Manimekalai of Cittalaic Cattanar
One
of the finest jewels of Tamil poetry”, the epic poem Manimekalai by
Poet Sathanar, 2nd century A.D., is unique for the deep spirituality and
mysticism it unfolds against the historical and geographical background
of South India and of adjacent Jaffna.
The death of her father,
Kovalan, under tragic circumstances, weighs upon the mind of young
Manimekala and she resolves on a life of renunciation. At every turn she
is obstructed. Running through her life story are a set of
counteracting forces on the one hand is her passion to enter holy orders
of a Buddhist bhikkuni and on the other, the infatuation of Udaya
Kumaran, the Chola prince, to win her favours.
The first scene is
laid in the garden of the capital city, Puhar, with Manimekala and her
companion, Sutamati, gathering flowers. With all the daring of his
princely rank, Udaya Kumaran gives vent to his deep love. Faced by a
situation from which there is no escape, spiritual aid comes to her in
the person of the Goddess Manimekalai, her guardian deity. The Goddess
charms her to sleep, and while in a state of trance, spirits her away to
the Island of Manipallavam,1 down South. Leaving her there, the Goddess
gets back to Puhar, the Chola capital. Appearing before Prince Udaya Ku
maran, she tells him of the unrighteousness of his conduct, unbecoming
of a prince. The Goddess now appears to Sutamati in a dream and tells
her of her flight to the Island of Manipallavam with Manimekala, and how
the Goddess has set her on the road to spirituality.
Bewildered
at her loneliness in strange surroundings Manimekala roams about the
place until she comes upon the site hallowed by the visit of the Buddha.
This was the site where according to legends, the Buddha landed and
settled a growing strife between two warring Naga. Princes for a gem-set
throne left to them by an ancestress. The episode of the Buddha’s visit
to the Island of Nagadipa, where he preached a sermon of reconciliation
between the two Naga princes, is sung in Buddhist legends of Ceylon,
chronicled in Sinhalese Mahavamsa. Circumambulating the holy seat, and
prostrating herself before it, memories of her past life miraculously
dawns on her.
One of her righteous deeds in her past life, is
here recounted. Lakshmi, as she was in her previous birth, comes upon a
Buddhist Charana by name Sadhu Sakkaram flying across the air. As he
landed, Lakshmi and her husband, Rahula, prostrated before the sage, and
Lakshmi offered the sage food. The merit that she thus acquired gained
for her the reward of acquiring Nibbana, in her next birth, destined to
live the life of a Bhikkuni. Rahula, her husband, was reborn as Prince
Udaya Kumara. This accounts for his amorous advances to her.
To
release her from this attachment and to help her to fulfil the Kamma,
was the mission of Goddess Manimekalai who spirited her away to the
Island of Manipallavam. In her past birth she was one of the three
daughters of King Ravivarman and his Queen Amudapati, of
Yasodharanagari. The other two daughters were Tarai and Virai, married
to King Durjaya. On a certain day returning from a visit to the hills by
the side of the Ganges, the royal party came upon Aravana Adigal, the
great Buddhist saint.
The latter persuaded the king and his
daughters, to worship the footprints of the Buddha in Padapankaja Malai
of the Giridharakuta hills. The story of the footprints finds mention in
these words : ” The Buddha stood on the top of the hill and taught his
Dhamma to all living beings, and as he preached in love, his footprints
became imprinted on the hill, which thus got the name Padapankaja Malai
(the Hill of the Lotus feet).” The king and his queens were advised to
go and worship the sacred footprints. As a result of the merit thus
acquired, the two daughters Virai and Tarai, were reborn as Sutamati and
Madhavi.
To resume our story. Initiated in Buddha Dhamma, the
goddess prevails on Manimekala to complete her spiritual education by
learning the teachings of other religious persuasions. Towards this end,
she instructs her in a mantra the chanting of which would enable her to
fly through the air, disguised as a hermit. With these pronouncements,
the goddess again leaves her.
To resume our story. Initiated in
Buddha Dhamma, the goddess prevails on Manimekala to complete her
spiritual education by learning the teachings of other religious
persuasions. Towards this end, she instructs her in a mantra the
chanting of which would enable her to fly through the air, disguised as a
hermit. With these pronouncements, the goddess again leaves her.
Walking
about the place, Manimekala meets the goddess Tivatilaki who recounts
her own experiences. ” On the high peak of Samanta Kuta, in the
adjoining Island of Ratnadipa, there are the footprints of the Buddha.
After offering worship to the footprints, I came to this Island long
ago. Since then, I have remained here keeping guard over this seat under
the orders of Indra.
My name is Tiva-tilaki, the Light
of the Island. Those who follow the Dhamma of the Buddha strictly and
offering worship to this Buddha seat will gain knowledge of their
previous birth.”
” In front of this seat there is a little pond
full of cool water overgrown with lotuses. From that pond will appear a
never failing alms bowl, by name Amrita Surabhi (Endless Nectar). The
bowl once belonged to Aputra and appears every year on the full moon day
in the month of Rishabha, in the fourteenth asterism, the day on which
the Buddha himself was born. That day and hour are near. That bowl will
presently come into your hand. Food put into it by a pure one will be
inexhaustible. You will learn all about it from Aravana Adigal, who
lives in your own city.”
Circumambulating the pond, the bowl
emerges from the water and reaches her hands. Delighted at this,
Manimekala chants praises of the Buddha. The last line of the chant
alludes to the Buddha’s services to the Nagas : ” Hail holy feet of Him
who rid the Nagas of their woes.”
The news reaches Prince Udaya
Kumaran of Manimekala’s presence in her own Madurai and her attentions
to the poor and forlorn. The prince goes to find her. Seeing her as a
Bhikkuni, he asks her why she has taken to this austere life. She makes
appropriate reply. Unable to resist the prince’s advances, she disguises
herself as Kayasandigai, so as to escape his attentions. Meanwhile,
Kanjanan, the husband of the real Kayasandigai, mistakes Manimekala in
her disguise, as his wife. Manimekala does not respond to Kanjanan’s
words. This infuriates Kanjanan, who suspects Udaya Kumaran to be his
wife’s lover, and kills him.Manimekala now continues in her wanderings
and finally reaches Conjeeveram. Here she waits upon Aravana Adigal, who
instructs her in Buddha Dharma. Manimekala from now settles herself to
the dedicated life of a Buddhist
Bhikkuni.__________________________________________
1 Of the character
and functions of this Goddess, Paranavitana enlightens us : ” This
Goddess appears in a number of Sinhalese and Pali works. Her chief job
appears to be the guardianship of the sea.” Quoting Rajavaliya’ we are
told, ” Viharamahadevi, the mother of Duttugemunu, who was offered by
her father as a sacrifice to the sea Goddess, was brought ashore by this
very Goddess at Magama in Ruhuna where she found her future husband.”
(Paranavitana : Ceylon Literary Register, 1931).
That Manipallavam
is an Island, is obvious from the reference in the Manimekalai to ” the
sea girt land of Manipallavam,” the Island where ” stood the seat of the
Buddha ” � the seat for which ” there appeared in contest two Naga
kings from the Southern Regions each claiming the seat for himself.”
This specific allusion to the gem-set seat and the Buddha appearing and
making peace between the warring princes, make it abundantly clear that
the Island meant is Nagadipa, or the Jaffna Peninsula itself, for at
this time the name seems to have been extended to refer to the whole
Peninsula as the Mahavamsa has it. Another pointer is the name Pallavam,
Tamil for the sprout of a tree, the projecting top of the Peninsula
thrusting itself into the sea, having all the look of the sprout of a
tree. There is also the view that this idea may be at the back of the
names of the later Pallavas bearing the suffix “ankura” meaning in
Sanskrit, a sprout, in their surnames. (Rasanayagam, C.: Ancient Jaffna,
p. 81).
2 Salli, the faithless wife of a Brahmin Appachikan,
deserted her husband. She gave birth to a child whom she left by the
wayside. Attracted by the cries of the child, it was looked after by a
cow. In time, the child was adopted by a kind Brahmin. The child thus
got the name Auputhiran � the cow’s son. The boy, as he grew up,
denounced animal sacrifices. Matters came to a head one night when he
rescued a cow consecrated for sacrifice the next morning. He was
discarded by his adopted parents. Auputhiran fled to Madurai and took
refuge in a pilgrims’ rest home. Touched by his charitable disposition
to feed the poor, Saraswati bestowed on him the miraculous rice bowl,
with which he fed man and beast. In time, Indra moved by his charities,
appeared before Auputhiran and volunteered to grant him whatever boon he
desired. ” What greater boon can you give me than the pleasure of
feeding the hungry ” he replied. This curt reply displeased Indra. The
land soon grew so fertile with seasonal rains, that the people had no
more need for Auputhiran’s rice bowl. Seeing his mission in this land at
an end, he decided to leave the country and took ship.
The ship
weighed anchor at the uninhabited island of Manipallavam and sailed away
without him. Thus stranded on the island, Auputhiran starved himself to
death. Before he died, he deposited the bowl in a pond nearby with the
prayer that it should appear once a year and come into the hands of the
virtuous. His prayer was fulfilled in time on a particular Vesak day
when Manimekala got possession of it.
சாத்தானாரின்
மணிமேகலை
தமிழ் கவிதையின் மிகச்சிறந்த நகைகளில் ஒன்று “, 2 ஆம் நூற்றாண்டு ஏ.டி.,
கவிஞர் சாத்தானார் எழுதிய மணிமேகலை என்ற காவியக் கவிதை, தென்னிந்தியாவின்
வரலாற்று மற்றும் புவியியல் பின்னணி மற்றும் அருகிலுள்ள யாழ்ப்பாணத்திற்கு
எதிராக வெளிவரும் ஆழ்ந்த ஆன்மீகம் மற்றும் ஆன்மீகத்திற்கு தனித்துவமானது.
அவரது தந்தை கோவலனின் மரணம் சோகமான சூழ்நிலையில், இளம் மணிமேகலாவின் மனதைப்
பற்றிக் கொள்கிறது, மேலும் அவர் துறந்த வாழ்க்கையை தீர்க்கிறார்.
ஒவ்வொரு
திருப்பத்திலும் அவள் தடைபடுகிறாள். அவரது வாழ்க்கைக் கதையின் மூலம் ஓடுவது
ஒருபுறம் எதிர்க்கும் சக்திகளின் தொகுப்பாகும், இது ஒரு புத்த
பிக்குனியின் புனித கட்டளைகளுக்குள் நுழைய வேண்டும் என்பதும், மறுபுறம்,
சோழ இளவரசரான உதய குமாரனின் விருப்பத்தை வென்றெடுப்பதும் ஆகும்.
முதல் காட்சி தலைநகரான புஹார் தோட்டத்தில் மணிமேகலா மற்றும் அவரது தோழர்
சுதமதியுடன் பூக்களை சேகரித்து வைக்கப்பட்டுள்ளது. தனது சுதேச அந்தஸ்தின்
அனைத்து துணிச்சலுடனும், உதய குமரன் தனது ஆழ்ந்த அன்பிற்கு வென்ட்
கொடுக்கிறார்.
தப்பிக்க முடியாத சூழ்நிலையை எதிர்கொண்டு, அவளுடைய
பாதுகாவலர் தெய்வமான மணிமேகலை தேவியின் நபருக்கு ஆன்மீக உதவி அவளுக்கு
வருகிறது.
தேவி அவளை தூங்க வைக்க வசீகரிக்கிறாள், மற்றும் டிரான்ஸ்
நிலையில் இருக்கும்போது, தெற்கே 1 கீழே உள்ள மணிப்பள்ளவம் தீவுக்கு அவளை
உற்சாகப்படுத்துகிறாள்.
அவளை அங்கேயே விட்டுவிட்டு, தேவி மீண்டும் சோழ
தலைநகரான புஹாருக்கு வருகிறாள். இளவரசர் உதய கு மாரன் முன் தோன்றி, ஒரு
இளவரசனுக்கு தகுதியற்றவனாக, அவனது நடத்தையின் அநீதியைப் பற்றி அவள்
சொல்கிறாள்.
தேவி இப்போது ஒரு கனவில் சுதாமதிக்குத் தோன்றி,
மணிமேக்கலாவுடன் மணிப்பல்லவம் தீவுக்குச் சென்றதைப் பற்றியும், தேவி அவளை
ஆன்மீகத்திற்கான பாதையில் அமைத்ததையும் சொல்கிறாள்.
விசித்திரமான சூழலில் அவள் தனிமையில் திகைத்துப்போன மணிமேகலா புத்தரின்
வருகையால் புனிதமான தளத்திற்கு வரும் வரை அந்த இடத்தைப் பற்றி சுற்றித்
திரிகிறாள்.
புராணக்கதைகளின்படி, புத்தர் இறங்கி, போரிடும் இரண்டு நாகா
இடையே வளர்ந்து வரும் சண்டையை தீர்த்துக் கொண்ட இடம் இது. ஒரு ரத்தின செட்
சிம்மாசனத்திற்கான இளவரசர்கள் ஒரு மூதாதையர் அவர்களுக்கு விட்டுச்
சென்றனர்.
இரண்டு நாக இளவரசர்களுக்கிடையில் நல்லிணக்க பிரசங்கத்தை
பிரசங்கித்த நாகதிப தீவுக்கு புத்தர் விஜயம் செய்த அத்தியாயம், இலங்கையின்
புத்த புராணங்களில் பாடப்படுகிறது, இது சிங்கள மகாவம்சத்தில்
விவரிக்கப்பட்டுள்ளது.
புனித இருக்கையைச் சுற்றிக் கொண்டு, அதற்கு முன்பாக
சிரம் பணிந்து, அவளுடைய கடந்தகால வாழ்க்கையின் நினைவுகள் அற்புதமாக அவள்
மீது விழுகின்றன.
அவரது கடந்தகால வாழ்க்கையில் அவர் செய்த நீதியான செயல்களில் ஒன்று இங்கே
விவரிக்கப்பட்டுள்ளது. லட்சுமி, தனது முந்தைய பிறப்பில் இருந்ததைப் போலவே,
சாது சக்கரம் என்ற பெயரில் ஒரு புத்த சரணாவின் மீது வருகிறார். அவர்
இறங்கும்போது, லட்சுமியும் அவரது கணவர் ராகுலாவும் முனிவருக்கு முன்
சிரம் பணிந்து, லட்சுமி முனிவருக்கு உணவு வழங்கினார்.
இவ்வாறு அவள் பெற்ற
தகுதி, அவளது அடுத்த பிறவியில், ஒரு பிக்குனியின் வாழ்க்கையை வாழ
விதிக்கப்பட்ட நிபானாவைப் பெற்றதன் வெகுமதியைப் பெற்றது. அவரது கணவர்
ராகுலா இளவரசர் உதய குமாரமாக மறுபிறவி எடுத்தார்.
இது அவளுக்கு அவர் செய்த
நகைச்சுவையான முன்னேற்றங்களுக்கு காரணம்.
இந்த இணைப்பிலிருந்து அவளை விடுவிப்பதும், கம்மாவை நிறைவேற்ற அவளுக்கு
உதவுவதும், மணிமேக்கலை தேவியின் பணி, மணிப்பல்லவம் தீவுக்கு அவளை
உற்சாகப்படுத்தியது.
அவரது கடந்த பிறவியில், யசோதரநகரத்தைச் சேர்ந்த
ரவிவர்மன் மன்னர் மற்றும் அவரது ராணி அமுதபதியின் மூன்று மகள்களில் ஒருவராக
இருந்தார்.
மற்ற இரண்டு மகள்கள் தாரை மற்றும் விராய், துர்ஜய மன்னரை
மணந்தவர்கள். கங்கையின் பக்கத்திலுள்ள மலைகளுக்குச் சென்ற ஒரு குறிப்பிட்ட
நாளில், அரசக் கட்சி பெரிய புத்த துறவியான அரவானா அடிகல் மீது வந்தது.
கிரிதரகுட்டா மலைகளின் பாதபங்கஜா மலையில் புத்தரின் கால்தடங்களை
வணங்கும்படி பிந்தையவர் ராஜாவையும் அவரது மகள்களையும் வற்புறுத்தினார்.
கால்தடங்களின் கதை இந்த வார்த்தைகளில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது: “புத்தர்
மலையின் உச்சியில் நின்று அனைத்து உயிரினங்களுக்கும் தனது தம்மத்தை
கற்பித்தார், மேலும் அவர் அன்பில் பிரசங்கிக்கையில், அவரது கால்தடங்கள்
மலையில் பதிக்கப்பட்டன, இதனால் இந்த பெயர் வந்தது பதபங்கஜா மலாய் (தாமரை
கால்களின் மலை). ” ராஜாவுக்கும் அவரது ராணிகளுக்கும் சென்று புனிதமான
கால்தடங்களை வணங்க அறிவுறுத்தப்பட்டது.
இவ்வாறு பெறப்பட்ட தகுதியின்
விளைவாக, விராய் மற்றும் தாராய் என்ற இரண்டு மகள்கள் சுதாமதி மற்றும் மாதவி
என மறுபிறவி எடுத்தனர்.
எங்கள் கதையை மீண்டும் தொடங்க. புத்த தம்மத்தில் தொடங்கப்பட்ட தெய்வம், பிற
மத தூண்டுதல்களின் போதனைகளைக் கற்றுக்கொள்வதன் மூலம் தனது ஆன்மீகக்
கல்வியை முடிக்க மணிமேகலா மீது நிலவுகிறது. இந்த முடிவை நோக்கி, அவள் ஒரு
மந்திரத்தில் அவளுக்கு அறிவுறுத்துகிறாள், இது ஒரு மந்திரம், அவள் ஒரு
சந்நியாசியின் மாறுவேடத்தில் காற்றில் பறக்க உதவும்.
இந்த அறிவிப்புகளுடன்,
தெய்வம் மீண்டும் அவளை விட்டு வெளியேறுகிறது.
எங்கள் கதையை மீண்டும் தொடங்க. புத்த தம்மத்தில் தொடங்கப்பட்ட தெய்வம், பிற
மத தூண்டுதல்களின் போதனைகளைக் கற்றுக்கொள்வதன் மூலம் தனது ஆன்மீகக்
கல்வியை முடிக்க மணிமேகலா மீது நிலவுகிறது. இந்த முடிவை நோக்கி, அவள் ஒரு
மந்திரத்தில் அவளுக்கு அறிவுறுத்துகிறாள், இது ஒரு மந்திரம், அவள் ஒரு
சந்நியாசியின் மாறுவேடத்தில் காற்றில் பறக்க உதவும். இந்த அறிவிப்புகளுடன்,
தெய்வம் மீண்டும் அவளை விட்டு வெளியேறுகிறது.
அந்த இடத்தைப் பற்றி நடந்து செல்லும்போது, மணிமேகலா தனது சொந்த
அனுபவங்களை விவரிக்கும் திவதிலகி தெய்வத்தை சந்திக்கிறார்.
“சமந்தா
குட்டாவின் மிக உயர்ந்த சிகரத்தில், அருகிலுள்ள ரத்னடிப தீவில், புத்தரின்
கால்தடங்கள் உள்ளன. கால்தடங்களுக்கு வழிபாடு செய்தபின், நான் இந்த தீவுக்கு
வெகு காலத்திற்கு முன்பே வந்தேன். அப்போதிருந்து, நான் இங்கு பாதுகாப்பாக
இருக்கிறேன் இந்திரனின் உத்தரவின் பேரில் இருக்கை.
என்
பெயர் திவா-திலகி, தீவின் ஒளி. புத்தரின் தம்மத்தை கண்டிப்பாக பின்பற்றி
இந்த புத்த இருக்கைக்கு வழிபாடு செய்பவர்கள் தங்களது முந்தைய பிறப்பு
பற்றிய அறிவைப் பெறுவார்கள். ”
“இந்த இருக்கைக்கு முன்னால் தாமரைகளால் நிரம்பிய குளிர்ந்த நீரில் ஒரு
சிறிய குளம் உள்ளது.
அந்த குளத்திலிருந்து அமிர்தா சுராபி (முடிவற்ற தேன்)
என்ற பெயரில் ஒருபோதும் தவறாத பிச்சைக் கிண்ணம் தோன்றும். கிண்ணம் ஒரு
காலத்தில் அபுத்ராவுக்கு சொந்தமானது மற்றும் ஒவ்வொரு ஆண்டும் தோன்றும்
ரிஷாபா மாதத்தில் புர்ணமி நாள், பதினான்காம் நட்சத்திரத்தில், புத்தர்
பிறந்த நாள். அந்த நாளும் மணிநேரமும் நெருங்கிவிட்டன.
அந்த கிண்ணம்
தற்போது உங்கள் கையில் வரும். தூய்மையான ஒன்றால் அதில் போடப்படும் உணவு
விவரிக்க முடியாததாக இருங்கள். உங்கள் சொந்த நகரத்தில் வசிக்கும் அரவானா
அடிகலிடமிருந்து நீங்கள் இதைப் பற்றி அறிந்து கொள்வீர்கள். ”
குளத்தை சுற்றிலும், கிண்ணம் தண்ணீரிலிருந்து வெளிவந்து அவள் கைகளை
அடைகிறது. இதைக் கண்டு மகிழ்ச்சியடைந்த மணிமேகலா புத்தரைப் புகழ்ந்து
பாடுகிறார்.
மந்திரத்தின் கடைசி வரி நாகர்களுக்கு புத்தர் செய்த சேவைகளைக்
குறிக்கிறது: “நாகர்களை அவர்களின் துயரங்களிலிருந்து விடுவித்தவரின்
பரிசுத்த பாதங்களை வாழ்த்துங்கள்.”
இந்த செய்தி மணிமேகலாவின் இளவரசர் உதய குமாரனை தனது சொந்த மதுரையில்
இருப்பதையும், ஏழைகள் மற்றும் வேதனையுடனான அவரது கவனத்தையும் அடைகிறது.
இளவரசன் அவளைக் கண்டுபிடிக்கச் செல்கிறான். அவளை ஒரு பிக்குனியாகப் பார்த்த
அவர், இந்த கடினமான வாழ்க்கைக்கு ஏன் அழைத்துச் சென்றார் என்று அவளிடம்
கேட்கிறார்.
அவள் தகுந்த பதில் அளிக்கிறாள். இளவரசனின் முன்னேற்றங்களை
எதிர்க்க முடியாமல், அவள் கவனசனிலிருந்து தப்பிக்க, கயாசந்திகாய் என்று
மாறுவேடம் போடுகிறாள்.
இதற்கிடையில், உண்மையான கயாசந்திகாயின் கணவர்
கஞ்சனன், மணிமேகலாவை மாறுவேடத்தில் தனது மனைவியாக தவறு செய்கிறார்.
கஞ்சனனின் வார்த்தைகளுக்கு மணிமேகலா பதிலளிக்கவில்லை.
உதய குமாரனை தனது
மனைவியின் காதலன் என்று சந்தேகிக்கும் கஞ்சனனை இது கோபப்படுத்துகிறது,
அவரைக் கொல்கிறது. இங்கே அவள் புத்த தர்மத்தில் கற்பிக்கும் அரவணா அடிகல்
மீது காத்திருக்கிறாள். இனிமேல் மணிமேகலா ஒரு புத்த பிக்குனியின்
அர்ப்பணிப்பு வாழ்க்கைக்கு தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்கிறார்
.__________________________________________
1 இந்த தேவியின் தன்மை
மற்றும் செயல்பாடுகளில், பரணவிதானா நமக்கு அறிவூட்டுகிறார்: “இந்த தேவி பல
சிங்கள மற்றும் பாலி படைப்புகளில் தோன்றுகிறார். அவரது தலைமை வேலை
பாதுகாவலராக தோன்றுகிறது கடல் பக்கம்.” ராஜவலியாவை மேற்கோள் காட்டி, “கடல்
தெய்வத்திற்கு பலியாக தனது தந்தையால் வழங்கப்பட்ட தத்துஜெமுனுவின் தாயார்
விஹாரமஹாதேவி, ருஹுனாவில் உள்ள மகமாவில் இந்த தெய்வத்தால் கரைக்கு கொண்டு
வரப்பட்டார், அங்கு அவர் தனது வருங்கால கணவரைக் கண்டுபிடித்தார்.”
(பரணவிதனா: இலங்கை இலக்கிய பதிவு, 1931).
அந்த மணிப்பல்லவம் ஒரு தீவு, மணிமேகலையில் “மணிப்பள்ளவத்தின் கடல் வளைவு
நிலம்”, “புத்தரின் இருக்கை நின்ற தீவு” �இதற்கான இருக்கை “என்பது
தெளிவாகத் தெரிகிறது, போட்டியில் இரண்டு நாக மன்னர்கள் போட்டியிட்டனர்
தெற்கு பிராந்தியங்கள் ஒவ்வொன்றும் தனக்கென இருக்கை கோருகின்றன. ”
மாணிக்கம் அமைக்கப்பட்ட இருக்கை மற்றும் புத்தர் தோன்றுவதற்கும், போரிடும்
இளவரசர்களுக்கிடையில் சமாதானத்தை ஏற்படுத்துவதற்கும் இந்த குறிப்பிட்ட
குறிப்பு, தீவின் பொருள் நாகதிபா அல்லது யாழ்ப்பாண தீபகற்பம் என்பதை
ஏராளமாக தெளிவுபடுத்துகிறது, ஏனெனில் இந்த நேரத்தில் இந்த பெயர்
நீட்டிக்கப்பட்டதாக தெரிகிறது மகாவம்சம் இருப்பதால் முழு தீபகற்பத்தையும்
பார்க்கவும். மற்றொரு சுட்டிக்காட்டி பல்லவம், ஒரு மரத்தின் முளைக்கு
தமிழ், தீபகற்பத்தின் மேற்பரப்பு தன்னை கடலுக்குள் தள்ளி, ஒரு மரத்தின்
முளைப்பின் அனைத்து தோற்றத்தையும் கொண்டுள்ளது.
இந்த யோசனை பிற்கால
பல்லவர்களின் பெயர்களின் பின்புறத்தில் “அங்குரா” என்ற பின்னொட்டு
சமஸ்கிருதத்தில், ஒரு முளை, அவர்களின் குடும்பப்பெயர்களில் இருக்கலாம் என்ற
கருத்தும் உள்ளது. (ராசநாயகம், சி .: பண்டைய யாழ்ப்பாணம், பக். 81).
2 ஒரு பிராமண அப்பாச்சிகனின் நம்பிக்கையற்ற மனைவி சல்லி தனது கணவரை விட்டு
விலகினார்.
அவள் ஒரு குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தாள். குழந்தையின் அழுகையால்
ஈர்க்கப்பட்ட, அதை ஒரு மாடு கவனித்து வந்தது. காலப்போக்கில், குழந்தையை ஒரு
வகையான பிராமணர் தத்தெடுத்தார்.
இதனால் குழந்தைக்கு அப்புதிரன் � பசுவின்
மகன் என்ற பெயர் வந்தது. சிறுவன், வளர்ந்தவுடன், விலங்கு தியாகங்களை
கண்டனம் செய்தான். ஒரு நாள் இரவு அவர் தியாகத்திற்காக புனிதப்படுத்தப்பட்ட
ஒரு பசுவை மீட்டபோது விஷயங்கள் ஒரு தலைக்கு வந்தன. அவரை வளர்ப்பு பெற்றோர்
நிராகரித்தனர்.
அப்புதிரன் மதுரைக்கு தப்பி ஒரு யாத்ரீகர்களின் ஓய்வறையில்
தஞ்சம் புகுந்தார். ஏழைகளுக்கு உணவளிக்க அவரது தொண்டு மனப்பான்மையால் தொட்ட
சரஸ்வதி அவருக்கு அற்புதமான அரிசி கிண்ணத்தை வழங்கினார், அதனுடன் அவர்
மனிதனுக்கும் மிருகத்திற்கும் உணவளித்தார்.
காலப்போக்கில், இந்திரன் தனது
தொண்டு நிறுவனங்களால் நகர்ந்து, அப்புதிரன் முன் ஆஜராகி, அவர் விரும்பிய
வரத்தை அவருக்கு வழங்க முன்வந்தார். “பசித்தவர்களுக்கு உணவளிப்பதன்
இன்பத்தை விட என்ன பெரிய வரத்தை நீங்கள் எனக்கு வழங்க முடியும்” என்று அவர்
பதிலளித்தார்.
இந்த கர்ட் பதில் இந்திரனை அதிருப்தி செய்தது. பருவகால
மழையால் நிலம் விரைவில் வளமாக வளர்ந்தது, மக்களுக்கு அப்புதிரனின் அரிசி
கிண்ணம் தேவையில்லை. இந்த நிலத்தில் தனது பணியை ஒரு முடிவில் பார்த்த அவர்,
நாட்டை விட்டு வெளியேற முடிவு செய்து கப்பலை எடுத்துக் கொண்டார்.
கப்பல் மக்கள் வசிக்காத மணிப்பல்லவத்தில் நங்கூரமிட்டு அவர் இல்லாமல்
பயணித்தது. இவ்வாறு தீவில் சிக்கித் தவித்த அப்புதிரன் தன்னை பட்டினி
கிடந்து கொன்றான்.
அவர் இறப்பதற்கு முன், கிண்ணத்தை அருகிலுள்ள ஒரு
குளத்தில் வைப்பார், அது வருடத்திற்கு ஒரு முறை தோன்றி
நல்லொழுக்கமுள்ளவர்களின் கைகளில் வர வேண்டும் என்ற பிரார்த்தனையுடன். அவரது
பிரார்த்தனை ஒரு குறிப்பிட்ட வெசக் நாளில் மணிமேகலா அதைக் கைப்பற்றிய
நேரத்தில் நிறைவேற்றப்பட்டது.