept pure,
complied a book during the council called the Kathāvatthu. This book
consists of twenty-three chapters, and is a collection of discussion
(kathā) and refutations of the heretical views held by various sects on
matters philosophical. It is the fifth of the seven books of the
Abhidhamma Piṭaka. The members of the Council also gave a royal seal of
approval to the doctrine of the Buddha, naming it the Vibhajjavāda, the
Doctrine of Analysis. It is identical with the approved Theravāda
doctrine. One of the most significant achievements of this Dhamma
assembly and one which was to bear fruit for centuries to come, was the
Emperor’s sending forth of monks, well versed in the Buddha’s Dhamma and
Vinaya who could recite all of it by heart, to teach it in nine
different countries. These Dhammadūta monks included the Venerable
Majjhantika Thera who went to Kashmir and Gandhāra. He was asked to
preach the Dhamma and establish an order of monks there. The Venerable
Mahādeva was sent to Mahinsakamaṇḍaḷa (modern Mysore) and the Venerable
Rakkhita Thera was dispatched to Vanavāsī (northern Kanara in the south
of India.) The Venerable Yonaka Dhammarakkhita Thera was sent to Upper
Aparantaka (northern Gujarat, Kathiawar, Kutch and Sindh].

The
Venerable Mahārakkhita Thera went to Yonaka-loka (the land of the
lonians, Bactrians and the Greeks.) The Venerable Majjhima Thera went to
Himavanta (the place adjoining the Himalayas.) The Venerable Soṇa and
the Venerable Uttara were sent to Suvaṇṇabhūmi [now Myanmar]. The
Venerable Mahinda Thera, The Venerable Ittiya Thera, the Venerable
Uttiya Thera, the Venerable Sambala Thera and the Venerable Bhaddasāla
Thera were sent to Tambapaṇṇi (now Sri Lanka). The Dhamma missions of
these monks succeeded and bore great fruits in the course of time and
went a long way in ennobling the peoples of these lands with the gift of
the Dhamma and influencing their civilizations and cultures.

With
the spread of Dhamma through the words of the Buddha, in due course
India came to be known as Visvaguru, the teacher of the world.

The Fourth Council

The
Fourth Council was held in Tambapaṇṇi [Sri Lanka] in 29 B.C. under the
patronage of King Vaṭṭagāmaṇi. The main reason for its convening was the
realization that is was now not possible for the majority of monks to
retain the entire Tipiṭaka in their memories as had been the case
formerly for the Venerable Mahinda and those who followed him soon
after. Therefore, as the art of writing had, by this time developed
substantially, it was thought expedient and necessary to have the entire
body of the Buddha’s teaching written down. King Vaṭṭagāmaṇi supported
the monk’s idea and a council was held specifically to reduce the
Tipiṭaka in its entirety to writing. Therefore, so that the genuine
Dhamma might be lastingly preserved, the Venerable Mahārakhita and five
hundred monks recited the words of the Buddha and then wrote them down
on palm leaves. This remarkable project took place in a cave called, the
Āloka lena, situated in the cleft of an ancient landslip near what is
now Matale. Thus the aim of the Council was achieved and the
preservation in writing of the authentic Dhamma was ensured. Later, in
the Eighteenth Century, King Vijayarājasīha had images of the Buddha
created in this cave.

The Fifth Council

The Fifth Council
took place in Māndalay, Burma now known as Myanmar in 1871 A.D. in the
reign of King Mindon. The chief objective of this meeting was to recite
all the teachings of the Buddha and examine them in minute detail to see
if any of them had been altered, distorted or dropped. It was presided
over by three Elders, the Venerable Mahāthera Jāgarābhivaṃsa, the
Venerable Narindābhidhaja, and the Venerable Mahāthera Sumaṅgalasāmi in
the company of some two thousand four hundred monks (2,400). Their joint
Dhamma recitation lasted for five months. It was also the work of this
council to cause the entire Tipiṭaka to be inscribed for posterity on
seven hundred and twenty-nine marble slabs in the Myanmar script after
its recitation had been completed and unanimously approved. This
monumental task was done by some two thousand four hundred erudite monks
and many skilled craftsmen who upon completion of each slab had them
housed in beautiful miniature ‘piṭaka’ pagodas on a special site in the
grounds of King Mindon’s Kuthodaw Pagoda at the foot of Māndalay Hill
where this so called ‘largest book in the world’, stands to this day.

The Sixth Council

The Sixth Council was called at Kaba Aye in Yangon, formerly Rangoon
in 1954, eighty-three years after the fifth one was held in Mandalay. It
was sponsored by the Burmese Government led by the Prime Minister, the
Honorable U Nu. He authorized the construction of the Mahā Pāsāna Gūhā,
the great cave that was built from the ground up, to serve as the
gathering place much like India’s Sattapānni Cave–the site of the first
Dhamma Council. Upon its completion, the Council met on the 17th of
May, 1954. As in the case of the preceding councils, its first objective
was to affirm and preserve the genuine Dhamma and Vinaya. However it
was unique in so far as the monks who took part in it came from eight
countries. These two thousand five hundred learned Theravāda monks came
from Myanmar, Cambodia, India, Laos, Nepal, Sri Lanka, Thailand and
Vietnam. The late Venerable Mahāsi Sayadaw was appointed the noble task
of asking the required questions about the Dhamma of the Venerable
Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika who
answered all of them learnedly and satisfactorily. By the time this
council met, all the participating countries had the Pāli Tipiṭaka
rendered into their native scripts, with the exception of India.

The traditional recitation of the Dhamma Scriptures took two years
during which the Tipiṭaka and its allied literature in all the scripts
were painstakingly examined. Any differences found were noted down, the
necessary corrections were made and all the versions were then collated.
Happily, it was found that there was not much difference in the content
of any of the texts. Finally, after the Council had officially approved
them, all the volumes of the Tipiṭaka and their Commentaries were
prepared for printing on modern presses and published in the Myanmar
(Burmese) script. This notable achievement was made possible through the
dedicated efforts of the two thousand five hundred monks and numerous
lay people. Their work came to an end in May, 1956, two and a half
millennia after the Lord attained Parinibbāna. This council’s work was
the unique achievement of representatives from the entire Buddhist
world. The version of the Tipiṭaka which it undertook to produce has
been recognized as being true to the pristine teachings of Gotama the
Buddha and the most authoritative rendering of them to date.

The volumes printed after the Sixth Saṅgāyana were printed in Myanmar
script. In order to make the volumes to the people of India, Vipassana
Research Institute started the project to print the Tipiṭaka with its
Aṭṭhakathās and ṭikas in Devanagari in the year 1990.

https://www.youtube.com/watch?v=e9HSraZiBiY
Pali Canon by Sis Siew Fong
Buddhist Fellowship
Published on Mar 16, 2015
1Hr:00:20
01 Mar 2015 at BF West
Category
Education

Pali Canon by Sis Siew Fong

01 Mar 2015 at BF West

youtube.com

26) Classical Filipino

2622 Wed 16 May ARALIN

Mangyaring bisitahin ang:
http://sarvajan.ambedkar.org

Isalin ang Google Translation na ito gamit ang iyong sariling wika
https://translate.google.com

Iyan ang LESSON mo

Mula sa:
Analytic Insight Net - LIBRE Online Tipiṭaka Research and Practice
University at mga kaugnay na BALITA sa pamamagitan ng
http://sarvajan.ambedkar.org sa 105 Classical LANGUAGES

Email:
buddhasaid2us@gmail.com

http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online

Ang Orihinal na Salita ng Buddha
Ang Pinagmulan ng Canon ng Pali

‘Ipagpalagay
na ang isang monghe ay sasabihin: “Mga kaibigan, narinig ko at
natanggap ito mula sa sariling mga labi ng Panginoon: ito ang Dhamma,
ito ang disiplina, ito ang pagtuturo ng Guro”, pagkatapos, mga monghe,
hindi mo dapat aprubahan o hindi aprubahan ang kanyang mga salita. Pagkatapos,
nang walang pag-apruba o hindi pagsang-ayon, ang kanyang mga salita at
mga pananalita ay dapat na maingat na nabanggit at inihambing sa mga
Suttas at sinuri sa liwanag ng disiplina. Kung
ang mga ito, sa ganitong paghahambing at pagsusuri, ay natagpuan na
hindi sumusunod sa mga Suttas o disiplina, ang konklusyon ay dapat na:
“Tiyak na hindi ito ang salita ng Buddha, mali ang naintindihan ng
monghe na ito”, at ang bagay ay dapat na tanggihan. Ngunit kung saan sa paghahambing at pagrepaso ay natagpuan na sumunod
sa mga Suttas o disiplina, ang konklusyon ay dapat na: “Tiyak na ito ang
salita ng Buddha, tama ang nauunawaan ng monghe na ito.”

- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Ang Great Passing, Ang Huling Araw ng Buddha
Ang tunay na mga aral ng Gotama ang Buddha ay iningatan at ipinasa sa atin at matatagpuan sa Tipiṭaka. Ang
salitang Pali, ‘Tipiṭaka’, ay literal na nangangahulugang ‘ang tatlong
basket’ (ti = tatlong + piṭaka = mga koleksyon ng mga banal na
kasulatan). Ang lahat ng mga aral ng Buddha ay nahahati sa tatlong bahagi.

1. Ang unang bahagi ay kilala bilang Vinaya Piṭaka at naglalaman ito
ng lahat ng mga panuntunan na inilagay ng Buddha para sa mga monghe at
mga madre.
2. Ang ikalawang bahagi ay tinatawag na Suttaṅta Piṭaka at naglalaman ito ng mga Discourses.
3. Ang ikatlong bahagi ay kilala bilang ang Abhidhamma Piṭaka at binubuo ang psycho-ethical teachings ng Buddha.

Ito
ay kilala, na kapag ang Buddha ay nagbigay ng isang diskurso sa kanyang
ordained disciples o lay-followers o inireseta ng isang kapani-paniwala
tuntunin sa kurso ng kanyang apatnapu’t-limang mga ministri, ang mga ng
kanyang mapagmahal at natutunan monghe, pagkatapos ay kasalukuyan ay
agad na gumawa ng kanyang mga aral salita para sa salita sa memorya. Kaya
ang mga salita ni Buddha ay pinananatili nang tumpak at sa tamang kurso
ay ipinasa pababa mula sa guro papunta sa mag-aaral. Ang
ilan sa mga monghe na narinig ang Buddha ay nangaral sa tao ay
Arahants, at sa gayon ay sa kahulugan, ang ‘mga dalisay na’ malaya sa
pag-iibigan, masama at maling akala at samakatuwid, ay walang
alinlangang may kakayahang mapanatili, ganap na ang mga salita ni
Buddha. Kaya natiyak nila na ang mga turo ng Buddha ay mananatiling tapat para sa susunod na panahon.

Kahit
na ang mga mapagmahal na monghe na hindi pa nakamit ang Arahantahood
ngunit umabot sa unang tatlong yugto ng pagkabanal at may
makapangyarihang mga retrative na alaala ay maaari ding tumawag sa
pag-iisip ng salita para sa salita kung ano ang ipinangaral ng Buddha at
maaaring maging karapat-dapat na tagapag-ingat ng mga aral ng Buddha. Ang
isang naturang monghe ay si Ānanda, ang napiling tagapaglingkod at
patuloy na kasama ng Buddha sa huling dalawampu’t limang taon ng kanyang
buhay. Si Ānanda ay matalino at may kakayahan na matandaan ang anumang narinig niya. Sa
katunayan, nais niyang ipahayag na ang Buddha ay laging nauugnay ang
lahat ng kanyang mga diskurso sa kanya at bagaman hindi pa siya isang
Arahanta ay sadyang nakatuon siya sa memorya ng salitang para sa lahat
ng mga sermon ng Buddha na kung saan pinayuhan niya ang mga monghe, nuns
at mga tagasunod niya. Ang pinagsamang mga pagsisikap ng mga likas na matalino at mapagmahal
na mga monghe ay naging posible para sa Dhamma at Vinaya, na itinuturo
ng Buddha upang mapangalagaan sa orihinal na estado nito.

Ang
Pāli Tipiṭaka at ang kaalyadong panitikan nito ay umiiral bilang
resulta ng pagtuklas ng Buddha sa landas ng maharlika at pagpapalaya ng
dalisay na Dhamma. Ang landas na ito ay nagbibigay-daan sa lahat ng mga sumusunod sa mga ito upang humantong sa isang mapayapang at masaya buhay. Sa
katunayan, sa araw at edad na ito kami ay mapalad na magkaroon ng tunay
na mga turo ng Buddha na napreserba para sa mga susunod na henerasyon
sa pamamagitan ng matapat at pinagsamang mga pagsisikap ng kanyang
inorden na mga disipulo hanggang sa mga edad. Sinabi
ng Buddha sa kanyang mga alagad na kapag wala na siya sa gitna nila,
mahalaga na ang pagtitipon ng Saṅgha para sa layunin ng sama-samang
pagbigkas ng Dhamma, tulad ng itinuro niya. Sa
pagsunod sa pagtuturo na ito ang unang mga Nakatatanda ay nararapat na
tinatawag na isang konseho at sistematikong iniutos ang lahat ng mga
diskurso at monastic na mga panuntunan ng Buddha at pagkatapos ay tapat
na binigkas ang mga salitang ito sa salita sa konsiyerto.

Ang mga turo na nakapaloob sa Tipiṭaka ay kilala rin bilang Doktrina ng mga Nakatatanda [Theravada]. Ang
mga discourses na ito bilang ilang daang at palaging na-recite salita
para sa salita mula pa nang ang Unang Konseho ay convened. Sa
dakong huli, mas maraming mga Konseho ang tinawag para sa maraming mga
dahilan ngunit sa bawat isa sa kanila ang buong katawan ng pagtuturo ng
Buddha ay palaging binabanggit ng mga kalahok na Saṅgha, sa konsyerto at
salita para sa salita. Ang
unang konseho ay naganap tatlong buwan matapos ang kakayahan ni Buddha
sa Mahāparinibbāna at sinundan ng limang iba pa, dalawa sa mga ito ay
pinagsama noong ikalabinsiyam at ikadalawampu’t siglo. Ang
mga kolektibong recitasyon na ginaganap ng mga monghe sa lahat ng mga
Dhamma Council na ito ay kilala bilang ‘Dhamma Saṅgītis’, ang Dhamma
Recitations. Ang
mga ito ay itinalaga dahil sa unang itinakda sa Unang Konseho ng
Dhamma, nang ang lahat ng mga Turo ay unang binigkas ng isang Elder ng
Saṅgha at pagkatapos ay chanted muli sa koro ng lahat ng mga monghe na
dumalo sa kapulungan. Ang pagbigkas ay hinatulan na tunay, kailan at kailan lamang, ito ay naaprubahan nang lubos ng mga miyembro ng Konseho. Ang sumusunod ay isang maikling kasaysayan ng Anim na Konseho.

Ang Unang Konseho

Inisponsor ng Hari Ajātasattu ang Unang Konseho. Ito ay itinatag sa 544 B.C. sa Sattapaāī Cave na matatagpuan sa labas ng Rājagaha tatlong buwan pagkatapos lumipas ang Buddha. Ang isang detalyadong account ng makasaysayang pulong na ito ay matatagpuan sa Cūllavagga ng Vinaya Piṭaka. Ayon
sa rekord na ito ang insidente na nag-udyok sa pagtawag ni Elder
Mahākassapa sa pulong na ito ay ang kanyang pagdinig ng isang masamang
pangungusap tungkol sa mahigpit na panuntunan ng buhay para sa mga
monghe. Ito ang nangyari. Ang
monghe na si Subhadda, isang dating barbero, na inordenan na huli sa
buhay, nang marinig na ang pag-expire ng Buddha, ay nagpahayag ng
kanyang poot sa pagsunod sa lahat ng mga panuntunan para sa mga monghe
na inilatag ng Buddha. Maraming mga monghe ang namimighati sa paglipas ng Buddha at labis na namimighati. Gayunpaman,
narinig ng Elder Mahākassapa ang Subhadda na nagsasabi: ‘’ Sapat na ang
iyong mga Reverence, huwag magdalamhati, huwag tumaghoy. Malinaw na rin natin ang dakilang nakaligtas na ito (ang Buddha). Kami
ay pinahihirapan nang sabihin niya, ‘ito ay pinahihintulutan sa iyo,
ito ay hindi pinahihintulutan sa iyo’ ngunit ngayon ay magagawa namin
ang gusto namin at hindi namin kailangang gawin kung ano ang hindi namin
gusto ‘’. Si
Mahákassapa ay nababahala sa pamamagitan ng kanyang pangungusap at
natatakot na ang Dhamma at ang Vinaya ay maaaring masira at hindi
mabubuhay sa buo kung ang iba pang mga monghe ay dapat kumilos tulad ng
Subhadda at bigyang-kahulugan ang Dhamma at ang mga panuntunan sa Vinaya
bilang kanilang nalulugod. Upang maiwasan ito, siya ay nagpasya na ang Dhamma ay dapat mapanatili at protektado. Sa pagtatapos na ito pagkatapos makamit ang pag-apruba ni Saṅgha, tumawag siya sa konseho ng limang daang Aralin. Ang Ānanda ay isasama sa ganitong kondisyon na siya ay nakamit na Arahanthood sa oras na ipatawag ang konseho. Sa pangangasiwa ni Elder Mahākassapa, ang limang-daan na mga monghe ng Arahant ay nakilala sa konseho sa panahon ng tag-ulan. Ang
unang bagay na ginawa ni Mahákassapa ay upang tanungin ang nangunguna
sa dalubhasang eksperto sa Vinaya ng araw na ito, Ang Pinakamahalaga sa
mga detalye ng monastic rule. Ang monghe na ito ay mahusay na kwalipikado para sa gawain na itinuro sa kanya ng Buddha sa kabuuan ng Vinaya mismo. Una
sa lahat ang hiniling ni Elder Mahākassapa sa kanya tungkol sa paghatol
sa unang pagkakasala [pārājika], tungkol sa paksa, ang okasyon, ang
indibidwal na ipinakilala, ang pagpapahayag, ang pag-uulit ng
proklamasyon, ang pagkakasala at ang kaso ng di- pagkakasala. Nagbigay
si Upāli ng sapat na kaalaman at sapat na sagot at natugunan ng kanyang
mga pangungusap ang lubos na pag-apruba ng presiding Saṅgha. Kaya ang Vinaya ay pormal na naaprubahan.

Ang
Elder Mahākassapa ay pinalitan ang kanyang pansin kay Ānanda sa
kabutihan ng kanyang kadakilaan na kadalubhasaan sa lahat ng bagay na
may kaugnayan sa Dhamma. Maligaya, sa gabi bago ang pulong ng Konseho, si Ānanda ay nagkaroon ng Arahantship at sumali sa Konseho. Samakatuwid,
ang Elder Mahākassapa ay nakapagtatanong sa kanya nang may lubos na
kumpiyansa tungkol sa Dhamma na may tukoy na pagtukoy sa mga sermon ng
Buddha. Ang
interogasyon na ito sa Dhamma ay hinangad na i-verify ang lugar kung
saan unang ipinangaral ang lahat ng mga diskurso at ang taong kinakausap
nila. Si
Ānanda, sa tulong ng kanyang perpektong memorya ay nakapagsagot nang
tumpak at ang mga Discourses ay nakilala sa nagkakaisang pag-apruba ng
Saṅgha. Ang
Unang Konseho ay nagbigay din ng opisyal na selyo ng pag-apruba para sa
pagsasara ng kabanata sa mga menor de edad at mas maliit na
alituntunin, at pag-apruba para sa kanilang pagtalima. Kinuha
nito ang mga monghe ng pitong buwan upang bigkasin ang buong ng Vinaya
at ang Dhamma at ang mga monghe na may sapat na pinagkalooban ng
magagandang mga alaala ang pinanatili ang lahat na nabanggit. Ang
makasaysayang unang konseho ay kilala bilang Paaracatika sapagkat
limang-daang ganap na napaliwanagan na mga Arahant ang nakibahagi dito.

Ang Ikalawang Konseho

Ang
Pangalawang Konseho ay tinawag na isang daang taon matapos ang
Parinibbana ng Buddha upang matugunan ang isang malubhang pagtatalo sa
’sampung punto’. Ito ay isang reference sa ilang mga monks paglabag ng sampung menor de edad mga panuntunan. sila ay ibinigay sa:

1. Pag-iimbak ng asin sa isang sungay.
2. Ang pagkain pagkatapos ng tanghali.
3. Kumain ng isang beses at pagkatapos ay pagpunta muli sa isang nayon para sa limos.
4. Hawak ang Uposatha Ceremony sa mga monghe na naninirahan sa parehong lugar.
5. Pagdadala ng mga opisyal na kilos kapag ang kapulungan ay hindi kumpleto.
6. Kasunod ng isang tiyak na kasanayan dahil ito ay ginawa ng isang tutor o guro.
7. Ang pagkain ng maasim na gatas pagkatapos ng isang araw ay may pagkain sa tanghali.
8. Kumakain ng malakas na inumin bago ito ay na-fermented.
9. Paggamit ng isang alpombra na hindi tamang sukat.
10. Paggamit ng ginto at pilak.

Ang
kanilang mga pagkakamali ay naging isang isyu at naging sanhi ng isang
malaking kontrobersya bilang paglabag sa mga tuntunin na ito ay naisip
na salungat sa orihinal na mga aral ng Buddha. Si Hari Kāḷāsoka ang patron ng Ikalawang Konseho at ang pulong ay naganap sa Vesāli dahil sa mga sumusunod na kalagayan. Isang
araw, habang dumadalaw sa Mahāvana Grove sa Veāsli, nalaman ng Elder
Yasa na ang isang malaking pangkat ng mga monghe na kilala bilang mga
Vajjians ay lumalabag sa panuntunan na nagbabawal sa pagtanggap ng monk
ng ginto at pilak sa pamamagitan ng hayag na paghingi nito mula sa
kanilang mga layong deboto. Agad
niyang pinuna ang kanilang pag-uugali at ang kanilang pagtugon ay
nag-aalok sa kanya ng isang bahagi ng kanilang mga ilegal na pakinabang
sa pag-asa na siya ay napanalunan. Gayunpaman, tinanggihan at kinamuhian ng Elder Yasa ang kanilang pag-uugali. Ang
mga monghe ay agad na inakusahan siya ng isang pormal na aksyon ng
pagkakasundo, na akusasyon sa kanya na sinisi ang kanilang mga layong
deboto. Ang
Elder Yasa ay nakipagkasundo sa sarili sa mga layong deboto, ngunit sa
parehong panahon, kumbinsido sila na ang mga monghe ng Vijjian ay nagawa
na sa pamamagitan ng pag-quote sa pagpapahayag ng Buddha sa pagbabawal
laban sa pagtanggap o paghingi ng ginto at pilak. Ang
mga layko ay agad na nagpahayag ng kanilang suporta para sa Elder Yasa
at ipinahayag ang mga monghe ng Vajjian sa mga maling gawain at
heretics, na nagsasabing ‘’ ang mag-isa lamang si Yasa ang tunay na
monghe at anak ni Sasan. Ang lahat ng iba ay hindi mga monghe, hindi mga anak ng Sākyan.

Ang
matigas na ulo at hindi nagsisisi na mga monghe ng Vajjian ay lumipat
na suspindihin ang Venerable Yasa Thera nang walang pag-apruba ng
natitirang bahagi ng Saṅgha nang malaman nila ang kinalabasan ng kanyang
pagpupulong sa kanilang mga lay devotees. Ang
Elder Yasa, gayunpaman ay nakaligtas sa kanilang paninisi at nagpunta
sa paghahanap ng suporta mula sa mga monghe sa ibang lugar, na
nagtaguyod ng kanyang mga kinikilala na pananaw sa Vinaya. Animnapung
mga monk sa gubat na mula sa Pāvā at walumpu na monghe mula sa mga
katimugang rehiyon ng Avanti na may parehong pananaw, inaalok upang
tulungan siyang suriin ang katiwalian ng Vinaya. Sama-sama
sila ay nagpasya na pumunta sa Soreyya upang konsultahin ang Venerable
Revata bilang siya ay isang mataas na revered monghe at isang dalubhasa
sa Dhamma at ang Vinaya. Sa
lalong madaling malaman ng mga monghe ng Vajjian, hinangad din nila ang
suporta ng Venerable Revata sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanya ng
apat na mga requisites na agad niyang tinanggihan. Pagkatapos
ay hinahangad ng mga monghe na gamitin ang parehong paraan upang manalo
sa tagapaglingkod ng Venerable Revata, ang Venerable Uttara. Sa
una, siya ay tama din na tinanggihan ang kanilang alok ngunit marahas
na hinikayat nila siya na tanggapin ang kanilang alok, na sinasabi na
kapag ang mga kahilingan ay para sa Buddha ay hindi tinanggap ng kanya,
si Ānanda ay hihilingin na tanggapin ang mga ito at madalas ay
sumasang-ayon na gawin ito. Binago ni Uttara ang kanyang isip at tinanggap ang mga requisites. Hinimok
ng mga ito pagkatapos siya ay sumang-ayon na pumunta at hikayatin ang
Venerable Revata upang ipahayag na ang Vajjian monghe ay sa katunayan
nagsasalita ng Katotohanan at uphold ng Dhamma. Nakita ng Venerable Revata sa pamamagitan ng kanilang ruse at tumangging suportahan sila. Pagkatapos ay binale-wala niya si Uttara. Upang
maisaayos ang bagay na minsan at para sa lahat, pinapayuhan ng
Venerable Revata na ang isang konseho ay dapat tawagin sa Vāḷikārāma sa
kanyang sarili na humihingi ng mga katanungan tungkol sa sampung mga
pagkakasala ng pinaka matatanda ng mga Nakatatanda sa araw, ang Thera
Sabbjakāmi. Sa
sandaling ang kanyang opinyon ay narinig ay naririnig ng isang komite
ng walong monghe, at ang katumpakan nito ay nagpasya sa pamamagitan ng
kanilang boto. Ang
walong monghe na tinawag upang hatulan ang bagay ay ang Venerables
Sabbakāmi, saḷha, Khujjasobhita at Vāsabhagāmika, mula sa Silangan at
apat na monghe mula sa Kanluran, ang Venerables Revata,
Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa at Sumana. Lubusan silang pinagtatalunan ang bagay na may Revata bilang questioner at sabbakāmī na sumasagot sa kanyang mga tanong. Matapos
marinig ang debate ang walong monghe ay nagpasya laban sa mga monghe ng
Vajjian at ang kanilang hatol ay inihayag sa kapulungan. Pagkatapos
ay binanggit ng pitong daang monghe ang Dhamma at Vinaya at ang
salitang ito ay kilala bilang Sattasatī dahil pitong daang monghe ang
nakibahagi dito. Tinatawag
din ang makasaysayang konseho, ang Yasatthera Sangīti dahil sa
pangunahing papel na ginampanan ni Elder Yasa dito at ang kanyang
kasigasigan para sa pagbabantay sa Vinaya. Ang
mga monghe ng Vajjian ay katiwalian na tumanggi na tanggapin ang
desisyon ng Konseho at sa pagsuway ay tinatawag na konseho ng may
sariling tinatawag na Mahāsaṅgiti.

Ang Ikatlong Konseho

Ang
Ikatlong Konseho ay pinanghahawakan lalo na upang alisin ang Saṅgha ng
korapsyon at mga bogus na monks na nagtataglay ng mga view ng erehe. Ang Konseho ay itinatag sa 326 B.C. Sa Asokārāma sa Paṭaliputta sa ilalim ng pagtataguyod ng Emperor Asoka. Ito ay pinamunuan ng Elder Moggaliputta Tissa at isang libong monghe na lumahok sa Konseho na ito. Sinabi ng tradisyon na ang Asoka ay nanalo sa kanyang trono sa
pamamagitan ng pagbubuhos ng dugo ng lahat ng anak ng kanyang ama na
nagligtas ng kanyang sariling kapatid, si Tissa Kumāra na kalaunan ay
nakuha at nakamit ang Arahantship.

Si Asoka ay nakoronahan sa dalawang daang at ikalabing walong taon pagkatapos ng Mahaparinibbana ng Buddha. Sa
una ay binigyan niya lamang ng pagkilala sa Dhamma at sa Saṅgha at
sinusuportahan din ang mga miyembro ng iba pang relihiyosong mga sekta
tulad ng ginawa ng kanyang ama bago siya. Gayunpaman,
ang lahat ng ito ay nagbago noong nakilala niya ang makalangit na
novice-monghe na si Nigrodha na nangangaral sa kanya ng Appamāda-vagga. Pagkatapos
nito, tumigil siya sa pagsuporta sa ibang mga relihiyosong grupo at ang
kanyang interes at debosyon sa Dhamma ay lumalim. Ginamit
niya ang kanyang napakalaking kayamanan upang itayo, ito ay sinabi,
walumpu’t apat na libong mga pagodas at vihāras at lubusang sumusuporta
sa bhikkus sa apat na mga requisites. Ang kanyang anak na si Mahinda at ang kanyang anak na si Saṅghamittā ay inorden at pinapapasok sa Saṅgha. Sa kalaunan, ang kanyang pagkabukas-palad ay naging sanhi ng malubhang problema sa loob ng Saṅgha. Nang
maglaon, ang kaayusan ay na-infiltrated ng maraming hindi karapat-dapat
na kalalakihan, na may hawak na mga view ng erehiya at na nakuha sa
pagkakasunud-sunod dahil sa mapagbigay na suporta ng Emperador at mahal
na mga handog ng pagkain, damit, kanlungan at gamot. Ang
malalaking bilang ng mga walang pananampalataya, mga taong sakim na
sinasamantala ang mga maling pananaw ay sinubukan na sumali sa kautusan
ngunit itinuturing na hindi karapat-dapat para sa ordinasyon. Sa
kabila nito kinuha nila ang pagkakataon na pagsamantalahan ang
kabutihang-loob ng Emperador para sa kanilang sariling mga dulo at
donned robe at sumali sa pagkakasunud-sunod nang hindi naorden nang
maayos. Dahil dito, ang paggalang sa pagkawala ng Saṅgha. Nang ito ay dumating sa liwanag ang ilan sa mga tunay na monghe ay
tumanggi na i-hold ang iniresetang paglilinis o Uposatha seremonya sa
kumpanya ng mga sira, erehe monks.

Nang
marinig ito ng Emperor tungkol dito, hinahangad niyang ituwid ang
kalagayan at ipadala ang isa sa kanyang mga ministro sa mga monghe na
may utos na gawin nila ang seremonya. Gayunpaman,
ibinigay ng Emperador ang ministro ng walang tiyak na mga utos kung ano
ang ibig sabihin ay magamit upang isakatuparan ang kanyang utos. Ang
mga monghe ay tumangging sumunod at nagtataglay ng seremonya sa
kumpanya ng kanilang mga huwad at mga ‘compievions’ na [thieving]
[themyasinivāsaka]. Sa
pagkawalang-taros ang galit na ministro ay nagpapatuloy sa linya ng mga
nakalang na mga monghe at hinawakan ang kanyang tabak, pinugutan ng ulo
ang lahat ng mga ito isa-isa hanggang sa dumating siya sa kapatid ni
Haring, si Tissa na inordenan. Ang
katakutan ng ministro ay tumigil sa pagpatay at tumakas sa bulwagan at
nag-ulat pabalik sa Emperador Asoka ay labis na namimighati at nabalisa
sa nangyari at sinisisi ang kanyang sarili para sa mga pagpatay. Hinanap niya ang payo ni Thera Moggaliputta Tissa. Ipinanukala
niya na ang mga heretical monghe ay mapapawalang-bisa mula sa
pagkakasunud-sunod at agad na gaganapin ang ikatlong Konseho. Kaya’t sa ikalabimpitong taon ng paghahari ng Emperador ang Ikatlong Konseho ay tinawag. Ang
Thera Moggaliputta Tissa ang namuno sa mga paglilitis at pumili ng
isang libong mga monghe mula sa animnapung libong kalahok para sa
tradisyonal na pagbigkas ng Dhamma at ng Vinaya, na nagpatuloy sa loob
ng siyam na buwan. Ang Emperador, mismo ay nagtanong sa mga monghe mula sa maraming monasteryo tungkol sa mga turo ng Buddha. Ang mga may hawak na maling pananaw ay nailantad at pinalayas agad mula sa Saṅgha. Sa ganitong paraan ang Bhikkhu Saṅgha ay nalinis ng mga heretics at mga bogus bhikkus.
Ang konseho na ito ay nakamit din ang maraming iba pang mahahalagang bagay. Ang
Elder Moggaliputta Tissa, upang iwasto ang isang bilang ng mga heresies
at tiyaking ang Dhamma ay pinananatiling dalisay, sinunod ang isang
libro sa panahon ng konseho na tinatawag na Kathāvatthu. Ang
aklat na ito ay binubuo ng dalawampu’t tatlong mga kabanata, at isang
koleksyon ng talakayan (kathā) at mga pagbatikos ng mga erehe na pananaw
na hinawakan ng iba’t ibang mga sekta sa mga bagay na pilosopiko. Ito ang ikalimang bahagi ng pitong aklat ng Abhidhamma Piṭaka. Ang
mga miyembro ng Konseho ay nagbigay rin ng royal seal of approval sa
doktrina ng Buddha, na tinawag itong Vibhajjavāda, ang Doctrine of
Analysis. Ito ay katulad ng inaprobahang doktrina ng Theravāda. Ang
isa sa mga pinakamahalagang tagumpay ng Dhamma assembly na ito at isa
na namumunga para sa mga darating na dantaon, ay ang pagpapadala ng mga
monghe ng Emperador, mahusay na dalubhasa sa Dhamma at Vinaya ng Buddha
na maaaring bigkasin ang lahat ng ito sa pamamagitan ng puso, upang
ituro ito sa siyam na iba’t ibang bansa. Kasama sa mga ito ang mga monk Dhammadūta ang Venerable Majjhantika Thera na pumunta sa Kashmir at Gandhāra. Siya ay hiniling na ipangaral ang Dhamma at magtatag ng isang order ng mga monghe doon. Ang
Venerable Mahādeva ay ipinadala sa Mahinsakamaṇḍaḷa (modernong Mysore)
at ang Venerable Rakkhita Thera ay ipinadala sa Vanavāsī (hilagang
Kanara sa timog ng India.) Ang Venerable Yonaka Dhammarakkhita Thera ay
ipinadala sa Upper Aparantaka (hilagang Gujarat, Kathiawar, Kutch at
Sindh) .
Ang
Venerable Mahārakkhita Thera ay napunta sa Yonaka-loka (ang lupain ng
mga lonian, Bactrians at Griyego.) Ang Venerable Majjhima Thera ay
napunta sa Himavanta (ang lugar na malapit sa Himalayas.) Ang Venerable
Soṇa at ang Venerable Uttara ay ipinadala sa Suvaṇṇabhūmi [ngayon Myanmar]. Ang
Venerable Mahinda Thera, Ang Venerable Ittiya Thera, ang Venerable
Uttiya Thera, ang Venerable Sambala Thera at ang Venerable Bhaddasāla
Thera ay ipinadala sa Tambapaṇṇi (ngayon Sri Lanka). Ang mga misyon ng Dhamma ng mga monghe na ito ay nagtagumpay at
nagbunga ng mga magagandang bunga sa takbo ng panahon at nagpunta sa
isang mahabang paraan sa pag-ennobling sa mga tao ng mga lupaing ito sa
kaloob ng Dhamma at sa pag-impluwensya sa kanilang mga sibilisasyon at
kultura.

Sa paglaganap ng Dhamma sa pamamagitan ng mga salita ng Buddha, sa
tamang kurso, ang India ay kilala bilang Visvaguru, ang guro ng mundo.

Ang Ikaapat na Konseho

Ang ikaapat na Konseho ay ginanap sa Tambapaṇi [Sri Lanka] sa 29 B.C. sa ilalim ng pagtataguyod ng Hari Vaṭṭagāmaṇi. Ang
pangunahing dahilan para sa pagpupulong nito ay ang pagsasakatuparan na
ngayon ay hindi posible para sa karamihan ng mga monk na panatilihin
ang buong Tipiṭaka sa kanilang mga alaala tulad ng dating kaso para sa
Venerable Mahinda at sa mga sumunod sa kanya sa lalong madaling panahon
pagkatapos. Samakatuwid,
tulad ng sining ng pagsulat ay nagkaroon, sa pamamagitan ng oras na ito
ay binuo ng malaki, ito ay naisip na kapaki-pakinabang at kinakailangan
upang magkaroon ng buong katawan ng pagtuturo ng Buddha nakasulat down.
Sinuportahan
ng haring Vaṭṭagāmaṇi ang ideya ng monk at isang konseho ang partikular
na gaganapin upang mabawasan ang Tipiṭaka sa kabuuan nito sa
pagsusulat. Samakatuwid,
upang ang tunay na Dhamma ay maaaring maging matagalang napanatili, ang
Mahahalagang Maharajam at limang daang monghe ay binigkas ang mga
salita ng Buddha at pagkatapos ay isinulat ito sa mga dahon ng palma. Ang
kapansin-pansing proyekto na ito ay naganap sa isang yungib na
tinatawag na Āloka lena, na matatagpuan sa lamat ng isang sinaunang
landslip malapit sa ngayon na Matale. Kaya ang layunin ng Konseho ay nakamit at ang pangangalaga sa pagsulat ng tunay na Dhamma ay natiyak. Nang maglaon, sa ika-18 siglo, si King Vijayarājasīha ay may mga larawan ng Buddha na nilikha sa kuweba na ito.

Ang Ikalimang Konseho

Ang Fifth Council ay naganap sa Māndalay, Burma na kilala ngayon bilang Myanmar noong 1871 A.D. sa paghahari ni King Mindon. Ang
pangunahing layunin ng pulong na ito ay upang bigkasin ang lahat ng mga
aral ng Buddha at suriin ang mga ito sa minutong detalye upang makita
kung ang alinman sa kanila ay binago, magulo o bumaba. Ito
ay pinamumunuan ng tatlong Nakatatanda, ang Mahahalagang Mahāthera
Jāgarābhivaṃsa, ang Venerable Narindābhidhaja, at ang Venerable
Mahāthera Sumaṅgalasāmi sa kumpanya ng ilang dalawang libong apat na
daang monghe (2,400). Ang kanilang pinagsamang Dhamma recitation ay tumagal nang limang buwan. Ito
rin ang gawa ng konseho na ito upang maging sanhi ang buong Tipiṭaka na
ma-inscribed para sa mga salinlahi sa pitong daan at dalawampu’t siyam
na mga marmol na slab sa script ng Myanmar matapos ang pagbigkas nito ay
nakumpleto at nang buong pagkakaisang naaprubahan. Ang
napakalaking gawain na ito ay ginawa ng halos dalawang libong apat na
daang mga bihasang manggagamot at maraming mga dalubhasang manggagawa na
sa pagkumpleto ng bawat slab ay nagtataglay ng mga ito sa magagandang
maliliit na ‘piṭaka’ pagodas sa isang espesyal na site sa batayan ng
Kuthodaw Pagoda ni King Mindon sa paanan ng Māndalay Hill kung saan ito tinatawag na ‘pinakamalaking libro sa mundo’, nakatayo sa araw na ito.

Ang Sixth Council

Ang
Sixth Council ay tinawag sa Kaba Aye sa Yangon, dating Rangoon noong
1954, walumpu’t tatlong taon pagkatapos ng ikalima ay ginanap sa
Mandalay. Ito ay inisponsor ng Pamahalaan ng Burmese na pinamumunuan ng Punong Ministro, ang Honourable U Nu. Pinahintulutan
niya ang pagtatayo ng Mahā Pāsāna Gūhā, ang dakilang yungib na itinayo
mula sa lupa, upang maglingkod bilang lugar ng pagtitipon tulad ng
Sattapānni Cave ng India - ang lugar ng unang Konseho ng Dhamma. Sa
pagtatapos nito, ang Konseho ay nakilala sa ika-17 ng Mayo, 1954. Tulad
ng kaso ng mga naunang konseho, ang unang layunin nito ay upang
magpatibay at mapanatili ang tunay na Dhamma at Vinaya. Gayunpaman ito ay natatangi sa kasing layo ng mga monghe na sumali sa ito ay nagmula sa walong bansa. Ang
dalawang libong limang daang natutunan ng Theravada monks ay nagmula sa
Myanmar, Cambodia, India, Laos, Nepal, Sri Lanka, Thailand at Vietnam. Ang
huli na Venerable Mahasi Sayadaw ay hinirang ng marangal na gawain na
humihiling ng mga kinakailangang katanungan tungkol sa Dhamma ng
Venerable Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika
na sumagot sa lahat ng mga ito sa natutunan at kasiya-siya. Nang sumalubong ang konseho na ito, ang lahat ng mga kalahok na bansa
ay may Pāli Tipiṭaka na isinaling sa kanilang katutubong mga script,
maliban sa India.

Ang
tradisyonal na pagbigkas ng Dhamma Scriptures ay kinuha ng dalawang
taon kung saan ang Tipiṭaka at ang kaalyadong panitikan nito sa lahat ng
mga script ay lubusang napagmasdan. Ang
anumang pagkakaiba na natagpuan ay nabanggit, ang mga kinakailangang
pagwawasto ay ginawa at ang lahat ng mga bersyon ay pinagsama. Sa kabutihang-palad, nalaman na hindi gaanong pagkakaiba sa nilalaman ng anuman sa mga teksto. Sa
wakas, pagkatapos na opisyal na inaprubahan ng Konseho ang mga ito, ang
lahat ng mga volume ng Tipiṭaka at ang kanilang mga Komentaryo ay
inihanda para sa pag-print sa mga modernong pagpindot at na-publish sa
script Myanmar (Burmese). Ang
kapansin-pansing tagumpay na ito ay naging posible sa pamamagitan ng
dedikadong pagsisikap ng dalawang libong limang daang monghe at maraming
layon. Ang kanilang gawain ay natapos noong Mayo, 1956, dalawa at kalahating milenyo matapos matamo ng Panginoon ang Parinibbana. Ang gawaing ito ng konseho ay ang natatanging tagumpay ng mga kinatawan mula sa buong mundo ng Budismo. Ang bersyon ng Tipiṭaka na ginawa nito upang makamit ay kinikilala
bilang totoo sa mga malinis na aral ng Gotama ang Buddha at ang
pinaka-awtoritative na pag-render ng mga ito sa petsa.

Ang mga volume na nakalimbag pagkatapos ng Sixth Saṅganyana ay nakalimbag sa script ng Myanmar. Upang
makagawa ng mga volume sa mga tao ng India, sinimulan ng Vipassana
Research Institute ang proyekto na i-print ang Tipiṭaka kasama ang
Aṭṭhakathās at ṭikas sa Devanagari noong taong 1990.

https://www.youtube.com/watch…
Traditional Folk Songs [Various Female Artists] : Filipino Music
joelvanrijn
Published on Jun 14, 2014
You may want to SUBSCRIBE for new upload alerts. Please visit http://opmclassics.blogspot.com/ for more OPM Classic Music. Thank you!

PLAYLIST TRACKS :
0:10 1.) Katakataka (Eva Eugenio)
2:55 2.) Carinosa (Pilita Corrales)
5:23 3.) 4/4 Medley (Celeste Legaspi)
11:37 4.) Rosas Pandan (Pilita Corrales)
14:17 5.) 3/4 Medley (Celes te Legaspi)
19:39 6.) Ikaw ang Mahal Ko (Pilita Corrales)
22:47 7.) Kabukiran Medley (Celeste Legaspi)
25:36 8.) Maliwanag na Buwan (Pilita Corrales)
28:00 9.) Mamang Sorbetero (Celeste Legaspi)
30:49 10.) Pandangguhan (Eva Eugenio)
33:20 11.) Ang Pipit (Pilita corrales)
35:50 12.) Paru-Paro Medley (Celeste Legaspi)
Category
Music

Traditional Folk Songs [Various Female Artists] : Filipino Music

You may want to SUBSCRIBE for new upload alerts. Please visit …

youtube.com

https://www.youtube.com/watch…
PHILIPPINE FOLK DANCE Instrumental [Bandurria] : Filipino Music
joelvanrijn
Published on Jul 30, 2014
You may want to SUBSCRIBE for new upload alerts. Please visit http://opmclassics.blogspot.com/ for more OPM Classic Music. Thank you!
Category
Music

PHILIPPINE FOLK DANCE Instrumental [Bandurria] : Filipino Music

You may want to SUBSCRIBE for new upload alerts. Please visit …

youtube.com

https://www.youtube.com/watch?v=GO8N50ySoWE
Gautam Buddha Stories in Tamil | Tamil Stories for kids | Gautam Buddha Stories for kids
Pebbles Tamil
Published on May 21, 2017
Gautam Buddha Stories in Tamil | Tamil Stories for kids | Gautam Buddha Stories for kids

புத்தரின் பிறப்பு - Gautam Buddha stories in Tamil - The Birth of Gautam Buddha
அன்பான இளவரசன் - Gautam Buddha stories in Tamil - Gautam Buddha A Kind Prince
இளவரசரின் திருமணம் - Gautam Buddha stories in Tamil - Gautam Buddha’s Marriage
எதிர்பாராத காட்சிகள் - Gautam Buddha stories in Tamil - Gautam Buddha Sees Unexpected Sights
ஞானம் அடைதல் - Gautam Buddha stories in Tamil - Gautam Buddha Is Enlightened

Subscribe to our Channel –
https://www.youtube.com/user/Pebblest…

Engage with us on Facebook at https://www.facebook.com/PebblesChennai

Please Like, Share, Comment & Subscribe
Category
Education

Gautam Buddha Stories in Tamil | Tamil Stories for kids | Gautam Buddha Stories for kids

youtube.com

https://www.youtube.com/watch?v=xUKZiAt6KIo
Buddha Stories for Kids | Short Stories | Tamil Stories for Kids
MagicBox Tamil Stories
Published on Sep 23, 2017
Have you watched the Buddha Stories? Then Click Here to witness the
best Tamil Animated Series for you Kids and also for yourself

VISIT US AT: https://www.magicbox.co.in/

SUBSCRIBE HERE IT’S “FREE”: https://goo.gl/FT9aku
Category
Education

Buddha Stories for Kids | Short Stories | Tamil Stories for Kids

Have you watched the Buddha Stories? Then Click Here to…

youtube.com

https://www.youtube.com/watch?v=b5-RgU4LOwI
Buddha tamil words of wisdom on speech and word control
Sabarish Sundaravadivel
Published on Jan 9, 2017
I do not own the video content . Buddha wisdom

Buddha tamil words of wisdom on speech and word control

I do not own the video content . Buddha wisdom

youtube.com

https://www.youtube.com/watch?v=hTIAUa2xO-I
இறை சக்தியாக மாறுவது
Aachis surya
Published on May 6, 2015
இறைசக்தி
Category
People & Blogs

இறை சக்தியாக மாறுவது

இறைசக்தி

youtube.com

https://www.youtube.com/watch?v=Qr140Ckxo9A
மனசு சஞ்சலப்படுகிறதா ?
AisHutte
Published on Dec 5, 2016
Category
People & Blogs

மனசு சஞ்சலப்படுகிறதா ?

youtube.com

27) Classical Finnish
27) Klassinen suomalainen

2622 ke 16. toukokuuta OPETUS

Ole hyvä ja vieraile:
http://sarvajan.ambedkar.org

Käännä tämä Google-kääntäminen äidinkielelläsi käyttämällä
https://translate.google.com

Se on teidän oppiaiheesi

alkaen:
Analytic Insight Net - ILMAINEN Online Tipiṭaka Research and Practice
University ja siihen liittyvät uutiset osoitteessa
http://sarvajan.ambedkar.org 105 CLASSICAL LANGUAGES

Sähköposti:
buddhasaid2us@gmail.com

http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online

Buddhan alkuperäiset sanat
Pali Canonin alkuperä

“Oletetaan,
että munkki sanoisi:” Ystävät, kuulin ja saan tämän Herran omilta
huulilta: tämä on Dhamma, tämä on kuria, tämä on Mestarin opetus “,
silloin, munkkeja, sinun ei pidä hyväksyä eikä hylätä hänen sanat. Sitten,
ilman hyväksyntää tai hylkäämistä, hänen sanansa ja ilmaisunsa tulisi
huomioida tarkkaan ja verrata Suttaan ja tarkastella kurinalaisuuden
valossa. Jos
he eivät sellaisen vertailun ja tarkistuksen mukaan ole sopusoinnussa
Suttojen tai kurinalaisuuden kanssa, on päätettävä: “Tämä ei varmasti
ole Buddhan sana, mutta tämä munkki on väärin ymmärretty”, ja asia on hylättävä. Mutta missä vertailussa ja tarkastelussa havaitaan, että ne ovat
Suttan tai kurinalaisuuden mukaisia, on päätettävä: “Tämä on varmasti
Buddhan sana, se on oikein ymmärretty tämän munkin mukaan”.

- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Suuri kulkuneuvo, Buddhan viimeiset päivät
Gotaman Buddhan autenttiset opetukset on säilynyt ja luovutettu meille, ja ne löytyvät Tipiṭakasta. Pāli-sana “Tipiṭaka” tarkoittaa kirjaimellisesti “kolmea koria” (ti = kolme + piṭaka = pyhien kirjoitusten kokoelmat). Kaikki Buddhan opetukset jaettiin kolmeen osaan.

1. Ensimmäinen osa tunnetaan nimellä Vinaya Piṭaka ja se sisältää
kaikki säännöt, jotka Buddha on asettanut munkille ja nunnille.
2. Toinen osa on nimeltään Suttaystta Pattaaka ja se sisältää Discourses-kielen.
3. Kolmas osa tunnetaan nimellä Abhidhamma Piṭaka ja käsittää Buddhan psykoeticaliset opetukset.

Tiedetään,
että aina, kun Buddha antoi puheenvuoron opetuslapsilleen tai
asettaneille seuraajilleen tai määräsi luostarin säännön hänen
neljänkymmenenviiden vuoden palvelusvuoden aikana, hänen omat ja
opittujen munkkiensa, niin läsnäolevat, tekisivät välittömästi
opetuksensa sanasta sanaan muistiin. Siten Buddhan sanat säilyivät tarkasti ja suuntasi aikanaan suullisesti opettajalta oppilaan luo. Jotkut
munkit, jotka olivat kuulleet Buddhan saarnaamisen henkilökohtaisesti,
olivat Arahants, ja niinpä määritelmän mukaan “puhtaat”, jotka olivat
vailla intohimoa, pahoinpitelyä ja hämmennystä, ja siksi voitiin
epäilemättä säilyttää täysin Buddhan sanat. Näin he huomasivat, että Buddhan opetukset säilyisivät uskollisesti jälkipolville.

Jopa
niille omistautuneille munkit, jotka eivät vielä saavuttaneet
Aramenttahood mutta olivat saavuttaneet saarnan kolme ensimmäistä
vaihetta ja heillä oli voimakkaita, pysyviä muistoja, voisivat myös
mieleen sanan sanat, mitä Buddha oli saarnannut ja jotka voisivat olla
Buddha-opetusten arvokkaita vartijoita. Yksi tällainen munkki oli Ānanda, Buddhan valittu vastaava ja jatkuva kumppani hänen elämänsä viimeisten 25 vuoden aikana. Ānanda oli erittäin älykäs ja lahjakas kyvyssä muistaa mitä hän oli kuullut. Itse
asiassa hänen nimenomaisen toivomuksensa oli, että Buddha oli aina
yhteydessä kaikkiin hänen puheisiinsa, ja vaikka hän ei vielä ollut
Arahanta, hän oli tietoisesti sitoutunut muistuttamaan sanaakaan kaikki
Buddhan saarnoista, joiden kanssa hän kehotti munkkeja, nunnia ja hänen
maallinen seuraajiaan. Näiden lahjakkaiden ja omistautuneiden munkkien yhdistetyt
ponnistukset mahdollistivat Dhamman ja Vinayan buddhan opetuksen
säilyvän alkuperäisessä muodossaan.

Pāli Tipiṭaka ja sen liittoutunut kirjallisuus ovat seurausta Buddhan löytämästä puhtaan Dhamman jaloa ja vapauttavaa polkua. Tämä polku mahdollistaa sen, joka seuraa sitä, että hän johtaa rauhallista ja onnellista elämää. Todellakin,
tämän päivän ja ikäisyyden aikana olemme onnekkaita, että Buddhan
autenttiset opetukset säilytetään tuleville sukupolville käyttämällä
hänen asettamiensa opetuslastensa tunnollisia ja yhteisiä ponnisteluja
kautta aikojen. Buddha
oli sanonut opetuslapsilleen, että kun hän ei ollut enää heidän
keskuudessaan, oli välttämätöntä, että Saṅgaha kokoontuisi yhteen, jotta
Dhammaan kuulutettaisiin yhdessä, aivan kuten hän oli opettanut. Tämän
ohjeen mukaisesti ensimmäiset vanhimmat kutsuivat asianmukaisesti
neuvoston ja järjestivät järjestelmällisesti kaikki Buddhan diskursseja
ja luostarisääntöjä ja heittivät sitten uskollisesti heille sanan sanoja
yhdessä.

Tipiṭakan sisältämät opetukset tunnetaan myös vanhimpien oppien [Theravādan] käsitteeksi. Nämä puheet ovat useita satoja ja niitä on aina sanottu sanasta sanaan aina ensimmäisen neuvoston koolle kutsumisen jälkeen. Seuraavaksi
on kutsuttu useampia neuvostoja useista syistä, mutta jokaisesta niistä
on Saḥgha-osanottajat aina lausuttanut Buddhan opetuksen koko ruumiin
yhdessä ja sanaakaan. Ensimmäinen
neuvosto tapahtui kolme kuukautta Buddha Mahāparinibbānan saavuttamisen
jälkeen, ja sitä seurasi vielä viisi, joista kahdesta koottiin
yhdeksännentoista ja kahdeskymmenes vuosisataa. Nämä
munkit, joita munkit ovat suorittaneet kaikissa näissä
Dhamma-neuvostoissa, tunnetaan nimellä “Dhamma Saṅgītis”, Dhamma
Recitations. Heidät
on nimetty ensimmäisen Hampurin neuvoston ennakkotapahtuman vuoksi, kun
Saṅghan vanhin sanottiin ensin kaikilta opetuksilta ja sitten laulivat
kaikki kokoonpanoon osallistuvat munkit kuorossa. Laulun katsottiin olevan aito, kun ja vain silloin, kun neuvoston jäsenet olivat yksimielisesti hyväksyneet sen. Seuraavassa on lyhyt historia kuudesta neuvostosta.

Ensimmäinen neuvosto

Kuningas Ajātasattu sponsoroi ensimmäisen neuvoston. Se kutsuttiin koolle 544 Bc. Satapaāā’in luolassa, joka sijaitsee Rājagahan ulkopuolella kolmen kuukauden kuluttua Buddhan kuolemasta. Yksityiskohtainen kertomus tästä historiallisesta kokouksesta löytyy Vinaya Piṭakan Cūllavaggasta. Tämän
ennätyksen mukaan tapaus, joka sai vanhin Mahākassapan kutsumaan tätä
kokousta, oli hänen kuulemisensa horjuvaa huomautusta munkkien tiukasta
elämäntilasta. Näin tapahtui. Muinaisen
Subhadda, entinen parturi, joka oli asetettu myöhään elämässä, kun
kuuli, että Buddha oli vanhentunut, ilmaisi hänen kaunaa, että hänen
täytyi noudattaa kaikkia Buddhan asettamia munkkeja koskevia sääntöjä. Monet munkit valittivat Buddhan kulkua ja olivat syvästi murheellisia. Kuitenkin vanhin Mahākassapa kuuli Subhaddan sanovan: “Riittäkää kuulumisesi, älkää suretko, älä valittaa. Olemme hyvin eroon tästä suuresta paluusta (Buddha). Meitä
torsoitiin, kun hän sanoi: “tämä on sallittua teille, tämä ei ole
sallittua sinulle”, mutta nyt voimme tehdä niin kuin haluamme, eikä
meidän tarvitse tehdä sitä, mitä emme pidä. ” Mahākassapa
häiritsi hänen huomautuksensa ja pelkäsi, että Dhamma ja Vinaya
saattavat olla korruptoituneita eivätkä selviydy ehjänä, jos muut munkit
käyttäytyisivät kuin Subhadda ja tulisivat Dhamman ja Vinayan säännöt
mielellään. Tämän välttämiseksi hän päätti, että Dhamma on säilytettävä ja suojeltava. Tätä varten hän sai Saṅghan hyväksynnän saatuaan viisi sataa Arahantia. Ānanda otettiin mukaan tähän, jos hän saavutti Arahanthoodin, kun neuvosto kokoontui. Vanhin Mah§kassapan johdolla viisi sata Arahant-munkkia pidettiin neuvostossa sadekauden aikana. Ensimmäinen
asia, jonka Mahākassapa teki, oli kyseenalaistaa tärkein Vinaya-päivien
asiantuntija, kunnianarvoisa Upāli, monastisen säännön
yksityiskohdista. Tämä munkki oli hyvin pätevä tehtävään, koska Buddha oli opettanut hänelle koko Vinayaa itse. Ensinnäkin
vanhin Mahākassapa pyysi häntä nimenomaisesti ensimmäisestä rikoksesta
[pārājika] koskevasta tuomiosta aiheen, tilaisuuden, yksilön
käyttöönoton, julistuksen, julistuksen toistamisen, rikoksen ja muun
tapauksen osalta, rikkomus. Upāli
antoi asiantuntevia ja riittäviä vastauksia ja hänen huomautuksensa
vastasi puheenjohtajan Saṅgaan yksimielistä hyväksyntää. Näin Vinaya hyväksyttiin virallisesti.

Vanhin
Mahākassapa käänsi sitten huomionsa Ānandalle hänen arvokkaaseen
asiantuntemukseensa liittyen kaikessa Dhammaan liittyvässä asiassa. Onneksi, yönä ennen neuvoston tapaamista, Ānanda oli saavuttanut Arahantshipin ja liittynyt neuvostoon. Vanhin
Mahākassapa kykeni siten kyseenalaistamaan hänet pitkään täydellisellä
luottamuksella Dhammaan erityisesti viittaamalla Buddhan saarnoihin. Tämä
Dhamma-kuulustelu pyrki varmistamaan paikan, jossa kaikki keskustelut
saarnattiin ensimmäisen kerran ja henkilö, jolle heille oli osoitettu. Ānanda,
jonka sanan täydellinen muisti auttoi, pystyi vastaamaan täsmällisesti
ja niin Discourses kohtasi Saṅgaan yksimielisen hyväksynnän. Ensimmäinen
neuvosto antoi myös virallisen hyväksyntätodistuksen alaikäisten ja
pienempien sääntöjen lopettamisesta ja hyväksynnän noudattamisesta. Seuraten
seuraten seitsenkuukautta koko Vinayalle ja Dhammalle ja ne munkit,
joilla oli hyvät muistot, säilyttivät kaiken, mitä oli sanottu. Tämä
historiallinen ensimmäinen neuvosto tuli tunnetuksi Pa§casatikaksi,
koska siihen osallistui viisi sata täysin valaistua Arahantsia.
Toinen neuvosto

Toista
neuvostoa kutsuttiin sata vuotta Buddhan Parinibbānan jälkeen, jotta
vakavasta kiistasta “kymmenen pisteen” ratkaisemiseksi. Tämä viittaa moniin munkkiin, jotka rikkovat kymmenen pientä sääntöä. heille annettiin:

1. Suolan säilyttäminen torvassa.
2. Syöminen puolen päivän jälkeen.
3. Syöminen kerran ja sitten palata uudelleen kylään almuja varten.
4. Pidetään Uposatha-seremonia samassa paikassa asuvien munkkien kanssa.
5. Virallisten toimien toteuttaminen kokoonpanon ollessa epätäydellinen.
6. Tietyn harjoittelun jälkeen, koska se tapahtui oman ohjaajan tai opettajan toimesta.
7. Ruokailu hapan maidon jälkeen yhden oli hänen keskipäivän aterian.
8. Juodaan voimakasta juomaa ennen sen fermentoitumista.
9. Käyttämällä mattoa, joka ei ollut oikea koko.
10. Kulta ja hopea.

Heidän
rangaistuksistaan tuli aihe ja aiheutti suuren kiistan, koska näiden
sääntöjen rikkominen oli ristiriidassa Buddhan alkuperäisten opetusten
kanssa. Kuningas Kāḷāsoka oli Toisen neuvoston suojelija ja tapaaminen Vesālissa tapahtui seuraavien olosuhteiden vuoksi. Eräänä
päivänä, vieraillessaan Mahāvana Grove Veāsli, vanhin Yasa tuli tietää,
että suuri joukko munkkeja kutsutaan Vajjians loukkaavat sääntöä, joka
kieltää munkin hyväksyvän kultaa ja hopeaa avoimesti pyytämällä sitä
niiden lay-harrastajia. Hän
arvosteli välittömästi heidän käyttäytymistään ja heidän vastauksensa
oli tarjota hänelle osa laittomista voitoistaan siinä toivossa, että
hänet voittaisi. Vanhin Yasa kuitenkin heikensi ja pilaisi käyttäytymistään. Munkit
välittömästi hauduttivat hänet muodollisella sovinnollisella
toiminnalla, syyttämällä häntä syyllisyydestä heidän maallisista
harrastajista. Vanhin
Yasa sovitti yhteen sovituksensa maallikoiden kanssa, mutta samalla
vakuutti heidät siitä, että vijjilaiset munkit olivat tehneet väärin
viittaamalla Buddhan julistukseen kieltämisestä kullan ja hopean
hyväksymiselle tai pyytämiselle. Maallikot
välittömästi ilmaisivat tukensa vanhemmalle Yasalle ja julistivat
vajjiläisten munkkien vääriä tekijöitä ja heretikoita sanomalla, että
“vanhin Yasa on yksin todellinen munkki ja sika-poika. Kaikki muut eivät ole munkkeja, ei Sākyan-poikia “.

Varsinainen
ja vajtamattomat Vajjian-munkit muuttoivat keskeyttämään kunnioittavan
Yasa Theran ilman muuta hyväksyttävää Saṅghaa, kun he tulivat tuntemaan
kokouksensa, jossa he olivat asettaneet heidät. Vanhin
Yasa kuitenkin vältti epäluottamuksensa ja etsi etsiä tukea muista
muusikoilta, jotka pitivät kiinni ortodoksisista näkemyksistään
Vinayasta. Kuusikymmentä
Pāvān metsänomistajaa ja kahdeksankymmentä rakastajaa, jotka olivat
samanlaisia Avantien eteläisiltä alueilta, tarjoutuivat auttamaan
häntä tarkastamaan Vinayan korruptiota. Yhdessä
he päättivät mennä Soreyyaan kuulla kunniallista Revataa, kun hän oli
erittäin kunnioitettu munkki ja Dhamman ja Vinayan asiantuntija. Heti
kun Vajjian munkit tulivat tuntemaan tämän, he etsivät myös
kunnioittavaa Revata-tukea tarjoamalla hänelle neljä vaatimusta, jotka
hän heti kieltäytyi. Nämä munkit yrittivät sitten käyttää samoja keinoja voittaakseen arvokkaan Revata-hoidon, kunnioittavan Uttaran. Aluksi
hän myös oikeutetusti hylkäsi tarjouksensa, mutta he lahjakkaasti
vakuuttivat hänet hyväksymään tarjouksensa sanomalla, että kun Ānandaa
pyydettiin hyväksymään ne, ja he suostuivat usein tekemään niin, kun
Buddhan tarvitsemia vaatimuksia ei hyväksytty. Uttara muutti mielensä ja hyväksyi vaatimukset. Heidät
kiirehtivät hän suostui menemään ja vakuuttamaan arvokkaan Revata
julistaa, että Vajjian munkit olivat todellakin Dhamman totuuteen ja
pitäjiin puhujia. Venerava Revata näki heidän ruuansa ja kieltäytyi tukemasta heitä. Hän sitten irtisanoi Uttaraa. Jotta
asia ratkaistaisiin lopullisesti, arvoituksellinen Revata ilmoitti,
että Vāḷikārāmassa tulisi kutsua neuvosto neuvostoon ja esittää
kysymyksiä vanhimmista vanhimmista, Thera Sabbjakāmin kymmenestä
rikkomuksesta. Kun hänen lausuntonsa annettiin, se kuuli kahdeksan munkin komiteaa, ja sen pätevyys päättyi äänestämällä. Kahdeksan
murhameria kutsuttiin tuomitsemaan asiat olivat Venerables Sabbakāmi,
saḷha, Khujjasobhita ja Vāsabhagāmika, idästä ja neljä lännen munkkia,
Venerables Revata, Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa ja Sumana. He keskustelivat perusteellisesti Revatan kanssa kysymyksen esittäjänä ja sabbakāmī vastaten hänen kysymyksiinsä. Keskustelun jälkeen kahdeksan munkkia päätti Vajjian munkista vastaan ja heidän tuomionsa ilmoitettiin kokoontumiselle. Seuraavaksi
seitsemänkymmentä rakastajaa puhuivat Dhamman ja Vinayan, ja tämä
johdanto-osan kappale tunnettiin Sattasatiksi, koska siihen osallistui
seitsemän sata miestä. Tätä
historiallista neuvostoa kutsutaan myös nimellä Yasatthera Sangīti sen
vuoksi, että vanhin Yasa soitti sinä tärkeässä roolissa ja että hän oli
innokas suojelemaan Vinayaa. Vajjian-munkit
kategorisesti kieltäytyivät hyväksymästä neuvoston päätöstä ja
päinvastoin kutsuttiin siellä olemassa oleva neuvosto, jota kutsuttiin
Mahāsaṅgitiksi.
Kolmas neuvosto

Kolmas
neuvosto pidettiin ensisijaisesti eroon Saṅghasta korruptiosta ja
väärennetyistä munkkeistä, joilla oli erektisiä näkemyksiä. Neuvostoa kutsuttiin koolle vuonna 326 B.C. Asokārāmassa Paṭaliputtassa keisari Asokan suojeluksessa. Sen puheenjohtajana toimi vanhin Moggaliputta Tissa ja tuhannet munkit osallistuivat tähän neuvostoon. Perinne on se, että Asoka oli voittanut valtaistuimensa irrottamalla
kaikkien isän poikien veren, paitsi omasta veljestään, Tissa Kumāra,
joka lopulta sai ordinaation ja saavutti Arahantshipin.

Asoka kruunattiin kaksisataa kahdeksastoistakymmenentenä vuotena Buddhan Mahaparinibbanan jälkeen. Aluksi
hän maksoi vain tunnustuksen Dhamma ja Saṅgaalle ja tuki myös muita
uskonnollisia lahkoja, kuten isä oli tehnyt hänen edellänsä. Kaikki tämä muuttui kuitenkin, kun hän tapasi hurskas noviisi-munkki Nigrodha, joka ilmoitti hänelle Appamāda-vagga. Sen jälkeen hän lakkasi tukemasta muita uskonnollisia ryhmiä, ja hänen kiinnostuksensa ja omistautumistaan Dhammaan syventyi. Hän
käytti valtavaa vaurauttaan rakentaa, sanotaan, kahdeksankymmentäneljä
tuhatta pagodeja ja vihkia ja tukemaan ylivoimaisesti Bhikkhusta
neljällä vaatimuksella. Hänen poikansa Mahinda ja hänen tyttärensä Saṅghamittā olivat asetetut ja ottaneet vastaan Saṅgha. Lopulta hänen anteliaisuutensa aiheutti vakavia ongelmia Sächgaassa. Ajan
myötä useat arvottomat miehet tunsivat järjestyksen, pitäen erhellisiä
näkemyksiä ja jotka olivat kiinnostuneita tilauksesta, koska keisarin
antelias tuki ja kalliit ruokaa, vaatteita, suojaa ja lääkkeitä olivat
tarjolla. Suuri
määrä uskomattomia, ahneita miehiä, jotka valehtelivat vääriä
näkemyksiä, yritti liittyä järjestykseen, mutta heitä pidettiin
sopimattomina. Tästä
huolimatta he tarttivat tilaisuuden hyödyntää Keisarin anteliaisuutta
omiin tarkoituksiinsa ja pukeutuneita vaatteita ja liittyä järjestykseen
ilman, että heidät olisi asetettu oikein. Näin ollen Saṅghan kunnioitus väheni. Kun tämä tuli esille, jotkut aidot munkit kieltäytyivät pitämästä
määrättyä puhdistusta tai Uposatha-seremoniaa korruptoituneiden,
heretikkojen munkkien yrityksessä.

Kun
keisari kuunteli tätä, hän pyrki korjaamaan tilannetta ja lähetti yhden
palvelijansa munkille komennolla, että he suorittavat seremoniaa. Kuitenkin
keisari ei ollut antanut ministerille mitään erityisiä määräyksiä
siitä, mitä keinoja hänen komentojansa käyttämiseen olisi käytetty. Munkit
kieltäytyivät tottelemasta ja pitämään seremoniaa heidän väärien ja
“varastavien” kumppaneidensa (atayasinivāsaka) kanssa. Epäröivässä
vihainen ministeri eteni alas istuvien munkkien linjaa pitkin ja piirsi
miekkansa, heitti kaikki heistä yksi toisensa jälkeen, kunnes hän tuli
kuninkaan veli, Tissa, joka oli asetettu. Kauhuissa
oleva ministeri lopetti teurastuksen ja pakeni salista ja ilmoitti
takaisin keisari Asokalle syvästi surun ja järkyttyneensä siitä, mitä
oli tapahtunut ja syyttivät itseään tappamisista. Hän etsi Thera Moggaliputta Tissan neuvontaa. Hän ehdotti, että heretalliset munkit karkotetaan järjestystä ja kolmas neuvosto kutsutaan koolle välittömästi. Joten se oli se, että keisarin hallituskauden seitsemännentoista vuotena kutsuttiin kolmas neuvosto. Thera
Moggaliputta Tissa johdatti oikeudenkäynnin ja valitsi tuhannen munkin
kuudestakymmenestä tuhannesta osallistujasta Dhamman ja Vinajan
perinteiseen rukoukseen, joka jatkuu yhdeksän kuukautta. Keisari itse kyseenalaisti monien luostareiden munkkeja Buddhan opetuksista. Ne, joilla oli väärät näkemykset, paljastettiin ja karkotettiin heti Saṅghalta. Tällä tavoin Bhikkhu Saṅgaha puhdistettiin heretikoilta ja väärästä bhikkhusta.
Neuvosto saavutti myös muutamia muita tärkeitä asioita. Vanhin
Moggaliputta Tissa, joka torjui useita harhaoppeja ja varmisti, että
Dhamma pidettiin puhtaana, noudatti kirjan Neuvostossa kutsuttu
Kathāvatthu. Tämä
kirja koostuu kaksikymmentäkahdeksasta kappaleesta, ja se on kokoelma
keskusteluja (kathā) ja kiistää eri sektien heretiikan näkemykset
filosofisista asioista. Se on viides Abhidhamma Piṭakan seitsemästä kirjasta. Neuvoston
jäsenet antoivat myös todistuksen kuninkaallisen hyväksynnän Buddhan
oppiasta, nimeämällä sen Vibhajjavāda, Analyysi-oppi. Se on sama kuin hyväksytty Theravada-oppi. Yksi
tämän Dhamman kokoonpanon merkittävimmistä saavutuksista ja joka toivoi
tulevina vuosisatoina hedelmää, oli keisarin lähettämästä munkkeja,
jotka olivat hyvin perehtyneet Buddhan Dhamma ja Vinayaan, jotka
voisivat sanoa kaiken sen sydämestä, opettaa sitä yhdeksässä eri maassa. Nämä Dhammadūta-munkit sisälsivät kunnioittavan Majjhantika Theran, joka meni Kashmirissa ja Gandhārassa. Häneltä pyydettiin saarnata Dhammaa ja perustaa siellä rakastajia koskeva järjestys. Rakastava
Mahādeva lähetettiin Mahinsakamaṇḍa’aan (nykyaikainen Mysore) ja
kunniallinen Rakkhita Thera lähetettiin Vanavāsihin (pohjoinen Kanara
eteläosassa Intiassa). Veneroitu Yonaka Dhammarakkhita Thera lähetettiin
Upper Aparannaan (Pohjois Gujarat, Kathiawar, Kutch ja Sindh) .
Arvokas
Mahārakkhita Thera meni Yonaka-lokaan (lonalaisten, baktirien ja
kreikkalaisten maa). Arvoisa Majjhima Thera meni Himavantaan (paikka
Himalajan läheisyydessä). Venerable Soṇa ja kunniallinen Uttara
lähetettiin Suvaṇṇabhūmiin [nyt Myanmar]. Tunnettu
Mahinda Thera, arvokas Ittiya Thera, kunnioitettava Uttiya Thera,
kunnioitettava Sambala Thera ja kunnioitettu Bhaddasāla Thera
lähetettiin Tambapaaniin (nykyään Sri Lankaan). Näiden munkkien Dhamman tehtävät onnistuivat ja tuottivat suuria
hedelmiä ajan kuluessa ja menivät pitkälle näiden maiden kansojen
kasvattamiseen Dhamman lahjalla ja vaikuttamalla heidän
sivilisaatioihisi ja kulttuureihinsa.

Kun Dhamma leviää Buddha-sanojen kautta, aikanaan Intia tuli tunnetuksi Visvagurun, maailman opettajaksi.

Neljäs neuvosto

Neljäs neuvosto pidettiin Tambapaṇnissa [Sri Lanka] 29: ssa B.C. kuningas Vaṭṭagāmaṇin suojeluksessa. Tärkein
syy sen koollekutsumiseen oli se, että suurin osa munkkeistä ei ollut
pystynyt pitämään koko Tipiṭakan muistoissaan, kuten aiemmin kuuluisalle
Mahindalle ja niille, jotka seurasivat häntä pian sen jälkeen. Siksi,
kun kirjoituksen taito oli tällä kertaa kehittynyt huomattavasti, sitä
pidettiin tarkoituksenmukaisena ja tarpeellisena, että koko Buddhan
opetuksen runko kirjoitettiin. Kuningas
Vaṭṭagāmaṇi tuki lehtimiehen ajatusta ja neuvostoa pidettiin
erityisesti vähentääkseen Tipiṭakaa kokonaisuudessaan kirjallisesti. Siksi,
jotta aito Dhamma voitaisiin säilyttää kestävästi, kunnioittavat
Mahārakhita ja viisisataa munkkia puhuivat Buddhan sanat ja kirjoittivat
sitten ne palmunlehtiin. Tämä merkittävä projekti tapahtui luolassa nimeltä Āloka lena, joka sijaitsee nykyisen Matalen lähelle muinaisen maisema-aukon. Näin saavutettiin neuvoston tavoite ja varmistettiin autenttisen Dhamman kirjallinen säilyminen. Myöhemmin kahdeksannentoista vuosisadalla kuningas Vijayarājasīha oli kuvia tässä luolassa luotu Buddhasta.

Viides neuvosto

Viides neuvosto pidettiin Māndalayssä, Burma, joka tunnetaan nimellä Myanmar vuonna 1871, kun kuningas Mindonin hallitus. Tämän
kokouksen päätavoite oli kertomalla kaikki Buddhan opetukset ja
tarkastelemaan heitä yksityiskohtaisesti nähdäkseen, oliko heistä
muutettu, vääristynyt tai pudonnut. Sen
puheenjohtajina olivat kolme vanhaa, kunnioittavaa Mahāthera
Jāgarābhivaṃsa, kunnioittavaa Narindābhidhaja ja kunnioittava Mahāthera
Sumaṅgalasāmi noin kaksituhattakolmeen sadan rakastajaa (2400). Heidän yhteinen Dhamma-kuuntelu kesti viisi kuukautta. Se
oli myös tämän neuvoston työn tehtävä saada koko Tipiṭaka kirjoitettu
jälkipolville seitsemänseitsemänkymmentäseitsemän yhdeksän marmorilevyä
kohtaan Myanmarin käsikirjoituksessa sen jälkeen, kun sen lausunto oli
saatu päätökseen ja yksimielisesti hyväksyttiin. Tämä
monumentaalinen tehtävä teki noin kaksituhatta neljäsataa
erudit-munkkia ja monia ammattitaitoisia käsityöläisiä, jotka jokaisen
laattojen päätyttyä olivat asettuneet kauniisiin “piṭakan” pagodeihin
erityisellä paikalla kuninkaan Mindonin Kuthodaw Pagodan kentällä
Māndalayn jalka Hill, jossa tämä ns. “Suurin kirja maailmassa”, pysyy tänäkin päivänä.
Kuudes neuvosto

Kuudes
neuvosto kutsuttiin Kaba Aye: ssa Yangonissa, aiemmin Rangoonissa
vuonna 1954, kahdeksankymmenenkahdeksan vuoden kuluttua viidenteen
pidettiin Mandalayssä. Sen sponsoroivat Burman hallitus, jonka pääministeri, arvoisa Uu. Hän
valtuutti rakentamaan Mahā Pāsāna Gūhān, suuren luolan, joka
rakennettiin alusta ylöspäin, palvellakseen kokoontumispaikaksi, kuten
Intian Sattapānni Cave - ensimmäisen Dhamman neuvoston paikalla. Valmistuttuaan
neuvosto tapasi 17. toukokuuta 1954. Kuten edellisten neuvostojen
tapaan, sen ensimmäinen tavoite oli vahvistaa ja säilyttää todellinen
Dhamma ja Vinaya. Se oli kuitenkin ainutlaatuinen siltä osin kuin siihen osallistuneet munkit tulivat kahdeksasta maasta. Nämä
kaksituhattaviisikymmentä oppinut Theravada-munkit tulivat Myanmarista,
Kambodžasta, Intiasta, Laosista, Nepalista, Sri Lankasta, Thaimaasta ja
Vietnamista. Myöhempinä
pidetty Mahāsi Sayadaw nimitettiin jaloilleen tehtäväkseen kysyä
vaadittavia kysymyksiä kunnioittavan Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa
Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārikain Dhamma-käskystä, joka vastasi kaikkia
heille opittavasti ja tyydyttävästi. Kun neuvosto kokoontui, kaikki osallistuvat maat tekivät Pāli Tipiṭakan alkuperäisiksi skripteiksi, lukuun ottamatta Intiota.

Dhamma-pyhien
kirjoitusten perinteinen rukous kesti kaksi vuotta, jona Tipiṭaka ja
sen liittoutunut kirjallisuus kaikissa käsikirjoissa tutkittiin
huolellisesti. Kaikki havaitut erot havaittiin alas, tarvittavat korjaukset tehtiin ja kaikki versiot koottiin sitten yhteen. Onneksi todettiin, että tekstien sisällössä ei ollut paljon eroja. Lopulta,
kun neuvosto oli virallisesti hyväksynyt ne, kaikki Tipiṭakan ja niiden
kommentaarien määrät valmisteltiin nykyaikaisten puristimien
painamiseen ja julkaistiin Myanmarin (Burman) käsikirjoituksessa. Tämä huomattava saavutus tehtiin kahden tuhannen ja viiden sadan munkin ja lukuisten laittomien ihmisten ponnisteluilla. Heidän työnsä päättyi toukokuussa 1956 kaksi ja puoli vuosituhannen kuluttua kun Herra saavutti Parinibbanan. Neuvoston työ oli koko buddhalaisen maailman edustajien ainutlaatuinen saavutus. Tipiṭakan versio, jonka se sitoutui tuottamaan, on tunnustettu totta
Gotama Buddhan turmeltumattomille opetuksille ja niiden
arvovaltaisimmaksi tekemisestä tähän mennessä.

Kuudennen Saṅgāyanan jälkeen painetut määrät painettiin Myanmarin käsikirjoituksessa. Intian
ihmisten volyymien tekemiseksi Vipassana Research Institute aloitti
projektin Tipiṭakan tuloksena vuonna 1990 Devanagariin Aṭṭhakathās ja
ṭikasilla.

https://www.youtube.com/watch?v=g2I4lE4V6HU
Buddha Kashyapa’s Relic in Finland
Open Heart.fi
Published on Apr 28, 2017
Open Heart, www.openheart.fi
Category
Music

Buddha Kashyapa’s Relic in Finland

Open Heart, www.openheart.fi

youtube.com

28) Classical French
28) Français classique

2622 mer. 16 mai LEÇON

Veuillez visiter:
http://sarvajan.ambedkar.org

Traduire cette traduction dans votre langue maternelle en utilisant
https://translate.google.com

C’est votre LEÇON

De:
Analytic Insight Net - GRATUIT en ligne Université de recherche et de
pratique Tipiṭaka et des nouvelles connexes à travers
http://sarvajan.ambedkar.org en 105 LANGUES CLASSIQUES

Email:
buddhasaid2us@gmail.com

http://www.palicanon.org/
Pali Canon en ligne

Les mots originaux du Bouddha
L’origine du Canon Pali

Supposons
qu’un moine dise: “Amis, j’ai entendu et reçu cela des propres lèvres
du Seigneur: c’est le Dhamma, c’est la discipline, c’est l’enseignement
du Maître”, alors, moines, vous ne devez ni approuver ni désapprouver
son mots. Alors,
sans approuver ou désapprouver, ses mots et expressions devraient être
soigneusement notés et comparés avec les Suttas et examinés à la lumière
de la discipline. Si,
sur une telle comparaison et révision, ils ne sont pas conformes aux
Suttas ou à la discipline, la conclusion doit être: “Assurément ce n’est
pas la parole du Bouddha, il a été mal compris par ce moine”, et la
question doit être rejeté. Mais lorsqu’une telle comparaison et révision est conforme aux Suttas
ou à la discipline, la conclusion doit être: “Assurément c’est la parole
du Bouddha, elle a été correctement comprise par ce moine.”

- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Le grand passage, les derniers jours du Bouddha
Les enseignements authentiques de Gotama le Bouddha ont été préservés et transmis à nous et se trouvent dans le Tipiṭaka. Le mot Pāli, ‘Tipiṭaka’, signifie littéralement ‘les trois paniers’ (ti = trois + piṭaka = collections d’écritures). Tous les enseignements du Bouddha étaient divisés en trois parties.

1. La première partie est connue sous le nom de Vinaya Piṭaka et
contient toutes les règles que Bouddha a établies pour les moines et les
nonnes.
2. La deuxième partie s’appelle le Suttaṅta Piṭaka et contient les Discours.
3. La troisième partie est connue sous le nom d’Abhidhamma Piṭaka et comprend les enseignements psycho-éthiques du Bouddha.

On
sait que chaque fois que le Bouddha donnait un discours à ses disciples
ordonnés ou disciples laïcs ou qu’il leur prescrivait une règle
monastique au cours de son ministère de quarante-cinq ans, ceux de ses
moines dévoués et savants, alors présents, devaient immédiatement
commettre ses enseignements. mot pour mot à la mémoire. Ainsi, les paroles du Bouddha ont été préservées avec précision et ont été transmises oralement de maître à élève. Certains
des moines qui avaient entendu le Bouddha prêcher en personne étaient
des Arahants, et donc par définition, des «purs» exempts de passion, de
malveillance et d’illusion et donc, sans aucun doute capables de retenir
parfaitement les paroles du Bouddha. Ainsi, ils s’assuraient que les enseignements du Bouddha seraient fidèlement préservés pour la postérité.

Même
les moines dévoués qui n’avaient pas encore atteint Arahantahood mais
qui avaient atteint les trois premières étapes de la sainteté et avaient
des souvenirs puissants et rétentifs pouvaient aussi se rappeler mot
pour mot ce que le Bouddha avait prêché et pourraient ainsi être dignes
gardiens des enseignements du Bouddha. Un
de ces moines était Ānanda, l’assistant choisi et compagnon constant du
Bouddha durant les vingt-cinq dernières années de sa vie. Ânanda était très intelligent et doué de la capacité de se souvenir de tout ce qu’il avait entendu. En
effet, il souhaitait expressément que le Bouddha lui raconte toujours
tous ses discours et bien qu’il ne soit pas encore Arahanta, il a
délibérément consigné mot pour mot tous les sermons du Bouddha avec
lesquels il exhortait les moines, les nonnes et les laïcs. Les efforts conjugués de ces moines doués et dévoués ont permis au
Dhamma et au Vinaya, tels qu’enseignés par le Bouddha, d’être préservés
dans leur état originel.

Le
Pāli Tipiṭaka et sa littérature alliée sont le résultat de la
découverte par le Bouddha de la voie noble et libératrice du Dhamma pur.
Ce chemin permet à tous ceux qui le suivent de mener une vie paisible et heureuse. En
effet, de nos jours, nous avons la chance d’avoir les enseignements
authentiques du Bouddha préservés pour les générations futures grâce aux
efforts consciencieux et concertés de ses disciples ordonnés à travers
les âges. Le
Bouddha avait dit à ses disciples que lorsqu’il n’était plus parmi eux,
il était essentiel que les Saṅgha se réunissent dans le but de réciter
collectivement le Dhamma, exactement comme il l’avait enseigné. Conformément
à cette instruction, les premiers Anciens convoquèrent dûment un
conseil et ordonnèrent systématiquement tous les discours du Bouddha et
les règles monastiques, puis les récitèrent fidèlement mot à mot de
concert.
Les enseignements contenus dans les Tipiṭaka sont également connus sous le nom de Doctrine des Anciens [Theravāda]. Ces
discours sont au nombre de plusieurs centaines et ont toujours été
récités mot pour mot depuis la convocation du premier concile. Par
la suite, plus de Conseils ont été appelés pour un certain nombre de
raisons, mais pour chacun d’entre eux, le corps entier de l’enseignement
du Bouddha a toujours été récité par les participants Saṅgha, de
concert et mot pour mot. Le
premier concile eut lieu trois mois après l’accession du Bouddha à
Mahâparinibbāṇa et fut suivi par cinq autres, dont deux furent convoqués
aux XIXe et XXe siècles. Ces
récitations collectives qui ont été effectuées par les moines à tous
ces conseils du Dhamma sont connues sous le nom de «Dhamma Saṅgītis»,
les récitations du Dhamma. Ils
sont ainsi désignés en raison du précédent établi lors du Premier
Conseil du Dhamma, quand tous les Enseignements ont été récités d’abord
par un Ancien du Saṅgha et ensuite chanté de nouveau en chœur par tous
les moines présents à l’assemblée. La récitation a été jugée authentique, quand et seulement quand elle a été approuvée à l’unanimité par les membres du Conseil. Ce qui suit est une brève histoire des Six Conseils.

Le premier conseil

Le roi Ajatasattu a parrainé le premier conseil. Il a été convoqué en 544 av. dans la grotte Sattapaāāī située à l’extérieur de Rājagaha trois mois après la mort du Bouddha. Un compte rendu détaillé de cette réunion historique peut être trouvé dans le Cūllavagga du Vinaya Piṭaka. Selon
ce récit, l’incident qui a poussé l’aîné Mahākassapa à convoquer cette
réunion était qu’il entendait une remarque désobligeante sur la stricte
règle de vie des moines. C’est ce qui s’est passé. Le
moine Subhadda, un ancien coiffeur, qui avait ordonné à la fin de la
vie, en entendant que le Bouddha avait expiré, a exprimé son
ressentiment d’avoir à respecter toutes les règles pour les moines
établis par le Bouddha. Beaucoup de moines ont déploré le passage du Bouddha et ont été profondément affligés. Cependant, l’aîné Mahākassapa a entendu Subhadda dire: ‘Assez de vos révérences, ne vous affligez pas, ne vous lamentez pas. Nous sommes bien débarrassés de ce grand reclus (le Bouddha). Nous
avons été tourmentés quand il a dit: ‘Ceci est permis à vous, ceci
n’est pas permis à vous’ mais maintenant nous serons capables de faire
ce que nous voulons et nous n’aurons pas à faire ce que nous n’aimons
pas ‘’. Mahâkassapa
était alarmé par sa remarque et craignait que le Dhamma et le Vinaya ne
soient corrompus et ne survivent pas intacts si d’autres moines
devaient se comporter comme Subhadda et interpréter les règles du Dhamma
et du Vinaya à leur guise. Pour éviter cela, il a décidé que le Dhamma doit être préservé et protégé. À cette fin, après avoir obtenu l’approbation du Saṅgha, il appela cinq cents Arahants au conseil. Ânanda
devait être inclus dans cette condition pourvu qu’il ait atteint l’état
d’Arahanité au moment où le conseil se réunissait. Sous
la présidence de l’ancien Mahâkassapa, les cinq cents moines d’Arahant
se réunirent en conseil pendant la saison des pluies. La
première chose que Mahākassapa fit fut d’interroger le plus grand
expert du Vinaya de l’époque, le Vénérable Upāli sur les particularités
de la règle monastique. Ce moine était bien qualifié pour la tâche car le Bouddha lui avait enseigné l’intégralité du Vinaya lui-même. Tout
d’abord, l’ancien Mahâkassapa l’a spécifiquement interrogé sur la
décision relative à la première infraction [pārājika], en ce qui
concerne le sujet, l’occasion, l’individu introduit, la proclamation, la
répétition de la proclamation, l’infraction et le infraction. Upāli a donné des réponses éclairées et adéquates et ses remarques ont rencontré l’approbation unanime du président Saṅgha. Ainsi, le Vinaya a été formellement approuvé.

L’aîné
Mahākassapa a ensuite tourné son attention vers Ānanda en vertu de son
expertise reconnue dans toutes les questions liées au Dhamma. Heureusement, la nuit précédant la réunion du Conseil, Ânanda avait atteint l’état d’Arahant et rejoint le Conseil. L’Ancien
Mahâkassapa fut donc capable de l’interroger longuement en toute
confiance sur le Dhamma avec une référence spécifique aux sermons du
Bouddha. Cette
interrogation sur le Dhamma a cherché à vérifier l’endroit où tous les
discours ont été prêchés et la personne à qui ils avaient été adressés. Ânanda,
aidé par sa mémoire parfaite, a été capable de répondre avec précision
et ainsi les Discours ont rencontré l’approbation unanime des Saṅgha. Le
Premier Conseil a également donné son sceau d’approbation officiel pour
la clôture du chapitre sur les règles mineures et moins importantes et
l’approbation de leur respect. Il
a fallu sept mois aux moines pour réciter l’ensemble du Vinaya et du
Dhamma et ces moines suffisamment doués de bons souvenirs conservaient
tout ce qui avait été récité. Ce
premier conseil historique fut connu sous le nom de Paācasatika parce
que cinq cents Arahants pleinement éclairés y avaient pris part.
Le deuxième conseil

Le
deuxième concile a été appelé cent ans après le Parinibbāṇa du Bouddha
afin de régler un différend sérieux sur les «dix points». Ceci est une référence à certains moines qui enfreignent dix règles mineures. ils ont été donnés à:

1. Stocker le sel dans une corne.
2. Manger après midi.
3. Manger une fois puis retourner dans un village pour l’aumône.
4. Tenir la Cérémonie Uposatha avec des moines habitant la même localité.
5. Effectuer des actes officiels lorsque l’assemblée était incomplète.
6. Suivre une certaine pratique parce que cela a été fait par son tuteur ou son professeur.
7. Manger du lait aigre après avoir pris son repas de midi.
8. Consommer une boisson forte avant qu’elle ait été fermentée.
9. En utilisant un tapis qui n’était pas la bonne taille.
10. En utilisant l’or et l’argent.

Leurs
méfaits sont devenus un problème et ont provoqué une controverse
majeure car la violation de ces règles a été pensé pour contredire les
enseignements originaux du Bouddha. Le roi Kāḷāsoka était le patron du Second Concile et la réunion a eu lieu à Vesāli en raison des circonstances suivantes. Un
jour, alors qu’il visitait la forêt de Mahāvana à Veāsli, l’ancien Yasa
apprit qu’un groupe important de moines connu sous le nom de Vajjians
violait la règle qui interdisait aux moine d’accepter de l’or et de
l’argent en le demandant ouvertement à leurs fidèles laïcs. Il
a immédiatement critiqué leur comportement et leur réponse a été de lui
offrir une part de leurs gains illégaux dans l’espoir qu’il serait
conquis. L’aîné Yasa, cependant a refusé et a méprisé leur comportement. Les
moines le poursuivirent immédiatement par une action formelle de
réconciliation, l’accusant d’avoir blâmé leurs fidèles laïcs. L’ancien
Yasa se réconcilia donc avec les fidèles laïcs, mais en même temps, les
convainquit que les moines Vijjian avaient mal agi en citant la
déclaration du Bouddha sur l’interdiction d’accepter ou de solliciter de
l’or et de l’argent. Les
laïcs ont immédiatement exprimé leur soutien à l’Ancien Yasa et ont
déclaré les moines Vajjian aux injustes et aux hérétiques, en disant que
«l’Ancien Yasa seul est le vrai moine et le fils Sâkyan. Tous les autres ne sont pas des moines, pas des fils de Sākyan ».

Les
moines Vajjian obstinés et impénitents ont ensuite décidé de suspendre
le Vénérable Yasa Thera sans l’approbation du reste des Saṅgha quand ils
ont appris l’issue de sa rencontre avec leurs fidèles laïcs. L’aîné
Yasa, cependant, a échappé à leur censure et est allé chercher le
soutien des moines d’ailleurs, qui ont maintenu ses vues orthodoxes sur
le Vinaya. Soixante
moines habitant la forêt de Pāvā et quatre-vingts moines des régions du
sud d’Avanti qui étaient du même avis, lui ont proposé de l’aider à
contrôler la corruption du Vinaya. Ensemble,
ils décidèrent de se rendre à Soreyya pour consulter la Vénérable
Revata, un moine très vénéré et un expert du Dhamma et du Vinaya. Dès
que les moines Vajjian ont appris à le savoir, ils ont également
demandé le soutien de la Vénérable Revata en lui offrant les quatre
conditions qu’il a promptement refusées. Ces moines ont alors cherché à utiliser les mêmes moyens pour gagner le serviteur de la Vénérable Revata, le Vénérable Uttara. Au
début, lui aussi, refusa à juste titre leur offre mais ils le
persuadèrent d’accepter leur offre, disant que lorsque les conditions
requises pour le Bouddha ne seraient pas acceptées par lui, Ânanda
serait invité à les accepter et accepterait souvent de le faire. Uttara a changé d’avis et accepté les conditions requises. Poussé
par eux, il accepta alors d’aller persuader la Vénérable Revata de
déclarer que les moines Vajjian étaient en effet des locuteurs de la
Vérité et des défenseurs du Dhamma. La Vénérable Revata vit à travers leur ruse et refusa de les soutenir. Il a ensuite renvoyé Uttara. Afin
de régler la question une fois pour toutes, la Vénérable Revata
conseilla de convoquer un conseil à Vāḷikārāma et de poser des questions
sur les dix infractions du plus ancien des Sages de l’époque, le Thera
Sabbjakāmi. Une fois son avis donné, il devait être entendu par un comité de huit moines, et sa validité décidée par leur vote. Les
huit moines appelés à juger l’affaire étaient les Vénérables
Sabbakamis, saḷha, Khujjasobhita et Vāsabhagāmika, d’Orient et quatre
moines d’Occident, les Vénérables Revata, Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa et
Sumana. Ils ont discuté en profondeur de la question avec Revata en tant que questionneur et sabbakāmī répondant à ses questions. Après le débat a été entendu les huit moines ont décidé contre les moines Vajjian et leur verdict a été annoncé à l’assemblée. Plus
tard, sept cents moines récitèrent le Dhamma et le Vinaya et ce récital
fut connu sous le nom de Sattasatî parce que sept cents moines y
avaient pris part. Ce
conseil historique est également appelé le Yasatthera Sangīti en raison
du rôle majeur joué par l’ancien Yasa et de son zèle pour la sauvegarde
du Vinaya. Les
moines Vajjian refusèrent catégoriquement d’accepter la décision du
Conseil et, au mépris, appelèrent un conseil de leur propre chef qui
s’appelait Mahāsaṅgiti.
Le Troisième Conseil

Le
Troisième Conseil a eu lieu principalement pour débarrasser le Saṅgha
de la corruption et des faux moines qui avaient des opinions hérétiques.
Le Conseil a été convoqué en 326 av. A Asokārāma à Paṭaliputta sous le patronage de l’empereur Asoka. Il a été présidé par l’aîné Moggaliputta Tissa et un millier de moines ont participé à ce conseil. La tradition veut qu’Asoka ait gagné son trône en répandant le sang de
tous les fils de son père, sauf son propre frère, Tissa Kumāra, qui a
fini par être ordonné et parvenu à l’état d’Arahant.

Asoka a été couronné dans la deux cent dix-huitième année après le Mahaparinibbāna du Bouddha. Au
début, il ne paya qu’un hommage symbolique au Dhamma et au Saṅgha et
soutint aussi des membres d’autres sectes religieuses comme son père
l’avait fait avant lui. Cependant, tout cela a changé quand il a rencontré le pieux novice-moine Nigrodha qui lui a prêché l’Appamada-vagga. Par
la suite, il a cessé de soutenir d’autres groupes religieux et son
intérêt et sa dévotion pour le Dhamma se sont approfondis. Il
a utilisé son énorme richesse pour construire, dit-on,
quatre-vingt-quatre mille pagodes et vihāras et pour soutenir
généreusement les Bhikkhus avec les quatre conditions requises. Son fils Mahinda et sa fille Saṅghamittā ont été ordonnés et admis au Saṅgha. Finalement, sa générosité devait causer de sérieux problèmes au Saṅgha. Avec
le temps, l’ordre a été infiltré par de nombreux hommes indignes, ayant
des vues hérétiques et qui ont été attirés par l’ordre à cause du
soutien généreux de l’Empereur et des offres coûteuses de nourriture, de
vêtements, d’abris et de médicaments. Un
grand nombre d’hommes avides et infidèles épousant des opinions
erronées ont essayé de se joindre à l’ordre, mais ont été jugés inaptes à
l’ordination. Malgré
cela, ils saisirent l’opportunité d’exploiter la générosité de
l’Empereur à leurs propres fins et enfilèrent des robes et rejoignirent
l’ordre sans avoir été ordonnés correctement. Par conséquent, le respect pour le Saṅgha a diminué. Quand cela est apparu, certains moines authentiques ont refusé
d’organiser la purification prescrite ou la cérémonie d’Uposatha en
compagnie des moines hérétiques corrompus.

Quand
l’Empereur a entendu parler de cela, il a cherché à rectifier la
situation et a envoyé un de ses ministres aux moines avec le
commandement qu’ils exécutent la cérémonie. Cependant, l’empereur n’avait donné au ministre aucun ordre précis quant aux moyens à utiliser pour exécuter son commandement. Les moines ont refusé d’obéir et de tenir la cérémonie en compagnie de leurs faux compagnons «voleurs» [theyyasinivāsaka]. En
désespoir de cause, le ministre en colère s’avança le long de la ligne
des moines assis et tira son épée, les décapita tous les uns après les
autres jusqu’à ce qu’il vienne au frère du roi, Tissa, qui avait été
ordonné. Le
ministre horrifié a arrêté le massacre et a fui le hall et a rapporté à
l’empereur Asoka était profondément affligé et bouleversé par ce qui
s’était passé et s’est reproché les meurtres. Il a demandé conseil à Thera Moggaliputta Tissa. Il a proposé que les moines hérétiques soient expulsés de l’ordre et un troisième Conseil soit convoqué immédiatement. C’est ainsi que, dans la dix-septième année du règne de l’empereur, le troisième concile fut appelé. Thera
Moggaliputta Tissa a dirigé les travaux et a choisi mille moines parmi
les soixante mille participants pour la récitation traditionnelle du
Dhamma et du Vinaya, qui a duré neuf mois. L’Empereur, lui-même interrogé des moines d’un certain nombre de monastères au sujet des enseignements du Bouddha. Ceux qui ont eu de mauvaises vues ont été exposés et expulsés du Saṅgha immédiatement. De cette manière, le Bhikkhu Saṅgha fut purgé des hérétiques et des bhikus boghus.
Ce conseil a également réalisé un certain nombre d’autres choses importantes. L’Ancien
Moggaliputta Tissa, afin de réfuter un certain nombre d’hérésies et
s’assurer que le Dhamma était pur, a respecté un livre pendant le
conseil appelé le Kathāvatthu. Ce
livre se compose de vingt-trois chapitres, et est un recueil de
discussions (kathā) et des réfutations des opinions hérétiques tenues
par diverses sectes sur des questions philosophiques. C’est le cinquième des sept livres de l’Abhidhamma Piṭaka. Les
membres du Conseil ont également donné un sceau royal d’approbation à
la doctrine du Bouddha, le nommant le Vibhajjavāda, la Doctrine de
l’analyse. Il est identique à la doctrine Theravada approuvée. L’une
des réalisations les plus significatives de cette assemblée du Dhamma
et qui devait porter ses fruits pour les siècles à venir, fut l’envoi
par l’Empereur de moines, bien versés dans le Dhamma et le Vinaya du
Bouddha qui pouvaient tout réciter par cœur, pour l’enseigner dans neuf pays différents. Ces moines Dhammadūta inclus le Vénérable Majjhantika Thera qui est allé au Cachemire et Gandhāra. On lui a demandé de prêcher le Dhamma et d’y établir un ordre de moines. Le
Vénérable Mahâdeva fut envoyé à Mahinsakamaṇḍaḷa (Mysore moderne) et le
Vénérable Rakkhita Thera fut envoyé à Vanavāsī (nord de Kanara dans le
sud de l’Inde). Le Vénérable Yonaka Dhammarakkhita Thera fut envoyé à
Upper Aparantaka (nord du Gujarat, Kathiawar, Kutch et Sindh] .
Le
Vénérable Mahârakkhita Thera se rendit à Yonaka-loka (la terre des
Ioniens, des Bactriens et des Grecs). La Vénérable Majjhima Thera se
rendit à Himavanta (la place voisine de l’Himalaya). La Vénérable Soṇa
et la Vénérable Uttara furent envoyées à Suvaṇṇabhūmi [maintenant Myanmar]. Le
Vénérable Mahinda Thera, le Vénérable Ittiya Thera, le Vénérable Uttiya
Thera, le Vénérable Sambala Thera et le Vénérable Bhaddasāla Thera ont
été envoyés à Tambapaṇṇi (aujourd’hui Sri Lanka). Les missions du Dhamma de ces moines ont réussi et ont porté de grands
fruits au cours du temps et ont énormément contribué à ennoblir les
peuples de ces terres par le don du Dhamma et à influencer leurs
civilisations et leurs cultures.

Avec la propagation du Dhamma à travers les paroles du Bouddha, l’Inde
a fini par être connue sous le nom de Visvaguru, l’enseignant du monde.

Le quatrième conseil

Le quatrième Conseil s’est tenu à Tambapaṇṇi [Sri Lanka] en 29 av. sous le patronage du roi Vaṭṭagāmaṇi. La
raison principale de sa convocation fut la prise de conscience qu’il
n’était plus possible pour la majorité des moines de garder dans leur
mémoire tout le Tipiṭaka comme cela avait été le cas autrefois pour le
Vénérable Mahinda et ceux qui le suivirent peu après. Par
conséquent, comme l’art de l’écriture avait, à ce moment-là, évolué de
manière substantielle, il fut jugé opportun et nécessaire d’avoir écrit
tout le corps de l’enseignement du Bouddha. Le
roi Vaṭṭagāmaṇi a soutenu l’idée du moine et un conseil a été tenu
spécifiquement pour réduire le Tipiṭaka dans son intégralité à
l’écriture. Par
conséquent, afin que le véritable Dhamma puisse être durablement
préservé, le Vénérable Mahârakhita et cinq cents moines récitèrent les
paroles du Bouddha et les écrivirent ensuite sur des feuilles de
palmier. Ce
projet remarquable a eu lieu dans une grotte appelée Āloka lena, située
dans la fente d’un ancien glissement de terrain près de ce qui est
maintenant Matale. Ainsi, le but du Concile fut atteint et la préservation par écrit du Dhamma authentique fut assurée. Plus tard, au XVIIIe siècle, le roi Vijayarājasīha a créé des images du Bouddha dans cette grotte.

Le cinquième Conseil

Le
cinquième Conseil a eu lieu à Māndalay, en Birmanie, maintenant connu
sous le nom de Myanmar en 1871, sous le règne du roi Mindon. L’objectif
principal de cette réunion était de réciter tous les enseignements du
Bouddha et de les examiner dans les moindres détails pour voir si
certains d’entre eux avaient été altérés, déformés ou abandonnés. Il
a été présidé par trois Aînés, le Vénérable Mahāthera Jāgarābhivaṃsa,
le Vénérable Narindābhidhaja, et le Vénérable Mahāthera Sumaṅgalasāmi en
compagnie de quelque deux mille quatre cents moines (2400). Leur récitation conjointe du Dhamma a duré cinq mois. Ce
fut aussi le travail de ce conseil de faire inscrire l’ensemble de
Tipiṭaka pour la postérité sur sept cent vingt-neuf dalles de marbre
dans l’écriture de Myanmar après que sa récitation ait été accomplie et
approuvée à l’unanimité. Cette
tâche monumentale a été accomplie par environ deux mille quatre cents
moines érudits et de nombreux artisans qualifiés qui, à la fin de chaque
dalle, les ont logés dans de jolies pagodes miniatures «piṭaka» sur un
site spécial dans les terres de la pagode Kuthodaw du roi Mindon au pied
de Māndalay. Hill où ce soi-disant «plus grand livre du monde», se tient à ce jour.
Le sixième Conseil

Le
Sixième Conseil a été appelé à Kaba Aye à Yangon, anciennement Rangoon
en 1954, quatre-vingt-trois ans après la tenue du cinquième à Mandalay. Il était parrainé par le gouvernement birman dirigé par le Premier ministre, l’Honorable U Nu. Il
a autorisé la construction du Mahā Pāsāna Gūhā, la grande grotte qui a
été construite à partir de la base, pour servir de lieu de
rassemblement, tout comme la grotte de Sattapānni en Inde - le site du
premier Conseil du Dhamma. À
son achèvement, le Conseil s’est réuni le 17 mai 1954. Comme dans le
cas des Conseils précédents, son premier objectif était d’affirmer et de
préserver le véritable Dhamma et le Vinaya. Cependant, il était unique dans la mesure où les moines qui y participaient venaient de huit pays. Ces
deux mille cinq cents moines savants Theravāda sont venus du Myanmar,
du Cambodge, de l’Inde, du Laos, du Népal, du Sri Lanka, de la Thaïlande
et du Vietnam. Le
défunt Vénérable Mahâsi Sayadaw a été nommé la noble tâche de poser les
questions requises au sujet du Dhamma du Vénérable Bhadanta
Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika qui a répondu à
tous d’une manière savante et satisfaisante. Au moment où ce conseil s’est réuni, tous les pays participants ont
fait rendre les Pāli Tipiṭaka dans leurs scripts indigènes, à
l’exception de l’Inde.

La
récitation traditionnelle des Écritures du Dhamma a pris deux ans au
cours desquels le Tipiṭaka et sa littérature alliée dans tous les
scénarios ont été minutieusement examinés. Toutes
les différences trouvées ont été notées, les corrections nécessaires
ont été faites et toutes les versions ont ensuite été rassemblées. Heureusement, il a été constaté qu’il n’y avait pas beaucoup de différence dans le contenu de l’un des textes. Finalement,
après leur approbation officielle par le Conseil, tous les volumes des
Tipiṭaka et leurs Commentaires ont été préparés pour être imprimés sur
des presses modernes et publiés dans l’écriture du Myanmar (Birmanie). Cette
réalisation remarquable a été rendue possible grâce aux efforts dévoués
des deux mille cinq cents moines et de nombreux laïcs. Leur travail prit fin en mai 1956, deux millénaires et demi après que le Seigneur eut atteint Parinibbāna. Le travail de ce conseil était la réalisation unique de représentants de tout le monde bouddhiste. La version du Tipiṭaka qu’il a entrepris de produire a été reconnue
comme étant fidèle aux enseignements immaculés de Gotama le Bouddha et
le rendu le plus autoritaire d’eux à ce jour.

Les volumes imprimés après le Sixième Saṅgāyana ont été imprimés en écriture Myanmar. Afin
de faire les volumes au peuple de l’Inde, l’Institut de recherche
Vipassana a commencé le projet d’imprimer le Tipiṭaka avec ses
Aṭṭhakathās et ṭikas à Devanagari en l’an 1990.

https://www.youtube.com/watch?v=CTFtOOh47oo
French Montana - Unforgettable ft. Swae Lee
frenchmontana
Published on Apr 13, 2017
“Jungle Rules” available at iTunes http://smarturl.it/JungleRules
Apple Music http://smarturl.it/JungleRules_AM
Spotify http://smarturl.it/JungleRules_Sptfy
Get Your T-Shirt & Autographed Album Bundles: http://smarturl.it/JungleRules_D2C

French Montana online:
https://www.frenchmontanamusic.com
https://www.instagram.com/frenchmontana
https://twitter.com/FrencHMonTanA
https://www.facebook.com/FrenchMontan…

French Montana - Unforgettable ft. Swae Lee

“Jungle Rules” available at iTunes http://smarturl.it/JungleRules Apple Music http://smarturl.it/JungleRules_AM Spotify http://sm…

youtube.com

29) Classical Frisian
29) Klassike Frysk

2622 wo 16 mei LESSON

Besykje besykje:
http://sarvajan.ambedkar.org

Brûk dizze Google-oersetting yn jo memmetaal brûke
https://translate.google.com

Dat is jo LESSON

Fan:
Analyse-ynsjoch Net - FREE Online Tipiṭaka Undersyk en praktyk
Universiteit en relatearre Nijs fia http://sarvajan.ambedkar.org yn 105
KLASIKALENLANGUES

E-post:
buddhasaid2us@gmail.com

http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online

De oarspronklike wurden fan ‘e Buddha
De oarsprong fan de Pali Canon

As
jo in mûntsje sizze: “Freon, ik hearde en krige dit út ‘e eigen
lippen fan’ e Hear: dit is de Dhamma, dit is de dissipline, dit is de
lear fan ‘e master,” dan, de muontsen, jo soenen syn wittenskip net
goedrede wurden. Dęrnei,
sûnder goedkarring of ôfwêzich, moatte syn wurden en útdrukken seldsum
oanjûn wurde en fergelike mei de Suttas en besjogge yn it ljocht fan ‘e
dissipline. As
se, op sokke fergeliking en besjen, net fûn wurde oan ‘e Suttas of de
discipline, moat de konklúzje wêze: “Dat is net it wurd fan’ e Buddha,
it is miskien ferwidere troch dizze muonts”, en de saak is wegere wurde. Mar wêr’t op sa’n ferliking en oersicht te finen binne dat de Suttas
of de discipline oanpast wurde, moat de konklúzje wêze: “Dat is wier it
wurd fan ‘e Buddha, it is rjocht troch dizze muonts begrepen.”

- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - De Grutte Passage, de lêste dagen fan ‘e Boeddha
De autentike learingen fan Gotama de Bouddha binne bewarre bleaun en binne nei ús ta hân en binne te finen yn ‘t Tipiṭaka. It wurd Pāli, ‘Tipiṭaka’, betsjut letterlik ‘de trije kasketten’ (ti = trije + piṭaka = kolleksjes fan skriften). Alle learingen fan ‘e Buddha waarden ferdield yn trije dielen.

1. It earste diel is bekend as de Vinaya Piṭaka en it befettet alle regels dy’t Buddha lein hawwe foar muontsen en nonnen.
2. It twadde diel hjit de Suttaṅta Piṭaka en it befettet de Diskusjes.
3. It tredde diel is bekend as de Abhidhamma Piṭaka en befettet de psycho-etyske learingen fan ‘e Buddha.

It
is bekend dat doe’t de Buddha in diskusje joech oan syn hillige
learlingen of learlingers of in monastysk hearskippij yn ‘e rin fan syn
fiif en fiifjierrich ministear presintearre, dy fan syn fertsjinste en
learde muontsen, doe foardat syn learen fuortendaliks bewege wurd foar wurd nei ûnthâld. Sa waarden de wurden fan ‘e Buddha’s genôch bewarre bleaun en waarden yn efterstân malsal fan learaar nei learling west. Guon
fan ‘e muontsen dy’t de Bouddha’s yn’ e persoan heard hawwe, wienen
Arahants, en sa definityf ‘reinen’ fergees fan ‘e passion, siikwillich
en delusionen en dus, wie sûnder twivelens it behearskjen fan’ e
Boeddha’s perfekt te hâlden. Sa soargje se derfoar dat de leararen fan ‘e Buddha trouwens foar de neiteam bewarre bliuwe.

Sawol
de oanwêzige muontsen dy’t Arahantahood noch net realisearre hienen,
mar de earste trije stadia fan ‘e sintheart berikke hiene en krêftige,
retentive oantinkens koe ek foarstelle wat it wurd wie foar it wurd dat
de Boeddha preke wie en dat soe wurdich wierskynlik wêze fan’ e leararen
fan ‘e Buddha. Ien soarte muonts wie Ānanda, de keazen keazen en stilige begryp fan ‘e Buddha yn’ e lêste fiifentweintich jier fan syn libben. Ānanda wie tige yntellintyf en tefreden mei de fermogen om te ûnthâlden wat er hearde. Ja,
it wie syn útdruklike winsk dat de Buddha altyd al syn diskusjes
oanbelanget en hoewol hy noch net in Arahanta hie, dat er bewustwêzen
wurd hie foar it wurd alle wurdlisten fan ‘e Buddha, dêr’t er muontsen,
nonnen en syn leiendfolgers oansteat. De kombinearre ynspanningen fan dizze talentearre en konsintre mûnts
makken it mooglik foar de Dhamma en Vinaya, sa’t troch de Buddha leard
wurde yn syn oarspronklike steat bewarre bleaun.

De
Pāli Tipiṭaka en har alliearde literatuer bestiet út it ûntstean fan ‘e
Boeddha’s fan it aadlik en befrijend paad fan’ e rein Dhamma. Dit paad jout allegear dy’t har folgje om in rêstich en lokkich libben te lieden. Ja,
yn dizze dei en leeftiid binne wy lokkich om de autentike learingen
fan ‘e Buddha te behâlden foar de takomstige generaasjes troch de
konsjinsjeuze en gearwurke ynspanningen fan syn hillige learlingen yn’ e
tiden. De
Bouddha sei tsjin syn learlingen dat doe’t er net langer wie, dat it
wêzentlik wie dat de Saûngha tegearre meiinoar komme soene foar it
sammeljen fan ‘e Dhamma, krekt as hy it learde. Yn
oerienstimming mei dizze ynstruksje namen de earste Alderen in ried
neamd en systematysk bestelde alle diskusjes en monastyske regels fan ‘e
Buddha en bestelde it wurd wurd yn konsert.
De learingen dy’t yn ‘t Tipiṭaka befette binne ek bekend as de Doktrin fan’ e Alderen [Theravāda]. Dizze diskusjes nûmer inkele hûnderten en hawwe altyd it wurd wurd foar wurd seit sûnt de Earste Ried ynrjochte. Dêrnei
waarden mear riedsjes neamd foar in oantal redenen, mar by elk fan har
is it hiele lichem fan ‘e lear fan Buddha altyd troch de
Saûngha-dielnimmers praat, yn konsert en wurd foar wurd. De
earste ried besloech trije moanne nei de opbou fan ‘e Boeddha’s fan
Mahāparinibbāṇa en waard folge troch fiif mear, twa fan harren waarden
yn’ e njoggentjinde en tweintichste ieu gearroppen. Dizze
kollektive resitsjes dy’t troch de muontsen fûn waarden oan al dizze
Dhamma Rieden binne bekend as ‘Dhamma Saṅgītis’, de Dhamma Recitations. Se
wurde sa oanwiisd fanwege it presidintskip yn ‘e Earste Dhamma Ried,
doe’t alle learingen earst útsteld waarden troch in âlder fan’ e Sappeda
en doe ienris yn ‘e koaren troch alle mûningen oan’ e gearkomste yn ‘e
gearkomste. De
resitúsje waard beoardield dat se authentich west hawwe, doe’t en as
doe’t it unanym troch de leden fan ‘e Ried unanym ferienigeige waard. Wat folgjend is in koarte skiednis fan ‘e Sechs Counts.

De Earste Ried

King Ajātasattu sponsorte de Earste Ried. It waard ynrjochte yn 544 B.C. yn ‘e Sattapaāāī Cave, dy’t bûten Rājagaha leit, trije moannen nei’t de Buddha fuortgien is. In detaillearre akkount fan dizze histoaryske gearkomste kin fûn wurde yn ‘e Cūllavagga fan’ e Vinaya Piṭaka. Neffens
dizze rekord stelde it foarfal dat de Aldere Mahākassapa om dizze
gearkomste te neamen wie syn harksitting yn ‘e ûnôfhinklike remark oer
de strangensrjocht fan it libben foar muontsen. Dit is wat bard. De
muonts Subhadda, in eardere barber, dy’t yn ‘t libben oernommen hie,
doe’t er hearde dat de Buddha ferdwûn wie, liet syn rûzens op’ e hichte
hâlde troch alle regels foar muontsen dy’t troch de Buddha lein binne. In protte muontsen wienen de oerbleaun fan ‘e Buddha en wiene djip yn’ e grûn. De âlde Mahākassapa hearde lykwols Subhadda sizzen: ‘’ Genôch jo reverezens, net te fertrouwen, klink net. Wy binne goed ridlik fan dizze grutte opslach (de Buddha). Wy
waarden ferwûnen doe’t hy sei: ‘Dit is jo, jo binne net tastien foar
jo’, mar no kinne wy ús dwaan as wy wolle en wy moatte net dwaan wat
wy net wolle. Mahākassapa
waard alarmearre troch syn opmerking en frege dat de Dhamma en de
Vinaya korrumpearre en net yntakt wiene as oare muontsen as behanneling
as Subhadda wiene en de Dhamma en regels fan Vinaya ynterpretearje as se
te iten. Om dat tefoaren beslút hy dat de Dhamma bewarre bleaun en beskerme. Dêrta neamde hy de saepgha’s goedkarring oan ‘e ried fiifhûndert Arahants. Ānanda soe yn dit opnommen wurde, dat er Arahanthood berikke moast troch de tiid dat de gemeenteried oprjochte. Mei de âlder Mahākassapa presidint, fûnen de fiifhûndert Arahant-muontsen yn ‘e ried yn’ e reisseizoen. It
earste ding Mahākassapa wie de fraach fan ‘e earste ekspert op’ e
Vinaya fan ‘e dei, Venerable Upāli oer detaillearrings fan’ e
kleasterregels. Dizze muonts waard goed kwalifisearre foar de taak as de Buddha him learde it hiele fan ‘e Vinaya sels. Eartiids
frege de âlder Mahākassapa him spesifyk oer it bestjoer oer it earste
offense [pārājika], om’t it ûnderwerp, de gelegenheid, it yndividu
yntrodusearre, de ferkundiging, de werhelling fan ‘e ferkundiging, it
oardiel en it gefal fan net- oanstjit. Upāli joech kennissabel en adekwate antwurden en syn opmerkingen kamen mei de ienriedige goedkarring fan de presidint Saunten. Sa waard de Vinaya formulearre.

De
âlder Mahākassapa draaide him omtinken foar Ānanda yn ‘e weardigens fan
syn reputabele kompensaasje yn alle saken dy’t ferbûn binne mei de
Dhamma. Happily, de nacht foar’t de Ried te moetsjen, hat Ānanda Arahantip west en kaam oan ‘e Ried. De
âldere Mahākassapa koe dêrom lang om let mei in folslein fertrouwen oer
de Dhamma mei spesifike referinsje nei de preek fan Buddha befjochtsje.
Dizze
ferhaal op ‘e Dhamma socht om it plak te kontrolearjen wêr’t alle
diskusjes foar it earst predikearre waarden en de persoan dy’t se
bepale. Ānanda,
assistearre troch syn wurd perfekte ûnthâld, koe genôch beäntwurdzje en
sa waard de Diskurses gearstald mei de ienriedige goedkarring fan ‘e
Sapped. De
Earste Ried joech ek de offisjele seehûn fan goedkarring foar it sluten
fan it haadstik oer de minder- en minder regels, en goedkarring foar
har observaasje. It
moast de muontsen sân moanne om it hiele fan ‘e Vinaya en de Dhamma te
fertsjintwurdigjen en dy muontsen genôch opfette mei goede oantinkens
dy’t allegearre bewarre bleaune. Dizze
histoaryske earste ried kaam te bekennen as de Paācasatika, om’t
fiifhûndert folslein ferhevene Arahants har dêrmei meidwaan.

De Twadde Ried

De Twadde Ried waard hûndert jier neamd nei de Buddha’s Parinibbāṇa om in serieuze skeel oer de ‘tsien punten’ te pleatsen. Dit is in ferwizing nei guon muontsen dy’t tsien minlike regels brekt. se waarden jûn oan:

1. Sâlt yn in hoarn opslaan.
2. Iten nei middag.
3. Eartiids iten en wer wer nei in doarp foar alms.
4. Houlik de Uposatha-seremoanje mei muontsen wenje yn deselde regio.
5. It útfieren fan amtlike akten as de gearkomste ûnfolslein wie.
6. Nei in bepaalde praktyk omdat it dien waard troch de learaar of learaar.
7. Siede molke molke nei ien hie syn middei miel.
8. Verbutsjen sterke drank foardat it fermentearre is.
9. Mei in tapyt dy’t net de goede groei wie.
10. Mei goud en sulver brûke.

Har
ûngelok waard in probleem en feroarsake in wichtige kontroversje as it
brekken fan dizze regels waard tocht dat de oarspronklike learen fan ‘e
Buddha yn tsjinst wurde. Kakaakoka wie kening fan ‘e Twadde Ried en de gearkomste fûn plak yn Vesāli troch de folgjende omstannichheden. Ien
dei, wylst de Mahāvana Grove by Veāsli besocht, kaam de Aldere Yasa dat
in grutte groep fan muontsen dy’t de Vajjians bekend wiene, de regel
ferriederden dy’t de muoike en sulver ferbean hawwe om troch syn
iepenloftspullen iepen te freegjen. Hy
kritisearre fuortendaliks harren gedrach en harren antwurd wie om him
in diel fan har yllegale winske oanbiede te kinnen yn ‘e hope dat hy wûn
wurde soe. De Alder Yasa, lykwols, flechte har betinken ôf. De
muontsen sloegen him fuortendaliks mei in formele aksje fan ‘e
oermoeding, dy’t him oankundige hie om har lienens oan te lijen. De
âldere Yasa joech himsels lykwols himsels te fermoedsoenjen, mar
tagelyk, oertsjûge se dat de Vijjyske muontsen ferkeard dien hienen
troch de fertaling fan ‘e Boeddhaad te meitsjen oer it ferbean fan
akseptearjen of oanfreegjen foar goud en sulver. De
lju joegen har stipe fuortendaliks foar de Alder Yasa en ferklearren de
Vajjianske muontsen oan ‘e ferkearders en ketterijen, sizzende:’ ‘De
Alder Jasa allinnich is de echte muonts en Sākyan soan. Alle oaren binne net muontsen, net Sākyan soannen ‘.

De
stoarmige en ûnbesunige Vajjianske muontsen ferhúten doe de eardere
Yasa Thera te stopjen sûnder de goedkarring fan ‘e rest fan’ e Saunes,
doe’t se kamen fan ‘e útkomst fan’ e gearkomste mei har leiende
devotees. De
Aldere Yasa, lykwols, wegere har persoanlikheid en gong op syk nei
stipe fan muontsen yn ‘t earstoan, dy’t syn ortodokse opfettings op’ e
Vinaya stipe. Sixty
bosken fan muontsen fan Pāvā en tachtich muontsen út ‘e súdlike regio’s
fan Avanti, dy’t fan deselde sicht wiene, biede om him te helpen om de
korrupsje fan’ e Vinaya te kontrolearjen. Tegearre
besleaten sy te gean nei Soreyya om te freegjen de eardere Revata as hy
in heul oerdreaune muonts en in ekspert yn ‘e Dhamma en de Vinaya. Sels
de Vajjyske muontsen kamen dit te sykjen, se sochten ek de fertsjinste
Revata’s stipe troch him oan te bieden de fjouwer ferplichtingen dy’t hy
promovend wegere. Dizze
muontsen sochten dêroer deselde middels te brûken om te winnen oer de
ferwiderjende Revata ’s oanwêziger, de ferearber Uttara. Earst
syn heul sloech hy har oanbieding lykwols, mar se soargen oertsjûge him
om har oanbod te akseptearjen, dat sein hie dat as de ferplichtingen
foar de Buddha betsjutte, net fan him akseptearre, waard Ānanda frege om
se te akseptearjen en faak mei te dwaan dat te dwaan. Uttara feroare syn geast en akseptearde de ferplichtingen. Troch
har opnommen waard er dêrnei om oer te gean en te oertsjûgjen de
ferearjende Revata om te ferklearjen dat de Vajjyske muontsen in protte
sprekkers fan ‘e wierheid en foarhâlders fan’ e Dhamma binne. De ferearjende Revata seach troch har ruse en wegere har te stypjen. Dêrnei reizge hy Uttara. Om
de saak ienris en foar alles te fêstigjen, advisearre de ferneamde
Revata dat in ried op Vāḷikārāma hjitte soe mei himsels fragen stelle
oer de tsien ferwûningen fan ‘e âldste fan’ e âlders fan ‘e dei, de
Thera Sabbjakāmi. Ienris waard syn oardiel oanbean om te hearren troch in kommisje fan acht muontsen, en har jild waard besluten troch har stim. De
acht mûnen roppen om de saak te rjochtsjen wiene de Venerables
Sabbakāmi, saḷha, Khujjasobhita en Vāsabhagāmika, út it easten en
fjouwer muontsen fan ‘e Westen, de Venerables Revata, Sambhuta-Sāṇavāsī,
Yasa en Sumana. Se hawwe de saak mei Revata grif diskutearre as de fraude en sabbakāmī dy’t syn fragen beantwurdzje. Nei’t
it debat hearde waard de acht muontsen besletten tsjin de Vajjyske
muontsen en har oardiel waard bekend makke by de gearkomste. Hjirnei
rekken sânhûndert muontsen de Dhamma en Vinaya út, en dizze resitalis
wie bekend as de Sattasatī, om’t sânhûndert muontsen dêrmei diel hawwe. Dizze
histoaryske ried wurdt ek wol neamd, de Yasatthera Sangīti, om’t de
grutte rol de âldere Yasa yn har spielde en syn sjessen om it Vinaya te
beskermjen. De
Vajjyske muontsen kategoaryske wegere om it beslút fan ‘e Ried te
akseptearjen en yn beslút neamde in ried fan dêr eigen dat de
Mahāsaṅgiti neamd waard.

De tredde Ried

De tredde ried waard primêr holden om de Saûngha fan korrupsje- en ferdrinkende muontsen dy’t de heetyske tinzen hearden. De Ried is yn 326 b. By Asokārāma yn Paṭaliputta ûnder de patroan fan keizer Asoka. It waard presidearre troch de âlder Moggaliputta Tissa en in tûzen muontsen meidiene oan dizze Ried. Tradysje hat it dat Asoka syn troan wûn troch it bloedzjen fan it
bloed fan syn heit syn soan te behâlden syn eigen broer, Tissa Kumāra,
dy’t úteinlik oardielje en Arawantship berikte.

Asoka waard krige yn it twahûndert en achttjinde jier nei de Budapha’s Mahaparinibbāna. Earst
betelde hy inkele token-hûshâlding oan de Dhamma en de Saûngha en stipe
ek leden fan oare religieuze sekten as syn heit foar him dien dien hie.
Dit alles feroare lykwols doe’t hy de godlike nuit-mûle Nigrodha moete dy’t him de Appamāda-vagga preke. Dêrnei ferhelle hy gjin oare religieuze groepen en syn belangstelling en duorsumens foar de Dhamma fersterke. Hy
brûkte syn geweldige rykdom om te bouwen, it is sein, fjouwerentachtich
tûzen pagodas en vihāras en de Bhikkhus te fertsjinjen mei de fjouwer
ferplichtingen. Syn soan Mahinda en syn dochter Saṅghamitta waarden oardere en tagong ta de Sapuna. Uteinlik soe syn generositeit in swiere problemen hawwe yn ‘e Sapuna. Yn
‘e rin fan’ e tiid waard de oarder troch in protte ûnweardige manlju
ynfold, mei heretyske toanen en dy’t oan ‘e oarder wûnen fanwege de
geweldige stipe en kostbere oanbod fan iten, klean, foarsjenningen en
medisinen. Grutte
oantallen fan fertrouwen, griene manlju dy’t ferkearde sjenningen
besette, besochten de oarder te kommen, mar wienen net ûnfoldwaande foar
ordinaasje. Nettsjinsteande
krige se de kâns om de generositeit fan ‘e keizer te brûken foar har
eigen ein en dûnsjas en joech oan’ e oarder sûnder goed genôch. Dêrtroch waard it respekt foar de Sappeda minder. Doe’t dit ljocht kaam, einige fan ‘e echte muontsen wegeren om de
presskreaune ferwidering of Uposatha-seremoanje te hâlden yn’ e bedriuw
fan ‘e korrupte, heretike muontsen.

Doe’t
de keizer hearde oer dat hy socht om de situaasje te beheinen en ien
fan syn ministers oan de muontsen út te stjoeren mei it kommando dat se
de seremoanje útfiere. De keizer hie lykwols de minister gjin spesifike oarders jûn oan wat middels brûkt wurde om syn befel út te fieren. De
muontsen wegeren om te hâlden en hâlde de seremoanje yn ‘e bedriuw fan
har falske en’ stjerrende ‘ferieningen [theyyasinivāsaka]. Yn
‘e ferwûning foel de ferneatige minister de rigel fan sitte muontsen op
en tekene syn swurd, allegearre naam se ien nei de oare ta, oant hy nei
de broer fan’ e kening kaam, Tissa dy’t oardere wie. De
ferwûne minister hat de slach ferhurde en de seal flechte en
rapportearre werom nei de keizer Asoka wie djip en fertriet fan wat der
bard wie en himsels foar de moardsaak blamearre. Hy besocht Thera Moggaliputta Tissa’s advys. Hy presidearre dat de heretiidske muontsen út ‘e oarder útsteld wurde en in tredde Ried fuortdaliks gearkomme. Sa wie it dat yn it santjinde jier fan de regear fan de Keizer de Dritte Rie neamd waard. Thera
Moggaliputta Tissa hat it probleem hân en kieze tûzen muontsen út ‘e
sechtich tûzen dielnimmers foar de tradysjonele rezjy fan’ e Dhamma en
de Vinaya, dy’t foar njoggen moanne gie. De keizer stelde sels muontsen út in oantal kleasters oer de learingen fan ‘e Buddha. Dejingen dy’t ferkearde sjens hâlden waarden útsluten en útstjitten fan ‘e Saunes. Op dizze manier waard de Bhikkhu Sapuna fan heretyk en bogus bhikkhus ferfeeld.
Dizze ried hat ek in tal oare wichtige dingen realisearre. De
âlder Moggaliputta Tissa, om in oantal geesjes te wjerlizzen en te
garandearjen dat de Dhamma pure wie, folge in boek by de ried neamd de
Kathāvatthu. Dit
boek bestiet út twaentweintich haadstikken, en is in kolleksje diskusje
(kathā) en wjerstieren fan ‘e heretike opfettings dy’t troch ferskate
sekten op saken filosofysk hâlden wurde. It is de fyfde fan ‘e sân boeken fan’ e Abhidhamma Piṭaka. De
leden fan ‘e Ried joegen ek in keninklik sealtsjinst fan’ e goedkarring
oan ‘e lear fan’ e Bouddha, nammentlik it de Vibhajjavāda, de Doctrine
of Analysis. It is identike mei de goedkardde Theravāda-lear. Ien
fan ‘e wichtichste prestaasjes fan dizze Dhamma-gearkomste en ien dy’t
fruchten foar ieuwen hinne waard fruite wie de keizer fan’ e keizer fan
‘e keizer fan’ e Dhamma en Vinaya, dy’t it allegear troch it hert
fersoargje koe, it leare yn njoggen ferskate lannen. Dizze Dhammadûta muontsen hawwe de Venerable Majjhantika Thera dy’t gien binne nei Kashmir en Gandhāra. Hy waard frege om de Dhamma te preekjen en in orde fan muontsen op te rjochtsjen. De
ferearber Mahādeva waard stjoerd nei Mahinsakamaṇḍaḷa (moderne Mysore)
en de ferneamde Rakkhita Thera waard nei Vanavāsī (Noard Kanara yn it
suden fan Yndia) stjoerd. De ferearjende Yonaka Dhammarakkhita Thera
waard stjoerd nei Upper Aparantaka (noardlik Gujarat, Kathiawar, Kutch
en Sindh) .

De
ferearber Mahārakkhita Thera gie nei Yonaka-loka (it lân fan ‘e lonken,
Bactrians en de Griken). De ferearberste Majjhima Thera gie nei
Himavanta (it plak oan’ e Himalaja). De ferearde Soṇa en de ferearbere
Uttara waarden nei Suvaṇṇabhūmi stjoerd Birma]. De
ferjitlike Mahinda Thera, De ferjitten Ittiya Thera, de ferearber
Uttiya Thera, de ferearberste Sambala Thera en de ferearbere Bhaddasāla
Thera stjoerd nei Tambapaṇṇi (no Sri Lanka). De Dhamma-missions fan dizze muontsen slagge en groeide fruchten yn ‘e
rin fan’ e tiid en gongen in lange wei yn ‘e ynbolling fan’ e folken
fan dizze lannen mei it kado fan ‘e Dhamma en ynfloed op har kultueren
en kultueren.

Mei de fersprieding fan Dhamma troch de wurden fan ‘e Buddha, waard
ynfalleande Yndia bekend as Visvaguru, de learkrêft fan’ e wrâld.

De Fjirde Ried

De Fjirde Ried waard hâlden yn Tambapaṇṇi [Sri Lanka] yn 29 B.C. ûnder it skot fan kening Vaṭṭagāmaṇi. De
wichtichste reden foar it opnimmen wie de realisaasje dy’t no net
mooglik wie foar de mearderheid fan muontsen de hiele Tipiṭaka yn har
oantinkens te hâlden as wie it gefal earder foar de ferneamde Mahinda en
dy’t suksesfol suver folgen. Dêrom,
as de keunst fan it skriuwen hie, waard opnij befeilige en needsaaklik
om it hiele lichem fan ‘e lear fan Buddha skriftlik te hawwen. King
Vaṭṭagāmaṇi stipe it idee fan ‘e muonts en in ried waard spesifyk
holden om de Tipiṭaka yn totaal te skriuwen om te skriuwen. Dêrom,
sadat de echte Dhamma op it lêst bewarre bleaun wie, de eardere
Mahārakhita en fiifhûndert muontsen de wurden fan ‘e Buddha opnij en doe
skreau se op palmblêdden. Dit opmerklike projekt fûn plak yn in grot neamd, de Āloka lena, lizzend yn ‘e sliep fan in âlde lanslip by wat no is Matale. Sa waard it doel fan ‘e Ried berikt en it behâld fan skriftlikheid fan’ e autentike Dhamma waard garandearre. Letter yn ‘e achttjinde ieu hie kening Vijayarājasīha ôfbyldings fan’ e Buddha yn dizze hoale makke.

De Fyfde Ried

De fyfde ried fûn plak yn Māndalay, Burma no bekend as Myanmar yn 1871 A.D. yn it regear fan King Mindon. It
haaddoel fan ‘e gearkomste wie om alle learingen fan’ e Buddha út te
fiterjen en te ûndersiikjen yn minuut detail om te sjen oft ien fan har
feroare, ferwurde of ferdwûn wie. It
waard presidint fan trije âlden, de ferearber Mahāthera Jāgarābhivaṇa,
de ferearbere Narindābhidhaja, en de ferearber Mahāthera Sumaṅgalasāmi
yn ‘t bedriuw fan guon twa tûzen en fjouwerhûndert muontsen (2.400). Harren gearhing fan Dhamma duorre fiif moanne. It
wie ek it wurk fan dizze ried om de folsleine Tipiṭaka foar de neiteam
op sânhûndert en njoggen njoggentich moarmeren yn ‘e Myanmar-skript op
te sykjen, nei’t syn resitúsje foltôge waard en ienstimmige goedkard. Dizze
monumintale opdracht waard makke troch guon twa tûzen fjouwerhûndert
erudityske muontsen en in soad skilled-artysten dy’t op ‘e finish fan
elke plaat har yn’ e moaie miniatueren ‘pićaka’ pagodas op in spesjale
webside yn ‘e grûn fan King Mindon’s Kuthodaw Pagoda yn’ e foet fan
Māndalay Hill dêr’t dit saneamde ‘grutste boek yn’ e wrâld ’stiet, stiet oant hjoed de dei.

De Sechste Ried

De
Sechste Ried waard neamd oan Kaba Aye yn Yangon, earder Rangoon yn
1954, achtentweintich jier nei de fyfde man waard hâlden yn Mandalay. It waard sponsorearre troch de Burmeeske regearing, ûnder lieding fan de minister-presidint, de eardere U Nu. Hy
hat de bou fan ‘e Mahā Pāsāna Gūhā befêstige, de grutte hoale dy’t fan’
e grûn boud waard, om’t it gearkomste folle wie as de Sattapānni Cave
yn Yndia - de side fan ‘e earste Dhamma Ried. Op
syn foltôging kaam de Ried op 17 maaie 1954. As yn ‘t gefal fan de
foarriedige riedsjes, wie it earste doel om de echte Dhamma en Vinaya te
befestigjen en te behâlden. It wie lykwols unyk as sadwaande de muontsen dy’t dêrmei meidwaan kamen út acht lannen. Dizze
twa tûzen fiifhûndert learde Theravāda muontsen kamen út Myanmar,
Kambodja, Yndia, Laos, Nepal, Sry Lanka, Tailân en Fietnam. De
eardere ferearber Mahāsi Sayadaw waard beneamd ta de foarname tastân om
de ferplichte fragen te freegjen oer de Dhamma fan ‘e ferwiderjende
Bhadanta Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika, dy’t
allegear learend en befredigend beantwurde. By de tiid dat dizze ried bemachtige hie, hienen alle dielnimmende
lannen de Pāli Tipiṭaka yn har memmetaal skreaun, mei útsûndering fan
Yndia.

De
tradysjonele rezjy fan ‘e Dhamma Skriften naam twa jier yn’ e tiid
dêr’t de Tipiṭaka en har alliïde literatuer yn al de skripten skerp
oerweldige waarden. Alle fûnen fûnen waarden fûn, de needsaaklike korrizjingen waarden makke en alle ferzjes waarden dêrnei gearset. Hjirby wie fûn dat der net folle ferskil wie yn ‘e ynhâld fan ien fan’ e teksten. Uteinlik,
nei’t de Ried har offisjeel goedkard hat, waarden alle boeken fan ‘e
Tipiṭaka en harren kommentaar makke foar it printsje op moderne
presintsjes en publisearre yn it Myanmar (Burmese) skript. Dizze
prachtige prestaasje waard mooglik makke troch de dúdlike ynspanningen
fan ‘e twa tûzen fiifhûndert muontsen en in protte leien. Harren wurk kaam yn maaie 1956 yn ‘e ein, twa en in heale milennia nei’t de Lord Parinibbāna kaam. Dit wurk fan ‘e gemeenteried wie de unike fertsjinste fan fertsjintwurdigers fan’ e hiele buddhistyske wrâld. De ferzje fan de Tipiṭaka dy’t it makket om te produsearjen is erkend
as wier te wêzen foar de untste learingen fan Gotama de Buddha en it
meast autoritative rendering fan har oant no ta.

De voluminten dy’t nei de sechste Saṅgāyana printe waarden yn Myanmar skreaure. Om
it folk fan Yndia te meitsjen, makke it Vipassana Research Institute it
projekt te begjinnen om de Tipiṭaka mei har Aṭṭhakathās en ṭikas yn
Devanagari yn it jier 1990 te bedriuwen.

30) Classical Galician
30) Clásico galego

2622 Dom 16 de maio LECCIÓN

Visita:
http://sarvajan.ambedkar.org

Traduza esta tradución de Google na túa lingua materna empregando
https://translate.google.com

Esa é a túa LECCIÓN

De:
Analytic Insight Net - FREE Online Tipiṭaka Research and Practice
Universidade e relacionadas NOTICIAS a través de
http://sarvajan.ambedkar.org en 105 LINGUAS CLÁSICAS

Correo electrónico:
buddhasaid2us@gmail.com

http://www.palicanon.org/
Pali Canon en liña

As palabras orixinais do Buda
A orixe do Canon Pali

“Supoña
que un monxe diría:” Amigos, oín e recibín isto dos propios beizos do
Señor: este é o Dhamma, esta é a disciplina, esta é a ensinanza do
Mestre “, entón, os monxes, non deberían aprobar nin desaprobar a súa palabras. Entón,
sen aprobar nin desaprobar, as súas palabras e expresións deben ser
coidadosamente observadas e comparadas coas Suttas e revisadas á luz da
disciplina. Se,
por comparación e revisión, atopáronse para non conformarse coa Suttas
ou a disciplina, a conclusión debe ser: “Esta non é a palabra do Buda,
esta foi entendida mal por este monxe”, eo asunto debe ser rexeitado. Pero, nesa comparación e revisión atopáronse conformes cos Suttas ou
coa disciplina, a conclusión debe ser: “Esta é a palabra do Buda, este
monxe foi entendido con razón”.

- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - The Great Passing, The Buddha’s Last Days
As auténticas ensinanzas de Gotama o Buda foron preservadas e entregadas a nós e atopámolas no Tipiṭaka. A palabra Pāli, ‘Tipiṭaka’, literalmente significa ‘as tres cestas’ (ti = tres + piṭaka = coleccións das Escrituras). Todas as ensinanzas de Buda dividíronse en tres partes.

1. A primeira parte é coñecida como Vinaya Piṭaka e contén todas as regras que Buda estableceu para monxes e monxas.
2. A segunda parte chámase Suttaṅta Piṭaka e contén os discursos.
3. A terceira parte coñécese como Abhidhamma Piṭaka e comprende as ensinanzas psicolóxicas do Buda.

Sábese
que cada vez que o Buda deu un discurso aos seus discípulos ordenados
ou seguidores de laicos ou prescribiu un mandato monástico no transcurso
do seu ministerio de corenta e cinco anos, aqueles dos seus monxes
dedicados e instruídos, presentes inmediatamente cometerán as súas
ensinanzas. palabra por palabra á memoria. Así, as palabras de Buda foron preservadas con precisión e, no seu momento, foron transmitidas oralmente de profesor a alumno. Algúns
dos monxes que escoitaron o predijo de Buda en persoa foron Arahants, e
así por definición, os “puros” libres de paixón, mala vontade e ilusión
e, polo tanto, sen dúbida eran capaces de manter perfectamente as
palabras de Buda. Así, aseguraron que as ensinanzas de Buda serían preservadas fielmente para a posteridade.

Mesmo
aqueles monxes devotos que aínda non alcanzaran a Arahantahood pero que
chegaron ás tres primeiras etapas de santidade e que tiñan memorias
poderosas e retenciosas, tamén podían chamar a atención palabras por
palabra que o Buda tiña predicado e que así podería ser digno custodio
das ensinanzas de Buda. Un
tal monxe foi Ananda, a acompañante elixida e constante compañeira do
Buda durante os últimos vinte e cinco anos da súa vida. Ānanda era moi intelixente e dotada coa capacidade de recordar o que oíra. En
efecto, era o seu desexo expreso de que o Buda sempre lle relacionase
todos os seus discursos e aínda que aínda non era un Arahanta, el
comprometíase deliberadamente coa palabra da memoria por palabra, todos
os sermones de Buda coa que exhortaban a monxes, monxas e seus
seguidores laicos. Os esforzos combinados destes dotados e devotos monxes fixeron posible
que o Dhamma e Vinaya, como o ensinou o Buda, fose conservado no seu
estado orixinal.

O
Pāli Tipiṭaka ea súa literatura aliada existe como resultado do
descubrimento de Buda do camiño nobre e liberador do Dhamma puro. Este camiño capacita a todos os que o seguen para levar unha vida tranquila e feliz. De
feito, neste día e idade temos a sorte de ter as auténticas ensinanzas
do Buda preservadas para as xeracións futuras a través dos esforzos
concienzudos e concertados dos seus discípulos ordenados ao longo das
idades. O
Buda díxolle aos seus discípulos que, cando xa non estaba entre eles,
era esencial que o Saṅgha se reunise para recitar colectivamente o
Dhamma, precisamente como o ensinara. En
cumprimento desta instrución, os primeiros Anciáns debidamente chamaron
un consello e ordenaron sistematicamente todos os discursos e as regras
monásticas de Buda e recitáronlles fielmente a palabra por palabra en
concerto.
As ensinanzas contidas no Tipiṭaka tamén son coñecidas como a Doctrina dos Anciáns [Theravāda]. Estes discursos numeran varios centos e sempre foron recitados palabra por palabra desde o primeiro convocado. Posteriormente,
convocáronse máis concellos por varias razóns, pero en cada un deles o
corpo enteiro do ensino de Buda sempre foi recitado polos participantes
de Saṅgha, de forma concertada e palabra por palabra. O
primeiro consello tivo lugar tres meses despois da obtención de
Mahāparinibbāṇa polo Buda e foi seguido por cinco máis, dúas das cales
foron convocadas nos séculos XIX e XX. Estas
recitacións colectivas que foron realizadas polos monxes en todos estes
concellos de Dhamma coñécense como “Dhamma Saṅgītis”, as Recitacións
Dhamma. Están
así designados polo precedente establecido no Primeiro Concilio de
Dhamma, cando todas as Enseñanzas foron recitadas primeiro por un Vello
do Saṅgha e despois volvéronse a cantar en cor por todos os monxes que
asistiron á asemblea. A recitación foi xulgado como auténtico, cando e só cando fora aprobado por unanimidade polos membros do Consello. O que segue é unha breve historia dos Seis Consellos.

O Primeiro Consello

O rei Ajātasattu patrocinou o primeiro consello. Foi convocado no 544 B.C. na cueva Sattapaġī situada fóra de Rājagaha tres meses despois de que o Buda falecese. Unha explicación detallada desta histórica reunión pódese atopar no Cūllavagga do Vinaya Piṭaka. Segundo
este rexistro, o incidente que provocou que o Elder Mahākassapa chamase
a esta reunión foi a súa audiencia unha observación despectiva sobre a
estrita normativa de vida dos monxes. Isto sucedeu. O
relixioso Subhadda, un barbeiro anterior, que ordenara tarde á vida, ao
decatarse de que o Buda expirara, expresou o seu resentimento ao ter
que cumprir todas as regras para os monxes establecidos polo Buda. Moitos monxes lamentaron o paso do Buda e quedaron profundamente afligidos. Non obstante, o ancián Mahākassapa escoitou a Subhadda dicir: ‘’ Bastantes vosos Reverences, non te afliges, non me lamentes. Estamos ben desfacernos deste gran recluso (o Buda). Estivemos
atormentados cando dixo: ‘isto é admisible a vostede, isto non se lle
permite’ pero agora poderemos facer o que queiramos e non teremos que
facer o que non nos gusta ‘’. Mahākassapa
alarmouse coa súa observación e temeu que o Dhamma eo Vinaya estivesen
corrompidos e non sobrevivan intactos se outros monxes se comportasen
como Subhadda e interpretan as regras de Dhamma e Vinaya a gusto. Para evitar isto, el decidiu que o Dhamma debe ser preservado e protexido. Para iso, logo de obter a aprobación do Saṅgha, convocou ao consello a quinientos Arahants. Ānanda debería ser incluído nisto sempre que alcanzase a Arahanthood no momento en que o concello convocouse. Co presidente Mahākassapa Elder, os cinco centenares de monxes Arahant reuníronse no consello durante a estación de choiva. O
primeiro que fixera Mahākassapa era cuestionar ao experto máis
importante da Vinaya do día, o Venerable Upāli en detalles do dominio
monástico. Este monxe estaba ben cualificado para a tarefa como o Buda ensinoulle todo o propio Vinaya. Primeiro
de todo, o ancián Mahākassapa preguntoulle sobre a decisión sobre a
primeira infracción [pārājika], respecto do suxeito, a ocasión, o
individuo introducido, a proclamación, a repetición da proclamación, o
delito eo caso de non- delito. Upāli deu respostas coñecedoras e adecuadas e as súas observacións reuníronse coa aprobación unánime do presidente Saṅgha. Así, a Vinaya foi aprobada formalmente.

O
ancián Mahākassapa converteu a súa atención en Ānanda en virtude da súa
fama especializada en todos os asuntos relacionados co Dhamma. Afortunadamente, a noite anterior á reunión do Consello, Ānanda alcanzara a Arahantship e uniuse ao Consello. O
ancián Mahākassapa, por conseguinte, púxolle a coñecer con total
confianza sobre o Dhamma con referencia específica aos sermones de Buda.
Este
interrogatorio sobre o Dhamma buscou verificar o lugar onde todos os
discursos foron predicados por primeira vez e á persoa a quen se
dirixiron. Ānanda,
axudada pola súa memoria palabra-perfecta, foi capaz de responder con
precisión e así os discursos reuníronse coa aprobación unánime do
Saṅgha. O
Primeiro Consello tamén deu o seu selo oficial de aprobación para o
peche do capítulo sobre as regras menores e menores, e aprobación para o
seu cumprimento. Levaron
aos monxes sete meses para recitar toda a Vinaya e o Dhamma e aqueles
monxes suficientemente dotados de bos recordos retiveron todo o que fora
recitado. Este
histórico primeiro consello chegou a ser coñecido como Paācasatika
porque tiñan participado nela cinco centos de iluminados completamente
iluminados.

O segundo consello

O Segundo Consello foi chamado cen anos despois do Parinibbāṇa de Buda para resolver unha disputa seria sobre os “dez puntos”. Esta é unha referencia a algúns monxes romper con dez regras menores. foron entregados a:

1. Almacenar sal nun corno.
2. Comer despois do mediodía.
3. Comendo unha e outra vez a unha aldea para limpar.
4. Sostendo a Cerimonia de Uposatha con monxes que habitan na mesma localidade.
5. Realizar actos oficiais cando a asemblea estea incompleta.
6. Seguindo unha determinada práctica porque foi feita por un titor ou profesor.
7. Comendo o leite azedo despois de ter unha comida no mediodía.
8. Consumir unha bebida forte antes de que fose fermentada.
9. Usando unha alfombra que non era o tamaño adecuado.
10. Usando ouro e prata.

Os
seus feitos convertéronse nun problema e causaron unha importante
polémica ao romper estas regras que se pensaba que contradicían as
ensinanzas orixinais de Buda. O rei Kāḷāsoka foi o patrón do segundo consello e a reunión tivo lugar en Vesāli debido ás seguintes circunstancias. Un
día, mentres visitaba o bosque de Mahāvana en Veāsli, o Elder Yasa
coñeceu que un gran grupo de monxes coñecidos como Vajjians estaban
infringindo a regra que prohibía ao monxe aceptar o ouro e a prata ao
pedirlle abertamente aos seus devotos laicos. De
inmediato criticou o seu comportamento e a súa resposta foi ofrecerlle
unha parte dos seus logros ilegais coa esperanza de que fose vencer. O Elder Yasa, porén, diminuíu e desprezou o seu comportamento. Os monxes inmediatamente demandárono cunha acción formal de reconciliación, acusándoo de culpar aos seus devotos laicos. O
ancián Yasa reconciliouse consigo mesmo cos devotos laicos, pero ao
mesmo tempo, convencéronos de que os monxes vijjian fixéronse
equivocados citando o pronunciamento de Buda sobre a prohibición de
aceptar ou solicitar ouro e prata. Os
laicos expresaron inmediatamente o seu apoio ao Elder Yasa e declararon
aos monxes vajjianos aos doadores e heréticos, dicindo que “só o Elder
Yasa é o verdadeiro monxe e o fillo de Sākán. Todos os demais non son monxes, nin fillos de Sākyán.

Os
monxes Vajjian terribles e impenitentes trasladáronse a suspender o
Venerable Yasa Thera sen a aprobación do resto do Saṅgha cando coñeceron
o resultado da súa reunión cos seus devotos laicos. O
Elder Yasa, porén, escapou da súa censura e buscou o apoio de monxes en
outro lugar, que confirmou as súas opinións ortodoxas sobre a Vinaya. Sesenta
monxes que habitaban bosques de Pāvā e oitenta monxes das rexións do
sur de Avanti que tiñan a mesma visión, ofrecéronlle axudar a comprobar a
corrupción do Vinaya. Xuntos
decidiron dirixirse a Soreyya para consultar ao Venerable Revata como
un monxe altamente venerado e experto no Dhamma e no Vinaya. Axiña
que os monxes Vajjian coñeceron isto, buscaban tamén o apoio do
Venerable Revata ofrecéndolle os catro requisitos que el rexeitou con
rapidez. Estes monxes entón procuraron utilizar os mesmos medios para vencer ao asistente de Venerable Revata, o Venerable Uttara. Inicialmente
el tamén rexeitou con razón a súa oferta, pero convencéronlle
convencido para aceptar a súa oferta, dicindo que cando os requisitos
para o Buda non foron aceptados, ía ser convidado a aceptar e aceptarían
a miúdo. Uttara cambiou de idea e aceptou os requisitos. Impulsado
por eles, entón acordou ir e persuadir ao Venerable Revata para
declarar que os monxes Vajjian eran realmente falantes da Verdade e
defensores do Dhamma. O Venerable Revata viu a través da súa artimaña e negouse a apoialos. Despois despediu a Uttara. Para
resolver o problema dunha vez por todas, o Venerable Revata aconsellou
que se chamase un consello en Vāḷikārāma con el mesmo facendo preguntas
sobre as dez ofensas dos maiores anciáns dos Maiores do día, Thera
Sabbjakāmi. Unha vez que se deu a súa opinión, foi oída por un comité de oito monxes, e a súa validez decidida polo seu voto. Os
oito monxes chamados para xulgar a cuestión foron os Venerables
Sabbakāmi, saḷha, Khujjasobhita e Vāsabhagāmika, de Oriente e catro
monxes de Occidente, Venerables Revata, Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa e
Sumana. Eles debateron profundamente o asunto con Revata como o interrogador e sabbakāmī respondendo as súas preguntas. Despois
de que o debate fose oído, os oito monxes decidiron contra os monxes
vajjianos e o seu veredicto foi anunciado á asemblea. Despois,
700 monxes recitaron o Dhamma e Vinaya e este recital chegou a ser
coñecido como o Sattasatī porque tiñan participado novecentos monxes. Tamén
se chama este consello histórico, o Yasatthera Sangīti debido ao
importante papel que desempeñou o Vello Yasa e o seu celo por
salvagardar a Vinaya. Os
monxes vajjianos negáronse categóricamente a aceptar a decisión do
Consello e desafiaron chamado un consello de alí propio que se chamou o
Mahāsaṅgiti.

O terceiro consello

O
Tercer Consello foi realizado principalmente para librar ao Saṅgha de
corrupción e monxes falsos que posuían puntos de vista heréticos. O Consello convocouse no 326 B.C. En Asokārāma en Paṭaliputta baixo o mecenazgo do emperador Asoka. Foi presidido polo Vello Moggaliputta Tissa e un millar de monxes participaron neste Consello. A tradición asegura que Asoka gañase o seu trono ao derramar o sangue
de todo o fillo do seu pai, salvo o seu propio irmán, Tissa Kumāra, que
finalmente ordenou e conseguiu Arahantship.

Asoka foi coroada nos douscentos anos décimo oitavo despois do Mahaparinibbāna do Buda. Ao
principio pagou só un homenaxe simbólica ao Dhamma e á Saṅgha e tamén
apoiou a outras sectas relixiosas como o seu pai fixera antes que el. Con todo, todo isto cambiou cando coñeceu ao piadoso novato-monxe Nigrodha que o predicou o Appamāda-vagga. Despois diso, deixou de soportar outros grupos relixiosos eo seu interese e devoción ao Dhamma se afondou. Utilizou
a súa enorme riqueza para construír, digamos, oitenta e catro mil
pagodas e viharas e para apoiar espléndidamente aos Bhikkhus cos catro
requisitos. O seu fillo Mahinda ea súa filla Saṅghamittā foron ordenados e admitidos no Saṅgha. Finalmente, a súa xenerosidade era causar problemas graves dentro do Saṅgha. Co
tempo, a orde estaba infiltrada por moitos homes indignos, que tiñan
opinións heréticas e que se sentían atraídos pola orde debido ao
xeneroso apoio do Emperador e ás caras ofrendas de comida, roupa, abrigo
e medicina. Un
gran número de homes infelices e avariciosos que defendían puntos de
vista errados intentaron unirse á orde, pero foron considerados non
aptos para a súa ordenación. A
pesar diso, aproveitaron a oportunidade de explotar a xenerosidade do
emperador polos seus propios fins e vestíanse vestidos e uníronse á orde
sen ordenarse correctamente. En consecuencia, o respecto polo Saṅgha diminuíu. Cando saíu á luz algúns dos monxes xenuínos negáronse a realizar a
purificación prescrita ou a cerimonia de Uposatha en compañía dos monxes
corruptos e heréticos.

Cando
o Emperador escoitou falar sobre isto, buscou rectificar a situación e
enviou un dos seus ministros aos monxes co comando de que realizasen a
cerimonia. Con
todo, o emperador dera ao ministro ningún encargo específico en canto
aos medios que se usarían para realizar o seu comando. Os monxes negáronse a obedecer e celebrar a cerimonia en compañía dos seus compañeiros falsos e “ladróns” [theyyasinivāsaka]. Desesperado,
o furioso ministro avanzou pola liña dos monxes sentados e sacou a
espada, decapitou todos eles un despois do outro ata que chegou ao irmán
do rei, Tissa, que fora ordenada. O
ministro horrorizado detivo a matanza e fuxiu do corredor e informou ao
emperador que Asoka estaba profundamente triste e disgustado polo
sucedido e culpábase dos asasinatos. Buscou o avogado de Thera Moggaliputta Tissa. Propuxo que os monxes heréticos sexan expulsados da orde e se convocará un terceiro consello inmediatamente. Así foi que no decimoséptimo ano do reinado do emperador chamouse o Terceiro Consello. Thera
Moggaliputta Tissa dirixiu os trámites e elixiu mil monxes dos sesenta
mil participantes para a recitación tradicional do Dhamma e do Vinaya,
que continuou durante nove meses. O emperador, el mesmo cuestionou aos monxes de varios monasterios sobre as ensinanzas do Buda. Os que tiveron vistas erradas foron expostos e expulsados inmediatamente do Saṅgha. Deste xeito, o Bhikkhu Saṅgha foi purgado de heréticos e bichos falsos.
Este consello tamén conseguiu outras cousas importantes. O
Vello Moggaliputta Tissa, para refutar unha serie de herejías e
asegurar que o Dhamma se mantivese puro, cumpriu un libro durante o
consello chamado Kathāvatthu. Este
libro consta de vinte e tres capítulos, e é unha colección de
discusións (kathā) e refutacións das vistas heréticas que teñen diversas
sectas sobre asuntos filosóficos. É o quinto dos sete libros do Abhidhamma Piṭaka. Os
membros do Consello tamén deron un selo real de aprobación á doutrina
do Buda, nomeándoa Vibhajjavāda, a Doctrina da Análise. É idéntico á doutrina Theravada aprobada. Un
dos logros máis significativos desta ensamblaxe de Dhamma e do que
debía dar froitos durante os séculos venideros foi o envío do Emperador
de monxes, ben versado no Dhamma e Vinaya do Buda, quen podería recitar
todo isto de memoria para ensinalo en nove países diferentes. Estes monxes Dhammadūta incluían a Venerable Majjhantika Thera que se dirixía a Cachemira e Gandhāra. Foi convidado a predicar o Dhamma e establecer unha orde de monxes alí. O
Venerable Mahādeva foi enviado a Mahinsakamaṇḍaḷa (Mysore moderno) e a
Venerable Rakkhita Thera foi enviada a Vanavāsī (norte de Kanara no sur
da India). O Venerable Yonaka Dhammarakkhita Thera foi enviado ao Alto
Aparantaka (norte de Gujarat, Kathiawar, Kutch e Sindh) .

A
venerable Mahārakkhita Thera foi a Yonaka-loka (a terra dos lonianos,
os bactrianos e os gregos). O Venerable Majjhima Thera dirixiuse a
Himavanta (o lugar contiguo ao Himalaia). O Venerable Soṇa eo Venerable
Uttara foron enviados a Suvaṇṇabhūmi [agora Myanmar]. O
Venerable Mahinda Thera, o Venerable Ittiya Thera, o Venerable Uttiya
Thera, o Venerable Sambala Thera eo Venerable Bhaddasāla Thera foron
enviados a Tambapaṇṇi (agora Sri Lanka). As misións Dhamma destes monxes lograron e obtiveron grandes froitos
no transcurso do tempo e recorreron un longo camiño ao ennoblecer aos
pobos destas terras co don do Dhamma e influenciando as súas
civilizacións e culturas.

Coa difusión de Dhamma a través das palabras do Buda, no seu momento a
India chegou a ser coñecida como Visvaguru, o mestre do mundo.

O Cuarto Consello

O Cuarto Consello celebrouse en Tambapaṇṇi [Sri Lanka] en 29 B.C. baixo o mecenazgo do rei Vaṭṭagāmaṇi. O
principal motivo para a súa convocatoria foi a comprensión de que agora
non era posible para a maioría dos monxes retener a Tipiṭaka enteira
nas súas memorias como fora o caso anteriormente para o Venerable
Mahinda e os que o seguiron pouco despois. Polo
tanto, como a arte do escritura tiña, neste momento desenvolvido
substancialmente, era conveniente e necesario que o corpo enteiro do
ensino de Buda fose escrito. O
rei Vaṭṭagāmaṇi apoiou a idea do monxe e levouse a cabo un consello
específicamente para reducir os Tipiṭaka na súa totalidade á escritura. Polo
tanto, para que o Dhamma xenuíno poida ser conservado duramente, o
Venerable Mahārakhita e 500 monxes recitaban as palabras do Buda e logo
escribíano nas follas de palmeira. Este
notable proxecto levouse a cabo nunha cova chamada “Xloka Lena”,
situada na fenda dun deslizamento antigo preto do que hoxe é Matale. Así se conseguiu o obxectivo do Consello e garantíase a conservación por escrito do auténtico Dhamma. Máis tarde, no século XVIII, o rei Vijayarājasīha tiña imaxes do Buda creado nesta cova.

O quinto consello

O Quinto Consello tivo lugar en Māndalay, Birmania agora coñecida como Myanmar en 1871 A.D. no reinado do rei Mindon. O
principal obxectivo desta reunión era recitar todas as ensinanzas do
Buda e examinalas en minucioso detalle para ver se algún deles fora
alterado, distorsionado ou caído. Foi
presidido por tres anciáns, o Venerable Mahāthera Jāgarābhivaṃsa, o
Venerable Narindābhidhaja eo Venerable Mahāthera Sumaṅgalasāmi en
compañía duns dous mil catrocentos monxes (2.400). A súa recitación de Dhamma conxunta durou cinco meses. Foi
tamén o traballo deste consello de facer que todo o Tipiṭaka se
inscribise para a posteridade en sete cen e vinte e nove lousas de
mármore no guión de Myanmar despois de que a súa recitación fose
completado e aprobado por unanimidade. Esta
tarefa monumental foi realizada por uns dous mil catrocentos monxes
eruditos e moitos artesáns cualificados que ao finalizar cada forxado
tiñan os aloxados en fermosas pagodas miniatura ‘piṭaka’ nun sitio
especial no recinto da Pagoda Kuthodaw do Rei Mindon ao pé de Māndalay O cerro onde se coñece como o “libro máis grande do mundo”, atópase hoxe.

O Sexto Consello

O
Sexto Consello convocouse a Kaba Aye en Yangon, anteriormente Rangoon
en 1954, oitenta e tres anos despois de que o quinto fose realizado en
Mandalay. Foi patrocinado polo Goberno birmano dirixido polo primeiro ministro, o Honorable U Nu. Autorizou
a construción do Mahā Pāsāna Gūhā, a gran cova que se levantou desde o
cume, para servir como lugar de reunión moi parecido á cueva de
Sattapānni da India, o sitio do primeiro Consello de Dhamma. Tras
a súa conclusión, o Consello reuniuse o 17 de maio de 1954. Como no
caso dos consellos precedentes, o seu primeiro obxectivo era afirmar e
preservar o auténtico Dhamma e Vinaya. No entanto, foi único en canto os monxes que participaron nel viñeron de oito países. Estes dous mil cincocentos monxes Theravada aprenderon de Myanmar, Camboxa, India, Laos, Nepal, Sri Lanka, Tailandia e Vietnam. O
falecido Venerable Mahāsi Sayadaw foi nomeado a nobre tarefa de facer
as preguntas necesarias sobre o Dhamma do Venerable Bhadanta
Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika que respondía a
todos de forma intelixente e satisfactoria. No momento en que se reuniu este concello, todos os países
participantes tiñan os Pāli Tipiṭaka convertidos nos seus guiones
nativos, con excepción da India.

A
recitación tradicional das Escrituras Dhamma levou dous anos durante os
cales o Tipiṭaka ea súa literatura aliada en todos os guións foron
coidadosamente examinados. Todas as diferenzas atopadas foron observadas, realizáronse as correccións necesarias e todas as versións foron recollidas. Felizmente, descubriuse que non había moita diferenza no contido de ningún dos textos. Finalmente,
despois de que o Consello as aprobase oficialmente, todos os volumes do
Tipiṭaka e os seus comentarios foron preparados para imprimir en prensa
moderna e publicados no guión Myanmar (birmano). Este notable logro foi posible grazas aos esforzos dedicados dos dous mil cincocentos monxes e numerosos laicos. O seu traballo chegou ao final en maio de 1956, dous milenios e medio despois de que o Señor alcanzase a Parinibbāna. O traballo deste consello foi o logro único de representantes de todo o mundo budista. A versión do Tipiṭaka que se comprometeu a producir foi recoñecida
como fiel ás ensinanzas impuras de Gotama o Buda e a representación máis
autorizada delas ata a data.

Os volumes impresos despois da Sexta Saṅgāyana foron impresos en Myanmar. Para
facer volumes ás persoas da India, o Instituto de Investigación
Vipassana iniciou o proxecto de imprimir o Tipiṭaka co seu Aṭṭhakathās e
ṭikas en Devanagari no ano 1990.

31) Classical Georgian
31. კლასიკური ქართული

2622 ოთხშაბათი 16 მაისი

ეწვიეთ:
http://sarvajan.ambedkar.org

თარგმნეთ ეს Google თარგმანი თქვენს მშობლიურ ენაზე
https://translate.google.com

ეს თქვენი ლექსია

მდებარეობა:
ანალიტიკური Insight Net - უფასო ონლაინ Tipi Hataka კვლევისა და
პრაქტიკა უნივერსიტეტი და დაკავშირებული სიახლეები
http://sarvajan.ambedkar.org 105 კლასიკურ ენებზე

ელფოსტა:
buddhasaid2us@gmail.com

http://www.palicanon.org/
პალი Canon ონლაინ

ბუდის ორიგინალური სიტყვები
პალის კარის წარმოშობა

ვუთხარი
ბერი, რომ ვთქვა: “მეგობრები, მე მოვისმინე და მიიღო ეს უფლისაგან ტუჩები:
ეს არის დჰამი, ეს არის დისციპლინა, ეს არის მაგისტრატურა”, მაშინ ბერები,
არ უნდა დაეთანხმოთ და არ დავეთანხმო სიტყვები. ამის
შემდეგ, მისი დამტკიცებისა და გამოხატვის გარეშე, მისი სიტყვები და
გამონათქვამები სიფრთხილით უნდა აღინიშნოს და სვეტებთან შედარებით. თუ
ისინი შედარებით და მიმოიხილავენ, ვერ პოულობენ სუტუნას ან დისციპლინას,
რომ დასკვნა უნდა იყოს: “რა თქმა უნდა, ეს არ არის ბუდას სიტყვა, ეს
არასწორია ამ ბერით” უარი უნდა იყოს. მაგრამ, თუ ასეთი შედარება და განხილვა ისინი სუსტას ან დისციპლინას
შეესაბამება, დასკვნა უნდა იყოს: “ეს, რა თქმა უნდა, ბუდას სიტყვაა, ეს
სწორად არის გაგებული ამ ბერით”.

- DN 16 Mahāparinibbana Sutta - დიდი გამვლელი, ბუდას ბოლო დღეები
გუდამა ბუდას ავთენტური სწავლებები დაცულია და გადაეცა ჩვენთვის და გვხვდება ტიპითკაში. Pali სიტყვა, “Tipiṭaka”, სიტყვასიტყვით ნიშნავს “სამი კალათა” (ti = სამი + piṭaka = scriptures of collections). ყველა ბუდას სწავლებები სამ ნაწილად იყოფა.

1. პირველი ნაწილი ცნობილია როგორც ვინანაი ფიტკა და ის შეიცავს ყველა წესს, რომელიც ბუდას ეკუთვნის ბერები და მონაზვნები.
2. მეორე ნაწილს ეწოდება სთატასტა ფიტკა და შეიცავს დისკურსებს.
3. მესამე ნაწილი ცნობილია როგორც აბჰიდამმა პიტკა და მოიცავს ბუდას ფსიქოლოგიურ ეთიკურ სწავლებას.

ცნობილია,
რომ როდესაც ბუდამ თავისი დისციპლინური მოწაფეების ან ლეიბორისტებისთვის
დისკურსი გადასცა ან მისი ორმოცდახუთი წლის განმავლობაში სამონასტრო წესით
დანიშნა, მისი ერთგული და მოწოდებული ბერები, სიტყვა სიტყვის მეხსიერებაში. ამგვარად, ბუდას სიტყვები სწორად იყო დაცული და სავარაუდოდ, მასწავლებლის მოსწავლეზე ზეპირად გავიდა. ზოგიერთი
ბერები, რომლებმაც მოისმინეს Buddha- ს ქადაგების პირობა, იყვნენ Arahants
და, შესაბამისად, “სუფთა პირობა” თავისუფალია ვნება, ცუდი ნება და ილუზია
და, შესაბამისად, ეჭვი არ იყო, რომ შეინარჩუნოს ბუდას სიტყვები. ამგვარად, მათ უზრუნველყვეს, რომ ბუდას სწავლებები სანდოობის შენარჩუნებას დაემორჩილებოდნენ.

იმ
მონაწილებსაც კი, რომლებსაც ჯერ არ მიუღწევიათ არაჰანჰანჰჰუდი, მაგრამ
მიაღწიეს სიღრმისეულ პირველ სამ ეტაპად და ძლიერი, retentive მოგონებები
შეიძლება ითქვას, რომ სიტყვა ბეთჰოვას მიერ ქადაგებდა და ბუდას სწავლების
ღირსეული მზრუნველი იქნებოდა. ერთ-ერთი ასეთი ბერი იყო ადანდა, რჩეული დამსწრე და ბუდის მუდმივი თანამგზავრი ბოლო ოცდახუთი წლის განმავლობაში. Ānanda იყო ძალიან ინტელექტუალური და საჩუქრად უნარი გვახსოვდეს რასაც ის მოისმინა. მართლაც,
მისი სურვილი იყო, რომ ბუდა ყოველთვის ყველა მის დისკურსს შეეხებოდა და
მიუხედავად იმისა, რომ ის ჯერ არრაჰანტა არ ყოფილა, იგი სიტყვისა და
სიტყვისათვის სიტყვისა და ბასის ქადაგების სიტყვებით იყო ნათქვამი,
რომლითაც მან ბერები, მონაზვნები და მისი მიმდევრები გააფრთხილა. ამ ნიჭიერებისა და ერთგული ბერების კომბინირებულმა ძალისხმევამ
შესაძლებელი გახადა დმამისა და ვინანისთვის, როგორც ბუდას მიერ მისი
ორიგინალურ სახელმწიფოში შესწავლილი.

Pali
Tipiṭaka და მისი მოკავშირე ლიტერატურა არსებობს ბუდას მიერ გამოვლენილი
სუფთა Dhamma კეთილშობილური და განმათავისუფლებელი გზა. ეს გზა საშუალებას აძლევს ყველას, ვინც მას დაიცვას მშვიდობიანი და ბედნიერი ცხოვრება. მართლაც,
ამ დღეს და ასაკში ჩვენ ვართ ბედნიერი, რომ ბუდის ნამდვილი სწავლებები
მომავალ თაობებს შეინარჩუნონ საუკუნეების მანძილზე მისი დადგენილ
მოწაფეების კეთილსინდისიერი და თანმიმდევრული ძალისხმევით. ბუდამ
თავის მოწაფეებს უთხრა, რომ როდესაც ისინი აღარ იყვნენ მათ შორის,
აუცილებელი იყო, რომ საჰარა ერთობლივად მოეწყოს დმამის კოლექტიურად,
კერძოდ, ასწავლიდა. ამ
ინსტრუქციის შესაბამისად, პირველმა უხუცესებმა სათანადოდ მოუწოდეს საბჭოს
და სისტემატურად უბრძანეს ყველა ბუდას დისკურსს და სამონასტრო წესებს,
შემდეგ კი ერთგულად შეახსენეს სიტყვა სიტყვისთვის სიტყვით.
ტიპტიკაში შემავალ სწავლებებს ასევე უწოდებენ უხუცესთა დოქტრინას. ეს დისკურსების რაოდენობა რამდენიმე ასეული იყო და ყოველთვის დაიწერა სიტყვა სიტყვისთვის, მას შემდეგ, რაც პირველი საბჭო მოიწვია. შემდგომში,
უფრო მეტი საბჭო მოუწოდა რიგი მიზეზების გამო, მაგრამ ყველა მათგანს ბუდას
სწავლების მთელი ორგანო ყოველთვის ახსოვდა საჰახის მონაწილეებმა,
კონცერტით და სიტყვის სიტყვებით. პირველი
საბჭო შედგა ბაბუის მაჰარაპარინბანის მიღებიდან სამი თვის შემდეგ და
ხუთივე მოჰყვა მას, რომელთაგან ორი მოიწვიეს მეცხრამეტე და მეოცე
საუკუნეებში. ამ კოლექტიურმა რეაქციებმა, რომლებიც ამ დმამის საბჭოებში ბერები იყვნენ, ცნობილია როგორც “დჰამას საჰიტი”, დმმას რექვითაციები. ისინი
იმდენად გამოირჩევიან, რომ პირველმა დჰამას საბჭოში შექმნილ პრეცედენტთან
დაკავშირებით, როდესაც ყველა სწავლა პირველი იყო საჰახის უხუცესით და
შემდეგ კვლავ კრებაში შეკრებილ ყველა ბერკეტს სთხოვა. წაკითხვისას გაირკვა, რომ ავთენტიკურია, როდესაც და მხოლოდ მაშინ, როცა საბჭოს წევრებმა ერთხმად დაამტკიცეს. შემდეგნაირად არის ექვსი საბჭოს მოკლე ისტორია.

პირველი საბჭო

მეფე ათათაშატუმა პირველი საბჭო დააფინანსა. იგი მოიწვია 544 ბ. ბარაკანის გარდაცვალებიდან სამი თვის შემდეგ რატაგჰაჰაას გარეთ მდებარე სატაპაჰიას მღვიმეში. ამ ისტორიული შეხვედრის დეტალური ანგარიში შეგიძლიათ იხილოთ ვინას ფიტას კულისლავში. ამ
ჩანაწერის მიხედვით, ინციდენტი, რომელიც ედუარდ მაკაკასპას ამ
შეხვედრისკენ მოუწოდებდა, იყო მისი მოსმენა ბერკეტების ცხოვრების მკაცრი
წესის შესახებ. ეს რა მოხდა. Buddha-
ს ყოფილი ბლაგვი, რომელმაც ბაბუის გარდაცვალების შემდეგ განაცხადა, რომ
Buddha- ი გაძევებული იყო, ბუდას მიერ დაწესებული ყველა წესის დაცვით. ბევრი ბერები ბაბუის ჩაბარებას აპროტესტებდნენ და ღრმად გაბრაზდნენ. თუმცა, უფროსმა მაჰაკასამამ თქვა, რომ სუბჰადმა თქვა: “საკმარისია შენი მორჩილება, არ იტანჯოთ, ნუ შეგეშინდებათ. ჩვენ კარგად ჩამოვრჩებით ამ დიდ რეკლუზიას (ბუდას). ჩვენ
ვიტანჯეთ, როცა თქვა: “ეს დასაშვებია თქვენთვის, ეს არ არის ნებადართული”,
მაგრამ ახლა ჩვენ შეგვიძლია გავაკეთოთ, როგორც ჩვენ მოგვწონს და ჩვენ არ
უნდა გავაკეთოთ ის, რასაც არ მოსწონთ “. Mahakassassa
იყო შეშფოთებული მისი შენიშვნა და ეშინოდა, რომ Dhamma და Vinaya შეიძლება
დაზიანებულია და არ გადარჩება ხელუხლებელი, თუ სხვა ბერები იყო მოიქცეს
როგორც Subhadda და ინტერპრეტაცია Dhamma და Vinaya წესები, როგორც ისინი
კმაყოფილი. ამის თავიდან ასაცილებლად მან გადაწყვიტა, რომ დაცული უნდა იყოს დაცული და დაცული. ამის დასასრულს Saṅgha- ის დამტკიცების შემდეგ მან მოუწოდა საბჭოს ხუთას არარაფანტს. ამნაირად უნდა შედიოდეს ამან, რომ მან მოიწვია საკრებულოს თავმჯდომარეობის დროს. ელდარ მაჰაკასასის მეთაურობით, ხუთასი აჰარანტური ბერები საკრებულოში წვიმიანი სეზონის დროს შეხვდნენ. პირველი, რაც მაჰაკასასამ გააკეთა, იყო კითხვის უდანაშაულობის შესახებ ვინანის დღეს, სავარაუდოდ მონასტური წესით. ეს ბერი კარგად იყო საკმარისი იმისათვის, რომ ბუდა მან მთელი ვიენას თავად ისწავლა. უპირველეს
ყოვლისა, ხანდაზმულმა მაკაკასამ მას კონკრეტულად განუმარტა, რომ პირველი
დანაშაულის შესახებ [pārājika], რაც შეეხება სუბიექტს, შემთხვევა,
პიროვნება, გამოცხადება, გამოცხადების განმეორება, დანაშაული, დანაშაული. Upali გააკეთა მცოდნე და ადეკვატური პასუხი და მისი შენიშვნები შეხვდა ერთსულოვანი დამტკიცების თავმჯდომარე Saṅgha. ამდენად, ვინანას ოფიციალურად დამტკიცდა.

ხანდაზმულმა მაკაკუპაპმა ყურადღება გაამახვილა დმანში დაკავშირებული ყველა საკითხში მისი რეპუტაციის ექსპერტიზის საფუძველზე. საბედნიეროდ, საბჭოს წინაშე შეკრების წინა ღამეს, ანანდა მიიღო Arahantship და შეუერთდა საბჭოს. ამრიგად,
ხანდაზმულმა მაჰაკასამპას შეეძლო კითხვის ნიშნის ქვეშ დუმამის შესახებ
სრული ნდობით დაუსვა კითხვა ბუდას ქადაგების კონკრეტული მითითებით. დმამზე
დაკითხვას ცდილობდა, გადაემოწმებინა ის ადგილი, სადაც ყველა დისკურსს
პირველად ქადაგებდა და პირი, რომელსაც ისინი მიმართავენ. ანანდა,
რომელიც მისი სიტყვის სრულყოფილი მეხსიერების დახმარებით იყო შესაძლებელი,
უპასუხოდ უპასუხებდა და ამიტომ დისკურსები შეხვდნენ საჰახას ერთსულოვან
თანხმობას. პირველმა
საბჭომ ასევე მისცა თავისი ოფიციალური ბეჭედი დამტკიცების შესახებ
მინიჭების შესახებ მცირე და ნაკლები წესების შესახებ, და მათი დამტკიცების
შესახებ დამტკიცების შესახებ. მან
ბარგის შვიდი თვე დასჭირდა მთელ ვინანას და დმამს და იმ ბერები, რომლითაც
საკმარისი მოგონებები შეინარჩუნა ყველაფრისა, რაც იყო წაკითხული. ეს
ისტორიული პირველი საბჭო ცნობილი გახდა, როგორც პააკატატიკა, რადგან მასში
მონაწილეობა მიიღო ხუთას ასეულმა განმანათლებლმა არარაფანტმა.

მეორე საბჭო

მეორე საბჭო ბუდის Parinibbāna- ს შემდეგ ასი წლის შემდეგ, “ათი ქულების” სერიოზული დავის მოგვარებისკენ მოუწოდა. ეს არის მინიშნება ზოგიერთ ბერკეტს, რომელიც არღვევს ათი უმნიშვნელო წესს. მათ მიეცათ:

1. მარილის საყვირი.
2. შუადღის შემდეგ ჭამა.
3. ჭამა ერთხელ და მერე კვლავ სოფელში მოწყალებას.
4. ერთსა და იმავე ადგილას მცხოვრებ ბუსებთან ერთად Uposatha ცერემონიალის ჩატარება.
5. იმ შემთხვევაში, როდესაც კრება არასრულყოფილი იყო ოფიციალური მოქმედებების განხორციელებისას.
6. გარკვეული პრაქტიკის შემდეგ, რადგან ეს გაკეთდა ერთი მასწავლებლის ან მასწავლებლის მიერ.
7. ჭამა რძის რძე შემდეგ ერთი შუადღის კვება.
8. სასმელი სასმელი ადრე სანამ ფერმენტირებული იყო.
9. გამოყენებით rug რომელიც არ იყო სწორი ზომა.
10. ოქროსა და ვერცხლის გამოყენებით.

მათი
შეცდომები გახდა საკითხი და გამოიწვია ძირითადი დაპირისპირება, რადგან ამ
წესების დარღვევა ფიქრობდა, რომ ეწინააღმდეგებოდა ბუდას თავდაპირველ
სწავლებებს. მეფე ქაცოკა მეორე საბჭოს მფარველი იყო და შეხვედრა შედგა ვესულში შემდეგი გარემოებების გამო. ერთ
დღეს, როდესაც ვენალის მაჰავანას გროვზე მოინახულა, უფროსი იასამ იცოდა,
რომ ვაჟების დიდი ჯგუფი, რომლებიც ცნობილია, როგორც ვაჟები, არღვევდნენ იმ
წესს, რომელიც აკრძალული იყო ოქროსა და ვერცხლის მორჩილებაზე, რომელიც ღიად
ითხოვდა მათ შვებულებისგან. მან
დაუყოვნებლივ გააკრიტიკა მათი ქცევა და მათი პასუხი იყო იმისთვის, რომ მის
უკანონო შემოსავლების წილი შესთავაზო იმ იმედს, რომ ის გაიმარჯვებდა. უხუცესი იასამ, მიუხედავად იმისა, უარი თქვა და განდევნა მათი ქცევა. ბერები დაუყოვნებლივ უჩიოდნენ მას შერიგების ფორმალურ ქმედებაში და დაადანაშაულეს, რომ მას ბრალი დასდეს. უხუცესმა
იასამ შეასრულა თავის თავს ერთგული მრევლი, მაგრამ ამავე დროს დარწმუნდა,
რომ ვიჯინიის ბერები არასწორი აღმოჩნდნენ ბუდას სიტყვებზე დაყრდნობით,
ოქროსა და ვერცხლის მიღებასთან დაკავშირებით აკრძალვის აკრძალვის შესახებ. ლეონემ
დაუყოვნებლივ გამოთქვა უხუცესი იასის მხარდაჭერა და უაზიური ბერები
ბოროტმოქმედებებსა და ერეტიკოსებს გამოუცხადეს: “უხუცესი იზა მარტო
ნამდვილი ბერია და შაკიანი შვილია. ყველა დანარჩენი არ არის ბერები, არა საკიან შვილები “.

გაბრაზებულმა
და უცვლელმა ვაჟჟიანმა ბერებმა მაშინ გადაინაცვლეს იასას თერას დანარჩენი
დანარჩენი Saṅgha- ს თანხმობის გარეშე, როდესაც ისინი იცოდნენ მისი
შეხვედრის შედეგების შესახებ. უხუცესი
იასამ, მიუხედავად იმისა, რომ გაიქცა მათი მზრუნველობა და წავიდა
ბარაკებში სხვა ადგილას, ვინმემ მხარი დაუჭირა თავის მართლმადიდებლურ
ხედებს ვინანას შესახებ. სამოას
ტყეში მცხოვრები ბებიები პავასა და ოთხმოცდაათი ბერი, რომლებიც ავანტის
სამხრეთიდან იყვნენ, რომლებიც იმავე ხედვით იყვნენ, შესთავაზეს, რომ
დაეხმარონ მას ვინინაის კორუფციის შესამოწმებლად. მათ
ერთად გადაწყვიტეს სორიაში წასვლა, რათა მას მხარი დაეჭირა, რადგან ის
ძალიან პატივსაცემი ბერია და დმამისა და ვინანას ექსპერტი. როგორც
კი ვაჟის ბერები გაიგეს, მათ ასევე მოიძიებდნენ სალაროების მხარდაჭერას,
რამაც მას ოთხი რეკვიზიტი შესთავაზა, რაც მან დაუყოვნებლივ უარი თქვა. ეს ბერები მაშინვე ცდილობდნენ, გამოიყენონ იგივე საშუალებები, რომ მოინათლო Revata- ის დამსწრეთა, Venerable Uttara- ს. თავდაპირველად
მან შეასრულა თავისი შეთავაზება, მაგრამ ისინი მტკიცედ აღიარებდნენ მის
შეთავაზებას და ამბობდნენ, რომ როდესაც ბუდასთვის განკუთვნილი რეკვიზიტები
არ მიუღიათ მისგან, ანნადა უნდა დაეთანხმოს მათ და ხშირად ეთანხმებიან ამის
გაკეთებას. Uttara შეიცვალა მისი გონება და მიღებული რეკვიზიტები. მას
შემდეგ მოუწოდა შეთანხმდნენ წასულიყვნენ და დაერწმუნებინათ საცოდავი
რევატა, რომ ვაჟის ბერები სინამდვილეში ჭეშმარიტების დინამიკები და დმამის
დამფუძნებლები იყვნენ. მხცოვანი Revata დაინახა მათი ruse და უარი მხარი დაუჭიროს მათ. მან მაშინ გაათავისუფლა Uttara. იმისათვის,
რომ ერთხელ და სამუდამოდ განეხორციელებინათ, სასიცოცხლო რევატა ურჩია, რომ
საკრებულომ უნდა მოიწვიოს Vāḷikārāma- სთან ერთად კითხვების დასმა იმ
უხუცესების უმრავლესობის, თერა საბაჯახამის ათი დანაშაულის შესახებ. მას შემდეგ, რაც მისი აზრით, რვა ბულის კომიტეტი მოისმინა, მისი ამომრჩეველმა გადაწყვიტა ხმა. რვა
ბერი, რომელსაც ეწოდა, ესენი იყვნენ ვენერაბს საბაკამი, საჰახები,
ხუჟასებჰიტა და ვაშაბამაგიკა, აღმოსავლეთიდან და ოთხი ბერები
დასავლეთისგან, ვენერაბლა რევატა, სამბუთა-საანავასი, იას და სუმა. ისინი დეტალურად განიხილავდნენ რავატავას, როგორც შეკითხვას, და პასუხს სვამს კითხვებს. დებატების განხილვის შემდეგ რვა ბერი გადაწყვიტა ვაჟის ბერების წინააღმდეგ და მათ განაჩენი გამოცხადდა. შვიდი
ასეული ბერი გადაწვა დმამსა და ვინანას და ეს სასიმღერო ცნობილი გახდა,
როგორც სთათათი, რადგან შვიდი ასეული ბერი მონაწილეობდა. ეს
ისტორიული საბჭო ასევე მოუწოდა Yasatthera Sangti, რადგან მთავარი როლი
Elder Yasa ითამაშა მას და მისი ენთუზიაზმი დასაცავად Vinaya. ვაჟის ბერები კატეგორიულად უარი ეთქვათ საბჭოს გადაწყვეტილების მიღებაზე და უპირისპირდებოდათ იქ, რომელსაც “მაჰასეგითი” ეწოდა.

მესამე საბჭო

მესამე საბჭომ პირველ რიგში მოაწყო კორუფციის საჰარა და გაყალბებული ბერები, რომლებმაც აქციები გამართეს. საბჭომ მოიწვია 326 ბ.კ. ასოხარაში პაპალიპუტაში იმპერატორის ასოკოს პატრონაჟით. იგი ხელმძღვანელობდა უხუცესი მგალგალიპუტა ტიასს და ამ საბჭოს მონაწილეობა მიიღო ათასმა ბილმა. ტრადიციას აქვს ის, რომ ასოკამ თავისი ტახტის მოპოვება შეძლო თავისი
მამის შვილის სისხლიდან, თავისი ძმის, თისა კუმარის გადასარჩენად, რომელიც
საბოლოოდ მიიღო ბრძანებები და მიღწეული არაჰანსპირობა.

ბუდას “მაჰაპარნიბბაბას” შემდეგ ასუკე ორმოცდამეათე წლის განმავლობაში მოიპოვა. თავდაპირველად მან დააპატიმრა მხოლოდ დმამსა და საჰახას, ასევე სხვა რელიგიური სექტორის წევრებიც, როგორც მამამისი მანამდე გააკეთა. თუმცა ეს ყველაფერი შეიცვალა, როდესაც იგი შეხვდა ღვთისმოსავი ახალბედა ბერი ნიგროდას, რომელმაც მას აპატადა-ვაგას უქადაგა. ამის შემდეგ მან შეწყვიტა სხვა რელიგიური ჯგუფების მხარდაჭერა და მისი ინტერესი და დაუმთავრებლად. მან
გამოიყენა თავისი უზარმაზარი სიმდიდრე აშენება, ამბობენ, ოთხმოცდათოთხმეტი
ათასი პაგოდა და ვიჰარა და საყრდენი მხარს უჭერენ ბაიკუსს ოთხი
რეკვიზიტით. მისი ვაჟიშვილი მაჰინდა და მისი ქალიშვილი საჰამეტი დაინიშნა და აღიარეს საჰახაში. საბოლოო ჯამში, მისი გულწრფელობა სერიოზულ პრობლემებს წარმოადგენდა. დროთა
განმავლობაში ბრძანება შეაღწია არაკეთილსინდისიერ მამაკაცებს, რომლებიც
აქცენტურ შეხედულებებს ატარებდნენ და ვინც ბრძანებით იზიდავდნენ
იმპერატორის გულუხვი დახმარების გამო და სურსათის, ტანსაცმლის,
თავშესაფრისა და მედიცინის ძვირადღირებულ შეთავაზებას. არადამაჯერებელი,
ხარბ მამაკაცები, რომლებსაც არასწორი შეხედულებები ეყარათ, შეეცადა
ბრძანება გაეღოთ, მაგრამ ჩაითვალა კოორდინაციისთვის უვარგისი. მიუხედავად
ამისა, მათ მოახერხეს თავიანთი შთამომავლებისთვის იმპერატორის სიკეთისთვის
გამოყენებისა და ძვირფასი ტანსაცმლის გამოყენების შესაძლებლობა და
შეუერთდნენ წესრიგს, შესაბამისად, Saṅgha- ს პატივისცემა შემცირდა. როდესაც ეს მოხდა სინამდვილეში, ზოგიერთი ნამდვილი ბერი უარი თქვა
განკარგულებაში გაწმენდილი ან გაწმენდილი, ხოლო კორპორატიული ბანაკის
კორპუსში.

როდესაც
იმპერატორმა გაიგო ამის შესახებ, ის ცდილობდა სიტუაციის გამოსწორებას და
ერთ-ერთმა მინისტრმა ბარაკებს გაუგზავნა ბრძანება, რომ ისინი ცერემონიაზე
ასრულებდნენ. თუმცა, იმპერატორმა მინისტრს კონკრეტული ბრძანებები არ მისცა, თუ რა საშუალებებით უნდა გამოიყენებოდეს მისი ბრძანება. ბერებმა უარი თქვეს ცერემონიალზე დაყრდნობით თავიანთი ყალბი და “ქურდული” კომპანიების (მათიასინავასკა) კომპანიაში. გაბრაზებულმა
გაბრაზებულმა მღვდლებმა მჯდომარე ბერკეტების ხაზი ჩამოაყალიბეს და ხმალი
მიიტანეს, თავიანთი თავი დაიკავეს მეფის ძმა, ტისაში, რომელიც დანიშნულ
იქნა. შეშინებულმა
მინისტრმა შეაჩერა სასაკლაო დარბაზი და გაიქცა დარბაზში და შეატყობინა
იმპერატორ ასოკას, რომ გაბრაზებული და დაარღვიოს, თუ რა მოხდა და
მკვლელობის ბრალდებით დაადანაშაულა. მან მოითხოვა თერა მოგალპუტტას ტიასას რჩევა. მან შესთავაზა, რომ აქტიურ ბერები განდევნეს ბრძანებით და მესამე სხდომა მოიწვევა დაუყოვნებლივ. ასე იყო, რომ იმპერატორის მეფობის მეჩვიდმეტე წელს დაიბარეს მესამე საბჭო. თერა
მოლაგალპუტა ტიასამ სამართალწარმოება ჩაატარა და სამოცდაათი ათასი
მონაწილისგან ერთი ათასი ბერები აირჩიეს დჰმის ტრადიციული რეპეტიციისა და
ვიენაასთვის, რომელიც ცხრა თვის განმავლობაში გაგრძელდა. თავად იმპერატორმა ბუდას სწავლებების შესახებ მრავალი მონასტერიდან ეჭვქვეშ დააყენა. ისინი, ვინც არასწორი შეხედულებები ეკავათ და დაუყოვნებლივ გამოაძევეს Saṅgha. ამგვარად, ბიქხუს საჰახას ერეტიკისა და ბოგიუს ბოჰკუსისგან გაწმენდა.
ამ საბჭომ კიდევ რამდენიმე მნიშვნელოვანი რამ მოიპოვა. უხუცესი მგალპილთტას ტიას, რათა მხედველობაში იქნეს ბევრი მწვალებლობა და დააფინანონ დმმა სუფთა დაცვა, შეასრულა წიგნი “კათათათუ”. ეს
წიგნი შედგება ოცდასამივე თავები და არის დისკუსიის კრებული (kathā) და
ფილოსოფიურ საკითხებზე სხვადასხვა სექტორის მიერ გამართული აქტუალურ
შეხედულებების უარყოფა. აბიდაჰამა პიტაკის შვიდი წიგნის მეხუთეა. საბჭოს წევრები ასევე მისცეს სამეფო ბეჭის დამტკიცების Buddha დოქტრინა, დასახელებისგან Vibhajjavāda, დოქტრინა ანალიზი. ეს იდენტურია დამტკიცებული Theravada დოქტრინა. ერთ-ერთი
ყველაზე მნიშვნელოვანი მიღწევა ამ დჰამის შეკრებისა და ერთი, რომელიც
საუკუნეების მანძილზე ნაყოფს აძლევდა, იყო იმპერატორის მიერ მონასტრების
გაგზავნა, კარგად გათვითცნობიერებული ბუდას დჰამასა და ვინანას, ვისაც
შეეძლო გულით ისწავლა ცხრა სხვადასხვა ქვეყანაში. დმმადუთა მონასტერში შედიოდა სასიხარულო მაჟჰანტიკა თერა, რომელიც გაემგზავრა კასტიმსა და განდრაში. მას სთხოვეს, რომ ქადაგებდა დჰამს და იქვე დაესვა ბერები. სასიხარულო
Mahādava გაიგზავნა Mahinsakamaṇḍaḷa (თანამედროვე Mysore) და venerable
Rakkhita თერა იყო გაგზავნილი Vanavasi (ჩრდილოეთ Kanara სამხრეთით
ინდოეთის.) საუცხოო Yonaka Dhammarakkhita თერა გაიგზავნა ზემო Aparantaka
(ჩრდილოეთ Gujarat, Kathiawar, Kutch და Sindh] .

სასიხარულო
მაჰარაქითტა თერა წავიდა იონაკა-ლოკაში (ლონიანელთა, ბაქტერიებისა და
ბერძნების მიწა). ზაქარია მაჯჯიმა თერა მივიდა ჰავავანტას (მის მიმდებარე
ტერიტორია). მიანმა]. სასიხარულო
მასტიან თერა, სასიცოცხლო ესთია თერა, სასიამოვნო სამია თერა, სალბალა
სამრალა თერა და სასიმღებო Bhaddasāla Thera გადაეგზავნა ტამბაპუნა (ახლა
შრი ლანკა). ამ ბერების დამას მისიამ წარმატებით შეძლო და დიდი ხნის განმავლობაში
დიდი ნაყოფი გამოიღო და დიდ ხანს მიაღწია ამ მიწების ხალხთა დემამის
საჩუქრით და მათი ცივილიზაციათა და კულტურის გავლენა.

დმამის გავრცელებით, ბუდას სიტყვებით, ინდოეთი მოვიდა ვიზავაგურა, როგორც მსოფლიოს მასწავლებელი.

მეოთხე საბჭო

მეოთხე საბჭო ტამბაპანი [შრი-ლანკაში] 29 ბ. მეფე ვაწათაგამანის პატრონაჟით. მისი
მოწვევის მთავარ მიზეზად იყო რეალიზაცია, რომელიც ახლა უკვე შეუძლებელი
იყო ბერების უმრავლესობისთვის, რათა მათ შეენარჩუნებინათ მთელი ტიპატკა,
მათ მოგონებებში, როგორც ადრე ყოფილან პატივიანი მაინდინალისთვის და
მათთვის, ვინც მალევე მიჰყავდათ. ამიტომ,
როგორც ხელოვნების წერის, ამ დროისათვის განვითარებული არსებითად, მას
ეგონა მიზანშეწონილი და აუცილებელი ჰქონდეს მთელი სხეულის Buddha სწავლების
დაწერილი. მეფე ვაწათაგამანი მხარს უჭერდა ბერი იდეას და საკრებულო კონკრეტულად ჩატარდა ტიპითკაის დაწერის მიზნით. აქედან
გამომდინარე, რომ ნამდვილი დმმა, შესაძლოა, შენარჩუნებული ყოფილიყო,
ბრწყინვალე მაჰარახიტა და ხუთეულმა ბრამმა ბუდას სიტყვები შეახსენა და
პალმის ფოთლებზე დაწერა. ეს
აღსანიშნავი პროექტი ჩატარდა მღვიმის სახელწოდებით, ალოკა ლენა, რომელიც
მდებარეობს უძველესი მეწყრის მიმდებარე ტერიტორიაზე, რა არის ახლა Matale-
ში. ამდენად, მიზნად ისახავდა საბჭოს მიზანს და უზრუნველყოფდა ავთენტური დმანის წერილობით დაცვას. მოგვიანებით, მეთვრამეტე საუკუნეში, მეფე Vijayarājasīha ჰქონდა გამოსახულებები Buddha შექმნილი ამ გამოქვაბულში.

მეხუთე საბჭო

მეხუთე საბჭო შედგა მაანდალაში, ბირმა, რომელიც ცნობილია როგორც მიანმარმა 1871 წელს ა. მედონ მეფის მეფობის დროს. ამ
შეხვედრის მთავარ ამოცანას წარმოადგენდა ბუდის ყველა სწავლება და
დეტალურად შეისწავლა, თუ ვინმემ შეცვალა, დამახინჯებული ან დაეცა. იგი
ხელმძღვანელობდა სამი უხუცესის, სასიხარულო Mahāthera Jāgarābhivašsa,
Venerable Narindābhidhaja და სასიცოცხლო Mahāthera Sumagalgalāma კომპანია
ორი ათასი ოთხმოცდაათი ბერები (2,400). მათი ერთობლივი დჰამის რეციდივა ხუთ თვე გაგრძელდა. ეს
იყო ასევე საბჭოს მუშაობა, რათა გამოიწვიოს მთლიანი Tipiṭaka დაიწერება
შთამომავლობის შვიდი და ოცდარვა მარმარილოს ფილები მიანმარის Script in
შემდეგ მისი recited დასრულდა და ერთხმად დაამტკიცა. ეს
მონუმენტური ამოცანა გაკეთდა ორი ათას ოთხას ოთხმოცდაათიან ბერით და
მრავალი გამოცდილი ხელოსანი, რომლებმაც თითოეულ ფირფიტაზე დამონტაჟებული
იყვნენ მშვენიერი მინიატურული “პიტაკის” პაგოდაში სპეციალური ადგილი,
რომელიც მედონდონის კუტუდა პაგოდას საფუძველი იყო, Hill, სადაც ამ ე.წ. “ყველაზე დიდი წიგნი მსოფლიოში”, დგას ამ დღეს.
მეექვსე საბჭო

მეექვსე
საბჭო მოუწოდა ყაბალას Yangon in Yangon, ყოფილი Rangoon 1954 წელს,
ოთხმოცი სამი წლის შემდეგ მეხუთე ერთი გაიმართა Mandalay. იგი სპონსორობდა ბირმიის მთავრობის ხელმძღვანელობით პრემიერ მინისტრი, საპატიო U Nu. მან
დააჯილდოვა მაჰას პაასნა გუჰას მშენებარე დიდი მღვიმე, რომელიც აშენებული
იყო მიწის ნაკვეთიდან, როგორც ინდოეთის სთაფანნი მღვიმე - პირველი დჰამას
საბჭოს საიტია. მისი
დასრულების შემდეგ, საბჭო 1954 წლის 17 მაისს შეიკრიბა. როგორც წინა
საკრებულოების შემთხვევაში, პირველი მიზანი იყო, რომ დაამტკიცოს და
შეინარჩუნოს ნამდვილი დჰამი და ვინია. თუმცა ეს იმდენად უნიკალური იყო, რომ მასში მონაწილეობდნენ ბერები, რვა ქვეყნიდან. ამ
ორ ათას ხუთასი მათგანმა თრევადას ბერები მიანმა, კამბოჯა, ინდოეთი,
ლაოსი, ნეპალი, შრი-ლანკა, ტაილანდი და ვიეტნამიდან ჩამოვიდნენ. დაგვიანებული
მაჰასის საჰაზა დაინიშნა კეთილშობილი ამოცანის დაკმაყოფილება სასიცოცხლო
მნიშვნელობის ბადანტა ვიციტასარაბითას თამითაკადარ დუმამბაჰანკარიას
შესახებ, რომელმაც უპასუხა და დამაკმაყოფილებლად უპასუხა. იმ დროისათვის ამ საბჭოს სხდომაზე ყველა მონაწილე ქვეყანას ჰქონდა Pali Tipiṭaka მათი მშობლიურ სკრიპტებში, გარდა ინდოეთისა.

დმმაის
საღვთო წერილის ტრადიციული რეციდივა ორი წლის განმავლობაში შედგა, რომლის
დროსაც ტიპითკა და მისი მოკავშირე ლიტერატურა ყველა სკრიპტში იყო
გამოკვლეული. აღინიშნა რაიმე განსხვავებები, საჭირო იყო შესწორებები და ყველა ვერსიის შემდეგ მოხდა. საბედნიეროდ, აღმოჩნდა, რომ არც ერთი ტექსტის შინაარსი არ იყო დიდი განსხვავება. საბოლოოდ,
მას შემდეგ, რაც საბჭომ ოფიციალურად დაამტკიცა, Tipiṭaka- ის ყველა ტომი
და მათი კომენტარები მომზადდა თანამედროვე პრესისთვის და გამოქვეყნდა
მიანმარის (ბირმული) სცენარში. ეს აღსანიშნავი მიღწევა შესაძლებელი გახდა ორი ათას ხუთასი ბერგისა და მრავალრიცხოვანი ადამიანების ძალისხმევით. მათი მუშაობა დასრულდა 1956 წლის მაისში, ორნახევარი წლის შემდეგ უფალმა Parinibbāna მიიღო. ამ საბჭოს საქმიანობა მთელი ბუდისტური სამყაროს წარმომადგენლების უნიკალური მიღწევა იყო. Tipiṭaka- ის ვერსია, რომელიც მას წარმოადგენდა, აღიარებდა, რომ
ჭეშმარიტი სწავლობდა გოთამას ბუდას და დღემდე ყველაზე ავტორიტეტული გაწევის
შესახებ.

მემანმარ სკრიპტში დაიბეჭდა მეექვსე სანღაანის შემდეგ გამოცემული ტომები. ინდოეთის
ხალხთათვის მოცულობის გაზრდის მიზნით, ვიპასანის კვლევითი ინსტიტუტი
დაიწყო პროექტი, რომელიც 1990 წელს ტივანტაკას ათათჰააკთასა და ტისკასთან
ერთად, დევანგარში გამოაქვეყნა.

https://www.youtube.com/watch?v=W-hrBhA4XkM&t=588s
Gregorian Chants at 432Hz | 3 Hours of Healing Music

Meditative Mind
Published on Dec 17, 2015
Gregorian Chants at 432Hz | Very Soothing Healing Music with Orchestral Arrangement

For Awesome Meditations, Mantras, Chants and More, please subscribe to our channel here : http://www.youtube.com/subscription_c…

Gregorian chant is the central tradition of Western plainchant, a form
of monophonic, unaccompanied sacred song of the western Roman Catholic
Church. Gregorian chant developed mainly in western and central Europe
during the 9th and 10th centuries, with later additions and redaction.
Although popular legend credits Pope St. Gregory the Great with
inventing Gregorian chant, scholars believe that it arose from a later
Carolingian synthesis of Roman chant and Gallican chant.

Gregorian chants were organized initially into four, then eight, and
finally twelve modes. Typical melodic features include a characteristic
ambitus, and also characteristic intervallic patterns relative to a
referential mode final, incipits and cadences, the use of reciting tones
at a particular distance from the final, around which the other notes
of the melody revolve, and a vocabulary of musical motifs woven together
through a process called centonization to create families of related
chants. The scale patterns are organized against a background pattern
formed of conjunct and disjunct tetrachords, producing a larger pitch
system called the gamut. The chants can be sung by using six-note
patterns called hexachords. Gregorian melodies are traditionally written
using neumes, an early form of musical notation from which the modern
four-line and five-line staff developed. Multi-voice elaborations of
Gregorian chant, known as organum, were an early stage in the
development of Western polyphony.

NEW CD-ALBUM: Magical Mantras for Meditation: https://geo.itunes.apple.com/us/album…

►For more chakra meditation, mantra chanting and meditation music please subscribe our channel: http://www.youtube.com/subscription_c…

►Meditative Mind website: http://www.meditativemind.org

►Meditative Mind music: https://itunes.apple.com/artist/medit…

BEST OF MEDITATIVE MIND MUSIC AND CHANTS COLLECTION

☯Mantra Chanting Meditation Music - Playlist
https://www.youtube.com/playlist?list…

☯30 Days of Chants - Playlist
https://www.youtube.com/playlist?list…

☯Chakra Healing Meditations - Playlist
https://www.youtube.com/playlist?list…

☯Gurbani Meditation Music - Playlist
https://www.youtube.com/playlist?list…

☯Deep Sleep Meditation Music for 7 Chakras - Playlist
https://www.youtube.com/playlist?list…

☯Healing Frequencies Music - Playlist
https://www.youtube.com/playlist?list…
Executive producer
Meditative Mind
Music
Dilpreet Bhatia
Category
Music

Gregorian Chants at 432Hz | 3 Hours of Healing Music

Gregorian Chants at 432Hz | Very Soothing Healing Music with…

youtube.com

32) Classical German

32) Klassisches Deutsch

2622 Mi 16. Mai LEKTION

Bitte besuche:
http://sarvajan.ambedkar.org

Übersetzen Sie diese Google-Übersetzung in Ihrer Muttersprache mit
https://translate.google.com

Das ist deine Lektion

Von:
Analytic Insight Net - KOSTENLOSE Online-Tipiṭaka Forschung und
Praxis-Universität und verwandte NEWS durch http://sarvajan.ambedkar.org
in 105 KLASSISCHEN SPRACHEN

Email:
buddhaesa2us@gmail.com

http://www.palicanon.org/
Pali Canon Online

Die ursprünglichen Worte des Buddha
Der Ursprung des Pali Canon

“Angenommen,
ein Mönch würde sagen:” Freunde, ich hörte und empfing dies vom eigenen
Mund des Herrn: Das ist der Dhamma, das ist die Disziplin, das ist die
Lehre des Meisters. “Dann, Mönche, solltest du seine weder billigen noch
missbilligen Wörter. Dann,
ohne Zustimmung oder Ablehnung, sollten seine Worte und Ausdrücke
sorgfältig notiert und mit den Suttas verglichen und im Lichte der
Disziplin überprüft werden. Wenn
sie bei einem solchen Vergleich und einer Überprüfung nicht mit den
Suttas oder der Disziplin übereinstimmen, muss die Schlussfolgerung
lauten: “Gewiss ist dies nicht das Wort des Buddha, es wurde von diesem
Mönch falsch verstanden” und die Angelegenheit ist abzulehnen. Aber wenn man bei solchen Vergleichen und Überprüfungen feststellt,
dass sie den Suttas oder der Disziplin entsprechen, muss die
Schlussfolgerung lauten: “Sicherlich ist dies das Wort des Buddha, es
wurde von diesem Mönch richtig verstanden.”

- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Das große Vorübergehen, Buddhas letzte Tage
Die authentischen Lehren von Buddha Gotama wurden erhalten und überliefert und sind im Tipiṭaka zu finden. Das Pāli-Wort “Tipiṭaka” bedeutet wörtlich “die drei Körbe” (ti = drei + piṭaka = Sammlungen von Schriften). Alle Lehren des Buddha waren in drei Teile unterteilt.

1. Der erste Teil ist als Vinaya Piṭaka bekannt und enthält alle Regeln, die Buddha für Mönche und Nonnen festlegte.
2. Der zweite Teil heißt Suttaṅta Piṭaka und enthält die Diskurse.
3. Der dritte Teil ist als Abhidhamma Piṭaka bekannt und umfasst die psycho-ethischen Lehren des Buddha.

Es
ist bekannt, dass, wann immer der Buddha seinen ordinierten Jüngern
oder Laien-Anhängern einen Vortrag gab oder eine Mönchsherrschaft im
Laufe seines 45-jährigen Dienstes verordnete, seine anwesenden und
gelehrten Mönche, die damals anwesend waren, seine Lehren sofort
begingen Wort für Wort in Erinnerung. So wurden die Worte des Buddha genau bewahrt und wurden zu gegebener Zeit mündlich von Lehrer zu Schüler weitergegeben. Einige
der Mönche, die den Buddha persönlich predigen hörten, waren Arahants,
und so waren die ‘reinen’ frei von Leidenschaft, Böswilligkeit und
Verblendung und konnten daher ohne Zweifel die Worte des Buddha
bewahren. So stellten sie sicher, dass die Lehren des Buddha treu für die Nachwelt bewahrt wurden.

Sogar
jene hingebungsvollen Mönche, die Arahantahood noch nicht erreicht
hatten, aber die ersten drei Stufen der Heiligkeit erreicht hatten und
kraftvolle, zurückhaltende Erinnerungen hatten, konnten Wort für Wort in
Erinnerung rufen, was der Buddha gepredigt hatte, und so würdige Hüter
der Lehren Buddhas sein. Ein
solcher Mönch war Ānanda, der gewählte Begleiter und ständige Begleiter
Buddhas in den letzten fünfundzwanzig Jahren seines Lebens. Ānanda war hochintelligent und begabt mit der Fähigkeit, sich an alles zu erinnern, was er gehört hatte. In
der Tat war es sein ausdrücklicher Wunsch, dass der Buddha immer alle
seine Diskurse mit ihm in Verbindung bringt und obwohl er noch kein
Arahanta war, hat er absichtlich alle Predigten des Buddha, mit denen er
Mönche, Nonnen und seine Laienanhänger ermahnte, wortwörtlich in
Erinnerung gebracht. Die gemeinsamen Bemühungen dieser begabten und hingebungsvollen Mönche
machten es möglich, dass das Dhamma und Vinaya, wie es vom Buddha
gelehrt wurde, in seinem ursprünglichen Zustand erhalten wurden.

Der
Pāli Tipiṭaka und seine verwandte Literatur existiert als Ergebnis der
Entdeckung des edlen und befreienden Weges des reinen Dhamma durch den
Buddha. Dieser Weg ermöglicht allen, die ihm folgen, ein friedliches und glückliches Leben. In
der heutigen Zeit haben wir das Glück, dass die authentischen Lehren
des Buddha durch die gewissenhaften und konzertierten Bemühungen seiner
ordinierten Jünger für die kommenden Generationen bewahrt werden. Der
Buddha hatte zu seinen Jüngern gesagt, dass es, wenn er nicht mehr
unter ihnen war, wesentlich sei, dass die Saṅgha zusammenkommen sollten,
um den Dhamma gemeinsam zu rezitieren, genau wie er es gelehrt hatte. In
Übereinstimmung mit dieser Anweisung riefen die ersten Ältesten
ordnungsgemäß einen Rat und ordneten systematisch alle Diskurse und
klösterlichen Regeln des Buddha an und wiederholten sie dann getreulich
Wort für Wort im Konzert.

Die Lehren, die im Tipiṭaka enthalten sind, werden auch als Lehre der Älteren [Theravāda] bezeichnet. Diese Diskurse sind mehrere hundert und wurden seit der Einberufung des Ersten Rates Wort für Wort rezitiert. Später
wurden weitere Räte aus einer Reihe von Gründen berufen, aber bei jedem
von ihnen wurde der ganze Körper der Lehre des Buddha immer von den
Saṅgha-Teilnehmern gesprochen, Wort für Wort. Der
erste Rat fand drei Monate nach der Mahapinaribbāṇa-Erfüllung durch den
Buddha statt, gefolgt von fünf weiteren, von denen zwei im 19. und 20.
Jahrhundert einberufen wurden. Diese
kollektiven Rezitationen, die von den Mönchen auf all diesen
Dhamma-Räten durchgeführt wurden, sind als die “Dhamma Saṅgītis”, die
Dhamma-Rezitationen, bekannt. Sie
werden aufgrund des Präzedenzfalles auf dem Ersten Dhamma-Rat so
bezeichnet, als alle Lehren zuerst von einem Ältesten der Saṅgha
rezitiert wurden und dann erneut von allen Mönchen, die an der
Versammlung teilnahmen, im Chor gesungen wurden. Die
Rezitation wurde nur dann als authentisch beurteilt, wenn sie von den
Mitgliedern des Rates einstimmig angenommen worden war. Was folgt, ist eine kurze Geschichte der Sechs Räte.

Der Erste Rat

König Ajātasattu sponserte den Ersten Rat. Es wurde 544 v. Chr. Einberufen. in der Sattapaāāī-Höhle außerhalb von Rājagaha drei Monate nach dem Tod des Buddha. Ein ausführlicher Bericht dieses historischen Treffens findet sich im Cūllavagga des Vinaya Piṭaka. Nach
dieser Aufzeichnung war der Vorfall, der den Elder Mahākassapa
veranlaßte, dieses Treffen zu nennen, eine abfällige Bemerkung über die
strenge Lebensregel für Mönche. Das ist, was passiert ist. Der
Mönch Subhadda, ein ehemaliger Friseur, der spät im Leben ordiniert
hatte, als er hörte, dass der Buddha ausgelaufen sei, äußerte seinen
Groll darüber, dass er sich an alle Regeln halten müsse, die Buddha für
die Mönche festgelegt hatte. Viele Mönche beklagten das Ableben des Buddha und waren tief betrübt. Doch der Älteste Mahākassapa hörte Subhadda sagen: “Genug, deine Aufmüpfigen, sei nicht traurig, beklage nicht. Wir sind diesen großen Einsiedler (den Buddha) los. Wir
wurden gequält, als er sagte: “Das ist dir erlaubt, das ist dir nicht
erlaubt”, aber jetzt können wir tun, was wir wollen, und wir werden
nicht tun müssen, was wir nicht mögen. Mahākassapa
war durch seine Bemerkung alarmiert und fürchtete, dass der Dhamma und
der Vinaya korrumpiert werden könnten und nicht intakt überleben würden,
wenn andere Mönche sich wie Subhadda benehmen und die Dhamma und die
Vinaya Regeln nach Belieben interpretieren würden. Um dies zu vermeiden, entschied er, dass der Dhamma erhalten und geschützt werden muss. Zu diesem Zweck rief er, nachdem er die Zustimmung der Saṅgha erhalten hatte, fünfhundert Arahants zum Rat. Ānanda
sollte in dieses Projekt einbezogen werden, vorausgesetzt, dass er zum
Zeitpunkt der Einberufung des Konzils Arahanthood erlangte. Unter der Ältestenversammlung von Mahākassapa trafen sich die fünfhundert Arahant-Mönche während der Regenzeit zu einem Konzil. Das
erste, was Mahākassapa tat, war, den vordersten Kenner des heutigen
Vinaya, den Ehrwürdigen Upāli, über Einzelheiten der Klosterherrschaft
zu befragen. Dieser Mönch war für die Aufgabe gut geeignet, da der Buddha ihm den ganzen Vinaya selbst beigebracht hatte. Zunächst
einmal fragte ihn der Älteste Mahākassapa speziell nach dem Urteil über
den ersten Verstoß [pārājika], in Bezug auf das Thema, die Gelegenheit,
das eingeführte Individuum, die Verkündigung, die Wiederholung der
Verkündigung, die Beleidigung und den Fall der Nichtanerkennung. Delikt. Upāli
gab sachkundige und angemessene Antworten und seine Bemerkungen trafen
auf die einstimmige Zustimmung des präsidierenden Saṅgha. So wurde der Vinaya offiziell genehmigt.

Der
Älteste Mahākassapa wandte sich aufgrund seiner angesehenen
Sachkenntnis in allen Angelegenheiten, die mit dem Dhamma
zusammenhingen, seiner Aufmerksamkeit zu Ānanda zu. Glücklicherweise hatte Ānanda in der Nacht, bevor der Rat sich treffen sollte, Arahantschaft erlangt und trat dem Rat bei. Der
Älteste Mahākassapa war daher in der Lage, ihn mit voller Zuversicht
über den Dhamma mit besonderer Bezugnahme auf die Predigten des Buddha
zu befragen. Diese
Befragung über den Dhamma versuchte den Ort zu verifizieren, an dem
alle Vorträge zuerst gepredigt wurden und die Person, an die sie
gerichtet waren. Ānanda
konnte, unterstützt von seiner wortgetreuen Erinnerung, genau
antworten, und so trafen die Diskurse auf die einstimmige Zustimmung der
Saṅgha. Der
Erste Rat gab auch sein offizielles Gütesiegel für den Abschluss des
Kapitels über die Minder- und Minderbestimmungen und die Genehmigung
ihrer Einhaltung. Die
Mönche brauchten sieben Monate, um den ganzen Vinaya und das Dhamma zu
rezitieren, und jene Mönche, die genügend gute Erinnerungen hatten,
behielten alles, was rezitiert worden war. Dieser
historische erste Rat wurde als Paâcasatika bekannt, weil fünfhundert
vollständig erleuchtete Arahants daran teilgenommen hatten.

Der Zweite Rat

Der
Zweite Rat wurde einhundert Jahre nach Buddhas Parinibbāṇa berufen, um
einen ernsthaften Streit über die “Zehn Punkte” beizulegen. Dies ist ein Hinweis auf einige Mönche, die zehn Nebenregeln brechen. sie wurden gegeben:

1. Speichern von Salz in einem Horn.
2. Essen nach Mittag.
3. Einmal essen und dann wieder in ein Dorf gehen, um Almosen zu essen.
4. Halten der Uposatha-Zeremonie mit Mönchen, die in derselben Gegend wohnen.
5. Durchführung von Amtshandlungen, wenn die Versammlung unvollständig war.
6. Nach einer bestimmten Übung, weil es von einem Tutor oder Lehrer gemacht wurde.
7. Saueres Essen nach dem Mittagessen.
8. Verzehr starkes Getränk, bevor es fermentiert wurde.
9. Verwenden eines Teppichs, der nicht die richtige Größe hatte.
10. Verwenden von Gold und Silber.

Ihre
Missetaten wurden zu einem Problem und verursachten eine große
Kontroverse, da das Brechen dieser Regeln den ursprünglichen Lehren
Buddhas widersprach. König Kāḷāsoka war der Schirmherr des Zweiten Rates und das Treffen fand in Vesāli aufgrund der folgenden Umstände statt. Eines
Tages, beim Besuch des Mahāvana Grove in Veāsli, erfuhr Elder Yasa,
dass eine große Gruppe von Mönchen, die Vajjianer sind, gegen die Regel
verstoßen, die es Mönchen verbietet Gold und Silber anzunehmen, indem
sie offen von ihren Laien fragten. Er
kritisierte sofort ihr Verhalten und ihre Reaktion bestand darin, ihm
einen Teil ihrer illegalen Gewinne anzubieten, in der Hoffnung, dass er
gewonnen würde. Die Elder Yasa lehnte jedoch ab und verachtete ihr Verhalten. Die
Mönche verklagten ihn sofort mit einer formellen Aktion der Versöhnung
und beschuldigten ihn, ihre Laienanhänger beschuldigt zu haben. Der
Elder Yasa versöhnte sich dementsprechend mit den Laien-Devotees, aber
gleichzeitig überzeugte er sie davon, dass die Vijjian-Mönche falsch
gehandelt hatten, indem sie die Aussage des Buddha über das Verbot, Gold
oder Silber anzunehmen oder zu erbitten, zitiert hatten. Die
Laien drückten sofort ihre Unterstützung für den Älteren Yasa aus und
erklärten die Vajjian Mönche den Ungerechten und Häretikern und sagten:
“Der Ältere Yasa allein ist der wahre Mönch und Sākyan Sohn. Alle anderen sind keine Mönche, keine Sākyan-Söhne.

Die
hartnäckigen und reuelosen Vajjian Mönche bewegten sich dann, um den
Ehrwürdigen Yasa Thera ohne die Billigung des Rests der Saṅgha
auszusetzen, als sie von dem Ergebnis seines Treffens mit ihren
Laienverwandten erfuhren. Der
Älteste Yasa entging jedoch ihrer Kritik und suchte auf der Suche nach
Unterstützung von Mönchen aus anderen Ländern, die seine orthodoxen
Ansichten über den Vinaya bestätigten. Sechzig
von Wald bewohnte Mönche aus Pāvā und achtzig Mönche aus den südlichen
Regionen von Avanti, die derselben Ansicht waren, boten ihm an, ihm zu
helfen, die Verderbtheit des Vinaya zu überprüfen. Zusammen
beschlossen sie, nach Soreyya zu gehen, um den Ehrwürdigen Revata zu
konsultieren, da er ein hochverehrter Mönch und ein Experte für das
Dhamma und das Vinaya war. Sobald
die Vajjian Mönche dies erfuhren, suchten sie auch die Unterstützung
der Ehrwürdigen Revata, indem sie ihm die vier Requisiten anboten, die
er prompt ablehnte. Diese
Mönche versuchten dann, dieselben Mittel zu benutzen, um den Diener der
Ehrwürdigen Revata, den Ehrwürdigen Uttara, zu gewinnen. Anfangs
lehnte auch er ihr Angebot zu Recht ab, aber sie überredeten ihn
geschickt, ihr Angebot anzunehmen und sagten, dass Ānanda gebeten würde,
sie anzunehmen, wenn die für den Buddha bestimmten Dinge nicht von ihm
angenommen würden, und sie würden oft zustimmen. Uttara änderte seine Meinung und akzeptierte die Erfordernisse. Von
ihnen ermutigt, erklärte er sich bereit, die Ehrwürdige Revata zu
überreden, zu erklären, dass die Vajjian Mönche tatsächlich Sprecher der
Wahrheit und Träger des Dhamma seien. Die Ehrwürdige Revata durchschaute ihre List und weigerte sich, sie zu unterstützen. Er entließ dann Uttara. Um
die Angelegenheit ein für alle Mal zu regeln, riet der Ehrwürdige
Revata, dass ein Rat in Vāḷikārāma angerufen werden solle, wobei er
selbst Fragen zu den zehn Vergehen des Ältesten des Tages, des Thera
Sabbjakāmi, stellte. Sobald
seine Meinung gegeben war, sollte sie von einem Komitee von acht
Mönchen gehört werden, und ihre Gültigkeit wurde durch ihre Stimme
entschieden. Die
acht Mönche, die berufen wurden, die Angelegenheit zu beurteilen, waren
die Ehrwürdigen Sabbakāmi, Saḷha, Khujjasobhita und Vasabhagāmika aus
dem Osten und vier Mönche aus dem Westen, die Ehrwürdigen Revata,
Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa und Sumana. Sie diskutierten gründlich mit Revata als Fragesteller und sabbakāmī beantworteten seine Fragen. Nachdem
die Debatte gehört worden war, entschieden sich die acht Mönche gegen
die Vajjian Mönche und ihr Urteil wurde der Versammlung verkündet. Danach
rezitierten 700 Mönche Dhamma und Vinaya und dieser Vortrag wurde als
Sattasatī bekannt, weil siebenhundert Mönche daran teilgenommen hatten. Dieser
historische Rat wird auch der Yasatthera Sangīti wegen der wichtigen
Rolle, die der Elder Yasa darin spielte, und seinem Eifer für den Schutz
des Vinaya genannt. Die
Vajjian-Mönche weigerten sich kategorisch, die Entscheidung des Konzils
zu akzeptieren und beriefen sich trotzig auf einen eigenen Rat, der
Mahāsaṅgiti genannt wurde.
Der Dritte Rat

Der
Dritte Rat wurde hauptsächlich abgehalten, um die Saṅgha von Korruption
und falschen Mönchen zu befreien, die ketzerische Ansichten vertraten. Der Rat wurde 326 v. Chr. Einberufen. In Asokārāma in Paṭaliputta unter der Schirmherrschaft von Kaiser Asoka. Es wurde vom Elder Moggaliputta Tissa geleitet und eintausend Mönche nahmen an diesem Rat teil. Die Überlieferung besagt, dass Asoka seinen Thron gewonnen hatte,
indem er das Blut aller Söhne seines Vaters verlor, außer seinem eigenen
Bruder Tissa Kumāra, der schließlich ordiniert wurde und Arahantschaft
erlangte.

Asoka wurde im zweihundertundachtzigsten Jahr nach Buddhas Mahaparinibbāna gekrönt. Zuerst
erwies er dem Dhamma und dem Saṅgha nur eine symbolische Ehrerbietung
und unterstützte auch Mitglieder anderer religiöser Sekten, wie es sein
Vater vor ihm getan hatte. All dies änderte sich jedoch, als er den frommen Novizenmönch Nigrodha traf, der ihm den Appamāda-vagga predigte. Danach
hörte er auf, andere religiöse Gruppen zu unterstützen und sein
Interesse und seine Hingabe an den Dhamma vertiefte sich. Er
benutzte seinen enormen Reichtum, um, so heißt es,
vierundachtzigtausend Pagoden und Vihāras zu bauen und die Bhikkhus mit
den vier Erfordernissen großzügig zu unterstützen. Sein Sohn Mahinda und seine Tochter Saṅghamittā wurden ordiniert und in die Saṅgha aufgenommen. Schließlich sollte seine Großzügigkeit innerhalb der Saṅgha ernsthafte Probleme verursachen. Mit
der Zeit wurde der Befehl von vielen unwürdigen Männern infiltriert,
die ketzerische Ansichten hegten und die wegen der großzügigen
Unterstützung des Kaisers und der teuren Nahrungsmittel-, Kleider-,
Obdach- und Medizinopfer vom Orden angezogen wurden. Eine
große Anzahl von treulosen, gierigen Männern, die falsche Ansichten
vertraten, versuchten, sich dem Orden anzuschließen, wurden jedoch für
ungeeignet für die Ordination gehalten. Trotzdem
nutzten sie die Gelegenheit, die Großzügigkeit des Kaisers für ihre
eigenen Zwecke auszunutzen und zogen Gewänder an und schlossen sich dem
Orden an, ohne richtig geweiht worden zu sein. Folglich nahm der Respekt für die Saṅgha ab. Als dies ans Licht kam, weigerten sich einige der echten Mönche, die
vorgeschriebene Läuterung oder Uposatha-Zeremonie in der Gesellschaft
der korrupten, häretischen Mönche abzuhalten.

Als
der Kaiser davon erfuhr, versuchte er, die Situation zu bereinigen und
schickte einen seiner Minister zu den Mönchen mit dem Befehl, die
Zeremonie durchzuführen. Der
Kaiser hatte dem Minister jedoch keine konkreten Anweisungen gegeben,
welche Mittel zur Ausführung seines Befehls verwendet werden sollten. Die
Mönche weigerten sich zu gehorchen und hielten die Zeremonie in
Begleitung ihrer falschen und “diebischen” Gefährten [theyasinivāsaka]
ab. Verzweifelt
rückte der wütende Minister die Reihe der sitzenden Mönche vor, zog
sein Schwert und enthauptete sie alle nacheinander, bis er zum Bruder
des Königs, Tissa, kam, der geweiht worden war. Der
entsetzte Minister stoppte das Gemetzel und floh aus der Halle und
berichtete dem Kaiser. Asoka war tief betrübt und verärgert über das,
was geschehen war, und machte sich selbst für die Morde verantwortlich. Er suchte den Rat von Thera Moggaliputta Tissa. Er schlug vor, die häretischen Mönche aus dem Orden auszuweisen und sofort einen dritten Rat einzuberufen. So wurde im 17. Regierungsjahr der Dritte Rat berufen. Thera
Moggaliputta Tissa leitete das Verfahren und wählte eintausend Mönche
aus den sechzigtausend Teilnehmern für die traditionelle Rezitation des
Dhamma und des Vinaya, die neun Monate dauerte. Der Kaiser befragte selbst Mönche aus einer Reihe von Klöstern über die Lehren Buddhas. Diejenigen, die falsche Ansichten vertraten, wurden sofort entlarvt und aus dem Saṅgha vertrieben. Auf diese Weise wurde der Bhikkhu Saṅgha von Ketzern und falschen Bhikkhus gereinigt.
Dieser Rat hat auch eine Reihe anderer wichtiger Dinge erreicht. Der
Älteste Moggaliputta Tissa, um eine Anzahl von Häresien zu widerlegen
und sicherzustellen, dass der Dhamma rein gehalten wurde, erfüllte
während des Konzils, das Kathāvatthu genannt wurde, ein Buch. Dieses
Buch besteht aus 23 Kapiteln und ist eine Sammlung von Diskussionen
(kathā) und Widerlegungen der häretischen Ansichten, die von
verschiedenen Sekten zu philosophischen Fragen geführt werden. Es ist das fünfte der sieben Bücher des Abhidhamma Piṭaka. Die
Mitglieder des Konzils gaben der Lehre des Buddha ein königliches
Siegel der Anerkennung und nannten es das Vibhajjavada, die Lehre der
Analyse. Es ist identisch mit der anerkannten Theravada-Doktrin. Eine
der bedeutendsten Errungenschaften dieser Dhamma-Versammlung und einer,
die in den kommenden Jahrhunderten Früchte tragen sollte, war die
Entsendung von Mönchen, die im Dhamma und Vinaya des Buddha versiert
waren und die alles auswendig können, um es zu lehren in neun verschiedenen Ländern. Zu diesen Dhammadūta-Mönchen gehörte der Ehrwürdige Majjhantika Thera, der nach Kaschmir und Gandhāra ging. Er wurde gebeten, das Dhamma zu predigen und dort einen Orden von Mönchen einzurichten. Der
Ehrwürdige Mahādeva wurde nach Mahinsakamaṇḍaḷa (das moderne Mysore)
geschickt und der Ehrwürdige Rakkhita Thera wurde nach Vanavāsī (das
nördliche Kanara im Süden Indiens) entsandt. Der Ehrwürdige Yonaka
Dhammarakkhita Thera wurde nach Ober-Aparantaka (Nord-Gujarat,
Kathiawar, Kutch und Sindh) geschickt. .
Der
Ehrwürdige Mahārakkhita Thera ging nach Yonaka-Loka (dem Land der
Ionier, Baktrier und Griechen). Der Ehrwürdige Majjhima Thera ging zu
Himavanta (dem Ort, der an den Himalaya grenzt). Der Ehrwürdige Soṇa und
der Ehrwürdige Uttara wurden nach Suvaṇṇabhūmi geschickt Myanmar]. Der
Ehrwürdige Mahinda Thera, der Ehrwürdige Ittiya Thera, der Ehrwürdige
Uttiya Thera, der Ehrwürdige Sambala Thera und der Ehrwürdige Bhaddasāla
Thera wurden nach Tambapaṇṇi (jetzt Sri Lanka) gesandt. Die Dhammamissionen dieser Mönche haben Erfolg gehabt und im Laufe der
Zeit große Früchte getragen. Sie haben die Völker dieser Länder mit der
Gabe des Dhamma und der Beeinflussung ihrer Zivilisationen und Kulturen
einen großen Teil vorangebracht.

Mit der Ausbreitung des Dhamma durch die Worte des Buddha wurde Indien
zu gegebener Zeit als Visvaguru, der Lehrer der Welt, bekannt.

Der Vierte Rat

Der Vierte Rat wurde 29 v. Chr. In Tambapaṇṇi [Sri Lanka] abgehalten. unter der Schirmherrschaft von König Vaṭṭagāmaṇi. Der
Hauptgrund für seine Einberufung war die Erkenntnis, dass es für die
Mehrheit der Mönche nicht möglich war, das gesamte Tipiaka in ihren
Erinnerungen zu behalten, wie es früher für den Ehrwürdigen Mahinda und
jene, die ihm bald folgten, der Fall gewesen war. Daher,
so wie sich die Kunst des Schreibens zu dieser Zeit wesentlich
entwickelt hatte, wurde es für zweckmäßig und notwendig gehalten, den
gesamten Körper der Lehre des Buddha niedergeschrieben zu haben. König
Vaṭṭagāmaṇi unterstützte die Idee des Mönchs, und ein Rat wurde
speziell abgehalten, um den Tipiṭaka in seiner Gesamtheit zum Schreiben
zu reduzieren. Daher,
damit das echte Dhamma nachhaltig bewahrt werden kann, rezitierten der
Ehrwürdige Mahārakhita und fünfhundert Mönche die Worte des Buddha und
schrieben sie dann auf Palmblätter nieder. Dieses
bemerkenswerte Projekt fand in einer Höhle namens “Āloka lena” statt,
die sich in der Spalte eines alten Erdrutsches in der Nähe von Matale
befindet. So wurde das Ziel des Rates erreicht und die schriftliche Bewahrung des authentischen Dhamma sichergestellt. Später, im 18. Jahrhundert, ließ König Vijayarājasīha in dieser Höhle Bilder des Buddha entstehen.

Der Fünfte Rat

Der Fünfte Rat fand in Māndalay, Burma, jetzt bekannt als Myanmar 1871, in der Regierungszeit von König Mindon statt. Das
Hauptziel dieses Treffens war es, alle Lehren des Buddha zu rezitieren
und sie im Detail zu untersuchen, um zu sehen, ob einer von ihnen
verändert, verzerrt oder fallengelassen wurde. Es
wurde von drei Ältesten geleitet, dem Ehrwürdigen Mahāthera
Jāgarābhivaṃsa, dem Ehrwürdigen Narindābhidhaja und dem Ehrwürdigen
Mahāthera Sumaṅgalasāmi in der Gesellschaft von etwa
zweitausendvierhundert Mönchen (2.400). Ihre gemeinsame Dhamma-Rezitation dauerte fünf Monate. Es
war auch die Arbeit dieses Rates, das gesamte Tipiaka für die Nachwelt
auf siebenhundertneunundzwanzig Marmorplatten in der Myanmar-Schrift
schreiben zu lassen, nachdem seine Rezitation abgeschlossen und
einstimmig genehmigt worden war. Diese
monumentale Aufgabe wurde von etwa zweitausendvierhundert gelehrten
Mönchen und vielen geschickten Handwerkern ausgeführt, die nach
Fertigstellung jeder Tafel sie in wunderschönen Miniatur-Pagoden an
einem besonderen Ort auf dem Gelände der Kuthodaw-Pagode von König
Mindon am Fuße von Māndalay aufbewahrten Hill, wo dieses so genannte “größte Buch der Welt” steht, steht bis heute.

Der sechste Rat

Der Sechste Rat wurde in Kaba Aye in Yangon, früher Rangoon 1954, einunddreißig Jahre nach dem fünften in Mandalay einberufen. Es wurde von der burmesischen Regierung unter der Führung des Premierministers, dem Ehrenwerten U Nu, gesponsert. Er
autorisierte den Bau der Mahā Pāsāna Gūhā, der großen Höhle, die von
Grund auf erbaut wurde, um als Versammlungsort zu dienen, ähnlich wie
Indiens Sattapānni-Höhle - der Ort des ersten Dhamma-Rates. Nach
seiner Vollendung trat der Rat am 17. Mai 1954 zusammen. Wie bei den
vorhergehenden Räten bestand sein erstes Ziel darin, das echte Dhamma
und Vinaya zu bestätigen und zu bewahren. Es war jedoch insofern einzigartig, als die Mönche, die daran teilnahmen, aus acht Ländern kamen. Diese
zweitausendfünfhundert gelehrten Theravada-Mönche kamen aus Myanmar,
Kambodscha, Indien, Laos, Nepal, Sri Lanka, Thailand und Vietnam. Der
verstorbene Ehrwürdige Mahāsi Sayadaw wurde zur edlen Aufgabe ernannt,
die geforderten Fragen über den Dhamma des Ehrwürdigen Bhadanta
Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika zu stellen, der
ihnen alle gelehrt und befriedigend antwortete. Als dieser Rat sich traf, ließen alle teilnehmenden Länder die Pāli
Tipiṭaka mit Ausnahme von Indien in ihre einheimischen Schriften
überführen.

Die
traditionelle Rezitation der Dhamma-Schriften dauerte zwei Jahre, in
denen das Tipiṭaka und seine verwandte Literatur in allen Drehbüchern
sorgfältig untersucht wurden. Alle festgestellten Unterschiede wurden notiert, die notwendigen Korrekturen vorgenommen und alle Versionen zusammengestellt. Erfreulicherweise wurde festgestellt, dass sich der Inhalt der Texte nicht wesentlich unterscheidet. Schließlich,
nachdem der Rat sie offiziell genehmigt hatte, wurden alle Bände des
Tipiṭaka und ihrer Kommentare für den Druck auf modernen Druckmaschinen
vorbereitet und in der Myanmar (Burmesischen) Schrift veröffentlicht. Diese
bemerkenswerte Leistung wurde durch die engagierten Bemühungen der
zweitausendfünfhundert Mönche und zahlreicher Laien ermöglicht. Ihre Arbeit endete im Mai 1956, zweieinhalb Jahrtausende nachdem der Herr Parinibbāna erreicht hatte. Die Arbeit dieses Rates war die einzigartige Leistung von Vertretern der gesamten buddhistischen Welt. Die Version des Tipiṭaka, die es zu produzieren unternahm, wurde als
der ursprünglichen Lehre von Buddha Gotama treu und als die maßgebendste
Wiedergabe von ihnen bis heute anerkannt.

Die nach dem sechsten Saṅgāyana gedruckten Bände wurden in Myanmar-Schrift gedruckt. Um
die Bände den Menschen in Indien zugänglich zu machen, startete das
Vipassana Research Institute im Jahr 1990 das Projekt, das Tipiṭaka mit
seinen Aṭṭhakathās und ṭikas in Devanagari zu drucken.

https://www.youtube.com/watch?v=HZlv3s8yY64
LAND OF BUDDHA GERMAN

Indian Diplomacy
Published on Sep 18, 2014
Description
Category
News & Politics

LAND OF BUDDHA GERMAN

Description

youtube.com

http://eciresults.nic.in/

I. The seat share of the BJP has jumped from 83 (*counting in its two breakaway factions*) to 104.
An increase of 21.
The vote share rises from 32.4% (together with those of the breakaway
factions) to 36.2% (approx.) - an increase of 3.8% points.
As compared to the last parliamentary poll, the number of seats dips from 132.
A decrease of 28.
Vote share dips from 43.4%, a decrease of 7.2% points.

II. Congress seats dip from 122 to 78 - a decrease of 44.
*If adjusted for the BJP splinters, it’s a dip of 11, from 89.*
Vote share from 36.6% to 38.0% - an increase of 1.4% points.
As compared to the last parliamentary poll, the seats rise from 77 by 1.
Vote share dips from 41.2% - a decrease of 3.2% points.

III. JD(S) seats dip from 40 to 37. A decreas of 3
*If adjusted for the BJP splinters, it’s a rise of 6, from 31.*
Vote share from 19.9% to 18.3% - a drop of 1.6% points.
As compared to the last parliamentary poll, the seats rise from 15, a quantum jump of 22.
Vote share rises by 7.2%, from 11.1%.

(Ref.: <http://eciresults.nic.in/> and <http://indianexpress.com/…/karnataka-assembly-election-201…/> and <http://eciresults.nic.in/>.)

More significant points.

AA. JD(S) vote share of 11.1% in the last parliamentary poll is
considerably less as compared to both the preceding (19.9%) and the
succeding, the subject, assembly poll (18.3%).

The explanation is, perhaps, too simple.
While in the assembly polls, the JD(S) is considered a serious player, not so in the parliamentary polls.
But still more than half stick to it.

BB. Conversely, the BJP vote share in the last parliamentary poll was
remakaby higher at 43.4%, as compared to 36.2% this time.
In case
of even the Congress, despite the setback in the parliamentary poll, it
was higher at 41.2%, as compared to 38% this time.

Again, the
most plausible explanation would be that a major factor was that the
relatively less stable JD(S) voters voted in part for the BJP and in
part for the Congress, in the parliamentary poll. More for the BJP and
less for the Congress.
The combined loss of vote shares of the BJP
and the Congress, this time around, is, however, 10.4% points (7.2 +
3.2), while the the loss by JD(S) is 7.2% points.
A difference of 3.2% points.
So, it’d be quite reasonable to infer that the BJP has lost some extra
votes as compared to the last parliamentary poll which hadn’t come its
way from the JD(S).

CC. As compared to the last assembly poll,
after accounting for the merger of the two breakaway BJP splinters, the
JD(S) has lost in terms of vote shares - 1.6%.
Yet, its number of seats has risen by 6.

That’s interesting.
it suggests, only suggests, a limited understanding between the JD(S) and the BJP at the constituency levels.
This hypothesis is also in sync with earlier speculations that the BJP
is putting up weaker candidates where the JD(S) is stronger and, in the
North, the JD(S) would put up candidates to ensure splitting of the
support base of the Congress.
(Ref: <<Congress president Rahul
Gandhi and several of her own party workers have alleged that Mr Gowda
has an unadmitted understanding with the BJP which includes him putting
up weak candidates against theirs in several constituencies.
…
By feigning interest in the Congress, Mr Gowda wanted to assure his
minority voters that he was keen on forming an anti-BJP front. His son,
on the other hand, wanted the Vokkaligas to know that after the
election, in case of a fractured result, as predicted by several opinion
polls, his party was likely to work with the BJP. Richer castes like
the Vokkaligas are far softer on the BJP than backward groups; they were
also being assured that their votes would not go to waste, but in fact,
could land solidly with a combination that would form the next
government.>>

More significant points.

AA. JD(S)
vote share of 11.1% in the last parliamentary poll is considerably less
as compared to both the preceding (19.9%) and the succeding, the
subject, assembly poll (18.3%).

The explanation is, perhaps, too simple.
While in the assembly polls, the JD(S) is considered a serious player, not so in the parliamentary polls.
But still more than half stick to it.

It’s also consistent with the fact that the Congress has lost seats in a
rather big way, 11 seats, while increasing its vote share by 1.4%
points.

DD. The last point to note is that an allaince between
the Congress and the JD(S) is unlikely to poll the arithmetical sum of
their vote shares polled when fighting separately.
All the votes may not be transferable to the partner.
While, on the flip side, combining of forces may cause greater buzz and swing the vacillating.

The Final Tally

Party Won Leading Total
Bahujan Samaj Party 1 0 1
Bharatiya Janata Party 104 0 104
Indian National Congress 78 0 78
Janata Dal (Secular) 37 0 37
Karnataka Pragnyavantha Janatha Party 1 0 1
Independent 1 0 1
Total 222 0 222

Party {Votes%,Vote Count}
INC {38.0%,138240…
BJP {36.2%,131853…
JD(S) {18.3%,66663…
IND {3.9%,1437045}
BSP {0.3%,108592}
AIMEP {0.3%,98154}
BPJP {0.2%,83071}
CPM {0.2%,81191}
SWARAJ {0.2%,794…
KPJP {0.2%,74229}
NOTA {0.9%,322841}
Other

Congres has polled 6.39 lakh votes more than what the BJP has polled.
38.0% as against 36.2%, 1.8% points more.
Yet won 26 seats less.

—
Peace Is Doable

Partywise Result

eciresults.nic.in

ELECTION COMMISSION OF INDIA

GENERAL ELECTION TO VIDHAN SABHA TRENDS & RESULT 2018

Click links below for

Partywise

Constituencywise-All
Candidates

Constituencywise Trends

Partywise Trends & Result

View vote share

Karnataka
Result Status

Status Known For 222 out of 224 Constituencies

Party

Won

Leading

Total

Bahujan Samaj Party

Bharatiya Janata Party

104

Indian National Congress

Janata Dal (Secular)

Karnataka Pragnyavantha Janatha Party

Independent

Total

222

Partywise Vote Share

PartyName	Votes Wise(%)
INC {38.0%,13824005}	13,824,005
BJP {36.2%,13185384}	13,185,384
JD(S) {18.3%,6666307}	6,666,307
IND {3.9%,1437045}	1,437,045
BSP {0.3%,108592}	108,592
AIMEP {0.3%,98154}	98,154
BPJP {0.2%,83071}	83,071
CPM {0.2%,81191}	81,191
SWARAJ {0.2%,79400}	79,400
KPJP {0.2%,74229}	74,229
SDPI {0.1%,45781}	45,781
NAC {0.1%,42877}	42,877
JD(U) {0.1%,41638}	41,638
INCP {0.1%,26002}	26,002
AAAP {0.1%,23441}	23,441
RPI {0.1%,21687}	21,687
SHS {0.0%,13970}	13,970
PPRP {0.0%,13529}	13,529
BJC {0.0%,10842}	10,842
NCP {0.0%,10465}	10,465
SP {0.0%,10385}	10,385
SJPL {0.0%,10348}	10,348
BRPP {0.0%,9795}	9,795
RPI(A) {0.0%,9649}	9,649
JANSAMAP {0.0%,9430}	9,430
rpsn {0.0%,9249}	9,249
KRRS {0.0%,8198}	8,198
JaHP {0.0%,5996}	5,996
KCVP {0.0%,5977}	5,977
KJP {0.0%,5731}	5,731
SJPA {0.0%,5456}	5,456
CPI {0.0%,4871}	4,871
RMVP {0.0%,4766}	4,766
PPOI {0.0%,4702}	4,702
DrAPP {0.0%,4266}	4,266
BBKD {0.0%,4243}	4,243
CPI(ML)(L) {0.0%,4070}	4,070
ASP {0.0%,4040}	4,040
SUCI {0.0%,3888}	3,888
KP {0.0%,3733}	3,733
lad {0.0%,3335}	3,335
HJP {0.0%,3135}	3,135
CPIM {0.0%,2936}	2,936
ABHM {0.0%,2840}	2,840
RJBP {0.0%,2276}	2,276
APoI {0.0%,2249}	2,249
BPKP {0.0%,2121}	2,121
BDBRAJP {0.0%,2043}	2,043
WPOI {0.0%,1938}	1,938
ANC {0.0%,1826}	1,826
BRMSC {0.0%,1772}	1,772
RCMP {0.0%,1646}	1,646
BMUP {0.0%,1601}	1,601
ADMK {0.0%,1527}	1,527
JBJSP {0.0%,1237}	1,237
NDEP {0.0%,1141}	1,141
BRPI {0.0%,1114}	1,114
AIFB {0.0%,861}	861
FCI {0.0%,827}	827
AVIRP {0.0%,823}	823
BHPP {0.0%,580}	580
AIADMKAMMA {0.0%,545}	545
AIJP {0.0%,493}	493
asdp {0.0%,467}	467
PRCP {0.0%,442}	442
PSS {0.0%,424}	424
PMPT {0.0%,397}	397
RSPS {0.0%,327}	327
KAP {0.0%,289}	289
AMKP {0.0%,264}	264
kajp {0.0%,205}	205
ABML(S) {0.0%,188}	188
KSRKP {0.0%,183}	183
PBI {0.0%,181}	181
PRRJP {0.0%,177}	177
DPPS {0.0%,160}	160
VJCP {0.0%,148}	148
SBKP {0.0%,123}	123
AIUC {0.0%,121}	121
JSP {0.0%,121}	121
SHP {0.0%,115}	115
AINHCP {0.0%,108}	108
GaAP {0.0%,102}	102
JVBP {0.0%,96}	96
NOTA {0.9%,322841}	322,841

Last Updated at 03:44 On 16/05/2018

Pali Canon Online

Navaneetham Chandrasekharan

27) Classical Finnish-Klassinen suomalainen,28) Classical French-Français classique,

29) Classical Frisian-Klassike Frysk,

30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული,

32) Classical German-

Klassisches Deutsc

29) Classical Frisian-Klassike Frysk,

30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული,

32) Classical German-

Klassisches Deutsc

30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული,

32) Classical German-

Klassisches Deutsc

32) Classical German-

Klassisches Deutsc

32) Classical German-

Klassisches Deutsc

Comments

Navaneetham Chandrasekharan

The Origin of the Pali Canon

Leave a Reply

Pali Canon Online

Navaneetham Chandrasekharan

27) Classical Finnish-Klassinen suomalainen,28) Classical French-Français classique, 29) Classical Frisian-Klassike Frysk, 30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული, 32) Classical German- Klassisches Deutsc

29) Classical Frisian-Klassike Frysk, 30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული, 32) Classical German- Klassisches Deutsc

30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული, 32) Classical German- Klassisches Deutsc

32) Classical German- Klassisches Deutsc

32) Classical German- Klassisches Deutsc

Comments

Navaneetham Chandrasekharan

The Origin of the Pali Canon

Leave a Reply

27) Classical Finnish-Klassinen suomalainen,28) Classical French-Français classique,

29) Classical Frisian-Klassike Frysk,

30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული,

32) Classical German-

Klassisches Deutsc

29) Classical Frisian-Klassike Frysk,

30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული,

32) Classical German-

Klassisches Deutsc

30) Classical Galician-Clásico galego,31) Classical Georgian- კლასიკური ქართული,

32) Classical German-

Klassisches Deutsc

32) Classical German-

Klassisches Deutsc

32) Classical German-

Klassisches Deutsc