முன்னுரை

மக்களுடைய நலன்களைக் கருதி, அவர்களுடைய
நடவடிக்கைகளை கட்டுப்படுத்துவதையும் ஒழுங்குபடுத்துவதையும் தனது தலையாய
கடமையாக நவீன கால அரசு கொண்டுள்ளது. அது அவ்வாறான கட்டுப்பாடுகளையும்,
ஒழுங்கு படுத்துதலையும் நடைமுறைப்படுத்த, பலவிதமான சட்டங்களையும்
இயற்றுகிறது. மக்கள் தங்களுடைய ஆளுமையை வளர்த்துக் கொள்ளும் வண்ணம்,
அவர்களுக்கு வாய்ப்புகள் கிட்டும் வண்ணம் அவர்களுக்கு உரிய
சுதந்திரத்தையும் அரசு உறுதி செய்கிறது.

சமத்துவம் என்பது சுதந்திரம் மற்றும்
நீதியோடு இயைந்தது. தனி நபர் ஒருவருக்கு ஆள்பவரால் அளிக்கப்பட்ட
சட்டபூர்வமான எதிர்பார்ப்புகளையும் அதன் மூலம் அவர்களடையும் பலன்களையும்
பெறும் முகத்தான் நீதி செயல்படுகிறது. அத்தனிநபருக்கு அளிக்கப்பட்ட
உறுதிப்பாடுகளை நிறைவேற்றாமல் போனாலோ, அவருடைய உரிமைகள் பாதிக்கப்பட்டாலோ,
அவ்வினங்களில் நீதி தலையிடுகிறது.

சட்டத்தின் பொருள்

பொதுவாக புரிந்துகொள்ளப்பட்ட அளவில்,
சட்டம் என்பது, நீதிமன்றங்களால் நடைமுறைப்படுத்தும் விதிமுறைகள் அடங்கிய
தொகுப்பு என பொருள்படும். இவை மட்டுமின்றி, மனிதர்களின் சமூக நடத்தைகளோடு
தொடர்புள்ள சமூக சட்டங்கள் மற்றும் இயல் அறிவியல் சட்டங்களும் உள்ளன.

அரசியல் அறிவியல் மாணவர்களாகிய நாம் பிற
சட்டங்களை விட, அரசியல் சட்டம் என்பதைக் காண்போம். இத்தகைய சட்டங்கள்
தனிமனிதர்கள் எவற்றை செய்ய வேண்டும் மற்றும் எவற்றை செய்யக்கூடாது என்பதனை
வலிவுறுத்துகின்றன. அவ்வாறான வழிமுறைகள் மீறப்படும்போது, அந்நடவடிக்கை
தண்டனைக்குரியதாகி விடுகிறது. இதன் மூலம் அரசியல் சட்டம் அல்லது ஏற்பு
சட்டம் (Positive Law) கட்டுப்படுத்துதல் மற்றும் ஒழுங்குபடுத்துதலோடு
தொடர்பு கொண்டதாகும். சட்டத்தினை பற்றிய கல்வி சட்டக் கல்வி
(Jurispredence) என்றழைக்கப்படுகிறது.

சட்டத்தின் வரையறையும், பொருளும்

எந்த இடத்தில் சட்டம் இல்லையோ அங்கு
ஒழுங்கு இருக்காது, எங்கே ஒழுங்கில்லையோ, அங்கே மனிதர்கள் என்ன செய்வது,
எங்கே செல்வது என்றறியாது காணாமல் போய்விடுவர். - மேக், ஜவர் சட்டம் என்பது
ஒரு அரசு வலியுறுத்தும் உரிமைகள் மற்றும் கடப்பாடுகளின் முறைமைகளாகும் -
டி.எச்.கிரீன்

சட்டம் என்பது பொது விதி. எத்தகைய
நடவடிக்கைகளைச் செய்யலாம் அல்லது செய்யக்கூடாது என்று அது கூறுகிறது.
சட்டத்தை மதிக்காமல் மீறுபவர்களுக்கு தண்டனை அளிக்கப்படுகிறது. –
சிட்ஜ்விக்

சட்டத்தின் ஆதாரங்கள்

எவ்வாறு சட்டம் பிறந்திருக்கக் கூடும்; அவை எதற்கு காரணமாக இருந்திருக்கலாம் என்பதனையே சட்டத்தின் ஆதாரங்கள் என்கிறோம்.

மேக் ஐவர் “அரசே, சட்டத்தின் பெற்றோர்
மற்றும் குழந்தை” என்கிறார். நவீன காலத்தில், ஒரு மக்கள் நலம் நாடும்
அரசில், அரசாங்கத்தின் மூன்று அங்கங்களான சட்டமன்றம், செயலாட்சிக்குழு
மற்றும் நீதித்துறை என்பவற்றில் சட்டமன்றம் சட்டத்தை இயற்றுகிறது;
செயலாட்சிக்குழு (Executive) இயற்றப்பட்ட சட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்துகிறது.
நீதித்துறை இயற்றப்பட்டு, நடைமுறைப்படுத்தப்படும் சட்டங்களுக்கு விளக்கம்
அளிக்கிறது. சட்டமன்றம் என்பதனைத் தாண்டி, சட்டத்திற்கு பல்வகை ஆதாரங்கள்
உள்ளன. அவை:

வழக்காறுகள்

சமுதாயத்தில் பலவகை இனங்களில், தலைமுறை
தலைமுறையாக ஒரு சில நடைமுறைகள் பின்பற்றப்படும். காலப் போக்கில்
அந்நடைமுறைகளே “சட்டம்” என்றாகிவிடும். மக்களிடையே நிலவிய உறவுகள்
சிக்கலாகாத வரையிலும், பொது நோக்கங்கள் என்பன மிகக் குறைவாக
இருந்தவரையிலும், இத்தகைய பழக்க வழக்கங்கள், வழக்காறுகள் ஏற்றுக்
கொள்ளப்பட்டு, வாய் வழியாக தலைமுறை தலைமுறையாக உறுதிப்பாட்டுடன்
கடைபிடிக்கப்பட்டிருந்தன.

இத்தகைய சம்பிரதாயங்கள் பெரும்பாலும்
மதத்தின் சாரத்தையே பெற்றிருந்தன. ஏனெனில் மதம் வேறு, சட்டம் வேறு என்பது
அப்போது அறியப்படவில்லை. எனவே வழக்காறுகளில் இருந்து தோன்றிய சட்டங்கள்
பேரியற்கையினிருந்து (Supernatural) வந்ததென்றே கருதலாம். பெரும்பான்மையான
சம்பிரதாயங்களுக்கு மத சடங்குகள் மற்றும் கடவுளர்களின் கோபத்திற்கு ஆளாக
வேண்டாம் என்பன போன்ற மூடநம்பிக்கைகளே ஆதாரமாக விளங்கின.

நீதிமன்றங்களின் தீர்ப்புகள்

இவை நீதிமன்ற புனராய்வு என்றும்
அழைக்கப்படுகின்றன. மாறுகின்ற காலச்சூழலின், புதிய வாழ்க்கை முறைகள்
மற்றும் மக்களிடையே ஏற்பட்ட தொடர்புகள் பல்வேறு சிக்கல்களை தோற்றுவித்தன.
அத்தகைய சிக்கல்களை தீர்த்துவைக்க வழக்காறுகள் எவ்விதமான தீர்வுகளையும்
தரவில்லை. அவ்வினங்களில் இத்தகைய தீர்ப்புகள் சட்டங்களாகி விடுகின்றன.
ரோமானிய மற்றும் இங்கிலாந்து அரசர்களின் தீர்ப்புகள் இவற்றை அடிப்படையாக
கொண்டவையேயாகும்.

அறிவியல் சட்ட விளக்கங்கள்

அறிவியல் சார்பான சட்ட விளக்கங்களும்
சட்டங்களின் மூல ஆதாரமாக கருதப்படுகின்றன. சட்ட வல்லுநர்கள் தான்
நீதிமன்றங்களின் தீர்ப்புகள் அடிப்படையிலும், நீதிபதிகளின்
கருத்துக்களையும் ஆய்ந்து சிக்கலான பிரச்சனைகளில் தங்கள் மேலான விளக்கங்களை
அளிக்கின்றனர்.

சட்ட உலகத்தில் சட்ட வல்லுநர்களுக்கு இருக்கும் நுணுக்கம்,
ஆழ்ந்த அனுபவம், விளக்கும் ஆற்றல் ஆகியவை காரணமாக செல்வாக்கு வளர்வதால்,
நீதிபதிகளும் அம்மாதிரி வல்லுநர்களின் விளக்கங்களை புறக்கணிக்க
இயலுவதில்லை. சான்றாக, இங்கிலாந்த நாட்டிலிருந்த பிளாக்ஸ்டன், கோக்
போன்றவர்கள் எழுதிய சட்ட விளக்கங்கள் இங்கிலாந்து பாராளுமன்ற சட்டங்களுக்கு
சமமானதாக கருதப்படுகின்றன. இது போன்றதுதான் ரோமாபுரி சட்ட வல்லுநர்களின்
விளக்கங்களுமாகும்.

சட்ட மன்றம்

இக்கலாத்தில் சட்டம் இயற்றுவதற்கு உள்ள
மற்றும் ஒரு முக்கியமான ஆதாரம், சட்டமன்றமாகும். சட்டமன்றங்கள்
சட்டமியற்றும் தொழிற்சாலைகளாக “தற்காலத்தில் கருதப்படுகின்றன. சட்ட
மன்றங்கள் முன்னால் இயற்றப்பட்ட சட்டங்களை மாற்றுகின்றன,
நடைமுறையிலிருக்கும் சட்டங்களை விட்டுவிடுகின்றன, தேவையான புது சட்டங்களை
இயற்றுகின்றன. சட்ட மூலாதாரங்களுடைய தாக்கம் குறைந்து போனாலும்,
வழக்காறுகள், சமய நடைமுறைகள், மற்றும் நீதிமன்ற முடிவுகளை சட்டமியற்றுவோர்
கருத்தில் கொள்கின்றனர்.

நீதிமன்ற மனச்சார்பு சட்டம்

நீதி மனச்சார்பு என்று குறிப்பிடும்போது
நீதிபதியின் உள்ளத்தில் உறைந்து கிடக்கும் மனச்சார்பு அல்லது
மனச்சாட்சியையே குறிப்பிடுவதாகும். தீர்ப்புகளிலிருந்து இவ்வகை மாறுபட்டதா
என்ற கேள்வி எழக்கூடும். உண்மையில் வழக்கத்திலிருக்கும் சட்டங்களின்
அடிப்படையில் தீர்ப்புகள் கூறப்பட்டாலும், சட்டங்களுக்கும் அப்பால்
உண்மையான நீதியை நிலைநாட்ட வேண்டிய சட்டத்தை ஒட்டி தன் மனசாட்சியின்
அடிப்படையில் தீர்ப்புகளை வழங்கக் கூடும். மாறுபட்ட வாழ்க்கைமுறை மற்றும்
சூழல்கள் காரணமாக பழையச் சட்டங்களில் வழக்குகளில் தீர்ப்பு சொல்ல
ஆதாரமில்லாத போது, நியாய அநியாயம், பொது அறிவு மற்றும் இயற்கை நீதி போன்றவை
நீதி வழங்க உதவுகின்றன. அவ்வகையில் வழங்கப்பட்ட தீர்ப்புகளையே “நீதி
மனச்சார்பு சட்டம்” என்று அழைக்கிறோம். இங்கிலாந்து போன்ற நாடுகளில்
இச்சட்டம் பரவலாக பயன்படுத்தப்படுகிறது எனலாம்.

மதம் அல்லது சமயம்

பழக்கவழக்கங்கள், நடைமுறைச் சட்டங்களை
ஒட்டியது தான் மதச்சட்டங்களாகும். இவற்றிற்கான அடிப்படை, மக்களிடையே
பேணப்படும் மதநூல்களாகும். பழங்காலந் தொட்டே, மனிதர்கள் புலன்களால் அறிய
இயலாத ஒரு சக்தியின் பால் தங்களுடைய நம்பிக்கையை வைத்து அச்சக்தியின்
வழிகாட்டுதலின்படி, தங்கள் நடவடிக்கையை வகுத்துக் கொள்வதே வாழ்க்கை என
கருதினர். மத குருமார்களின் கருத்துக்களும், புனித நூல்களில்
கூறப்படுபவைகளே சட்டத்தின் ஆதாரங்களாக விளங்குவன.

சட்டத்தின் வகைகள்

மேக் ஐவர் சட்டத்தினை கீழ்கண்டவாறு வகைப்படுத்துகிறார்.

• இயற்கை சட்டம்,
• நேர்மறை சட்டம்(அரசியல் சட்டம்)
• தேசிய சட்டம் (அ) முனிசியல் சட்டம்,
• சர்வதேச சட்டம்
• அரசியலமைப்பு சட்டம்,
• சாதாரண சட்டம் (அ) பொதுச் சட்டம்
• அரசாங்கச் சட்டம்,
• தனியார் சட்டம்
• ஆட்சித்துறைச் சட்டம்,
• பொதுப்படையான சட்டம்,
• வழக்கு அடிப்படையிலான சட்டம்
• அடிப்படைச் சட்டம்,
• அவசர சட்டம்,
• பொதுச் சட்டம்

மேற்காண் சட்டங்களின் விளக்கம் பின்வருமாறு

இயற்கை சட்டம்

இது இறைமை சட்டம் எனவும்
அழைக்கப்படுகிறது. இவ்வகை சட்டம், எங்கும் இயற்றப்பட்ட சட்டமன்று, அது
மனிதர்களின் அறிவில் உதித்த சட்டமாகும். அது மனிதர்களால் படைக்கப்பட்ட
சட்டமன்று. இயற்கை சட்டம், அதன் பால் உள்ள மதிப்பினாலும், அச்சத்தினாலும்
ஒப்புக்கொள்ளப்படுகிறது.

நேர்மறை சட்டம்

இது அரசியல் சட்டம் என்றும்
அழைக்கப்படுகிறது. இது மனிதர்களால் ஏற்படுத்தப்பட்டதாகும். இது
இயற்கையானது; அனைவராலும் புரிந்து கொள்ளப்படுவது. இது நாட்டின் இறையாண்மை
சக்தியாகவும் விளங்குகிறது. இவ்வகை சட்டம் மீறப்படும்போது தண்டனைகள்
அளிக்கப்படும்.

தேசிய சட்டம்

நாட்டின் இறையாண்மை காட்டும் நெறிப்படி
வகுக்கப்பட்டு, அந்நாட்டின் எல்லைக்குட்பட்ட பகுதிகளில் வசிக்கும் மக்களின்
தனிப்பட்ட மற்றும் பொதுவான உறவுமுறைகள் குறித்து இயற்றப்படும் சட்டம்
தேசிய சட்டமாகும்.

சர்வதேச சட்டம்

1780-ல் ஜெரமிபெந்தம் என்ற
சிந்தனையாளரால் இப்பெயர் அறியப்பட்டது. உலகில் உள்ள நாடுகள் தங்களுக்குள்
ஏற்படுகின்ற உறவுகள் மற்றும் அதனை சார்ந்த நடத்தை முறைகள் குறித்து
இயற்றப்படுவது சர்வதேச சட்டம்’ என்பதாகும். விட்டன் என்னும் அறிஞர்
பன்னாட்டு சட்டம் என்பது “நாகரீக நாடுகள் அவைகளுக்கிடையிலான உறவில் அவைகளை
கட்டுப்படுத்துவதாக நடைமுறையில் உள்ள ஒப்பந்தங்கள் மற்றும் வழக்கங்களில்
சொல்லப்பட்டிருக்கின்ற விதிகள் (rules) ஆகியவையாகும்” என்று கூறுகிறார்.

“இவ்விதிகள் மீறப்படும்போது அதனால் பாதிக்கப்பட்ட நாடுகளுக்கு நஷ்ட ஈடு பெற சட்டரீதியான உரிமைகள் உண்டு என்றும் தெரிவித்துள்ளார்.

இருப்பினும் பன்னாட்டுச் சட்டம் என்பது
நாடுகள் ஒவ்வொன்றும் பிற நாடுகளுடன் உறவு ஏற்படுத்திக் கொள்ளும்போது
ஏற்றுக் கொண்டுள்ள விதிகள் மற்றும் கடமைகளை அதாகவே தானாக ஏற்று நடந்து
கொள்வதால்தான் இருக்கிறது. இதனை தார்மீக ஒழுக்கம் (Positive Morality)
என்று விளக்கலாம்.

இதுவே இயற்கைச் சட்டம் (Natural law)
என்றும் அறியலாம். எனவே, ஏதேனும் ஒருநாடு அல்லது தேசம் இதர நாட்டிற்கு
தீங்கிழைக்குமானால் தீங்கிழைப்புக்குள்ளான நாடு தன்னால் முடிந்தவரை அந்த
தீங்கை தீர்த்துக் கொள்ள வழிகாண வேண்டும். அவசியம் ஏற்படும்போது உதவி செய்ய
முன்வரும் நாடுகளின் உதவியை கேட்டும் பெற்றும் சரி செய்து கொள்ளலாம்.

இம்முறை பன்னாட்டுச் சட்டத்தை எப்போதும்
காப்பாற்ற உதவாது. இருப்பினும் தேசத்தின் சிறந்த தலைவர்களாக இருப்பவர்கள்
நியாயமானவற்றை நிலைநாட்ட முயற்சிகள் மேற்கொள்வதன் வாயிலாக பன்னாட்டு
சட்டத்தை உலக நாடுகள் ஏற்கவும், மதித்து நடக்கவும் தேவையான நடவடிக்கைகளை
உரிய நேரத்தில் மேற்கொள்ள வேண்டும். இவ்வாறு செய்வதன் மூலமாகத் தான் “உலக
நீதி” (International Justice) வெற்றி பெறும்.

அரசியலமைப்பு சட்டம்

நாட்டின் அரசாங்கத்தின் நடவடிக்கைகளை
தீர்மானிக்கும் அடிப்படை சட்டம், அரசியலமைப்பு சட்டமாகும். அரசாங்கத்தின்
கட்டமைப்புகள் மற்றும் அரசின் அங்கங்கள் இவற்றிற்கிடையே நிலவும் தொடர்புகள்
ஆகியவற்றை தீர்மானிப்பது அரசியலமைப்பு சட்டத்தின் முக்கிய பணியாகும்.

சாதாரண சட்டம்

இது சட்டமன்றத்தால் இயற்றப்படும்
சட்டமாகும். ஒரு நாட்டில் வாழும் மனிதர்களை நிர்வகிக்க இயற்றப்படும் சாதாரண
சட்டமாகும். அரசியலமைப்பு சட்டத்தை தவிர, ஏனைய முனிசிபல் சட்டங்கள்
அனைத்தும் இவ்வகையானதாகும். இது அரசியலமைப்பு சட்டத்தினை சார்ந்திருக்கும்
சட்டமாகும்.

பொதுச் சட்டம்

தனிமனிதர்கள் மற்றும் நாட்டிற்கிடையேயான
உறவுகளோடு தொடர்பு கொண்டது பொது சட்டமாகும். அனைத்து வகை குற்றங்களும்
இச்சட்டத்தின் பார்வைக்குட்பட்டதாகும். பொது சட்டம் குறித்த வழக்குகளில்,
நாடே வாதி / பிரதிவாதியாக திகழ்கிறது.

தனியார் சட்டம்

தனி மனிதர்களுக்கிடையேயுள்ள உறவுகளைப் பற்றியது. உடைமை, வாரிசுரிமை திருமணம், பழித்தல் மற்றும் அவதூறு போன்றவைகளைப் பற்றியது.

சட்டத்தின் ஆட்சி

“ஆங்கிலேயர்கள் சட்டத்தினால் மட்டுமே
ஆளப்படுகின்றனர். நம்முடைய சகமனிதன் ஒருவன் அத்தகைய சட்டத்தின் ஆட்சி
அதிகாரத்தினால் மட்டுமின்றி வேறு எதனாலும் தண்டிக்கப்படக்கூடாது” - ஏ.வி.
டைசி. ஆங்கில அரசியலமைப்பு சாசனத்தின் முக்கியமான அம்சம் சட்டத்தின்
ஆட்சியாகும். இது பின்னர் அனைத்து ஜனநாயக நாடுகளிலும்
ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

இது சட்டத்தின் ஆட்சி குறித்த சிந்தனை,
அரசியல் சுதந்திரம் மற்றும் தனிநபர் விடுதலை குறித்து நடத்தப்பட்ட
பல்லாண்டு கால போராட்டத்தின் விளைவாக எழுந்ததாகும். இது நிர்வாக
சட்டத்திற்கு எதிரானதாகும். “அரசியலமைப்புச் சட்டத்திற்கு அறிமுகம்” என்ற
நூலில் ஏ.வி.டைசி என்பவர் சட்டத்தின் ஆட்சி பற்றிய விளக்கங்களை
தந்திருக்கிறார்.

சட்டத்தின் ஆட்சி - பொருள்

சட்டத்தின் ஆட்சி என்பது சட்டத்தின்
வழிப்படியே நிர்வாகம் நடை பெற வேண்டும் என்பதாகும். ஏதேச்சதிகார போக்கிற்கு
இங்கு இடமில்லை. அனைவரும் சட்டத்தின் பார்வையில் சமம்; சட்டத்திற்கு
அப்பாற்பட்டவர் யாருமில்லை. ஏதேச்சதிகாரமாக, எந்த அமைப்போ, அல்லது மனிதனோ,
யாரையும் தண்டிக்க இயலாது.

நீதியின் பரிபாலனத்தில் அனைவரும் சமமாகவே
நடத்தப்பட வேண்டும். அனைவரும் ஒரே வகையிலான நீதிமன்றங்களில்தான்
விசாரிக்கப்பட வேண்டும். அடிப்படை தன்மைகள்: சட்டத்தின் ஆட்சி என்பதற்கு
சில அடிப்படை அம்சங்கள் உள்ளன. அவை வருமாறு.

1 யாருக்கும் சிறப்பு உரிமைகள் இல்லை.
ஒரு குறிப்பிட்ட நபருக்கோ, குழுவிற்கோ, எவ்வகை சிறப்பு உரிமைகளோ, சலுகைகளோ
சட்டத்தின் ஆட்சியில் கிடையாது. சட்டமே மேலானது தனிநபர் அன்று.

2. சட்டத்தின் முன் அனைவரும் சமம். இனம்,
மதம், பால் என எக்காரணங்கள் முன்னிட்டும் மனிதனுக்கு மனிதன் வேற்றுமை
பாராட்டக் கூடாது. சட்டத்தின் முன் அனைவரும் சமம்.

3. சட்டத்தின் உணர்வுகளுக்கு முழு முக்கியத்துவம்.

முறையான விசாரணையின்றி எந்த மனிதனும்
தண்டிக்கப்படக் கூடாது. நீதிமன்றத்தால் தீர்மானிக்கப்பட்ட சட்டமீறலால்
மட்டுமின்றி வேறு எதனாலும் ஒரு மனிதனிடமிருந்து அவனுடைய வாழ்க்கை, விடுதலை
மற்றும் சொத்து பிடுங்கப்படாது. சட்டத்தினை மீறி எந்த தனிமனிதரும் இல்லை.
அனைத்து மனிதர்களும், குடிமக்கள், அரசு ஊழியர்கள் அனைவர்களுக்கும் சட்டம்
பொதுவானதாகும். ஒரே வகையிலான நீதிமன்றங்களில் ஒரே விதமான சட்டத்தின்படி
அவர்கள் விசாரிக்கப்படுகின்றனர். சுருங்கக் கூறின், சட்ட விரோத
சிறைபிடிப்பு, சட்ட விரோத தண்டனை இவை இரண்டும் சட்டத்தின் மாட்சிமைக்கு
எதிரானவை.

சட்டத்தின் ஆட்சியின் வீழ்ச்சி

ஏ.வி. டைசி கூறிய சட்டத்தின்
மாட்சிமையின் முக்கியத்துவம் இப்போது இங்கிலாந்தில் நிலவவில்லை.
சட்டமியற்றுதலின் அதிகாரபகிர்வு, நிர்வாக தீர்ப்பாயங்களின் தோற்றம்,
மாறுபடுகின்ற சமூக பொருளாதார சூழல்கள், மக்கள் நல அரசின் தோற்றம்,
பலதரப்பட்ட மக்கள் அனுபவிக்கும் பாதுகாப்புகள் காரணமாக, சட்டத்தின்
மாட்சிமையின் முக்கியத்துவம் நாளுக்குநாள் குறைந்து வருகின்றது.

ஆட்சித்துறைச் சட்டம்

சட்டத்தினை பற்றிய கல்வியின் ஒரு
பிரிவாக, நிர்வாக சட்டம் விளங்குகிறது. இது நாட்டின் அதிகாரம்
குறித்ததாகும். இது தனி நபருக்கும், நாட்டிற்கு நிகழும் சர்ச்சைகள்
குறித்து நேரடியாக தொடர்பு கொண்டதாகும். நவீன கால அரசின் செயல்பாடுகள்
தொடர்பானதாகும். நிர்வாக சட்டம், அரசியலமைப்பு சட்டத்தினின்று
தோன்றியதாகும்; ஆனால், நிர்வாக சட்டம் அரசியலமைப்பு
சட்டத்திற்குட்பட்டதாகும். அரசின் நிர்வாகம், தனிநபர்களை நிர்வகிக்கும்
பொருட்டு இயற்றப்பட்டவையே நிர்வாக சட்டங்களாகும்.

அடிப்படை தன்மைகள்.

நிர்வாக சட்டங்களின் அடிப்படை தன்மைகளாவன:

1. நிர்வாக அதிகாரத்தினரின் அதிகாரங்கள் மற்றும் அவர்களின் அமைப்பு பற்றியது.
2. அதிகாரங்களின் எல்லையினை தீர்மானிப்பது நிர்வாக சட்டமாகும்.
3. அவ்வாறு உருவாக்கப்பட்ட அதிகாரம் எந்த வகையில் பிரயோகிக்கப்பட வேண்டும், என்பதனை தீர்மானிப்பதும் நிர்வாக சட்டமாகும்.
4. அதிகார வர்க்கத்தினர் மீதான நீதிமன்ற கட்டுப்பாடு மற்றும் இதர
   கட்டுப்பாடுகளை தீர்மானிப்பது நிர்வாக சட்டமாகும். நவீனகால அரசில், நிர்வாக
   சட்டங்கள் மிகுந்த முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. நிர்வாக இயந்திரத்தின்
   செயல்பாடுகள் சில சமயங்களில் அரசியலமைப்பு சட்ட நெறிகளில் இருந்து பிறழும்
   போது, அவற்றை நேர்படுத்த நிர்வாக சட்டம் முக்கிய பங்காற்றுகிறது.

நீதி

நீதியோடு நெருங்கிய தொடர்புள்ள கூறுகளாவன:

1. சட்டம்
2. சுதந்திரம்
3. உரிமை
4. சமத்துவம்

சகோதரத்துவமும் இவ்வரிசையில் சேரும்.

நீதியின் தோற்றம்

கருத்து மற்றும் சொல் அல்லது சேர்த்தல்
அல்லது பொருத்துதல் என்று பொருள்படும் இலத்தீனிய மொழியிலுள்ள “Justia” என்ற
சொல்லிலிருந்து நீதி அல்லது Justice பெறப்பட்டுள்ளது. நீதி ஒரு அதிமுக்கிய
கருத்தாக, அரசியல், தத்துவம், சட்டம் மற்றும் நன்னெறி ஆகிய பகுதிகளில்
விளக்கப்படுகிறது. பல்வேறு தத்துவ ஞானியரால் நீதி பலவிதங்களில் புரிந்து
கொள்ளப்பட்டு, விளக்கமளிக்கப்படுகிறது. நீதி என்ற கருத்தினை குறித்த
விசாரணை மனிதர் சிந்திக்கத் தொடங்கிய நாளில் இருந்து வருகிறது எனலாம்.
எந்த ஒரு நாட்டின் அரசியல் நாகரிகத்தின் முன்னேற்றமும், அந்த நாட்டில்
நிலவும் நீதி பரிபாலனத்தை வைத்தே அமைக்கப்படுகிறது எனலாம். நீதி என்ற
சொல்லின் பொருள் காலமாற்றத்திற்கேற்பவும், மாறுகின்ற சூழ்நிலைக்கேற்பவும்
மாற்றமடைந்த வண்ணம் இருக்கிறது. மதம், அறநெறி, சமத்துவம், சுதந்திரம்,
சொத்து, சட்டம், அரசியல், பொருளாதார அமைப்பு ஆகியவற்றோடு நெருங்கிய தொடர்பு
கொண்டதாக நீதி விளங்குகிறது. பல்வகை சமூக அமைப்பு பல்வகையில் நீதியை
புரிந்து கொள்கின்றது. நாம் நீதியின் தோற்றம், சமுதாயத்தில் நீதியின்
அவசியம் மற்றும் சட்டநீதி குறித்து காண்போம்.

நீதி - பொருள்

நீதி என்ற சொல்லுக்கு சரியான பொருள்
உரைப்பது எளிதன்று. நீதியின் உள்ளடக்கம் நீதி பரிபாலனத்தின் தன்மை மற்றும்
சிறப்பு நாட்டிற்கு நாடு வேறுபடுகின்றன. அரசியல் சிந்தனையாளர்களும்,
நீதியரசர்களும் பல்வகையில் இதனை வரையறுத்துள்ளனர்.

கடந்த காலத்தில் நீதி என்று அறியப்பட்டது
நிகழ்காலத்தில் நீதியாக ஏற்கப்படுவதில்லை. பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு தர
வேண்டிய நிவாரணத்தையும், தவறு செய்த நபர் அல்லது நபர்களுக்கு தண்டனை
வழங்குவதே நீதி என எளிமையாக பொருள் கொள்ளலாம். நாட்டின் சட்டம் மற்றும்
நீதியின் அடிப்படைக் கொள்கைகளை ஒத்தே நீதி வழங்கப்படுகிறது.

நீதி குறித்த அரிஸ்டாட்டிலின் கோட்பாடு

அரிஸ்டாட்டில் நீதியை மூன்று வகையாக பிரிக்கிறார்.

அவை

1. தண்டனை நீதி : குற்றம் புரிந்தவர்களுக்கு தண்டனை தருவது
2. இழப்பீட்டு நீதி: பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு இழப்பீடு வழங்குவது.
3. மறுபகிர்மான நீதி சலுகைகள் மற்றும் சுமைகளை பகிர்ந்து கொள்ள செய்வத

நீதி
குறித்த அரிஸ்டாட்டிலின் சிந்தனைகள், அவருடைய நூலான “நிக்கோ மேக்கியன்
நன்னெறிகள்’ல் காணப்படுகின்றது. ஆடம் சுமித் மற்றும் ஜான் ரால்ஸ்
என்பவர்களும் நீதி பற்றி சொல்லியிருக்கின்றனர்.

நீதியின் மூலாதாரங்கள்

நீதியின் மூலாதாரங்கள் என்பது நீதியின்
சிந்தனை தோன்ற காரணமாயிருந்தவற்றை ஆய்வதாகும். சர் எர்னஸ்டு பார்க்கர்
என்பவர் நீதி கீழ்க்கண்ட ஆதாரங்களிலிருந்து தோன்றியிருக்கக் கூடும் எனக்
குறிப்பிடுகிறார்.

சமயம்

சமயம், நீதியின் கருத்து உருவாக முக்கிய
காரணமாக இருந்திருக்கிறது. புனித தாமஸ் அக்வினாஸ் என்பவர் இயேசுநாதரின்
சொல் மற்றும் செயல்கள், தேவாலய குருமார்கள் மற்றும் மதப்போதகர்களின்
வாக்குகள், சட்டம் மற்றும் நீதி தோன்ற காரணம் எனக் கூறி வந்தார்.
கத்தோலிக்க திருச்சபையின் தலைவரான போப்பாண்டவர் இன்றளவும் நீதியின்
ஊற்றுக்கண்ணாக அச்சமய மக்களால் மதிக்கப்படுகிறார். இந்து மதத்தை பொருத்தவரை
“மனு” சட்டத்தை தந்தவராக கருதப்படுகிறார். இவ்வாறு சட்டம் மற்றும்
நீதியின் ஊற்றாக மதம் அல்லது சமயம் விளங்குகிறது எனலாம்.

இயற்கை சட்டம்

இயற்கையிலேயே நீதி என்பது
மனிதர்களிடத்தில் இருந்திருக்கிறது ஒவ்வொரு மனிதனின் சிந்தனைக்குள்ளும்,
எவை செய்யத்தக்கது, எவை செய்யத்தகாதது என்ற எண்ணம் நிலவுகிறது. இவ்வெண்ணமே
பிறகு சிந்தனையாக உருவெடுத்து “மனிதன் சுதந்திரமானவன்” “அனைவரும் சமமாக
பாவிக்கப்பட வேண்டும்” போன்ற சீரிய சிந்தனைகளை தந்தது எனலாம்.

பொருளியல்

இயற்கையில் மனிதன் தேவைகளால்
உந்தப்பட்டும் வயிற்றுப்பசிக்கு ஆளாகியும், காலப்போக்கில் தன்னுடைய
வாழ்க்கைத் தரத்தை மேம்படுத்திக் கொள்ளும் நடவடிக்கையில் இறங்குகிறான்.
அவ்வாறான நடவடிக்கைகளின் எல்லைகள் விரிவடைந்து பலதரப்பட்ட மனிதர்களுடன்,
பல்வகை நிறுவனங்களுடன் தொடர்பு கொள்ளும்போது எழுகின்ற கருத்து வேறுபாடுகள்,
சச்சரவுகள், மற்றும் மோதல்களை தீர்த்து வைக்க அரசு என்ற அமைப்பை
நாடும்போது, நீதியின் தேவை நன்கு உணரப்படுகிறது. எனவே பொருளாதாரம்,
நீதியின் மற்றொரு ஊற்றாகும்.

அறநெறிகள்

வழங்கப்படும் நீதி அறநெறிக்குட்பட்டு,
நியாய மனதோடும், ஒழுக்கத்தின் பால் செய்யப்படுவதாக இருக்க வேண்டும்.
குற்றமற்றவர்கள் தண்டிக்கப்படக் கூடாது; அதே சமயம் குற்றவாளிகள்
தண்டனையிலிருந்து தப்பிக்கக் கூடாது. இக்கோட்பாட்டில் உதித்த நீதி
இங்கிலாந்தில் தோன்றியது. இங்கிலாந்தில் மக்களாட்சி இல்லாத காலத்தில்
நாட்டின் மன்னர் அரசியார் நீதியின் ஊற்றாக கருதப்பட்டார்.

நீதியின் வளர்ச்சி

நீதி புலன்களால் அறியமுடியாத பொருளாகும்.
அதனை உணரமட்டுமே இயலும். சமூக, பொருளாதார, அரசியல், மத, சட்டதுறைகள்
அனைத்துடனும் தொடர்பு கொண்டதாகும். நீதி, நீதி வழங்கும் நிறுவனங்களை
சார்ந்து இருக்கிறது.

நீதியும், சமுதாயமும்

சமுதாயத்தில் உள்ள அனைவருக்கும்,
தங்களுடைய திறமையை வளர்த்துக் கொள்ள சமமான வாய்ப்புகள் அளிக்கப்படவேண்டும்.
ஜாதி, நிற, மத, இன பாகுபாடுகள் ஏதும் இல்லாது அனைவருக்கும் அத்தகைய சமமான
வாய்ப்புகள் அளிக்க, எடுக்கப்படும் முயற்சி நீதியின் மற்றும் ஒரு
பரிமாணமாகும்.

அத்தகைய முயற்சியே சமுதாயநீதி
எனப்படுகிறது. இந்தியாவில் ஏற்றத்தாழ்வுகள் மிகுந்த சமுதாயமே நிலவுகிறது.
அத்தகைய அமைப்பில் சமுதாய நீதி மிக முக்கியத்துவம் பெறுகிறது. மனிதனை
மனிதன் சுரண்டாத சமுதாயத்தில், ஒரு சிலருடைய நன்மைகளுக்காக பலர்
துன்பங்கள் அனுபவிக்க வேண்டியதாக இருக்காத சமுதாயத்தில் மட்டுமே சமுதாய
நீதியை நிலை நாட்ட இயலும்.

சட்ட நீதி

சட்டநீதி என்பது இயற்கை நீதி, அரசியல்
நீதி, சமுதாய நீதி, பொருளாதார நீதி, நிர்வாக நீதி, பகிர்மான நீதி மற்றும்
நேர்படுத்தும் நீதி என்னும் வகைகளில் அடங்கும். சட்டம் இயற்றும் வழிமுறைகள்
மற்றும் நீதி வழங்கப்படும் முறைகளோடு தொடர்புடையது சட்டநீதி. சட்ட
நீதிக்கு இரு முக்கிய பொருட்கள் உள்ளன.

சட்டம் நியாயமானதாக இருக்க வேண்டும்

சட்டம் இயற்றுவது சட்டமன்றத்தின்
பணியாகும். இயற்றப்படுகின்ற சட்டம், நியாயமானதாக இருக்க வேண்டும்.
சட்டமானது சமமாக இருப்பவர்களுக்கு சமமாகவும், சமனற்று இருப்பவர்களுக்கு
சமனற்றதாகவும் இருத்தல் அவசியம். மூடத்தனமான சமுதாய மேழ்பாட்டினை
அச்சுறுத்தும் பழமைவாத செயல்களை முடிவுக்கு கொண்டுவர அநேக சட்டங்கள்
இயற்றப்படும் போது, அச்சட்டங்கள் பழமைவாதிகளால் ஏற்றுக் கொள்ளப்படுவதில்லை.
ஆனால் இத்தகைய எதிர்ப்புகள் சட்டத்தின் தன்மையை ஒரு போதும் பாதிப்பதில்லை.

இயற்றப்படுகின்ற சட்டங்கள் சரியாக இருக்க
வேண்டுமானால், சட்டம் இயற்றுபவர்கள் சரியானவர்களாக இருக்க வேண்டும்.
மக்களாட்சியில், மக்களுடைய பிரதிநிதிகளே சட்டம் இயற்றுபவர்களாக
இருக்கிறார்கள். இது மக்களாட்சியின் சிறந்த பண்பாகும். அநேகமாக அனைத்து
மக்களாட்சி நிலவுகின்ற நாடுகளிலும், சுதந்திரமான, நடுநிலையான நீதித்துறை
சட்டமன்றத்தால் இயற்றப்படும் சட்டங்கள், நியாயமானவைதானா, ஏற்புடையவைதானா
என்பதனை ஆராயும். நீதித்துறை அரசியலமைப்பு சட்டத்தின் காவலாளியாகவும்,
உரிமைகளின் பாதுகாவலனாகவும் விளங்குகிறது. இத்தகைய
மக்களாட்சிகளில் பெரும்பாலான தருணங்களில், சட்டமியற்றும் துறையும், நீதித்
துறையும் மோதல்களை கடைபிடிக்கும் போது, நிர்வாக நடவடிக்கைகள் ஸ்தம்பித்து
விடுகின்றன.

சட்டத்திற்குட்பட்டே ஒவ்வொருவரும் நீதி பெற வேண்டும்

ஒவ்வொருவரும் பாரபட்சமற்ற முறையில்
நீதிபெற வேண்டும். சட்டத்தின்படி அனைவரும் சமமாக பாதுகாப்பு பெற வேண்டும்.
சமமான சட்ட பாதுகாப்பு என்பதை இருவழிகளில் புரிந்து கொள்ளலாம். முதலாவதாக,
நீதி பெறும் முறைகள் எளிமையானதாகவும், சாமானியர்களுக்கு அதிகம் செலவு
பிடிப்பதாகவும் இருத்தல் வேண்டும். இரண்டாவதாக நீதி வழங்கும் அமைப்புகள்
முழு சுதந்திரத்துடனும், எவ்விதமான இடையூறுகள் இல்லாது இருத்தல் வேண்டும்.

செயலாண்மை குழுவின் (Executive Branch),
தலையீடு, நீதித்துறையில் அறவே இருத்தல் கூடாது. அதிகாரப் பிரிவினைக்
கோட்பாடு, நீதித்துறை சுதந்திரமாக செயல்பட வேண்டும் என்பதையே
வலியுறுத்துகிறது. அவ்வாறு நீதித்துறை சுதந்திரமாக செயல்படும் வண்ணம்,
நீதிபதிகளுக்கு வழங்கப்படும் ஊதியம், பணிவிதிகள், தகுதிகள் அமைய வேண்டும்.
நீதியை வழங்கும் அம்மனிதர்கள் மீது எவ்விதமான அழுத்தமும் இருத்தல் கூடாது.

ஆதாரம் : தமிழ்நாடு ஆசிரியர் கல்வியியல் ஆராய்ச்சி மையம்