Buddha’s Political Philosophy

By: Stefan Schindler

Do not build fifty palaces, your highness. After all, you can only be in one room at a time.

Nagarjunaa second century CE Buddhist sage, to an Indian king

Nagarjuna’s suggestion – combining wisdom and wit – exhibits the
essence of Buddha’s political philosophy: simplicity, humility,
compassion.

To open a vista onto Buddha’s vision of a just society, this essay
takes a brief look at Siddhartha Gautama’s life story; sketches the
Buddhist worldview; traces the evolution of Buddhism; and concludes with
an outline of Buddha’s political philosophy.

Along the way, we’ll draw parallels between Buddhist and Platonic
thought, and reference the embrace of Buddhist ideals by peacemakers in
the modern and postmodern world.

What can we gain by sailing to the moon if we are not
able to cross the abyss that separates us from ourselves? This is the
most important of all voyages of discovery, and without it, all the rest
are not only useless, but disastrous. … Happiness is not a matter of
intensity but of balance. … We have what we seek, it is there all the
time, and if we give it time, it will make itself known to us.Thomas Merton

Buddha’s Life Story

Siddhartha Gautama was born a Hindu prince around 567 BCE, in the
Nepalese foothills of the Himalayas. He died at the age of 80, around
487.

சித்தார்த்தா கௌதம 567 ஆம் ஆண்டு கி.மீ. தொலைவில் ஒரு இந்து இளவரசர் பிறந்தார். அவர் 80 வயதில் இறந்தார், சுமார் 487.

After a sheltered and princely upbringing, Siddhartha was shocked by a
sudden encounter with old age, sickness, and death. He also encountered a
wandering mendicant radiating equipoise, whom Siddhartha took as his
model. Leaving palace and family at the age of 29, Siddhartha spent the
next six years as a forest ascetic.

ஒரு தங்குமிடம் மற்றும் சுதந்திரமாக வளர்ந்து வரும் பிறகு, சித்தார்தா பழைய வயது, நோய் மற்றும் மரணம் திடீரென்று சந்திப்பதன் மூலம் அதிர்ச்சியடைந்தார். சித்தார்தா தனது மாதிரியாக எடுத்துக் கொண்டார். 29 வயதில் அரண்மனையும் குடும்பத்தினரையும் விட்டுவிட்டு, சித்தார்தா அடுத்த ஆறு ஆண்டுகளை ஒரு வனத் துறையாக கழித்தார்.

Finally realizing that self-denial was no better than
self-indulgence, he chose a Middle Way. He bathed, ate, and sat beneath a
rose-apple tree, meditating all night. Enlightenment occurred with the
rise of the morning star.

இறுதியாக சுய-மறுப்பு சுயநலத்தை விட சிறந்தது என்று உணர்ந்து, அவர் ஒரு நடுத்தர வழியைத் தேர்ந்தெடுத்தார். அவர் குளித்திருந்தார், சாப்பிட்டு, ரோஜா-ஆப்பிள் மரத்தின் கீழ் உட்கார்ந்து, இரவு முழுவதும் தியானம் செய்கிறார். அறிவொளி காலை நட்சத்திரத்தின் எழுச்சியுடன் ஏற்பட்டது.

A few weeks later, Siddhartha Gautama – now a Buddha (“awake”), and
called Shakyamuni: Sage of the Shakya Clan – delivered his first sermon.

ஒரு சில வாரங்களுக்குப் பிறகு, சித்தார்தா கௌதம - இப்போது ஒரு புத்தர் (”விழித்தெழு”), ஷாகியமுனி என்று அழைக்கப்படுகிறார்: ஷகியா குலத்தின் முனிவர் - அவரது முதல் பிரசங்கத்தை வழங்கினார்.

In a deer garden beside the ancient city of Sarnath, he taught his first five disciples The Four Noble Truths: suffering, the cause of suffering, the possibility of freedom from suffering, and the Eightfold Path to freedom.

சாரநாத் நகரத்தின் அருகே ஒரு மான் தோட்டத்தில், அவர் தனது முதல் ஐந்து சீஷர்கள் நான்கு உன்னத சத்தியங்களை கற்று, துன்பம், துன்பம் காரணமாக, துன்பம் இருந்து சுதந்திரம் சாத்தியம், மற்றும் சுதந்திரம் எட்டு மடங்கு பாதை சாத்தியம்.

The Buddhist Worldview: Heart-Centered Rationality

The Four Noble Truths are the foundation of all forms of Buddhism.

நான்கு உன்னத சத்தியங்கள் புத்தமதத்தின் அனைத்து வடிவங்களின் அடித்தளமாகும்.

Shakyamuni was more teacher than preacher; more psychologist than
metaphysician. Accordingly, the Four Noble Truths make no reference to
the gods. They are a set of suggestions and guidelines that leave our
fate in our own hands.

பிரசங்கர் விட ஷகாமுனி இன்னும் ஆசிரியராக இருந்தார்; மெட்டாபிசியைவிட அதிக உளவியலாளர். அதன்படி, நான்கு உன்னத சத்தியங்கள் கடவுளுக்குக் குறிப்பதில்லை. அவர்கள் எங்கள் சொந்த கைகளில் நமது விதியை விட்டு ஒரு பரிந்துரைகள் மற்றும் வழிகாட்டுதல்கள் ஒரு தொகுப்பு ஆகும்.

First he offers a diagnosis of what might be called the alienating
illness of the human condition. Then he offers a therapy: a simple yet
rigorous and challenging eight-step program for healing and awakening.

முதலாவதாக அவர் மனித நிலைமையின் அந்நியத் தன்மையைக் குறிக்கும் என்ன ஒரு நோயறிதலை வழங்குகிறது. பின்னர் அவர் ஒரு சிகிச்சை அளிக்கிறார்: ஒரு எளிய இன்னும் கடுமையான மற்றும் சிகிச்சைமுறை மற்றும் விழிப்புணர்வு எட்டு படி திட்டம் சவால்.

The First Noble Truth perceives the problem. Too much suffering (dukkha) exists; it is mostly unnecessary; it is counter-evolutionary; it is mostly human caused.

முதல் உன்னதமான உண்மை சிக்கலை உணர்கிறது. மிகவும் துன்பம் (Dukkha) உள்ளது; இது பெரும்பாலும் தேவையற்றது; இது எதிர்-பரிணாம வளர்ச்சி; இது பெரும்பாலும் மனிதனாக ஏற்படுகிறது.

The Second Noble Truth identifies the primary cause of suffering as ignorance (avidya). Ignorance gives rise to greed, hatred, and delusion, the three passions (or “poisons”) that keep suffering in motion.

இரண்டாவது நோபல் சத்தியத்தை அறியாமை (அவிடியா) துன்பத்தின் முக்கிய காரணத்தை அடையாளம் காட்டுகிறது. அறியாமை பேராசை, வெறுப்பு மற்றும் மாயை ஆகியவற்றிற்கு வழிவகுக்கிறது, மூன்று பேராசிரியர்கள் (அல்லது “விஷம்”) இயக்கத்தில் பாதிக்கப்படுகின்றனர்.

Samsara (“circling”), the continual cycle of birth and death, is not in itself suffering. Samsara
is the world of constant change, what Buddha calls “impermanence” and
“co-origination”. To be stuck in samsara is to experience anxiety and
suffering. But it is ignorance that unleashes the thirst (tanha; in Sanskrit: trishna) that creates suffering.

சம்சரா (”சுற்றி வருதல்”), பிறப்பு மற்றும் மரணத்தின் தொடர்ச்சியான சுழற்சி, தன்னை துன்பத்தில் இல்லை. சாம்சரா நிலையான மாற்றத்தின் உலகமாகும், புத்தர் “அபத்தமான” மற்றும் “இணை-தோற்றம்” என்று என்ன கூறுகிறார். சமாசாரில் சிக்கி, கவலை மற்றும் துன்பத்தை அனுபவிக்க வேண்டும். ஆனால் தாகம் (தானா; சமஸ்கிருதில்: த்ரிஷா) ஆகியவை துன்பத்தை உருவாக்குகின்றன.

At the center of the Tibetan Wheel of Life, a pig, a rooster and a
snake bite tails in an endless round of thirsting for samsaric
satisfactions:

திபெத்திய சக்கரம், ஒரு பன்றி, ஒரு ரூஸ்டர் மற்றும் ஒரு பாம்பு மற்றும் ஒரு பாம்பு கடி வால்கள் சாமசரிக் திருப்தி ஒரு முடிவற்ற சுற்று வால்கள்:

1. The apparent satisfactions of self-preoccupation and greed.

1. சுய-முன்கூட்டியே மற்றும் பேராசையின் வெளிப்படையான திருப்தி.

2. Of hostility, hatred, and scapegoating, to justify the grasping frenzy.

2. விரோதம், வெறுப்பு மற்றும் ஸ்கேப்பெகேட்டிங் ஆகியவற்றின், வெறித்தனமான வேகத்தை நியாயப்படுத்தும்.

3. Of delusion, to sustain a worldview
that breaks the heart.[ref]Rooster, pig and snake also signify “the
three temptations” offered by Mara, The Tempter, to Siddhartha, during
the long night of Buddha’s vigil beneath the bodhi tree. First, Mara
sent monsters. Buddha was not afraid. Next, Mara sent maidens. Buddha
was not seduced. Then, Mara accused the Buddha of pride. Mother Earth
responded: “Siddhartha is selfless, and a well deserving son.” The
“three temptations” – fear, lust, and pride – act as barriers to our
healing enlightenment. So do greed, hatred, and delusion. Each emerges
from, and is sustained by, ignorance. Ignorance of our true nature
perpetuates the excessive and misdirected desires of self-preoccupation.
This is Buddha’s simple psychology. He faced obstacles; he overcame
them; he shows The Way to do the same.[/ref]

3. மாயை, இதயத்தை உடைக்கும் ஒரு உலக பார்வையைத் தக்கவைக்க. [Ref] ரூஸ்டர், பன்றி மற்றும் பாம்பு ஆகியவை Bodhhr மரத்தின் கீழ் புத்தரின் நீளத்தின் போது சித்தார்தாவுக்கு வழங்கப்படும் “மூன்று சோதனைகளை” குறிக்கிறது . முதலில், மாரா பேய்களை அனுப்பினார். புத்தர் பயப்படவில்லை. அடுத்து, MARA MAIDENS அனுப்பியது. புத்தர் சித்தரிக்கப்படவில்லை. பின்னர், மாரா பெருமை புத்தர் குற்றம் சாட்டினார். தாய் பூமி பதிலளித்தது: “சித்தார்தா தன்னலமற்றவர், ஒரு நல்ல தகுதியுள்ள மகன்.” “மூன்று சோதனைகள்” - பயம், காமம், மற்றும் பெருமை - எங்கள் சிகிச்சைமுறை அறிவொளிக்கு தடைகள் என செயல்பட. எனவே பேராசை, வெறுப்பு மற்றும் மாயை. ஒவ்வொன்றும் உருவாகின்றன, மேலும் அறியாமை, அறியாமை. நமது உண்மையான இயல்பின் அறியாமை சுய-முன்னறிவிப்பின் அதிகப்படியான மற்றும் தவறாக வழிநடத்தப்பட்ட ஆசைகளை நிரூபிக்கிறது. இது புத்தரின் எளிய உளவியல் ஆகும். அவர் தடைகளை எதிர்கொண்டார்; அவர் அவர்களை மீறியார்; அவர் அதே செய்ய வழி காட்டுகிறது. [/ Ref]

The Third Noble Truth announces a possible cure: nirvana. Nirvana
means “blown out” – extinguishing the fires of ignorant passion that
perpetuate samsaric suffering. By becoming awake to the nature of
suffering and its root in ignorance, it is possible, individually, to
achieve joyful and creative equipoise amidst the samsaric absurd, and
collectively, if gradually, to transform social absurdity into something
approximating The Peaceable Kingdom: egalitarian, ecological,
demilitarized, cooperative, compassionate, reverent, and festive, where
all individuals have maximum opportunity for self-discovery and creative
service.[ref]There is an echo of this in the inscription on the
entrance to the temple at Delphi (location of the Delphic Oracle): gnothi seauton and medan agan. Gnothi seauton means “Know thyself.” Medan agan
means “Nothing in excess.” In short: the virtuous life and the just
society are a function of self-knowledge and the Middle Way. Plato’s
term for Middle Way is “ratio.” Aristotle’s more famous maxim is “The
Golden Mean.” For a more extensive discussion of these two
Greco-Buddhist ideals, see the author’s short introductory book: The Tao of Socrates.[/ref]

மூன்றாவது நோபல் உண்மை ஒரு சாத்தியமான குணத்தை அறிவிக்கிறது: நிர்வாணா. Nirvana என்பது “வீணாகிவிட்டது” என்பதாகும் - சமுத்திரத் துன்பத்தைத் தகர்த்தெறிந்த அறியாத உணர்ச்சியின் தீவை அணைக்கின்றன. துன்பகரமான தன்மையின் தன்மைக்கு விழித்தெடுப்பதன் மூலம், சாமசேரிக் அபத்தமானவையாகவும், கூட்டாகவும், கூட்டாகவும், கலவையாகவும், சமரசமற்ற இராச்சியத்தை தோராயமாக மாற்றியமைக்கவும், சுற்றுச்சூழல், தற்காலிகமாக, கூட்டுறவு, இரக்கமுள்ள, இரக்கமுள்ள, பயபக்தி, மற்றும் பண்டிகை, அனைத்து தனிநபர்கள் சுய கண்டுபிடிப்பு மற்றும் படைப்பு சேவை அதிகபட்ச வாய்ப்பு எங்கே. [REF] டெல்பி கோவில் நுழைவாயிலில் கல்வெட்டில் ஒரு எதிரொலி உள்ளது (இடம் தி டெப்பிக் ஆரக்கிள்): யோத்தி சீட்டான் மற்றும் மேடன் அகான். Gnothi seauton பொருள் “தைரியமாக தெரியும்.” Medan Agan பொருள் “அதிகமாக எதுவும் இல்லை.” சுருக்கமாக: நல்ல வாழ்க்கை மற்றும் வெறும் சமுதாயம் சுய அறிவு மற்றும் நடுத்தர வழி ஒரு செயல்பாடு ஆகும். நடுத்தர வழியில் பிளாட்டோவின் கால “விகிதம்.” அரிஸ்டாட்டில் மிகவும் பிரபலமான மாக்சிம் “தங்க அர்த்தம்” ஆகும். இந்த இரண்டு கிரேகோ-பௌத்த கொள்கைகளைப் பற்றிய ஒரு விரிவான கலந்துரையாடலுக்கு, ஆசிரியரின் குறுகிய அறிமுக புத்தகத்தைக் காண்க: சாக்ரடிகளின் தாவோ. [/ Re

The Fourth Noble Truth provides a healing prescription in the form of
the Eightfold Path. The Eightfold Path is a Way to awakening, to Nibbana. The eight steps on The Path are: Right thinking, speaking,
intention, action, vocation, effort, concentration (mindfulness), and
meditation. Note that “right action” is re-emphasized in “right
vocation.” All livelihood is to be “a path with heart,” guided by The
Healer’s maxim, “Above all, do no harm.” This is Buddha’s Dharma in a
seashell. In Buddhist discourse, Dharma is truth, the way to truth, and
the teachings that point the way.

நான்காவது நோபல் சத்தியத்தை எட்டு மடங்கு பாதையின் வடிவத்தில் ஒரு குணப்படுத்தும் மருந்து வழங்குவதை வழங்குகிறது. எட்டு மடங்கு பாதை விழிப்புணர்வு ஒரு வழி, nibbana. பாதையில் எட்டு படிகள் உள்ளன: சரியான சிந்தனை, பேசும், நோக்கம், நடவடிக்கை, வேலைவாய்ப்பு, முயற்சி, செறிவு (புத்திசாலித்தனம்) மற்றும் தியானம். “சரியான நடவடிக்கை” மீண்டும் வலியுறுத்தப்படுவது “சரியான வேலைக்கு” மீண்டும் வலியுறுத்தப்படுகிறது. அனைத்து வாழ்வாதாரமும் “இதயத்துடனான பாதையில்” இருக்க வேண்டும், “எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, தீங்கு செய்யாதீர்கள்.” இது ஒரு ஸீஷெல்லில் புத்தரின் தர்மம் ஆகும். பௌத்தச் சொற்பொழிவுகளில் தர்மம் சத்தியம், சத்தியத்திற்கு வழி, மற்றும் வழிமுறைகளை சுட்டிக்காட்டும் போதனைகள்.

---

“Are you a god?” asked a Hindu sage.
“No,” replied the Buddha.
“Are you a man?”
“No,” replied the Buddha.
“What are you?”
“Awake,” replied the Buddha.

“நீ ஒரு கடவுள்?” ஒரு இந்து முனிவர் கேட்டார்.

“இல்லை,” புத்தர் பதிலளித்தார்.

“நீ ஒரு மனிதனா?”

“இல்லை,” புத்தர் பதிலளித்தார்.

“நீங்கள் என்ன?”

“விழித்திருங்கள்” புத்தர் பதிலளித்தார்.

The Three Jewels of Buddhism are: Buddha, Dharma, Sangha – Teacher, Teaching, and Community.

புத்தமதத்தின் மூன்று நகைகள்: புத்தர், தர்மம், சாங்கா - ஆசிரியர், போதனை, மற்றும் சமூகம்.

The word Buddha means “awake.”  Budh is a Sanskrit verb.  It means “to know.”   Budh is also root of the word bodhi – “wisdom.” A bodhi-sattva is a “wise-being.”  Sattva is the attribute – the guna, the “middle way” – that stimulates awakening, “recollection,” what Plato calls anamnesis.

புத்தர் வார்த்தை “விழித்தெழு.” புத்தர் ஒரு சமஸ்கிருதக் கருவி. அது “தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.” போத் போட் என்ற வார்த்தையின் வேரூன்றி - “ஞானம்.” ஒரு bodhi-sattva ஒரு “வாரியாக இருப்பது.” சட்வா பண்புக்கூறு - குணா, “நடுத்தர வழி” - விழிப்புணர்வுகளை தூண்டுகிறது, “நினைவூட்டல்,” என்ன பிளாட்டோவை அழைக்கிறது.

Dhamma has many meanings, including truth, reality, pattern,
doctrine, duty, law, teaching, being, order, virtue, society, and
holding.  Dharma is roughly equivalent to the Chinese Tao. Buddha’s dharma
– his teaching – changed the conventional meaning of “duty.”  One’s
highest duty, Buddha taught, was the actualization of one’s spiritual
potential; the enlightenment adventure; what Socrates would later call
“care and perfection of the soul.”

சத்தியம், உண்மை, முறை, கோட்பாடு, கடமை, சட்டம், போதனை, இருப்பது, ஒழுங்கு, நல்லொழுக்கம், சமுதாயம், வைத்திருப்பது உட்பட பல அர்த்தங்களைக் கொண்டுள்ளது. தர்மம் சீன டாவோவிற்கு சுமார் சமமானதாகும். புத்தரின் தர்மம் - அவருடைய போதனை - “கடமையின்” வழக்கமான அர்த்தத்தை மாற்றியது. ஒருவரின் மிக உயர்ந்த கடமை, புத்தர் கற்றுக்கொடுத்தார், ஒருவரின் ஆவிக்குரிய ஆற்றலின் இயல்பானது; அறிவொளி சாதனை; சாக்ரடீஸ் பின்னர் “ஆத்மாவின் பாதுகாப்பு மற்றும் முழுமையானது” என்று அழைக்கப்படும்.

Buddhism, like Platonism, has often been misinterpreted as an
other-worldly philosophy.  In fact, however, Plato and Buddha share a
passion for virtue: the translation of wisdom into ethics.

பௌத்த மதம், பிளேடோனிசம் போன்றது, பெரும்பாலும் மற்ற உலகளாவிய தத்துவமாக தவறாக புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது. உண்மையில், Plato மற்றும் Buddha நல்லொழுக்கம் ஒரு உணர்வு பகிர்ந்து: ஞானத்தின் ஞானத்தை நெறிமுறைகளுக்கு மொழிபெயர்ப்பு.

Wisdom and compassion – prajna and karuna – are “the two wings of Buddhism,” paralleling the Greek roots of “philosophy” (Philos-Sophos:
Love-Wisdom). Buddha taught that compassion is the path to wisdom, and
also the fruit of wisdom. As a Tibetan sage said: “The reward for
service is increased opportunity to serve.”

ஞானம் மற்றும் இரக்கம் - பிரஜ்னா மற்றும் கருணா - “தத்துவத்தின்” கிரேக்க வேர்களை “தத்துவம்” (ஃபிலோஸ்-சோபோஸ்: லவ்-விஸ்டம்) என்ற கிரேக்க வேர்களை இணைக்கும். புத்தர் இரக்கம் ஞானத்திற்கு வழி, மற்றும் ஞானத்தின் பழம் என்று கற்பித்தார். ஒரு திபெத்திய முனிவர் கூறினார்: “சேவைக்கான வெகுமதி சேவைக்கு வாய்ப்பு அதிகரிக்கிறது.”

For Socrates and Buddha, philosophy – awakening – is a raja yoga:
a “royal way.”  Philosophy is the journey from the love of wisdom to
the wisdom of love.  This journey transforms the conventional meaning of
duty into a calling to live an examined or “awakened” life. For a bodhisattva, the meaning of life is learning and service.

சாக்ரடீஸ் மற்றும் புத்தர், தத்துவம் - விழிப்புணர்வு - ஒரு ராஜா யோகா: ஒரு “அரச வழி.” அன்பின் ஞானத்திற்கு ஞானத்தின் அன்பின் அன்பிலிருந்து தத்துவம் ஆகும். இந்த பயணம் ஒரு பரிசோதனையின் வழக்கமான அர்த்தத்தை ஒரு பரிசோதனையாகவோ அல்லது “விழித்துக்கொள்ளும்” வாழ்க்கைக்கு அழைப்பு விடுக்க வேண்டும். ஒரு bodhisattva, வாழ்க்கை பொருள் கற்றல் மற்றும் சேவை உள்ளது.

The journey from ignorance (avidya) to wisdom (vidya, prajna, bodhi)
– from folly to freedom, from sleepwalking to awakening – is the
journey from samsara to nirvana, then back again to be of service. In
this respect, the Buddhist view of enlightenment parallels the journey
of the philosopher in Plato’s allegory of the cave in the Republic.
In Plato’s allegory, unenlightened thought is represented by prisoners
trapped in a cave who can only see shadows cast by the artificial light
of a fire. This is a world of illusion (maya in Sanskrit) and
is divided from the world of truth (the outside world, where real
objects are illuminated by the natural light of the sun), and the
philosopher journeys from the former to the latter, before returning to
the cave or illusory world to help others find a path out.

அறியாமை (Avidya) ஞானத்திலிருந்து (வித்யா, ப்ராஜ்னா, போதி) இருந்து பயணம் - முட்டாள்தனமாக இருந்து சுதந்திரம் இருந்து, தூக்கம் இருந்து விழிப்புணர்வு இருந்து - Samsara இருந்து Nirvana பயணம், பின்னர் மீண்டும் சேவை இருக்க வேண்டும். இந்த வகையில், அறிவொளியின் பெளத்தக் காட்சி, குடியரசின் பிளாட்டோவின் தத்துவத்தின் தத்துவஞானியின் பயணத்தை இணைத்துள்ளார். பிளாட்டோவின் உருவகத்தில், ஒரு குகையில் சிக்கிய கைதிகளால் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தப்படும் கைதிகளால் பிரதிநிதித்துவம் செய்யப்படுகிறது. இது மாயை (சமஸ்கிருதத்தில் மாயா) உலகில் இருந்து உலகத்திலிருந்து பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. மற்றவர்களுக்கு ஒரு பாதையை கண்டுபிடிப்பதற்கு குகை அல்லது மாயகரமான உலகத்திற்கு திரும்புதல்.

The Buddhist use of the term maya does not, however, mean
that the world is illusion.  It means that one who thinks what appears
is all there is is in a state of illusion.  Just as Plato calls into
question the firm division between cave and outside world in other
dialogues and parts of the Republic, so too does Buddhist
thought break down the firm division between illusion and reality,
samsara and nirvana.  As Nagarjuna said: “One who thinks the world is
real is dumb as a cow.  One who thinks the world is not real is even
dumber.”  Or, in the words of a postmodern poet: “All the world’s a
stage; but the bullets are real.”

மாயாவின் காலத்தின் பெளத்தப் பயன்பாடு, எனினும், உலகம் மாயை என்று அர்த்தம் இல்லை. அதாவது, என்ன தோன்றுகிறது என்று நினைக்கிற ஒருவர் மாயை ஒரு நிலையில் உள்ளது. குகை மற்றும் குடியரசுக்களில் குகை மற்றும் வெளிப்புற உலகத்திற்கும் இடையே உள்ள நிறுவன பிரிவுக்கு பிளேட்டோ கேள்விகளுக்கு அழைப்பு விடுத்துள்ளபடி, பௌத்த சிந்தனை மாயை மற்றும் யதார்த்தம், சம்சரா மற்றும் நிர்வாணத்திற்கு இடையே உள்ள நிறுவன பிரிவை உடைக்கிறது. நாகார்ஜூனா இவ்வாறு சொன்னார்: “உலகம் உண்மையானது என்று நினைக்கிறவர் ஒரு மாடு போல் ஊமை. உலகத்தை உண்மையானதல்ல என்று நினைக்கும் ஒருவர் கூட டம்பர். “ அல்லது, ஒரு பின்நவீனத்துவ கவிஞரின் வார்த்தைகளில்: “உலகம் முழுவதும் ஒரு நிலை; ஆனால் தோட்டாக்கள் உண்மையானவை.

Buddha drew a provisional distinction between samara and nirvana.
 Original, “elder” Buddhism – Theravada – emphasized the journey from
samsara to nirvana.   But as Buddhism evolved, Mahayana Buddhism collapsed that distinction, emphasizing nirvana in samsara.

சமாரா மற்றும் நிர்வாணிக்கு இடையே ஒரு தற்காலிக வேறுபாட்டை புத்தர் ஈர்த்தார். அசல், “மூத்த” பௌத்த மதம் - தெருவவாடா - சம்சராவிலிருந்து நிர்வாணமாக வலியுறுத்தினார். ஆனால் பௌத்த மதம் உருவானது போல், மஹாயானா புத்தமதம் அந்த வேறுபாட்டை சரிந்தது, சம்சராவில் நிர்வாணத்தை வலியுறுத்துகிறது.

Nagarjuna’s Madhyamaka – “middle way” – provokes a
distinction between “provisional” and “ultimate” truth, approximating
the difference between samsara and nirvana; or, if you will: being in
Plato’s cave and being out of it.  By this account, the journey from
suffering to non-suffering is almost, but not quite, the journey from
samsara to nirvana.  To become “awake” is to journey from ignorance to
wisdom, finding nirvanic freedom in samsaric opportunity.

சமாரா மற்றும் நிர்வாணிக்கு இடையே ஒரு தற்காலிக வேறுபாட்டை புத்தர் ஈர்த்தார். அசல், “மூத்த” பௌத்த மதம் - தெருவவாடா - சம்சராவிலிருந்து நைபனுக்கு பயணத்தை வலியுறுத்தினார். ஆனால் பௌத்த மதம் உருவானது போல், மஹாயானா புத்தமதம் அந்த வேறுபாட்டை சரிந்தது, சம்சராவில் நிர்வாணத்தை வலியுறுத்துகிறது.
நாகார்ஜுனாவின் மத்தியமாக்கா - “நடுத்தர வழி” - “தற்காலிக வழி” மற்றும் “அல்டிமேட்” சத்தியத்திற்கும் இடையில் ஒரு வேறுபாட்டை தூண்டுகிறது, சம்சாரம் மற்றும் நிர்வாணாவுக்கு இடையேயான வித்தியாசத்தை தோராயமாக; அல்லது, நீங்கள் விரும்பினால்: பிளாட்டோவின் குகையில் இருப்பது, அது வெளியே இருப்பது. இந்த கணக்கில், பாதிக்கப்படாத துன்பம் இருந்து பயணம் கிட்டத்தட்ட, ஆனால் மிகவும், samsara இருந்து nirvana பயணம் இல்லை. “விழித்தெழு” ஆக, ஞானத்திற்கு அறியாமை இருந்து பயணம் செய்ய வேண்டும், சாமசரிக் சந்தர்ப்பத்தில் Nirvanic சுதந்திரத்தை கண்டுபிடிப்பது.

Awakening is, existentially, nirvana in samsara.  This is because,
metaphysically, samsara is in nirvana.  We cross to the other shore only
to find ourselves on the shore where we stood.  This is a Buddhist
version of the holographic Hermetic Dictum: “Microcosm mirrors
macrocosm.”

விழிப்புணர்வு, இரவுத்தனமான, சம்சராவில் நிர்வாணமாக உள்ளது. ஏனென்றால், மெட்டாபிசிசி, சம்சாரம் நிர்வாணத்தில் உள்ளது. நாங்கள் நின்று கொண்டிருந்த கரையோரத்தில் நம்மைக் கண்டோம். இது ஹாலோகிராபிக் ஹெர்மெட்டிக் டெக்னாலஜி ஒரு பெளத்த பதிப்பாகும்: “மைக்ரோஸ்கோம் கண்ணாடியை மேக்ரோரோசிஸ்.”

T. S. Eliot echoes Buddhist insight when he observes: “We shall not
cease from exploration, and the end of all our exploring will be to
arrive where we started and know the place for the first time.”

டி. எஸ். எலியட் பௌத்த பார்வையை அவர் கவனிக்கிறார்: “நாங்கள் ஆராய்ச்சியில் இருந்து நிறுத்தப்பட மாட்டோம், எங்களுடைய ஆராய்ச்சியின் முடிவை நாம் ஆரம்பித்ததும், முதல் தடவையாக நாங்கள் தொடங்குவோம்.”

A bodhisattva serves humanity by journeying from ignorance
to wisdom, from samsara to nirvana, and then skillfully showing ultimate
truth permeating provisional truth.  As in Plato’s Symposium, up and down the stairway to heaven, giving birth to beauty in time.

ஒரு போதிசத்வா மனிதகுலத்தை அறியாமல் இருந்து ஞானத்திற்குச் செல்வதன் மூலம் மனிதகுலத்திற்கு உதவுகிறது, சாம்சாராவிலிருந்து நிர்வாணமாகவும், பின்னர் திறமையாகவும் அல்டிமேட் சத்தியத்தை ஊக்குவிக்கும் சத்தியத்தை தூண்டுகிறது. பிளாட்டோவின் சிம்போசியத்தில், பரலோகத்திற்கு மாடிக்கு மேல் மற்றும் கீழே, காலப்போக்கில் அழகு பிறந்தார்.

The adventure to Equanimity – sattva, samadhi, upeksha – is
Odyssean.  The awakening quest is a constant test of impeccability; a
razor’s edge of challenge and response. Though the stormy voyage to satori leads at last to peace (samadhi) – even bliss (ananda)
– one remains surrounded by The Samsaric Absurd.  To be a bodhisattva
hero is to endure feeling all too often Sisyphean.  Yet, as Camus says,
“one must imagine Sisyphus happy.”  Shakyamuni, too, smiles.  Indeed,
the first step on The Eightfold Path is “right thinking,” which, in
Nietzsche, becomes, “There is nothing more necessary than cheerfulness.”

சமநிலைக்கு சாகச - சட்வா, சமாதி, Upeksha - Odysean உள்ளது. விழிப்புணர்வு குவெஸ்ட் என்பது இரக்கமற்ற ஒரு சோதனை ஆகும்; சவால் மற்றும் பதில் ஒரு ரேஸர் விளிம்பில். Satori க்கு புயல் வோயேஜ் சமாதானமாக கடந்த காலத்தில் (சமாதி) - கூட பேரின்பம் (ஆனந்தா) - சம்சரிக் அபத்தமான சூழலில் ஒன்று உள்ளது. ஒரு bodhisattva ஹீரோ இருக்க வேண்டும் அனைத்து அடிக்கடி sisyphean உணர்கிறேன். இன்னும், Camus என்கிறார், “Sisyphus மகிழ்ச்சியாக கற்பனை செய்ய வேண்டும்.” Shakyamuni, கூட, புன்னகை. உண்மையில், எட்டு மடங்கு பாதையில் முதல் படி “சரியான சிந்தனை” ஆகும், இது Nietzsche இல், “மகிழ்ச்சியை விட வேறு எதுவும் இல்லை.”

Asked on his death-bed to summarize his teaching, Buddha said: “Do your best, be detached, and be a lamp unto yourself.”

அவரது போதனைகளை சுருக்கமாக அவரது மரண-படுக்கையில் கேட்டார், புத்தர் கூறினார்: “உங்கள் சிறந்தது, பிரித்தெடுக்கவும், ஒரு விளக்கு நீங்களே.”

Buddha was known to say: “Don’t believe in me.  In fact, don’t even believe me.  Find out for yourself.”

புத்தர் சொன்னார்: “என்னை நம்பாதே. உண்மையில், என்னை நம்பாதே. நீங்களே கண்டுபிடி. “

The Evolution of Buddhism

Gautama’s life reflects the three archetypal stages in what Joseph
Campbell calls “The Hero’s Journey” – Departure, Initiation, Return. 
Siddhartha departs the palace; achieves enlightenment; returns to
community to begin his career as a teacher.  He teaches the Four Noble
Truths.

கௌதமவின் வாழ்க்கை ஜோசப் காம்ப்பெல் “ஹீரோ ஜர்னி” என்று அழைக்கிறார் - புறப்பாடு, துவக்கம், திரும்ப. சித்தார்தா அரண்மனையை விட்டு விலகுகிறார்; அறிவொளியை அடைகிறது; ஒரு ஆசிரியராக தனது வாழ்க்கையைத் தொடங்க சமூகத்திற்கு திரும்புகிறார். அவர் நான்கு உன்னத சத்தியங்களை கற்பிக்கிறார்.

Siddhartha’s inaugurating political act was almost covert.  He taught
his first sermon – The Four Noble Truths – to his first five
disciples.  This small group was the beginning of the sangha – the Buddhist Community.

சித்தார்தாவின் அரசியல் சட்டம் கிட்டத்தட்ட இரகசியமாக இருந்தது. அவர் தனது முதல் பிரசங்கம் - நான்கு உன்னத சத்தியங்கள் - அவரது முதல் ஐந்து சீடர்களுக்கு. இந்த சிறிய குழு சாங்காவின் தொடக்கமாக இருந்தது - பௌத்த சமூகம்.

The sangha would grow; slowly for a while, then exponentially.  In
250 BCE, Emperor Ashoka turned his vast kingdom into a Dharma Nation,
based on Buddha’s teachings.

சங்கம் வளரும்; மெதுவாக சிறிது நேரம், பின்னர் அதிவேகமாக. 250 ல் பொ.ச.வ.

Siddhartha’s second political act was revolutionary and
counter-cultural.  He created monasticism.  Individuals could drop out
of their assigned roles – their dharma, “duty” – in a
militaristic and class and caste structured Hindu society, shave their
hair, put on a robe, and devote themselves to the enlightenment
adventure.

சித்தார்தாவின் இரண்டாவது அரசியல் சட்டம் புரட்சிகர மற்றும் எதிர் கலாச்சாரமாக இருந்தது. அவர் துறவியை உருவாக்கினார். தனிநபர்கள் தங்கள் தர்மம், “கடமை” - ஒரு இராணுவவாத மற்றும் வர்க்கம் மற்றும் சாதி கட்டமைக்கப்பட்ட இந்து சமுதாயத்தில் - தங்கள் தர்மம் மற்றும் வர்க்கம் மற்றும் சாதி கட்டமைக்கப்பட்ட இந்து சமூகம், தங்கள் தலைமுடி ஷேவ், ஒரு மேலடை, மற்றும் அறிவொளி சாகச தங்களை அர்ப்பணித்து.

In India, monastics – bhikshus and bhikshunis,
monks and nuns – would walk once a day to a nearby village or metropolis
in humble pilgrimage for alms.  Hindu tradition honored the opportunity
to be of service to those on the spiritual path.  “Householders” gained
“merit” in providing monks with food.  A bhikshu or bhikshuni might, in return, offer a short dharma talk.

இந்தியாவில், மோனாஸ்டிக்ஸ் - பிக்ஷஸ் மற்றும் பிக்ஷூனிஸ், துறவிகள் மற்றும் கன்னியாஸ்திரிகள் - தர்மங்களுக்கு தாழ்வான புனித யாத்திரை அருகிலுள்ள கிராமம் அல்லது மெட்ரோபோலிஸிற்கு ஒரு நாளைக்கு ஒரு முறை நடக்க வேண்டும். ஆன்மீக பாதையில் அந்த சேவையைப் பெறுவதற்கான வாய்ப்பை இந்து மதம் கௌரவித்தது. “வீட்டுவசதிகள்” உணவுகளுடன் துறவிகளை வழங்குவதில் “தகுதி பெற்றனர்”. ஒரு பிக்ஷு அல்லது பிக்ஷுனி, அதற்கு பதிலாக ஒரு குறுகிய தர்ம பேச்சு வழங்கலாம்

When Buddhism spread to China, there was a Confucian ethic of
self-reliance quite the opposite of Indian generosity.  No “begging”
allowed.  Buddhist monks were forced to innovate.

பௌத்த மதம் சீனாவுக்கு பரவியபோது, இந்திய தாராளவாதத்தின் எதிர்மறையான தன்னம்பிக்கையின் ஒரு கும்பல் நெறிமுறை இருந்தது. இல்லை “பிச்சை” அனுமதிக்கப்படவில்லை. பௌத்த துறவிகள் புதுமைக்கு தள்ளப்பட்டனர்.

Zen – called Ch’an in Chinese – expanded monastic life to include gardening, thus beginning a work-ethic of enduring practicality and aesthetics.

ஜென் - சீன மொழியில் Ch’an என்றழைக்கப்படும் - தோட்டக்கலை உட்பட மெருகூட்டல் வாழ்க்கையை விரிவுபடுத்தியது, இதனால் நடைமுறை மற்றும் அழகியல் நீடித்த ஒரு வேலை-நெறிமுறையைத் தொடங்குகிறது.

Monastic life included meditation, chanting, chores, study, debate,
and the art of medicine.  Buddhism spread throughout India and Asia
largely because its practitioners were healers.  People referred to
wandering Buddhists as “medicine monks.”  People were impressed and
grateful.  They inquired about therapeutic skill.  Where did the monk
learn it?  Who was the Buddha?  What did he teach?

மன்மோகன் வாழ்க்கை தியானம், மந்திரம், வேலைகள், ஆய்வு, விவாதம், மற்றும் மருந்து கலை ஆகியவை அடங்கும். பௌத்த மதம் இந்தியாவிலும் ஆசியாவிலும் பரவியது, ஏனெனில் அதன் பயிற்சியாளர்கள் குணப்படுத்துபவர்கள். பௌத்தர்களை “மருந்து துறவிகள்” என்று குறிப்பிடுவதைக் குறிப்பிட்டுள்ளனர். மக்கள் ஈர்க்கப்பட்டனர் மற்றும் நன்றியுடன் இருந்தனர். அவர்கள் சிகிச்சை திறன் பற்றி விசாரித்தார். மோன்க் எங்கு கற்றுக்கொண்டது? புத்தர் யார்? அவர் என்ன கற்பித்தார்?

When people heard Siddhartha’s life story, they learned that he was
shocked into the enlightenment quest by a sudden encounter with old age,
sickness, and death.  Healing, then, would be his mission.[ref]In the
Mahayana pantheon, there is a Medicine Buddha called Bhaishajyaraja –
“Medicine King.” In Mahayana Buddhism’s majestic circus of angelic
allies, there are eight Medicine Buddhas, and Siddhartha Gautama is
one.[/ref]

சித்தார்தாவின் வாழ்க்கை கதையை மக்கள் கேள்விப்பட்டபோது, பழைய வயது, வியாதி, மற்றும் மரணத்துடன் திடீரென சந்திப்பதன் மூலம் அவர் அறிவொளியுடனான தேடலில் அதிர்ச்சியடைந்ததாக அவர்கள் அறிந்தார்கள். ஹீலிங், பின்னர், அவரது நோக்கம் இருக்கும். மஹாயானா பாந்தோனில் [REF], Bhaishajyaraja - “மருந்து கிங்” என்ற மருந்து புத்தர் உள்ளது. மஹாயன புத்தமதத்தின் மகாவான பௌத்த மதத்தின் மகத்துவத்தின் மகத்தான சர்க்கஸ், எட்டு மருந்துகள் புத்தகங்கள் உள்ளன, மற்றும் சித்தார்தா கௌதம ஒன்று. [/ Ref]

In Buddhism, healing and awakening go together.

புத்தமதத்தில், சிகிச்சைமுறை மற்றும் விழிப்புணர்வு ஒன்றாக செல்ல.

In a sense, Siddhartha’s life set Indian history in motion.  Metaphorically speaking, he turned “the teaching wheel” (dharma-chakra)
three times: toward Theravada, Mahayana, and Tantra. [ref]There are
several ways of interpreting Buddha’s “Three Turnings of the Dharma
Wheel.”  One example is the version I have offered here: from Theravada
through Mahayana to Vajrayana.  A second and equally popular example
asserts the evolution of Buddhism from Theravada through Mahayana to
Yogachara Chittamatra.  Yogachara Chittamatra is the “Mind Only” or
“Consciousness Only” idealist school of Buddhism, founded in the fourth
century CE by the Mahayana adept Asanga and his younger half-brother
Vasubandhu.  As a qualifying note, I would like to stress the importance
and popularity of this alternative interpretation of “the third turn.” 
Now, two more examples illustrate the complexity of Buddhist
hermeneutics.

ஒரு பொருளில் சித்தார்த்தாவின் வாழ்க்கை இந்திய வரலாற்றை இயக்கத்தில் அமைத்தது. உருவகமாக பேசும், அவர் “கற்பித்தல் சக்கரம்” (தர்மம்-சக்ரா) மூன்று முறை: தோவராடா, மஹாயானா, மற்றும் தந்திரம் ஆகியவற்றை நோக்கி. [Ref] புத்தரின் “தர்மம் சக்கரத்தின் மூன்று திருப்பங்களை புரிந்துகொள்வதற்கான பல வழிகள் உள்ளன. ஒரு உதாரணம் நான் இங்கு வழங்கிய பதிப்பாகும்: தெருவாடாவிலிருந்து மஹாயானாவிலிருந்து வாஜிரயானாவிற்கு. இரண்டாவது மற்றும் சமமாக பிரபலமான உதாரணம், பௌத்தத்தின் பரிணாம வளர்ச்சியை மஹாயானாவிலிருந்து யோகாசரா சித்தமத்ராவிலிருந்து பௌத்தத்தின் பரிணாம வளர்ச்சியை உறுதிப்படுத்துகிறது. யோகாசரா சித்தமத்ரா “மஹாயானா திறந்து அசங்கா மற்றும் அவரது இளைய அண்ணா-சகோதரர் வஸுபண்டு ஒரு தகுதி வாய்ந்த குறிப்பு என, “மூன்றாவது முறை” இந்த மாற்று விளக்கத்தின் முக்கியத்துவம் மற்றும் புகழ் வலியுறுத்த விரும்புகிறேன். இப்போது, பௌத்த ஹெர்மீனியர்களின் சிக்கலான தன்மையை இன்னும் இரண்டு எடுத்துக்காட்டுகள் விளக்குகின்றன.

First: A more advanced and esoteric interpretation of “the three
turns” says that they refer to the three ways of understanding each of
the Four Noble Truths.  Each “noble truth” has three dimensions or
depth-levels, which might be described as surface, secondary, and deep. 
(Or, if you will: normal, hidden, and secret; or common, deeper, and
profound.)

முதல்: “மூன்று திருப்பங்களை” ஒரு மேம்பட்ட மற்றும் எஸோடெரிக் விளக்கம் கூறுகிறது, அவர்கள் நான்கு உன்னத சத்தியங்களை புரிந்து கொள்ளும் மூன்று வழிகளைக் குறிப்பிடுகிறார்கள். ஒவ்வொரு “உன்னத சத்தியமும்” மூன்று பரிமாணங்களை அல்லது ஆழமான அளவுகளைக் கொண்டுள்ளது, அவை மேற்பரப்பு, இரண்டாம் நிலை மற்றும் ஆழமாக விவரிக்கப்படலாம். (அல்லது, நீங்கள் விரும்பினால்: சாதாரண, மறைக்கப்பட்ட, மற்றும் இரகசிய; அல்லது பொதுவான, ஆழமான, மற்றும் ஆழ்ந்த.)

Second: The “three turns” may be, and often are, approached in a
fashion we might call logico-linguistic.  The “first turn” is Buddha’s
articulation of the distinction between samsara and nirvana, and the
path from the former to the latter, as embodied in the Four Noble
Truths.  The “second turn,” associated with Mahayana’s prajnaparamita (“highest wisdom”) sutras – including the Heart Sutra and the Diamond Sutra
– collapses that distinction, and says that ultimate truth is beyond
logic and beyond language, thus acting as a warning not to trust
concepts and words.  But many Buddhist practitioners found this too
confusing.  So, the “third turn” returns to the first, but informed by
the second.  It resurrects language and logic as a viable but provisional approach to the Four Noble Truths, declaring their provisional profundity as pointing to ultimate ineffability.[/ref]

இரண்டாவதாக: “மூன்று திருப்பங்கள்” இருக்கலாம், பெரும்பாலும், ஒரு பாணியில் அணுகலாம், லோகோ-மொழியியல் என்று அழைக்கலாம். “முதல் திருப்பம்”, சம்சரா மற்றும் நிர்வாணாவிற்கும் இடையேயான வேறுபாட்டின் புத்தரின் வெளிப்பாடு மற்றும் முன்னாள் பிந்தையவரின் பாதையில், நான்கு உன்னத சத்தியங்களை உள்ளடக்கியது. மஹாயனவின் பிரஜணபாரமிதா (”மிக உயர்ந்த விஸ்டம்”) சூத்திரங்கள் “இரண்டாவது திருப்பம்” சூத்திரங்கள் (”உயர்ந்த ஞானம்”) சூத்திரங்கள் - இதயம் சூட்ரா மற்றும் வைர சூத்ரா உட்பட - அந்த வேறுபாட்டை வீழ்த்தி, இறுதி உண்மை தர்க்கம் மற்றும் அதற்கு அப்பால், ஒரு எச்சரிக்கையாக செயல்படுவதில்லை என்று கூறுகிறது நம்பிக்கை கருத்துக்கள் மற்றும் வார்த்தைகள். ஆனால் பல பௌத்த பயிற்சியாளர்கள் இந்த குழப்பமானதாகக் கண்டனர். எனவே, “மூன்றாவது முறை” முதலாவதாக திரும்பும், ஆனால் இரண்டாவது தகவல் தெரிவிக்கப்படுகிறது. இது ஒரு சாத்தியமான ஆனால் தற்காலிக அணுகுமுறையாக ஒரு சாத்தியமான ஆனால் தற்காலிக அணுகுமுறை என்று வாழ்க்கை மற்றும் தர்க்கம் உயிர்த்தெழுகிறது, அவர்களின் தற்காலிக செயல்திறன் அறிவிப்பு இறுதி பயனற்ற தன்மையை சுட்டிக்காட்டி. [/ REF]

Each of these three traditions emphasizes different aspects of Buddhism and holds up a different ideal of enlightenment.

இந்த மூன்று மரபுகள் ஒவ்வொன்றும் புத்தமதத்தின் பல்வேறு அம்சங்களை வலியுறுத்துகிறது மற்றும் அறிவொளிக்கு வேறுபட்ட இலட்சியத்தை வைத்திருக்கிறது.

Recalling
the Zen of Buddha beneath the bodhi tree, we envision
Shakyamuni deciding on three seeds at the heart of his teachings.  These
will blossom into Theravada, Mahayana, and Vajrayana/Tantra.  The
“three turnings” show The Tripartite Path to Awakening – from arhat to bodhisattva to mahasiddha.

போதி மரத்தின் கீழ் புத்தர் ஜென்னை நினைவு கூர்ந்தார், அவருடைய போதனைகளின் இதயத்தில் மூன்று விதைகளைத் தீர்மானிப்போம். இந்த தோவர்தா, மஹாயானா, மற்றும் வாஜிரயானா / தந்திரம் ஆகியவற்றில் இவை மலர்கின்றன. ARHAT இலிருந்து போதிசத்வாவிலிருந்து மஹாசிதாவுக்கு விழிப்பூட்டுவதற்கு முத்தரப்பு பாதையை “மூன்று திருப்பங்கள்” காட்டுகின்றன.

Buddha’s first turning of the Dharma Wheel laid the foundation for Theravada monasticism and the ideal of the meditative arhat.
Theravada, the “elder tradition,” emphasizes individual enlightenment;
the journey of the aspirant on the path of knowledge from samsara to
nirvana, based on a provisional distinction between samsara and nirvana
(implied in The Four Noble Truths).  Having achieved enlightenment, the
pilgrim is called an arhat.  Arhat means “foe destroyer.”  An arhat has “destroyed” – conquered or overcome – the samsaric passions which act as foes or obstacles to nirvanic freedom.

தர்ம சக்கரத்தின் புத்தர் முதல் திருப்பு, தர்மவடன் துறவிக்கு அடித்தளத்தை அமைத்தது மற்றும் தியானத்தின் அராதத்தின் சிறந்தது. தோவராடா, “மூத்த பாரம்பரியம்” தனிப்பட்ட அறிவொளியை வலியுறுத்துகிறது; சம்சாரம் மற்றும் நிர்வாணாவிற்கு இடையிலான ஒரு தற்காலிக வேறுபாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்ட, சாம்சாராவிலிருந்து நிர்வாணத்தில் உள்ள நெருப்பின் பயணத்தின் பயணத்தின் பயணத்தின் பயணத்தின் பயணம். அறிவொளியை அடைந்தவுடன், யாத்ரீகர் ஒரு அராட் என்று அழைக்கப்படுகிறார். அராட் என்பது “எதிரியின் அழிவு.” ஒரு arhat “அழிக்கப்பட்டது” - வெற்றி அல்லது கடக்க - வெர்நாய் சுதந்திரம் எதிரிகள் அல்லது தடைகளை செயல்படும் சம்சரிக் உணர்வுகளை.

Buddha’s second turning of the Dharma Wheel – the seed for what might
be called the Mahayana revolution – collapses the distinction between
samsara and nirvana.  That distinction was initially offered as a
provisional, heuristic device.  It stimulates the journey to awakening. 
But Siddhartha knew that this provisional distinction could easily be
reified into a sharp and dogmatic dualism, as if nirvanic freedom is
somewhere else, and something other than what we are at the core of our
being.  Mahayana Buddhism adds the clarification that precludes that
mistake.[ref]It would be a mistake to make too sharp a distinction
between Theravada and Mahayana Buddhism.  There is, of course, a
difference in emphasis.  Theravada emphasizes the wisdom-ideal of the arhat.  Mahayana (which includes Tantra and Zen) emphasizes the compassion-ideal of the bodhisattva.  But we must always keep in mind that for Buddhism as a whole, and right from the start, wisdom and compassion – prajna and karuna
– are, in essence, two names for the same.  This is important because
the unity of wisdom and compassion is the heart of Buddha’s political
philosophy.  Siddhartha Gautama’s pedagogy always operates on three
levels: individual, social, and political.  These three levels are
interconnected, interdependent, mutually interpenetrating; and each is,
or ought to be, informed by Dharma as existential essence and
cosmological context – what Lao Tzu calls Tao, understood as Nature’s
way, process, harmony, balance.  A common refrain in Buddha’s teaching
is that a Buddha arises “for the welfare of the multitude.”[/ref]

தர்ம சக்கரத்தின் புத்தரின் இரண்டாவது திருப்புதல் - மஹாயானா புரட்சி என்று அழைக்கப்பட வேண்டிய விதை - சம்சரா மற்றும் நைபனாவிற்கும் இடையேயான வேறுபாட்டை வீழ்த்துகிறது. அந்த வேறுபாடு ஆரம்பத்தில் ஒரு தற்காலிக, கதிர்வீச்சு சாதனமாக வழங்கப்பட்டது. விழிப்புணர்வுக்கு பயணத்தை தூண்டுகிறது. ஆனால் சித்தார்தா இந்த தற்காலிக வேறுபாடு எளிதாக ஒரு கூர்மையான மற்றும் dogmatic dualism மீது நிராகரிக்க முடியும் என்று தெரியும், Nirvanic சுதந்திரம் வேறு எங்காவது உள்ளது, மற்றும் நாம் நம் இருப்பது மையத்தில் என்ன தவிர வேறு ஏதாவது. மஹாயான புத்தமதம் அந்தத் தவறுகளைத் தடுக்கும் விளக்கத்தை சேர்க்கிறது. [REF] தோவராடா மற்றும் மஹாயன புத்தமதத்திற்கும் இடையேயான ஒரு வித்தியாசத்தை மிகவும் கூர்மையான ஒரு தவறு என்று ஒரு தவறுதலாக இருக்கும். நிச்சயமாக, முக்கியத்துவம் உள்ள ஒரு வித்தியாசம் உள்ளது. தெரு ஞானத்தின் ஞானத்தை வலியுறுத்துகிறது. மஹாயானா (தந்திரம் மற்றும் ஜென் ஆகியவை அடங்கும்) போதியசத்தாவாவின் இரக்கத்தை வலியுறுத்துகிறது. ஆனால் பௌத்த மதத்திற்காகவும், தொடக்கத்தில் இருந்து, ஞானம் மற்றும் இரக்கம் - பிரஜ்னா மற்றும் கருணா - சாராம்சத்தில், அதே இரண்டு பெயர்களாக இருந்தாலும் சரி என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். புத்தரின் அரசியல் தத்துவத்தின் இருதயத்தின் இரக்கம், ஞானத்தின் ஒற்றுமை என்பது முக்கியம். சித்தார்தா கௌதமவின் போதகர் எப்போதும் மூன்று நிலைகளில் செயல்படுகிறார்: தனிநபர், சமூக மற்றும் அரசியல். இந்த மூன்று நிலைகள் ஒன்றோடொன்று இணைக்கப்படுகின்றன, இடைக்கால, பரஸ்பர இடைவெளியில் உள்ளன; ஒவ்வொருவரும், அல்லது இருத்தலியல் சாரம் மற்றும் அண்டவியல் சூழலைப் போலவே தெரிவிக்கப்பட வேண்டும் - லாவோ ட்சு டோவை அழைப்பது, இயற்கையின் வழி, செயல்முறை, ஒற்றுமை, சமநிலை ஆகியவற்றைப் புரிந்துகொண்டது. புத்தரின் போதனையில் ஒரு பொதுவான பழக்கம் ஒரு புத்தர் “பலவித நலனுக்காக” எழுகிறது. [/ Ref]

Nevertheless, the journey to enlightenment must still be made. 
Mentors and guidelines are helpful, but each individual must do the hard
work alone.  Mahayana thinking, often best expressed in Zen, is
inherently paradoxical.  It requires what I call “dialectical
thinking.”  Mahayana says that we are already enlightened.  It also says
that our primary task in life is to become enlightened.  This is a
paradox, not a contradiction.  In Platonic terms, the enlightenment
adventure is the journey to “recollection” – to the realization that we
are, and always have been, embodiments of the Agathon (the Good, the True, the Beautiful).

ஆயினும்கூட, அறிவொளிக்கு பயணம் இன்னும் செய்யப்பட வேண்டும். வழிகாட்டிகள் மற்றும் வழிகாட்டுதல்கள் உதவியாக இருக்கும், ஆனால் ஒவ்வொரு நபரும் தனியாக வேலை செய்ய வேண்டும். மஹாயானா சிந்தனை, பெரும்பாலும் ஜென் மொழியில் வெளிவந்தது, இயல்பாகவே முரண்பாடானதாகும். நான் “இயங்கியல் சிந்தனை” என்று அழைக்கிறேன். மஹாயானாவை நாங்கள் ஏற்கனவே அறிவுறுத்துகிறோம் என்று கூறுகிறார். வாழ்க்கையில் நமது முதன்மை பணியை அறிவொளியூட்டுவதாக இருப்பதாக இது கூறுகிறது. இது ஒரு முரண்பாடு, ஒரு முரண்பாடு அல்ல. Platonic விதிகளில், அறிவொளி சாகசமானது “நினைவூட்டல்” செல்லும் பயணமாகும் - நாம் இருப்பதை உணர்ந்து, எப்பொழுதும், அகத்தான் எம்போடிமடல்கள் (நல்ல, உண்மை, அழகானவை) ஆகியவை உள்ளன.

Mahayana means “great vehicle.”  Maha is “great” (or “large”); yana is “vehicle.”  Mahayana Buddhism occasionally calls Theravada “Hinayana” (“small vehicle”).  Theravada emphasizes the individual quest for enlightenment; so it only takes a “small vehicle” (a hinayana, or “small raft”) to carry the individual across the river of illusion, from samsara to nirvana.  (The raft is the practice of
overcoming the obstacles to awakening.)  But Mahayana says that
individual enlightenment is not nearly enough.  The point is to bring
everyone to “freedom from suffering;” and to bring everyone across the
river of illusion, a large vehicle – a maha-yana – is needed.  And to accomplish this, the enlightened sage must engage in the perpetual practice of compassion (karuna).  And this is precisely what the Buddha did.  Buddha was a bodhisattva.

மஹாயானா “பெரிய வாகனம்” என்று பொருள். மகா “பெரிய” (அல்லது “பெரிய”); யானா “வாகனம்.” மஹாயான புத்தமதம் அவ்வப்போது “ஹினாயானா” (”சிறிய வாகனம்”) என்று அழைக்கப்படுகிறது. தெராவாடா அறிவொளிக்கு தனிப்பட்ட தேடலை வலியுறுத்துகிறது; எனவே, ஒரு “சிறிய வாகனம்” (ஒரு ஹினாயானா, அல்லது “சிறிய ராஃப்ட்”) மட்டுமே மாயை நதி முழுவதும் தனிநபரை, சம்சராவில் இருந்து நிர்வாணமாகும். (ராஃப்ட் விழிப்புணர்வு தடைகளை கடந்து நடைமுறையில் உள்ளது.) தனிப்பட்ட அறிவொளி கிட்டத்தட்ட போதும் என்று மஹாயானா கூறுகிறார். எல்லோரும் அனைவருக்கும் “துன்பத்திலிருந்து சுதந்திரம்;” மற்றும் மாயை நதி முழுவதும் அனைவருக்கும் கொண்டு, ஒரு பெரிய வாகனம் - ஒரு மகா-யானா - தேவை. இதை நிறைவேற்றுவதற்கு, அறிவொளி முனிவர் இரக்கமின்மை (கருணா) நிரந்தர நடைமுறையில் ஈடுபட வேண்டும். இது புத்தர் என்ன செய்தது துல்லியமாக உள்ளது. புத்தர் ஒரு bodhisattva இருந்தது.

We may say, then, that Mahayana Buddhism has two, interrelated
aspects.  It collapses the distinction between samsara and nirvana,
asserting that we are already enlightened (even if, paradoxically, we
must pursue that realization experientially).  It also asserts that
compassion is the path to wisdom, and the necessary fruit of wisdom,
supplementing the arhat ideal with that of the bodhisattva. 
A bodhisattva – by definition a compassionate peace-maker – manifests
wisdom by helping to establish institutions of social justice.

மஹாயன புத்தமதத்திற்கு இரண்டு, இடைப்பட்ட அம்சங்களைக் கொண்டிருப்பதாக நாம் கூறலாம். சம்சரா மற்றும் நிர்வாணாவளுக்கும் இடையேயான வேறுபாட்டை அது சரிந்துள்ளது, நாங்கள் ஏற்கனவே அறிவொளியூட்டப்பட்டிருப்பதை உறுதிப்படுத்துகிறோம் (முரண்பாடான முறையில், நாம் அந்த உணர்திறன் அனுபவத்தை தொடர வேண்டும்). இது இரக்கம் ஞானத்தின் பாதையாகவும், ஞானத்தின் அவசியமான பழம், பாதிசத்வாவுடன் அராட் இலட்சியத்தை கூடுதலாக வழங்குவதாகவும் வலியுறுத்துகிறது. ஒரு bodhisattva - ஒரு இரக்கமுள்ள சமாதான தயாரிப்பாளர் வரையறை மூலம் - சமூக நீதி நிறுவனங்கள் நிறுவ உதவுவதன் மூலம் ஞானத்தை வெளிப்படுத்துகிறது.

Grounded in bodhichitta – the bodhisattva ideal of
socially engaged compassion – Mahayana Buddhism divinizes Buddha;
introduces a majestic pantheon of Buddhas and celestial Bodhisattvas;
expands the universe into a multiverse; and says that we are already enlightened.  Nirvana’s delight is the essence of our being and becoming.  Wisdom is compassion with a smile.

Bodhichitta இல் தரையிறங்கியது - மஹாயானா புத்தமதம் புத்தர் பத்மசிட்டா இலட்சியமானது புத்தாண்டு; புத்தர்கள் மற்றும் வானியல் போதிசத்வாஸ் ஒரு கம்பீரமான பாந்தோன் அறிமுகப்படுத்துகிறது; பிரபஞ்சத்தை ஒரு பன்முகத்துக்குள் விரிவாக்குகிறது; நாம் ஏற்கனவே அறிவுறுத்துகிறோம் என்று கூறுகிறார். நிர்வாணாவின் மகிழ்ச்சி எங்கள் இருப்பது சாரம் ஆகும். ஞானம் ஒரு புன்னகையுடன் இரக்கமாக இருக்கிறது.

Mahayana includes Tibetan Buddhism and Zen.  In Mahayana Buddhism,
Nagarjuna is revered as “a second Buddha.”  Nagarjuna was a scholar yogi
and early abbot of Nalanda Monastic University.  Nalanda was several
hundred times larger than Plato’s Academy.  Nagarjuna founded Madhyamaka – “Middle Way” Buddhism.  Madhyamaka is the lotus at the heart of the Mahayana Renaissance in Indian Buddhism, blooming in the first thousand years CE.

மஹாயானா திபெத்திய புத்த மதம் மற்றும் ஜென் ஆகியவை அடங்கும். மஹாயானா பௌத்த மதத்தில் நாகர்ஜுனா “இரண்டாவது புத்தர்” என்று வணங்குகிறார். நாகார்ஜுனா ஒரு அறிஞர் யோகி மற்றும் நாலந்தா மன்மோகன் பல்கலைக்கழகத்தின் ஆரம்பகால அபோட் ஆவார். நாலந்தா பிளாட்டோவின் அகாடமி விட பல நூறு மடங்கு பெரியதாக இருந்தது. நாகார்ஜுனா மத்யமகாவை - “நடுத்தர வழி” புத்தமதத்தை நிறுவினார். மத்தியமேக்கா இந்திய பௌத்தத்தில் மஹாயானா மறுமலர்ச்சியின் இதயத்தில் தாமதம் தாமதம், முதல் ஆயிரம் ஆண்டுகளில் பூக்கும்.

After 500 years of Theravada Buddhist influence, India, at the turn
to the Common Era, blossomed into what was, perhaps, the most peaceful,
prosperous, and creative culture the world has ever known, becoming The
Jewel of Asia with the rise of Mahayana Buddhism and the socially
interacting bodhisattva ideal.

500 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, இந்தியாவிற்குப் பிறகு, பொதுவான சகாப்தத்திற்கு திரும்பியதன் பின்னர், ஒருவேளை, உலகெங்கிலும் உள்ள மிகவும் அமைதியான, வளமான, மற்றும் ஆக்கபூர்வமான கலாச்சாரங்கள், மஹாயானாவின் எழுச்சியுடன் ஆசியாவின் நகைச்சுவையாக மாறிவிட்டன. புத்தமதம் மற்றும் சமூக ரீதியாக தொடர்பு போடசத்வா இலட்சியமானது.

New texts emerge, mostly in Sanskrit.  Texts like the Heart Sutra, Diamond Sutra, Lotus Sutra, Vimalakirti Sutra, Lankavatara Sutra, and Avatamsaka (“Flower Garland”) Sutra. About 500 CE, Mahayana introduced the long esoteric, thunderbolt Tantric path to enlightenment, called Vajrayana – the “diamond vehicle.”  This is the historical unfolding of Buddha’s seed for the third turning of the Dharma Wheel.

புதிய நூல்கள் பெரும்பாலும் சமஸ்கிருதத்தில் வெளிப்படுகின்றன. ஹார்ட் சூத்ரா, டயமண்ட் சூத்ரா, தாமரை சூத்ரா, விமலகாத்தி சூத்ரா, லங்காவட்டரா சூத்ரா, மற்றும் அவதார்சாகா (”மலர் மார்க்லாண்ட்”) சூத்ரா போன்ற நூல்கள். சுமார் 500 பொ.ச.மு. தர்மம் சக்கரம் மூன்றாவது திருப்புமுனைக்கு புத்தரின் விதை விரிவுபடுத்துவது இதுதான்.

Buddha’s third turning of the Dharma Wheel shows that to be a Buddha
is to be a shaman.  In Vajrayana tradition, the ideal of fully awake
human being is “transpersonal” – more than merely “human,” and better
than being a god.

தர்ம சக்கரத்தின் புத்தரின் மூன்றாவது திருப்பு ஒரு புத்தர் ஒரு ஷமன் என்று காட்டுகிறது. வாஜிரயானா பாரம்பரியத்தில், மனிதனாக இருப்பதை முழுமையாக விழித்துக்கொள்வது, “மனிதனின்” - வெறுமனே “மனிதனை” விடவும், கடவுளாக இருப்பதைவிட சிறந்தது.

Tantra is the diamond path to metamorphosis; the yogic alchemy of angelic transformation to mahasiddha.  A mahasiddha is a Vajrayana Magus.  Hermes Trismegistus.  Shaman, healer, sage.

Tantra என்பது உருமாற்றத்திற்கான வைர பாதையாகும்; மஹாசிதாவுக்கு தேவதூதருக்கான யோகி ரசவாதம். ஒரு மஹாசிதா ஒரு வாஜிரயானா மாகஸ். ஹெர்ம்ஸ் trismegistus. ஷமான், மருந்து, முனிவர்.

Actualizing Blake’s dictum that “the paranormal is normal,” a Tantric
adept, fusing Zen meditation and yogic discipline with shamanic
imagination, becomes a “magical being,” with exponential energy for a
life of service.

“பாராநார்மல் சாதாரணமானது,” என்று பிளேக்கின் சொற்பொழிவு, ஒரு தந்திரமான திறமை வாய்ந்தது, ஷமனிக் கற்பனையுடன் ஜென் தியானம் மற்றும் யோகிக் ஒழுக்கம் ஆகியவை, ஒரு “மந்திரமாக இருப்பது” ஆகும்.

Vajrayana flourished for the next 500 years until the Muslim
invasions beginning in the year 1000.  For Buddhist monastic
universities – the greatest gardens of learning the world has ever seen –
those invasions launched 200 years of nightmare.

அடுத்த 500 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு முஸ்லீம் ஆக்கிரமிப்புக்கள் வரை முஸ்லீம் ஆக்கிரமிப்புக்கள் வரை வளர்க்கப்பட்டன. பௌத்த மன்மோகனவாக்க பல்கலைக்கழகங்களுக்கு - உலகத்தை கற்கும் மிகப்பெரிய தோட்டங்கள் இதுவரை கண்டிருக்கின்றன - அந்த ஆக்கிரமிப்புக்கள் 200 ஆண்டுகளாக கனவு கண்டன.

By the year 1200, Buddhism had virtually vanished in the land of its
birth, the smoke from Nalanda’s smoldering libraries darkening the skies
for months.

1200 ஆம் ஆண்டளவில், பௌத்த மதம் அதன் பிறப்பின் நிலத்தில் கிட்டத்தட்ட மறைந்துவிட்டது, நாலந்தாவின் புகை நூலகங்களில் இருந்து புகை சில மாதங்களாக வானங்களை இருட்டாகிறது.

As historical footnote, we might observe a certain irony.  The
Muslims were so impressed by what they had destroyed, they were inspired
to recreate Buddhist Gardens of Learning in Islamic mold, giving birth
to Hagia Sophia and Andalusian Spain, thus sparking the European
Renaissance with its own double culmination in Newtonian science and the
French Revolution.

வரலாற்று அடிக்குறிப்பு என, நாம் ஒரு குறிப்பிட்ட முரண்பாடாக இருக்கலாம். முஸ்லிம்கள் அவர்கள் அழித்ததைப்போல் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டனர், அவர்கள் இஸ்லாமிய அச்சு கற்கும் பெளத்த தோட்டங்களை மீண்டும் ஈர்க்கப்பட்டனர், ஹாகியா சோபியா மற்றும் அன்டலஸ்ஸியன் ஸ்பெயினைப் பெற்றெடுத்தனர், இதனால் நியூசிலோனிய விஞ்ஞானத்திலும் பிரெஞ்சு புரட்சிகரத்திலும் தனது இரட்டை உச்சநிலையுடன் ஐரோப்பிய மறுமலர்ச்சியைத் தூண்டியது .

By the time of Buddhism’s disappearance in India, Siddhartha’s Dharma
had already spread throughout Southeast Asia.  Also into Kashmir,
Afghanistan, Bhutan.  Across Central Asia west; and across the Silk
Route east, into Mongolia and China.

இந்தியாவில் புத்தமதத்தின் காணாமல் போன சமயத்தில் சித்தார்த்தாவின் தர்மம் ஏற்கனவே தென்கிழக்கு ஆசியா முழுவதும் பரவியது. மேலும் காஷ்மீர், ஆப்கானிஸ்தான், பூட்டான். மத்திய ஆசியா மேற்கு முழுவதும்; மற்றும் பட்டு பாதை கிழக்கு முழுவதும், மங்கோலியா மற்றும் சீனாவுக்குள்.

Around 500 CE, the legendary Bodhidharma sailed from Sri Lanka and brought meditative Buddhism (dhyana) to China.  By the year 600, dhyana Buddhism in China was merging with Taoism to give birth to Ch’an Buddhism, which, crossing to Japan around the year 1200, became known as Zen.

கி.மு. சுமார் 500 கி.மீ. 600 ஆம் ஆண்டளவில், சீனாவில் தியானா பௌத்த மதம் சானிஸம் பிறந்தார், இது Chh’an Bubdhmism ஐப் பெற்றுக்கொள்வதற்கு, 1200 ஆண்டுகளில் ஜப்பான் கடந்து, ஜென் என அறியப்பட்டது.

Beginning in the 7^th century, Buddhism crossed the
Himalayas into Tibet, where the Tantric tradition in particular, built
on a solid practice of Theravada and Mahayana, survived and grew. 
Tibetan Buddhism now nourishes the postmodern soul with treasures
therapeutic and global.

7 ஆம் நூற்றாண்டில் தொடங்கி, புத்தமதம் திபெத்தில் இமயமலைக் கடந்து, குறிப்பாக திபெர்ரிக் பாரம்பரியம், தெருவாடா மற்றும் மஹாயானாவின் திடமான நடைமுறையில் கட்டப்பட்டது, உயிர் பிழைத்தது. திபெத்திய பௌத்த மதம் இப்பொழுது பின்தங்கிய ஆத்மாவை புதையல்கள் சிகிச்சை மற்றும் உலகளாவிய ரீதியில் நசுக்குகிறது.

Said the voice in the bell: “Aim for Beauty, and all will be well.”

பெல் உள்ள குரல் கூறினார்: “அழகு நோக்கம், மற்றும் அனைத்து நன்றாக இருக்கும்.”

---

youtube.com/watch?v=Zswtoz3qoIg

youtube.com

Buddha’s Political Philosophy

The demand to abandon illusions about our condition
is a demand to abandon the conditions which require illusion.Karl Marx

எங்கள் நிபந்தனைகளைப் பற்றி பிரமைகளை கைவிட வேண்டும்
Imlusion.Karl மார்க்ஸ் தேவைப்படும் நிலைமைகளை கைவிடுவதற்கான ஒரு கோரிக்கை

Buddha’s political philosophy begins with pedagogy.  Society should exist for the sake of schools; not the other way around.

புத்தரின் அரசியல் தத்துவத்தை ஆசிரியத்துடன் தொடங்குகிறது. சமுதாயத்திற்காக சமூகம் இருக்க வேண்டும்; வேறு வழி இல்லை.

At the core of Buddha’s political philosophy is the notion that
“human life is precious, endowed with freedom and opportunity.”  The
preciousness of life is Kantian “dignity,” manifest in what Martin Buber
calls “I-Thou” relations.  For Buddha: All is sacred; the only
‘profane’ is not to know that.

புத்தரின் அரசியல் தத்துவத்தின் மையத்தில், “மனித வாழ்க்கை விலைமதிப்பற்றது, சுதந்திரம் மற்றும் வாய்ப்புடன் கூடியது” என்ற கருத்தாகும். வாழ்க்கையின் விலைமதிப்பற்றவர் கான்டியன் “கௌரவம்” என்பது மார்ட்டின் Buber “I-thou” உறவுகளை அழைப்பதில் வெளிப்படையானது. புத்தருக்கு: அனைத்து புனிதமான; ஒரே ‘துன்பகரமான’ என்று தெரியவில்லை.

Buddha’s political philosophy is therapeutic, because Buddha’s entire philosophy is paideia.  This finds echo in Plato.  Two-thirds of Plato’s Republic is devoted to education.  A “just” pedagogy – a paideia
which does justice to evolving beings – is a pilgrimage of centering;
nourished by dialogue and debate; manifest in creative talent, “giving
birth to beauty in time.”

புத்தரின் அரசியல் தத்துவம் சிகிச்சை ஆகும், ஏனென்றால் புத்தரின் முழு தத்துவம் Paideia ஆகும். இது பிளாட்டோவில் எதிரொலியைக் காண்கிறது. பிளாட்டோவின் குடியரசில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு கல்விக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டுள்ளது. ஒரு “வெறும்” Peragogy - வளர்ந்து வரும் உயிர்களை நீதி செய்கிறது ஒரு paideia - மையமாக ஒரு புனித யாத்திரை; உரையாடல் மற்றும் விவாதத்தால் ஊட்டச்சத்து; படைப்பு திறமையில் வெளிப்படையான, “காலப்போக்கில் அழகுக்கு பிறந்தவர்.”

A just society emerges from schools that are gardens of learning.  Buddha says: Society’s main function
is to nourish those gardens, whose fruits are future citizens. 
Buddha’s culture-vision is romantic and pragmatic: The primary function
of society is to act as pedagogical playground for evolving beings.

கற்றல் தோட்டங்களில் இருக்கும் பள்ளிகளில் இருந்து ஒரு சமுதாயம் உருவாகிறது. புத்தர் கூறுகிறார்: சமுதாயத்தின் முக்கிய செயல்பாடு அந்த தோட்டங்களை வளர்க்க வேண்டும், அதன் பழங்கள் எதிர்கால குடிமக்கள். புத்தரின் கலாச்சாரம்-பார்வை காதல் மற்றும் நடைமுறை: சமுதாயத்தின் முதன்மை செயல்பாடு உருவாகும் மனிதர்களின் கற்பனையான விளையாட்டு மைதானமாக செயல்படுவதாகும்.

---

Buddha, like Aristotle, was less concerned with the form of
government than its consequence.  Monarchy, aristocracy, democracy, or
any combination thereof – its measure is benevolence: the social virtue
it serves.

அரிஸ்டாட்டில் போன்ற புத்தர், அதன் விளைவை விட அரசாங்கத்தின் வடிவத்துடன் குறைவாக அக்கறை கொண்டிருந்தார். முடியாட்சி, பிரபுத்துவம், ஜனநாயகம், அல்லது அதன் கலவையானது - அதன் நடவடிக்கை இரக்கமற்றது: இது சமூக நலனுக்கும் உதவுகிறது.

Buddha gave advice to many kings.  He recommended universal health care, anticipating Jesus: “Feed the poor; heal the sick.”

புத்தர் பல அரசர்களுக்கு அறிவுரை கொடுத்தார். அவர் உலகளாவிய சுகாதாரப் பாதுகாப்பு பரிந்துரைத்தார், இயேசுவை எதிர்பார்த்து: “ஏழைகளுக்கு உணவு கொடுங்கள்; உடம்பு சரியில்லை. “

Buddha was an ecological and animal rights activist.  He championed a
thriving merchant class for stimulating a progressive marketplace of
ideas.  He undercut Hindu class, caste, and misogynous prejudice by
allowing anyone, including women, into the Sangha.

புத்தர் ஒரு சுற்றுச்சூழல் மற்றும் விலங்கு உரிமைகள் ஆர்வலர் ஆவார். அவர் கருத்துக்களின் ஒரு முற்போக்கான சந்தை ஊக்குவிப்பதற்காக அவர் ஒரு செழிப்பான வணிக வர்க்கத்தை வென்றார். அவர் இந்து வர்க்கம், சாதி மற்றும் மிசோயானிய தப்பெண்ணங்களைத் தாங்கிக் கொண்டார்.

Sangha members owned no more than a bowl and robe; perhaps also a
blanket and staff.  They were obliged to meditate, study, and debate.

சாங்கா உறுப்பினர்கள் ஒரு கிண்ணத்திற்கும் மேலதிகமாக இருந்தனர்; ஒருவேளை ஒரு போர்வை மற்றும் ஊழியர்கள். அவர்கள் தியானிக்க, படிப்பு, விவாதம் ஆகியவற்றிற்கு கடமைப்பட்டனர்.

They had to learn the alchemy of medicine, and the art of healing. 
They balanced rules and reform by democratic consensus.  They were
invited to leave the community; go forth as ambassadors of the Dharma;
learn by doing; serve the greater good of the greater whole.

அவர்கள் மருத்துவம் ரசவாதம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும், மற்றும் குணப்படுத்தும் கலை. அவர்கள் சமநிலையான விதிகள் மற்றும் சீர்திருத்தத்தை ஜனநாயக ஒருமித்த கருத்தியல் மூலம். அவர்கள் சமூகத்தை விட்டு வெளியேற அழைக்கப்பட்டனர்; தர்மத்தின் தூதர்களாக போய்; செய்து கற்று; பெரிய முழு நல்ல நல்ல பரிமாறவும்.

Buddha was “a compassionate and pragmatic teacher who was
intent on promoting a social order in which people can live together
peacefully … in accord with ethical guidelines. (p. 3)

புத்தர் “ஒரு கருணையுள்ள மற்றும் நடைமுறை ஆசிரியராக இருந்தார், ஒரு சமூக ஒழுங்கை ஊக்குவிப்பதில் ஆர்வமாக இருந்தார், இதில் மக்கள் சமாதானமாக வாழ முடியும் … நெறிமுறை வழிகாட்டுதல்களுடன் உடன்படிக்கை. (ப. 3)

In Buddhist philosophy and practice, “each person rises above the
demands of narrow self-interest and develops a sincere, large-hearted
concern for the welfare of others and the greater good of the whole.”
(p. 110)

பௌத்த தத்துவம் மற்றும் நடைமுறையில், “ஒவ்வொரு நபரும் குறுகிய சுய-ஆர்வத்தின் கோரிக்கைகளுக்கு மேலாக உயர்கிறது, மற்றவர்களின் நலனுக்காக ஒரு நேர்மையான, பெரிய மனதுடன் அக்கறை காட்டுகிறது.” (பக்கம் 110)

“While the Buddha principally aimed at guiding people toward moral
and spiritual progress, he was fully aware that their capacity for moral
and spiritual development depends upon the material conditions of the
society in which they live.  He acutely realized that when people are
mired in poverty and oppressed by hunger and want, they will find it
hard to hold to a path of moral rectitude. … Thus he saw that the
provision of economic justice is integral to social harmony and
political stability.” (p. 111)

Bikkhu Bodhi

“புத்தர் முக்கியமாக தார்மீக மற்றும் ஆன்மீக முன்னேற்றத்தை நோக்கி வழிகாட்டும் மக்களை வழிநடத்தும் போது, ​​தார்மீக மற்றும் ஆன்மீக வளர்ச்சிக்கான அவர்களின் திறன் அவர்கள் வாழும் சமுதாயத்தின் பொருள் நிலைமைகளை சார்ந்துள்ளது என்பதை அவர் முழுமையாக அறிந்திருந்தார். மக்கள் வறுமையில் மூழ்கியிருக்கும்போது, ​​பசி மற்றும் ஒடுக்கப்பட்டவர்களாகவும், விரும்புவதாகவும், தார்மீக செலவினத்தின் பாதையை நடத்த கடினமாக இருப்பதாக அவர் உணர்ந்தார். … பொருளாதார நீதி வழங்கல் சமூக ஒற்றுமை மற்றும் அரசியல் ஸ்திரத்தன்மைக்கு ஒருங்கிணைந்ததாக இருப்பதை அவர் கண்டார். ” (ப. 111)
பிக்ஹு போதிஹி

The highest social virtue is awakening (prajna) – in mindfully compassionate body, speech and mind (karuna).

மிக உயர்ந்த சமூக நன்மை விழிப்புணர்வு (பிரஜ்னா) - கவனமாக இரக்கமுள்ள உடல், பேச்சு மற்றும் மனம் (கருணா).

Compassion is the essence of Buddha’s political philosophy.  In
Kantian terms: Wisdom without compassion is like concepts without
percepts.  Kant articulates the Buddhist challenge: The task –
individual and collective – is to move “from an age of enlightenment to a
more enlightened age.”

புத்தரின் அரசியல் தத்துவத்தின் சாராம்சம் இரக்கம். கான்டியன் விதிகளில்: இரக்கம் இல்லாமல் ஞானம் கருத்து இல்லாமல் கருத்துகள் போன்றது. பௌத்த சவால்: பணி - தனிநபர் மற்றும் கூட்டு - தனிப்பட்ட மற்றும் கூட்டு - ஒரு புத்திசாலித்தனமான வயதில் இருந்து ஒரு அறிவொளி வயது இருந்து நகர்த்த வேண்டும். “

As a social virtue – at the heart of Buddha’s political philosophy
and manifest in the sangha – cooperation takes primacy over
competition.  Instead of, “How can I use you to maximize personal gain?”
– one bows and thinks, “How can I best be of service?”

ஒரு சமூக நலனாக - புத்தரின் அரசியல் தத்துவத்தின் இதயத்திலும், சங்கத்தில் உள்ள மேன்மையிலும் - ஒத்துழைப்பு போட்டியின்போது முதன்மையானது. அதற்கு பதிலாக, “தனிப்பட்ட ஆதாயத்தை அதிகரிக்க நான் எப்படி பயன்படுத்தலாம்?” - ஒரு மாடுகள் மற்றும் சிந்திக்கிறது, “நான் எப்படி சேவை செய்ய முடியும்?”

While Buddhist practitioners “take refuge” in The Three Jewels –
Buddha, Dharma, Sangha – “refuge” is understood not so much as a place
of comfort as a vigorous adventure in self-discovery and selfless
service.

புத்தர் பயிற்சியாளர்கள் மூன்று நகைகள் “புகலிடம்” போது - புத்தர், தர்மம், சாங்கா - “புகலிடம்” சுய கண்டுபிடிப்பு மற்றும் தன்னலமற்ற சேவையில் ஒரு தீவிரமான சாகசமாக ஒரு ஆறுதலளிக்கும் ஒரு இடமாக புரிந்து கொள்ளவில்லை.

Buddhism asserts (with echoes in Rousseau, Blake, Wordsworth, and
Emerson) that joy and compassion constitute our “natural attitude;” that
unity has primacy over separation; that interbeing – universal
brother-sisterhood – is the quantum field sustaining the dance of
diversity.

புத்தமதம் (Rousseau, பிளேக், வேர்ட்ஸ்வொர்த் மற்றும் எமர்சன் ஆகியவற்றில் எதிரொலிகளுடன், மகிழ்ச்சி மற்றும் இரக்கம் நமது “இயற்கை அணுகுமுறை” என்று கூறுகிறது. அந்த ஒற்றுமை பிரிப்பு மீது முதன்மையானது; என்று interping - யுனிவர்சல் சகோதரர் சகோதரி - குவாண்டம் துறையில் பன்முகத்தன்மை நடனத்தை நீடித்துள்ளார்.

Buddha’s famous declaration of no-self – anatman – is not a
denial of individuality or soul.  It is a way of showing “soul” as
window to the universe.  The universe of interbeing.  Our mutually
interpenetrating influence in a unified field spiced with karmic effort
and a common pedagogical project.

புத்தாவின் புகழ்பெற்ற அறிவிப்பு இல்லை - அனாத்மேன் - தனித்துவம் அல்லது ஆத்மாவின் மறுப்பு அல்ல. பிரபஞ்சத்திற்கு சாளரத்தை “ஆன்மா” காட்டும் ஒரு வழி இது. இண்டெர்ஷிங் யுனிவர்ஸ். கர்மிக் முயற்சி மற்றும் ஒரு பொதுவான ஆசிரிய திட்டத்துடன் மசாலா ஒரு ஒருங்கிணைந்த துறையில் எங்கள் பரஸ்பர இடைவெளியில் செல்வாக்கு.

“Interbeing” (pratitya-samutpadha – “dependent
co-origination”) is Buddha’s quantum insight into universal
brother-sisterhood.  Universal brother-sisterhood promotes
heart-centered rationality.  Heart-centered rationality points to the
tension in detached action.

“இன்டர்நேக்கிங்” (ப்ராட்டித்யா-சமுத்தாஹா - “சார்பு இணை-தோற்றம்”) புத்தரின் குவாண்டம் நுண்ணறிவு உலகளாவிய சகோதரர் சகோதரியாக உள்ளது. யுனிவர்சல் சகோதரர் சகோதரியை இதய மையப்படுத்திய பகுத்தறிவை ஊக்குவிக்கிறது. இதயத்துடனான பகுத்தறிவற்ற தன்மை பதற்ற நடவடிக்கைகளில் பதற்றத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறது.

The Taoist name for detached action is wu-wei.  Wu-wei, literally “not-doing,” signifies equanimity, going with the flow, non-interfering.

பிரிக்கப்பட்ட நடவடிக்கைக்கான தாவோயிஸ்ட் பெயர் Wu-Wei ஆகும். Wu-wei, மொழியில் “இல்லை,” சமநிலையை குறிக்கிறது, ஓட்டம், அல்லாத குறுக்கீடு மூலம் செல்கிறது.

Yet Lao Tzu, like Jesus and Buddha, was first and foremost a pacifist; and the doing of not-doing (wei-wu-wei) in no way implies indifference to injustice and suffering.  Indeed, the Tao Te Ching – like The Gospels and the Dhammapada (“Sayings of the Buddha”) – articulates a path to peace.

ஆயினும், இயேசு மற்றும் புத்தர் போன்ற லாவோ ட்சு முதன்முதலாக ஒரு சமாதானமாக இருந்தார்; மற்றும் செய்யாதது (வேய்-வு-வேய்) செய்யவில்லை, அநீதி மற்றும் துன்பங்களுக்கு அலட்சியம் செய்யாது. உண்மையில், டோ டீ சிங் - சுவிசேஷங்கள் மற்றும் தர்மபடா (”புத்தரின் கூற்றுகள்” போன்றவை) - சமாதானத்திற்கு ஒரு பாதையை வெளிப்படுத்துகிறது.

Buddhism has been called “the rational religion” because it balances
meditative depth and equanimity with Socratic gusto of scrutiny and
debate.  It has been called “religion without God” because it is, at
heart, more existential than theological.  Heart-centered rationality is
pragmatic.  Buddha’s point is: We are karmic creatures, co-creating the
world in which we live; and it is folly to create anything less than
beauty.

புத்தமதம் “பகுத்தறிவு மதம்” என்று அழைக்கப்படுகிறது, ஏனென்றால் அது தியானம் ஆழம் மற்றும் சமநிலையுடன் கூடிய தியானம் ஆழம் மற்றும் சமநிலையை சமநிலைப்படுத்துகிறது. இது “கடவுள் இல்லாமல் மதம்” என்று அழைக்கப்படுகிறது, ஏனெனில் அது இதயத்தில், இறையியல் விட இருத்தலியல் ஆகும். இதய மையமாக பகுத்தறிவு நடைமுறை நடைமுறை. புத்தரின் புள்ளி: நாங்கள் கர்மமான உயிரினங்கள், நாம் வாழும் உலகத்தை உருவாக்குகிறோம்; அழகு விட குறைவாக எதையும் உருவாக்க முட்டாள்தனமாக உள்ளது.

---

We might say, in sum: 1) Buddha does not say life is suffering.  He says the unenlightened
life is suffering.  2) Buddhism is not an other-worldly escape from
life, but a joyful embrace of life as profound and precious opportunity
for learning, exploring, evolving, sharing, caring, and creating.  3)
Buddha proposes the education of desire, not its elimination. 
4) Buddhism as a whole proposes that the meaning of life is learning and
service.  5) The Buddhist concept of emptiness (shunyata,
which, in Western terms, undermines Cartesian dualism and explodes the
Aristotelian notion of “substance”) is best understood as interbeing.

நாம் கூறலாம், மொத்தத்தில்: 1) புத்தர் வாழ்க்கை துன்பம் என்று சொல்லவில்லை. வெளிப்படையான வாழ்க்கை துன்பப்படுவதாக அவர் கூறுகிறார். 2) புத்தமதம் வாழ்க்கை ஒரு உலகில் இருந்து தப்பிக்க முடியாது, ஆனால் வாழ்க்கை ஒரு மகிழ்ச்சியான தழுவல், ஆய்வு, ஆய்வு, உருவாகிறது, பரிணாமம், பகிர்வு, கவனித்து, மற்றும் உருவாக்கும். 3) புத்தர் ஆசை கல்வி முன்மொழிகிறது, அதன் நீக்குதல் அல்ல. 4) புத்தமதம் முழுமையாய் வாழ்க்கையின் அர்த்தம் கற்றல் மற்றும் சேவையாகும் என்று முன்மொழிகிறது. 5) புத்த மதக் கருத்து (வெங்காயம், மேற்கத்திய சொற்களில், கார்டீசியன் இரட்டைவாதத்தை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகிறது மற்றும் “பொருள்” என்ற அரிஸ்டோடிலியன் கருத்தை வெடிக்கிறது

---

https://link.springer.com/referenceworkentry/10.1007%2F978-3-319-31816-5_2493-1                                         

                                                                                                                     

Definitions

https://link.springer.com/referencyentry/10.1007%2f978-3-319-31816-5_2493-1.

ஆளுமை மற்றும் புத்தமதம் 

Based on the
spirit of Sobbe satta shuketa vabantu meaning all entities be happy,
Buddhist governance offers a total system perspective of governance to
steer human action, both individual and collective, including everything
within its functional purview.

SOBBE SATTA Shuketa Vabantu இன் ஆவி அடிப்படையில் அனைத்து நிறுவனங்களும் மகிழ்ச்சியாக இருப்பதால், பௌத்த ஆளுமை மனித நடவடிக்கைக்கு ஆளுமையின் மொத்த அமைப்பு முன்னோக்கை வழங்குகிறது, அதன் செயல்பாட்டு பர்வ்ஸில் உள்ள அனைத்தையும் உள்ளடக்கியது. 

With Nibbana (Eternal
Bliss/Ultimate Freedom) as the Final Overall Goal, Buddhist governance
includes four noble truth, eightfold path, three shelters (Tissarana),
Patimokkha (accountability), and Barshabsa (moral and intellectual
development process) from systems perspective.

Nibbana (நித்திய பேரின்பம் / அல்டிமேட் சுதந்திரம்) உடன், இறுதி மொத்த குறிக்கோள், பௌத்த ஆளுமை நான்கு உன்னத சத்தியத்தை, எட்டு மடங்கு பாதை, மூன்று முகாம்களில் (திஸ்ரனானா), பாட்மோக்கா (பொறுப்பு), மற்றும் பார்சப்சா (தார்மீக மற்றும் புத்திஜீவித அபிவிருத்தி செயல்முறை) ஆகியவை அடங்கும். 

                                
Buddhist governance refers to the vision of wholeness as well as the interrelationship and functional connectivity among all entities, living and nonliving. Basing on Sila, Samadhi and Prajñā it integrates everything from complicated individual human mind to all inanimate bodies and forces into a system to attain the of Nibbana.It refers to the final goal of Buddhism where there…      

        
புத்தமத ஆட்சியானது முழுமையின் பார்வை மற்றும் அனைத்து நிறுவனங்களிடையே உள்ள இடைவிடாத மற்றும் செயல்பாட்டு இணைப்பையும் குறிக்கிறது. Sila, Samadhi மற்றும் Prajña மீது தளர்த்துவது Nibbana அடைய ஒரு அமைப்பு அனைத்து உயிரற்ற உடல்கள் மற்றும் படைகள் அனைத்து உயிரற்ற மனித மனதில் இருந்து எல்லாம் ஒருங்கிணைக்கிறது. அங்கு பௌத்தத்தின் இறுதி இலக்கை குறிக்கிறது …                  

Ratnāvalī
aka Precious
Garland                                                                                                                              

Ratnāvalī aka விலைமதிப்பற்ற மாலை

The 3rd Century B.C.E. advice to the Indian King Udayibhadra come alive for today’s interconnected, global village.      

      3 ஆம் நூற்றாண்டு b.c.e. இந்திய கிங் உதயிபாத்ராவின் அறிவுரை இன்றைய ஒன்றோடொன்று இணைக்கப்பட்டுள்ள, உலகளாவிய கிராமத்திற்கு உயிருடன் வருகிறார். 

     
Short introductions to the ethics of Buddhism, the history of
mindfulness skills training and the sources of bias found in the
understanding and presentation of Mahayana Buddhist
teachings.                                          
புத்தமதத்தின் நெறிமுறைகளுக்கு குறுகிய அறிமுகம், மஹாயன பௌத்த போதனைகளை புரிந்து கொள்ளுதல் மற்றும் விளக்கக்காட்சியில் காணப்பட்ட கருத்தியல் ஆதாரங்களின் வரலாறு மற்றும் பாரபட்சங்களின் வரலாறு ஆகியவற்றின் வரலாறு.

Includes
definition of the five mental aggregates or body mind processes during a
guided meditation and leads an exploration of non-dualism and it’s
relationship to the Buddha’s teachings on ethics, emptiness, compassion
and his discovery of the blissful nature of
reality.                                                                               

ஒரு வழிகாட்டுதல் தியானத்தின் போது ஐந்து மன விளக்கங்கள் அல்லது உடல் மனநிலைகளின் வரையறை மற்றும் இரட்டை வேறுபாட்டின் ஒரு ஆய்வு ஆகியவற்றின் வரையறை மற்றும் நெறிமுறைகள், வெறுமை, இரக்கம் மற்றும் யதார்த்தத்தின் மகிழ்ச்சியான தன்மை பற்றிய புத்தரின் போதனைகளுக்கு இது உறவு கொண்டுள்ளது.

Concludes with a discussion of
the transcendent virtues, especially upāya (Skillful Means or Liberative
Art), the seventh, as presented in the Mahayana sūtras and in the
writings of Nāgārjuna.                                           
மஹாயானா சிருஷ்டிகளில் வழங்கப்பட்ட ஏழாவது (திறமையான பொருள் அல்லது தாராளவாத கலை), ஏழாவது (திறமையான பொருள் அல்லது தாராளவாத கலை) பற்றிய விவாதத்துடன் முடிவடைகிறது.

‘A
Force For Good’ is a Tibet House US course to further the Dalai Lama’s
contemporary world initiatives, from His Holiness’ American Institute of
Buddhist Studies and Mind & Life Institute science dialogues
(Universe in a Single Atom) and His creation of Abhidharma 2.0 through
the “Science for Monks” programs, his “secular ethics” (Ethics for the
New Millennium and Beyond Religion), His nonviolent approach to conflict
resolution, including His Nobel Peace Laureate activities to seek
dialogue and a win-win reconciliation with China in the face of the
ongoing ethnicidal policies in Tibet (Freedom in Exile and Man of Peace:
The Illustrated Life Story of Tibet’s Dalai Lama) & along with his
emphasis on positive activism (A New Reality: Charter of Universal
Responsibility). 

தலாய் லாமாவின் சமகால உலக முன்முயற்சிகளான திபெத் ஹவுஸ் அமெரிக்க பாடநெறி, அவரது புனிதத்தன்மையின் அமெரிக்க இன்ஸ்டிடியூட் ஆப் பௌத்த ஆய்வுகள் மற்றும் மனதுக்கான அமெரிக்க இன்ஸ்டிடியூட் சயின்ஸ் உரையாடல்கள் (யுனிவர்ஸ் ஒரு ஒற்றை அணுவில் யுனிவர்ஸ்) மற்றும் அபீடர் 2.0 ஆகியவற்றின் உருவாக்கம் “துறவிகள்” திட்டங்கள் மூலம், அவரது “மதச்சார்பற்ற நெறிமுறைகள்” (புதிய மில்லினியத்திற்கான நெறிமுறைகள் “(புதிய மில்லினியம் மற்றும் மதத்திற்கு அப்பால்) ஆகியவை, அவரது நோபல் அமைதிக்கான பரிணாம வளர்ச்சிக்கான அணுகுமுறைக்கு, அவரது நோபல் சமாதான பரிசு பரிணாமம் நடவடிக்கைகள் உட்பட, சீனாவுடன் வெற்றி பெறும் நல்லிணக்கம் திபெத் திபெத்தில் நடக்கும் இனத்தில்தான கொள்கைகளின் முகம் (திபெத் மற்றும் சமாதானத்தின் சுதந்திரம்: திபெத்தின் தலாய் லாமாவின் விளக்கப்பட்ட வாழ்க்கை கதை) & நேர்மறையான செயற்பாட்டிற்கு (ஒரு புதிய யதார்த்தம்: உலகளாவிய பொறுப்பை சாசனம்) பற்றிய அவரது முக்கியத்துவத்துடன் சேர்ந்து.

புத்தரின் அரசியல் தத்துவம்

https://www.policiticalMagazine.com/2016/04/21/Buddhas-poditical-philosophy/

ஐம்பது அரண்மனைகள், உங்கள் உயர்மட்டத்தை உருவாக்க வேண்டாம். அனைத்து பிறகு, நீங்கள் ஒரு நேரத்தில் ஒரு அறையில் மட்டுமே இருக்க முடியும்.

நாகர்ஜுனா இரண்டாம் நூற்றாண்டு பௌத்த முனிவர், ஒரு இந்திய அரசருக்கு

நாகார்ஜூனாவின் ஆலோசனையானது - ஞானத்தையும், விடையையும் இணைக்கும் - புத்தரின் அரசியல் தத்துவத்தின் சாரத்தை வெளிப்படுத்துகிறது: எளிமை, மனத்தாழ்மை, இரக்கம்.

ஒரு சமுதாயத்தின் புத்தரின் பார்வையில் ஒரு விஸ்டாவைத் திறக்க, இந்த கட்டுரை சித்தார்த்த கௌதமவின் வாழ்க்கை கதையை ஒரு சுருக்கமான தோற்றத்தை எடுக்கிறது; பௌத்த உலக கண்ணோட்டத்தை ஓவியங்கள்; புத்தமதத்தின் பரிணாம வளர்ச்சியைத் தடுக்கிறது; புத்தரின் அரசியல் தத்துவத்தின் ஒரு வெளிப்பாடு முடிவடைகிறது.

வழியில், நாம் பௌத்த மற்றும் பிளாட்டோனிக் சிந்தனைக்கு இடையிலான சமாச்சாரங்களை வரைய வேண்டும், நவீன மற்றும் பின்நவீனத்துவ உலகில் பீரங்கிகளால் பௌத்தக் கொள்கைகளைத் தழுவி வருகின்றன.

நம்மிடமிருந்து நம்மை பிரிக்கும் பள்ளத்தை கடக்க முடியாவிட்டால், சந்திரனுக்கு நாம் என்ன பெறலாம்? இது கண்டுபிடிப்பின் அனைத்து பயணங்களிலும் மிக முக்கியமானது, அது இல்லாமல், மற்றவர்கள் பயனற்றது மட்டுமல்ல, பேரழிவு தரும். … மகிழ்ச்சி என்பது தீவிரம் மட்டுமல்ல, சமநிலை அல்ல. … நாம் என்ன தேடுகிறோம், அது எல்லா நேரமும் உள்ளது, அது நேரம் கொடுக்கும் போது, அது தன்னை அமெரிக்காவிற்கு அழைத்துச் செல்லும்.