Free Online FOOD for MIND & HUNGER - DO GOOD 😊 PURIFY MIND.To live like free birds 🐦 🦢 🦅 grow fruits 🍍 🍊 🥑 🥭 🍇 🍌 🍎 🍉 🍒 🍑 🥝 vegetables 🥦 🥕 🥗 🥬 🥔 🍆 🥜 🎃 🫑 🍅🍜 🧅 🍄 🍝 🥗 🥒 🌽 🍏 🫑 🌳 🍓 🍊 🥥 🌵 🍈 🌰 🇧🇧 🫐 🍅 🍐 🫒Plants 🌱in pots 🪴 along with Meditative Mindful Swimming 🏊‍♂️ to Attain NIBBĀNA the Eternal Bliss.
Kushinara NIBBĀNA Bhumi Pagoda White Home, Puniya Bhumi Bengaluru, Prabuddha Bharat International.
Categories:

Archives:
Meta:
September 2024
M T W T F S S
« Jan    
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30  
05/31/18
2637 Thu 31 May LESSON Pali Canon Online The Original Words of the Buddha The Origin of the Pali Canon in 72) Classical Pashto72) پښتو شورای ششم 73) Classical Persian 73) کلاسیک فارس 74) Classical Polish-Język klasyczny polski, 75) Classical Portuguese-Português Clássico,76) Classical Punjabi-ਕਲਾਸੀਕਲ ਪੰਜਾਬੀ
Filed under: General
Posted by: site admin @ 1:18 am

2637 Thu 31 May  LESSON
Pali Canon Online

The Original Words of the Buddha

The Origin of the Pali Canon


in 72) Classical Pashto72) پښتو
شورای ششم

73) Classical Persian
73) کلاسیک فارس

74) Classical Polish-Język klasyczny polski,
75) Classical Portuguese-Português Clássico,76) Classical Punjabi-ਕਲਾਸੀਕਲ ਪੰਜਾਬੀ


72) Classical Pashto
72) پښتو
شورای ششم

شورای
ششم در Kaba Aye در یانگون، که قبلا Rangoon در سال 1954، هشتاد و سه سال
پس از پنجمین دوره در Mandalay برگزار شد، نامیده شد.
این بود که توسط دولت برمه تحت رهبری نخست وزیر، افتخار U Nu. او
مجاز ساخت Mahā Pāsāna گوهه، غار بزرگ که از سطح زمین ساخته شده بود، به
عنوان محل جمع آوری، بسیار شبیه غار Sattapānni هند - سایت اولین شورای
دشمن، خدمت می کرد.
پس
از اتمام آن، شورا در 17 می 1954 ملاقات کرد. همانطور که در مورد شوراهای
پیشین، نخستین هدف آن تأیید و حفظ دشمن و وینایا واقعی بود.
با این حال آن را به عنوان منحصر به فرد تا آنجا که راهبان که در آن شرکت کردند از هشت کشور آمد. این دو هزار و پانصد راهبان چوآوادا از میانمار، کامبوج، هند، لائوس، نپال، سریلانکا، تایلند و ویتنام آمدند. مرحوم
مهسای سیدآب، به عنوان وظیفه شایسته پرسیدن سؤالات مورد نیاز در مورد
حمدالحسن فقدان محسن بختیاری، که به همه آنها آموخته و رضایت بخش بود،
منصوب شد.
با گذشت زمان این شورا ملاقات کرد، تمام کشورهای شرکت کننده، Pali Tipitakaka را به اسم بومی خود، به استثنای هند، ارائه کردند.

تقدس سنتی کتاب مقدس دواما دو سال طول کشید که طی آن تالیاتاکا و ادبیات متفقین آن در تمام اسناد مورد بررسی قرار گرفتند. هر گونه تغییری که در بر داشت، ذکر شده بود، اصلاحات لازم انجام شد و سپس تمام نسخه ها جمع آوری شد. خوشبختانه، متوجه شدیم که محتوای هر یک از متون تفاوت زیادی نداشت. سرانجام،
پس از آن که شورا به طور رسمی آنها را تأیید کرد، تمام جلسات Tipitakaka و
تفسیر آنها برای چاپ در مطبوعات مدرن آماده شد و در اسرارنامه میانمار
(برمه) منتشر شد.
این دستاورد قابل توجه از طریق تلاش های اختصاص داده شده از دو هزار و پانصد راهب و چندین نفر غیرمجاز ساخته شده بود. کارشان پایان می یابد در ماه مه 1956، دو و نیم هزاره پس از اینکه پروردگار پرینیببانا را بدست آورد. این کار شورا دستاورد منحصر به فرد نمایندگان کل دنیای بودایی بود. نسخه
Tipitakaka که آن را متعهد به تولید شده است به عنوان درست به آموزه های
بکر از Gotama بودا و معتبر ترین ارائه از آنها تا به امروز شناخته شده
است.

جلد چاپ شده پس از ششمین سونگایانا در اسناد میانمار چاپ شد. ویپاسانا
برای ساخت جلسات به مردم هند، این پروژه را برای چاپ Tipitakaka با
Aṭṭhakathās و ṭikas در Devanagari در سال 1990 آغاز شده است.

یک بیدار با آگاهی از تعالیم بودا در 5 کلمه
همیشه باید به خاطر داشته باشید!

برای توضیح کامل

لطفا ببینید:
شبکه
بینش سنجی تحلیلی - دانشگاه تایپیتاکا رایگان و تحقیقاتی رایگان و مرتبط
با NEWS از طریق http://sarvajan.ambedkar.org در 105 زبان کلیدی
از جانب:
http://sarvajan.ambedkar.org

ترجمه این گوگل ترجمه در زبان مادری شما با استفاده از
https://translate.google.com

این درس شماست

پست الکترونیک:
buddhasaid2us@gmail.com
http://www.palicanon.org/


2637 د جون 31 میشت لوست

پالي کینن آنلاین

د بودا اصلي کلمې
د پال کینن اصل

فرض
کړئ چې یو ډار دا وایې: “ملګري، ما دا د خدای له غوږونو اوریدلي او دا یې
ترلاسه کړې: دا دوما دی، دا یو نظم دی، دا د ماسټر درس دی، بیا، تاسو باید
نه منل او نه یې رد کړ
ټکي. بیا، پرته له تصویب یا منلو پرته، د هغه کلمې او څرګندونې باید د سټا سره په پام سره وپیژندل شي او د نظم په رڼا کې بیاکتنه وشي. که
دوی د داسې پرتله کولو او بیاکتنې په اړه موندلي نه وي، د دې لپاره چې د
سټا یا نظم سره سم وي، پایله باید دا وي: “په یقینا دا دا د بودا وینا نه
ده، دا مسله د غلطۍ په اړه پوهیږي” او مسله
باید رد شي. مګر
چیرې چې په ورته ډول پرتله او بیاکتنه دوی د سټا یا نظم سره مطابقت موندلی
شي، پایله باید دا وي: “په یقینا دا دا د بودا وینا ده، دا د دې ډنډ لخوا
په سمه توګه پوهیږي.”

- د این 16 مهادینببنا سوت - لوی تیریدل، د بودا وروستنی ورځي
د جمعه مستند تعلیمات د بودا ساتل شوي او موږ ته وسپارل شو او په تپتاکا کې موندل کیږو. د کلی کلمه، تاپتاکا ‘، لفظی معنی’ دری درکونه ‘(تا = دری + piṭaka = د صحیفو مجموعه). د بودا ټولې زده کړې په دریو برخو وویشل شوې.

لومړی برخه د Vinaya Piṭaka په نوم پیژندل شوی او دا ټول هغه قواعد لري چې بودا یې د ډبرو او نانونو لپاره ایښودل شوې.
2. دویمه برخه د سوتتا تاتا Piṭaka په نوم یاديږي او دا د حوزې برخې لري.
دریم برخه د ابهماما پاتکا په نوم پیژندل شوی او د بودا د رواني اخلاقي تعلیماتو په درلودلو سره.

دا
معلومه ده چې هر کله چې بودا د خپل تعقیب شاګردانو او پلويانو لپاره خبرې
واخیستل شوې او یا د هغه د څښتنانو او زده کوونکو څخه د هغه پنځه څلویښت
کاله وزارت کې یو قوي حکومتی حکم ورکړ، نو بیا به حاضر وي د هغه تعلیمات
د لغت لپاره حافظه. په همدې ډول د بودا الفاظ په سمه توگه ساتل شوي او په کورس کې د ښوونکي له زده کونکو څخه په معمولي توګه تیر شوي. ځینې
​​هغه نقشه چې په شخص کې د بودا تبلیغ واوریده ایرانیان وو، او د تعریف له
مخې، خالص لرونکي “د جذب، ناروغۍ او بدبختۍ څخه پاکه ده پرته له دې چې د
بودا خبرې په سمه توګه وساتل شي.
په دې توګه دوی ډاډ ورکړ چې د بودا ښوونه به په مثبت ډول د نسلونو لپاره خوندي وي.

حتی
د هغه وقف شوي راهیسې چې الاحرامه لا تر اوسه نه وې اخیستې، مګر د شتمنیو
لومړی دری پړاونو ته رسیدلی و او ځواکمن، پوهاویونکي یادونه هم کولی شي د
هغه کلمې لپاره د ذهن په زړه کې غږ وکړي چې د بودا تبلیغات او دا د بودا د
ښوونې وړ ساتونکي دي.
یو دا شان اډانډا، د خپل ژوند په تیرو پنځوسو کلونو کې د بودا غوره ټاکل شوی او باثباته ملګري و. انډنډ د هر هغه څه په یادولو کې چې د هغه په ​​اوریدلو کې یې یادونه کوله خورا ډیر پوه او جذب و. په
حقیقت کې، دا د هغه اراده هیله وه چې بودا تل د هغه ټولې ډارونه د هغه سره
تړاو لري او که څه هم هغه لا هم اراانتا نه و، چې په عمدي توګه یې د بدو
کلمو لپاره د یادولو وعده وکړه چې د بودا ټولو واعظانو سره یې د ډک، نان او
د هغه پلویانو پیروي وکړه.
د
دغو تحصیل شویو او وقف شویو ګانو ګډې هڅې دا د ممما او ویانا لپاره
رامینځته کړې، لکه څنګه چې د بودا له خوا تدریس کیږي په خپل اصلي حالت کې
ساتل کیږي.

پاولي تپتاكا او د هغه متحد ادبيات د بوډا د پاچا د خالصې نړۍ د غوره او آزاده لارو د موندلو له امله وجود لري. دا لاره ټولو هغو ته وړتیا ورکوي چې د هغې په تعقیب د سوله ایز او خوشحال ژوند لارښوونه کوي. په
واقعیت کې، پدې ورځ او عمر کې موږ د خوشحالي وړ مستند تعلیمات لرو چې د
راتلونکي نسل لپاره د بوټانو شاګردانو د عمر له لاري د باضابطه او همغږې
هڅو له لارې ساتل کیږي.
بودا
خپلو شاګردانو ته وویل چې کله چې هغه د دوی تر مینځ نور نه و، نو اړینه وه
چې سحره د جمعې په ټولیزه توګه د زده کړې په موخه راټول شي، په سمه توګه
یې هغه تدریس کړی.
د
دې لارښوونو مطابق، لومړی مشران په منظمه توګه شورا وبلل او سیستماتیک ډول
یې د بودا ټولې سټراټیژی او معتبر قواعد سپارښتنه وکړه او بیا په باوري
توګه د دوی لپاره په کنسرټ کې د کلمې لپاره کلیدی کلمه واستوله

.د طططکا په ښار کې موجود زده کړې هم د مشرانو [تیوروادا] د اصولو په نامه هم پیژندل شوي دي. دا حوزې څو سوه شمیرې لري او تل د لومړي شورا له جوړېدو راهیسې تل د کلمې لپاره کلمه تلاوت کړې. وروسته
بیا، نور شوراګانې د یو شمیر دلیلونو لپاره بلل کیږي مګر په هر یو کې د
بودا د ښوونې ټول بدن تل د سایګګ ګډون کونکو لخوا لیکل شوي، د کلمې لپاره
په کلمه کې.
لومړۍ
شورا درې میاشتې وروسته د بودا د مهاپرینببیا د ترلاسه کولو وروسته ترسره
شوه او وروسته یې پنځه نور، دوه یې د نولسمې او شلمې پیړۍ کې جوړه شوې وه.
دا
ډله ایز بیا میشتونه چې د دغو ډلمې شوراګانو کې د راهیسانو لخوا ترسره شوي
و، د ‘دمما سایګتیس’، د کلمه بیا ځای په توګه پیژندل شوي.
دوی
دومره ډوماین شوي دي چې د لومړی ډما په شورا کې جوړه شوې وه، کله چې ټول
ښوونې د لومړي ځل لپاره د سبرګاه له خوا ولوستل شوې او بیا یې په غونډو کې د
ګډون کولو ټولو راهیسې یو ځل بیا په بورس کې ولمانځاوه.
د یادونې وړ وه چې مستند وي، کله چې او یوازې کله، دا د شورا غړو لخوا په مساوي توګه تصویب شو. کوم څه تعقیب د شپږو شوراګانو لنډ تاریخ دی.

لومړی شورا

پاچا اجتاسوټا لومړنۍ شورا وټاکه. دا په 544 بی سی ای کې جوړه شوه د ستپتپا غار کې د بوداګاه څخه درې میاشتې وروسته د بوجه ګاه بهر کې واقع شوی و. د دې تاریخي ناستې تفصیلي حساب د Vinaya Piṭaka د کوولاوګاګ کې موندل کیدی شي. د
دې ریکارډ په وینا هغه پیښه چې لوی مشرکاکاپا ته یې غوښتنه کړې وه چې دغه
غونډه غوږ ونیسي د اوریدونکو لپاره د ژوند قوي حکومتوالی په اړه بې طرفه
وینا.
دا څه پیښ شوي. پخوانۍ
حجاب، سباډا، چې په ژوند کې یې ځنډ کړی و، په دې اوریدلو چې د بودا موده
پای ته رسیده، د بودا لخوا د بکسونو لپاره د ټولو مقرراتو اطاعت کولو په
اړه یې د خپګان احساس وکړ.
ډیری ډکانو د بودا تیریدل په کلکه وغندل او په ژوره خواشینۍ سره یې. په هرصورت، لوی مهاکاسپا سورت سبادا وايي چې: “ستاسو د نظرونو بسیا، مه خپه مه مه مه مه ژه مه کوئ. موږ د دې لوی رژیم (بودا) څخه ښه خوند اخلو. کله
چې هغه وویل چې هغه وویل، “دا تاسو ته اجازه درکوي، دا تاسو ته اجازه نه
ورکول کیږي، مګر اوس به موږ وکولی شو لکه څنګه چې موږ خوښ کړو او موږ باید
هغه څه وکړو چې موږ یې نه غواړو”.
مهاکاسپا
د هغه په ​​وینا ویره لري او ویره یې کړه چې دمه او ویانا به فاسد وي او
که نه نو نور به د سبحانه په څیر چلند وکړي او د دویم خوشحاله په توګه د
Dhamma او Vina قواعد تشریح کړي.
د دې څخه د مخنیوی لپاره هغه پریکړه وکړه چې دمامه باید خوندي او خوندي وي. د دې سند پای ته ورسیدو وروسته هغه پنځه سوه ایرانیان شورا ته وغوښتل. انډنډ باید په دې کې شامل شي چې هغه د ارونتاود له خوا د شورا له جوړېدو سره سم ترلاسه کړ. د لوی مهاکساپا د مشر سره، د باران باران په جریان کې پنځه سوه محاصره والیانو په شورا کې لیدنه وکړه. لومړنۍ شی چې مهاکاسپا د ورځې د ونیا په اړه د پخوانی ماهر په اړه پوښتنه کوله، وینیربل اپلی د محیطي قواعدو په اړه. دا نقشه د دې دندې لپاره وړتیا وه لکه څنګه چې بودا د هغه ټوله ونیا زده کړې وه. د
لومړي لوی مهاکاسپا لومړی د هغه په ​​اړه د لومړۍ قضیې په اړه د هغه په
​​اړه پوښتنه وکړه، د موضوع په اړه، موقع، فرد متعارف شوی، اعلامیه، د
اعلامیې تکرار، جرم او د غیر قضیې قضیه،
جرم. اپلي علمي او مناسب ځوابونه ورکړي او د هغه تبصرې د سایګا د صدراعظم د موافقې سره مطابقت لري. په همدې توګه ویانا په رسمی توګه تصویب شو.

لوی مهاکساپا خپل پام د آمنډا ته واړاوه چې د ډما سره تړلې ټولې معاملې کې د هغه شهرت لرونکی مهارت لري. خو له بده مرغه، د شورا له لیدلو څخه شپه شپه، انډنډ د عارضیت ترلاسه کول او د شورا سره یوځای شول. له
همدې امله لوی مهاکاسپا د دې توان درلود چې د بوما د واعظانو سره د
ځانګړتیاوو سره د Dhamma په بشپړ باور سره د هغه په ​​اړه پوښتنه وکړي.
په Dhamma کې دا تحقیق د هغه ځای تاییدولو هڅه وکړه چیرې چې ټولې حوزې لومړنۍ تبلیغات شوي او هغه کس چې دوی یې په نښه کړي. انډنډ،
د هغه د کلمې سره مرسته شوی - پوره یادونه کولی شي په سمه توګه ځواب ووایي
او له دې امله تحصیلات د سعادت څخه د منلو منظوري سره راټول شوي.
لومړنۍ شورا خپل رسمي رسمي مهر د کوچنیو او لږو قوانینو او د دوی د څارنې تایید لپاره د دې برخې د تړلو لپاره تصویب کړ. دې
اوو میاشتو راهیسې د وینیا او دھما ټوله برخه واخیسته او هغه ډرام چې په
کافی اندازه توقیف شوي دي یاد شوي ټول یاد ساتل شوي چې ساتل شوي دي.
دا تاریخي لومړنۍ شورا د Paacasatika په نوم پیژندل شویده ځکه چې پنځه سوه بشپړ روښان ایرانیان په دې برخه کې برخه اخیستې وه.

دوهم شورا

دویمه شورا د بودا د پرینببیا څخه سل سوه کاله وروسته د «لسو ټکو» په اړه د جدي شخړو د حل کولو غوښتنه وکړه. دا د لسو کوچني قواعدو ماتولو ځینې نقاشانو ته یوه حواله ده. دوی ته ورکړل شوي وو:

.1 په سینګ کې مالګې ساتل.
.2 د دوبی وروسته وروسته خواړه.
.3 یوځل ډوډۍ او بیا د زړونو لپاره یو کلی ته ځي.
.4 د اوزانو سره د اپوساتا د مراسمو ساتنه په ورته ځای کې اوسیږي.
.5 کله چې مجلس ناممکن نه و، رسمي کړنې ترسره کول.
.6 د یو مشخص عمل څخه وروسته چې دا د یو استاد یا ښوونکی لخوا ترسره کیده.
7. د غوښې خوړونکي شیدې وروسته له هغه چې د دوی خواړه خواړه درلودل.
.8 مخکې له دې چې تاوان شوی وی پیاوړې څښاک وساتئ.
.9 د غنمو کارول کوم چې مناسب انداز ندی.
10. د سرو زرو او سپینو کارول.

د دوی غلطي یوه مسله وه او د دې قواعدو ماتولو په څیر یو لوی تناقض یې درلود چې د بودا اصلي تعلیماتو سره مخالفت کوي. پاچا کاساسوکا د دویم شورا مشره وه او غونډه د لاندې شرایطو له امله په ویلي کې ترسره شوه. یوه
ورځ، کله چې په ویسلی کې د میروانه ګرو څخه لیدنه کوله، لوی یس په دې
پوهیدل چې د وجیانو لوی لوی ګروپ هغه قانون ماتوي چې منع یې د سرو زرو څخه د
خالص او سپینو منلو غوښتنه کوي.
هغه
په ​​چټکتیا سره خپل چلند باندې نیوکه وکړه او ځواب یې ورکړ چې د دوی
غیرقانوني لاسته راوړنې به یې په دې امید کې وټاکي چې هغه به بریالی شي.
که څه هم لوی یسسا د هغوی چلند رد کړ او ویې ویل. نوموړو ډرامو هغه په ​​سمدلاسه د پخلاینې رسمي عمل سره وواژه، هغه تور لګاوه چې د دوی په لیوالتیا تورنوي. پخوانیو
یاس په مطابق د خپل ځان سره وفادارانو سره پخلا کړه، مګر په عین حال کې،
هغوی ته ډاډ ورکړ چې د وجیانو ډارونه د سرو زرو او سپینو لپاره د منلو یا
غوښتنې په وړاندې د بودا د اعلامیې په حواله غلط کړي.
پرتې
سترګې په چټکۍ د لوی يس لپاره خپل مالتړ څرګند کړ او ویجاجانو درکانو غلطو
او هیات ته یې اعالن وکړ، او ویل یې چې “لوی یساز یواځې اصلي نقلی او
سایکان زوی دی.
ټول نور د نقلو نه دي، نه د سایان زامن “.

د
زړور او بې کاره وجنجن ډانګ وروسته بیا د خوشحاله یسا توره معرفي کولو
پرته د سعایغا د نورو تصویب پرته چې دوی د خپلو میړونو سره د لیدلو پایلو
په اړه پوهیدل وځنډول.
لوی
یس، که څه هم د خپل حساس څخه وتښتېدل او د ډیری نورو ځایونو څخه د ملاتړ
په لټه کې و، چې چا یې په ونیا کې د ارټوډکس نظر څرګند کړ.
د
پاای څخه د شپیتو ځنګلونو او د اتټایا جنوبي جنوبي سیمو څخه اتیا خونه، چې
د ورته نظر څخه وو، وړاندیز یې وکړ چې د ویایا فساد ته وګورئ.
دوی یوځل بیا پریکړه وکړه چې سوریه ته لاړ شي چې د وړ وړ ریتا سره مشوره وکړي ځکه چې هغه په ​​ډما او ویانا کې یو لوړ پوړ سنک و. کله
چې د واجینانو ډیری د دې پوهیدلو لپاره راغلل نو دوی یې د منلو وړ راروتا
مالتړ ته د هغه څلور وړاندیزونو وړاندیز وکړ چې هغه یې په چټکه توګه رد کړ.
وروسته دا ډلګۍ هڅه کوله چې د وینزویلا رابرتا د حاضریدو وړ، د منلو وړ اتاره ګټلو لپاره د ورته وسیلو څخه کار واخلئ. په
لومړي ځل هغه، په سمه توګه د دوی وړاندیز رد کړ مګر دوی یې په اراده سره
هغه ته وهڅاوه چې خپل وړاندیز ومني، او کله چې د بودا لپاره اړین شرطونه د
هغه لخوا نه منل شوي، انډنډ به یې وغوښتل چې دوی ومني او اکثرا یې دا کار
وکړي.
اترا خپل ذهن بدل کړ او د اړتیاوو سره سم یې ومنل. وروسته له هغه یې وغوښتل شو چې وینزویلا ریټاټا ته لاړ شي او وغوښتل چې واجین ډانګ په واقعیت کې د سلم او صادقانو مباحثه وي. د منلو وړ ریټاټا د دوی د ګڼې ګوڼې له لارې ولیدل او د دوی ملاتړ یې رد کړ. هغه بیا اتوار له لاسه ورکړه. د
یو ځل لپاره او د ټولو لپاره د حل کولو لپاره، د منلو وړ ریټاتا مشوره
وکړه چې شورا باید په وکیلاکما کې وپیژندل شي او له ځان سره یې د ورځ د
مشرانو لوړ پوړو تورونو په اړه پوښتنې کولې، توره سببجاکمي.
کله چې د هغه نظر ته ورسېد، نو د اته کډوالو د کمیټې لخوا اوریدل کېده، او د هغه اعتبار یې د دوی له خوا تصویب شو. اته
کڅوړې چې د دې قضیې په اړه قضاوت کولی شي د منلو وړ سابباممی، ساجه،
خججسوبتا، اوساهنګامکا، ختیځ او له لوېدیځ څلورو شاخونو، د منلو وړ ریټا،
سمبتا-سناوي، یس او سمن وه.
دوی دغه موضوع د راروتا سره د پوښتنو او صبایمي په توګه د هغه پوښتنو ته ځواب ورکړ. وروسته له دې چې بحث وشو، اته کډوال د واجین ګازو په وړاندې پرېکړه وکړه او د دوی پریکړه د جرګې لپاره اعالن شوه. وروسته
له دې چې 700 ساعته یې د کلمه او ویانا مطالعه کوله او دا پیښه د ستاتایې
په نوم پیژندل شوه ځکه چې په دې کې اوه سوه محصلین برخه اخیستې وه.
دا تاریخی شورا هم د یاساترت سنګیټ په نوم یادیږی چی لوی مشر یی په دی لوبغالی کی لوبولی دی او د ونیا د ساتلو لپاره د هغه جذب دی. د وجیانو محافظانو په کلکه توګه د شورا پریکړه منلې او رد کولو کې یې د هغه شورا نوم ویل چې د ماهاء مجیدي په نامه یادیږي.

دریمه شورا

دریم شورا په اصل کې د فساد په اړه د صهیونګی څخه ډډه کوله او د بوګانو راهیسې چې خپل نظریات یې تر سره کړل. دا شورا په 326 بی سي سي کې جوړه شوه د اسکوراما په پټهالپوته کې د امپراتور اشوکا په مالتړ. دا د لوی مغګګلپتوتا ټسس لخوا رهبري کیده او په دې شورا کې یو زر راهیسې برخه اخیستې وه. روایت
دا دی چې اسوکا خپل تخت د خپل پلار د زوی د وینې د ویجاړولو له لارې ګټلی
و، خپل ورور، تاسا کمره یې وژغوره، چې پای ته رسیدلی او عراحت ترلاسه کړ.

اسوکا د بودا د مهاپینببنا څخه وروسته په دوه سوه اتیاسم کال کې تاجکستان ته ولیږدول شوه. په
لومړي سر کې هغه د Dhamma او Saxtgha ته یوازې د منلو وړ وګرځوله او
همدارنګه د هغه پلار په څیر د نورو مذهبي فرقو غړو هم ملاتړ کاوه.
په هرصورت، دا ټول هغه بدلون بدل شو کله چې هغه د نوي نوک - نیکرودرود سره ولیدل چې هغه یې اپامادا - ویګگا ته واستاوه. وروسته هغه د نورو مذهبي ډلو ملاتړ وکړ او د هغې په زړه پورې او د غرمې عقیدې ژوره شوه. هغه
د خپل خورا لوی شتمنۍ د جوړولو لپاره کارول، ویل کیږي چې، د اتیا زره
هزاره ګانو او ویاړونو ته ویل کیږي او په خوشحالۍ د باخخس سره د څلورو
اړتیاوو سره مرسته کوي.
د هغه زوی مهندده او د هغه لور سعیبغامیته په سایهګا کې تسلیم شول. په پای کې، د هغه سخاوت د سعایهغه دننه د جدي ستونزو لامل و. په
وخت کې امر د ډیرو نا معلومه کسانو لخوا نفوذ شوی و، د جغرافيائی نظریاتو
ساتل او د امپراتور د ډیری ملاتړ او خواړه، جامې، سرپناه او درملو ډیری
وړاندیزونو له امله د حکم سره مخ وو.
ډیری بې رحمه، لالچیان غلط غلط نظرونه تاییدوي چې هڅه یې کوله د نظم سره یوځای شي مګر د حکم لپاره نا مناسب ګڼل کیږي. د
دې سره سره دوی فرصت ونیوه چې د امپراتور د خپل سرونو لپاره د سخاوت څخه
ګټه واخلئ او غالۍ یې وغوښتل او پرته له دې چې په سمه توګه سمبال شوي امر
سره یوځای شي.
په پایله کې، د سحرګاه احترام کم شو. کله
چې دا ځینې ریښتینې بڼونه روښان شول کله چې د فاسد، جغرافیه حاکمانو په
شرکت کې د تصفیې یا اپوساتا د مراسمو ترسره کولو څخه انکار وکړ.

کله
چې امپراتور د دې په اړه اوریدلی و، نو وضعیت یې ښه کړ او د وزیرانو څخه
یې یو قوماندان وزار ته ولیږل چې دوی دا مراسم ترسره کوي.
په هرصورت، امپراتور وزیر ته هیڅ ډول سپارښتنې نه دي ورکړي چې د کومې وسیلې په کارولو کې د کومې وسیلې کارول کیږي. دې ډرامو د دوی د غلط او “غلو” ملګرو) ویانااسایاکا (په شرکت کې د اطاعت او اطاعت کولو څخه انکار وکړ. ناراض
وزیر په غصب کې د بدو بڼو قطارونو ته وده ورکړه او تلوار یې وټاکه، هر یو
یې د بل وروسته تر هغه پورې چې د پاچا ورور ته راغلی و، سرونه یې وسوځول،
ټیسا چې مقرر شوی و.
ډارونکی وزیر وژلی و او له هال څخه وتښتید او بیرته یې د شهزاده اسوکا ته راپور ورکړ چې څه پیښ شوی او خپګان یې ځان وژلی دی. هغه د تیرا مغګګلپتوٹا ټسیسا مشوره غوښتله. هغه وړاندیز وکړ چې حیاتي لار به له حکم څخه ویستل شي او دریم شورا ژر تر ژره جوړه شي. نو دا د امپراتورۍ د اتیاسمې دورې په دریمه شورا کې وبلل شوه. ترا
مغلپلپتو ټیسا د دې پروسې مشري وکړه او د 60 ساعته ګډونوالو څخه یې د غرمې
او ویانا په روایتی تفسیر کې، چې د نهو میاشتو لپاره یې دوام درلود، یو
زرعسکر غوره کړل.
امپراتور، پخپله د بودیجې د زده کړو په اړه د یو شمیر منارانو څخه ډک پوښتنه وکړه. هغه کسان چې ناسم نظرونه یې درلودل ښکاره شوي او له سایګا څخه په فورا کې ایستل شوي. په دې طریقه به باخو سایګغا د هیتیک او بوګس باخخس څخه پاک شو.
دې شورا یوشمېر نور مهم شیان هم ترلاسه کړل. لوی
مغګګالپتوتا تسا، د څو ګونو د ردولو او ډاډمن کولو لپاره ډاډه خالص ساتل، د
کاتاتاتوت په نامه د شورا په دوره کې یو کتاب تعقیب کړ.
په
دې کتاب کې له شل څخه تر دریم څپرکی مشتمل دی، او د بحث کټګوري (کتا) او د
افقی نظریاتو بیاکتنه ده چې د مختلفو فرقو لخوا د فلسفې په اړه ترسره
کیږي.
دا د ابهما پاتیتا د اوو کتابونو کتاب دی. د شورا غړو همدارنګه د بودا اصول ته د تصویب یو شاهي مهر ورکړ، چې دا د ویژجوازا، د تحلیل اصول دی. دا د تایهاد د تایید سره موافق دی. د
اسما د غونډې یوه مهمه لاسته راوړنې او یو یې د پیړیو راهیسې د پیسو راوړل
وو، امپراتور د بامیانو په درما او ویاه کې مشهور وو، چې د زړه په واسطه
یې یادونه کوله، دا یې زده کړه وه.
په نهه مختلفو هیوادونو کې. دا داسلامیانو راهیسې د پام وړ مجاهانتیکا توره چې کشمیر او ګاندرا ته لاړ. هغه ته غوښتل شوې وه چې دلمه تبلیغات وکړي او هلته د ښاروالانو امر ترتیب کړي. د
پام وړ مهديدو د ماهیناکامماجها (جدید مایسور) ته واستول شو او د ویرونکې
وړ ریکختا توره وهنسي (د هند په سهيل کې د شمالي کانا شمالي کانا) ته
واستول شوه. د منلو وړ یوونکا ڈھاکرکاخېٹا توره په Upper Aparantaka (شمالي
شمالي ګازو، کیتورور، کیچ او سند) ته استول شوی و.
.د
پام وړ ماهکرختا توره یوونکا لوکا (د لونګانو، باکتریانو او یونانيانو
ځمکه) ته لاړ. د منلو وړ مججمه توره هایتاتا ته ورغله (د همالیا سره نږدې
ځای.) د زړه نازی سورت او د زړه وړ اترا سووا ایته ته لیږل [اوس
میانمار]. ښکلا
مهندنده توره، د زړه منلو اتتیا تیر، د زړه وړ اتیا ترا، د ښکلا سمبل توره
او د منلو وړ بډاساسلا توره تامباپا (اوس سری لنکا) ته لیږل شوي وو.
د
دغو درملو ممانعت مامورین بریالي شول او د وخت په اوږدو کې یې خورا لوی
میوه درلوده او د دې ځمکې خلکو ته یې د غلامه ډالۍ او د دوی په تمدنونو او
کلتورونو تاثیر وکړ.

د بودا د کلمو له لارې د Dhamma خپریدو سره، هند په نړۍ کې د نړۍ ښوونکی، Visvaguru پیژندل شوی.

څلورمھ شورا

څلورمھ شورا پھ 29 ب. د پاچا Vaṭagagama د ملاتړ لاندې. د
دې غونډې راټولولو اصلي لامل دا و چې اوس د ډیری ډکانو لپاره د هغه
تیماتکا په ساتلو کې ساتل ممکن نه و لکه څنګه چې پخوا د منلو وړ مهندنده
لپاره قضیه وه او هغه څوک چې ډیر ژر یې تعقیب کړي وو.
له دې امله، د لیکلو فن، د دې وخت له پلوه پراختیا ومومي، دا د فکري او اړین ویلو لپاره و چې د بودا د ښوولو ټوله برخه یې لیکلې وه. پاچا
Vaṭtagamamii د نقلي نظر ملاتړ وکړ او شورا په ځانګړي ډول په الره واچول
شوه ترڅو د تاپتاکا په بشپړولو سره په لیکلو سره کم کړي.
نو
له همدې کبله، اصلی موم به په تلپاتې توګه ساتل کیږي، د پام وړ مهراختیا
او پنځه سوه شاهيانو د بودا الفاظ ولوستل او بیا یې د خام پاڼو پاڼو ته
ولیکل.
دا د پام وړ پروژه په غار کې رامینځته شوه، د اللوکا لینا، چې اوس اوس Matale دی، د لرغونو ځمکو د غصب په مینځ کې موقعیت لري. په همدې توګه د شورا موخه ترلاسه شوه او د مستعمې مسوما په لیکل کې ساتنه وشوه. وروسته، د اتسمې پېړۍ په پاى کې، پاچا ویجرارجاه په دې غار کې د بودا انځورونه درلودل.

پنځمه شورا

پنځمې شورا په مورلین کې ترسره شوه، برما اوس په 1871 کې میانمار په نوم د پاچا میډون په نامه پیژندل کیږي. د
دې غونډې اصلي هدف د بودا ټولې ښوونې ولوستل او د دوی دقیقو تفصیلاتو په
اړه د معاینه کولو لپاره وګورئ ترڅو وګورئ چې یو له دوی څخه بدلون شوی،
اختلاط یا ټیټ شوی.
دا
د درې مشرانو، د منلو وړ مهات جاګهاویوساسا، د منلو وړ ننداب الهاهجاجه او
د دوه زره څلور سوه محرکانو (2،400) په شرکت کې د پام وړ مهاتا
سوماګالاسمی لخوا رهبري کیده.
د دویمه مشترکه تفسیر د پنځو میاشتو لپاره دوام وکړ. دا
د دې شورا کار هم و چې د میانمار په لکیت کې د بشپړېدو وروسته وروسته ټول
تپتاکت د پوستکي لپاره لیکل شوي و، او د میانمار په لکت کې یې 7 سوه نهه
ماربل سلیبونه بشپړ کړل.
دا
مهم کار د ځینو دوه زره څلور سوه ایدودو بندرونو او ډیری مهارت لرونکو
مسلکانو لخوا ترسره شو چې د هر سلیب په بشپړولو سره یې د کندی میډون کوتود
پاگودا په مینځ کې د ماډلنډ په پورتنۍ ځانګړتیا کې د ښکلي کوچني “پتتاک”
پجاما کې ځای پر ځای کړی وو.
هیل چیرې چیرته چې دا ورته په نړۍ کې ‘ترټولو لوی کتاب’ ویل کیږي، نن ورځ ده.

شپږمھ شورا

شپږمھ جرګه د یانګون کابا اۍ کې، چې په 1954 کې پخوانی رنګین رنګ کې و، د منډالالی په ښار کې ساتل شوی و. دا د برما د حکومت تر مشرۍ الندې د برتانیا د حکومت له خوا تمویل شوی و. هغه
د پاساهنه ګاهه ودانولو ته اجازه ورکړه، هغه لوی غار چې د ځمکې څخه جوړ
شوی و، د جمعې د ځای ځای په څیر د هند سټاپاننی غار په څیر خدمت کول - د
لومړی ډما کونسل ځای.
د
دې بشپړولو په ترڅ کې، شورا د می په 17 مه، 1954 کې لیدلې وه. د پخوانیو
شوراګانو په څیر، لومړۍ موخه یې وه چې اصلي ډما او ونیا خوندي وساتئ.
په هرصورت دا هغه بیلګه وه چې په هغو کې برخه اخیستې وه او د اتو هېوادونو څخه راغلي. دا
دوه زره پنځه سوه زده کړه د تایهاد راهیسان د میانمار، کامبوډیا،
هندوستان، لاوس، نیپال، سريلانکا، تايلنډ او ویتنام څخه راغلي دي.
د
منلو وړ مهس سایډا د دې غوره دنده دنده وټاکل شوه چې د اړین پوښتنو څخه یې
د ویرونکی وړ بډانت ویکیټراهوبیوساساسا تپتاخره Dhammabhārika، په اړه چې
چا یې زده کړې او اطمینان ورکوي ځواب ورکړ.
کله چې دغه شورا سره ولیدل، ټولې ګډون کونکي هیوادونه پالي تپتاکت د هند استثناء سره، خپل اصلي متن ته وړاندې کړل.

د
داسلامي کتابونو دودیز تفسیر دوه کاله وخت ونیول چې په ترڅ کې یې تاپتاکا
او د هغه متحد ادب په ټولو سکرو کې په زړه پورې ډول معاینه شوي.
کوم توپیرونه چې موندل شوي وو، اړین اصالحات شوي او ټولې نسخې وروسته له مینځه یوړل شوې. خو له بده مرغه، دا وموندل شوه چې د متنونو په محتوا کې ډیر توپیر نه و. په
پای کې، د شورا لخوا په رسمی توګه تصویب وروسته، د تپتاکت ټولې ټولې
اندازې او د هغوی تبصره په عصري مطبوعاتو کې چاپ او د میانمار (برښنا)
سکرپٹ کې خپره شوې.
دا د پام وړ لاسته راوړنه د دوه زره پنځه سوه راهیسې د ډیرو خلکو خلکو د هڅو له لارې ممکنه وه. د دوی کار پای ته ورسید، په 1956 م کې، دوه نیم میلیونه وروسته له هغه چې رب پرینببنا ترلاسه کړ. د شورا دا کار د بودیوي نړۍ د نمایندګیو بې ساري لاسته راوړنه وه. د
تپيتاكا نسخه چې دا يې توليد كړې ده د دې په توګه پيژندل شوي چې د بودا د
تاريخي ارزښتونو او د هغو تر ټولو تر ټولو مستند زده كړې سمه ده.

هغه حجمونه چې د شپږم سایګ ګانا څخه چاپ شوي د میانمار رسم الخط کې چاپ شوي. د
هندوستان خلکو ته د اندازې د جوړولو لپاره، د وپسیانا ریسرسی انسټیټیوټ دا
پروژه پیل کړه چې تپتاکت په 1990 کې د Devanagari سره د اتخاکتا او اکتاس
سره چاپ کړي.

بې وزله یو د بودا د پوهاوۍ د پوهې سره په 5 کلمو کې
تل ښه بدوونکی وي!

د بشپړ توضیحاتو لپاره

لطفا وګورئ:
د
تحلیل انټرنیټ نیٹ - وړیا آنلاین ټپتاټکا څیړنې او عملی پوهنتون او له
اړونده خبرونو سره http://sarvajan.ambedkar.org د 105 کلاسیکی ژبو کې
له:
http://sarvajan.ambedkar.org

دا د ګوګل ژبی ژباړونکی ستاسو په مورنۍ ژبه ژباړئ
https://translate.google.com

دا ستاسو لوست دی

ایمیل:
buddhasaid2us@gmail.com
http://www.palicanon.org/

https://www.youtube.com/watch…
Wakht Ba Razi Pashto Song by Haroon Bacha || ClassicPashto
Classic Pashto
Published on Feb 14, 2017
Wakht Ba Razi Lyric By Haroon Bacha uploaded by Classic Pashto Youtube channel
Category
People & Blogs


youtube.com
Wakht Ba Razi Lyric By Haroon Bacha uploaded by Classic Pashto Youtube channel

73) Classical Persian
73) کلاسیک فارسی

Pali کانن آنلاین

کلمات اصلی بودا
منبع کانال Pali

“فرض
کنید یک راهب می گفت:” دوستان، من شنیدم و آن را دریافت از لب های خود
خداوند: این دشمن است، این رشته است، این است که تدریس استاد “، و سپس،
راهبان، شما نباید او را تایید و یا تایید نکرد
کلمات سپس،
بدون تایید و یا عدم تایید، کلمات و عبارات او باید با دقت یادآوری شود و
در مقایسه با Suttas و با توجه به رشته مورد بررسی قرار گیرد.
اگر
آنها در چنین مقایسه و بازبینی، مطابق با سنت ها یا رشته ها نباشند، نتیجه
گیری باید باشد: «مطمئنا این کلمه بودا نیست، این راهب اشتباه درک شده
است» و این موضوع
رد می شود اما
در کجایی که چنین مقایسه و بررسی می شود، آنها مطابق با سنت ها یا رشته ها
هستند، نتیجه گیری باید باشد: “مطمئنا این کلمه بودا است که توسط این راهب
به درستی درک شده است”.

- DN 16 Mahaparinibbana Sutta - گذشت بزرگ، روزهای آخر بودا
آموزه های معتبر گوتاما بودا برای ما حفظ شده است و در Tipitakaka یافت می شود. کلمه Pāli، ‘Tipitakaka’، به معنای واقعی کلمه “سه سبد” (ti = three + piṭaka = مجموعه مقالات) است. تمام آموزه های بودا به سه بخش تقسیم شد.

1. قسمت اول به عنوان Vinaya Pitakaka شناخته شده است و شامل تمام قوانینی است که بودا برای راهبان و راهبه گذاشت.
2. قسمت دوم Suttaṭta Piṭaka نامیده می شود و شامل گفتمان است.
3. بخش سوم به عنوان ابیدحمام پیاتاک شناخته شده است و شامل آموزه های روان شناختی اخلاقی بودا است.

شناخته
شده است که هر زمان که بودا به بحث و گفتگو با شاگردان مقتدرش و یا پیروان
ناسزا گفت و یا حکم سلطنتی را در دوره 45 ساله وی، حکم راهبان اختصاص داده
شده و آموخته او،
کلمه به کلمه حافظه به این ترتیب، کلمات بودا با دقت حفظ شدند و به طور صحیح از معلم به دانش آموز منتقل شدند. بعضی
از راهبانانی که شریعت بودا را به طور شخصی شنیده بودند، آراهانت بودند و
بنابراین تعریف «خالص» از اشتیاق، بدبختی و توهین و از این رو بدون شک قادر
به حفظ کامل کلمات بودا بود.
به این ترتیب آنها اطمینان دادند که تعالیم بودا برای اطفال وفادارانه حفظ می شود.

حتی
آن دسته از راهبان متعهد که هنوز Arahansthood را به دست نیاورده بودند،
اما به سه مرحله اول رسیدن به مقدسات رسیده بودند و خاطرات قدرتمدار و
ماندگار نیز داشتند، می توانستند به خاطر آنچه که بودا را موعظه کرده بود،
سخن بگوید و بنابراین می توانست نگهبانان ارزشمند تعالیم بودا باشد.
یکی از این راهب ها، انندا، همراهان انتخاب شده و همراهان ثابت بودا در طول بیست و پنج سال گذشته زندگی او بود. اناندا بسیار هوشمندانه و با توانایی به خاطر سپردن آنچه که شنید، بسیار بامزه بود. درواقع،
آرزویش بود که بودا همیشه با تمام گفتمانهای او ارتباط برقرار می کرد و
اگرچه او هنوز Arahanta بود، او عمدا متعهد به یادآوری کلمه ای از همه
خطاهای بودا بود که او را مورد تشویق راهبان، راهبه ها و پیروان او قرار
داده است.
تالش
های ترکیبی این راهبان با استعداد و اختصاص داده شده به دشمن و وینایا
امکان پذیر است، همانگونه که Buddha آموزش داده می شود که در حالت اولیه اش
حفظ شود.

پالی Tipitakaka و ادبیات متفقین آن به عنوان یک نتیجه از کشف بودا در راه نجیب و آزادانه Dhamma خالص وجود دارد. این مسیر همه کسانی را که پیرو آن هستند را قادر می سازد زندگی صلح آمیز و شاد را رهبری کند. در
واقع، در این روز و سال، ما خوش شانس باشیم تا آموزه های معتبر بودا برای
نسل های آینده را از طریق تلاش های وجدان و هماهنگ شاگردانش تعیین کنیم.
بودا
به شاگردانش گفته بود که وقتی دیگر در میان آنها نبود، ضروری بود که سنانا
به منظور جملگی خواندن دشمن، دقیقا همانطور که او را آموخته بود، گرد هم
آیند.
با
توجه به این دستورالعمل، اولیای ارشد به درستی شورای نامیده می شدند و به
طور سیستماتیک دستورات و مقررات مسیحی بودا را دستور دادند و سپس به وضوح
آنها را به صورت کلامی به صورت کنونی خواندند.

تعالیم موجود در Tipitakaka همچنین به عنوان دکترین سالمندان شناخته شده است. این سخنرانی ها چندین صد بار است و همیشه از زمان تشکیل شورای اول، کلمه ای از کلمه خوانده شده است. در
ادامه، شوراهای بیشتر به دلایلی فراخوانده شده اند، اما در هر یک از آنها
تدریس کامل بودا توسط همکاران سانس در کنفرانس و کلمه به کلمه مورد تقدیر
قرار گرفته است.
اولین
شورا سه ماه پس از رسیدن بودا به مهپارینیببانا به وقوع پیوست و به دنبال
آن پنج نفر دیگر، دو در قرن نوزدهم و بیستم تشکیل شدند.
این
جملات جمعی که توسط راهبان در تمام این شوراهای دشمن انجام شده است به
عنوان “Dhamma Saṅgītis”، Reclamations Dhamma شناخته شده است.
آنها
به دلیل پیشینی که در شورای اول حمام قرار گرفته اند، به این ترتیب تعیین
می شوند، زمانی که همه آموزه ها ابتدا توسط ارشد سنها خوانده شده و سپس همه
ی راهبان که در مجلس حضور داشتند، به طور مرتب شنیده می شدند.
به نظر می رسد که قرائت شده است که معتبر بود، زمانی که و تنها زمانی که آن را به اتفاق آراء توسط اعضای شورا تصویب شد. آنچه در ادامه است، یک تاریخچه کوتاه از شش شورا است.

شورای اول

پادشاه Ajatajaattu شورای اول را حمایت کرد. این در 544 ب.سی. در غار Sattapaäei که در خارج از Rajagaha واقع شده است، سه ماه پس از مرگ بودا. یک گزارش دقیق از این جلسه تاریخی را می توان در Culwagga Vinaya Pitakaka یافت. با
توجه به این رکورد، حادثه ای که مسعود محمشهاپا را به این جلسه دعوت کرد،
این بود که او در مورد حکومت سختگیرانه برای راهبان بشنود.
این چیزی است که اتفاق افتاد. سوهاددا
راهبان، یک سلسله سابق، که در زندگی دچار تعصب شده بود، پس از شنیدن این
که بودا منقضی شده بود، ابراز خشم خود را نسبت به پیروی از تمام قوانین
برای راهبان که توسط بودا مطرح شده بود، ابراز کرد.
بسیاری از راهبان از رفتن بودا انتقاد کردند و عمیقا ترسو بودند. با این حال، مهدکودک مقدس شنیده شنید: “به اندازه کافی احترام خود را نپسندید، گریه نکنید. ما از این فراموشی بزرگ (بودا) خلاص میشویم. ما
زمانی که او گفت “این به شما اجازه می دهد، این برای شما مجاز نیست” عذاب
می کشید، اما اکنون ما قادر خواهیم بود که دوست داشته باشیم و ما مجبور
نیستیم آنچه را که دوست نداریم انجام دهیم “.
Mahākassapa
از نظر او هشدار داده شد و از تهمت زد که Dhamma و Vinaya ممکن است خراب
شود و اگر دستان دیگر مانند Subhadda رفتار نکنند و نتوانند از دست ندهند،
زندگی نخواهند کرد، و قوانین Dhamma و Vinaya تفسیر خواهند شد.
برای جلوگیری از این تصمیم گرفت که دشمن بایستی حفظ و محافظت شود. برای این منظور پس از به دست آوردن تایید سانس، او به شورای پنجصد آراختان دعوت شد. آناندا در این مورد گنجانده شده بود تا زمانی که مجمع شورا تشکیل شد، آنرا به دست آورده بود. با احتیاط رئیس ارشد مهتابساپا، پنجصد آراهانت راهبان در طول فصل بارانی در شورا دیدار کردند. اولین کاری که مهاتاشاپا انجام داد این بود که متخصص اصلی در Vinaya روز، Venerable Upāli در مورد جزئیات حکومت سلطنتی سوال کند. این راهب به خوبی به این وظیفه واگذار شد، همانطور که بودا به او تمام وینایا را آموزش داده بود. اول
از همه، مسعود مسعود، از او به طور خاص درباره حکم اول جرم، از نظر موضوع،
مناسبت، فرد معرفی شده، اعلام، تکرار اعلامیه، جرم و پرونده غیردولتی،
توهین. Upāli پاسخهای معقول و کافی را داد و اظهاراتش با تصویب یکسان از رئیس سانسگا همراه شد. بنابراین Vinaya به طور رسمی تایید شد.

پس از آن حضرت مهدساسپا توجه خود را به آینندا براساس تخصص متخصص خود در تمام امور مربوط به دشمن مورد توجه قرار داد. خوشبختانه، شب قبل از دیدار شورا، انندا Arahantship را به دست آورد و به شورا پیوست. بنابراین،
مهوشاسپا بزرگتر توانست با اطمینان کامل درباره دشمن با اشاره ویژه به
خطبه های بودا، او را با اطمینان کامل مورد سوال قرار دهد.
این بازجویی درمحممه به دنبال بررسی مکانهایی بود که در آن همه گفتگوها ابتدا موعظه و شخص به آنها رسیدگی شد. Ānanda، با کمک حافظه کامل کلمه او قادر به پاسخ دقیق بود و بنابراین گفتمان با تصویب یکسان از سانسگا ملاقات کرد. شورای اول همچنین مهر تاییدیه خود را برای تعطیل فصل در مورد قوانین جزئی و کمتری و تایید رعایت آنها قرار داد. راهبان
هفت ماه طول کشید تا تمام وینایا و دواما را بخوانند و آن راهبان که به
اندازه کافی خاطرات خوبی داشتند، تمام آنچه را که خوانده بودند حفظ کردند.
این اولین شورای تاریخی به نام Paakasasatika شناخته شد، چرا که پنجصد Arahants کاملا روشنفکرانه در آن شرکت کرده بودند.

شورای دوم

شورای دوم صد سال پس از پاریینیبانا بودا به منظور حل اختلاف جدی در مورد “ده امتیاز” نامگذاری شد. این اشاره به برخی از راهبان شکستن ده قانون کوچک است. آنها به:

1. ذخیره نمک در یک شاخ.
2. خوردن بعد از ظهر
3. خوردن یک بار و سپس رفتن به روستا برای صدای بلند.
4. برگزاری مراسم Uposatha با راهبان که در همان محل زندگی می کنند.
5. انجام اعمال رسمی زمانی که مجمع ناقص بود.
6. پیروی از یک تمرین خاص، زیرا توسط معلم یا معلم خود انجام شده است.
7. خوردن شیر ترش بعد از یک وعده صبحانه انجام دهید.
8. مصرف نوشیدنی قوی قبل از اینکه آن را تخمیر کرده بود.
9. با استفاده از یک فرش که اندازه مناسب نبود.
10. با استفاده از طلا و نقره.

سوء رفتار آنها به یک مسئله تبدیل شد و موجب اختلاف شدیدی شد زیرا شکستن این قوانین با تعالیم اصلی بودا مخالف بود. پادشاه کوهاوسوکا، مدافع دوم شورا بود و این جلسه به دلیل شرایط زیر در وزلی برگزار شد. یکی
از روزها، هنگام دیدار از گوره ماهاوانا در واسلی، ارشد یاسا متوجه شد که
یک گروه بزرگ از راهبان به نام وجیه ها نقض قوانین بود که طلا و نقره را با
پذیرفتن دعوت از طلا و نقره ای آن را ممنوع کرد.
او
بلافاصله رفتارشان را مورد انتقاد قرار داد و پاسخ آنها این بود که سهم
سود غیرقانونی خود را در امید به دست آورد که او برنده خواهد شد.
با این وجود، والد یاسا رفتار آنها را نادیده گرفت و نادیده گرفت. راهبان بلافاصله او را با یک اقدام رسمی از مصالحه متهم کرد، و او را متهم کرد که وفاداران خود را سرزنش کرده است. والدین
یاسا به این ترتیب با جانبازان اهل تسنن سازگاری داشتند، اما در عین حال
آنها را متقاعد کردند که راهبان ویججان با اشاره به اعلام بودا در مورد
ممنوعیت پذیرش یا درخواست برای طلا و نقره، اشتباه کرده اند.
بیگانه
ها بلافاصله حمایت خود را از والدین یاسا اعلام کردند و راهبان وجیهان را
به دروغگویان و کتک زدن اعلام کردند و گفتند: «تنها یاسا بزرگ، راهب واقعی و
پسرش است.
همه دیگران راهبان نیستند، نه پسران Startyan ‘’.

پس
از آن، راهبان وجیهان قاطع و بی رحمانه، پس از تصدیق نتایج ملاقات با
مفتیان خود، بدون تأیید سایر سگانها، پس از تصویب مجلس یاسا ترا، تعلیق
شدند.
والاس یاسا، هرچند از محرومیت خود فرار کرد و به دنبال حمایت از راهبان دیگری بود که دیدگاه ارتدوکس خود را در وینایا حفظ کرد. شصت
راهبان ساکن جنگلی از Pāvā و هشتاد راهبان از مناطق جنوبی Avanti که از
دیدگاه مشابهی بودند، پیشنهاد داده شد تا به او کمک کند تا فساد Vinaya را
بررسی کند.
آنها
با هم تصمیم گرفتند برای بررسی مشورت با Revata Venerable به Soreyya به
عنوان او راهب بسیار قدردانی و متخصص در Dhamma و Vinaya بود.
به
محض اینکه راهبان وجیهان این را بدانند، آنها نیز با حمایت از احکام
مقتدرانه انقلاب، با ارائه چهار عنصر که وی به سرعت آن را رد کرد، به دنبال
آن بودند.
سپس این راهپیماها به دنبال استفاده از معیارهای مشابه برای پیروزی از همراهان متعصب Revata، Uttara متعصب. در
ابتدا او نیز به طور صحیح پیشنهاد خود را رد کرد اما به طرز شگفت انگیزی
او را متقاعد کرد تا پیشنهاد خود را بپذیرد و گفت که وقتی وسایل مورد نیاز
برای بودا توسط او پذیرفته نشد، از آنانی خواسته می شود که آنها را بپذیرند
و اغلب موافق این کار هستند.
اوتارا ذهن خود را تغییر داد و شرایط را پذیرفت. سپس
از او درخواست کرد که او را متقاعد سازد که به احضار احترام بپردازد و
اعلام کند که راهبان وجیهان در واقع سخنان حقیقت و صاحب نظران دشمن بودند.
Revata Venerable توسط ruse خود را دیدم و حاضر به حمایت از آنها. او سپس اوتارا را رد کرد. به
منظور حل و فصل این موضوع یک بار و برای همه، Revata قابل احترام توصیه
کرد که یک شورا را در Vāḷikārāma دعوت با خود بپرسید سوال در مورد ده جنایت
از ارشد ترین از سالمندان روز، Thera Sabbjakami.
هنگامی که نظر او داده شد، باید توسط یک کمیته هشت راهبان شنیده شود، و اعتبار آن با رای خود تصمیم گرفت. هشت
راهبان که برای قضاوت در مورد این موضوع مورد استفاده قرار گرفت، عبارت
بودند از: Venerables Sabbakamii، sahaha، Khujjasobhita و Vāsabhagāmika،
از شرق و چهار راهبان از غرب، Venerables Revata، Sambhuta-Sānavāsī، Yasa و
Sumana.
آنها به طور کامل با موضوع انقلاب به عنوان پرسشگر و صباكامی پاسخ دادند. پس از این بحث، هشت راهب در برابر راهبان وجیهان تصمیم گرفتند و حکم آنها به مجمع اعلام شد. پس
از آن هفت صد راهبان به نام دشمن و وینایا را خوانده و این اصطلاح به
عنوان Sattasatī شناخته شده بود؛ زیرا هفتصد راهبان در آن شرکت کرده بودند.
این شورای تاریخی نیز نامیده می شود، Yasatthera Sangīti به دلیل نقش برجسته یاسا در آن و اشتیاق او برای حفاظت Vinaya. راهبان وجیهان به طور قطعی تصمیم به قبول شورا را قبول نکردند و به نام شورائی که مالک آن بود، به نام Mahasangiti نامیده می شد.

شورای سوم

شورای سوم به طور عمده برای از بین بردن سنگا از فساد و راهبان های دروغین که دیدگاه های کاهنی را برگزار کردند برگزار شد. این شورا در 326 ب.سی. در Asokārāma در Paṭaliputta تحت حامی امپراتور Asoka. آن را تحت رهبری ارشد Moggaliputta Tissa و هزاران راهبان شرکت در این شورا. سنت
این است که آسوکا تاج و تخت خود را از طریق ریختن خون تمام پسر پدرش، صرف
نظر از برادر خود، Tissa Kumara که در نهایت مقرر شد و Arahantship به دست
آورد.

Asoka در دوازده سال هجدهم پس از Mahaparinibbana بودا به پایان رسید. در
ابتدا، او فقط به خاطر دشمن و سانسا احترام گذاشت و همچنین از اعضای دیگر
فرقه های مذهبی حمایت کرد، زیرا پدرش قبل از او انجام داده بود.
با این حال، همه این تغییرات زمانی که او ملاقات مودب نودهی راهب Nigrodha که او را موعظه Appamāda-vagga ملاقات کرد. پس از آن او از حمایت از دیگر گروه های مذهبی متوقف شد و علاقه و علاقه وی به دشمن را تقویت کرد. او از ثروت عظیم خود برای ساخت، گفته است، هشتاد و چهار هزار پگودا و ویارا و از چهارچوب بیکخووس پشتیبانی می کند. پسرش Mahinda و دخترش Sanghamittā به مقدسات فرستاده شدند و به سنگا پذیرفته شدند. در نهایت سخاوت او باعث ایجاد مشکلات جدی در سانس شد. در
طول زمان، این نظم توسط بسیاری از مردان غیر قابل قبول نفوذ کرد و
دیدگاههای یونانی داشت و به خاطر پشتیبانی سخاوتمندانه امپراتور و ارائه
هزینه های پر از غذا، لباس، پناهگاه و پزشکی، به نظم جذب شد.
تعداد
زیادی از مردان بی ادب، حرص و طمع مشغول نمایش نظرات نادرست تلاش کردند تا
به منظور پیوستن به این نظم بروند، اما برای رأیگیری مناسب نبودند.
علی
رغم این، آنها فرصتی برای بهره برداری از سخاوت امپراتور را برای اهداف
خود و پوشیدن لباس پوشیدن و پیوستن به نظم بدون به درستی تعیین شده به دست
آوردند.
در نتیجه، احترام به سانسا کاهش یافت. هنگامی
که این اتفاق افتاد، برخی از راهبان واقعی حاضر به تمیز کردن تجویز شده یا
مراسم Uposatha در شرکت راهبان فاسد و زرتشت نبودند.

هنگامی
که امپراتور در مورد این شنیده می شد، او به دنبال اصلاح وضعیت بود و یکی
از وزرای او را به راهبان فرستاد و دستور داد که مراسم را انجام دهند.
با این حال، امپراتور وزیر هیچ دستورالعمل خاصی برای استفاده از دستورالعمل او نداشت. راهبان حاضر به اطاعت و برگزاری مراسم در شرکت از اصحاب و دروغین خود [theyyasinivāsaka]. در
ناامیدی، وزیر خشمگین از خط راهبان های نشسته عبور کرد و شمشیر خود را
کشید، و همه آنها را یکی پس از دیگری از بین برد، تا زمانی که به برس
پادشاه، تیسا که مقدر شده بود، آمد.
وزیر
ترسناک کشتار را متوقف کرد و از سالن فرار کرد و به امپراتور گزارش داد
Asoka عمیقا متاسف شد و از آنچه اتفاق افتاده ناراحت بود و خود را برای
کشتار متهم کرد.
او به دنبال مشاور تهرا Moggaliputta Tissa بود. او پیشنهاد کرد که راهبان اهریمنی از نظم اخراج شود و یک شورای سوم بلافاصله تشکیل شود. بنابراین این بود که در سال هفدهم حکومت امپراتور شورای سوم نامیده شد. تارا
مگگاليپاتا تيسا جلسات را رهبري کرد و هزاران نفر از راهبان را از شصت
هزار شرکت کننده انتخاب کرد و براي تقدير سنتي دشمن و وينايا که نه ماه است
ادامه داشت.
امپراتور، خود را از راه تعدادی از صومعه ها در مورد تعالیم بودا سوال کرد. کسانی که دیدگاه های غلطی داشتند بلافاصله در معرض و خروج از ساگانا قرار گرفتند. به این ترتیب Bhikkhu سانگا از کلیساها و bikhhhhhus fogues پاک شد.
این شورا چندین چیز مهم دیگر نیز به دست آورد. بزرگتر
Moggaliputta Tissa، به منظور رد تعدادی از ereesies و اطمینان از Dhamma
خالی نگه داشته شد، یک کتاب در شورا نام Kathavatthu.
این کتاب شامل بیست و سه فصل است و مجموعه ای از بحث (کته) و تقلید از دیدگاه های کورکورانه توسط فرقه های مختلف در مورد فلسفی است. این پنجم از هفت کتاب Abhidhamma Pitakaka است. اعضای شورای اسلامی همچنین به تأیید دکترین بودا از مهر تأییدی پرداختند و نام آن را ویبجهجوادا، دکترین تحلیلی می دانند. این با دکترین تایید شده Theravoda همسان است. یکی
از مهمترین دستاوردهای این مأموریت دشمن و یکی که برای قرن ها به ارمغان
آورد میوه بود، امپراتور بود که از راهبان فرستاده شده بود، که در دوحما و
وینایا بودا بود که می توانست همه آن را با قلب فراخواند
در 9 کشور مختلف. این راهبان Dhammadūta عبارتند از مجتبی مجتهدان تهراه که به کشمیر و گندره رفت. از او خواسته شد که دواما را موعظه کند و سفارش راهبان را در آنجا برقرار کند. مهدوی
مقدس به Mahinsakamaṇḍaḷa (مدرن میسور) فرستاده شد و Rakkhita Thera متعلق
به Vanavāsī (شمال Kanara در جنوب هند) فرستاده شد. Yonaka Dhammarakkhita
Thera متعصب به Aparantaka بالا (شمال گجرات، Kathiawar، Kutch و سند)
فرستاده شد
.

حضرت
مهبل (عج)، به نام یوناکا لکا (سرزمین یونان، باقریان و یونانیان) به سر
می برد. مجیحیمه تهرای متعلق به هیموانتا (که در مجاورت هیمالیا قرار دارد)
رفت. سومنا عالی و متعلق به اوتارا به سووانهنوهی فرستاده شد
میانمار] Mahinda
Thera سربلند، Ittiya Thera مقدس، Uttiya Thera مقدس، Sambala Thera مقدس و
Bhaddasāla متعلق به Thera به Tambapanṇi (در حال حاضر سری لانکا) فرستاده
شده است.
ماموریت
های دشمن این راهب ها موفق شد و در طول زمان میوه های عالی را به دست آورد
و راه های زیادی را در پیشبرد اهداف این سرزمین ها با هدیه دشمن و تأثیر
بر تمدن ها و فرهنگ های آنها گذراند.

با گسترش داهم توسط کلمات بودا، به زودی هند به عنوان Visvaguru، معلم جهان شناخته شده است.

شورای چهارم

شورای چهارم در Tambapanṇi در سریلانکا برگزار شد. تحت حراست شاه وطاغامانی. دلیل
اصلی برگزاری آن، تحقق این است که در حال حاضر اکثریت راهبان برای نگهداری
کل تایپیتاکا در خاطرات خود امکان پذیر نیست، همانطور که قبلا برای
Mahinda مغرور و کسانی بود که پس از او به دنبال او بودند.
بنابراین، به عنوان هنر نوشتن، تا به حال به طور قابل ملاحظه ای توسعه یافته بود، لازم بود که تمام بدن تدریس بودا نوشته شود. پادشاه وطاغامانی از ایده راهب حمایت کرد و شورا به طور خاص برای کاهش Tipitakaka به طور کامل به نوشتن برگزار شد. بنابراین،
به طوری که ممکن است دواما واقعی به طور ماندگار حفظ شود، مقبره ماهرحقیات
و پنج صد راهبان، کلمات کلمات بودا را می خوانند و سپس آنها را در برگ های
نخل می نویسند.
این پروژه قابل توجه در غار نامیده می شود، Alekoka لنا، واقع در شکاف زمین لغزش باستان در نزدیکی آنچه که در حال حاضر Matale. بدین ترتیب هدف شورا به دست آمد و حفظ در نوشتار دشمن معتبر تضمین شد. بعدا، در قرن هجدهم، پادشاه Vijayarakasiha تصاویر از بودا ایجاد شده در این غار بود.

شورای پنجم

شورای
پنجم در ماندالای، برمه که در سال 1871 میلادی در سلطنت پادشاه میدون به
عنوان میانمار شناخته می شد، در سال 1871 به رسمیت شناخته شد.
هدف
اصلی این جلسه این بود که تمام آموزه های بودا را بخواند و آنها را در
جزئیات دقیق بررسی کند تا ببیند آیا هر کدام از آنها تغییر کرده، تحریف شده
یا رها شده اند.
این
سه سرپرست سه ساله، مجاهدان مهاترا یعقربحاءاءسا، نیناندابایدواجی مقدس و
مهاترا سومگانگالاسامی مجلل در شرکتی حدود دو هزار و چهارصد راهبان (2400)
بود.
تقدیر مشترک دوهما پنج ماه طول کشید. این
کار این شورا بود که کل تایپیتاکا را در بیست و نه سالگی اسلب سنگ مرمر در
میانمار پس از تکمیل آن و تصویب به اتفاق آراء تایید کرد.
این
کار تحسین برانگیز توسط دو هزار و چهارصد راهبان اروتیک و بسیاری از
متخصصان ماهر انجام شد که پس از تکمیل هر یک از اسلب ها، آنها را در پگودا
زیبای مینیاتوری “پوتاکا” در یک مکان ویژه در زمین های پدوده کوتودو پادشاه
میندون در پای ماندالای قرار داد
هیل، جایی که این “بزرگترین کتاب در جهان” به اصطلاح نامیده می شود، تا امروز حفظ می شود.

شورای ششم

شورای
ششم در Kaba Aye در یانگون، که قبلا Rangoon در سال 1954، هشتاد و سه سال
پس از پنجمین دوره در Mandalay برگزار شد، نامیده شد.
این بود که توسط دولت برمه تحت رهبری نخست وزیر، افتخار U Nu. او
مجاز ساخت Mahā Pāsāna گوهه، غار بزرگ که از سطح زمین ساخته شده بود، به
عنوان محل جمع آوری، بسیار شبیه غار Sattapānni هند - سایت اولین شورای
دشمن، خدمت می کرد.
پس
از اتمام آن، شورا در 17 می 1954 ملاقات کرد. همانطور که در مورد شوراهای
پیشین، نخستین هدف آن تأیید و حفظ دشمن و وینایا واقعی بود.
با این حال آن را به عنوان منحصر به فرد تا آنجا که راهبان که در آن شرکت کردند از هشت کشور آمد. این دو هزار و پانصد راهبان چوآوادا از میانمار، کامبوج، هند، لائوس، نپال، سریلانکا، تایلند و ویتنام آمدند. مرحوم
مهسای سیدآب، به عنوان وظیفه شایسته پرسیدن سؤالات مورد نیاز در مورد
حمدالحسن فقدان محسن بختیاری، که به همه آنها آموخته و رضایت بخش بود،
منصوب شد.
با گذشت زمان این شورا ملاقات کرد، تمام کشورهای شرکت کننده، Pali Tipitakaka را به اسم بومی خود، به استثنای هند، ارائه کردند.

تقدس سنتی کتاب مقدس دواما دو سال طول کشید که طی آن تالیاتاکا و ادبیات متفقین آن در تمام اسناد مورد بررسی قرار گرفتند. هر گونه تغییری که در بر داشت، ذکر شده بود، اصلاحات لازم انجام شد و سپس تمام نسخه ها جمع آوری شد. خوشبختانه، متوجه شدیم که محتوای هر یک از متون تفاوت زیادی نداشت. سرانجام،
پس از آن که شورا به طور رسمی آنها را تأیید کرد، تمام جلسات Tipitakaka و
تفسیر آنها برای چاپ در مطبوعات مدرن آماده شد و در اسرارنامه میانمار
(برمه) منتشر شد.
این دستاورد قابل توجه از طریق تلاش های اختصاص داده شده از دو هزار و پانصد راهب و چندین نفر غیرمجاز ساخته شده بود. کارشان پایان می یابد در ماه مه 1956، دو و نیم هزاره پس از اینکه پروردگار پرینیببانا را بدست آورد. این کار شورا دستاورد منحصر به فرد نمایندگان کل دنیای بودایی بود. نسخه
Tipitakaka که آن را متعهد به تولید شده است به عنوان درست به آموزه های
بکر از Gotama بودا و معتبر ترین ارائه از آنها تا به امروز شناخته شده
است.

جلد چاپ شده پس از ششمین سونگایانا در اسناد میانمار چاپ شد. ویپاسانا
برای ساخت جلسات به مردم هند، این پروژه را برای چاپ Tipitakaka با
Aṭṭhakathās و ṭikas در Devanagari در سال 1990 آغاز شده است.

یک بیدار با آگاهی از تعالیم بودا در 5 کلمه
همیشه باید به خاطر داشته باشید!

برای توضیح کامل

لطفا ببینید:
شبکه
بینش سنجی تحلیلی - دانشگاه تایپیتاکا رایگان و تحقیقاتی رایگان و مرتبط
با NEWS از طریق http://sarvajan.ambedkar.org در 105 زبان کلیدی
از جانب:
http://sarvajan.ambedkar.org

ترجمه این گوگل ترجمه در زبان مادری شما با استفاده از
https://translate.google.com

این درس شماست

پست الکترونیک:
buddhasaid2us@gmail.com
http://www.palicanon.org/


https://www.youtube.com/watch?v=6sGRZfkeEoc
GEOGRAPHY PERSIA buddhism iran rotn07ak james kenneth powell youtube 512
JAMES K POWELL II
Published on Apr 28, 2009
GEOGRAPHY PERSIA buddhism iran rotn07ak james kenneth powell youtube 512

Category
Education


youtube.com
GEOGRAPHY PERSIA buddhism iran rotn07ak james kenneth powell youtube 512

74) Classical Polish

74) Język klasyczny polski

2637 Czw. 31 maja LEKCJA

Pali Canon Online

Oryginalne słowa Buddy
Pochodzenie kanonika Pali

“Przypuśćmy,
że mnich mówi:” Przyjaciele, słyszałem i przyjmowałem to z ust Pana: to
jest Dhamma, to jest dyscyplina, to jest Nauczanie Mistrza “, zatem,
mnisi, nie powinniście ani aprobować, ani nie potępiać jego
słowa. Następnie,
bez aprobaty i dezaprobaty, jego słowa i wyrażenia powinny być
starannie zanotowane i porównane z Suttami i ocenione w świetle
dyscypliny.
Jeśli
okaże się, że przy takim porównaniu i ocenie nie są zgodne z Suttami
lub dyscypliną, wniosek musi brzmieć: “Z pewnością nie jest to słowo
Buddy, zostało błędnie zrozumiane przez tego mnicha”, a sprawa
należy odrzucić. Ale
tam, gdzie przy takich porównaniach i recenzjach okazuje się, że są one
zgodne z Suttami lub dyscypliną, wniosek musi brzmieć: “Z pewnością
jest to słowo Buddy, zostało to słusznie zrozumiane przez tego mnicha”.

- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - Wielka przemijanie, ostatnie dni Buddy
Autentyczne nauki Gotamy Buddy zostały zachowane i przekazane nam i można je znaleźć w Tipiṭace. Słowo Pāli, “Tipiṭaka”, oznacza dosłownie “trzy kosze” (ti = trzy + piṭaka = zbiory pism świętych). Wszystkie nauki Buddy zostały podzielone na trzy części.

1. Pierwsza część znana jest jako Vinaya Piṭaka i zawiera wszystkie zasady, które Budda ustanowił dla mnichów i mniszek.
2. Druga część nazywa się Suttaṅta Piṭaka i zawiera Dyskursy.
3. Trzecia część znana jest jako Abhidhamma Piṭaka i zawiera psychologiczne nauki Buddy.

Wiadomo,
że kiedy Budda wykładał swoim wyświęconym uczniom lub świeckim uczniom,
lub przepisał monastyczną regułę w ciągu swojej
czterdziestopięcioletniej posługi, tej z jego oddanych i uczonych
mnichów, wówczas obecni natychmiast oddaliby jego nauki
słowo w słowo do pamięci. W ten sposób słowa Buddy zostały dokładnie zachowane i zostały w odpowiednim czasie przekazane ustnie od nauczyciela do ucznia. Niektórzy
z mnichów, którzy słyszeli, jak Budda głosił osobiście, byli
Arahantami, a więc z definicji “czystymi” wolnymi od namiętności, złej
woli i złudzeń i dlatego bez wątpienia byli w stanie zachować, doskonale
słowa Buddy.
W ten sposób zapewnili, że nauki Buddy zostaną wiernie zachowane dla potomności.

Nawet
ci oddani mnisi, którzy jeszcze nie osiągnęli Arahantahood, ale
osiągnęli pierwsze trzy etapy świętości i mieli mocne, retencyjne
wspomnienia, mogli również przywoływać słowo w słowo, co Budda głosił, a
więc mogliby być godnymi opiekunami nauk Buddy.
Jednym z takich mnichów był Ananda, wybrany służący i stały towarzysz Buddy przez ostatnie dwadzieścia pięć lat jego życia. Ananda był bardzo inteligentny i obdarzony zdolnością pamiętania tego, co usłyszał. Istotnie,
było to jego wyraźnym życzeniem, aby Budda zawsze odnosił wszystkie
swoje dyskursy do niego i chociaż nie był jeszcze Arahantą, celowo
zobowiązał się do zapamiętania w słowie wszystkich kazań Buddhy, którymi
napominał mnichów, siostry zakonne i jego zwolenników świeckich.
Połączone
wysiłki tych utalentowanych i oddanych mnichów pozwoliły Dhammie i
Vinayi, jak nauczał Budda, na zachowanie w stanie pierwotnym.

Pali
Tipiṭaka i jego sprzymierzona literatura istnieją dzięki odkryciu przez
Buddhę szlachetnej i wyzwalającej ścieżki czystej Dhammy.
Ta ścieżka umożliwia wszystkim, którzy jej przestrzegają, prowadzenie spokojnego i szczęśliwego życia. Rzeczywiście,
w dzisiejszych czasach mamy szczęście, że autentyczne nauki Buddy
zostały zachowane dla przyszłych pokoleń poprzez sumienne i zgodne
wysiłki Jego wyświęconych uczniów na przestrzeni wieków.
Budda
powiedział swoim uczniom, że kiedy już ich nie ma, konieczne jest, aby
Saṅgha zebrał się razem w celu wspólnego recytowania Dhammy, dokładnie
tak, jak tego nauczał.
Zgodnie
z tą instrukcją pierwsi Starsi należycie powołali radę i systematycznie
rozkazywali wszystkim dyskursom i regułom monastycznym Buddy, a
następnie wiernie recytowali je w słowo po kolei.

Nauki zawarte w Tipiṭace są również znane jako Doktryna Starszych [Theravada]. Dyskursy te liczą kilkaset osób i zawsze były recytowane dosłownie od czasu zwołania Pierwszej Rady. Kolejne
Rady zostały powołane z wielu powodów, ale na każdym z nich całe ciało
nauczania Buddy było zawsze recytowane przez uczestników Saṅgha, w
koncercie i słowo po słowie.
Pierwsza
rada odbyła się trzy miesiące po osiągnięciu Mahaparginambu przez
Buddę, a następnie pięć innych, z których dwa zostały zwołane w XIX i XX
wieku.
Te
zbiorowe recytacje, które zostały wykonane przez mnichów na wszystkich
tych Radach Dhammy, znane są jako “Dhamma Saṅgītis”, Recytacje Dhammy.

tak wyznaczeni z powodu precedensu ustanowionego na Pierwszej Radzie
Dhammy, kiedy wszystkie Nauki były recytowane najpierw przez Starszego z
Saṅghi, a następnie intonowane ponownie przez wszystkich mnichów
uczestniczących w zgromadzeniu.
Recytacja została uznana za autentyczną, kiedy i tylko wtedy, gdy została zatwierdzona jednogłośnie przez członków Rady. Poniżej znajduje się krótka historia Sześciu Rad.

Pierwsza Rada

Król Ajātasattu sponsorował Pierwszą Radę. Zwołano go w 544 r. Pne. w jaskini Sattapaāāi położonej na zewnątrz Rājagaha trzy miesiące po śmierci Buddy. Szczegółowy opis tego historycznego spotkania można znaleźć w Cūllavagga Vinaya Piṭaka. Według
tego zapisu, wydarzeniem, które skłoniło Starszego Mahākassapę do
zwołania tego spotkania, było usłyszenie lekceważącej uwagi o surowej
regule życia mnichów.
To jest to, co się stało. Mnich
Subhadda, były fryzjer, który wyświęcił późno w życiu, usłyszawszy, że
Budda wygasł, wyraził swoją niechęć do przestrzegania wszystkich zasad
mnichów ustanowionych przez Buddę.
Wielu mnichów lamentowało nad odejściem Buddy i było głęboko zasmuconych. Jednak Starszy Mahaparapa usłyszał, jak Subhadda mówi: “Dosyć swoich Wczytań, nie smuć się, nie lamentuj. Bardzo pozbywamy się tego wielkiego pustelnika (Buddy). Byliśmy
dręczeni, kiedy powiedział: “To jest dozwolone dla ciebie, to nie jest
dozwolone”, ale teraz będziemy mogli robić, co nam się podoba, i nie
będziemy musieli robić tego, co nam się nie podoba “.
Mahakassapa
był zaniepokojony jego uwagą i obawiał się, że Dhamma i Vinaya mogą być
zepsute i nie przetrwać w stanie nienaruszonym, jeśli inni mnisi
zachowywali się jak Subhadda i interpretowali zasady Dhammy i Vinayi,
tak jak im się podobało.
Aby tego uniknąć, postanowił, że Dhamma musi zostać zachowana i chroniona. W tym celu po uzyskaniu zgody Saṅghy wezwał do rady pięciuset arahantów. Anando miał być włączony w to pod warunkiem, że osiągnie Arahanthood do czasu zwołania rady. Gdy przewodniczył Starszy Mahapassapa, w czasie pory deszczowej spotkali się w radę trzystu mnichów z Arahant. Pierwszą
rzeczą, jaką zrobił Mahapassapa, było przesłuchanie czołowego znawcy
Vinayi w tym dniu, Czcigodnego Upali o szczegółach monastycznej władzy.
Ten mnich był dobrze przygotowany do tego zadania, ponieważ Budda nauczył go samego samego Vinayi. Przede
wszystkim Starszy Mahakaskapa zapytał go szczegółowo o orzeczenie w
sprawie pierwszego przestępstwa [pārājika], w odniesieniu do tematu,
okazji, wprowadzonej osoby, proklamacji, powtórzenia proklamacji,
przestępstwa i przypadku
wykroczenie. Upāli
udzielił kompetentnych i adekwatnych odpowiedzi, a jego uwagi spotkały
się z jednomyślną aprobatą przewodniczącego Saṅghi.
W ten sposób Vinaya została formalnie zatwierdzona.

Starszy
Mahākassapa skierował następnie swoją uwagę na Anandę, dzięki swojej
renomie we wszystkich sprawach związanych z Dhammą.
Szczęśliwie, w noc przed spotkaniem Rady, Ananda osiągnęła Arahanthip i wstąpiła do Rady. Starszy
Mahapassa był w stanie zadaje mu długie pytania z całkowitą ufnością na
temat Dhammy, odnosząc się konkretnie do kazań Buddy.
To
przesłuchanie Dhammy miało na celu zweryfikowanie miejsca, w którym po
raz pierwszy wygłoszono wszystkie dyskursy, oraz osoby, do której
zostały skierowane.
Anando,
wspomagany perfekcyjnie swoją pamięcią, był w stanie odpowiedzieć
dokładnie, więc Dyskursy spotkały się z jednomyślną aprobatą Saṅghi.
Pierwsza
Rada wydała także oficjalne pieczęć zatwierdzenia zamknięcia rozdziału
dotyczącego mniejszych i mniejszych zasad oraz zgodę na ich
przestrzeganie.
Mnisi
potrzebowali siedmiu miesięcy, aby recytować całą Vinayę i Dhammę, a ci
mnisi wystarczająco wyposażeni w dobre wspomnienia zachowali wszystko,
co zostało recytowane.
Ta
historyczna pierwsza rada stała się znana jako Paćasatika, ponieważ
wzięło w niej udział pięćset w pełni oświeconych arahantów.

Druga Rada

Druga Rada została nazwana sto lat po Parinibbānie Buddy, aby rozstrzygnąć poważny spór dotyczący “dziesięciu punktów”. Jest to odniesienie do niektórych mnichów łamiących dziesięć mniejszych zasad. dano im:

1. Przechowywanie soli w rogu.
2. Jedzenie po południu.
3. Jedząc raz, a następnie wracając do wioski po jałmużnę.
4. Ceremonia Uposatha z mnichami mieszkającymi w tej samej miejscowości.
5. Przeprowadzanie oficjalnych aktów, gdy zgromadzenie było niepełne.
6. Po pewnej praktyce, ponieważ została wykonana przez nauczyciela lub nauczyciela.
7. Spożywanie kwaśnego mleka po posiłku w południe.
8. Spożywanie mocnego napoju przed jego fermentacją.
9. Używanie dywanu, który nie był odpowiedniej wielkości.
10. Używanie złota i srebra.

Ich
złe uczynki stały się problemem i wywołały poważne kontrowersje,
ponieważ łamanie tych zasad uważano za sprzeczne z oryginalnymi naukami
Buddy.
Król Kāḷāsoka był patronem Drugiej Rady, a spotkanie odbyło się w Vesāli ze względu na następujące okoliczności. Pewnego
dnia, podczas wizyty w Gaju Mahāvana w Veasli, Starszy Yaś dowiedział
się, że duża grupa mnichów znanych jako Wadżianie narusza zasadę, która
zabrania mnichowi przyjmowania złota i srebra, otwarcie prosząc o to od
ich świeckich wielbicieli.
Natychmiast
skrytykował ich zachowanie, a ich reakcją było zaoferowanie mu udziału w
nielegalnych zdobyczach w nadziei, że zostanie on zdobyty.
Starszy Yasa jednak odmówił i pogardził ich zachowaniem. Mnisi natychmiast oskarżyli go o formalne działanie pojednania, oskarżając go o obwinianie swoich świeckich wielbicieli. Starszy
Yaś w ten sposób pojednał się z świeckimi wielbicielami, ale
jednocześnie przekonał ich, że mnisi z Vijjian popełnili błąd, cytując
oświadczenie Buddy o zakazie przyjmowania lub zabiegania o złoto i
srebro.
Świeccy
natychmiast wyrazili swoje poparcie dla Starszego Yasy i ogłosili
mnichów Wadżian nieuczciwym i heretykom, mówiąc: “Sam Starszy Yaś jest
prawdziwym mnichem i synem Sākyan.
Wszyscy inni nie są mnichami, nie synami Sākyana.

Uparci
i nieskruszeni mnisi Vajjian następnie przestawili się zawiesić
Czcigodną Yaśę Therę bez zgody reszty Saṅghi, kiedy dowiedzieli się o
wyniku jego spotkania ze świeckimi bhaktami.
Starszy
Yasa, jednak uniknął ich krytyki i udał się w poszukiwaniu wsparcia od
mnichów gdzie indziej, którzy podtrzymali jego ortodoksyjne poglądy na
Vinaya.
Sześćdziesięciu
mnichów zamieszkałych w lasach od Pāvy i osiemdziesięciu mnichów z
południowych regionów Avanti, którzy byli tego samego zdania,
zaoferowało mu pomoc w sprawdzeniu zepsucia Vinayi.
Wspólnie
postanowili udać się do Soreyji, aby skonsultować się z Czcigodnym
Revatą, ponieważ był bardzo szanowanym mnichem i ekspertem Dhammy i
Vinayi.
Gdy
tylko mnisi Vajjian dowiedzieli się o tym, zwrócili się również o
wsparcie Czcigodnego Revaty, oferując mu cztery rekwizyty, których
natychmiast odmówił.
Ci mnisi starali się użyć tych samych środków, aby pozyskać pomocnika Czcigodnego Revaty, Czcigodnego Uttary. Na
początku on także słusznie odmówił swojej propozycji, ale przekonali go
do przyjęcia propozycji, mówiąc, że gdy zapotrzebowanie na Buddę nie
zostanie zaakceptowane przez niego, Ananda zostanie poproszony o ich
zaakceptowanie i często się na to zgodzi.
Uttara zmienił zdanie i przyjął wymagane rekwizyty. Wezwani
przez nich, zgodził się pójść i przekonać Czcigodnego Revata, by
oznajmić, że mnisi wajadyjscy są w istocie mówcami Prawdy i przywódcami
Dhammy.
Czcigodny Revata zobaczył ich podstęp i odmówił ich poparcia. Następnie odrzucił Uttara. Aby
rozstrzygnąć tę sprawę raz na zawsze, Czcigodny Revata zalecił, aby
Rada została wezwana do Vāḷikārāma, zadając mu pytania na temat
dziesięciu obraz o najwyższym rangą Starszych w tamtych czasach, Thera
Sabbjakammi.
Po wydaniu opinii miał zostać przesłuchany przez ośmiu mnichów, a jego ważność została podjęta w drodze głosowania. Ośmiu
mnichów powołanych do osądzenia sprawy to: Czcigodni Sabbakami, saḷha,
Khujjasobhita i Vasabhagāmika ze Wschodu i czterej mnisi z Zachodu,
Czcigodni Revata, Sambuta-Sāavavas, Yasa i Sumana.
Dokładnie dyskutowali na ten temat z Revata jako pytającym i sabbakami odpowiadając na jego pytania. Po wysłuchaniu debaty ośmiu mnichów zdecydowało się przeciw mnichom Wadżi i ogłoszono ich werdykt zgromadzeniu. Następnie
siedmiuset mnichów wyrecytowało Dhammę i Vinayę, a ten recital zaczął
być znany jako Sattasati, ponieważ wzięło w nim udział setki mnichów.
Ta
historyczna rada jest również nazywana, Yasatthera Sangīti z powodu
głównej roli, jaką odegrał w niej Starszy Yasa i jego gorliwości w
obronie Vinayi.
Wajdżańscy
mnisi kategorycznie odmówili przyjęcia decyzji Rady, awbrew woli
nazywali swoją własną radą, która została nazwana Mahāsaṅgiti.


Trzecia Rada

Trzecia
Rada była prowadzona przede wszystkim po to, aby pozbyć się Saṅgha z
korupcji i fałszywych mnichów, którzy posiadali heretyckie poglądy.
Rada została zwołana w 326 r. B.C. W Asokārāma in Paṭaliputta pod patronatem cesarza Aśoki. Przewodniczył mu Starszy Moggaliputta Tissa, a tysiąc mnichów uczestniczyło w tej Radzie. Tradycja
głosi, że Asoka zdobył tron, przelawszy krew syna swego ojca, z
wyjątkiem swojego brata, Tissy Kumary, który w końcu otrzymał święcenia i
osiągnął Arahanthip.

Aśoka została ukoronowana w dwustu osiemnastym roku po Mahaparinibbanie Buddy. Początkowo
płacił jedynie symboliczne hołdy Dhammie i Saundze, a także wspierał
członków innych religijnych sekt, tak jak jego ojciec robił to przed
nim.
Jednak wszystko to zmieniło się, kiedy spotkał pobożnego nowicjusza-mnicha Nigrodha, który głosił mu Appamāda-vagga. Następnie zaprzestał wspierania innych grup religijnych, a jego zainteresowanie i poświęcenie Dhammy pogłębiło się. Użył
swego ogromnego bogactwa, aby zbudować, jak powiadają, osiemdziesiąt
cztery tysiące pagód i viharów i hojnie wspierać bhikkhu za pomocą
czterech rekwizytów.
Jego syn Mahinda i jego córka Sahrghita zostali wyświęceni i przyjęci do Saṅghi. W końcu jego hojność spowodowała poważne problemy w Saundze. Z
czasem zakon został zinfiltrowany przez wielu niegodnych ludzi,
trzymających heretyckie poglądy i przyciągniętych do porządku z powodu
wielkodusznego wsparcia cesarza i kosztownych ofiar jedzenia, ubrania,
schronienia i lekarstw.
Ogromna
liczba niewiernych, chciwych ludzi, szukających niewłaściwych poglądów,
próbowała dołączyć do zakonu, ale zostali uznani za niezdolnych do
ordynacji.
Mimo
to wykorzystali okazję, by wykorzystać wspaniałomyślność cesarza dla
własnych celów, założyli szaty i przyłączyli się do porządku bez
odpowiedniego wyświęcenia.
W związku z tym szacunek dla Saṅghi zmniejszył się. Kiedy
to wyszło na świat, niektórzy z prawdziwych mnichów odmówili przyjęcia
zaleconego oczyszczenia lub ceremonii Uposatha w towarzystwie
skorumpowanych, heretyckich mnichów.

Kiedy
Imperator dowiedział się o tym, starał się naprawić sytuację i wysłał
jednego z jego ministrów do mnichów z poleceniem wykonania ceremonii.
Cesarz nie dał jednak ministrowi szczególnych rozkazów, jakie środki będą użyte do wykonania jego polecenia. Mnisi
odmówili posłuszeństwa i trzymali ceremonię w towarzystwie swoich
fałszywych i “złodziejskich” towarzyszy [theyyasinivāsaka].
Zrozpaczony
kaznodzieja podszedł do linii siedzących mnichów i wyciągnął miecz,
ściął ich wszystkich jeden po drugim, aż doszedł do brata króla, Tissa,
który został wyświęcony.
Przerażony
pastor zatrzymał rzeź i uciekł z hali, po czym wrócił do cesarza. Asoka
był głęboko zasmucony i zdenerwowany tym, co się stało, i obwinił się o
zabójstwa.
Szukał rady Thery Moggaliputty Tissy. Zaproponował, aby heretyccy mnisi zostali usunięci z porządku, a trzecia Rada została zwołana natychmiast. Tak więc w siedemnastym roku panowania Imperatora powołano Trzecią Radę. Thera
Moggaliputta Tissa przewodził postępowaniu i wybrał tysiąc mnichów z
sześćdziesięciu tysięcy uczestników na tradycyjną recytację Dhammy i
Vinayi, które trwały przez dziewięć miesięcy.
Cesarz sam przesłuchiwał mnichów z wielu klasztorów dotyczących nauk Buddy. Ci, którzy mieli błędne poglądy, zostali natychmiast odsłonięci i wydaleni z Saṅgha. W ten sposób Bhikkhu Saṅgha zostało oczyszczone z heretyków i fałszywych bhikkhu.
Ta rada osiągnęła także szereg innych ważnych rzeczy. Starszy
Moggaliputta Tissa, aby obalić szereg herezji i zapewnić, że Dhamma
była czysta, przestrzegał książki podczas narady zwanej Kathāvatthu.
Ta
książka składa się z dwudziestu trzech rozdziałów i jest zbiorem
dyskusji (kathā) i obalaniem heretyckich poglądów różnych sekt w
kwestiach filozoficznych.
Jest to piąta z siedmiu książek Abhidhamma Piṭaka. Członkowie Rady dali także królewską pieczęć aprobaty doktryny Buddy, nazywając ją Wibhajadawadą, Doktryną Analizy. Jest to identyczne z zatwierdzoną doktryną Theravādy. Jednym
z najważniejszych osiągnięć tego zgromadzenia Dhammy i tym, który miał
przynieść owoce na następne stulecia, było wysłanie mnichów, dobrze
zorientowanych w Dhammie Buddy i Vinayi, którzy potrafili to wszystko
recytować na pamięć.
w dziewięciu różnych krajach. Ci mnisi z Dhammadūty obejmowali Czcigodną Majjhantikę Therę, która udała się do Kaszmiru i Gandhary. Poproszono go, by głosił Dhammę i ustanowił tam zakon mnichów. Czcigodny
Mahādeva został wysłany do Mahinsakamaṇḍa (współczesnego Mysore), a
czcigodny Rakkhita Thera został wysłany do Vanavasiego (północna Kanara
na południu Indii). Czcigodna Yonaka Dhammarakkhita Thera została
wysłana do Upper Aparantaka (północny Gujarat, Kathiawar, Kutch i Sindh]
.

Czcigodny
Maharajah Thera udał się do Yonaka-loka (krainy leninów, Bactrian i
Greków). Czcigodny Majjhima Thera udał się do Himavanty (miejsca
sąsiadującego z Himalajami). Czcigodna Soa i Czcigodnia Uttara zostali
wysłani do Suvaṇṇabhūmi [teraz
Myanmar]. Czcigodny
Mahinda Thera, Czcigodny Ittiya Thera, Czcigodny Uttiya Thera,
Czcigodny Sambala Thera i Czcigodny Bhaddasala Thera zostali wysłani do
Tambapani (obecnie Sri Lanka).
Misje
Dhammy tych mnichów odniosły sukces i przyniosły wspaniałe owoce z
biegiem czasu i poszły długą drogą w uszlachetnianiu narodów tych ziem
dzięki darowi Dhammy i wpływaniu na ich cywilizacje i kultury.

Wraz
z rozprzestrzenianiem się Dhammy przez słowa Buddy, we właściwym czasie
Indie stały się znane jako Visvaguru, nauczyciel świata.

Czwarta Rada

Czwarta Rada odbyła się w Tambapaṇṇi [Sri Lanka] w 29 r. pod patronatem króla Vaṭṭagāmāni. Głównym
powodem jego zwołania było uświadomienie sobie, że większość mnichów
nie jest w stanie zatrzymać całego Tipiṭaki w ich wspomnieniach, tak jak
to miało miejsce poprzednio w przypadku Czcigodnego Mahinda i tych,
którzy poszli za nim wkrótce potem.
Dlatego, ponieważ sztuka pisania znacznie się rozwinęła, uważano za celowe i konieczne zapisanie całego ciała nauczania Buddy. Król Vaṭṭagāmaṇi poparł ideę mnicha i odbyła się rada specjalnie po to, aby zredukować Tipiṭaka w całości do pisania. Dlatego,
aby prawdziwa Dhamma mogła być trwale zachowana, Czcigodny Maharaja i
pięciuset mnichów recytuje słowa Buddy, a następnie zapisuje je na
liściach palmowych.
Ten
niezwykły projekt odbył się w jaskini zwanej “Alka Leną”, położonej w
szczelinie starożytnego osuwiska w pobliżu tego, co obecnie jest Matale.
W ten sposób osiągnięto cel Rady i zapewniono zachowanie na piśmie autentycznej Dhammy. Później, w XVIII wieku, król Vijayarājasīha miał obrazy Buddy stworzone w tej jaskini.

Piąta Rada

Piąta Rada odbyła się w Māndalay, Birmie, znanej obecnie jako Myanmar w 1871 r. A. D. w czasach króla Mindona. Głównym
celem tego spotkania było recytowanie wszystkich nauk Buddy i zbadanie
ich w najdrobniejszych szczegółach, aby sprawdzić, czy którykolwiek z
nich został zmieniony, zniekształcony lub upuszczony.
Przewodniczyli
mu trzej Starsi, Czcigodny Mahāthera Jāgarābhivaṃsa, Czcigodny
Narindabhidhaja i Czcigodny Mahāthera Sumaṅgalasāmi w towarzystwie około
dwóch tysięcy czterystu mnichów (2400).
Ich wspólna recytacja Dhammy trwała pięć miesięcy. To
także praca tej rady spowodowała, że ​​cały Tipiṭaka został wpisany dla
potomności na siedemset dwadzieścia dziewięć marmurowych płyt w pismie
Myanmar po tym, jak recytacja została zakończona i jednogłośnie
zatwierdzona.
To
monumentalne zadanie zostało wykonane przez około dwóch tysięcy
czterystu mnichów-erudytów i wielu wykwalifikowanych rzemieślników,
którzy po zakończeniu każdej płyty umieścili je w pięknych miniaturowych
pagodach “piṭaka” na specjalnym miejscu na terenie Pagody Kuthodaw Król
Mindon u podnóży Māndalay
Wzgórze, na którym znajduje się tak zwana “największa księga na świecie”, trwa do dziś.
Szósta Rada

Szósta
Rada została powołana w Kaba Aye w Yangon, dawniej Rangun w 1954 roku,
osiemdziesiąt trzy lata po piątym odbył się w Mandalay.
Sponsorowany był przez rząd birmański pod przewodnictwem premiera, Honorowego U Nu. Upoważnił
on do budowy Mahā Pāsāny Gūhā, wielkiej jaskini, która została
zbudowana od podstaw, aby służyć jako miejsce spotkań podobnie jak
Indyjska Jaskinia Sattapānni - miejsce pierwszej Rady Dhammy.
Po
jej zakończeniu Rada zebrała się 17 maja 1954 roku. Podobnie jak w
przypadku poprzednich soborów, jej pierwszym celem było potwierdzenie i
zachowanie prawdziwej Dhammy i Vinayi.
Było to jednak wyjątkowe, ponieważ mnisi, którzy brali w nim udział, pochodzili z ośmiu krajów. Te
dwa tysiące pięćset uczonych mnichów Theravada pochodziło z Myanmar,
Kambodży, Indii, Laosu, Nepalu, Sri Lanki, Tajlandii i Wietnamu.
Późny
Czcigodny Mahāsi Sayadaw został wyznaczony jako szlachetne zadanie
zadawania wymaganych pytań dotyczących Dhammy Czcigodnego Bhadanty
Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika, który odpowiedział
na wszystkie z nich w sposób naukowy i zadowalający.
Zanim
ta rada się spotkała, wszystkie uczestniczące kraje otrzymały Pali
Tipiṭaka w swoich ojczystych skryptach, z wyjątkiem Indii.

Tradycyjna
recytacja pism Dhammy trwała dwa lata, podczas których Tipiṭaka i jego
sprzymierzona literatura we wszystkich skryptach były skrupulatnie
badane.
Wszelkie zanotowane różnice zanotowano w dół, dokonano niezbędnych korekt i wszystkie wersje zostały następnie zestawione. Na szczęście okazało się, że nie ma dużej różnicy w treści żadnego z tekstów. Wreszcie,
po oficjalnym zatwierdzeniu przez Radę, wszystkie tomy Tipiṭaki i ich
komentarze zostały przygotowane do drukowania na nowoczesnych maszynach i
opublikowane w scenariuszu Myanmar (birmańskim).
To godne uwagi osiągnięcie było możliwe dzięki poświęceniu wysiłków dwóch tysięcy pięciuset mnichów i licznych świeckich. Ich praca dobiegła końca w maju 1956 roku, dwa i pół tysiąclecia po tym, jak Pan osiągnął Parinibbana. Praca Rady była wyjątkowym osiągnięciem przedstawicieli całego buddyjskiego świata. Wersja
Tipiṭaka, którą zobowiązała się przedstawić, została uznana za wierną
nieskazitelnym naukom Gotamy Buddy i jak dotąd najbardziej
autorytatywnym ich interpretacjom.

Tomy wydrukowane po szóstej Saṅgāyanie zostały wydrukowane w skanie Myanmar. W
celu wydania tomów mieszkańcom Indii, Instytut Badawczy Vipassana
rozpoczął projekt drukowania Tipiṭaki ze swoimi Aṭṭhakathās i ṭikas w
Devanagari w 1990 roku.

Przebudzony jednym z nauk Buddy świadomości w 5 słów
Zawsze czyń dobro Bądź uważny!

Pełne wyjaśnienie

Proszę odwiedź:
Analytic
Insight Net - BEZPŁATNA internetowa szkoła badań i praktyk w Tipiṭaka i
pokrewne wiadomości przez http://sarvajan.ambedkar.org w 105
KLASYCZNYCH JĘZYKACH
Od:
http://sarvajan.ambedkar.org

Przetłumacz to tłumaczenie Google na język ojczysty za pomocą
https://translate.google.com

To jest Twoja LEKCJA

E-mail:
buddhasaid2us@gmail.com
http://www.palicanon.org/

https://www.youtube.com/watch…
ANAMNESIS | After Tōru TAKEMITSU (for cello and guitar) by Marek PASIECZNY | feat. Andrzej BAUER

Marek Pasieczny
Published on Feb 28, 2015
SCORE: http://pasieczny.com/scores/ || https://www.facebook.com/MAREK.PASIECZNY Andrzej BAUER (cello) http://andrzejbauer.com/home/ Marek PASIECZNY (guitar) http://pasieczny.com world premiere during The ISCM World Music Days 2014, Wroclaw, Poland, October 2014 0:03 Part I 2:43 Part II 9:21 Part III


Project co-financed by the Ministry of Culture and National Heritage of
the Republic of Poland within the programme „Collections” – the
priority „Composition Commissions” implemented by the Institute of Music
and Dance.

ANAMNESIS

From the Greek words anamimnēskein
meaning to recall, to remember; and mimnēskein: to call to mind. In
psychology, ‘anamnesis’ is used to describe the recall to memory, a
recollection; while in medicine, it represents the ability to recall
past events. In philosophy, ‘anamnesis’ is a concept in Plato’s
epistemological and psychological theory. Platonicism is a recollection
of the ideas which the soul had known in a previous existence,
especially by means of reasoning. It is the idea that humans possess
knowledge from past incarnations and that learning consists of
rediscovering that knowledge within us. In the Catholic religion,
‘anamnesis’ appears as a prayer in a Eucharistic service, recalling the
Passion, Resurrection, and Ascension of Christ.

ANAMNESIS has
been divided into three movements, with each movement increasing in
tempo resulting in a gradual condensation in the flow of time. The
piece is however meant as a whole, with the movements connected in two
ways. Firstly, each movement consists of materials from the other two
movements; however this diminishes progressively towards the end. Almost
half of the first movement consists of materials from the 2nd and 3rd
movements. The second movement, however, contains only nearly 30% of the
materials from the 1st and 3rd movements. Finally the third movement is
made up of 80% new material with the remaining 20% from the 1st and 2nd
movements. The core linking factor of the piece is a five-note pattern -
forming the main theme (based in part on the Japanese Ichikosucho
scale) – which unfolds partially in the first movement, finally
presented in its entirety in the second movement, and returning in
reminiscence at the very end of movement three.

In 1992,
Takemitsu composed a trio for flute, viola and harp entitled “And then I
knew ’twas wind”. This work is a late example of Takemitsu’s life-long
interest in French music. It was his tribute to Claude Debussy.
Takemitsu borrowed the instrumentation of Debussy’s Sonata No. 2 for
flute, viola, and harp, and also alluded to it by a literal quote of a
rising figure that first appears in the viola. He described the piece as
a “…soul, or unconscious mind (we could even call it a ‘dream’),
which continued to blow, like the wind, invisibly, through human
consciousness.” Following Takemitsu’s idea of borrowing and quoting, I
took a figure from the harp solo in the very first opening bar of
Takemitsu’s “And then I knew ’twas wind”. The original material is a
six-note figure which I have used throughout my piece, partially
presented six times (twice in every movement) and finally appearing in
its complete form at the end of the piece.

The tuning of the
open strings on stringed instruments such as the guitar defines and
determines the instrumental possibilities for the compositional
material. Particular tunings reflect the technical and musical aspect of
a certain composition, providing the key to new sounds, harmonies and
technical possibilities (for composer and performer). The guitar tuning
of the ANAMNESIS is E♭-A-D-G- B♭-E which is based on Miyako-Bushi scale
(equivalent to a hemitonic scale – containing two semitones) with added
ninth (e natural = E open string) and it has never been used before in
the classical guitar literature.

The phenomenon of ANAMNESIS
(i.e. recalling to memory) is also reflected musically via a number of
‘central notes’ which continuously recur (repeating the same note on
different strings or via natural or artificial harmonics.). This
suggests (for the listener) the illusion of memory of previously heard
notes.
Marek Pasieczny (London; November, 2014)

(…) perhaps I
am one of those who try to see the invisible, to hear the inaudible.
Human perception is not uniform but has varying levels. My music is
something like a signal sent to the unknown. Moreover, I imagine and
believe that my signal meets another’s signal, and the resulting
physical change creates a new harmony different from the original two.
And this is a continuous, changing process. Therefore, my music will not
be complete in the form of a score. Rather, if refuses completion.

Toru Takemitsu
(from ‘Gardener of Time’; September 16, 1993 Tokyo)
Category
Music


75) Classical Portuguese

75) Português Clássico

2637 Qui 31 de maio LIÇÃO

Pali Canon Online

As palavras originais do Buda
A origem da Canon Pali

“Suponha
que um monge dissesse:” Amigos, eu ouvi e recebi isto dos próprios
lábios do Senhor: este é o Dhamma, esta é a disciplina, este é o
ensinamento do Mestre “, então, monges, você não deve aprovar nem
desaprovar
palavras. Então,
sem aprovar ou desaprovar, suas palavras e expressões devem ser
cuidadosamente anotadas e comparadas com os Suttas e revisadas à luz da
disciplina.
Se
eles, em tal comparação e revisão, não se conformarem aos Suttas ou à
disciplina, a conclusão deve ser: “Seguramente, esta não é a palavra do
Buda, foi erroneamente entendida por este monge”, e a questão
é para ser rejeitado. Mas
onde em tal comparação e revisão eles estão em conformidade com os
suttas ou a disciplina, a conclusão deve ser: “Seguramente esta é a
palavra do Buda, foi corretamente entendida por este monge.”

- DN 16 Mahāparinibbāna Sutta - A Grande Passagem, Últimos Dias do Buda
Os ensinamentos autênticos de Gotama, o Buda, foram preservados e transmitidos a nós e podem ser encontrados no Tipiṭaka. A palavra Pāli, ‘Tipiṭaka’, significa literalmente ‘as três cestas’ (ti = três + piṭaka = coleções de escrituras). Todos os ensinamentos do Buda foram divididos em três partes.

1. A primeira parte é conhecida como o Vinaya Piṭaka e contém todas as regras que Buda estabeleceu para os monges e freiras.
2. A segunda parte é chamada de Suttaṅta Piṭaka e contém os Discursos.
3. A terceira parte é conhecida como o Abhidhamma Piṭaka e compreende os ensinamentos psicoéticos do Buda.

Sabe-se
que sempre que o Buda discursava para seus discípulos ordenados ou
seguidores leigos ou prescrevia uma regra monástica no decorrer de seu
ministério de quarenta e cinco anos, aqueles de seus devotos e eruditos
monges, então presentes, cometeriam imediatamente seus ensinamentos.
palavra por palavra para a memória. Assim,
as palavras do Buda foram preservadas com precisão e, no devido tempo,
foram transmitidas oralmente de professor para aluno.
Alguns
dos monges que ouviram o Buda pregar em pessoa eram arahants e, por
definição, “os puros”, livres de paixão, má vontade e ilusão e,
portanto, sem dúvida, eram capazes de reter perfeitamente as palavras do
Buda.
Assim, eles asseguraram que os ensinamentos do Buda seriam preservados fielmente para a posteridade.

Mesmo
aqueles monges devotados que ainda não haviam alcançado Arahantahood,
mas que haviam atingido os três primeiros estágios de santidade e
possuíam lembranças poderosas e retentivas, poderiam também lembrar
palavra por palavra o que o Buda havia pregado e assim poderiam ser
dignos guardiões dos ensinamentos do Buda.
Um
tal monge foi Ananda, o assistente escolhido e companheiro constante do
Buda durante os últimos vinte e cinco anos de sua vida.
Ananda era altamente inteligente e dotado da capacidade de lembrar o que ouvira. De
fato, era seu desejo expresso que o Buda sempre relacionasse todos os
seus discursos a ele e embora ele ainda não fosse um Arahanta, ele
deliberadamente comprometeu a memorizar palavra por palavra todos os
sermões de Buda com os quais ele exortava monges, freiras e seguidores
leigos.
Os
esforços combinados desses monges talentosos e dedicados tornaram
possível que o Dhamma e o Vinaya, conforme ensinados pelo Buda, fossem
preservados em seu estado original.

O
Pāli Tipiṭaka e sua literatura aliada existem como resultado da
descoberta do Buda do caminho nobre e libertador do puro Dhamma.
Esse caminho permite que todos aqueles que o seguem levem uma vida tranquila e feliz. De
fato, hoje em dia temos a sorte de preservar os ensinamentos autênticos
do Buda para as futuras gerações através dos esforços conscienciosos e
concertados de seus discípulos ordenados ao longo dos séculos.
O
Buda disse a seus discípulos que, quando ele não estava mais entre
eles, era essencial que o Saṅgha se reunisse com o propósito de recitar
coletivamente o Dhamma, exatamente como ele havia ensinado.
De
acordo com esta instrução, os primeiros Anciãos devidamente convocaram
um conselho e sistematicamente ordenaram todos os discursos e regras
monásticas do Buda e depois os recitaram fielmente, palavra por palavra,
em concerto.


Os ensinamentos contidos no Tipiṭaka são também conhecidos como a Doutrina dos Anciões [Theravada]. Esses discursos somam várias centenas e sempre foram recitados palavra por palavra desde que o Primeiro Conselho foi convocado. Posteriormente,
mais Conselhos foram chamados por uma série de razões, mas em cada um
deles o corpo inteiro do ensinamento do Buda sempre foi recitado pelos
participantes de Saṅgha, em concerto e palavra por palavra.
O
primeiro concílio ocorreu três meses depois da realização do
Mahāparinibbāṇa pelo Buda e foi seguido por mais cinco, dois dos quais
foram convocados nos séculos dezenove e vinte.
Essas
recitações coletivas que foram realizadas pelos monges em todos esses
Concílios de Dhamma são conhecidas como ‘Dhamma Saṅgītis’, as Recitações
do Dhamma.
Eles
são assim designados por causa do precedente estabelecido no Primeiro
Conselho de Dhamma, quando todos os Ensinamentos foram recitados
primeiro por um Ancião do Saṅgha e depois cantados mais uma vez em coro
por todos os monges presentes na assembléia.
A recitação foi considerada autêntica, quando e somente quando, aprovada por unanimidade pelos membros do Conselho. O que se segue é uma breve história dos seis concílios.

O primeiro conselho

O rei Ajātasattu patrocinou o Primeiro Conselho. Foi convocado em 544 a.C. na caverna de Sattapaāāī, situada fora de Rājagaha, três meses após o falecimento do Buda. Um relato detalhado desse encontro histórico pode ser encontrado no Cūllavagga do Vinaya Piṭaka. De
acordo com esse registro, o incidente que levou o Élder Mahākassapa a
convocar essa reunião foi o fato de ele ter ouvido uma observação
depreciativa sobre a estrita regra de vida dos monges.
Isso é o que aconteceu. O
monge Subhadda, um ex-barbeiro, que havia sido ordenado no final da
vida, ao saber que o Buda havia expirado, expressou seu ressentimento
por ter de cumprir todas as regras para os monges estabelecidos pelo
Buda.
Muitos monges lamentaram a morte do Buda e ficaram profundamente tristes. No entanto, o Ancião Mahākassapa ouviu Subhadda dizer: ‘’ Basta suas Reverências, não se entristeça, não lamente. Estamos bem livres deste grande recluso (o Buda). Ficamos
atormentados quando ele disse: ‘isso é permitido a você, isso não é
permitido a você’, mas agora poderemos fazer o que quisermos e não
precisaremos fazer o que não gostamos ‘’.
Mahākassapa
ficou alarmado com sua observação e temeu que o Dhamma e o Vinaya
pudessem ser corrompidos e não sobreviver intactos se outros monges se
comportassem como Subhadda e interpretassem as regras do Dhamma e do
Vinaya como quisessem.
Para evitar isso, ele decidiu que o Dhamma deve ser preservado e protegido. Para este fim, depois de obter a aprovação do Saṅgha, ele chamou ao conselho quinhentos Arahants. Ananda deveria ser incluído nisso desde que alcançasse o Arahanthood quando o conselho se reunisse. Com o Ancião Mahākassapa presidindo, os quinhentos monges arahantos se reuniram em conselho durante a estação chuvosa. A
primeira coisa que Mahākassapa fez foi questionar o principal
especialista no Vinaya da época, Venerável Upāli, sobre os detalhes da
regra monástica.
Este monge estava bem qualificado para a tarefa como o Buda lhe ensinara todo o próprio Vinaya. Primeiro,
o Élder Mahākassapa perguntou-lhe especificamente sobre a decisão sobre
a primeira ofensa [pārājika], com respeito ao assunto, a ocasião, o
indivíduo introduzido, a proclamação, a repetição da proclamação, a
ofensa e o caso de não-
ofensa. Upāli deu respostas conhecedoras e adequadas e suas observações encontraram a aprovação unânime do presidente Saṅgha. Assim, o Vinaya foi formalmente aprovado.

O
Élder Mahākassapa então voltou sua atenção para Ānanda em virtude de
sua reputação em todos os assuntos relacionados com o Dhamma.
Felizmente, na noite anterior ao encontro do Conselho, Ananda alcançou Arahantship e se juntou ao Conselho. O
Elder Mahākassapa, portanto, foi capaz de questioná-lo longamente com
total confiança sobre o Dhamma, com referência específica aos sermões de
Buda.
Esta
interrogação no Dhamma procurou verificar o lugar onde todos os
discursos foram pregados pela primeira vez e a pessoa a quem eles foram
abordados.
Ananda,
auxiliado por sua palavra-perfeita memória, pôde responder com precisão
e, assim, os Discursos encontraram a aprovação unânime do Saṅgha.
O
Primeiro Conselho também deu o seu selo oficial de aprovação para o
encerramento do capítulo sobre as regras menores e menores, e aprovação
para a sua observância.
Os
monges levaram sete meses para recitar todo o Vinaya e o Dhamma, e
aqueles monges suficientemente dotados de boas recordações retiveram
tudo o que havia sido recitado.
Este
primeiro conselho histórico veio a ser conhecido como Paācasatika
porque quinhentos Arahants totalmente iluminados haviam participado
dele.

O segundo conselho

O Segundo Concílio foi convocado cem anos depois do Parinibbāṇa do Buda para resolver uma disputa séria sobre os ‘dez pontos’. Esta é uma referência a alguns monges que quebraram dez regras menores. eles foram dados para:

1. Armazenando sal em um chifre.
2. Comer depois do meio dia.
3. Comer uma vez e depois ir novamente para uma aldeia para esmolar alimentos.
4. Realizar a Cerimônia Uposatha com monges que moram na mesma localidade.
5. Realização de atos oficiais quando a montagem estava incompleta.
6. Seguir uma certa prática porque foi feito pelo tutor ou professor.
7. Comer leite azedo depois de uma refeição do meio-dia.
8. Consumir bebida forte antes de ter sido fermentado.
9. Usando um tapete que não era do tamanho adequado.
10. Usando ouro e prata.

Suas
ações tornaram-se um problema e causaram uma grande controvérsia, já
que a quebra dessas regras era considerada contraditória com os
ensinamentos originais do Buda.
O rei Kāḷāsoka era o patrono do Segundo Concílio e a reunião ocorreu em Vesāli devido às seguintes circunstâncias. Um
dia, enquanto visitava o bosque Mahāvana em Veāsli, o Ancião Yasa veio a
saber que um grande grupo de monges conhecidos como os Vajjians estavam
infringindo a regra que proibia os monjes de aceitar ouro e prata ao
pedir abertamente por seus devotos leigos.
Ele
imediatamente criticou seu comportamento e sua resposta foi
oferecer-lhe uma parte de seus ganhos ilegais na esperança de que ele
seria conquistado.
O Elder Yasa, no entanto, recusou e desprezou seu comportamento. Os monges imediatamente processaram-no com uma ação formal de reconciliação, acusando-o de culpar seus devotos leigos. O
Ancião Yasa concordou com os devotos leigos, mas, ao mesmo tempo, os
convenceu de que os monges vijjianos tinham errado ao citar o
pronunciamento do Buda sobre a proibição de aceitar ou solicitar ouro e
prata.
Os
leigos imediatamente expressaram seu apoio ao Élder Yasa e declararam
os monges Vajjianos aos malfeitores e hereges, dizendo que “o Élder
Yasa, sozinho, é o verdadeiro monge e o filho de Sākyan.
Todos os outros não são monges, não são filhos de Sākyan ‘’.

Os
monges Vajjianos teimosos e impenitentes então se moveram para
suspender o Venerável Yasa Thera sem a aprovação do resto do Saṅgha
quando souberam do resultado de seu encontro com seus devotos leigos.
O
Elder Yasa, no entanto, escapou de sua censura e foi em busca de apoio
de monges em outros lugares, que defendiam suas opiniões ortodoxas sobre
o Vinaya.
Sessenta
monges da floresta de Pāvā e oitenta monges das regiões do sul de
Avanti, que eram da mesma opinião, ofereceram-se para ajudá-lo a
verificar a corrupção do Vinaya.
Juntos,
eles decidiram ir a Soreyya para consultar o Venerável Revata, pois ele
era um monge altamente reverenciado e um especialista no Dhamma e no
Vinaya.
Assim
que os monges Vajjianos souberam disso, também procuraram o apoio do
Venerável Revata, oferecendo-lhe os quatro requisitos que ele
prontamente recusou.
Estes monges então procuraram usar os mesmos meios para conquistar o Venerável Uttara, o Venerável Revata. A
princípio, ele também recusou a oferta, mas persuadiu-o a aceitar sua
oferta, dizendo que, quando os requisitos para o Buda não fossem aceitos
por ele, Ananda seria convidada a aceitá-los e concordaria muitas vezes
em fazê-lo.
Uttara mudou de idéia e aceitou os requisitos. Instigado
por eles, ele concordou em ir e persuadir o Venerável Revata a declarar
que os monges Vajjianos eram realmente falantes da Verdade e defensores
do Dhamma.
O Venerável Revata viu através de sua artimanha e recusou-se a apoiá-los. Ele então dispensou Uttara. Para
resolver a questão de uma vez por todas, o Venerável Revata aconselhou
que um conselho fosse chamado em Vāḷikārāma com ele mesmo fazendo
perguntas sobre as dez ofensas do mais antigo dos Anciões do dia, o
Thera Sabbjakāmi.
Uma vez que sua opinião foi dada, deveria ser ouvida por um comitê de oito monges, e sua validade decidida por seu voto. Os
oito monges chamados para julgar o assunto foram os Veneráveis
​​Sabbakāmi, saḷha, Khujjasobhita e Vāsabhagāmika, do Oriente e quatro
monges do Ocidente, os Veneráveis ​​Revata, Sambhuta-Sāṇavāsī, Yasa e
Sumana.
Eles debateram profundamente o assunto com Revata como o questionador e sabbakāmī respondendo suas perguntas. Depois que o debate foi ouvido, os oito monges decidiram contra os monges Vajjianos e seu veredicto foi anunciado à assembléia. Depois,
setecentos monges recitaram o Dhamma e o Vinaya, e este recital ficou
conhecido como Sattasatī porque setecentos monges haviam participado
dele.
Este
conselho histórico também é chamado, o Yasatthera Sangīti por causa do
papel principal que o Élder Yasa desempenhou nele e seu zelo por
salvaguardar o Vinaya.
Os
monges vajjianos recusaram-se categoricamente a aceitar a decisão do
Conselho e, desafiando-se, convocaram um conselho próprio que foi
chamado Mahāsaṅgiti.


O terceiro conselho

O
Terceiro Conselho foi realizado principalmente para livrar o Saṅgha da
corrupção e monges falsos que defendiam pontos de vista heréticos.
O Conselho foi convocado em 326 a.C. Em Asokārāma em Paṭaliputta sob o patrocínio do imperador Asoka. Foi presidido pelo Élder Moggaliputta Tissa e mil monges participaram deste Concílio. A
tradição diz que Asoka conquistou seu trono ao derramar o sangue de
todos os filhos de seu pai, exceto seu próprio irmão, Tissa Kumara, que
acabou sendo ordenado e conquistou Arahants.

Asoka foi coroado no duzentos e dezoito anos após o Mahaparinibbana do Buda. A
princípio, ele pagou apenas uma homenagem simbólica ao Dhamma e ao
Saṅgha e também apoiou membros de outras seitas religiosas, como seu pai
havia feito antes dele.
No entanto, tudo isso mudou quando ele conheceu o piedoso noviço-monge Nigrodha que pregou-lhe o Appamāda-vagga. Depois disso ele deixou de apoiar outros grupos religiosos e seu interesse e devoção ao Dhamma se aprofundaram. Ele
usou sua enorme riqueza para construir, diz-se, oitenta e quatro mil
pagodes e vihāras e apoiar abundantemente os Bhikkhus com os quatro
requisitos.
Seu filho Mahinda e sua filha Saṅghamittā foram ordenados e admitidos no Saṅgha. Eventualmente, sua generosidade causaria sérios problemas dentro do Saṅgha. Com
o tempo, a ordem foi infiltrada por muitos homens indignos, mantendo
pontos de vista heréticos e que foram atraídos para a ordem por causa do
generoso apoio do Imperador e ofertas caras de comida, roupas, abrigo e
remédios.
Um
grande número de homens gananciosos e infiéis, defendendo visões
errôneas, tentaram aderir à ordem, mas foram considerados inaptos para a
ordenação.
Apesar
disso, eles aproveitaram a chance de explorar a generosidade do
Imperador para seus próprios fins e vestiram mantos e aderiram à ordem
sem terem sido ordenados adequadamente.
Consequentemente, o respeito pelo Saṅgha diminuiu. Quando
isso veio à luz, alguns dos genuínos monges recusaram-se a realizar a
purificação prescrita ou a cerimônia de Uposatha na companhia dos monges
corruptos e hereges.

Quando
o Imperador soube disso, ele tentou corrigir a situação e enviou um de
seus ministros aos monges com a ordem de realizar a cerimônia.
No
entanto, o imperador não havia dado ao ministro ordens específicas
sobre quais meios deviam ser usados ​​para executar seu comando.
Os
monges se recusaram a obedecer e realizar a cerimônia na companhia de
seus companheiros falsos e ‘ladrões’ [theyyasinivāsaka].
Em
desespero, o ministro enfurecido avançou pela linha de monges sentados e
sacou sua espada, decapitou todos eles um após o outro até chegar ao
irmão do rei, Tissa, que fora ordenado.
O
ministro horrorizado parou o massacre e fugiu do salão e relatou de
volta ao Imperador Asoka ficou profundamente triste e chateado com o que
tinha acontecido e culpou-se pelos assassinatos.
Ele procurou o advogado de Thera Moggaliputta Tissa. Ele propôs que os monges hereges fossem expulsos da ordem e um terceiro Conselho fosse convocado imediatamente. Assim foi que no décimo sétimo ano do reinado do Imperador o Terceiro Conselho foi chamado. Thera
Moggaliputta Tissa liderou o processo e escolheu mil monges dos
sessenta mil participantes para a tradicional recitação do Dhamma e do
Vinaya, que durou nove meses.
O próprio imperador questionou os monges de vários monastérios sobre os ensinamentos do Buda. Aqueles que tinham opiniões erradas foram expostos e expulsos do Saṅgha imediatamente. Desta forma, o Bhikkhu Saṅgha foi expurgado de hereges e falsos bhikkhus.
Este conselho também alcançou várias outras coisas importantes. O
Élder Moggaliputta Tissa, a fim de refutar várias heresias e garantir
que o Dhamma fosse mantido puro, cumpriu um livro durante o conselho
chamado Kathāvatthu.
Este
livro é composto de vinte e três capítulos e é uma coleção de discussão
(kathā) e refutações das visões heréticas mantidas por várias seitas
sobre assuntos filosóficos.
É o quinto dos sete livros do Abhidhamma Piṭaka. Os
membros do Conselho também deram um selo real de aprovação à doutrina
do Buda, nomeando-a de Vibhajjavada, a Doutrina de Análise.
É idêntico à doutrina Theravada aprovada. Uma
das realizações mais significativas desta assembléia de Dhamma e uma
que iria dar frutos durante os séculos vindouros, foi o envio do
imperador de monges, bem versados ​​no Dhamma e no Vinaya do Buda que
poderia recitar tudo de cor, para ensiná-lo.
em nove países diferentes. Esses monges Dhammadūta incluíam o Venerável Majjhantika Thera, que foi para a Caxemira e Gandhara. Ele foi solicitado a pregar o Dhamma e estabelecer uma ordem de monges ali. O
Venerável Mahādeva foi enviado para Mahinsakamaṇḍaḷa (Mysore moderno) e
o Venerável Rakkhita Thera foi despachado para Vanavāsī (norte de
Kanara no sul da Índia). O Venerável Yonaka Dhammarakkhita Thera foi
enviado para Upper Aparantaka (norte de Gujarat, Kathiawar, Kutch e
Sindh)
.

O
Venerável Mahārakkhita Thera foi para Yonaka-loka (a terra dos lonians,
bactrianos e gregos). O Venerável Majjhima Thera foi para Himavanta (o
lugar adjacente ao Himalaia). O Venerável Soṇa e o Venerável Uttara
foram enviados para Suvaṇṇabhūmi [agora
Mianmar]. O
Venerável Mahinda Thera, o Venerável Ittiya Thera, o Venerável Uttiya
Thera, o Venerável Sambala Thera e o Venerável Bhaddasala Thera foram
enviados para Tambapaṇṇi (atual Sri Lanka).
As
missões de Dhamma desses monges tiveram sucesso e produziram grandes
frutos no decorrer do tempo e contribuíram muito para enobrecer os povos
dessas terras com o dom do Dhamma e influenciar suas civilizações e
culturas.

Com
a disseminação do Dhamma através das palavras do Buda, no devido tempo,
a Índia passou a ser conhecida como Visvaguru, a professora do mundo.

O quarto conselho

O Quarto Conselho foi realizado em Tambapaṇṇi [Sri Lanka] em 29 a.C. sob o patrocínio do rei Vaṭṭagāmaṇi. A
principal razão para sua convocação foi a constatação de que agora não é
possível para a maioria dos monges manter o Tipiṭaka inteiro em suas
memórias, como havia sido o caso anteriormente do Venerável Mahinda e
daqueles que o seguiram logo depois.
Portanto,
como a arte da escrita havia, nessa época, desenvolvido
substancialmente, foi considerado conveniente e necessário ter todo o
corpo dos ensinamentos do Buda anotado.
O
rei Vaṭṭagāmaṇi apoiou a idéia do monge e foi realizado um conselho
especificamente para reduzir o Tipiṭaka em sua totalidade à escrita.
Portanto,
para que o Dhamma genuíno pudesse ser preservado de forma duradoura, o
Venerável Mahārakhita e quinhentos monges recitaram as palavras do Buda e
depois as escreveram em folhas de palmeira.
Este
projeto notável ocorreu em uma caverna chamada, a Āloka lena, situada
na fenda de um antigo deslizamento de terra perto do que hoje é Matale.
Assim, o objetivo do Concílio foi alcançado e a preservação por escrito do autêntico Dhamma foi assegurada. Mais tarde, no século XVIII, o rei Vijayarājasīha tinha imagens do Buda criado nesta caverna.

O quinto conselho

O Quinto Concílio teve lugar em Māndalay, Birmânia, agora conhecido como Mianmar em 1871, no reinado do rei Mindon. O
objetivo principal deste encontro era recitar todos os ensinamentos do
Buda e examiná-los minuciosamente para ver se algum deles havia sido
alterado, distorcido ou descartado.
Foi
presidido por três élderes, o Venerável Mahāthera Jāgarābhivaṃsa, o
Venerável Narindābhidhaja e o Venerável Mahāthera Sumaṅgalasāmi, na
companhia de cerca de dois mil e quatrocentos monges (2.400).
A recitação conjunta do Dhamma durou cinco meses. Foi
também o trabalho deste conselho fazer com que todo o Tipiṭaka fosse
inscrito para a posteridade em setecentos e vinte e nove lajes de
mármore no roteiro de Mianmar depois que sua recitação tivesse sido
completada e aprovada por unanimidade.
Esta
tarefa monumental foi feita por cerca de dois mil e quatrocentos monges
eruditos e muitos artesãos especializados que, após a conclusão de cada
laje, os abrigaram em belos pagodes em miniatura em um local especial
no terreno do Kuthodaw Pagoda do rei Mindon, aos pés de Māndalay.
Hill, onde este assim chamado “maior livro do mundo”, permanece até hoje.

O sexto conselho

O
Sexto Conselho foi convocado em Kaba Aye em Yangon, anteriormente
Rangoon em 1954, oitenta e três anos após a realização do quinto em
Mandalay.
Foi patrocinado pelo governo birmanês liderado pelo Primeiro Ministro, o Honorável U Nu. Ele
autorizou a construção da Mahā Pāsāna Gūhā, a grande caverna que foi
construída a partir do zero, para servir como local de encontro muito
parecido com a Caverna Sattapānni da Índia - o local do primeiro
Conselho de Dhamma.
Após
a sua conclusão, o Conselho se reuniu em 17 de maio de 1954. Como no
caso dos conselhos anteriores, seu primeiro objetivo era afirmar e
preservar o genuíno Dhamma e Vinaya.
No entanto, foi único na medida em que os monges que participaram vieram de oito países. Esses
dois mil e quinhentos monges eruditos de Theravada vieram de Mianmar,
Camboja, Índia, Laos, Nepal, Sri Lanka, Tailândia e Vietnã.
O
falecido Venerável Mahāsi Sayadaw foi designado a nobre tarefa de fazer
as perguntas necessárias sobre o Dhamma do Venerável Bhadanta
Vicittasārābhivaṃsa Tipiṭakadhara Dhammabhaṇḍāgārika, que respondeu a
todos eles de maneira instrutiva e satisfatória.
No
momento em que este conselho se reuniu, todos os países participantes
tinham o Pāli Tipiṭaka traduzido em seus roteiros nativos, com exceção
da Índia.

A
recitação tradicional das Escrituras do Dhamma levou dois anos durante
os quais o Tipiṭaka e sua literatura aliada em todos os roteiros foram
minuciosamente examinados.
Quaisquer
diferenças encontradas foram anotadas, as correções necessárias foram
feitas e todas as versões foram então agrupadas.
Felizmente, verificou-se que não havia muita diferença no conteúdo de qualquer um dos textos. Finalmente,
depois que o Conselho os aprovou oficialmente, todos os volumes do
Tipiṭaka e seus Comentários foram preparados para impressão em prensas
modernas e publicados no roteiro de Mianmar (birmanês).
Essa notável conquista foi possível graças aos dedicados esforços dos dois mil e quinhentos monges e numerosos leigos. Seu trabalho chegou ao fim em maio de 1956, dois milênios e meio depois que o Senhor alcançou Parinibbana. O trabalho deste conselho foi a realização única de representantes de todo o mundo budista. A
versão do Tipiṭaka que se comprometeu a produzir foi reconhecida como
sendo fiel aos ensinos primitivos de Gotama, o Buda, e a mais autorizada
interpretação deles até hoje.

Os volumes impressos depois do Sexto Saṅgāyana foram impressos no roteiro de Mianmar. A
fim de fazer os volumes para o povo da Índia, o Instituto de Pesquisa
Vipassana iniciou o projeto para imprimir o Tipiṭaka com seus
Aṭṭhakathās e ṭikas em Devanagari no ano de 1990.

Despertar com os ensinamentos de Buda em 5 palavras
Sempre faça o bem seja consciente!

Para uma explicação completa

Por favor visite:
Rede
analítica da introspecção - universidade em linha LIVRE da pesquisa e
da prática de Tipiṭaka e NOTES relacionados através de
http://sarvajan.ambedkar.org em 105 LÍNGUAS CLÁSSICAS
A partir de:
http://sarvajan.ambedkar.org

Traduza esta Tradução do Google na sua língua materna usando
https://translate.google.com

Essa é sua LIÇÃO

O email:
buddhasaid2us@gmail.com
http://www.palicanon.org/


https://www.youtube.com/watch…
【APH MMD】Angelfish【Spain & Portugal】Multi Lang Sub
Lovino Vargas
Published on Feb 9, 2015
English Sub | Sub Español | 日本語字幕 | 中文字幕 | 한글자막 | Romaji
Please turn on Captions icon under youtube seekbar, if the subtitles are not displayed.


Reprint from NICONICO Douga :
【APヘタリアMMD】イベリアでエンゼルフィッシュ
http://www.nicovideo.jp/watch/sm23507507
Author : あべかわ 様 (Abekawa / http://www.nicovideo.jp/mylist/32179270)

Song Title : 『エンゼルフィッシュ』 (Angelfish)
Music & Lyrics : パトリチェフ (Patorichefu)
Original Singer : 鏡音リン (Kagamine Rin)
Cover Vocal : EVO+

Translation of Lyrics :
English : Mizz Mikey (https://www.youtube.com/watch?v=IpOXk…) / Spanish : Dark_Kudoh (https://www.youtube.com/watch?v=H9×6T…) / Chinese : break, (http://wzk25.blog.fc2.com/blog-entry-…) / Korean : (http://blog.naver.com/PostView.nhn?bl…)

*) This video producer is not me. I added subtitles only.
*) I have not received the revenue from this video.
——————————————————————————————-
Vocaloid | MikuMikuDance | MMD-PV | AP Hetalia | APヘタリア | APH MMD | Fansub | Multi Lang Sub | Eng sub | Sub Esp
Category
Music


youtube.com
English Sub | Sub Español | 日本語字幕 | 中文字幕 | 한글자막 | Romaji Please turn on Captions icon under…
76) Classical Punjabi

76) ਕਲਾਸੀਕਲ ਪੰਜਾਬੀ

2637 ਥੂ 31 ਮਈ ਪਾਠ

ਪਾਲੀ ਕੈਨਨ ਆਨਲਾਈਨ

ਬੁਢੇ ਦੇ ਅਸਲੀ ਸ਼ਬਦ
ਪਾਲੀ ਕੈਨਨ ਦੀ ਉਤਪਤੀ

‘ਮੰਨ
ਲਓ ਇਕ ਸਾਧੂ ਨੇ ਕਿਹਾ: “ਦੋਸਤੋ, ਮੈਂ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਅਤੇ
ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਹੈ: ਇਹ ਧਮ ਹੈ, ਇਹ ਅਨੁਸ਼ਾਸ਼ਨ ਹੈ, ਇਹ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ
ਹੈ”, ਤਦ, ਸਾਧੂਆਂ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਾ ਤਾਂ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ
ਨਾਮਨਜ਼ੂਰ ਕਰੋ
ਸ਼ਬਦ. ਫਿਰ,
ਉਸਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦੇਣ ਜਾਂ ਨਾਮਨਜ਼ੂਰ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ, ਉਸ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਅਤੇ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਧਿਆਨ
ਨਾਲ ਨੋਟ ਕੀਤੇ ਜਾਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਸੁਤੰਤਰਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਅਤੇ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਦੀ
ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਸਮੀਖਿਆ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ.
ਜੇ
ਉਹ, ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਅਤੇ ਸਮੀਖਿਆ ਤੇ, ਸੁਟਾਸ ਜਾਂ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਨਹੀਂ ਹਨ,
ਤਾਂ ਸਿੱਟਾ ਇਹ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ: “ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ ਤੇ ਇਹ ਬੁੱਧ ਦਾ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਸ
ਨੂੰ ਇਸ ਭਗਤ ਦੁਆਰਾ ਗਲਤ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਮਝਿਆ ਗਿਆ ਹੈ”, ਅਤੇ
ਨੂੰ ਰੱਦ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਪਰੰਤੂ
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਅਤੇ ਸਮੀਖਿਆ ‘ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਟਾਸ ਜਾਂ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਦੀ
ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਸਿੱਟਾ ਇਹ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ: “ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ’ ਤੇ ਇਹ
ਬੁੱਧੀ ਦਾ ਸ਼ਬਦ ਹੈ, ਇਸ ਨੂੰ ਇਸ ਭਗਤ ਨੂੰ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝਿਆ ਗਿਆ ਹੈ.”

- ਡੀ ਐਨ 16 ਮਹਾਂਪੇਰਨੀਬਾਂ ਸੂਟਾ - ਮਹਾਨ ਪਾਸ ਹੋਣਾ, ਬੁੱਧ ਦਾ ਆਖਰੀ ਦਿਨ
ਗੋਤਾਮ ਦੀ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ​​ਸਿੱਖਿਆ ਬੁਰਸ਼ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖੀ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਤਿੱਬਤ ਵਿਚ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ ਜਾਣੇ ਹਨ. ਪਾਲੀ ਸ਼ਬਦ, ‘ਤਿੱਪਾਕ’, ਦਾ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਅਰਥ ਹੈ ‘ਤਿੰਨ ਬਾਸਕਟੀਆਂ’ (ਤਾਈ = ਤਿੰਨ + ਪਟਿਆਲਾ = ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ). ਸਾਰੀਆਂ ਬੁੱਤਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ ਸੀ.

1. ਪਹਿਲਾ ਭਾਗ ਵਿਨਾਇ ਪੁੱਟਾਕ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸਾਰੇ ਨਿਯਮ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਬੁੱਢੇ ਅਤੇ ਸੰਤਾਂ ਲਈ ਹਨ.
2. ਦੂਜਾ ਭਾਗ ਨੂੰ ਸੁਤੰਤਰ ਪਹਿਨਾਕ ​​ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਭਾਸ਼ਣ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ.
3. ਤੀਜੇ ਭਾਗ ਨੂੰ ਅਭਿਧਾਮ ਪਹਿਚੌਕ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿਚ ਬੁੱਢੇ ਦੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਸਿਧਾਂਤ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ.

ਇਹ
ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਵੀ ਬੁੱਢਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਚੇਲਿਆਂ ਜਾਂ
ਅਸਤੀਫ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਪੱਚੀ ਸਾਲ ਦੇ ਮੰਤਰਾਲੇ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਇਕ
ਮਠ ਦਾ ਨਿਯਮ ਨਿਰਧਾਰਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਅਤੇ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਦੇ
ਚਿਹਰੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੌਜੂਦ ਸਨ,
ਮੈਮੋਰੀ ਲਈ ਸ਼ਬਦ ਲਈ ਸ਼ਬਦ. ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੁੱਢੇ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਾਂਭਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਉਹ ਅਧਿਆਪਕ ਤੋਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਸਨ. ਕੁਝ
ਸੰਤਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬੁੱਢਾ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਤੌਰ ਤੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਉਹ ਅਰਹਿੰਦ
ਸਨ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਦੁਆਰਾ, ਸ਼ੁੱਧ ਵਿਅਕਤੀ ਜੋਸ਼, ਭੁਲੇਖੇ ਅਤੇ ਭੁਲੇਖੇ
ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਸਨ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸ਼ੱਕ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਬਿਲਕੁਲ ਬੁਧ ਦੇ
ਸ਼ਬਦ.
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਇਆ ਕਿ ਬੁਢੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਪਦਵੀ ਲਈ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਾਲ ਰੱਖਿਆ ਜਾਵੇਗਾ.

ਇੱਥੋਂ
ਤਕ ਕਿ ਉਹ ਸਮਰਪਿਤ ਸਾਧੂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਜੇ ਤੱਕ ਅਰਾਹਮਤਾਹੁੱਡ ਨਹੀਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਸੀ
ਪਰ ਸੰਤੋਖ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਤਿੰਨ ਪੜਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ, ਯਾਦ
ਰੱਖਣ ਵਾਲੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵੀ ਬੁੱਢੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਲਈ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਬੁਲਾ
ਸਕਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਬੁੱਢਾ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਦੇ ਯੋਗ ਰਖਵਾਲੇ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਸਨ.
ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਭਿਕਸ਼ੂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਆਖਰੀ ਪੱਚੀ-ਪੰਦਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਚੁਣੇ ਗਏ ਸੇਵਾਦਾਰ ਅਤੇ ਬੁੱਧ ਦੇ ਨਿਰੰਤਰ ਸਾਥੀ ਅੰਦਨ ਸਨ. ਐਂਨਾਡ ਬਹੁਤ ਹੀ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾਸ਼ਾਲੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਉਹ ਕੁਝ ਸੁਣਿਆ ਸੀ. ਦਰਅਸਲ,
ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਹ ਇੱਛਾ ਸੀ ਕਿ ਬੁੱਢਾ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਭਾਸ਼ਣਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਉਸ ਨਾਲ
ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰੇ ਅਤੇ ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਅਰਹੰਥਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਜਾਣ ਬੁਝ ਕੇ ਬਾਣੀ ਦੀ
ਬਾਣੀ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੰਤਾਂ, ਨਨਾਂ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ
ਪਾਲਣ-ਪੋਸਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ.
ਇਹਨਾਂ
ਪ੍ਰਤਿਭਾਸ਼ਾਲੀ ਅਤੇ ਸਮਰਪਿਤ ਸਾਧੂਆਂ ਦੇ ਸਾਂਝੇ ਜਤਨਾਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਧਮ ਅਤੇ ਵਿਨਾਇ
ਨੂੰ ਸੰਭਵ ਬਣਾਇਆ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੁਢੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੂਲ ਰਾਜ ਵਿਚ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖਣਾ.

ਪਾਲੀ ਤਰਿੱਛਾਕਾ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਸਹਾਇਕ ਸਾਹਿਤ ਸ਼ੁੱਧ ਧਮ ਦੀ ਬੁੱਧੀ ਦੀ ਮਹਾਨ ਅਤੇ ਮੁਕਤ ਮਾਰਗ ਦੀ ਖੋਜ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਮੌਜੂਦ ਹਨ. ਇਹ ਰਸਤਾ ਉਹ ਸਾਰੇ ਯੋਗ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸ਼ਾਂਤੀਪੂਰਨ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਉਣ ਲਈ ਇਸ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹਨ. ਦਰਅਸਲ,
ਇਸ ਦਿਨ ਅਤੇ ਉਮਰ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਭਵਿੱਖ ਦੀਆਂ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਲਈ ਬੁਢਾਪਾ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ
​​ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਦੀ ਪੁਰਜ਼ੋਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜੋ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਿਯਮਿਤ ਯੁੱਗ ਦੇ
ਅਨੁਯਾਈਆਂ ਦੁਆਰਾ ਉਮਰ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਈਮਾਨਦਾਰ ਅਤੇ ਸੰਗਠਿਤ ਯਤਨਾਂ ਦੇ
ਜ਼ਰੀਏ ਹਨ.
ਬੁੱਢੇ
ਨੇ ਆਪਣੇ ਚੇਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ, ਤਾਂ ਇਹ
ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ ਕਿ ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਇਕੱਠਿਆਂ ਧਮ ਦੀ ਪਾਠ ਕਰਨ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣਾ
ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਠੀਕ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਿਖਾਇਆ ਸੀ.
ਇਸ
ਹਦਾਇਤ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਪਹਿਲੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਕੌਂਸਲ ਨੂੰ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ
ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਬੁੱਢੇ ਦੇ ਭਾਸ਼ਣਾਂ ਅਤੇ ਮਹਾਂਸਾਗਰ ਨਿਯਮਾਂ ਦਾ ਵਿਵਸਥਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ
ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਤਦ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿੱਚ ਸੰਗੀਤ ਲਈ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਪਾਠ ਕੀਤਾ.

ਤਿੱਪਾਕ ਵਿਚ ਲਿਖੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ‘ਥ੍ਰੈਵਧੁ’ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਪ੍ਰਵਚਨ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੌ ਨੰਬਰ ਹਨ ਅਤੇ ਫਸਟ ਕੌਂਸਲ ਦੇ ਬੁਲਾਏ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸ਼ਬਦ ਲਈ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਵਰਨਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ. ਬਾਅਦ
ਵਿਚ, ਕਈ ਕਾਉਂਸਿਲਾਂ ਨੂੰ ਕਈ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹਰ
ਇੱਕ ਤੇ ਬੁੱਢੇ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦਾ ਸਮੁੱਚਾ ਸਮੂਹ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਸ਼ਬਦ ਅਤੇ ਸ਼ਬਦ ਲਈ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ
ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਪਾਠ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ.
ਪਹਿਲੀ
ਕੌਂਸਲ ਮਹਾਂਪੁਰਨਿਬਾਬਾ ਦੀ ਬੁੱਧ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ
ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੰਜ ਹੋਰ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਦੋ ਦੀ ਉਨ੍ਹੀਵੀਂ ਅਤੇ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿਚ
ਬੁਲਾਈ ਗਈ ਸੀ.
ਇਹ
ਸਮੂਹਿਕ ਪਾਠਾਂ ਜੋ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਸਾਰੇ ਧਾਮਾਂ ਦੇ ਕੌਂਸਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਧੂਆਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੇ
ਗਏ ਸਨ ਨੂੰ ‘ਧਮਕੀ ਸਾਂਤਾਂ’ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਧਮ ਹਿੰਦੂ
ਉਹ
ਪਹਿਲੀ ਧਰਮਕ ਸਭਾ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਨਮੂਨੇ ਦੇ ਕਾਰਨ ਇਸ ਲਈ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ, ਜਦੋਂ ਸਭ
ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸੰਗਤ ਦੇ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦੁਆਰਾ ਜਾਪ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿਰ
ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਵਿੱਚ ਸੰਗਤਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸੰਗਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਚਾਉਲ ਵਿੱਚ ਜਾਪ ਕਰਦਾ
ਹੁੰਦਾ ਸੀ.
ਇਸ ਪਾਠਕ ਦਾ ਪੱਕਾ ਹੋਣਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ​​ਸੀ, ਜਦੋਂ ਅਤੇ ਕੇਵਲ ਉਦੋਂ ਹੀ, ਜਦੋਂ ਇਸਨੂੰ ਕੌਂਸਲ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸਰਬਸੰਮਤੀ ਨਾਲ ਮਨਜੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. ਛੇ ਕੌਂਸਲਾਂ ਦਾ ਸੰਖੇਪ ਇਤਿਹਾਸ ਕੀ ਹੈ?

ਪਹਿਲੀ ਕੌਂਸਲ

ਕਿੰਗ ਅਜਤਾਸੱਟੂ ਨੇ ਪਹਿਲਾ ਕੌਂਸਲ ਸਪਾਂਸਰ ਕੀਤਾ ਇਹ 544 ਬੀ.ਸੀ. ਵਿਚ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਬੁੱਧ ਗੁਲਾਮਾਂ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਰਾਜਗਹ ਦੇ ਬਾਹਰ ਸਥਿਤ ਸਤਾਪਾਪਾਕੀ ਗੁਫਾ ਵਿਚ. ਇਸ ਇਤਿਹਾਸਿਕ ਮੀਟਿੰਗ ਦਾ ਵਿਸਤਾਰ ਪੂਰਵਕ ਵੇਰਵਾ ਵਿਨਾਇ ਪਾਣਾਕਾ ਦੇ ਕੂਵੇਲਾਗਾਗਾ ਵਿਚ ਪਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ. ਇਸ
ਰਿਕਾਰਡ ਅਨੁਸਾਰ ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੇ ਐੱਲਰ ਮਹਾਂਸੱਪਾ ਨੂੰ ਇਸ ਮੀਟਿੰਗ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ
ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦਿੱਤੀ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਮੱਠਵਾਸੀਆਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਖਤੀ ਸ਼ਾਸਨ
ਬਾਰੇ ਅਜੀਬ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰਦੇ ਹਨ.
ਇਹ ਹੈ ਜੋ ਹੋਇਆ ਹੈ ਬੁੱਢੇ
ਦਾ ਸਮਾਂ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਕਿ ਬੁੱਢੇ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਮਿਆਦ ਖਤਮ ਹੋ
ਗਈ ਸੀ, ਬੁੱਢੀ ਦੁਆਰਾ ਭਰੇ ਹੋਏ ਬੋਧੀਆਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਨਿਯਮਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨ ਦੇ ਮੌਕੇ ‘
ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਹਾ ਪੁਰਖਾਂ ਨੇ ਬੁੱਢੇ ਨੂੰ ਗੁਮਰਾਹ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਕੀਤਾ. ਹਾਲਾਂਕਿ, ਐਲਡਰ ਮਹਾਂਕੱਸਾ ਸੁਭੱਦਾ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ: ‘ਆਪਣੇ ਵਾਕਈ ਕਾਫ਼ੀ ਕਰੋ, ਉਦਾਸ ਨਾ ਹੋਵੋ, ਰੋਣ ਨਾ ਕਰੋ. ਅਸੀਂ ਇਸ ਮਹਾਨ ਵਿਰਾਸਤ (ਬੁੱਢੇ) ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਪਾ ਰਹੇ ਹਾਂ. ਜਦੋਂ
ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ‘ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਇਜਾਜ਼ਤ ਹੈ, ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹੈ’ ਪਰ ਹੁਣ
ਅਸੀਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਵਾਂਗੇ ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ
ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ‘’.
ਮਹਾਂਸਾਸਪੱਪਾ
ਆਪਣੀ ਟਿੱਪਣੀ ਦੁਆਰਾ ਚਿੰਤਤ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਧਮਕਾ ਅਤੇ ਵਿਨਾਇ ਨੂੰ
ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੇ ਉਹ ਬਚੇ ਹੋਏ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਹੋਰ ਸਾਧੂਆਂ ਨੂੰ ਸੁਭੱਦਾ ਦੀ
ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਧਮ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਨ ਅਤੇ ਵਿਨਾਇ ਨੂੰ ਨਿਯਮ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ
ਪ੍ਰਸਤੁਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ.
ਇਸ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਕਿ ਧਾਮ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਅਤੇ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ. ਸੰਗਤ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਸ ਨੇ ਪੰਜ ਸੌ ਅਰਾਧਾਂ ਨੂੰ ਕੌਂਸਲ ਬੁਲਾਇਆ. ਇਸ ਗੱਲ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ ਕਿ ਮੰਡਲ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤਕ ਕੌਂਸਲ ਨੇ ਬੁਲਾਇਆ ਸੀ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਹੀ ਉਹ ਅਪਰਵਾਨ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ. ਐਲਡਰ ਮਹਾਂਕਾਸਪਾ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਦੇ ਨਾਲ, ਪੰਜ ਸੌ ਅਹੰਣ ਭਿਕਸ਼ੂਆਂ ਨੇ ਬਾਰਸ਼ਾਂ ਦੌਰਾਨ ਕੌਂਸਲ ਵਿਚ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ. ਮਹਾਂਕਾਸਾਪਾ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਵਿਨੈਯਾ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਹਰ ਨੂੰ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਮੱਥੀ ਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿਚ ਵਰਨੇਬਲ ਉਪਾ. ਇਹ ਭੌਤਿਕ ਕੰਮ ਲਈ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯੋਗ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਬੁਢੇ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਵਿਨੈਯਾ ਨੂੰ ਹੀ ਸਿਖਾਇਆ ਸੀ. ਸਭ
ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਹਾਂਸੱਪਾ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਪਰਾਧ
(ਪਾਰਾਜਿਕਾ) ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਬਾਰੇ, ਉਸ ਮੌਕੇ, ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ
ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ, ਐਲਾਨਨਾਮਾ, ਘੋਸ਼ਣਾ ਦੀ ਦੁਹਰਾਓ, ਅਪਰਾਧ ਅਤੇ ਗੈਰ-
ਅਪਰਾਧ ਉਪali ਨੇ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਅਤੇ ਢੁਕਵੇਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸਭਾ ਦੀ ਸਰਬਸੰਮਤੀ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ. ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਨੈਨਾ ਨੂੰ ਰਸਮੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ.

ਅੱਲੜ ਮਹਾਂਸਪਾ ਨੇ ਫਿਰ ਧੰਧ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਸਾਰੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਸਤਿਕਾਰਯੋਗ ਮਹਾਰਤ ਦੇ ਸਦਗੁਣ ‘ਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਮਨ ਨਾਲ ਕੀਤਾ. ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ, ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ ਦੇ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ, ਐਂਨਾਡਾ ਨੇ ਅਰਾਰੰਸ਼ਸ਼ਿਪ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕੌਂਸਲ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ. ਇਸ
ਲਈ, ਬੁੱਢੇ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਹਵਾਲਾ ਦੇ ਨਾਲ ਏਲਰ ਮਹਾਂਸੱਸਾ, ਧਮ ਬਾਰੇ
ਪੂਰਨ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤਕ ਉਸ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਸੀ.
ਧਮ
ਬਾਰੇ ਇਹ ਪੁੱਛਗਿੱਛ ਨੇ ਉਸ ਸਥਾਨ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਿੱਥੇ ਸਾਰੇ
ਭਾਸ਼ਣ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਜਿਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਉਹ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ.
ਆਪਣੀ ਅੱਖਰ ਦੀ ਪੂਰੀ ਮੈਮੋਰੀ ਨਾਲ ਸਹਾਇਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਐਂਨੰਦਾ ਸਹੀ ਉੱਤਰ ਦੇਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਭਾਸ਼ਣਾਂ ਨੇ ਸੰਗਤ ਦੀ ਸਰਬਸੰਮਤੀ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕੀਤੀ. ਫਸਟ ਕੌਂਸਲ ਨੇ ਨਾਬਾਲਗ ਅਤੇ ਘੱਟ ਨਿਯਮਾਂ ਦੇ ਅਧਿਆਇ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਨ ਦੀ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਾਲਣ ਲਈ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦਿੱਤੀ ਸੀ. ਇਹ
ਸਭ ਕੁਝ ਵਿਨਾਇ ਅਤੇ ਧਮਕਾ ਨੂੰ ਪਾਠ ਕਰਨ ਲਈ ਸੰਤਾਂ ਨੂੰ ਸੱਤ ਮਹੀਨੇ ਲੈਕੇ ਗਿਆ ਅਤੇ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਭੌਤਿਕ ਸੰਨਿਆਸਾਂ ਨੇ ਚੰਗੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨਾਲ ਨਿਵਾਜਿਆ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਸਾਰੇ ਪਾਠਾਂ
ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ.
ਇਹ ਇਤਿਹਾਸਿਕ ਪਹਿਲੀ ਕੌਂਸਿਲ ਪਕਟਾਤੀ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਪੰਜ ਸੌ ਸੰਪੂਰਨ ਗਿਆਨਵਾਨ ਅਰਹਿੰਦ ਨੇ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ ਸੀ.

ਦੂਜੀ ਕੌਂਸਲ

‘ਦਸ ਪੁਆਇੰਟ’ ਤੇ ਇੱਕ ਗੰਭੀਰ ਝਗੜੇ ਨੂੰ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਦੂਜੀ ਕੌਂਸਲ ਨੂੰ ਬੁੱਧ ਦੇ ਪਰਿਣਿਬਬਾ ਤੋਂ ਇੱਕ ਸੌ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਇਹ ਦਸ ਛੋਟੇ ਨਿਯਮਾਂ ਦੇ ਤੋੜਨ ਵਾਲੇ ਕੁਝ ਮੱਠਰਾਂ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਹੈ. ਉਹ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ:

1. ਇਕ ਸਿੰਗ ਵਿਚ ਲੂਣ ਸਾਂਭਣਾ.
2. ਦੁਪਹਿਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਖਾਣਾ.
3. ਇਕ ਵਾਰ ਖਾਣਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਕ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਫਿਰ ਭੀਦੇ ਲਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ.
4. ਇਕੋ ਇਲਾਕੇ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਮੱਠਵਾਸੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਪਸਥ ਦਾ ਸਮਾਗਮ.
5. ਜਦੋਂ ਅਸੈਂਬਲੀ ਅਧੂਰੀ ਸੀ ਤਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ.
6. ਕਿਸੇ ਖ਼ਾਸ ਅਭਿਆਸ ਦੇ ਬਾਅਦ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਕਿਸੇ ਦੇ ਅਧਿਆਪਕ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
7. ਕਿਸੇ ਦੇ ਬਾਅਦ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਖੱਟਾ ਖਾਣਾ ਖਾਣਾ.
8. ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਇਹ ਪੱਕਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੋਵੇ, ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਜਬੂਤ ਡ੍ਰਿੰਕ ਖਾਣੀ.
9. ਇੱਕ ਗੱਡੀ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਨਾ ਜੋ ਸਹੀ ਅਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ.
10. ਸੋਨਾ ਅਤੇ ਚਾਂਦੀ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ

ਉਨ੍ਹਾਂ
ਦੀਆਂ ਮਾੜੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਇਕ ਮੁੱਦਾ ਬਣ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨਿਯਮਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਦੇ ਰੂਪ
ਵਿਚ ਇਕ ਮੁੱਖ ਵਿਵਾਦ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬੁੱਧ ਦੀਆਂ ਮੂਲ
ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਦੇ ਉਲਟ ਸਨ.
ਕਿੰਗ ਕਾਂਸਾਕਾ ਦੂਜਾ ਕੌਂਸਲ ਦੇ ਸਰਪ੍ਰਸਤ ਸੀ ਅਤੇ ਮੀਟਿੰਗ ਨੂੰ ਹੇਠਲੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਕਾਰਨ ਵੇਸਾਲੀ ਵਿਖੇ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਇੱਕ
ਦਿਨ, ਜਦੋਂ ਵੇਸਲੀ ਵਿਖੇ ਮਹਾਂਵਾਨ ਗ੍ਰੋਵ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਸਮੇਂ, ਐਲਡਰ ਯਾਸਾ ਨੂੰ ਇਹ ਪਤਾ
ਲੱਗਾ ਕਿ ਭਜਨਾਂ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਵੱਡਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਸਮੂਹ ਸ਼ਾਸਨ ਦੀ
ਉਲੰਘਣਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਭਗਤ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਤੋਂ ਖੁੱਲ੍ਹੇਆਮ ਮੰਗਦੇ
ਹੋਏ ਸੋਨੇ ਅਤੇ ਚਾਂਦੀ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਮਨਾਹੀ ਕੀਤੀ ਸੀ.
ਉਸ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਵਹਾਰ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਵੇਗੀ. ਐਲਡਰ ਯਾਸਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਕੀਤਾ. ਇਹਨਾਂ
ਨੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਲ੍ਹਾ ਕਰਨ ਦੀ ਇਕ ਰਸਮੀ ਕਾਰਵਾਈ ਕਰਨ ਦਾ ਮੁਕੱਦਮਾ ਕਰ
ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ‘ਤੇ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਉਣ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਇਆ.
ਐਲਡਰ
ਯਾਸਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅਨੁਸਾਰ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨਾਲ ਸੁਲ੍ਹਾ ਕਰ ਲਈ, ਪਰੰਤੂ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ
ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਿਵਾਇਆ ਕਿ ਸੋਨੇ ਅਤੇ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਜਾਂ ਉਸਦੀ
ਮੰਗ ਕਰਨ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਪਾਬੰਦੀ ਉੱਤੇ ਬੁੱਧ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ Vijjian
ਸਾਧੂ ਨੇ ਗਲਤ ਕੀਤਾ ਸੀ.
ਉਨ੍ਹਾਂ
ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਯੇਦਰ ਲਈ ਆਪਣੀ ਹਮਾਇਤ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਵੈਜੀਆਂ ਦੇ ਸੰਤਾਂ ਨੂੰ ਗਲਤ
ਕਰਮਕਾਂਡਾਂ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧੀ ਧਿਰਾਂ ਨੂੰ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕਰਾਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ “ਵੱਡੀ ਯਾਸਾ
ਅਸਲੀ ਭਗਤ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਕਣ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਹੈ.
ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਵੀ ਸੰਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਨਾ ਕਿ ਸਾਕਣ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ‘’.

ਹਠੀ
ਅਤੇ ਤੋਬਾ ਨਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਾਜੀਆਂ ਦੇ ਮਾਹਰ ਫਿਰ ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਸੰਗਤਾਂ ਦੀ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਤੋਂ
ਉਪਾਸਨਾਯੋਗ ਯਾਸਾ ਦੇਰਾ ਨੂੰ ਮੁਅੱਤਲ ਕਰਨ ਲਈ ਚਲੇ ਗਏ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ
ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ.
ਐਲਡਰ
ਯੱਸਾ, ਭਾਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਿੰਦਾ ਤੋਂ ਬਚ ਗਿਆ ਅਤੇ ਹੋਰ ਥਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਸਹਿਯੋਗੀਆਂ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਗਏ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਿਨਾਇ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਵਿਚਾਰਾਂ
ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਿਆ.
ਪਾਵ
ਤੋਂ 60 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲਿਆ ਅਤੇ ਅਵੰਤੀ ਦੇ ਦੱਖਣੀ ਖੇਤਰਾਂ ਤੋਂ ਅੱਸੀ ਸੰਤਾਂ
ਨੇ ਉਸੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਵਾਲੇ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਿਨਾਇ ਦੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ.
ਇਕੱਠੇ
ਮਿਲ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੂਜਨੀਯ ਰੈਵਟਾ ਨਾਲ ਸਲਾਹ ਮਸ਼ਵਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸੋਰੇਆ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ
ਕਰ ਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇਕ ਬਹੁਤ ਸਤਿਕਾਰ ਯੋਗ ਭਗਤ ਸਨ ਅਤੇ ਧਮਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਨਾਇ ਦੇ ਮਾਹਿਰ
ਸਨ.
ਜਿਉਂ
ਹੀ ਵਜਜੀਆਂ ਦੇ ਸੰਤਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚਾਰ ਮੰਗਾਂ ਦੀ
ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਦੇ ਕੇ ਸਨਮਾਨਯੋਗ ਰੈਵਤਾ ਦੀ ਮਦਦ ਮੰਗੀ, ਜਿਸਦਾ ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਇਨਕਾਰ ਕਰ
ਦਿੱਤਾ.
ਇਹਨਾਂ ਭਿਖਸ਼ੀਆਂ ਨੇ ਪੂਜਨੀਯ ਰੈਵਾਤਾ ਦੇ ਅਟੈਂਡੈਂਟ ਨੂੰ ਜਿੱਤਣ ਲਈ ਉਹੀ ਸਾਧਨ ਵਰਤਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ, ਪਰਵਾਸੀ ਉਤਰਾ. ਪਹਿਲਾਂ
ਉਹ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਨੂੰ ਠੁਕਰਾ ਦਿੰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ
ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਮੰਨਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ, ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬੁੱਧ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੇ
ਪ੍ਰਵਾਨਿਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ ਸਨ, ਤਾਂ ਅੰਨਾਡਾ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ
ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਲਈ ਅਕਸਰ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣਗੇ.
ਉਤਰ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮਨ ਬਦਲ ਲਿਆ ਅਤੇ ਲੋੜੀਂਦਾ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਦਿੱਤੀ. ਉਹਨਾਂ
ਦੁਆਰਾ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਉਹ ਫਿਰ ਜਾਣਨ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਵਾਨਜਰੀ ਰੇਵਾਟਾ ਨੂੰ
ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਵਾਜਿਅਨ ਸਾਧੂ ਅਸਲ ਵਿਚ ਸੱਚ ਅਤੇ ਸਪਸ਼ਟ ਧਮ ਦੇ ਹਿਮਾਇਤੀ
ਹਨ.
ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਰੇਵਤਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਰਵੱਈਏ ਤੋਂ ਵੇਖ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਮਾਇਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਉਸ ਨੇ ਫਿਰ ਉਤਰ ਨੂੰ ਬਰਖਾਸਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਇੱਕ
ਵਾਰ ਅਤੇ ਸਭ ਦੇ ਲਈ ਮਾਮਲਾ ਸੁਲਝਾਉਣ ਲਈ, ਆਦਰਯੋਗ ਰੇਵਾਤਾ ਨੇ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਇੱਕ
ਵਕੀਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਣਿਕਾਰਾਮਾ ਵਿਖੇ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ
ਆਪ ਨੂੰ ਦਿਨ ਦੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਸੀਨੀਅਰ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦੇ ਦਸ ਦੋਸ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਸਵਾਲ
ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਥ੍ਰੈਬਾ ਸੱਬਜਾਕਮੀ
ਇਕ
ਵਾਰੀ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰਾਇ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਅੱਠ ਭਿਖਸ਼ੂ ਦੀ ਇਕ ਕਮੇਟੀ
ਦੁਆਰਾ ਸੁਣਿਆ ਜਾਣਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੋਟ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਧਾਰਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਵੈਧਤਾ
ਇਸ
ਮਾਮਲੇ ਦਾ ਨਿਰਣਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬੁਲਾਏ ਗਏ ਅੱਠ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਸਨ ਪੂਰਬ ਅਤੇ ਪੱਛਮ ਦੇ
ਚਾਰਾਂ ਸੰਤਾਂ, ਵਾਨੈਰੇਬਲਸ ਰੀਵਾਤ, ਸੰਭਤੁ-ਸਾਵਵਾਸੀ, ਯਾਸਾ ਅਤੇ ਸੁਮਾਣਾ, ਸਨਮਾਨ,
ਸੁੰਮਾ, ਖੁਸ਼ਜੋਸਭੀਤਾ ਅਤੇ ਵਸਾਭਾਂਮਿਕਾ.
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਵਾਇਤੀ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਰੇਵਾਤਾ ਨਾਲ ਇਸ ਮਾਮਲੇ ‘ਤੇ ਬਹਿਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸਬਾਕਾਮੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤੇ. ਬਹਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅੱਠ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਨੇ ਵਾਜੀਆਂ ਦੇ ਸੰਤਾਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਫੈਸਲਾ ਸੁਣਾਇਆ ਅਤੇ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫ਼ੈਸਲੇ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕੀਤੀ ਗਈ. ਇਸ
ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੱਤ ਸੌ ਸਾਧੂਆਂ ਨੇ ਧਮ ਅਤੇ ਵਿਨਾਇ ਨੂੰ ਪਾਠ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਪਾਠ ਨੂੰ
ਸਤਾਤਸ਼ੀ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਸੱਤ ਸੌ ਸਾਧੂਆਂ ਨੇ ਇਸ ਵਿਚ ਹਿੱਸਾ
ਲਿਆ ਸੀ.
ਇਸ
ਇਤਿਹਾਸਿਕ ਸਭਾ ਨੂੰ ਯੁਸਤਥੀ ਸੰਗੀਤਾ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸਦਾ ਮੁੱਖ ਕਿਰਦਾਰ
ਐਲਡਰ ਯਾਸਾ ਨੇ ਖੇਡੀ ਸੀ ਅਤੇ ਵਿਨਾਇ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜੋਸ਼ ਸੀ.
ਵਜਾਜੀਆਂ
ਦੇ ਮਿਸ਼ਰਤ ਨੇ ਕੌਂਸਲ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੰਨਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇਕ ਕੌਂਸਲ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮਹਾਂ ਸਭਾ ਕਿਹਾ ਗਿਆ.

ਤੀਜੀ ਸਭਾ

ਤੀਸਰੀ ਕੌਂਸਲ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ਤੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਅਤੇ ਜਾਅਲੀ ਸੰਤਾਂ ਦੇ ਸਾਂਗਾ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਭਗਤ ਵਿਚਾਰ ਰੱਖਦੇ ਸਨ. ਕੌਂਸਲ 326 ਬੀ.ਸੀ. ਵਿਚ ਬੁਲਾਈ ਗਈ ਸੀ. ਸਮਰਾਟ ਅਸ਼ੋਕਾ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਅਧੀਨ ਪਾਲੀਪੁਟਾ ਦੇ ਅਸੋਕਰਾਮਾ ਵਿਖੇ ਇਸ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਏਲਰ ਮੋਗਗਲੀਪੁਟਤਾ ਟਿਸਾ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਹੇਠ ਹੋਈ ਅਤੇ ਇਸ ਸਭਾ ਵਿਚ ਇਕ ਹਜ਼ਾਰ ਮਠਕਾਂ ਨੇ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ. ਰਵਾਇਤ
ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸ਼ੋਕਾ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਖੂਨ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਭਰਾ,
ਟਿਸਾ ਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਰਾਜ-ਗੱਦੀ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਕੇ ਜਿੱਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਅਖੀਰ ਨੂੰ
ਆਰੰਭਿਕਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਕੇ ਆਰਪੰਚ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਕੀਤੀ ਸੀ.

ਅਸ਼ੋਕਾ ਨੂੰ ਬੁੱਧ ਦੇ ਮਹਾਂਪਤੀਿਭਾਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੋ ਸੌ ਅਠਾਰ੍ਹਵੇਂ ਸਾਲ ਵਿਚ ਤਾਜ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਪਹਿਲਾਂ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਧਮਿਆਂ ਅਤੇ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਟੁਕਕੇ ਦਿੱਤੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਤਾ
ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੀਤੇ ਹੋਰ ਧਾਰਮਿਕ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਵੀ
ਕੀਤਾ.
ਪਰੰਤੂ, ਇਹ ਸਭ ਬਦਲ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਵਿੱਤਰ ਨਿਵੇਦਕ ਨਿਮਾਣਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਜੋ ਨਿਗਰੋਧਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅਪਮਾਦਾ-ਯੋਗਾ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ. ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹੋਰ ਧਾਰਮਿਕ ਸਮੂਹਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਧਮ ਦੀ ਸ਼ਰਧਾ ਅਤੇ ਰੁਚੀ ਨੂੰ ਡੂੰਘਾ ਕੀਤਾ. ਉਸ
ਨੇ ਆਪਣੀ ਅਮੀਰ ਭੰਡਾਰ ਨੂੰ ਉਸਾਰਨ ਲਈ ਵਰਤਿਆ, ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅੱਸੀ ਚਾਰ ਹਜ਼ਾਰ
ਪਗੋਡੇ ਅਤੇ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਅਤੇ ਚਾਰ ਮੰਗਾਂ ਨਾਲ ਭਿੱਖਖੁਸ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨਾ.
ਉਸ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਮਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਧੀ ਸੰਗਗਾਤਾ ਨੂੰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸੰਨ੍ਹ ਮੰਨ ਗਏ. ਆਖਿਰਕਾਰ, ਉਸਦੀ ਉਦਾਰਤਾ ਕਰਨਾ ਸੰਗਤ ਦੇ ਅੰਦਰ ਗੰਭੀਰ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਸੀ. ਸਮੇਂ
ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਯੋਗ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਕ੍ਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਰੂਪ ਵਿਚ ਘੁਸਪੈਠ ਕੀਤੀ
ਗਈ ਸੀ, ਜੋ ਪਾਏ ਗਏ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਸਹਾਇਤਾ ਅਤੇ
ਭੋਜਨ, ਕੱਪੜੇ, ਆਸਰਾ ਅਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਦੇ ਮਹਿੰਗੇ ਸਮਰਪਣ ਕਰਕੇ ਇਸ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਵੱਲ ਖਿੱਚੇ
ਗਏ ਸਨ.
ਵੱਡੀ
ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਬੇਵਫ਼ਾ, ਲਾਲਚੀ ਮਰਦਾਂ ਨੇ ਗਲਤ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਹੁਕਮ ਵਿਚ
ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤਾਲਮੇਲ ਲਈ ਅਯੋਗ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ.
ਇਸ
ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਮਰਾਟ ਦੀ ਉਦਾਰਤਾ ਦਾ ਆਪਣੇ ਹੀ ਅੰਤ ਲਈ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ
ਜ਼ਬਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਚੋਗੇ ਪਾਏ ਅਤੇ ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਬਿਨਾਂ ਕ੍ਰਮ
ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਏ.
ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ, ਸੰਗਤ ਲਈ ਸਤਿਕਾਰ ਘੱਟ ਗਿਆ. ਜਦੋਂ
ਇਹ ਕੁਝ ਅਸਲ ਭੌਤਿਕ ਬੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕਰਨ ਲਈ ਆਇਆ ਤਾਂ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ, ਜਾਅਲਸਾਜ਼ੀ
ਭਿਕਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਕੰਪਨੀ ਵਿਚ ਨਿਰਧਾਰਤ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਜਾਂ ਉਪਸਥ ਦੀ ਰਸਮ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ
ਕਰ ਦਿੱਤਾ.

ਜਦੋਂ
ਸਮਰਾਟ ਨੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਤੇ
ਆਪਣੇ ਇਕ ਸੇਵਕ ਨੂੰ ਮੱਠਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਸਮਾਰੋਹ ਕਰਨ.
ਹਾਲਾਂਕਿ, ਸਮਰਾਟ ਨੇ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਖਾਸ ਹੁਕਮ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਹੁਕਮ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਸ ਅਰਥ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਣਾ ਸੀ. ਸਾਧੂਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਝੂਠੇ ਅਤੇ ‘ਚੋਹੀ’ ਸਾਥੀਆਂ [ਵੇਰੀਸੀਨਵਸਾਕ] ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਰਸਮੀ ਆਗਿਆ ਮੰਨਣ ਅਤੇ ਰੱਖਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਨਿਰਾਸ਼ਾ
ਵਿਚ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਆਏ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਬੈਠੀਆਂ ਬਾਣੀਆਂ ਦੀ ਰੇਖਾ ਅੱਗੇ ਵਧਾਈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ
ਤਲਵਾਰ ਖਿੱਚਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਿਰ ਕਲਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਦ ਤਕ ਉਹ ਰਾਜਾ
ਦੇ ਭਰਾ ਟਿਸਾ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਆਏ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ.
ਘਬਰਾਏ
ਹੋਏ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਝਟਕਾਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਹਾਲ ਤੋਂ ਭੱਜ ਗਏ ਅਤੇ ਸਮਰਾਟ ਅਸ਼ੋਕਾ
ਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਚਲੇ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਜੋ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਸ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਅਤੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ
ਅਤੇ ਕਤਲੇਆਮ ਲਈ ਖੁਦ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾਇਆ.
ਉਸ ਨੇ ਥਾਰਾ ਮੋਗੀਗਲੀਪੁਟਤਾ ਟਿਸਾ ਦੇ ਵਕੀਲ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਉਸ ਨੇ ਪ੍ਰਸਤਾਵ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਧਰਮ ਦੇ ਧਾਰਮਿਕ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਨੂੰ ਹੁਕਮ ਤੋਂ ਬਰਖਾਸਤ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਤੀਜੇ ਕੌਂਸਲ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਵੇ. ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਸਮਰਾਟ ਦੇ ਰਾਜ ਦੇ ਸਤਾਰ੍ਹਵੇਂ ਵਰ੍ਹੇ ਵਿਚ ਤੀਜੀ ਸਭਾ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਥਰਾ
ਮੋਗੀਗਲੀਪੁਟਤਾ ਟਿਸਾ ਨੇ ਕਾਰਵਾਈ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਧਮਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਨੈ ਦੇ ਰਵਾਇਤੀ
ਪਾਠਾਂ ਲਈ ਸੱਠ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹਜ਼ਾਰ ਚੰਦਾਂ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆ,
ਜੋ ਨੌਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਲਈ ਚੱਲਿਆ ਸੀ.
ਸਮਰਾਟ ਨੇ ਖ਼ੁਦ ਬੁੱਤਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਬਾਰੇ ਕਈ ਮਠਾਂ ਤੋਂ ਸੰਤਾਂ ਨੂੰ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ ਹੈ. ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗ਼ਲਤ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕੀਤਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਸੰਗਤ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ. ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਿੱਖੀ ਸੰਘਾ ਨੂੰ ਵਿਦਰੋਹੀਆਂ ਅਤੇ ਜਾਅਲੀ ਭਿਕਖੁਸ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ.
ਇਸ ਸਭਾ ਨੇ ਹੋਰ ਕਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਐਲਡਰ
ਮੋਗਗਲੀਪੁਟਤਾ ਟਿਸਾ, ਕਈ ਵਾਰ ਧਰਮ-ਧਰੋਹ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਨ ਅਤੇ ਧਮ ਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧ ਰੱਖਣ ਲਈ
ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕਾਠਵਥੁ ਨੂੰ ਕਾਉਂਸਲ ਦੌਰਾਨ ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕੀਤਾ
ਗਿਆ ਸੀ.
ਇਸ
ਪੁਸਤਕ ਵਿਚ ਵੀਹ ਵੀ ਤਿੰਨ ਅਧਿਆਇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਚਰਚਾ (ਕਥਾ) ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹੈ
ਅਤੇ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਦੁਆਰਾ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ
ਹੈ.
ਇਹ ਅਭਿਧਾ ਮੁਨਕਾ ਦੀਆਂ ਸੱਤ ਪੁਸਤਕਾਂ ਦਾ ਪੰਜਵਾਂ ਹਿੱਸਾ ਹੈ. ਕੌਂਸਲ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੇ ਬੁੱਢੇ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਦੇਣ ਦੀ ਸ਼ਾਹੀ ਮੋਹਰ ਵੀ ਦਿੱਤੀ, ਜਿਸ ਦਾ ਨਾਂ ਵਿਭਾਸਜਾਵਾਦ, ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਦਾ ਸਿਧਾਂਤ ਹੈ. ਇਹ ਮਨਜ਼ੂਰਸ਼ੁਦਾ ਥਾਰਵਾਦ ਸਿਧਾਂਤ ਨਾਲ ਇਕੋ ਜਿਹੀ ਹੈ. ਇਸ
ਧਾਮਾਂ ਦੀ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਅਤੇ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ
ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਫਲ ਉਤਪੰਨ ਹੋਣਾ ਸੀ, ਸਮਰਾਟ ਬੁੱਢਾ ਦੇ ਧਮਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਨਾਇਆਂ ਵਿਚ ਚੰਗੀ
ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜੋ ਦਿਲੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ, ਇਸ ਨੂੰ ਸਿਖਾਉਣ
ਨੌਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਇਹ ਧਮਾਮੁਦੁਵਾਂ ਦੇ ਭੰਦੀਆਂ ਸਨਮਾਨਯੋਗ ਮਜਹੰਤਿਕਾ ਥਰਾ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਸ਼ਮੀਰ ਅਤੇ ਗੰਧਰ ਗਏ. ਉਸ ਨੂੰ ਧਮ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਥੇ ਸੁੰਨੀਆਂ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ. ਪੂਜਨੀਯ
ਮਹਾਂਦੇਵ ਨੂੰ ਮਹਾਂਸਕਾਮਾਟਾ (ਆਧੁਨਿਕ ਮੈਸੂਰ) ਨੂੰ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ
ਰਾਖਖਿਤਾ ਥਿਆ ਨੂੰ ਵਨਵਾਸੀ (ਭਾਰਤ ਦੇ ਦੱਖਣ ਵਿਚ ਉੱਤਰੀ ਕਾਨੜਾ) ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ.
ਸਨਮਾਨਯੋਗ ਯੋਨਕਾ ਧਾਮਛਾਰਖਿੱਤ ਥੈਰਾ ਨੂੰ ਉੱਚ ਅਪਰੈਂਟੇਕ (ਉੱਤਰੀ ਗੁਜਰਾਤ, ਕਠਿਆਵਾਰ,
ਕੱਛ ਅਤੇ ਸਿੰਧ)
.


ਪੂਜਨੀਯ
ਮਹਾਰਖਿਤਤਾ ਥਰਾ ਯੋਨਕਾ-ਲੋਕਾ (ਲੌਨੀਆ, ਬੈਕਟਰੀਅਨ ਅਤੇ ਯੂਨਾਨ ਦੀ ਧਰਤੀ) ਵੱਲ ਚਲੀ
ਗਈ. ਪੂਜਨੀਯ ਮਜਹੀਮਾ ਦੀਰਾ ਹਿਮਵੰਤ (ਜੋ ਹਿਮਾਲਿਆ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਾਈ ਹੋਈ ਜਗ੍ਹਾ) ਲਈ ਗਈ,
ਸਨਮਾਨਯੋਗ ਸੁਬਾ ਅਤੇ ਸਨਮਾਨਯੋਗ ਉੱਤਰਾ ਉੱਤਰ ਨੂੰ ਸੁਵਾਭੁਮੀ [ਹੁਣ
ਮਿਆਂਮਾਰ] ਪੂਜਨੀਯ
ਮਹਿੰਦਾ ਥਰਾ, ਵਰਨੇਰੇਬਲ ਇਟਿਆਯਾ ਥਰਾ, ਸਨਮਾਨਯੋਗ ਉੱਤਰੀ ਥ੍ਰੈਰਾ, ਸਨਮਾਨਯੋਗ
ਸਾਂਬਾਾਲ ਥਰਾ ਅਤੇ ਵਰਦਾਨਾਂ ਭਦਸਾਲੀ ਥੈਰਾ ਨੂੰ ਤੰਬੂਪਾਤੀ (ਹੁਣ ਸ਼੍ਰੀ ਲੰਕਾ) ਭੇਜਿਆ
ਗਿਆ.
ਇਹਨਾਂ
ਮੱਠਾਂ ਦੇ ਧਮਾਮਾ ਮਿਸ਼ਨ ਨੇ ਸਫਲਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਬਹੁਤ ਫਲ ਭੋਗਿਆ
ਅਤੇ ਧਮ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਨਾਲ ਇਹਨਾਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵਧਾਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ
ਸਭਿਅਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਲੰਮਾ ਸਫ਼ਰ ਕੀਤਾ.

ਬੁੱਢੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਧਮ ਦੀ ਵਿਸਥਾਰ ਨਾਲ, ਭਾਰਤ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵ ਦੇ ਅਧਿਆਪਕ ਵਿਸ਼ਵੀਗੁਰੂ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਣ ਲੱਗੇ.

ਚੌਥਾ ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ

ਚੌਥਾ ਕੌਂਸਲ 29 ਬੀ.ਸੀ. ਦੇ ਤੰਬਾਪਾਤੀ [ਸ਼੍ਰੀਲੰਕਾ] ਵਿਖੇ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ. ਰਾਜਾ ਵਾਂਗਾਮਾਮੀ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਹੇਠ ਇਸਦਾ
ਆਯੋਜਿਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮੁੱਖ ਕਾਰਨ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਬਹੁਤੇ ਮੱਠਵਾਸੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਟਿਪਕਾਂ
ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਣਾ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਪਹਿਲਾਂ
ਆਦਰਯੋਗ ਮਹਿੰਦਾ ਦੇ ਲਈ ਇਹ ਕੇਸ ਸੀ ਅਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਜਲਦ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਿੱਛਾ
ਕੀਤਾ ਸੀ.
ਇਸ ਲਈ ਲਿਖਣ ਦੀ ਕਲਾ ਨੇ ਇਸ ਸਮੇਂ ਕਾਫ਼ੀ ਵਿਕਾਸ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਇਸ ਨੂੰ ਸਮਝਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਬੁਢਾ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਲਾਜ਼ਮੀ ਲਿਖਿਆ ਹੈ. ਰਾਜਾ ਵਾਂਗਾਮਾਮੀ ਨੇ ਸੰਨਿਆਸੀ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਦੀ ਹਮਾਇਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਇਕ ਕੌਂਸਲ ਖਾਸ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਲਿਖਤੀ ਰੂਪ ਵਿਚ ਤਿੱਬਤ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣ ਲਈ ਬਣਾਈ ਗਈ ਸੀ. ਇਸ
ਲਈ, ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਅਸਲੀ ਧਮਬਾ ਸਦਾ ਲਈ ਸਾਂਭਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਆਦਰਯੋਗ ਮਹਾਰਖਿੱਤ ਅਤੇ
ਪੰਜ ਸੌ ਬੰਦਾ ਬੁੱਤਾਂ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦਾ ਜਾਪ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ
ਪੱਤਿਆਂ ਤੇ ਲਿਖੇ.
ਇਹ
ਅਨੋਖਾ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਇਕ ਗੁਫਾ ਵਿਚ ਹੋਇਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਲੋਕਾ ਲੇਨਾ, ਜੋ ਹੁਣ
ਇਕ ਪੁਰਾਣੀ ਜ਼ਮੀਨ-ਜਾਇਦਾਦ ਦੇ ਢਾਂਚੇ ਵਿਚ ਸਥਿਤ ਹੈ, ਜੋ ਹੁਣ ਮਟਾਲੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੈ.
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੌਂਸਲ ਦਾ ਟੀਚਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ​​ਧਮ ਦੀ ਲਿਖਤ ਵਿਚ ਸੁਰੱਖਿਆ ਨੂੰ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਅਠਾਰਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿਚ ਰਾਜਾ ਵਿਜਾਰਾਜਾਸੀਆ ਨੇ ਇਸ ਗੁਫਾ ਵਿਚ ਬਣੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਰੱਖੀ.

ਪੰਜਵੀਂ ਕੌਂਸਲ

ਪੰਜਵੀਂ ਕੌਂਸਲ ਮੰਡਾਲੇ ਵਿਚ ਹੋਈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੁਣ 1871 ਈ. ਵਿਚ ਮਿਆਂਮਾਰ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇਸ
ਮੀਟਿੰਗ ਦਾ ਮੁੱਖ ਉਦੇਸ਼ ਬੁੱਤ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ
ਨੂੰ ਇਕ ਮਿੰਟ ਦੀ ਵਿਸਥਾਰ ਵਿੱਚ ਜਾਂਚ ਕਰਨਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬਦਲ
ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਵਿਗੜ ਗਿਆ ਜਾਂ ਘਟਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ?
ਇਸ
ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਤਿੰਨ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ, ਸਨਮਾਨਯੋਗ ਮਹਾਂਰਾ ਰਾਗ ਜਰ੍ਭਭੰਸਾ, ਵਰਦਾਨਯੋਗ
ਨਿੰਦਾਭੱਦਾਜਾ ਅਤੇ ਕੁਝ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਚਾਰ ਸੌ ਮੀਆਂ (2,400) ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਆਦਰਯੋਗ
ਮਹਾਂਥੀ ਸੁਮਗਲਾਸਾਮਮੀ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸੀ.
ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਧਾਮਾ ਪਾਠਨ ਪੰਜ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੱਕ ਚੱਲਿਆ. ਇਸ
ਕੌਂਸਿਲ ਦਾ ਇਹ ਵੀ ਕੰਮ ਸੀ ਕਿ ਇਸਦਾ ਪੂਰੇ ਪਾਠਕ੍ਰਮ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋਣ ਤੇ ਸਰਬਸੰਮਤੀ ਨਾਲ
ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੋ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੀ ਟਾਇਟਕ ਨੂੰ ਮਿਆਂਮਾਰ ਲਿਪੀ ਵਿਚ ਸੱਤ ਸੌ ਪਾਰੰਪਰਿਕਤਾ
ਲਈ ਸੱਤ ਸੌ ਅਤੇ ਨੌਂ ਨੌਂ ਵਰਗ ਉੱਪਰ ਲਿਖੇ ਜਾਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ.
ਇਹ
ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਕੰਮ ਕੁਝ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਚਾਰ ਸੌ ਸਾਧੂਆਂ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਕਈ
ਹੁਨਰਮੰਦ ਕਾਰੀਗਰਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੰਡੇਲੇ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਤੇ ਕਿੰਗ ਮਿੰਸਨ ਦੇ ਕੁਥੋਦੋ
ਪਗੋਡਾ ਦੇ ਮੈਦਾਨਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਾਈਟ ‘ਤੇ ਸੁੰਦਰ ਛੋਟੀ’ ਪੱਕਾ ‘ਪੋਗੋਡਸ ਵਿਚ
ਰੱਖਿਆ ਸੀ.
ਪਹਾੜ ਜਿੱਥੇ ਇਸ ਨੂੰ ‘ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਕਿਤਾਬ’ ਕਿ

ਸਿਕਸਥ ਕੌਂਸਿਲ

ਛੇਵੇਂ
ਕੌਂਸਲ ਨੂੰ ਯਾਂਗੋਨ ਵਿੱਚ ਕਾਬਾ ਅਈ ਵਿਖੇ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ 1954 ਵਿੱਚ
ਰੰਗੂਨ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਪੰਜਵੇਂ ਮਨੇਲੇਲੇ ਵਿੱਚ ਆਯੋਜਤ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ 80 ਸਾਲ ਬਾਅਦ.
ਇਹ ਪ੍ਰਧਾਨਮੰਤਰੀ, ਮਾਨਯੋਗ ਯੂ ਨੀੂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲੀ ਬਰਮੀ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਯੋਜਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. ਉਸ
ਨੇ ਮਹਾਂ ਪਾਂਤਾ ਗੁਹਾ ਦੀ ਉਸਾਰੀ ਲਈ ਅਧਿਕਾਰਿਤ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਕਿ ਮਹਾਨ ਗੁਫਾ ਹੈ ਜੋ
ਗਰਾਉਂਡ ਤੋਂ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਭਾਰਤ ਦੀ ਸਤਾਪੰਨੀ ਗੁਫਾ, ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਲੀ ਧਮ
ਕੌਂਸਲ ਦੀ ਥਾਂ.
ਇਸ
ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਕੌਂਸਲ ਦੀ 17 ਮਈ, 1954 ਨੂੰ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਈ. ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਿਛਲੀਆਂ
ਕੌਂਸਲਾਂ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ, ਇਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਉਦੇਸ਼ ਸੱਚੀ ਧਮ ਅਤੇ ਵਿਨਾਯ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ
ਕਰਨਾ ਸੀ.
ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਵਿਲੱਖਣ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਮੱਠਵਾਸੀ ਅੱਠ ਦੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਆਏ ਸਨ ਇਹ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਪੰਜ ਸੌ ਸਿੱਖਿਆ Theravāda ਸਾਧੂ ਮਿਆਂਮਾਰ, ਕੰਬੋਡੀਆ, ਭਾਰਤ, ਲਾਓਸ, ਨੇਪਾਲ, ਸ਼੍ਰੀਲੰਕਾ, ਥਾਈਲੈਂਡ ਅਤੇ ਵੀਅਤਨਾਮ ਤੋਂ ਆਏ ਸਨ. ਦੇਰ
ਵਰਤਾਉਣਯੋਗ ਮਹਾਂਸੀ ਸਯਾਦਾਵ ਨੂੰ ਸਨਯਮਤ ਭਡਾਂਤ ਟੀਕਾਕਾਰੀਧਾਰ ਧਮਭੰਤਾਗਰਾਂਕਾ ਦੇ
ਧਮਿਆਂ ਬਾਰੇ ਲੋੜੀਂਦੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਪੁੱਛਣ ਦਾ ਉਤਮ ਕੰਮ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ
ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਤੇ ਤਸੱਲੀਬਖਸ਼ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ.
ਇਸ
ਕੌਂਸਲ ਦੀ ਬੈਠਕ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤਕ, ਸਾਰੇ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਕੋਲ ਪਾਲੀ ਟਿਪਿਕਕ
ਨੂੰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਅਪਵਾਦ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੂਲ ਲਿਖਤਾਂ ਵਿੱਚ ਰਚਿਆ ਗਿਆ ਸੀ.

ਧਮਕਾ
ਸ਼ਾਸਤਰ ਦਾ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਪਾਠਾਂ ਵਿਚ ਦੋ ਸਾਲ ਲੱਗ ਗਏ ਸਨ, ਜਿਸ ਦੌਰਾਨ ਟੀਪਿਕਕਾ ਅਤੇ ਇਸ
ਦੀਆਂ ਸਭ ਲਿਪੀਆਂ ਵਿਚ ਇਸਦੇ ਸਹਾਇਕ ਸਾਹਿਤ ਦੀ ਬੜੀ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਜਾਂਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ.
ਮਿਲੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਅੰਤਰ ਨੂੰ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਲੋੜੀਂਦੇ ਸੋਧ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਵਰਜਨਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ. ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ, ਇਹ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਟੈਕਸਟ ਦੀ ਸਮਗਰੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅੰਤਰ ਨਹੀਂ ਸੀ. ਅਖੀਰ
ਵਿੱਚ, ਕੌਂਸਲ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਧਿਕਾਰਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ,
ਟੀਪਾਈਕਾ ਦੇ ਸਾਰੇ ਖੰਡ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੰਕੇਤ ਆਧੁਨਿਕ ਪ੍ਰੈਸ ਉੱਤੇ ਛਾਪਣ ਲਈ ਤਿਆਰ
ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਮਿਆਂਮਾਰ (ਬਰਮੀਜ਼) ਲਿਪੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ.
ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਪੰਚ ਸੌ ਮਾਤ੍ਰਿਕ ਅਤੇ ਸਮਰਪਣ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਮਰਪਿਤ ਯਤਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਇਸ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਨੂੰ ਸੰਭਵ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ. ਮਈ, 1 ਮਈ 1956 ਵਿਚ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਪਰਕਾਸ਼ਬਦਲੇ ਵਿਚ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਕਰੀਬਨ ਢਾਈ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਦਾ ਕੰਮ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ. ਇਹ ਕੌਂਸਲ ਦਾ ਕੰਮ ਸਮੁੱਚੇ ਬੋਧੀ ਸੰਸਾਰ ਤੋਂ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਾਂ ਦੀ ਵਿਲੱਖਣ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਸੀ. ਟਿਪਾਕਕਾ
ਦਾ ਵਰਣਨ ਜੋ ਇਸ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਦਾ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਉਹ ਗੋਤਾਮ ਬੁੱਢਿਆਂ ਦੀਆਂ ਮੂਲ
ਸਿੱਖਿਆਵਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅੱਜ ਤਕ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ​​ਰਵਾਇਤ ਅਨੁਸਾਰ
ਸੱਚ ਹੈ.

ਮਿਆਂਮਾਰ ਲਿਪੀ ਵਿਚ ਛੇਵੇਂ ਸੰਖਿਆ ਦੇ ਛਾਪੇ ਜਾਣ ਵਾਲ਼ੇ ਛਾਪੇ ਛਾਪੇ ਗਏ ਸਨ. ਭਾਰਤ
ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜੀ ਆਇਆਂ ਕਹਿਣ ਲਈ, ਵਿਪਸਾਨਾ ਰਿਸਰਚ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਨੇ ਸਾਲ 1990 ਵਿਚ
ਟਿਪਾਕਕਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਹੰਕਾਰਾਂ ਅਤੇ ਟੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਦੇਵਨਾਗਰੀ ਵਿਚ ਪ੍ਰਿੰਟ ਕਰਨ ਦੀ
ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ.

ਜਾਗਰੂਕ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ 5 ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਬੁੱਢਾ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ
ਹਮੇਸ਼ਾ ਚੰਗੇ ਬਣ ਜਾਓ!

ਪੂਰੀ ਵਿਆਖਿਆ ਲਈ

ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਜਾਓ:
ਐਨਾਲਟਿਕ
ਇਨਸਾਈਟ ਨੈਟ - ਮੁਫਤ ਆਨਲਾਈਨ ਟਾਇਕੂਕਾ ਰੀਸਰਚ ਐਂਡ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਅਤੇ
ਸਬੰਧਤ ਨਿਊਜ਼ ਦੁਆਰਾ http://sarvajan.ambedkar.org ਦੇ 105 ਸਰੀਰਕ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿਚ
ਵੱਲੋਂ:
http://sarvajan.ambedkar.org

ਇਸ Google ਅਨੁਵਾਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੀ ਮਾਤ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰੋ
https://translate.google.com

ਇਹ ਤੁਹਾਡਾ ਪਾਠ ਹੈ

ਈ - ਮੇਲ:
buddhasaid2us@gmail.com
http://www.palicanon.org/


https://www.youtube.com/watch?v=18XLWuxr0zc
Buddhism in Punjab
aim2change
Published on Sep 24, 2014
Buddhism is very ancient religion in Panjab.

HL Virdee speaks about it.
Category
Education


youtube.com
Buddhism is very ancient religion in Panjab. HL Virdee speaks about it.












Leave a Reply